donderdag 25 december 2014

Prettige Feestdagen

Ondertussen is het van september geleden dat we nog eens nieuws gebracht hebben via dit medium. Wat hebben we nog allemaal gedaan? Een halve marathon gelopen, 3 maal een 10 mijl (met een keer 13e plek in de eindstand), met de BrTC maten in de top 100 van de Brussels Ekiden gelopen, ... Vervolgens nog goed getraind, een weekje naar de Caraïben geweest en de kerstperiode ingegaan met een stevige verkoudheid. Het voordeel van dat laatste is dat je eens even tijd hebt om een artikel te schrijven.

Ondertussen ligt het plan voor 2015 ook vast. De Ironman van Lanzarote en de Ironman 70.3 van Zell-am-See zijn reeds ingeschreven. Deze week is ook aangekondigd dat Maastricht op 2 augustus voor de eerste keer een Ironman zal organiseren, en dat komt dan nog perfect uit in de planning. Enkel nog wachten tot wanneer ik kan inschrijven.

Hoe degelijk we ons gaan kunnen voorbereiden is nog een grote vraag. Ik schuif een plaatsje op in de hiërarchie bij ELIA waar ik nog een jaar gecontracteerd blijf. Dat wil zeggen dat ik nu de eindverantwoordelijkheid draag van het Energy Management System project. Dat project draagt, na de winterschaarste, de hoogste prioriteit van de organisatie en zal dus nog het nodige extra werk/stress meebrengen tijdens de in dienst name in 2015.

Het objectief voor Lanzarote wordt dus aankomen in een betere tijd dan de eerste keer en niks meer. In Maastricht wil ik dan nog eens goed knallen zoals in Klagenfurt, hopelijk met veel supporters, twee weken na mijn 35e verjaardag. Enkele plannen spelen al mijn hoofd ipv een zoveelste verjaardagsfeestje ... In Zell-Am-See doen we dan mee voor de fun met de BrTC-bende. Vanessa en Kilian doen er 's anderendaags immers het WK mee.

Sinds vanmiddag lijkt de verkoudheid te beteren. Hopelijk kunnen we zaterdag terug buiten. Eerst nog een maandje rustig verder opbouwen, dan een week naar Benicasim met De Toerist Biking, en dan volle gas in de vrije tijd die er zal zijn ...

vrijdag 26 september 2014

2015 en de Bucket List

Met de kwalificatie van Vanessa en Kilian voor het WK Ironman 70.3 volgend jaar, moest er eens goed nagedacht worden over de planning. Ik zou graag 2 volledige triatlons doen. Vanessa droomt bovendien ook van een eerste Ironman.

Plan A was samen Lanzarote te doen. Daarna zou ik gaan voor de Norseman of Embrunman in augustus en Vanessa voor het WK 70.3 eind augustus. Het grootste probleem hier was echter Vanessa klaar krijgen voor reeds een volledige in mei op Lanzarote. Na Klagenfurt en Almere dit jaar kan ik echt wel zeggen dat Lanzarote van een totaal andere categorie is en ontzettend veel zwaarder. Plan afgevoerd.

Plan B was om volgend jaar allebei enkel halve triatlons te doen waarbij ikzelf me ook nog voor het WK zou proberen kwalificeren op een meer exotische locatie, zoals Canada. Even laten bezinken en afvoeren die handel, ik doe veel te graag de volledige afstand. Bovendien heb ik deze winter zeker tijd om voor volledige te trainen.

Plan C hield in dat ik mijn 2 volledige toch zou doen in mei en augustus, en Vanessa eerst naar het WK 70.3 zou gaan en daarna eind september haar eerste Ironman. Naar mijn 2 wedstrijden zou ze dan ook zelf haar fiets mee kunnen nemen om te trainen. Plan door iedereen aanvaard, nu nog de locaties.

Na mijn deelnames aan Lanzarote, Klagenfurt en Almere was mijn lijstje met droomwedstrijden al een beetje kleiner geworden. De drie momenteel nog ontbrekende namen zijn Ironman Whistler Canada, Norseman en Embrunman. Budgettair is Whistler de ideale kandidaat om ooit samen aan mee te doen, te combineren met een heruitgave van onze huwelijksreis. Niet voor 2015 dus. Na onze uitstap naar Lanzarote voor de 70.3 vorige week, werd mij al snel terug duidelijk dat Ironman Lanzarote eeuwig op nummer 1 zal blijven van de lijst, ook al heb ik hem reeds gedaan. Ik denk niet dat ik ergens anders ooit het echte Ironman-gevoel zal hebben, tenzij ik ooit Hawaii haal uiteraard ;-) Het parcours, de omstandigheden, de sfeer, de heroïek, nee daar kan voor mij niks aan tippen. Eerste beslissing genomen en reeds ingeschreven, 23 mei, Puerto del Carmen! Tien dagen verblijf voor, en vier na de wedstrijd zodat ik samen met Vanessa er eerst nog een week kan fietsen.

Nummer twee werd dan een afweging tussen Norseman en Embrunman, met de kanttekening dat je Norseman via loterij moet meedoen en er dus een relatief kleine kans is dat je erbij bent. Vanessa zag het Norseman-avontuur minder zitten, omdat ze er ook minder mogelijkheden zag om zelf te trainen.  In de Alpen heb je natuurlijk de ideale omgeving. Norseman dus even in de frigo en Embrunman op de kalender, 15 augustus, inschrijvingen nog niet open.

De laatste beslissing ging dan nog over Vanessa haar eerste Ironman. We hadden Barcelona op het oog maar kwamen vrij snel terug op de beslissing toen ik het parcours had bekeken. Heen en weer rijden over 1 baan langs de kust lijkt betrekkelijk saai voor 180km. Bovendien is er nog geen zekerheid dat Barcelona (lees Callella 100km meer noordelijk) volgend jaar een Ironman zou organiseren. En zo werd het dus Mallorca, waar ik dan rustig 2 weken kan uitrusten van mijn seizoen, en Vanessa naar de finish kan roepen en bevoorraden.

Spannend!

maandag 15 september 2014

EK Almere - De laatste zware loodjes

Zaterdag 13 september 2014, 5u00, even naar buiten gekeken, en het werd al snel duidelijk dat de laatste wedstrijddag van het seizoen een zware zou worden. De bomen gingen heen en weer door de Noordoostenwind die was komen opsteken gedurende de nacht. Windspecialist Steve maakte ons hier zeer snel attent op. Die wind zou ons heel veel parten gaan spelen op het fietsparcours van de Challenge Almere. Nog een laatste keer die 3,8km zwemmen, 180km fietsen en 42,2km lopen dit jaar, en deze keer met een Europees kampioenschap als inzet. De voorbereiding was niet meer ideaal maar de basisconditie zou een deftige finish toch zeker onder de 12u niet in de weg mogen staan. Supporters Peter, Kris, Jan en Ellen stonden om 7u al aan de zwemstart om Mirco en mezelf aan te moedigen. Met een 500tal atleten trokken we ten strijde in het Weerwater nadat het startschot weerklonk omstreeks 7u10.
 
Het zwemmen bestond uit 2 rondjes van 1900m aangegeven door 3 rode boeien. De eerste 600m had ik nog last van enkele kamikazepiloten maar daarna vlotte het al bij al goed. Ik was vooral benieuwd of mijn nieuwe wetsuit (Zerod Vanguard) me veel tijdswinst/verlies zou opleveren tov mijn oude G-Range. Na 1u06:43 kwam ik uit het water, wat ongeveer dezelfde tijd was als in Klagenfurt. Mirco zat me op de hielen, zeker omdat ik in de wissel per ongeluk één van mijn compressietubes mee uittrok bij het verwijderen van mijn wetsuit. Ook Mike en Kim waren ondertussen present en ik hoorde hen nog luidkeels roepen bij het vertrek van de fietsproef.
 
 
Er dienden 2 fietsrondes van 90km te worden afgelegd met in het begin telkens een rotstuk van 30km over een dam richting Lelystad met een verschrikkelijke tegenwind. Ik denk niet dat ik dit op de Oesterdam al veel heb meegemaakt. Bovendien voelde ik geen kracht in de benen waardoor Mirco me al na 10-15km passeerde. Het zou afzien worden. Aan km 40 mochten we gelukkig rechts afslaan en het merendeel van de volgende 50km stond de wind mee of neutraal. Daar kreeg ik toch ietwat snelheid en het deed bijzonder veel deugd enkele supporters te zien (Tante Vi, Nonkel Eddy, Mike, Bjorn, Peter) en/of horen (Ilde) na een 50tal kms. Aan het keerpunt van de eerste ronde riepen Mike en Kim dat ik een 7tal minuten achter Mirco lag, die ik ook nog in een flits had gezien toen we mekaar kruisten. De tweede maal de dijk was zowaar nog erger dan de eerste. Niks in de fietsbenen en op een klein verzet dan maar toeren maken tegen lage hartslag, hopende dat het wel zou vlotten bij het lopen. Toen ik de wisselzone binnenkwam, was ik van plaats 191 bij het zwemmen gezakt naar 238, met een slechte fietstijd van 5u56. In normale doen en met iets betere omstandigheden, moet ik onder de 5u30 kunnen op dat parcours.
 
