zaterdag 28 december 2013

Op naar 2014 ...

Net terug van een duurloopje van 25km, waarvan het resultaat nog maar eens bewees hoe veel beter de conditie al is dan exact een jaar geleden. Alles kan blijkbaar nog beter maar het bijna voorbije jaar 2013 zal toch voor eeuwig in mijn geheugen gegrift blijven als het jaar waarin een heel grote droom uitkwam. En mijn drang naar meer doet me net te vaak vergeten hoe het allemaal is gekomen. 10 Jaar geleden kon ik geen 2km lopen zonder stoppen. 5 Jaar geleden kwam ik als een lijk over de finish van de 10 Miles in Antwerpen na 1u35. In 2013 kwam ik uitgeput maar in betere fysieke toestand over de finish van de Ironman van Lanzarote ... En toch denk ik dikwijls eerder aan de minuten die ik daar heb laten liggen door maagproblemen, door de verschrikkelijke winter, en door die zware griep 3 weken voor de start, in plaats van te genieten van een prestatie waarvoor niemand me ook maar 1 cent zou gegeven hebben zo veel jaren geleden. 

En laat het nu net de centen zijn die me drijven richting 2014. Nee ik heb geen profcontract versierd, al weten ze niet wat ze missen, maar 2014 staat in het teken van onze actie voor Kom op tegen Kanker. Onmiddellijk na mijn exploot op Lanzarote, voelde ik al de zin om dit nog eens te doen. Er zou echter meer nodig zijn dan een persoonlijke motivatie om terug stevig te beginnen trainen. Ik bedacht dat mijn persoonlijk verhaal en mijn vele vrienden en volgers, misschien ook wel iets zou kunnen betekenen voor anderen. En dan bedoel ik geen atleten maar mensen die minder geluk hebben met hun gezondheid. Ik vond onmiddellijk een perfecte bondgenoot in de figuur van Bert Nijs, een collega BrTC-er, ex-kankerpatiënt, en notoir sporter voor het goede doel. Bert had enkel even tijd nodig om zijn vrouw te overtuigen, maar daarna ging het heel snel. De Ironman van Klagenfurt werd het doel waar we onze kilometers zouden 'verkopen' voor het goede doel. Toen 5 van onze andere clubgenoten dit hoorden, sprongen ze mee op de kar en de Ironman Tegen Kanker was geboren. Onze actie werd met veel enthousiasme onthaald bij de organisatie van Kom op tegen Kanker en vanaf 1 januari start de sponsoring op http://www.ironmantegenkanker.be

Tot op vandaag heb ik alles vrij goed op een rijtje en kan ik de tijd tussen mijn bedrijfje, het trainen en mijn persoonlijke leven goed organiseren. De motivatie en conditie zitten allebei prima, en ik hoop vooral dat de winter ons niet plots gaat overvallen als vorig jaar. Ik ben immers een buitenmens met nood aan voldoende daglicht. Ik heb stevige persoonlijke ambities gezet voor  Klagenfurt, al hoop ik vooral dat we er met zijn allen een fantastische actie voor het goede van maken.

Prettige feestdagen en gelukkig nieuwjaar iedereen!


maandag 16 december 2013

Winterconditie

Met een verlengd weekendje dat ik mezelf cadeau had gedaan, is vorige week mijn missie naar Klagenfurt volledig van start gegaan. Bovendien is onze actie voor Kom op tegen Kanker ook officieel goedgekeurd en kunnen we binnen 2 weken starten met het inzamelen van de centjes via onze website http://www.ironmantegenkanker.be.

Zelf wou ik eens voelen hoe het momenteel met de conditie en de recuperatie gesteld was. Donderdag heb ik een 80km rustig gefietst en een herstelloopje van 1u gedaan. Vrijdag dan de eerste echte lange zwemtraining van 1u45 (4800m). Zaterdag heb ik een duurloopje van 15km gehouden om dan zondag af te sluiten met een stevige duurfietstraining van 107km. Tussendoor heb ik ook nog enekel sessies stabilisatie gehouden van telkens 15-20min. De recuperatie was na elke training super en ik heb me ook geen moment echt moe gevoeld. Waar ik vorige winter op zowat elke van die trainingen mezelf een keertje tegenkwam, was dit nu helemaal niet het geval. Integendeel, tijdens het zwemmen en fietsen werd ik precies beter met de kilometer na telkens een aarzelende start.

Uiteindelijk heb ik op 4 dagen tijd 12 uur getraind en heb ik nog meer zin dan anders om deze week door te gaan, al zal het een rustige herstelweek worden met kortere trainingen. Ik moet nu vooral zien deze basisconditie aan te houden en mezelf niet op te blazen de komende weken. Alles blijft nog gefocust op duurtrainingen met hier en daar eens een prikkel maar zonder te overdrijven in intensiteit en lengte. Conditioneel voel ik me momenteel 40-50% beter dan vorig jaar en voel ik dat ik er in Klagenfurt meer van terecht kan brengen dan het behalen van de finish. Laat ons wel hopen dat de weergoden ons goed gezind blijven de komende maanden.

De planning naar Klagenfurt 2014 blijft ook nog een onderwerp van verandering. De stages op Lanzarote en in Bastogne liggen al vast. Ook de trip naar Klagenfurt is al geboekt, waarbij we eerst een weekje aan het Gardameer gaan rusten en voorbereiden, alvorens naar Oostenrijk af te zakken. Qua wedstrijden ben ik er nog niet helemaal uit. De sequentie Geel/Lille - Leuven ligt voor de hand maar eigenlijk heb ik totaal geen affiniteit met die wedstrijd in Leuven. Je verliest al veel tijd om er te geraken, dan is het een gezeul om naar de zwemstart te sukkelen met de fiets op de bus, en het loopparcours is nu ook niet zo mooi. Meer en Terheijden zijn een mogelijk alternatief dichter bij huis. verder te bekijken ...

dinsdag 26 november 2013

Discipline, dedication en vooral terug goesting

2 Weken na de ontgoochelende opgave in de marathon van Nice-Cannes, heb ik gisteren toch al onverwacht de loopschoenen terug kunnen aantrekken. Aanvankelijk zag het er 14 dagen terug niet zo goed uit. Ik vreesde voor een stressfractuur aan een middenvoetbeenje, aangezien de dagelijkse verbetering eerder klein was te noemen. Maar wat er vorige donderdag gebeurde, kan ik nog steeds moeilijk verklaren. Ik zat rustig achter mijn bureau en plots was er een helse steek ter hoogte van de blessure. De pijn heeft zo'n halve minuut geduurd en de uren erna voelde mijn voet terug even pijnlijk als tijdens de marathon. Ik had er even geen goed oog meer in en dacht dat een scan stilaan zou aangewezen zijn. Niets was echter minder waar. Vrijdagochtend was alle pijn volledig weg en kon ik mijn voet terug bewegen als vanouds. Ik besloot niet te overenthousiast te zijn en rustig af te wachten. Lopen zou ik pas doen als ik minstens 4 dagen niks zou voelen. En het zij zo ... Ik vermoed dat het uiteindelijk een ontwrichting of zo is geweest in mijn middenvoet, dat dan plots op natuurlijke wijze terug is goed geschoten. Vreemd maar hoe kan ik het anders verklaren? Gisteren heb ik terug 10km gelopen tegen een rustige 11km/u. De hartslag was maar een beetje hoger dan 2 weken terug en het gevoel was vooral terug goed. Door zo'n tijdje niet gelopen te hebben, voelde ik wel onmiddellijk wat er veranderd was tov vroeger en misschien dus ook de reden van de blessure. Ik landde gisteren constant op mijn middenvoet waar ik vroeger afrolde via mijn hiel. Dat is natuurlijk een gevolg van de doorgedreven trainingen en hogere basissnelheid. Door die landing voelde ik dat ik eigenlijk te veel speling heb in mijn loopschoen ter hoogte van mijn tenen. Ik moest dus mijn veters heel hard aantrekken bovenaan, waar ik beneden eigenlijk zit te zwemmen in ruimte. Hoogstwaarschijnlijk gaat een extra zooltje vooraan de voet mijn probleem definitief oplossen.

Ondanks de voetproblemen en de anti-climax van de marathon heb ik echter niet stilgezeten die voorbije 2 weken. De eerste week probeerde ik vooral de goesting wat terug te zoeken door eens iets compleets anders te doen. Ik ben terug begonnen aan een dagelijkse sessie van 15-20 minuten stabilisatie-oefeningen. Vooral met het oog op het zwemmen heb ik daar nog veel marge. Muziekje op de achtergrond, matje onder de rug en ik begon me zowaar te amuseren, vooral dankzij de snelle progressie. De alombekende 'plank' ging op een week tijd van 15 seconden naar 1 minuut en de frequentie van buikspieroefeningen zonder rustpauze wordt elke dag beter. Toen ik dan ook terug ging zwemmen, voelde ik onmiddellijk reeds het effect. Dat was al een eerste goede motivator.

Naast de stabilisatie-oefeningen heb ik het ook nog eens aangedurfd in het bos te gaan rijden met de mountainbike (al is het bij mij eerder een semi-crossfiets). Dat was absoluut niet mijn ding maar ik gooide even alle vooroordelen en slechte ervaringen overboord, en waagde me op mijn eigen tempo aan de paadjes, hellingetjes en plassen van de Brechtse Heide en Drieboomkensberg. Na anderhalf uur kwam ik dolgelukkig en vol modder thuis. Dat was voor herhaling vatbaar. Ik was ook maar 1 maal op mijn gezicht gegaan, niet door onhandigheid, maar door een boomwortel die je echt niet goed kon zien onder de bladeren. De tweede week ben ik terug iets traditioneler gaan trainen, nog steeds in afwachting van de miraculeuze genezing van de voet. Met de tijdritfiets op de rollen en de racefiets op de weg vond ik het fietsplezier helemaal terug, wat al snel resulteerde in een 10tal uurtjes trapplezier, solo en met de BrTC-ers. Met de uitstekende basis-loopconditie liep het fietsen al snel als een trein. Ook in het zwembad voelde ik me terug goed. Ik voelde me meteen terug meer glijden dankzij de betere stabiliteit.

Het zijn 2 weken van twijfel en zoeken naar de motivatie en goesting geweest, maar uiteindelijk lijkt alles weer in de plooi te vallen. Als ik even terugblik was de opgave in de marathon jammer, maar had ik anderzijds wel de ganse voorbereiding prima afgewerkt. Mijn loopconditie (en -techniek voor zover je dat bij mij zo mag verwoorden) is beter dan ooit en onmiddellijk zie je dan ook mijn fietsen terug herleven. Als ik deze basis nog kan onderhouden zonder blessures tot in januari, ga ik enkele treden hoger beginnen aan de voorbereiding dan alle seizoenen voorheen.

Mijn plan richting de IronMan van Klagenfurt op 29 juni begint dan ook stilaan vorm te krijgen. Het zwemmen zal ik aanpakken als vorig jaar met een gemiddelde van 3 à 5 uur per week. Als ik deze dan nog extra ondersteun door 1,5 uur stabilisatie-oefeningen per week, gaat dat me zeker naar een goede zwemprestatie brengen, zoals dit jaar in Lanzarote. Voor het fietsen wil ik terug naar mijn vorm van enkele jaren terug toen ik op de 70.3 van Antwerpen vlot een gemiddelde van 37km/u trapte, en de Ronde van Vlaanderen vingers in de neus uitreed voor de volle 260km. Vorig jaar heb ik het hier echt laten afweten, mede door de barslechte winter. Momenteel is de fietsconditie al stukken beter dan exact een jaar geleden, en met nog 2 volledige weken stage extra in het voorjaar (waarvan eentje op Lanzarote) zullen we aardig op weg zijn. Qua lopen is het ook vrij eenvoudig uitgemaakt. Mijn schema voor de marathon dit jaar was qua resultaat heel goed. Enkel is het zeer belastend, en kan ik het fysiek nooit combineren met de andere trainingen. Bovendien reken ik ook niet op een marathon van 3u30 in Klagenfurt. Wat ik dus ga doen is hetzelfde marathonschema een beetje spreiden over 18 ipv 13 weken met meer herstel voor het lichaam. Ik ga ook de (progressieve) snelheid van de duurlopen ietsje terugschroeven zodat ik telkens comfortabeler de afstand kan volmaken en dus iets meer focus op duurtijd dan snelheid. De kortere intervallopen kan ik dan wel ongewijzigd houden.

Allemaal mooi in theorie maar het belangrijkste is dat ik er momenteel terug zin in heb. Vanaf 1 januari gaat ook onze sponsoractie online via http://www.ironmantegenkanker.be. Laat ons hopen dat de centjes die we zullen verzamelen voor Kom op tegen Kanker ook onze spirit en motivatie enkel maar zullen verhogen!

zondag 10 november 2013

Marathon Alpes Maritimes - Fysiek (en mentaal?) te belastend

Vanochtend stond ik aan de start van de marathon Nice-Cannes en veel wil daar eigenlijk niet over zeggen. Mooi parcours, veel wind, en een organisatie die toch serieus problemen heeft om de groei aan deelnemers en de verschillende concepten (solo, duo, relay) bol te werken. Slechts 15 toiletten aan de start??  Ikzelf ben na 25km nog 1 minuut voor op schema (aankomst 3u30) doorgekomen maar heb noodgedwongen de strijd gestaakt met een peesontsteking/stressfractuur aan de rechtervoet.

Veel frappanter is het feit dat ik geen seconde van de wedstrijd heb genoten en ook helemaal niet opgewonden aan de start stond. Misschien is het Lanzarote-effect toch groter dan ik had gedacht. Ik heb in mei van dit jaar mijn grote droom verwezenlijkt en momenteel is er precies niks wat me nog echt motiveert om door te zetten. In Eupen ben ik na het fietsen nog op karakter naar de finish gekropen, en vandaag had ik gerust na 1km al de ingang van het hotel kunnen nemen, desondanks dat ik conditioneel nooit zo goed heb gezeten.

Ik moet me toch eens even gaan bezinnen. Volgend jaar met de bende naar de Ironman van Klagenfurt, daar kijken we toch naar uit? Of kijken we meer uit naar die week vakantie in Italië voordien ... Ik zal het even moeten laten rusten. De laatste weken heb ik me vooral geamuseerd met programmeren, en de looptrainingen, tja die duwden we er ergens tussen. Zwemmen heb ik al 3 weken niet meer gedaan en fietsen nog 1 keer, wat wel gezellig was met de club. Ik heb de indruk dat ik al maanden aan het sporten ben om enkel mijn lichaam wat strak te houden, en niet voor de sportieve uitdaging.

Ik ga de komende 3-4 weken werken, thuiskomen, en doen wat ik graag wil doen, als de voet gunstig evolueert. En het zal zichzelf allemaal wel een beetje uitwijzen dan zeker waarin ik zin begin te krijgen. We zullen wel weer spoedig aan de clubtrainingen staan zeker, en anders, tja we zien wel.

donderdag 19 september 2013

Marathon in functie van Ironman

Terugkijkend op de afgelopen jaren, en vooruitkijkend naar de Ironman van Klagenfurt 2014, kan ik maar één vaststelling doen: ik verlies alles wat ik opbouw tijdens het zwemmen en fietsen, terug bij het lopen.

Ik zou graag een mooie tijd realiseren in Klagenfurt en dan eigenlijk is het dan heel simpel als je vergelijkt met Lanzarote. Als ik hetzelfde zwemniveau haal, ga ik rond de 1u05 uit het meer kunnen kruipen. Als ik 1,5 maand langer kan trainen op het fietsen dan vorig seizoen (+ al die sneeuw), ga ik op het ideale parcours in Oostenrijk goed kunnen knallen richting 5u30. En alles wat ik dan nog nodig heb, is een marathon rond de 4 uur.

Ik heb er dan ook voor gekozen in het najaar van 2013 een mooie marathon uit te zoeken en 13 weken lang enkel op het lopen te focussen, weliswaar met 1 zwemmetje en fietstochtje per week om wat afwisseling te hebben en de spiertjes te ontspannen. Het verdict viel op de Marathon des Alpes-Maritimes van Nice naar Cannes, in november. Als ik die tot een goed einde breng, kan ik vol vertrouwen beginnen opbouwen naar de Ironman, met een heel goede basis in mijn minste onderdeel.

Nu was het zaak om nog een goede trainingsmethode te vinden. Ik was het lopen eigenlijk redelijk beu deze zomer omdat ik geen progressie meer maakte en altijd maar vasthing aan die duurlopen tussen 12 en 20km tegen een triestige 10 à 10.5 km/u. Bovendien heb ik een gebrek aan natuurlijke loopstijl waardoor het altijd opnieuw weer harken wordt, terwijl ik zonder aanpassing steeds in het zwembad of op de fiets kan springen. Uiteindelijk sloeg Marc Papanikitas, de collega van Vanessa, erin me te motiveren met een 'alternatieve' aanpak: 4 kwalitatieve trainingen per week, alles op snelheid, en geen eindeloze supertrage duurlopen meer. Dit allemaal gebaseerd op de 'souplessemethode' aangevuld met trainingen boven de 20km. De meeste trainingen vinden nu plaats in extensieve zone wat de techniek, snelheid en het loopplezier ook ten goede komt.

We zijn nu 5 weken ver in het schema van 13 weken. De eerste weken waren wat zoeken ook door onze vakantie. Maar ondertussen begint alles in de plooi te vallen. De intervaltrainingen tot 12-15km gaan al heel vlot, en ik heb geen problemen meer met snelheden van 12-13km en meer, wat al een grote vooruitgang is. Op de duurlopen +20 km, moet ik na 14-15 km noodgedwongen het tempo laten zakken en proberen vlot de afstand uit te lopen. Daar zit momenteel dus nog de uitdaging. Komende zaterdag staat er zo terug een 28km lange duurloop op het programma waar ik ook terug ga beginnen trainen op het verorberen van de overheerlijke energie-gelletjes. Benieuwd hoelang we de snelheid nu al gaan volhouden.

Ik begin me beter en beter te voelen tijdens het lopen. Hopelijk gaan de kilo'tjes er ook vlotter en vlotter af en krijg ik niet af te rekenen met blessures... Het doel is de marathon te lopen zo dicht mogelijk bij de 3u30 wat een ongelofelijke stap voor mij zou zijn.

maandag 19 augustus 2013

Zeezwemmen in (K)Walcheren

In Zeeland wordt er elke zomer een criterium georganiseerd van een vijftal zeezwemtochten tussen 3 en 7km. Vorig jaar had ik er zo al eens eentje meegedaan wat me toen zeer leuk bevallen was. De organisatie is steeds eenvoudig maar prima en de sfeer best gezellig. Er komen telkens een 100tal zwemmers op af waaronder veel lokale zwemhelden die er al jaren aan deelnemen, maar ook steeds meer triatleten. Vorige zaterdag werd er een extralange tocht van 7km georganiseerd tussen Zoutelande en Vlissingen. Kilian had me hiervoor warm gemaakt en het leek me wel leuk als eindeseizoens-activiteit. 

Ik had geen enkele ambitie voor een tijd maar wou me gewoon rustig amuseren en tussen de mensen aankomen. Tussen de 150 deelnemers zat ook Tycho, wat prima uitkwam voor ons, want papa Jan wilde gerust met onze auto van de start naar de finish rijden tijdens de zwemtocht, zodat wij geen 7km moesten terug wandelen na de finish. Iets minder was wel dat we nogal ver geparkeerd stonden van de start en ons na de inschrijving nog moesten haasten om terug naar de wagen te gaan, wetsuit aan te trekken en tijdig aan de start te staan. Uiteindelijk hadden we nog 10 minuutjes over dus geen zorg. Een bezorgdheid die we tijdens onze wandeling naar de start echter wel hadden gekregen, was de grote aanwezigheid van kwallen op het strand. Er lag er wel eentje om de 5 meter tegen de waterlijn. 

Na een korte briefing liepen we vanop het strand in het water om aan onze marathontocht te beginnen. De vaargeul lag angstwekkend dichtbij de kustlijn dus het was aanbevolen niet te ver van het strand te zwemmen. Gelukkig waren er veel begeleidende boten en kayaks voor de veiligheid. Al vrij vlug merkte ik dat er serieuze stroming stond, en door de vrij matige wind erbovenop, was het op zijn minst woelig te noemen. Het ene moment zag ik iemand rechts van mij zwemmen, en 10 seconden later lag die 15m links van mij. Ik had dan ook enkele momenten van serieuze oriëntatieproblemen. Kilian had me gesproken van een herkenbaar torentje op het strand ongeveer in de helft, maar toen ik dat al meende te zien na minder dan 40 minuten, was ik toch, op zijn minst gezegd, verrast. Wat me minder aangenaam verraste echter was de schijnbaar alsmaar woeliger wordende zee en, veel erger, de grote scholen kwallen onder mijn neus. Op een gegeven moment zat ik in een groepje van een 10tal zwemmers waar iedereen om de beurt de pijn zat uit te roepen van een verse kwallensteek. En dan mag je wel een wetsuit aanhebben, die beesten steken wel in handen, voeten, nek en zelfs gezicht dan. Ik was naar zee afgezakt om me te amuseren en moet eerlijk bekennen dat ik de fun er minder en minder van begon in te zien. Toen ik dan op een gegeven moment 3 steken kreeg binnen de minuut op mijn 2 handen en 1 voet, had ik er echt genoeg van. Ik was het kotsbeu. Met een branderig gevoel in al mijn ledematen, heb ik me richting strand gewend, en de rest van de tocht gewandeld ver uit de buurt van die ellendige wezens. 

Uiteindelijk was ik blijkbaar al 5,5km ver gezwommen voor ik besloot te stoppen. Ik was geen voorbeeld van volharding en doorzettingsvermogen op dat moment maar mijn filosofie na Eupen was enkel nog doen wat leuk is dit seizoen. En kwallen jagen hoort daar niet bij. Die ander mannen stonden er na de finish schoon te staan met een medaille en vooral hele klodders anti-jeuk zalf op handen, voeten en gezicht. Voor mij hoefde het niet meer. Ik begon me vooral af te vragen hoe het zat met die mannen zonder wetsuit in hun speedo-ke, mag er niet aan denken. 

Na mijn leuke ervaring vorig jaar vond ik het raar dat sommige kennissen vertelden dat ze nooit nog van die zeezwemtochten meedoen. Er is ook absoluut niks mis met de organisatie en sfeer. Maar de omstandigheden die ik zaterdag meemaakte, hoeven voor mij toch ook niet meer. De meerwaarde van zo'n tocht voor mijn persoonlijke ambities is beide deze gereduceerd tot nul.

maandag 5 augustus 2013

BK Halve Triatlon - Eupen

Eén geleerde les in mijn eerste 'IronMan-seizoen' is dat je best niet meer op voorhand inschrijft voor wedstrijden na je IronMan. Fysiek kan het allemaal nog wel meevallen, maar vooral mentaal verloopt de rest van de zomer immers met veel ups en downs. Ik keer ernaar uit om met de BrTC-bende naar Eupen af te zakken voor het triatlonweekend maar had hoegenaamd geen zin meer om zelf nog deel te nemen aan de halve. De laatste maanden was ik wel blijven trainen maar zonder enige structuur en, buiten het zwemmen, had ik ook geen deftige afstanden meer afgelegd. De verkenning van vorige week stemde me echter wel gerust dat ik zeker tot en met het fietsen nog onder de mensen zou kunnen blijven. Bij de start verbaasde het Anna dat ik er bij was. Ik heb wel onmiddellijk toegegeven dat mijn motivatie onder het vriespunt lag, maar door de geweldige sfeer in de bende, zou ik nog eens alles geven wat er nog in de tank zat. 