Het lopen begon aanvankelijk goed. De eerste 2 van 6 ronden rond het Weerwater verliepen zelfs voorspoedig aan 12km/u. Steve, Hans en Menno waren ondertussen succesvol aangekomen op de halve triatlon en stonden mee te supporteren. In de 3e ronde ging het echter plots volledig fout. Plotse maagklachten en het leek even over en uit. Ik kon niet meer lopen en worstelde me tot aan de rode kruispost na 3km. Daar kreeg ik een Motilium-tablet en ik besloot voldoende te drinken en even te bekijken wat de rest van de ronde nog zou zeggen. Onderweg passeerde ik Joris nog die al ziek geworden was op de fiets. Het idee van die pastaparty de avond voor de wedstrijd was waarschijnlijk zeer slecht geweest. Ook Mirco voelde zich de nacht voor de wedstrijd immers niet lekker.
Mirco kwam me voorbij 2km voor het einde van de 3e ronde en ik gaf daar nog aan dat ik niet verder kon van de maagpijn. Maar een extra cola verder, begon het te beteren. De enthousiaste menigte in Almere-centrum gaf me de mentale boost die ik nog nodig had en ik zette door. Een verse cola gekregen van Nikita, en terug zo veel mogelijk lopen. Door de maagproblemen kreeg ik immers geen voedsel meer binnen, en ik moest het dus stellen met water en cola. Aan elke bevoorrading nam ik voldoende tijd om te drinken en tussendoor probeerde ik zo veel mogelijk te lopen. Jammer genoeg had ik te weinig energie om de 11km/u nog te halen.
 
Ronde 4 ging al bij al nog redelijk vlot voorbij, en ik was dus op 14km van de finish gekomen. Als ik het huidige tempo zou volhouden dacht ik ergens rond 11u50 aan te komen wat uiteindelijk nog niet zo slecht zou zijn. De honderden mensen langs het parcours bleven iedereen aanmoedigen en zelfs het herhaaldelijk horen van 'keurig, gaat lekker' motiveerde me om te blijven alles uit de kast te halen. Toen ik aan de laatste ronde begon, was Mirco al aangekomen en stonden alle aanwezige BrTC-atleten en supporters me nog vooruit te stuwen voor die ultieme 7km. Nog een flesje cola gekregen van Bjorn en dan zo veel mogelijk blijven lopen die laatste ronde. Gelukkig waren de effectieve maagproblemen toen al lang achter de rug en heb ik toch nog van de laatste kilometers kunnen genieten. De mensen in Almere waren echt geweldig en ik was supercontent toen ik na uiteindelijk 11u41 als 230e over de finish kwam (25e op het EK in mijn leeftijd). Ondanks de vele perikelen had ik nog een marathon van 4u28 gelopen, wat eigenlijk onvoorstelbaar is. Bovendien was ik nog in de eerste helft van het deelnemersveld aangekomen. Het zal dus voor iedereen een zware dobber zijn geweest.
 
Ten opzichte van Klagenfurt was ik dus een uur kwijt gespeeld. Sowieso was het fietsparcours in Oostenrijk pakken sneller dan Almere. De hoogteverschillen waren toen immers veel minder zwaar dan de tegenwind op de dam zaterdag. Dat maakt zeker 15-20 minuten in fietstijd, met daarboven echt slechte benen. De laatste weken had ik minder gefietst en vooral dan nog bergop. Ik was zaterdag niet tegen de wind opgewassen, waar dat normaal eerder mijn vriend is. Het andere half uur heb ik verloren in de marathon door de maagproblemen. Ik voelde me na de eerste 2 looprondes echt goed, en zat op een tempo waarbij 3u50-4u00 er zeker in zat.
 
Uiteindelijk was de conditie dus zeker niet slecht. Het onregelmatige trainen de laatste maand en de voortdurende sinusproblemen hadden precies enkel mijn fietsbenen wat afgesneden. Tijdens het zwemmen en lopen was ik conditioneel echt in orde, de benen gingen goed, en enkel de maag heeft me eigenlijk belet kort op de 11u te kunnen finishen. Dat stemt me uiteindelijk best gelukkig. Twee volledig triatlons op 2,5 maand was sowieso een gok. De basisconditie en het gestel kunnen het best aan. Mentaal was het de laatste maand wel lastiger, ook door het slechte weer. Voor de start zat er iets minder positieve zenuwachtigheid in mijn lichaam dan nodig, maar tijdens de wedstrijd kwam de finishersmentaliteit toch net op tijd terug boven.
 
Na een geweldig weekend met de families Van Gysel, Van Driessche, Verlinden, en de heer Poppe P,  zit het bijzonder geslaagde triatlonseizoen er nu op. Volgende week rust en supporteren in Lanzarote, en daarna tijd voor enkele ludieke intermezzo's zoals de 12u van Zolder en de Ekiden van Brussel. Vervolgens tot nieuwjaar alles weer inzetten op het lopen om een minstens even stevige basis voor het volgende seizoen te leggen.

vrijdag 12 september 2014

Morgen de laatste van het seizoen - EK Almere

Het is een lang seizoen geweest, en ik kijk dan ook uit naar de laatste triatlonwedstrijd in Almere. Aangezien het tevens het Europees kampioenschap lange afstand is, zullen ik en Mirco de BrTC-kleuren niet in onze wedstrijdpakjes verdedigen, maar in de nationale outfit.

Tot 2 weken geleden in de Pyreneeën liep alles nog van een leien dakje maar sindsdien heb ik toch wat last ondervonden van een pijnlijke nek en een stevige verkoudheid. Waarschijnlijk heeft de overgang naar het koudere weer de astma weer geprikkeld zoals elk jaar. Hans heeft mijn nek nog losgemaakt woensdag, en ook de verkoudheid is vandaag wat beter. Ik hoop er morgen minimale hinder van te ondervinden.

Voor Mirco is het morgen het hoofddoel van het jaar. Hij wil onder de 10u45 gaan, en graag richting 10u20 - 10u30 als alles perfect loopt. In topvorm moeten ik en Mirco mekaar waard zijn, maar ik vrees dat ik tijdens het fietsen en zeker tijdens het lopen toch ga moeten afhaken morgen. Ik denk niet dat een herhaling van Klagenfurt er nog inzit na het slopende seizoen. Ik hoop nog uit het water te komen voor Mirco en te kunnen aanpikken als hij fietsgewijs passeert (hopelijk niet te vroeg). Samen in T2 wisselen zou nog geweldig zijn maar daarna zal het voor mij nog krasselen worden de marathon onder de 4u te lopen, waar Mirco richting 3u30 kan. 

Ik zal tevreden zijn als ik nog vlotjes aankom ergens na 10u45 en onder de 11u45, zolang alles maar goed gaat zonder kwaaltjes. Gelukkig kan ik rekenen op Nikita voor de bevoorrading tijdens het lopen en op de vele supporters die zullen afgezakt zijn naar Almere.

De thuisblijvers kunnen de tussentijden en de live finish camera normaal volgen via de website:

Ik hoop aan te komen tussen 17u50 en 19u onze tijd.  Nog 1 keer knallen en het seizoen in schoonheid afsluiten.


zaterdag 30 augustus 2014

Climbing for Life - Tourmalet


Dit weekend, samen met de ELIA-collega's, meegedaan aan Climbing for Life. Uiteindelijk 5 zware Pyreneeën-cols overwonnen (Spandelles, Soulor, Aubisque, Tourmalet & Luz Ardiden). Dat viel veel beter mee dan verwacht. Alles rustig in extensieve duurtempo gedaan en slechts paar minuten achter de spirngkonijnen boven die alles uit hun lijf hadden gehaald.

Jammer dat de toppen steeds in de mist lagen, maar qua belevenis was het zeker de moeite. Een aanrader trouwens om die cols eens te beklimmen, gezien hun centrale ligging en mooie omgeving.

maandag 25 augustus 2014

Agressie ...

Gisteren het verontrustende nieuws vernomen van agressie tegenover de racedirecteur van de triathlon des Gorges de l'Ardêche. Clubgenoten Charlotte en Steve waren voor het tweede jaar op rij van de partij in die goed georganiseerde Franse wedstrijd. Na de jeugdwedstrijd had Steve de koersdirecteur nog geholpen met de kayakbegeleiding van een andere reeks. Steve was dan ook zeer verontwaardigd enkele dagen later te vernemen dat de man op intensieve zorgen ligt in het ziekenhuis.
 
Blijkbaar was er een triatleet na de laatste wedstrijd opgewonden geraakt toen het recupereren van zijn fiets en materiaal wat lang zou geduurd hebben. Vervolgens heeft hij de koersdirecteur een kopstoot gegeven. Die arme man is nadien zelfs per helicopter naar het ziekenhuis gevoerd. De agressor werd opgepakt en er is zowel een sportieve als burgerlijke procedure tegen hem gestart. De man zou zelfs beschikt hebben over een diploma van scheidsrechter ... onbegrijpelijk.
 
Waar gaat het naartoe ... ik wens de man in ieder geval veel beterschap.

http://www.ledauphine.com/ardeche/2014/08/24/regrettable-incident-a-l-arrivee-du-triathlon-des-gorges-de-l-ardeche

zondag 10 augustus 2014

Zwaar weekend

Dit weekend stond op zaterdag de traditionale Sterke Peer trio-triatlon op het programma waar we met de club steeds wat ludieke trio's samenstellen. Op zondag ging ik zelf nog meedoen aan de kwarttriatlon van Lommel.
 
De bedoeling in Sterke Peer was om enkel de 375m te zwemmen, totdat bleek dat onze loopster, Leen, ziekjes was. Ik heb dan ook het lopen maar voor mijn rekening genomen. Het zwemmen is elk jaar een bokswedstrijd en ik had enkel de ambitie om zonder fysieke schade tot bij fietser Bert te komen, wat lukte na een dikke 5 minuten zwemmen (88e plaats). Bert had 's ochtends al een loopwedstrijd meegedaan en op het fietsen zat niet veel meer op. Uitendelijk begon ik te lopen met 4 minuten achterstand op het laatste andere BrTC-trio. Met een stevige 18'57" op de 5km kon ik enkel Nikita nog inhalen. Uiteindelijk waren we 81e van de 226 trio's, met vooral een goede 41e looptijd. De sfeer en het weer waren opperbest dus we hadden ans allemaal best geamuseerd.
 
Van amuseren was in Lommel weinig sprake. Veel regen, natte wegen en veel wind. De bedoeling was om mijn tijd van 2 jaar geleden scherper te stellen (2u23) maar in deze omstandigheden zag het er niet goed uit. Dan vooral maar zien dat we de broers Vander Mast en Pit konden kloppen. Het begon heel slecht met een stamp in mijn maag na 100m zwemmen. Ik ben 1500m op de dool geweest met een zwaar gevoel van misselijk en gebrek aan vermogen om me wat los te rukken uit de massa atleten. Ik kwam niet bij de eerste 100 atleten uit het water, en zag dat Hans nog net met de fiets vertrok toen ik na ruim 28(!!) minuten uit het water sukkelde. Ik had er even geen zin meer in maar hoopte op de fiets terug een goed gevoel te vinden na dit barslechte zwemnummer.
 
Op de fiets vond ik plots veel sneller als anders een goed ritme. Ik haalde Hans na een km of 5 in vond een drietal mede-atleten aan wier snelheid ik me kon optrekken. Na de eerste ronde bleef er daar nog één van over. Hoewel er heel veel wind stond, en het met momenten gevaarlijk glad was, heb ik me er geen seconde aan geërgerd. Dat wil dus meestal zeggen dat het goed ging, wat ook bleek met een 60e fietstijd (1u10 in de zware omstandigheden). De wissel was een probleem omdat ik echt koude vingers en dito voeten had, maar eens vertrokken moest ik enkel nog afrekenen met de jongste Vander Mast die nog 1 minuut voor mij binnengereden was.
 
Opnieuw vond ik een 2tal metgezellen met een aardig tempo waarmee ik een 7tal km heb samengelopen. Kristian haalde ik na 2km in hoewel hij toen best nog goed vooruit ging. Op de weg terug na het keerpunt kwam ik in volgorde Kristian, Hans en Pit nog tegen, met merkelijke verschillen tussen iedereen in. De 2e ronde begonnen de achterkanten van mijn hielen open te liggen door het schuren van het vuil tegen de nieuwe schoenen. Verstand op nul en haasten om aan de finish te geraken. Ik kon mijn medegezellen achterlaten en was blij dat ik aan het keerpunt aan de laatste 2km kon beginnen. Pit had zich ondertussen al tussen de broertjes genesteld die allebei hun man met de hamer waren tegengekomen. Met een looptijd net onder 44' voor iets meer dan 10km kwam ik na 2u23  over de finish als 75e van de 213 moedigen die de aankomst haalden. Eerst moesten die schoenen uit om de ravage aan mijn voeten te kunnen bekijken. Uiteindelijk was er maar 'wat vel' af maar elke schuring doet nog steeds wreed pijn. Pit had ondertussen Kristian nog net voor de finish te stekken om de 2 BrTC-plaats op te eisen.
 
Ik was echt blij dat het weekend erop zat. Het zijn twee intensieve dagen geweest die ook mentaal onverwacht veel kracht hadden gevergd. Enkel Almere rest me nu nog als triatlon. Het fietsen en het lopen nog onderhouden zal wel lukken, het zwemmen ben ik kotsbeu. Zowel indoor (chloor) als in openwater (pollen, temperatuurverschillen) sukkel ik steeds met mijn luchtwegen. Enkel in Italië in het openluchtbad heb ik het zwemplezier even teruggevonden. En alle investeringen die ik in het zwemmen doe, leveren toch amper tijdswinst op. De 1u06 in Klagenfurt was in elk geval veruit de beste zwembeurt. Niet verwonderlijk dat ik dat dan net kan in zeer zuiver water, zonder last van ademhalingsproblemen of slijmen. Na Almere ga in elk geval terug 3-4 maanden focussen op lopen zoals vorig jaar. Hoe en of ik nog ga investeren in zwemmen richting Lanzarote 2015 zullen we wel zien. Het zal in elk geval een beetje anders moeten.

donderdag 7 augustus 2014

BK Halve triatlon Eupen - voor mij een 2/3 trio'tje dit jaar.