Het beloofde opnieuw een hete dag te worden in de Hoge Venen en ik was blij dat we voor de start al in het water konden om wat af te koelen (wetsuit was verplicht ondanks warme temperatuur water - 22 graden). Om me toch ietwat te motiveren, had ik mezelf voorgenomen om zo ver mogelijk vooraan te zitten in het grote aantal BrTC deelnemers (9 solo, 4 trio) na het zwemmen, en dan zagen we wel of we de finish zouden halen. Dus samen met Olivier, Ivan, Mirco en Vanessa een goed plekje gezocht bij de start en om klokslag 10u waren we weg ... Ondanks mijn zeer positieve zwemervaringen dit seizoen, liep het precies voor geen meter de eerste lengte van 900m. Ik kon me moeilijk oriënteren en zat constant te harken. Na het keerpunt vond ik nog ietwat mijn ritme maar de maag begon toen reeds te protesteren en ik wist dat het een moeilijke dag ging worden. Ik kwam uit het water en na de steile helling in het bos, arriveerde ik in de wisselzone na 34,5min, vlak achter Olivier. Zo waanzinnig slecht was het uiteindelijk dus nog niet. 

Ik besloot op de fiets alles te geven om Oli zo snel mogelijk te pakken, maar blijkbaar was ik hem in de wisselzone al gepasseerd, ... en ik maar rijden. Enfin buiten Oli kon eigenlijk enkel Vanessa nog voor mij liggen gezien de onderlinge verhoudingen bij het zwemmen en het feit dat ik niet super had gezwommen. Van de trio's was Nicholas uiteraard al een eind weg maar de anderen had ik netjes achter me gehouden. De eerste passage op de dam gaf me reeds kippenvel door de bende supporters. Het leek alsof die hele helling vol stond met BrTC- en aanverwante supporters, werkelijk fantastisch. Na mijn eerste ronde riep Kilian dat Vanessa nog een minuutje voorlag, en ik trok nog eens vol door. Gelukkig was er een bevoorrading met wat cola waardoor ook de maag erdoor kwam. Na anderhalve ronde had ik Vanessa te pakken en zat ik aan kop van het BrTC-geweld (buiten Nicholas). Ik trok nog enkele kilometers door in de derde van de 4 rondes en toen was het plots afgelopen. Mentaal was de goesting helemaal weg. Vanessa sloot terug aan en ik liet ze zonder enig verweer terug van me wegrijden. Bij aanvang van de laatste ronde trachtte ik me nog even wat op te laden en tempo te houden zodat ik toch die dekselse Mirco, Ivan en Mike nog zou afhouden voor de wisselzone. Onderweg dubbelde ik Steve nog die na een lekke band achteruit geslagen was. Ik kwam binnen na 2u38, wat eigenlijk maar 8 minuten trager was dan vorig jaar in mijn waanzinnige trio-race. Dat stemde me achteraf toch gelukkig. Zelfs zonder veel training, kan ik nog goed uit de voeten op de fiets. 

In de wissel had Gert zin in een babbeltje en feitelijk zat ik daar niks mee in. Kilian kwam er ook nog aangestapt en ik heb rustig mijn tijd genomen, nog altijd twijfelend of ik niet gewoon zou stoppen... Maar ik had het parcours nog nooit gelopen in Eupen (3 rondes van 7km) en dacht van we moeten het toch tenminste één keer gezien hebben. En feitelijk lag ik nog altijd goed in de BrTC-rangschikking, dus waarom niet. Onmiddellijk bevoorrading en dan een gevaarlijke afdaling op steentjes. Ik ging de eerste kilometers voor geen meter vooruit en op een helling na 3km moest ik beginnen stappen wegens een pijnlijke heup. Ik dacht even dat het over was en liet een hulpvaardige Mirco passeren. Gelukkig kwam er nadien een mooie afdaling op asfalt en heb ik daar op souplesse blijkbaar de spierpijn kunnen onderdrukken. Na een dramatische eerste ronde, liep ik de helling aan de dam op waar ondertussen een zee van BrTC-supporters stond te joelen, aangevuld met andere vrienden en kennissen, waarvoor dank. Ik rakelde even de mentale weerbaarheid van Lanzarote terug op en besloot voor de finish te gaan. Ondertussen hadden Mike en Anna de strijd al ziek gestaakt en was het nog een mirakel dat ik de hitte doorstond. Ronde 2, kilometer 3 en dan weet ik wat er gebeurt, daar is Ivan! Even een babbeltje hoe zwaar we allebei afzagen en dan liet ik ook Ivan rustig passeren. Ik hield hem uiteindelijk nog lang in het vizier en hij zou uiteindelijk slechts 6 minuten van me weglopen. Al bij al verliep mijn tweede ronde veel beter dan de eerste en kon ik met het einde in  zicht in de gele mensenmassa mijn laatste ronde starten, na een beloofd klein stukje Phil Kevin aan Jan en Lou. De eerste 3 kilometer kon ik me enkel maar het zalige gevoel in het hoofd halen dat ik binnen een half uurtje mijn schoenen letterlijk en figuurlijk kon uittrekken om het seizoen af te sluiten. Aan de bevoorrading vlak voor de laatste klim, keek ik even achterom en daar zag ik mijn finale haas verschijnen! Leen kwam er in haar laatste ronde aan als trioloopster en ik zag dat ze net dat tikkeltje harder liep dan ik alleen nog opbrengen. Ik pikte aan en de laatste 3-4 kilometer hebben we samen tegen een relatief vlot tempo gelopen, terwijl we nog een 10tal andere lopers inhaalden. We liepen samen over de finish na 5u19. Ik had op voorhand gerekend op een tijd tussen 4u50 en 5u20. Wanneer ik goed zou voorbereid zijn, en een goede dag zou hebben zoals vorig jaar in Bütgenbach, moet ik in Eupen onder de 5 uur kunnen duiken. In deze hitte en met deze motivatie en conditie echter was ik blij met een tijd onder de 5u19. En ik was 'als coach' nog meer content met Vanessa haar waanzinnige tijd (4u48) en bijhorende 8e plaats in het BK. Na het ophalen van het materiaal in de wisselzone, hebben we alle andere BrTC-ers nog naar de finish geschreeuwd, alvorens moe en voldaan terug naar het BrTC-weekendhuis te trekken. Kevin, Leen en Peter waren al aan de hamburgers begonnen en we hebben er met zijn allen nog een leuke afsluiter van het weekend gemaakt. Voor herhaling vatbaar, maar volgend jaar zal ik na Klagenfurt me toch niet meer inschrijven voor de volledige afstand. het zal een sprint worden of een deelname in een trio. 



maandag 29 juli 2013

Parcoursverkenning Eupen (incl filmpjes)

Zondag zijn we met enkele BrTC-ers het fietsparcours van de triatlon Eupen gaan verkennen. Ondanks dat ik het parcours reeds goed kende van de vorige jaren, is het toch onderhevig aan de weersomstandigheden en natuurelementen, en op een jaar kan er veel veranderen. En de organisatoren zullen nog werk hebben deze week om takken, boomstammen en andere hindernissen op te ruimen.

Voor de thuisblijvers heb ik het rondje opgenomen met de GoPro en beschikbaar gesteld op YouTube (in 3 delen):
http://www.youtube.com/watch?v=8sZrr4TRMzI
http://www.youtube.com/watch?v=N_Cpn5hYTvA
http://www.youtube.com/watch?v=2gmvlVKID-0

dinsdag 23 juli 2013

Hageland Powertriatlon - Zo moet een gebakken cervela zich voelen

In de voorbereiding op mijn triatlonsluitstuk van dit seizoen in Eupen, had ik me nog ingeschreven voor de ongebruikelijke 1/3 afstand in Aarschot. In een overigens prachtige organisatie en omgeving, dienden we 2050m te zwemmen, 60km te fietsen en 15km te lopen. BrTC was vertegenwoordigd door het onnavolgbare quintet met mezelf, Steve, Ivan, Paul en Wouter. Plezier maken, gingen we zeker doen, al was de sfeer iets meer bedrukt toen ze weer een dikke 35 graden voorspelden in de namiddag. Als ik ergens niet tegen kan, is het wel zulke ondraaglijke hitte...

Om 12u stond iedereen (zonder wetsuit) klaar aan de plas van Rotselaar voor de start, tot die met 10 minuten werd uitgesteld omdat enkele atleten te laat arriveerden (we noemen geen namen Steve) en de sympathieke referees toch iedereen wilden laten starten. Dus met enige vertraging het water in voor 3 rondjes met telkens een strand-exit. Ik moet zeggen dat het ongelofelijk deugd deed zonder wetsuit in dat warme water (25,5gr) te zwemmen. Ik voelde me super en zwom echt lekker. In de laatste ronde zat ik aan kop van een grote groep en kon ik nog een gat dichten op de staart van een groepje voor ons. Tijdens de wissel heb ik, aangemoedigd door de familie Neel, de tijd genomen om me nog goed in te smeren tegen de zonnebrand, waardoor ik toch wel een paar minuutjes heb prijs gegeven. Uiteindelijk zat ik 42 minuten na de start op mijn fiets. Ik schat dat ik 36 minuten effectief heb gezwommen en de rest heb gebruikt tijdens de strand-exit en de wissel.

Het fietsen begon weer zoals de laatste maanden. Ik had een goede snelheid maar wederom niet dat tikkeltje kracht van de vorige zomers. Mensen die ik vroeger voorbij schoot, haalde ik nu met moeite in en op de hellingen wou de grote molen niet meer rond. De aanloopstrook van 12km richting Aarschot ging prima, de 3 lokale rondes van 16km nadien iets minder. Het parcours was overigens wel zeer mooi met als hoogtepunten 2 stevige klimmen en, in deze omstandigheden, een bevoorrading met natte sponsjes. Mijn tempo was al bij al wel OK zonder meer en in de laatste ronde kon ik collega BrTC-er Paul nog een ronde aansmeren, vooral dankzij het grote verschil in het zwemmen natuurlijk. Uiteindelijk heb ik 1u51 gefietst in de hitte op dit geaccidenteerd parcours. Voor mijn mogelijkheden gene vette maar gezien de omstandigheden en mijn stilaan uitgaande kaars dit jaar, ga ik niet klagen. Ik lag nog steeds op kop van de BrTC-bende.

Eens in de wisselzone voelde ik dat het zwaar ging worden. We dienden nog 3 ronden van 5km te lopen in een verschrikkelijke hitte op een sterk hellend parcours met als hoogtepunt een asfaltklim van meer dan 15%. Ik wilde vooral finishen zonder ziek te worden en besloot het heel rustig aan te doen, en telkens tijd te nemen aan elke (overigens prima georganiseerde) bevoorrading. In de 2e ronde sloot Ivan bij me aan en moesten we mekaar motiveren om niet te stoppen door de hitte. We voelden ons nog wel OK maar ons tempo was al zo dramatisch gezakt dat we er soms het nut niet meer van inzagen. Uiteindelijk motiveerden we mekaar toch om door te gaan en liet ik Ivan rustig van me weg lopen. We noteerden toen een temperatuur van 37 graden Celsius. Ook Paul kwam me gezwind voorbij maar lag nog een ronde achter en moest daarna ook noodgedwongen het tempo laten zakken. 