Ik had dit jaar niet de fout gemaakt zoals vorig jaar toen ik kortelings na een Ironman inschreef voor de zware halve triatlon van Eupen. Ik had toen immers te weinig zin om de trainingen op te bouwen en het resultaat was navenant (meer dan 5u). Dit jaar ligt het wel wat anders met Almere nog in het verschiet, maar toch zou de volledige wedstrijd weer van het goede te veel zijn geweest. Ik zou dit jaar enkel de sprinttriatlon meedoen op zaterdag en dan op zondag zwemmen en lopen in de trio-formule, voor 2 verschillende BrTC-teams.
Samen met een 20tal BrTC-ers hadden we een overnachting geboekt in de jeugdherberg van Malmedy en het beloofde dus weer een super clubweekend te worden. Ik pikte Nicholas zaterdag op in stralend weer en we hadden er zin in om net zoals Leen en Kevin gas te geven op de sprint. Echter in Eupen aankomend, begon er een ware wolkbreuk los te barsten. Meer dan een uur hebben we staan schuilen en tot 20 minuten voor de wedstrijd stonden alle wegen nog blank. Niemand had er nog echt zin in en ik besloot geen risico te nemen om ergens onnozel onderuit te gaan, en ben niet gestart. Leen, Kevin en Nicholas namen het risico wel. De wedstrijd werd uiteindelijk later gestart in stralend weer en ze hebben er alle 3 van genoten. Ik had er wel een beetje spijt van op dat moment maar tegen zondagavond zou ik blij zijn dat ik mijn krachten gespaard had.
Zondagochtend verzamelden we met de ganse BrTC-bende aan de wisselzones. Onder hen enkele ervaren rotten zoals Jef en Anna, mensen met ambities zoals Vanessa en Mirco, en enkele atleten die hun allereerste halve zouden afwerken (Kilian, Manuel, Erik en Shara). Ik maakte me klaar om te zwemmen voor de 'Peter Van Meel Fanclub' met Kevin als fietser en Leen als loopster. Nadien zou ik nog de 21km lopen voor  'De Knoefters' met zwemmer Nicholas en fietser Stefan.
Het zwemmen in Eupen is voor mij nog nooit een groot succes geweest. Ik had nu echter wel de ganse tijd een goed gevoel, maar heb me waarschijnlijk wat in slaap laten wiegen door de mensen in wiens voeten ik grotendeels heb gezwommen. Toen ik uit het water de steile helling boven kwam, stond er weer een relatief bescheiden 34min op mijn klok voor 1900m zwemmen. Ik zag Jef 10m voor me uitlopen. Kilian, Stefan en Erik waren al weg met de fiets en Vanessa liep met de fiets aan de hand richting uitgang wisselzone. Blijkbaar kan ik toch moeilijk op kortere afstanden sneller zwemmen dan mijn 'Ironman' tempo. Achteraf bleek ik echter weer heel veel last van neus te krijgen, dus mogelijk zat de vervuiling/allergie er ook voor iets tussen.
Na het zwemmen kon ik wat rusten, eten en drinken, en me tijdig klaar zetten voor het loopnummer. Alle BrTC-ers waren goed op pad met Stefan als trio-fietser op kop dus ik kon al vrij snel starten met de 21km over geaccidenteerde wegen. De eerste ronde van drie in totaal ging vlotjes. Eerst een km of 2 dalen in het bos, dan een 3tal kilometer vals plat omhoog over verharde wegen, terug 2km dalen op asfalt en een korte steile klim naar de finishlijn. Ik kwam de eerste ronde door na 29min maar voelde al dat ik niet super was. De tweede ronde heb ik verschrikkelijk afgezien op de hellende stukken. Ik ging echt niet vooruit en begon me zorgen te maken dat het andere trio met loper Paul dichter zou komen. Na 14km had ik echter nog steeds geen andere BrTC-ers gezien, maar na een ronde van 35min moest het terug sneller. Gelukkig stonden er veel supporters langs de finishlijn (BrTC-ers, Jan en Lou, Ivo, Anita, Julien, Lucia, ...) en ik vond plots toch terug de spreekwoordelijke turbo.
De eerste kilometers van de laatste ronde gingen vlot en in de verte zag ik 2 BrTC-pakjes voor me opdagen. Dat geeft uiteraard nog wat extra moraal en zo haalde ik Shara in ongeveer in de helft van de ronde. Ik zag echter snel dat er iets mis, aangezien ze helemaal overstuur was en liep op all stars(???). Blijkbaar waren haar schoenen verdwenen in de wisselzone en was ze op haar sokken vertrokken voor 21km. Gelukkig had er na 2km een meid haar vrijetijdsschoenen spontaan aangeboden zodat ze toch verder kon. Ik sprak af dat ik zo snel mogelijk naar de finish zou lopen en daar bij de supporters andere schoenen zou zoeken voor haar laatste 2 ronden. Ik versnelde en liep eerst nog voorbij Stefaan De Maeyer alvorens ik bij Erik aankwam, die op een rustig maar degelijk tempo aan zijn laatste 10km begon. Uiteindelijk zat er bij mij toch best nog wel wat in de tank en liep ik mijn derde ronde even snel als mijn eerste, waardoor we toch nog met ruime voorsprong als eerste BrTC-team aankwamen (1u35 gelopen).  Aan de finish kwam Kevin snel aangelopen om het schoenenprobleem mee aan te pakken. Gelukkig kwam Vanessa slechts enkele minuten na mij aan (als 6e vrouw!!). Voor ze het wist stond ze op haar sokken achter de finishlijn en was Kevin met haar schoenen in tegengestelde richting het parcours afgelopen op zoek naar Shara. Uiteindelijk kwamen de juiste schoenen toch plots boven water in de wisselzone en geraakten alle problemen alsnog opgelost.
Samen met de supporters en finishende collega's juichten we alle BrTC-atleten verder op weg naar hun laatste ronde(s) of naar de finish. Uiteindelijk heeft iedereen het heel goed gedaan, en was Eupen weer getuige van de ongeziene Brasschaatse clubsfeer. Ook nog een geweldige pluim voor Peter Philips die de wedstrijd solo aflegde. Tien seconden achter hem arriveerde Shara als laatste BrTC-er totaal in tranen maar onder luid applaus van alle Eupense supporters die van haar calvarietocht getuge waren geweest. Kilian moest nog naar de Rode Kruispost wegens een gebrek aan vocht/zout maar zal vooral ook een knappe tijd onder de 5u onthouden.
Traditioneel eindigde het weekend nog in select BrTC-gezelschap in een restaurant ergens langs de autosnelweg...
Ik had de 21km toch een beetje onderschat, nog steeds wat in de euforie van de Ironman. Achteraf bekeken mag ik echter best tevreden zijn en is de motivatie nog steeds aanwezig om die laatste 6 weken verder op te bouwen. Het begon alvast met een folieke. Shara had mij en Vanessa zondagavond immers getrakteerd in het restaurant voor onze steun en hulp. Als blijk van respect en solidariteit voor haar prestatie had ik haar beloofd enkele kilometers met haar in het bos te gaan lopen, maar dan op mijn sokken. Enfin, ik wist niet dat het zo'n zalig gevoel geeft om schoenloos door de modder te kleffen bij warm weer maar hoe de heldin zondag over die dikke stenen bergaf is gegaan, is mij een raadsel. De 2 wandelaars die we tegenkwamen moeten er ook iets van gedacht hebben toen ze ons op het einde beide op sokken door het slijk zagen ploeteren. Dinsdag had ik een dagje verlof en ben ik met Nicholas naar zee gefietst. Komend weekend ga ik zwemmen in de Sterke Peer trio-triatlon en individueel meedoen aan de kwart van Lommel.

woensdag 23 juli 2014

Kwarttriatlon Kapelle op den Bos - leuk tussendoortje

Na drie weken van relatieve rust en kortere, minder intensieve trainingen, had ik er dit verlengde weekend terug zin in om wat meer te doen. Zaterdag op mijn 34e verjaardag begonnen met een fietstochtje van 80km waarbij vooral de warmte (35gr!) en stevige wind me toch parten speelden. Ik heb het tempo dan ook maar een pak lager gelegd maar wist wel dat het eerder de omstandigheden dan mijn conditie waren die voor de moeilijkheden zorgden. Zondag had ik met PeterVM afgesproken om met de fiets te gaan supporteren in Aarschot voor Vanessa en de andere BrTC-deelnemers (familie Neel, Ivan, PeterVB, PeterPh en Anna). Uiteindelijk hadden we na de terugrit 115km gefietst tegen een aardig gemiddelde vond ik zelf, toch rond de 28km/u. Het gaf in elk geval een fijn gevoel.

Maandagochtend was ik nog aan het twijfelen wat te doen. Steve ging in Loenhout nog last minute een sprintduatlon meedoen. Ik dacht eerst een lange looptraining te doen maar uiteindelijk koos ik met een daginschrijving nog te gaan meedoen aan de kwarttriatlon van Kapelle op den Bos. Vanessa schreef zich samen met Harald en Shara tevens nog in als trio. De start was pas om 17u dus we hadden tijd genoeg.

Het zou een goede test zijn om te zien hoe goed ik gerecupereerd ben, na de Ironman 3 weken geleden. Dan kon ik daarna bekijken of ik reeds verder kon beginnen opbouwen naar Almere, of toch nog langer moest rusten. Het was nog een ouderwetse kwarttriatlon met 1500m zwemmen en tijdens het fietsen stond er een stevige wind, die precies zowat overal in het nadeel stond (alsook bevestigd door de plaatselijke speaker die de deelnemende Hans moest vervangen). Als de conditie het toeliet zou ik nog ergens tussen 2u15 en 2u25 moeten kunnen halen. En anders zouden we het ons op gemakje doen.

Om 17u startten de dames voor hun 1500m zwemmen, met BrTC-ster Leen Coen aan de start. Trio's en heren waren 10 minuten later aan de beurt. Het zwemmen bestond uit een lengte van 750m in een breed kanaal, een 180gr keerpunt, en 750m terug, gevolgd door 2 smalle ijzeren laddertjes met 6 treden om vertikaal uit het water te geraken en verder de berm op te kruipen via een steile trap. Ik startte goed aan de buitenkant en vond een redelijk ritme. Na het keerpunt begon mijn (nochtans nieuwe) zwembril aan te dampen en ben ik toch een paar keer gaan slalommen. Ik kwam toch met een goed gevoel aan de ladder, maar verloor daar een kleine minuut omdat mijn voorganger niet naar boven durfde kruipen ... Met mentale en fysieke hulp van een wedstrijdmedewerker (en enkele scheldpartijen van wachtende atleten) sukkelde de mens toch boven, en ik er achter. Uiteindelijk 25'36" onderweg, niet fantastisch maar ook absoluut niet slecht.

In de wisselzone bleek Harald al 2 min weg na een strakke zwembeurt van Vanessa. Het zou dus moeilijk worden die jonge gast te gaan pakken tijdens het fietsen. Ik reed de wisselzone uit en onmiddellijk een stevige wind op kop. De benen ontploften en het eerste rondje van 3 werd geen al te groot succes. Ik denk dat ik door 10-15 man ben ingehaald alvorens ik dan plots een heel goed ritme vond om en bij km 10. En toen ging het ineens goed, één voor één haalde ik de atleten terug in, en er passeerden me nog max 1 of 2 tegenstanders per ronde. Waarschijnlijk had ik weer de fout gemaakt initieel op een te groot verzet te beginnen beuken. Harald haalde ik echter niet in. Na 1u39'34" fietsen (aanvaardbare 34.5km/u op dit parcours met de wind) wisselde ik. Ik had wel wat tijd goed gemaakt op ons trio, maar omdat ik natuurlijk alleen moet wisselen, was Shara 2 minuten vroeger beginnen lopen. Dat werd dus nog een taaie klant aangezien ze een 44' in de benen heeft op 10km.