Na een ietwat beschamende loop van meer dan 1u30 kwam ik aan de finish met een totaaltijd van 4u10, een half uur trager dan mijn normale fysieke mogelijkheden, maar ik had de warmte toch min of meer overwonnen en mijn gezondheid bewaard. Ivan was al een kleine 10 minuten aangekomen en we hebben totaal uitgeput onze collega's opgewacht. Wouter had Paul nog knap afgehouden en het was vooral Steve die zijn spreekwoordelijke peren had gezien en zelfs 45minuten op mij moest prijs geven. Maar uiteindelijk was iedereen tevreden over de geleverde prestaties in deze extreme condities.

Een half uurtje na de finish enigszins bekomen, ben ik naar de wisselzone getrokken om mijn fiets en andere materiaal op te pikken, en rustig op mijn sokken richting auto getrokken, nog getuige zijnde van een atleet die met de ziekenwagen werd opgepikt ... Samen met Ivan nog even gaan douchen en dan nog naar Kapelle-op-den-Bos gaan supporteren voor de andere BrTC-ers met als hoofdvogel een 2e plaats voor Vanessa ... wat een dag.

Toch nog even vermelden dat de wedstrijd in Aarschot qua parcours en organisatie een absolute aanrader is. De weersomstandigheden maakten er enkel een uiterst zware editie van dit jaar.




dinsdag 16 juli 2013

Allergische Rinitis

Het lijkt een jaarlijks terugkomend fenomeen. Vorig jaar ben ik na een aanhoudend verstopte neus en andere fysieke klachten naar een neus, keel en oorarts moeten stappen. Toen was er een kuur van meer dan maand nodig met stevige medicijnen om me van mijn problemen af te helpen. Het wedstrijdseizoen ging dan ook compleet de mist in tot aan het BK in Bütgenbach.

Dit jaar begonnen de problemen later aangezien ook het pollenseizoen later aanving door de lange winter. Opnieuw een volledig verstopte neus na een openwatertraining en dagenlang niks aan te doen. Ik heb dan even het zwembad en de zwemplas vermeden en elke dag stevig de neus gespoeld met zoutoplossing. Het lijkt alsof ik een nieuwe afspraak met de specialist en medicijnkuur ga kunnen vermijden. Het linkerneusgat is nu al enkele dagen terug open en het rechter begint zich langzaamaan te herstellen. Woensdag zal ik alvast eens proberen zwemmen met neusknijper en zo snel mogelijk uit de buurt van de planten naast de plas vertrekken.

Sinds zondag gaan de trainingen ook terug vlot zonder hoofdpijn en kortademigheid en de wedstrijd in Aarschot zondag zal wel lukken. Maandag ga ik van een dagje verlof genieten aan zee. Hoe tevreden ik ook ben dat het mooi weer is, voor mijn astma en aanverwante ongemakken is het momenteel niet ideaal.
Rinitis (rhinitis) is de aanduiding voor aandoeningen van de neus, zoals een geïrriteerde of ontstoken neus. De symptomen zijn een loopneus, niezen, een verstopte neus en verder geïrriteerde oren, ogen en keel. Allergische rinitis is verwant aan astma en komt vaak samen met astma voor. Het is een chronische of acute ontsteking van het neusslijmvlies, die veroorzaakt wordt door een virus, bacterie, door een parasiet of door een oorzaak van buiten af. Deze ontsteking zorgt voor de genoemde symptomen.

maandag 8 juli 2013

BrTC goes Klagenfurt

Dankzij Luc Verwaest moest ik me geen zorgen maken voor een plaatsje in de Ironman van Klagenfurt volgend jaar. Ook Anneke en Luk hadden een correspondent in Karinthië en stonden reeds zonder zorgen op de deelnemerslijst alvorens de massa-inschrijving via het internet startte, vorige maandag om middernacht.

Achteraf bleken ook de andere BrTC-ers geen problemen te hebben en zakken we volgend jaar uiteindelijk met 7 af naar Klagenfurt. Wel dient gezegd te worden dat de wedstrijd was uitverkocht binnen de 12 uur, ongelofelijk... Ikzelf, Luk en Mike gaan voor onze tweede IronMan (Mike zelfs voor 3e volledige triatlon); Anneke, Jethro, Olivier en Bert zullen hun eerste avontuur tegemoet gaan.

Vooral voor Bert wordt het ook een specialleke omdat hij zich al jaren inzet voor nierkankeronderzoek en ik van onze uitstap naar Klagenfurt zou willen gebruik maken om met onze delegatie extra centen in te zamelen voor het kankerfonds. Hopelijk snel meer informatie hierover maar alvast fijn dat we Bert overtuigd hebben!

dinsdag 25 juni 2013

Nieuwe Plannen

De toekomstplannen beginnen stilaan vorm te krijgen.

Dit weekend zijn we in Nice gaan supporteren voor collega BrTC-er Peter die er zijn eerste IronMan op schitterende wijze overwon (11u00min). De sfeer was er super maar voor mezelf ben ik blij dat ik voor Lanzarote gekozen heb. Dat eiland heeft me gebeten en de kans is dan ook groot dat we er in 2014 terug 1 of 2 maal naartoe gaan, bijvoorbeeld voor de 70.3 met Vanessa.

Alvorens ikzelf wil terugkeren voor de volledige IronMan van Lanzarote, wil ik er toch minstens één andere doen. Nice is een mooi parcours maar ik voel persoonlijk meer voor Klagenfurt, wat qua timing ook mooi uitkomt eind juni. Bovendien zijn er nog een handvol BrTC-ers die in 2014 mee richting Oostenrijk zouden afzakken als deelnemer of supporter. Dat moet voor een onvergetelijke sfeer zorgen.

De inschrijving van Klagenfurt is een uitdaging, aangezien je volgende maandag om middernacht samen met nog duizenden anderen moet proberen online te registreren. Gelukkig is er een gemakkelijkere weg door je eerder op die dag te laten inschrijven ter plaatse, bijvoorbeeld door iemand die dit jaar meedoet. Ik heb het geluk dat Luc, de broer van Vanessa haar baas, dit jaar deelneemt en me met plezier wil inschrijven. Nog even afwachten dus maar het ziet er alvast goed uit voor ons IronMan doel in 2014.

Het vervolg van het huidige seizoen ligt ondertussen ook vast. Hetgeen ik het meeste naar uitkijk als prestatie is de marathon van Nice naar Cannes op 10 november, waar ik en Leen individueel zullen deelnemen. Vanessa en Anna zullen er de BrTC-kleuren verdedigen in de duo-wedstrijd. Deze zomer is er nog het BK halve triatlon in Eupen waar we met wel 20 BrTC-ers een weekend naartoe trekken. Als voorbereiding op die wedstrijd doe ik zelf op 21 juli nog de 1/3 triatlon van Aarschot mee, op een niet te onderschatten parcours.

Hoewel we niks gehoord hebben van de organisatie, is de kans 99% dat de TriStar van Monaco op 1 september niet zal plaatsvinden. Dat wil dus zeggen dat we na Eupen vol voor de marathon gaan.

maandag 17 juni 2013

Sprinttriatlon Retie


De 4 weken die nu gepasseerd zijn na de IronMan van Lanzarote, zijn wat wisselvallig te noemen qua prestaties op training maar vooral qua goesting om er in te vliegen. Vooral de laatste week had ik niet veel zin in trainen, en dus kwam het goed uit dat ik me nog had ingeschreven voor de sprinttriatlon van Retie. Zonder stress een dik uur volle bak proberen gaan, zonder te veel te moeten nadenken over doseren, eten en drinken. Natuurlijk waren de ambities niet te hoog gesteld omdat ik absoluut geen deftige snelheid heb na al die lange trainingen in die barslechte winter. Mijn doel was vooral de 3 andere BrTC-ers voor te blijven. Ivan, Peter en Kenneth deden er immers hun allereerste individuele triatlon mee.

Ik denk dat er een kleine 200 deelnemers waren voor de 500m zwemmen, 42km fietsen en 5km lopen. Ik vertrok vrij ver naar voor in het smalle kanaal en begon mijn draai te vinden toen .... ik al aan het trapje was om er uit te komen. Resultaat, een dikke 8 minuten en bij de eerste 45 zwemmers uit het water. Toen ik in de wisselzone met de fiets in de hand vertrok, kwam Ivan al aangelopen in zijn wetsuit. Hij was duidelijk de gevaarlijkste van de 3 ...

Het fietsen ging zoals verwacht, een degelijke snelheid, maar niks extra kracht of snelheid om vele tegenstanders in te halen. Ik zal dan ook 'amper' 36km/u gereden hebben. Elke keer ik een tandje bij wou steken, wou het lichaam niet mee. Een combinatie vermoeidheid en gebrek aan intensieve trainingen vermoed ik (vooral dat laatste).

Dankzij de uitstekende basisconditie verliep de wissel vlot en vertrok ik terug fris voor de loopkilometers, rond de 50e plaats. Bij het buiten lopen van de wisselzone stak ik Monique voorbij, die na een prima zwem- en fietsproef (10min voor ons gestart) last kreeg van steken. Ik haalde snel enkele typische fietsers in maar het fenomeen herhaalde zich daarna: een prima snelheid en geen conditionele zorgen, maar een tandje bijsteken, no way. Op een lang recht waar we mekaar kruisten, zag ik de hele BrTC-delegatie aan de overkant. Ivan op een 500m achterstand en Peter en Kenneth daar nog een kleine kilometer achter. Ongelukkige Monique had te veel last van de maag en moest stappen...

Ik heb een deftige snelheid kunnen aanhouden waardoor ik als 50e aankwam na 1u16. Als ik wat meer op snelheid train, krijg ik daar makkelijk 4-5 minuten af maar dat zat er niet in. Ivan kwam als 4e veteraan aan op slechts 1 minuut en maakte dus danig indruk. Ook Peter en Kenneth deden het prima met tijden ruim binnen de 1u30, wat voor een eerste sprint prima is.

Vrijdag vcrtrek ik naar Nice om te gaan supporteren op de IronMan. Daarna begint de opbouw naar Eupen (begin Augustus), snelheidstrainingen combineren met iets langere duurtrainingen.


Foto Kris Hofkens

vrijdag 7 juni 2013

Snelheid

Na enkele weken relatieve rust voel ik dat lichaam en geest klaar zijn om er opnieuw tegen aan te gaan. Begin augustus neem ik nog deel aan het BK halve triatlon in Eupen en ik was eerst van plan dat rustig aan te doen maar de goesting is er om er toch een lap op te gaan geven. Hopelijk blijft dat ook zo. Met onder andere Mike, Mirco en Vanessa moeten we er een stevige onderlinge BrTC-clash van kunnen maken.

En om de net gemiste top100 op het BK van 2012 in Bütgenbach nu toch te verzilveren heb ik snelheid nodig. De uithouding is enorm goed maar de 3 onderdelen gaan momenteel te traag om echt mee te doen met de snellere middenmoot. Ik had ook niet veel keus in mijn voorbereiding door de strenge winter en de vroege programmatie van Lanzarote in het seizoen. Traag en lang was het devies.

Vandaar dat ik deze week begonnen ben met het inplannen van kortere maar snellere trainingen. Maandag en donderdag al een duurloop gedaan met blokjes van versnellingen waarbij ik de hartslag toch vlotjes richting 180 slagen per minuut kreeg en ook met het zwemmen heb ik vrijdag en woensdag (openwater) meer gas gegeven. Zaterdag zullen we eens zien wat het op de fiets geeft. In elk geval gaat de hartslag vlot omhoog en recupereer ik ook nog heel snel dus de vermoeidheid van Lanzarote is al grotendeels verdwenen wat toch een beetje verrassend is. Ook het kopje zit terug fris na twee moeilijkere weken.

Om mijn missie naar meer snelheid te stimuleren (ik ben van nature iemand die liever lang en traag traint dan kort en snel) heb ik me ingeschreven voor de 1/8e sprinttriatlon in Retie volgende week. De organisatie is daar zeer goed en er doen veel BrTC-ers mee op de kwartafstand. Ik ga 2 van onze starters vergezellen en wat wegwijs maken voor de 1/8e en eens kijken hoe snel mijn volle gas modus al draait. Die top-30 plaats van Lommel vorig jaar moet er toch opnieuw inzitten. En het wedstrijdschema is prima opgesteld dat we nog tijdig kunnen supporteren voor de kwart.

In juli zoeken we ook nog wel ergens een korte wedstrijd en ik ga nog een tweetal keer naar Eupen voor een stevige training op het wedstrijdparcours aldaar.

Na Eupen gaan we het zwemmen en fietsen op een iets lager pitje zetten en ons concentreren op de marathon. Ik had oorspronkelijk gepland eind september richting Oostende te gaan maar vermoedelijk dat ik clubgenoot Leen ga vergezellen naar de Azurenkust begin november.

zondag 26 mei 2013

Thuiskomen ...

Na een weekje extra rust op Lanzarote zijn we veilig terug thuis, de bagage is uitgepakt, de fiets terug in elkaar gevezen, ... Kortom terug tijd om nieuwe plannen te maken.

Ik wist niet goed wat me zou overkomen na de gehoopte aankomst op Lanzarote. Sommige mensen krijgen immers een degout, anderen vallen in een zwart gat ... maar niet bij mij. Ik heb altijd gezegd dat de halve afstand me de ideale triatlonafstand leek maar ik heb me nu bedacht: de volledige heeft zoveel meer ... Ik was enkele malen aangepord door collega's om in 2014 mee naar Klagenfurt te gaan, maar had steeds de boot af gehouden tot na Lanzarote. Nu kan ik echter 100% stellen dat ik volgend jaar voor mijn 2e IronMan ga in Oostenrijk. Ronny en Luk gaan al zeker mee en ik hoop ook dat we met een grotere BrTC delegatie zouden afzakken met Anneke, en wie misschien nog allemaal.

De plannen voor dit seizoen zijn eerder bescheiden. De winter is zo lang geweest dat ik me niet te veel verplichtingen wil opleggen en ik heb ook nog een BVBA verder op te starten. Ik ga nog naar het BK halve triatlon in Eupen in augustus en zou graag een goede marathon lopen eind september in Oostende of Eindhoven. Voor de rest ga ik me vooral bezig houden met Vanessa haar trainingen en, door samen met haar te trainen, ook mijn eigen snelheid terug wat aankweken, waar deze winter geen tijd voor was. Vooral het fietsen en lopen moeten terug wat sneller op de korte afstand, om zo in de winter met meer snelheid aan de lange duurtrainingen voor Oostenrijk te starten.

De auto staat momenteel alweer vertrekkensklaar richting Zwevegem voor het BK mixed relay. Wees gerust, ik ga enkel maar wat supporteren en mijn verhaal van Lanzarote doen tegen vrienden en clubcollega's. Het is fijn constant op straat door kennissen en vrienden te worden aangesproken. Ik ben me zelf toch niet helemaal bewust van wat ik gedaan heb vorige week tov mijn fysieke (en mentale) toestand een jaar of 3 geleden....

zondag 19 mei 2013

Lanzarote - D-Day

Het beloofde verslag ...
Zaterdag reeds tegen 5u 's ochtends afgezakt naar Puerto Del Carmen om mijn fiets op te tuigen. Drinkbussen vullen, bandjes oppompen, zak met extra drank afgeven (werd aan bevoorradingspost geplaatst) en dan mezelf rustig in gereedheid brengen in de tent op het strand. Rond 6u30 wetsuit al half aangetrokken, gewone kledij weg gehangen en stilaan naar de start op het strand gewandeld. En toen gebeurde het meest onverwachte: een verschrikkelijke regenbui. Het strand veranderde al snel in een modderpartij en alle 1916 deelnemers trokken snel wetsuit en badmuts volledig aan om zich te beschermen tegen de regen. De supporters hadden minder geluk op het strand ...

Het geluid van de motorboten en de helikopter betekende dat we korter en korter bij de start waren gekomen. Ik had me halverwege het pak gezet langs de buitenkant om het gedrum tot aan de eerste boei te omzeilen. Om exact 7u ging het startschot af en begon de massa zich door de startboog op het strand richting zee te begeven. De boog zorgde voor een trechter-effect waardoor de start van het zwemmen zelfs met zo veel mensen heel goed meeviel. Ik vertrok mooi langs de buitenkant, nam de eerste boei en nestelde me daarna in de groep telkens op zoek naar een gaatje en goeie voeten om in te zwemmen. Tijdens de eerste ronde van 1,9km was er geen golfslag in het warme, heldere water, en de tijd vloog voorbij. Na 36 minuten stond ik al terug op het strand om de 2e ronde aan te vatten. De tweede ronde ging naar mijn gevoel iets moeilijker wegens de opkomende golfslag en een paar navigatieproblemen maar uiteindelijk was dit maar schijn. Ik verliet de zwempartij na 1u12:44 als 830e deelnemer, zonder onnodige energie verbruikt te hebben. De eerste 3,8km zaten erop.

Bij het verlaten van het strand stonden er douches om het zand en zout wat af te spoelen alvorens de zak met fietsgerief te zoeken en richting tent te gaan om me voor te bereiden op het fietsen. Mijn helm en schoenen hingen op de fiets dus in feite moest ik enkel mijn wetsuit uittrekken, even iets drinken en eten, en me laten insmeren tegen de nog niet opgedaagde zon. De volgende stap was van het strand naar de dijk lopen richting fiets, schoenen aantrekken, helm opzetten, en beginnen aan het fietsavontuur van 180km. Uiteindelijk heb ik in een dikke 10 min gewisseld wat zeker niet traag was gezien de grote afstand die diende overbrugd te worden.

De start van de fietsproef vond nog steeds in de regen plaats op wegen die voordien lang droog hadden gelegen, wat dus het nodige slipgevaar inhield. De massa deelnemers zat ook nog dicht bij elkaar waardoor de eerste 20km meer weg hadden van een pelotonritje. Vanaf de beklimming naar Jaiza en de lange weg wind af naar El Golfo begon het allemaal een beetje uit elkaar te trekken. Aan de bevoorrading van El Golfo moest ik de darmen even ontlasten waardoor ik terug achter een groep fietsers kwam die ik net voordien had ingehaald. Wat wel leuk was om mee te maken was dat ik net voor El Golfo werd aangesproken door een Nederlander (Thijs) die me vertelde dat hij al een hele tijd mijn blog volgde en me had herkend op de fiets. Toch wel tof!

Na de pitsstop begon ik aan het echte werk, de 'trappenklim' van Timanfaya, bekend van alle foto's. Dit was de eerste echte lange klim, met daarenboven de wind vol in het snuitje, maar ondertussen waren ook de eerste zonnestralen verschenen. Ik had deze weg al verkend vorige week en had het gevoel dat ik nu beter omhoog ging dan de eerste keer. Daarna ving ik de lange afdaling aan om ook een eerste keer de supporters te groeten in Mancha Blanca, na zo'n 65km. Uiteindelijk ging de afdaling verder tot aan La Santa waar mijn blaas nog eens diende ontlast te worden langs de kant van de weg. Hierna volgde een soort tussenstuk richting Famara zonder al te veel bijzonders, behalve dat ik werd opgeschrikt door een ambulance die midden op een onschuldig stukje weg stond met een atleet ernaast, roerloos op de grond. Even slikken en doorrijden. Na zo'n 80km begon in Famara het hart van het fietsparcours met zo'n 40km zware kost. In Famara aan de kust zag je reeds de dreigende bergen en vooral het weerstation/observatorium boven op Mirador del Haria waar we zouden voorbij rijden. 

De eerste 10km bestond uit een klim naar het befaamde rond punt van Teguise, maar wel met de wind vol in de rug. Uiteindelijk was dit vrij vlot te doen. Aan het rond punt van Teguise zag ik de supporters voor de laatste keer tijdens het fietsen. Na het rond punt kwam er de klim naar Teguise-stad met deze keer de wind vol in het gezicht, wat dus voor geen meter vooruit ging. Iedereen was blij toen de huizen van Teguise voor wat beschutting zorgden. Bij het uitrijden van het stadje begon de langste en zwaarste klim naar Mirador del Haria. Met momenten reed ik op mijn 39/25 nog 8,7km/u, en ik reed meer mensen voorbij dan er mij inhaalden. Eindeloos bleef de klim duren en het beruchte observatorium leek maar niet dichterbij te komen. Ik had al lang door dat ik niet moest rekenen op een gemiddelde van 30km/u, los van de pitsstops. Uiteindelijk bereikte ik na 4u schat ik de bevoorrading van Mirador del Haria (104km) waar mijn persoonlijke drank klaarstond om de drinkbussen bij te vullen, uiteraard na de zoveelste plaspauze. 

Na de korte stop (ik schat minuutje of 7) begon ik de adembenemende afdaling richting Haria met een vijftal haarspeldbochten. Ik dacht dat ik een slechte daler was maar wat ik daar allemaal heb gezien tart het onwaarschijnlijke. Ik reed de ene na de andere knoefter voorbij. Ik was dan ook zo slim geweest die gevaarlijke en winderige afdaling al eens te verkennen vorige week. Eens aangekomen in Haria was er een onwaarschijnlijk steil stukje in het dorp waarna de prachtige klim naar Mirador del Rio begon. Je kan zitten sterven op je fiets maar hier was het echt genieten van het uitzicht en de omgeving, ongelofelijk mooi. Met 120km op de teller kwam ik aan de top van de Mirador en kon ik de lange afdaling, wind in de rug, aanvangen richting Arrieta. Onderweg is er daar wel een volle drinkbus en een stuk pomp van mijn fiets gevlogen maar zonder verdere problemen. Ik ben ook niet teruggedraaid aangezien ik tegen 70km/u naar beneden aan het scheuren was. Arrieta voorbij volgde er een goed stukje richting Arrecife met enkel wat veel verkeer naar mijn goesting (auto's) tot we aan de afslag naar Nazaret kwamen (150km). De laatste 30km hebben nog eindeloos geduurd. Ik wist dat er richting Nazaret nog een stuk vals plat lag, gevolgd door een stuk zeer slechte weg. Ik had echter gehoopt dat het nadien bergaf naar de wisselzone zou zijn maar dat viel nog ferm tegen. We zijn nog enkele keren op en af gemoeten en eigenlijk pas vol beginnen afdalen naar Puerto Del Carmen de laatste 10km (met nog steeds een bende knoefters). De laatste 40km had ik de indruk dat iedereen in mijn buurt al aan het einde van zijn Latijn was (inclusief mezelf), vooral door de extreme wind. Wat moest dat nog worden!? Uiteindelijk bereikte ik de wisselzone na 6u50 (positie 906), wat trager was dan origineel gehoopt maar belangrijk was vooral dat ik enkele keren goed had kunnen plassen en mijn spijsvertering blijkbaar nog goed zat. De benen dat was iets anders ...

In de wisselzone heb ik mijn fiets netjes afgegeven en me met mijn zak met loopgerief naar de omkleedtent begeven, uiteraard weer na de obligatoire plaspauze. Ik trok de loopschoenen aan, verving mijn gescheurde rugnummer en werd opnieuw ietwat overenthousiast ingesmeerd met zonnecrème. Dit laatste was echter nodig want de zon was aardig beginnen schijnen en achter de gebouwen, uit de wind, was het best warm geworden. Uiteindelijk wisselde ik rustig in een propere 9 minuten.