Het lopen begon heel goed met een tempo richting 15km/u. Veel draaien en keren door de straatjes (en geen bochten afsnijden!) en op het einde van de eerste van opnieuw 3 rondes, zag ik Shara voor me uit lopen. Bij het passeren van de finish riep Harald dat ze nog 30" voor me liep en Leen ongeveer 5(!) minuten. Ik moest weinig snelheid prijsgeven tijdens de 2e ronde en kon Shara zo halverwege de toer inhalen. Tegen het einde, na 6.5 km zag ik ook Leen in de verte. Dat was een goede motivatie gezien mijn benen toch wat moe begonnen te worden.

Aan km 8 haalde ik Leen in (10min vroeger gestart), die vooral een zeer sterke zwem- en fietsproef had afgelegd (top 10 bij de dames). Aan haar snelheid te zien, was ik er wel van overtuigd dat ook Shara haar nog zou inhalen. Ik finishte uiteindelijk in 2u19'45" (77e plaats op 170) met dus nog een prima loopproef in 42'04", zonder groot verval. Het was wel de eerste keer dit jaar dat ik in het deelnemersveld vooral het verschil had gemaakt tijdens het fietsen, ondanks de bedroevende start.

Ik ben uiteindelijk zeer tevreden over het resultaat. Ik was in staat dezelfde snelheden te halen als in de wedstrijden voor de Ironman, terwijl ik zelfs de dagen voordien niet had stilgezeten. Ook de recuperatie verloopt perfect, al zit ik opnieuw met sinusproblemen sinds het openwaterzwemmen vorige week. Te veel temperatuurverschillen en pollen vrees ik de laatste week. Ik ben alleszins blij dat ik meegedaan heb in een goed georganiseerde wedstrijd.

donderdag 17 juli 2014

Richting Almere


Gisteren is mijn wedstrijdpakje aangekomen voor de wedstrijd in Almere. Het gaat hier immers om het EK lange afstand en dan dien je een officieel nationale outfit aan te trekken om in de uitslag voor te komen. Aangezien het aantal Belgen per leeftijdscategorie beperkt was, was er geen probleem voor Mirco en mij om 'geselecteerd' te worden.
 
Ondertussen is ook de planning richting Almere opgesteld. Gisteren heb ik ondanks nieuwe hooikoortsproblemen, een 1600m gezwommen in openwater. Vanaf vandaag drijven we ook de afstand van de looptrainingen terug op boven de 10km.  Zondag ga ik mijn eerste langere fietstocht doen sinds Klagenfurt, richting Aarschot (supporteren voor de wedstrijd daar). Komende maandag ga ik bij goed weer mogelijk ter plaatse nog inschrijven voor de kwarttriatlon van Kapelle-op-den-Bos. Vervolgens heb ik al ingeschreven voor de sprinttriatlon van Eupen, de halve triatlon van Eupen (trio - zwemmen en lopen) en de kwarttriatlon van Lommel. Eind augustus ga ik ook nog 4 dagen met Elia naar de Pyreneeën voor Climbing for Life.
 
Iets minder pure eenzame trainingen dus en wat meer afwisseling in de activiteiten. En dan zien we wel of we de conditie van Klagenfurt nog terug vinden in Almere. De druk is van de ketel maar de motivatie is nog groot.

maandag 7 juli 2014

Recupereren en slapen ...

De eerste dagen na zo'n IronMan voel je jezelf een soort van ADHD-er met een te grote voorraad aan adrenaline. De benen doen nog een tijdje pijn, maar rusten blijkt toch moeilijk door de schijnbaar blijvende euforie.
 
Woensdag was ik al even naar de openwatertraining gefietst om enkele clubgenoten te groeten, maar voor de rest heb ik de eerste 5 dagen na de wedstrijd niks sportiefs gedaan. Maar zoals ik dus ookal zei wil dit niet zeggen dat ik al uren en uren kon slapen. Integendeel, ik geraakte 's nachts nog steeds niet in slaap en stond 's ochtend doodmoe op.
 
Zaterdag begon dan toch eindelijk de euforie plaats te maken voor vermoeidheid. Ik heb zowat de ganse namiddag geslapen tjdens de eerste 150km van de Tour de France, en een rustig fietstochtje tot bij Steve (samen naar de Rode Duivels kijken) deed nadien werkelijk deugd.
 
Zondag heb ik de eerste clubtraining terug mee gedaan, een fietstocht van 80km met vooral fietsers uit groep 2. Dat gaf me de mogelijkheid rustig te recupereren in de lage hartslagzone, behalve tijdens de extensieve stukken waar mijn hartslag ook perfect in de iets hogere zone kwam. Het lichaam lijkt dus stilaan goed te herstellen van de inspanningen. Zoals een beetje verwacht moest ik de fietstocht van 3 uur wel opnieuw 'bekopen' met een middagdutje van dezelfde duurtijd. Gelukkig werd ik nog op tijd wakker voor de spannende finale van de Tourrit en de ontknoping van Wimbledon.
 
Vanavond gaan we terug een loopje doen met de club. Benieuwd hoelang ik dat vlotjes ga kunnen volgen. Morgenavond een uurtje zwemmen, en dan woensdag weer een dagje rust. Zo zullen we eind juli wel klaar zijn om nog 6 weken terug deftig op te bouwen richting EK lange afstand in Almere.

Ironman Austria - Statistieken


dinsdag 1 juli 2014

Klagenfurt D-Day - Komaan en doe het!

Dankzij de Foute 128 van Q-Music moest ik vrijdagochtend geen slogan meer zoeken voor het race-weekend. Phil Kevin live in de studio (en op mijn livestream) en ook voor mij restte na een jaar voorbereiding nog maar 1 ding: Komaan en doe het! Op naar die 2e Ironman (3800m - 180,2km - 42,2km)!

Voorbeschouwing
Aangezien ik vorig jaar voor velen de zwaarste Ironman in Lanzarote succesvol had afgerond, wilde ik nu in Klagenfurt mijn tijd en ranking deftig verbeteren. Het (fiets)parcours zou sowieso al een uur sneller zijn, doe er dan nog een half uur persoonlijke verbetering bij en we zouden rond de 12 uur moeten aankomen. Mijn trainingen, en vooral vorderingen bij het lopen, gingen deze winter echter zo goed, dat ik zelf stiekem was beginnen dromen van meer. Ik had een zwemproef van 1u10 in mijn armen zitten en fietsen zou toch rond de 5u30 moeten gaan, niet? Dan zou ik rekening houdend met de wissels nog ruim 4 uur hebben voor de marathon om zelfs binnen 11 uur aan te komen. Iets in mij zei me dat dit allemaal wat voortvarend was. Ik had immers nog nooit een deftige marathon gelopen, en vooral mijn maag en darmen zijn niet altijd goede medewerkers. Maar vooral Vanessa en Mirco boezemden me toch vertrouwen in om voor die 11 uur te gaan. Laten we verder lezen...

Het plan
Het was de laatste dagen best warm aan de Wörthersee (+25gr) dus zouden drank en voeding des te belangrijker worden. Ik had dit dus ook deftig gepland. Voor de start voldoende water. Na het zwemmen een bus met ORS-oplossing tegen overtallig vochtverlies. Tijdens het fietsen een bus sportdrank per uur (voldoende aannemen onderweg) en een halve energiereep per half uur. Na het fietsen nog een bus ORS en tijdens het lopen zorgvuldig een gelleke per 6km, en aan elke bevoorrading een halve beker water en een halve beker cola.

De wedstrijd
Om 6u45 ging het startschot onder een stralende hemel. Ik had voordien ruim de tijd gehad om met Mike, Luk, Benny en anderen een plaatsje uit te kiezen in de eerste wave op het strand. Het water was zalig om in te zwemmen. Ik zat onmiddellijk goed in het ritme en goed in de groep. Een beetje wringen aan de eerste boei na 1400m maar al bij al ging het ontzettend vlot. Na een kleine 3km moesten we wel door een trechter in een smal kanaaltje waar nog even mijn bril half werd los getrapt, maar ik maakte me niet druk. De dag was nog lang. Toen ik uit het water kwam, keek ik op mijn klok en die vertelde me dat ik 1u06 had gezwommen voor de 3800m met een gemiddelde hartslag van 135, dit was geweldig nieuws. 