Ik begon vlotjes aan de marathon met een beter gevoel dan verwacht, mijn tempo zat goed (10-11km/u) en na 1km nam ik van Vanessa 3 gellekes aan als bevoorrading voor mijn eerste ronde van 20km richting luchthaven en terug. Ik had me wel voorgenomen bij elke vaste bevoorrading even te stappen om genoeg water te drinken. Na het keerpunt (km 10 - 58min) ging het dan serieus mis. Ik begon plots de gellekes niet meer te verteren en moest noodgedwongen aan de kant even zitten en mijn maaginhoud ter voeding van de lokale vegetatie doneren. Ik ben daarna letterlijk richting Puerto Del Carmen gestrompeld om aan de bevoorrading te stoppen bij de supporters en even te gaan zitten. Ik kon mijns inziens echt niet meer verder maar gelukkig had Vanessa genoeg overredingskracht en het idee om me een halve liter cola aan te reiken in de persoonlijk bevoorradingszone. Ik heb dan een 15tal minuten geslenterd om de cola binnen te krijgen tot het moment dat mijn maag terug groen licht gaf en ik terug aan lopen kon denken. Ik heb verder dan ook geen gellekes meer genomen en aan de standaard bevoorradingsposten enkel nog water aangenomen. Na 3 uur had ik 25,5km afgelegd door alle maagproblemen maar ik was terug op weg voor mijn laatste 2 rondjes van 11km. Uiteraard begonnen de benen toen wel te wegen en moest ik stukken lopen afwisselen met stappen, net als 75% van de andere deelnemers nog onderweg schat ik. Na ongeveer 3u40 begon ik mijn laatste rondje, met een verse fles cola, en het gevoel dat het binnen was. De eerste 5km richting luchthaven kon ik nog heel moeilijk lopen door de pijne benen maar kreeg ik plots gezelschap van de sympathieke vader van de buurman van Anneke en Frank waardoor ik toch terug ietwat snelheid maakte. Aan de bevoorrading 6km voor het einde nam ik nog water en moest ik noodgedwongen terug beginnen stappen. Na het keerpunt begon ik zo stappend aan de laatste rechte lijn richting finish met wind in de rug. Ik heb nog enkele stukken terug gelopen maar vooral de stukken bergop waren dodelijk. Uiteindelijk was het pas in de straten van Puerto Del Carmen 1,5km voor de eindstreep dat ik nog definitief in gang geraakte, ook dankzij het fantastische publiek. Ik had ook al een tijdje door dat mijn fysieke problemen, helemaal niet uniek waren. Ik heb letterlijk honderden mensen zien stappen en aan de polsbandjes zag ik dat er nog heel veel atleten 1 of zelfs 2 looprondes achter me lagen. Uiteindelijk zou de laatste binnen tijd 3,5u na mij eindigen.

De laatste 500m zijn puur kippenvel wanneer je tussen de massa de finish nadert en je de speaker jouw naam hoort roepen. Het is dan ook onwaarschijnlijk speciaal als je het symbolische finishlint omhoog kan reiken en jezelf voorgoed een Ironman mag noemen. Het avontuur heeft me uiteindelijk 13u37:01 gekost met een totale 1105e plaats op 1916 deelnemers. Na de finish kwam ik Benny Lyssens tegen die me uitgebreid feliciteerde voor deze prestatie op mijn allereerste Ironman in wat hij de zwaarste van de laatste 4 jaar vond. Ik geloofde hem met veel plezier en wenste hem proficiat met zijn 8e plaats in de M50-54. Het deed deugd ook van andere ervaren rotten te horen dat ik echt een knappe prestatie had neergezet. Welke onnozele zot (voor de Engelsen crazy Belgian) doet er nu ook zijn eerste Ironman op Lanzarote? Ik heb ze met plezier doorverwezen naar Tycho die me op dit idee bracht. (Waarvoor uiteindelijk welgemeend zeer veel dank Tycho)

Uiteindelijk zijn we na de wedstrijd met de familie, Peter en Benny op een terras gecrasht dichtbij de finish met een verdiende ice tea en verse pizza. Na een uurtje passeerde mijn ex-klasgenoot Bert Jammaer langs ons terras en konden we kort even bijpraten na 20 jaar. Bert was eerder knap 5e geëindigd en liep al terug fris rond alsof hij opnieuw zou kunnen vertrekken. Sommige mensen zijn echt buitenaards ...

"Wat hebben we geleerd?" zou Piet zeggen op het einde van zo'n dag. Wel, ik weet dat er 3,5 jaar geleden een fantastisch groepje voor elkaar onbekende mensen samen aan een even fantastisch avontuur is begonnen, waarbij we mekaar steeds verder hebben doen groeien in deze supertoffe sport. Met de deskundige begeleiding van de vroegere en huidige BrTC-trainers hebben we zo'n ongelofelijke vorderingen gemaakt dat we nu tot deze prestaties in staat zijn. En we zijn indertijd opgevangen in een club waar iedereen met iedereen overweg kan en de ervaren rotten hun tips graag met ons delen. Het is zelfs zo ver gekomen dat de jonge gasten met zoveel meer talent en techniek dan ons, naar ons opkijken voor ons doorzettingsvermogen en onze prestaties. Ik zou ze niet meer kunnen missen. En als je dan ziet zoals vandaag hoeveel mensen de live stream en atlete tracker hebben zitten volgen, krijg je er kippenvel van.

Mijn droom is uitgekomen en ik kan voldaan verdere plannen beginnen maken. In augustus doe ik het BK halve triatlon nog rustig mee en ik vermoed dat we in 2014 met een BrTC delegatie naar de Ironman in Klagenfurt willen afzakken. In juni zet Anneke haar jacht op een ticket voor het WK Ironman 70.3 verder terwijl PeterVB en Mirco voor hun eerste volledige staan. Ik zal in elk geval in Nice en Almere langs de kant staan als supporter. En de rest van de bende zal ons nog wel volgen de komende jaren, net zoals de nieuw lichting zotten. En wij doen gewoon verder, als beginnende ervaren rotten ;-)

Groetjes, een voldane Ironman








vrijdag 17 mei 2013

Lanzarote - Dag 7

De laatste dag voor race day ...

Vanmorgen alle materiaal in de juiste zakjes gestoken en deze middag tegen 15u naar Puerto del Carmen gereden om mijn fiets, run bag en bike bag in te checken. Vanessa en Bjorn zijn terwijl supporter Peter Poppe gaan ophalen aan de luchthaven voor zijn 4daagse trip.

Uiteindelijk heb ik een klein half uur staan aanschuiven in een lange rij alvorens mijn fiets en helm gecontroleerd worden. Eerst even de rode zak met loopgerief opgehangen aan het haakje met mijn nummer, en dan de plaats voor mijn fiets gaan zoeken. Dit was geen sinecure in dit grote veld aangezien de nummering niet overal even logisch was. Fiets aan de haak, bandjes beetje afgeladen en dan goed memoriseren waar ik sta: links de bowling, rechts het boompje. 

Mijn zak met fietsgerief ben ik gaan ophangen op het strand. Wanneer we uit het water komen (via de douche), moeten we daar onze zak oppikken en ons in de grote tent omkleden alvorens naar de fiets te lopen. Tussen tent en fiets zitten toch zeker 150m waarvan nog een stuk over het zand omhoog. Morgen er dus aan denken om mijn fietsschoenen nog niet aan te doen en op mijn sokken door het zand te lopen om problemen met de schoenplaatjes (en de kuiten) te vermijden.

Na het inchecken zijn we nog even een rustig terrasje gaan doen in Playa Blanca. Daarna een gezonde portie pasta en vanavond nog rustig enkele dingen met de supporters overlopen. Wat moet ik morgenvroeg nog meenemen, waar kunnen de supporters gaan kijken naar het fietsen en wat moet er aangegeven worden in de bevoorrading bij het fietsen ...

Het begint te kriebelen, tijdig bed in vandaag en dan die 3,5 jaar voorbereiding omzetten in hopelijk een succes!

donderdag 16 mei 2013

Online volgen zaterdag

http://www.ironman.com/coverage/athlete-tracker.aspx?race=lanzarote&y=2013#axzz2TUZhayQX

Nu komt het heel dichtbij ...


Lanzarote - Dag 6

Vandaag begon de dag zoals voorspeld met een stevige regenbui. Het trok echter al vroeger open dan verwacht en tegen de middag zaten we terug in het zonnetje.

Tegen 14u zijn we naar Club La Santa gereden voor mijn registratie. Nummerbandje gekregen, goodiebag, nog een handdoek, visor en t-shirt gekocht en even langs de expo gegaan. Ondanks de gezellige drukte, stelt de expo echt geen bal voor. Allemaal zo wat rommelkraampjes met goedkope en hele dure prullen maar niks wat echt de moeite is. (Nee zo erg als Sint-Jobse markt was het nu ook weer niet)

Om 15u was er een Engelstalige atletenbriefing. De Deense speaker van dienst bracht de boodschap nogal droog met al even droge humor, en ik heb nipt ontweken om de slaap te vatten. Gelukkig heb ik nog een paar interessante weetjes bekomen die niet in de atletenbriefing op papier stonden. Zo is er een stuk in het parcours waar het toegelaten is om links te rijden wegens het slechte wegdek (buurt Nazaret). En op het loopparcours kom je 6x voorbij een bevoorradingspost waar je drinken en eten mag aannemen van supporters. Dat kan me zeker van pas komen afhankelijk van de weersomstandigheden.

Het weer voor zaterdag zou zijn zoals vandaag maar wel volledig droog. Bewolkt in de voormiddag en zonneschijn in de namiddag met een stevig 'briesje' en temperaturen tot 23-24 graden. Al bij al ga ik daar zeker niet over klagen.

Vrijdag moet ik fiets en attributen gaan inchecken en gaan we supporter Peter nog ophalen op de luchthaven.

woensdag 15 mei 2013

Lanzarote - Dag 5

Ik was eerst van plan om me vandaag te gaan registreren in La Santa maar uiteindelijk heb ik dit uitgesteld naar morgen om 2 redenen. Ten eerste zijn mijn 4 trouwste supporters vandaag aangekomen met Tante Vi, Nonkel Eddy, Bjorn en Mike. Vrijdag komt Peter nog en dan is de bende compleet. Ten tweede is het donderdag pre-race briefing in La Santa en het zou stom zijn 2 keer over en weer te moeten rijden.

Vandaag was dus de eerste rustdag gevuld met carboload en liters water. Vanmiddag een terrasje gaan doen in Playa Blanca en nog wat inkopen gedaan. Het begint wel te kriebelen en zo nog enkele dagen 'niks' doen is ook niet alles.

dinsdag 14 mei 2013

Lanzarote - Dag 4

Vandaag wou ik mijn laatste trainingstochtje doen op de fiets. Vanessa heeft me afgezet in Famara alwaar ik het cruciale stuk aanvatte met de beruchte 'wind op kop helling' naar Teguise en de klimmen naar Los Nieves en de 2 'miradors'. Na geschat 2u15 zou Vanessa me terug opwachten in Arrieta.

Het eerste stuk richting binnenland was wel hellend maar wind in de rug dus geen probleem. Maar dan moet je een scherpe bocht nemen en krijg je een helling voorgeschoteld richting Teguise met de wind vol in het gezicht. Dat ging dus niet vooruit. Eens Teguise gepasseerd had ik minder last van de wind en begon een eindeloze opeenvolging van klimmen richting Haria. Eerst naar Los Nieves en Mirador del Haria over de drukke baan. Ik zag op mijn klok op een gegeven moment dat ik 30km had gereden op 1u15. Ik begon te vermoeden dat ik iets te laat op de afspraak in Arrieta zou zijn. Maar toen volgde er een spectaculaire afdaling met haarspeldbochten en een werkelijk prachtige klim naar Mirador del Rio. Daar heb ik letterlijk van genoten, wat een schitterende streek. Na 1u50 kwam ik boven en moest ik enkel nog 10km afdalen naar Arrieta. Nog nooit een afdaling meegemaakt die zo recht op rceht gaat, met dan nog wind in de rug. Vlotjes 70km/u zonder bijtrappen. De auto's gingen op een bepaald moment zelfs gewoon opzij, wat zeer geapprecieerd werd door mezelf. En zo stond ik na exact 2 uur in Arrieta met een polsslag rond de 90bpm en een zalig gevoel. Dit smaakt naar meer. De Oesterdam heeft afgedaan ;-)

De trainingen zitten erop nu. De komende dagen goed eten en vooral veel drinken en de praktische voorbereidingen starten. Woensdag ga ik me registreren...

maandag 13 mei 2013

Lanzarote - Dag 3

Deze morgen ben ik het zwemparcours eens gaan verkennen met Vanessa en Benny. Toen we aankwamen op het strand, bleek ook Marc De Ren en familie reeds aanwezig. Op de grote boei aan het einde van het lange stuk na, waren alle markeringen al geplaatst dus was het ideaal om het rondje van 1,9km eens te zwemmen. Het strand gaat zeer langzaam bergaf dus je kan goed blijven lopen. Het water was vrij warm en enorm helder, je zag echt de visjes zwemmen. De gebruikelijke borrel kreeg ik uiteraard ook even binnen en dit was wel enorm zout moet ik zeggen. Enfin veilig en wel terug aangekomen op het strand en de zwemtraining zat er al op. Dit moet wel lukken zaterdag. Uiteindelijk weet ik niet hoelang we er exact over gedaan hebben.

Deze middag wat rust genomen langs het zwembad en net voor het avondeten nog beslist om een uur te gaan lopen. We zijn richting Playa Blanca gegaan en van daar over de dijk tot aan de vuurtoren op de hoek van het eiland. Uiteindelijk hadden we er een 11tal km opzitten. Aanvankelijk zat de hartslag heel goed maar ik kreeg onderweg last van maagzuur. Waarschijnlijk niet genoeg gegeten (aanvankelijk waren we van zin na het avondeten te gaan) of het was de banaan die ik nog snel binnen had gestoken die me parten speelde. Enfin mettertijd beterde het toch wat en ik was vooral weeral blij dat ik geen last van de warmte had. De wind zorgde ook wel voor wat welgekomen afkoeling.

Morgen ga ik de klim naar El Mirador (+ afdaling) nog verkennen zodat ik de 2 zwaarste stukken van het fietsparcours toch een keer heb gereden. Ik zal donderdag of vrijdag het volledige parcours nog wel eens met de wagen doen om me ook de bevoorradingspunten te kunnen memoriseren.

Volgens Marc voorspellen ze zaterdag 5 beaufort wind waardoor het een 'echte Lanzarote' zou worden. Dat belooft dus ... Hopelijk gooit de staking op Zaventem geen roet in het eten voor onze supporters die woensdag komen. Voorlopig zouden de vluchten van jetairFly precies nog vrij OK zijn. Laat ons hopen dat de stakers terug aan het werk gaan morgen.


zondag 12 mei 2013

Lanzarote - Dag 2

Vandaag heb ik een stukje fietsparcours verkend langs El Golfo en Timanfaya (de befaamde 'terrasbeklimming' van op de foto's). Het ging op weg naar het parcours echter al even mis met een lekke band. Waarschijnlijk mijn nieuw bandje gisteren slecht op de velg gelegd. Een kwartiertje band vervangen, terwijl enkele behulpzame Engelse collega's passeerden. Het enige wat ik nog heb onthouden van die mannen is dat Belgen goe zot zijn om hun eerste Ironman op Lanzarote te komen doen ... tja we zijn hier nu toch ... Ik had de GoPro ook op mijn stuur gemonteerd en dat gaf enkele leuke beelden. De wind waaide echter al volledig in het nadeel, wat samen met de beklimmingen voor een bijzonder laag tempo zorgde: 35km op 1u30 !! Dat zijn eerder tijden voor windkliever Steve Van Gysel ;-) (kon het niet laten)

Deze namiddag met Vanessa een wandeling naar de vulkaan in onze achtertuin hier gedaan met bezoekje aan de krater. Eigenlijk wel knap, en vooral, er lopen hier zo goed als geen toeristen rond.

Morgen gaan we in de zee zwemmen met Benny en nog een toertje lopen. Dinsdag verken ik nog een paar belangrijke stukken met de fiets.

zaterdag 11 mei 2013

Lanzarote - dag 1

Dag 1 begon met taxi Bjorn die ons reeds om 3u30 naar de luchthaven van Zaventem bracht. Aldaar viel er direct op dat 50% van de mensen op de vlucht gepensioneerden waren richting Tenerife, en 50% triatleten en hun supporters. Ook onder andere Marc De Ren en Benny Lyssens waren van de partij.

Na een supergoede en snelle vlucht landden we voor op schema in Arrecife. Eerst François Hemgenberghs zijn vitaal fietsonderdeeltje afgeleverd en dan met de huurauto naar Villa Blackrock nabij Playa Blanca. Het huisje is prima in orde met een mooi zwembad en ruime inrichting. Daarna zijn we wat inkopen gaan doen en zo ook reeds enkele stukken van het fietsparcours 'verkend'.

De temperatuur is warm maar draaglijk en er staat wel degelijk een stevige wind. Vanavond heb ik mijn fiets in elkaar geknutseld, Vanessa heeft hem opgeblonken en morgen ga ik het eerste stuk parcours verkennen, benieuwd!

En speciaal voor PeterVM: het is hier prachtig en mooi weer!

vrijdag 10 mei 2013

Online de wedstrijd in Lanzarote volgen?

Op de dag van de wedstrijd zelf (zaterdag 18 mei) kan je, als alle techniek het toelaat, volgen op www.ironmanlive.com. Nu staat daar nog niks op maar er komt dan wel een vrij opvallende link.

We starten om 8u Belgische tijd (7u Lanzarote), mijn nummer is 470. Normaal kan je er de tijden volgen op een heel aantal tussenpunten tijdens de 3 onderdelen. Ik hoop als alles goed gaat ergens rond 20:00 à 21:00 Belgische tijd aan te komen (1u15 zwemmen, 6u15 fietsen, 4,5 à 5u strompelen + 30min totaal aan wissels en sanitaire stops). Maar de tijd is bijzaak, eerst aankomen uiteraard.Ik ga dus waarschijnlijk wel het begin van het Songfestival missen, voor de eerste keer in 32 jaar ... ;-)

Meer info over deelnemers en parcours vind je op www.ironmanlanzarote.com. Hier komt waarschijnlijk ook nog wel een link naar het live verslag.

Op sommige wedstrijden staat ook webcam aan de finish maar dat kan ik hier niet zeggen.

Vergeet ook niet de tijden van enkele kennissen te volgen: Bert Jammaer, François Hemgenberghs en Marc De Ren. Ik ga de ene al beter kunnen volgen dan de andere ....

+ Je kan zaterdag 11 mei al eens oefenen om Ann Fidlers & Gunther Dieltjens te tracken in Mallorca.

dinsdag 7 mei 2013

Trainingswedstrijd in Lille

Een kwarttriatlon 2 weken voor Lanzarote moest nog lukken als voorbereiding, zolang ik mezelf in toom hield en binnen de lage hartslagzones bleef. Ik besloot dus nog te starten in Lille, vooral om de overgangen tussen de disciplines nog eens te verteren.

Het zwemmen was wegens het koude water ingekort naar 750m, het fietsparcours was 42km lang en de loopafstand was onderwerp van vele discussies. Het pure loopparcours zou maar 7.5km geweest zijn al kwam je met de ellenlange wisselzones al snel aan 9km. Wie zal het zeggen, mij interesseerde het persoonlijk niet veel.

De dames vertrokken 10 minuten voor ons zodat wij net vertrokken waren toen zij uit het water kwamen met Vanessa zowaar als 2e. Uiteindelijk zou ze chique 3e worden achter een Ierse dame en Eva Kennis.

Kilian had wel zin in een raceje om de eerste plaats op zijn eerste echte non-drafting maar ik wist dat dat er niet in zat. Ik had me verplicht in de lage hartslagzone te blijven en met de griep die ik nog had gehad 2 weken geleden, was de echte vorm er toch ook nog niet terug. Ook de pollen speelden me de hele wedstrijd serieus parten (snotteren, hoesten, tranen, het was me wat). We sparen dat duel nog wel op tot in de zomer...

De zwemstart gebeurde van op het strand en al snel ontdekte ik dat de meeste tegenstanders niet waren gekomen voor een rustige training. Het koude water deed me toch even verschieten en het voelde alsof ik geen meter vooruit ging en aan mijn meest dramatisch zwembeurt ooit bezig was. Uiteindelijk bleek het mee te vallen. Zelfs op 'Lanzarote-tempo' was ik maar een half minuutje trager dan Vanessa en moest ik enkel Kilian van de BrTC-ers voorlaten.

Op de fiets kreeg ik de grote versnelling niet zo vlot rond als anders en eigenlijk was dat maar goed ook. Zonder echt gas te geven, kwam ik nog binnen met een gemiddelde van 36km/u in zowat dezelfde tijd als Kilian en Vanessa. Als ik me had laten gaan, had ik hier zeker over de grens gegaan en dat wilde ik net vermijden. Het was mentaal wel lastig om een aantal mensen te laten passeren waarvan je weet dat je stukken sneller kan fietsen, maar ja alles voor het goede doel he.

Bij het lopen had ik mijn klok op 12km/u gezet. Op zich weer triestig dat je veel mensen moet laten passeren maar ik kon wat van de omgeving en de supporters genieten (waarvoor dank). De benen voelden goed aan en ik had hoegenaamd geen moeite om het tempo aan te houden. Ook van de eerste echte warmte had ik geen last, wat een mooie opsteker is voor Lanzarote. Dit waarschijnlijk dankzij de nodige kilo's kwijt te geraken deze winter.

Na 2u08 kwam ik over de finish, 8 minuten achter Kilian en 6 achter Vanessa. Eigenlijk mag ik daar tevreden mee zijn. Ik heb de hele wedstrijd de rem opgehouden en had best nog wel last van het ziek zijn en de pollen. De conditie zit dus echt wel goed. Als we na Lanzarote op tijd kunnen beginnen trainen op snelheid, gaan we op het BK halve in Eupen nog wel gas kunnen geven deze zomer.

Enfin opdracht volbracht, nu beginnen inpakken!

maandag 6 mei 2013

zaterdag 4 mei 2013

De laatste week voor vertrek

Volgende week zaterdag 6u vertrekt onze JetairFly met bestemming Lanzarote.

Gisteren een geslaagde 'uitwuifdrink' gehad met de clubgenoten na de zwemtraining. Terwijl ik op het vliegtuig zit, zal Anneke immers op jacht gaan voor een WK-ticket op de 70.3 van Mallorca. De BrTC-ogen zijn op ons gericht (ook Gunther doet mee op Mallorca).

Vandaag heb ik bij AddictStore mijn fietskoffer opgehaald en met de mannen van Mintjens afgesproken om vrijdag samen de fiets te demonteren en in de fietskoffer te plaatsen. Het is de eerste keer dat ik zoiets doe dus even wat externe deskundigheid inroepen.

Morgen neem ik nog deel aan de kwarttriatlon van Lille. Ik wil er gewoon wat ritme opdoen want door mijn griep vorige week en de pollen deze week, zal een straffe prestatie wat veel gevraagd zijn.

Gelukkig is er donderdag nog een feestdag waardoor alles er niet al te hectisch zal aan toe gaan deze week. Ik moet nog 4 dagen werken en onder andere nog langs de boekhouder.

Vrijdagochtend heb ik nog een afspraak van osteopaat Hans Vander Mast om alles een finale keer recht te zetten.

En dan zijn we er eindelijk mee weg. Spannend!