Lang wisselen ging ik ook niet doen. Zakje met fietsgerief aangenomen, helm op, nummer aan, ORS binnen, snel plasje maken en dan 150m lopen naar die fiets. Schoenen aan en gaan voor 180km. Toen ik enkele minuutjes vertrokken was, keek ik even op mijn teller die me zei dat ik vlot 37km/u aan het rijden was op het eerste stuk en dat stemde me zeer gelukkig. Het zonnetje straalde, er was (nog) geen wind of wolkje aan de lucht, en mijn benen en hartslag zaten goed. Even snel rekenen en om goed te zijn zou ik net onder de 4 uur totaaltijd de eerste ronde van 90km moeten kunnen afronden. De eerste 30km vond ik een goed, niet overdreven ritme en ik keek ook enkel naar mezelf. Je haalt wat mensen in, en je laat er wat passeren. De eerste test was de Riebnig, een stevige helling van 1100m. Klein verzet, losjes trappen en vlot omhoog, hoera! Daarna een stukje vervelend vals plat en een kilometerslange afdaling waar het best nog gevaarlijk was door de vele atleten op de baan. Aan km 62 lag de verschrikking van het parcours, de Rupertiberg, een helling van 2200m bestaande uit 3 opeenvolgende steile stukken. Opnieuw ging ik vlot omhoog in de lage hartslagen. Bovenaan stond er een ware DJ voor de sfeer te zorgen, en op de tonen van Don't you know, pump it up, stoof ik de helling op. De laatste 25km van het parcours zijn grotendeels dalend. Enkel in de laatste 7km richting Klagenfurt merkte ik dat er toch wind begon op te steken die daar serieus in het nadeel stond.

Aan het keerpunt hoorde ik eerst Geert luidkeels roepen, en zag ik ook Vanessa en Kim in een flits. En de tijd? Nog ruim onder de 4 uur. Als ik de tweede ronde zelfs maar 30km/u zou rijden, zou ik nog dik binnen de 7 uur terug zijn. Maar de motor sloeg de tweede ronde nog beter aan dan de eerste. Vlak voor Velden stonden Anneke en Lydia luidkeels te supporteren en toen ook nog mediaman Kilian vanop de moto naast me verscheen, was ik helemaal gelanceerd. Volgens Kilian zat Luk een heel eind voor en Mike een heel eind achter. Dat noemen ze pas preciese wedstrijdinformatie! Vlak voor de beklimming van de Riebnig begon het plots stevig te regenen. Ik had vooral schrik voor de witte lijnen op de weg en nam geen onnodige risico's. Tijdens het klimmen raapte ik één voor één andere atleten op en in de afdalingen kon ik rustig recupereren. Een tweede regenvlaag volgde nog voor de Rupertiberg maar toen ik die laatste zware klim begon, klaarde de hemel terug uit. De beklimming ging naar mijn gevoel nog beter dan de eerste ronde en ook de DJ ging nog compleet uit zijn dak. De laatste 25km heb ik geen onnodige inspanningen meer gedaan en vooral de benen goed losgewerkt voor de alles beslissende marathon. De laatste 7km stond er stevige tegenwind maar ik heb me niet laten verleiden er tegen te beginnen inbeuken. Schoenen tijdig uit op de fiets en ik reed de wisselzone in na een perfecte fietstijd van 5u22, en ik zat nog verrassend fris.

Opnieuw even een plasje, snel wisselen van schoeisel, ORS binnen, gellekesgordel mee en we waren aan het lopen begonnen met nog 4u20 tijd om onder de 11 uur te duiken. De eerste 5 km ben ik blijkbaar als een bezetene te keer gegaan. Ik bleef kilometers draaien onder de 5 minuten en besefte zelf dat ik me moest beginnen inhouden om geen lichamelijke brokken te maken. De eerste 7km richting Krumpendorf vlogen voorbij op 33 minuten. Ik had me voorgenomen de eerste 21km aan de bevoorrading wel drank aan te nemen maar niet te wandelen. Hierdoor neem je niet alle vloeistof volledig op (plastic bekers) maar hou je wel de kadans er goed in. Ik kruiste Luk en Benny en besefte dat ik nog geen half uur achter die kleppers liep. Op de weg terug naar het Europapark zag ik Mike aan de overkant en we spraken mekaar nog wat motiverende woorden toe. Na ongeveer 14km kwam ik terug in de menigte supporters en iedereen zag dat het goed ging (Vanessa, Geert, Kim, Milan, Els, Kilian, Tom, ...). Ik zag ook nog net Jethro aan zijn marathon starten. Natuurlijk wist ik dat de pijn in de benen spoedig zou opkomen maar ik zat werkelijk nog in een roes toen ik de 2e lus aanvatte, deze keer richting Klagenfurt centrum. Een fantastische sfeer hing er daar maar waarom ze er allemaal tunneltjes en hellingen hadden gelegd, is me een raadsel. Op de terugweg naar het Europapark na 21km begonnen mijn benen toch wat pijn te doen. Voorlopig alles ok met de spijsvertering, of toch niet? Een plotse kramp en gelukkig onmiddellijk een dixi gevonden langs het parcours. Groot was de opluchting, letterlijk en figuurlijk, want het was niet meer dan een gezonde dagelijkse portie in een gezonde verpakking ;-) Misschien even paniek bij de volgers thuis dat mijn tempo gezakt was maar voor niks nodig mannen, ik had 5 minuten rustig op de pot gezeten en mijn achterwerk proper afgekuist...

Met dank aan een lokale supporter om de rits van mijn pakje te sluiten, was ik terug vertrokken. Nu kwamen de dodelijke kilometers. Van km 25 tot ongeveer 35 behaalt de pijn in de beenspieren immers de bovenhand op de euforie van de goede wedstrijd. Eigenlijk is het niet ver meer maar toch moet je nog minstens anderhalf uur door blijven lopen. Geen paniek, mijn vermogen tot hoofdrekenen was nog niet aangetast en ik zag dat ik na 25km al voldoende overschot had en zelfs verder tegen 9,5km/u gemiddeld nog onder de 11u zou gaan. Buiten ziekte of volledige kramp kwam het dus wel goed. Ik paste even mijn tactiek aan om dat laatste dus te vermijden. In plaats van nog kilometers aan 11km/u voorop te stellen, ging ik aan de bevoorrading telkens rustiger mijn tijd nemen. Desondanks bleef ik toch nog geruime tijd steeds net binnen de 6 minuten de kilometers afmalen.

Tijdens de 2e lus richting Krumpendorf kreeg ik het echt fysiek even lastig, zeker zolang het keerpunt nog niet in zicht was. Gelukkig bleef ik massa's andere atleten inhalen omdat ik nog steeds liep en zij wandelden, struikelden, kropen en taffelden. Het keerpunt voorbij kreeg ik weer een boost, want 200m voor mij uit zag ik de genaamde Nijs Bert stappen in zijn eerste ronde! Ik stak een tandje bij en besloot hem een hart onder de riem te gaan steken. Bert kon het gezelschap appreciëren en begon terug rustig met me mee te lopen. De kilometers hadden reeds veel van zijn lichaam gevergd en hij had het moeilijk. Toen ik zei dat ik nog 12km te gaan had, gaf hij het commando om te maken dat ik weg was. Mike passeerde nog aan de overkant, en ik was weer goed vertrokken richting supporters in het Europapark. Ook daar nog steeds verbaasde blikken over wat ik aan het doen was. Ik zat nog op amper 8km van iets wat ik nooit zou kunnen dromen hebben, en ik kon het ook nog niet geloven dat er niks meer zou misgaan. Als ik 10km/u zou blijven lopen, ging ik zelfs naar de 10u45 ... Mijn benen die wilden bij elke stap in kramp schieten maar mentaal was ik veel sterker en dat zou dus niet gebeuren. Weer die rothellingen in Klagenfurt op richting laatste keerpunt rond km 37. Ik ging nog een keer aan de bel voor het goede doel hangen en begon meer en meer op een wolk te lopen. Het afstandsbordje van 37 en 38 km had ik echter niet gezien en terug op weg naar het Europapark wist ik even niet meer hoever het exact nog was. Mijn horloge week immers af van de aanduidingen. Maar reden om te beginnen twijfelen had ik niet, want daar was Bert aan de overkant en hij was terug aan het lopen met een glimlach! En toen dook er een bordje op, wat zou er op staan ... 39km !!!! Nog 3,2km verwijderd van eeuwige roem en ik begon zowaar terug te versnellen. Mike kruiste me aan de overkant in zijn laatste lus richting Klagenfurt-centrum en er volgde een oprechte high five van wederzijds respect. Nog een tandje bij en ik liep terug sneller dan 11km/u. De laatste kilometer duurde eeuwig door alle kronkelingen in het park door de massa supporters maar het kon me geen bal schelen. Op naar de 13-14km per uur en voor het eerst de hartslag boven de 170. Aan de splitsing linksaf naar de finish verdekke! Net voor het binnenkomen van het stadion juichten Anneke en Lydia me nog toe: "ge gaat onder de 11 uur!!!", en ik stak mijn arm al bevestigend in de lucht.

En dan tussen die tribunes over de blauwe loper volgde een ongelofelijk gevoel. Honderden mensen die iedereen luidkeels naar de finish krijsen, gedirigeerd door een ervaren speaker. Ik was door het dolle heen en dat zullen ze daar geweten hebben. 'Crazy Kris from Belgium' werd voor een tweede keer een Ironman, met een onverhoopte tijd van 10 uur, 39 minuten, en 32 seconden, en een 675e plaats op 3000 deelnemers. Zelfs de marathon had ik, ondanks de sanitaire stop, nog binnen de 4 uur gelopen. Kilian was de eerste die ik na de finish zag. Ik denk dat hij even ongelovig toekeek als ikzelf. Vanessa kwam me snel tegemoet en ook buitenaardse Luk (9u42!!!) stond nog na te genieten na de finish. Ik kon gelukkig snel wat drank nemen en U-Place begeleider Tom 'papa Nicholas' De Laet bood me zijn zitplaatsje aan. Even bekomen en snel op de foto met de sympathieke Sofie Goos, en dan wilde ik zo snel mogelijk de tribune op om de andere BrTC-ers te zien finishen. Mike ging een kleine 45 minuten na mijn finish volledig uit zijn dak over de aankomstlijn en ook Jethro was zielsgelukkig na zijn eerste Ironman. Bert was nog steeds onderweg maar ik kon het fysiek niet meer aan nog op die tribune te blijven wachten. Kilian hield ons gelukkig op de hoogte van Bert's aankomst terwijl ik even 'thuis' een douche ging nemen, en eten. Daarna zijn we wel terug gegaan om Bert en zijn vrouw Geert nog uitgebreid te feliciteren en bevoorraden, al eindigde de dag een klein beetje in mineur met een verschrikkelijke regenbui en het begin van een nacht lang onweer. Maar ons kon het allemaal niet storen, ... Brasschaat Triatlonclub had vandaag immers Klagenfurt en omstreken veroverd. 


Nabeschouwing
Ik weet niet of er veel mensen in geloofden dat ik onder de 11 uur zou kunnen duiken in een Ironman, en dan nog in een niet te onderschatten warmte tijdens de eerste fietsronde en de marathon. Ikzelf eigenlijk niet. Ik heb de laatste maanden echt goed gelopen, maar mijn zelfvertrouwen in een marathon onder 4 uur was zo goed als nihil. Jef Hermans was de eerste die me enkele maanden geleden de 11 uur durfde influisteren, en wie heeft er nu meer ervaring dan hij? Mirco was de volgende, en ook Vanessa bleef herhalen dat ik er meer vertrouwen in moest hebben. Een motiverend SMS-je van Luc 2 weken geleden was misschien wel de ultieme trigger om er in te gaan geloven. Maar eenvoudig is dat niet. 10 Jaar geleden kon ik immers nog geen kilometer aan een stuk lopen of crawl zwemmen, en ook nu heb ik geen trainer en doe ik alles dankzij boeken, Google, ervaring en wijze raad van specialisten zoals Luc en Marc die ik met plezier opneem. Zo zit ik nu eenmaal in mekaar, me amuseren en geen opgelegde structuur of verantwoording tov niemand. Lanzarote was al een onwaarschijnlijk verhaal maar ik zou toch altijd een pseudo-amateur blijven die ergens in de tweede helft van het pak zou aankomen, niet? Wel sinds zondag niet meer. Meer dan behoorlijk gezwommen, meer dan 33km/u gemiddeld op de fiets en een marathon onder de 4 uur. Bij deze is het gedaan met de underdog. Meer dan 2300 heb ik er zondag achter mij gelaten, mensen die er allemaal heel veel voor gedaan hebben om hun droom waar te maken, ook terecht echte Ironmen en Ironwomen. Maar ze waren potverdekke ACHTER MIJ!

Met onze Kom op tegen Kanker actie hebben we niet alleen veel centen opgehaald (meer dan 12600 euro via www.ironmantegenkanker.be) maar vooral heel veel respect afgedwongen, en nu zeker met de prestaties van alle BrTC-atleten. Brasschaat Triatlonclub doet zichzelf weer alle eer als familieclub met de beste sfeer van heel de wereld. Maar ook sportief zullen ze met grote ogen naar Luk, Jethro, Bert, Mike en mezelf gekeken hebben zondag. Samen met de knappe prestaties van de clubgenoten in Brasschaat, kunnen we spreken van een memorabel weekend in de clubgeschiedenis, en dat er nog veel mogen volgen!

Ik ga nu nog een weekje rusten en nagenieten. Dan rustig terug me beginnen amuseren en vanaf eind juli de voorbereiding starten voor Almere. Fysiek zal ik er zeker staan op 13 september, maar of ik 2 keer op korte tijd me mentaal kan wapenen zoals vorig weekend, zullen we dan moeten zien. Mirco zal er in elk geval kunnen rekenen op een eerste klas helper voor zijn uitdaging naar de 10u40.

Groetjes
Een 2-voudig Ironman


zaterdag 28 juni 2014

Klagenfurt - Dag 4 - The day before ...

Morgen is het D-Day dus ook vandaag was het al een serieuze organisatie van de activiteiten. Tegen 9u zijn we naar de Engelstalige briefing geweest om nog wat informatie te vergaren over timing, locaties, regels, etc. De speaker was bijzonder getalenteerd om er een aangename en enthousiaste bedoeling van te maken, waarvoor dank.

Om 11u hebben Vanessa, Kim en Els deelgenomen aan de Ladies Run met een 3e plaats voor Vanessa en een mooie trofee. De eerste plaats was weggelegd voor Lisa Bentley, winnares Boston Marathon in haar leeftijd en 11-voudig Ironman winnaar. 

Na deze loop zijn we eerst een broodje gaan eten en dan was het omstreeks 13u aan Mike, Luk en mezelf om onze fietsen en fiets/loopgerief te gaan inchecken in de wisselzone. De wisselzone is ongeveer zo groot als een voetbalveld en we hebben er dus wel een uur over gedaan om alles mooi op de juiste plek te zetten, de fiets af te dekken, en goed het parcours van morgen voor te stellen.

Als afsluiter wilden we nog naar de Kids Run van Milan gaan kijken maar de organisatie deed er zo lang over dat ik te veel kostbare rusttijd zou verloren zien gaan. We zijn dus noodzakelijkerwijs vroeger terug gekeerd (omstreeks 14u30). Nu nog rusten, eten en drinken, en dan klaar voor de grote dag!

Vandaag was het wel verschrikkelijk warm (tot 28gr) tot 14u. Nadien werd het meer bewolkt maar van mij mag het morgen gerust al wat vroeger overtrekken bij het lopen. We zien wel!


vrijdag 27 juni 2014

Klagenfurt - Dag 3

Hoe mooi kan een dag zijn: Christoff op 1 in de Foute 128 en een live optreden van Phil Kevin over de streaming....

Mezelf ging het vandaag wat minder af. Beetje last van maag en nek, vermoedelijk door de carboload, en misschien wat stress. Deze ochtend ben ik nog 25 minuutjes gaan loslopen langs het meer, wat prima ging. Het was wel wat benauwd vandaag maar al bij al weinig last van gehad. Ook even met Luc Daems gesproken die blijkbaar vlakbij logeert.

Deze namiddag zijn we in het meer gaan zwemmen met collega-deelnemers Bert, Mike, Michel en Niki. Daarbij konden we eindelijk ook Anneke Fidlers terug zien! Zij had, ondanks een zware revalidatie na haar operatie, er een autorit van 1200km voor over om te komen supporteren. Dat is pas een prestatie!

Vanavond hebben we dan een tafel geclaimd in de pasta-party met ook opnieuw Luk (en aangekomen gezin!) erbij, Kilian, Bert, Mike, Milan, Kim, Vanessa en Jethro. In de megatent werden we verzorgd met een mooie maaltijd, en enkele motiverende speeches en video's. De sfeer begint er echt wel in te zitten nu. Alle Belgen kregen tevens nog uitgebreide gelukwensen van Sofie Goos via een videoboodschap. We zullen u ook aanmoedigen als we mekaar kruisen zondag Sofie!

UIteindelijk zijn we nog even met Mike gaan kijken naar het laatste stukje van het zwemparcours (de 'vaart') alvorens terug naar de studio te keren. Vanavond hebben ik en Mike onze fietsen in orde gemaakt om morgen te gaan inchecken. De gebruikelijke 'run' en 'bike' zakken staan ook klaar.