Ik heb nog geen definitief nummer gekregen dus voor de volgers is er nog niet veel info. Het staat wel vast dat je de ganse wedstrijd en mijn voortgang zal kunnen volgen via ironmanlive.com. De start vindt plaats om 7u lokale tijd (8u Belgische tijd). Vanaf dat ik meer gegevens heb, zal ik ze nog wel posten.



donderdag 2 mei 2013

Veiligheid?

Ondanks dat onze BrTC-ers het goed gedaan hebben en iedereen zich goed geamuseerd heeft, stel ik me toch wat serieuze vragen bij de organisatie en de rol van de scheidsrechters op het BK ploegen triatlon in Doornik gisteren.

Het begint al met het feit dat scheidsrechters onder elkaar ruzie maken omtrent de temperatuur. De gemeten watertemperatuur was immers enkel aanvaardbaar als de buitentemperatuur 2 uur voor de start boven de 10 graden was, wat duidelijk niet het geval was. Ploegen worden betrokken in de discussie (wij hebben zelfs klacht ingediend) en uiteindelijk is er maar 1 scheidsrechter die voet bij stuk houdt bij het reglement en zichzelf terugtrekt. De anderen maken veel tamtam maar uiteindelijk telt dus de organisatie en niet het reglement, fijn om weten ... En iedereen stond erbij en keek ernaar. Helemaal verbazend was dan toen deelnemers zeiden dat het water warmer aan voelde dan in 2012. Hoe hebben ze toen het reglement dan niet aan hun laars gelapt???
"oh ja, er is niemand anders die het BK wil organiseren ..." en dan???

Enfin met argusogen heb ik mee de eerste teams zien starten. Er waren enkele reddingsboten maar de mensen aan boord waren niet echt waakzaam te noemen. Wij hebben als supporters moeten gillen en roepen toen we zagen dat een zwemmer in de problemen was, meer dan 300m verder op de plas. Niks hadden ze gezien ... Gelukkig is er niks ernstigs gebeurd, waarschijnlijk door het feit dat het onverwacht goed weer werd.

Qua timing en praktische organisatie, kennen ze hun stiel in Doornik prima na enkele jaren, dat dient gezegd. Maar zoals er druk is gezet om per se openwater te zwemmen, daar heb ik toch mijn bedenkingen bij ... ik ben benieuwd wat Lille gaat worden zondag. En volgend jaar, tja dan zullen we weer naar Doornik gaan zeker omdat die ploegentriatlon zo leuk is, en dan zullen we weer over de watertemperatuur gaan discussiëren ...




maandag 29 april 2013

Ik kon het niet laten ...

Naar aanleiding van een nieuwe soap rond het BK ploegentriatlon waarbij het openwater van Doornik traditioneel veel warm zou zijn dat de rest van België ...


zondag 28 april 2013

Griep !?

Een hele winter ben ik gevrijwaard gebleven van ziektes en blessures. De laatste maand zag ik alle leden van mijn projectteam één voor één sneuvelen behalve mezelf, maar vorige week gebeurde dan toch het onvermijdelijke...

Maandag nog een goede zwem- en looptraining afgewerkt en dinsdag de wekelijkse rustdag. Maar vanaf woensdag voelde ik dat er iets niet goed zat. Ik had zweetbuien 's nachts en voelde me echt moe. Ik had bovendien nog 3 zware werkdagen op de agenda met presentaties en workshops waarvoor ik elke dag tot 13 uur onderweg was. Uit voorzorg annuleerde ik reeds alle trainingen, maar donderdag en vrijdag was het echt zwaar. Koorts, ademhalingsproblemen, draaierig gevoel, ... kortom typisch griepgevoel maar met een onrustwekkende hoest erbij.

Zaterdag dan toch maar naar de dokter van wacht want het werd precies enkel maar erger, en de ademhalingsproblemen baarden me meer en meer zorgen. Gelukkig was Dr Stoop van wacht, hier vlak achter de hoek en kon ik er snel terecht. Na onderzoek was hij positief over mijn longfunctie. Ik had geen bronchitis en de ademhalingsproblemen waren gewoon een overgevoelige reactie van mijn luchtwegen. Ik mocht mijn astma-puff gebruiken om dat ongemak tegen te gaan. De uiteindelijke diagnose was een serieuze griepaanval. En als er één nadeel is aan scherp staan, dan is dat wel dat een griep 3 keer zo erg lijkt als anders.

Conclusie is dus rusten tot ik volledig genezen ben en de puff gebruiken voor de overgevoelige luchtwegen. Ik vond dit zelf uiteindelijk goed nieuws. Ik had immers gevreesd voor een antibioticakuur en die kan je lichaam en conditie compleet om zeep helpen. Nu wacht ik gewoon af tot ik me echt goed voel en dan zal ik langzaamaan nog enkele trainingen doen. De basisconditie is echt goed en het is beter wat langer te rusten nu, dan te snel te beginnen trainen. Zo kort voor de Ironman helpt extra trainen dan toch niet meer. 

Ondertussen kunnen de spieren ook mee uitrusten he. Woensdag zal ik als cameraman verslag uitbrengen van het BK ploegentriatlon ipv als deelnemer maar daar ga ik me niet druk over maken. Een echt persoonlijk doel kon je die wedstrijd ook niet echt noemen. Voor de kwarttriatlon van Lille komende zondag zien we wel. Het zal waarschijnlijk al een duatlon worden door het koude water, en ik wou er enkel wat ritme opdoen zonder echt door te gaan. We zullen eind deze week wel beslissen of we starten of niet. Risico's zal ik in elk geval niet nemen. Er is maar één doel dit jaar en dat is de finish in Puerto del Carmen.

woensdag 24 april 2013

Nog 3 weekjes

Binnen een goeie 2 week stap ik op het vliegtuig richting Lanzarote. Dat wil ook zeggen dat het trainingsvolume kan beginnen afnemen. Vorig weekend nog 3u gezwommen, 45km gelopen en 140km gefietst. Afgelopen maandag heb ik in het zwembad precies wel een verkoudheidje opgedaan. Ik heb al 2 dagen wat hoest en 'chloorslijmen' in de keel. Als voorzorg heb ik gisteren en vandaag dus maar een dagje rust gepland. Als alles goed gaat, kan ik donderdag nog een 2-3tal uur gaan lopen wanneer het nog goed weer is. Dan maak ik in het weekend weer meer tijd voor de laatste grote fietstochten. Vrijdag staat er nog de gebruikelijk clubtraining zwemmen op het programma. Door de jeugdtraining hebben we wel maar 1 lange-afstandsbaan dus ik hoop dat ook enkel de mensen opdagen die voor de lange afstand gaan dit jaar.

Maandag is mijn pa (succesvol) aan zijn hart geopereerd en hierdoor verloopt deze week toch ook iets hectischer en vermoeiender. Ik begin de vermoeidheid te voelen. Als ik komend weekend nog overleef, wordt de volgende prioriteit fris en monter naar Lanzarote kunnen vertrekken. Op 1 mei is er nog de ploegentriatlon waar ik speciaal meedoe met een tweede BrTC-team waar ik in de 3 onderdelen bij de snelsten ben, dus forceren ga ik me hopelijk niet moeten doen. En dan volgt er nog de kwarttriatlon van Lille op 5 mei waar ik nog rustig wat wedstrijdritme wou opdoen. Ik vrees echter dat dit door de koude een duatlon gaat worden, spijtig. Tussendoor verminderen we alle afstanden en intensiteiten van de trainingen. 

Het materiaal lijkt ook allemaal in orde. Ik moet enkel de fietskoffer nog ophalen de eerste week van mei en nog een pakketje gelletjes bestellen bij Dextro. Normaal zullen ook onze nieuwe Bioracer wedstrijdpakjes eind deze week arriveren. Eens aangekomen in Lanzarote leg ik nog nieuwe buitenbandjes die ik dan kan inrijden tijdens de parcoursverkenning. De loopschoenen zijn nog ververst enkele weken geleden en de wetsuit ligt nog veilig opgeborgen.

Het begint spannend te worden!

zondag 14 april 2013

Fietsweekend met hindernissen

Eindelijk werd er eens mooi weer voorspeld en ik besloot 5 weken voor D-day een stevig fietsweekendje in te richten. Vorige week waren mijn 'wedstrijdwielen' voor Lanzarote aangekomen en Kilian, Vanessa en Harald hadden op de stage mooi mijn cassette schoon gemaakt en overgezet op de nieuwe wielen.

Zaterdag vertrok ik omstreeks 10u. Ik had bij Kilian afgesproken om eventueel mijn versnellingen nog bij te stellen (wat niet nodig bleek), en aldaar gingen Steve en Peter me gezelschap houden tijdens een eerste lus langs de Oesterdam. Op het stuk vals plat in Calfven ging het echter mis. Een onopvallende bult in het fietspad lanceerde Steve met fiets en al, eerst door de lucht en dan ter land. Gelukkig waren we nog niet in de buurt van de zee ... Een paar vriendelijke voorbijgangers stuurden ons naar een EHBO-post waar de verwondingen op Steve zijn arm reeds een beetje konden verzorgd worden. Na deze onvoorziene stop reden we richting Oesterdam waar Steve toch besloot terug te keren. De klap was toch hard geweest en hij begon overal pijn te krijgen. 

Ondertussen had Peter een minuutje of 2 voorsprong genomen en ging ik even de grens van de extensieve en intensieve zone opzoeken om hem in te halen op de Oesterdam. Het eerste deel was echter wind in de rug en ik naderde amper op brommerke Peter. 'Gelukkig' blies de wind in het gezicht na een 5-6tal kilometer en haalde ik Peter nog in. Op het einde van de Oesterdam draaiden we terug om samen via Zandvliet terug naar Kapellen te rijden. Peter keerde zo na de eerste 100km huiswaarts en ik begon alleen aan deel 2. Even de drinkbussen vervangen bij Kilian en dan richting Brasschaat - Schoten en Albertkanaal. Aan de omleiding in Viersel haalde ik een sympathieke Limburger in met wie ik tot in Grobbendonk fietste en een babbeltje sloeg. De man had vorig jaar blijkbaar 2 dagen in de kliniek gelegen na de triatlon van Brugge wegens een longembolie door bacteriën in het 'zuivere Brugse water'. Wegblijven dus daar ... In Grobbendonk keerde ik terug naar Viersel om via het Netekanaal naar Lier te rijden. Ik moet zeggen na 150km deed die wind op kop daar serieus pijn. Uiteindelijk ben ik nog even bij Ronny gestopt in Duffel en tegen sluitingsuur naar de winkel in Kontich afgezakt om samen met Vanessa naar huis te rijden. Op de teller stonden uiteindelijk 180km, tegen 28km/u gemiddeld en een hartslag in lange duur.

Zondag meldde ik me aan bij groep 3 voor de clubtraining en opnieuw een 100tal kilometers. De opkomst van de training was massaal maar blijkbaar was er maar 1 kandidaat om met groep 3 met me mee te rijden, waarvoor dank Nicholas. Opnieuw naar de Oesterdam en deze keer langs Tholen en Essen terug. Ik moet toegeven dat de beentjes niet meer waren wat ze moesten zijn, en de laatste 20km ben ik dan ook enkele keren in Nicholas zijn wiel gekropen. Na een dikke 4 uur arriveerde ik terug thuis met 120km in de pijne benen maar opnieuw een prima hartslag. 

Dit weekend was uiteindelijk uiterst geslaagd. Twee dagen stevig gereden met de TT-fiets in Lanzarote-configuratie en goed kilometers gemaakt in de goede hartslagzone. De volgende 2 weken train ik nog stevig door met onder andere volgend weekend een duurloop van 30-32km en het weekend erna nog graag wat klimkilometers in de Ardennen. Het einde komt in zicht.