Morgen staat er nog een drukke voormiddag op het programma. Om 9u is er de briefing van de wedstrijd, om 11u doen Kim, Vanessa (en Els?) mee aan de Ladies Run. Vervolgens moeten ik, Mike en Luk al om 13u onze fiets inchecken in de wisselzone. Om 14u tenslotte doet Milan nog mee aan de Iron Kids wedstrijd. Daarna keren we terug voor de ultieme rust...







donderdag 26 juni 2014

Klagenfurt - Dag 2

Vandaag beleven we een rustdagje en maken we ervan gebruik om de Ironman-sfeer te beginnen opsnuiven. Concreet betekent dit dat we deze ochtend hadden afgesproken met Bert en Kilian om naar de expo en de registratie te gaan. Eerst de verplichte formaliteiten vervuld, en met een mooie rugzak richting expo, voor de gebruikelijke aankoop van een nieuwe garderobe ... Rond de middag hebben we een bord pasta gegeten in het expo-dorp alvorens terug naar onze studio te trekken in Pörtschach. 

Vanmiddag heb ik al de nodige nummers op helm, fiets en plastic zakken gekleefd, alvorens ook Mike en zijn gezin hier aankwamen. Vanavond staat er nog een spaghetti-slag op het programma waarna we nog naar België - Zuid Korea gaan kijken. Op zich dus een heel kalme dag.

Morgen ga ik nog rustig openwaterzwemmen om de Wörthersee eens van dichterbij te proeven, de fiets kuisen en smeren, en dan waarschijnlijk nog een dik uurtje fietsen. 

Op zich is het vandaag mooi weer met veel zon en een 25gr. De volgende dagen zou de temperatuur aangenaam blijven tussen 20 en 25 maar de dreiging op een (stevige) regenbui blijft wel continu aanwezig.


woensdag 25 juni 2014

Klagenfurt - dag 1

Deze ochtend tijdig vertrokken vanuit Italië om rond de middag in Klagenfurt aan te komen voor een verkenningstochtje van het fietsparcours. Het zag er eerst echter niet goed uit. Vanaf Venetië is het echt honderweer geworden en toen we omstreeks 12u aankwamen aan de Wörthersee was het er verschrikkelijk grijs met kletsnatte wegen. Na de lunch waagden we het er toch maar op om naar het Europapark te rijden waar zondag de start en finish plaats vindt. Vandaag was het er nog een heuse bouwwerf waar we doorliepen, terwijl wonder bij wonder de lucht begon uit te klaren.

We waagden het er dus op en begonnen de markeringen van het fietsparcours te volgen voor een ritje van 90km. Het was al spoedig duidelijk dat dit een snel parcours is, ondanks dat we vandaag nog voorzichtig moesten omgaan met het vrij drukke verkeer. Na een dikke 50km hadden we rendez-vous met clubgenoten Bert Nijs en Luk Tijsmans en vervolgden we onze weg naar de zwaarste helling van het parcours, de Rupertiberg. In feite reden we eerst 12km verkeerd maar kom ... 1 bordje waren ze ergens vergeten hangen.

De Rupertiberg is een stevige kuitenbijter van 2,4km met een steilste hellingspercentage ergens net onder de 10% schat ik. Voor de rest zijn er geen lange hellingen de moeite waard om te vermelden, op misschien de Riebniz na, een steiler stuk van 1100m . Het parcours gaat wel veel op en af en na 180km zullen al die kleine bultjes sowieso pijn gaan doen. Gelukkig worden ze gecompenseerd door lange, brede afdalingen waar een mens soms versnellingen te kort komt en zelfs daarstraks al vlot over de 60km/u ging.

We kwamen terug aan het Europapark na 104km fietsen en net voordat het opnieuw stevig begon te regenen. Bert en Luk moesten nog terug naar hun startpunt en hadden dus minder geluk met het weer.

Ondertussen hebben we ons gesettled in een leuke studio bij de zeer vriendelijke Herr Kroner in Pörtschach, op 10km van de start. Morgen arriveren hier ook clubgenoot Mike en gezin die in het appartement boven ons zullen logeren. Morgen gaan we trouwens opnieuw naar Klagenfurt voor een bezoekje aan de expo en uiteraard de registratie voor zondag. Herr Kroner stelde ons ook gerust dat het morgen mooi weer zal worden.

dinsdag 24 juni 2014

Morgen richting Klagenfurt

Ons weekje Gardameer zit er bijna op. Ondanks de hitte hebben we het nuttige toch nog goed aan het aangename kunnen koppelen. Nog 3 deftige zwemtrainingen, 3 loopjes en 2 fietstochten gedaan. Als alles goed gaat, vanavond nog een rustig loopje en dan inpakken om morgen naar Oostenrijk te vertrekken. Tussendoor toch wat van de rust kunnen genieten, voetbal gekeken, en een bezoekje gebracht aan Verona en Venetië.

Ik heb de laatste week ook nog 2 geslaagde testen gedaan met ORS-voeding tegen het overtollig vocht- en zoutverlies in de hitte. Ik kan dus met een gerust hart afwachten wat de temperaturen in Klagenfurt zullen geven, al zal het er zeker niet zo warm worden als hier. Ook mijn nieuw CO2-systeempje heb ik noodzakelijkerwijs moeten testen nadat ik was lek geleden vorige week. Daar hebben we dus ook alle vertrouwen in, al heb ik het liefst niet nodig.

Ondertussen ben ik ook de Polar V800 gewoon, een testexemplaar van Polar dat ik via Kilian en 3athlon.be mag gebruiken op de Ironman, in ruil voor een review. Echt een schitterend toestel tot dusver, benieuwd of het de volledige wedstrijd ook de verwachtingen gaat blijven inlossen.

De volgende update zal vanuit Oostenrijk komen! Morgen ga ik daar nog 1 fietslus verkennen, en donderdag of vrijdag naar de georganiseerde openwatertraining. En voor de rest wordt het vooral rusten vanaf nu! Ook de collega's zijn intussen vertrokken. Het zal morgen of donderdag een leuk weerzien worden met de BrTC-ers en enkele andere bekende Belgische vrienden.

vrijdag 20 juni 2014

Acclimatiseren aan het Gardameer

Woensdagavond zijn we aangekomen in Vakantiepark Altomincio, ten zuiden van het Gardameer in Italië. Vanessa kon na de Ironman van Klagenfurt immers geen verlof nemen dus leek het ons beter op voorhand al een weekje weg van de drukte te gaan acclimatiseren in het zuiden. Het weer aan het Gardameer is minstens even goed als in Klagenfurt dus ik kan ook wat beter aan de hogere temperaturen wennen nu. Bovendien moeten we nu volgende week woensdag, 4 dagen voor de wedstrijd, nog maar 415km rijden met de auto ipv de volledige trip van meer dan 1100km. Dat is toch een pak aangenamer voor het lichaam.

Zonder er bewust voor gekozen te hebben, bieden het park en de streek hier heel wat faciliteiten voor triatleten. Er is een prachtig olympisch buitenzwembad (50m) en naast het park loopt een fietsknooppuntenroute van samen wel 200km tussen Garda en de Adriatische Zee. Ook supermarkten en bezienswaardigheden zijn vlak in de buurt en goed bereikbaar per auto of trein (Verona, Peschiera, Venetië, Milaan, ...). Het park zelf bevat honderden bungalows en het enige nadeel voor ons is dat er heel veel kinderen zijn, maar al bij al valt het goed mee gezien de uitgestrektheid van het domein.

Deze week staan er nog wel wat trainingen op het programma maar allemaal minder in duur en intensiteit. Zo hebben we gisteren nog een uurtje gezwommen en 15,2km gelopen. Vooral tijdens dat laatste was het best nog warm en de wegen gaan toch de ganse tijd wat op en neer. Toch lagen snelheid en hartslag heel goed en vormt vooral dehydratatie het grootste gevaar. Vandaag staat er nog een zwemmetje op het programma en een korte fietstocht. 

De komende dagen gaan we zeker ook nog wat uitstapjes doen, en ook een wedstrijdje voetbal meepikken aan de bar (allemaal buiten) is geen probleem.

 

maandag 16 juni 2014

Klaar voor vertrek

De laatste 2 weken richting Klagenfurt zijn ingegaan. Dit weekend ben ik nog even stevig doorgegaan met 2 zwemtrainingen (3 en 4km), een koppeltraining (75km/10km), een fietstocht van 120km en een recuploopje van 7km. Het begon anders met een anti-climax zaterdag. Ik was mijn TT-fiets aan het klaarstomen voor transport toen een vijs van een drinkbushouder afbrak, compleet versleten. Gunther van Mintjens gaat ze nog proberen uit de buis te futselen, en anders zullen we het anders oplossen. Dit maakte wel dat ik noodgedwongen nog 2 ritten met de gewone koersfiets heb gedaan, resulterend in wat stramme billen en onderrug. Ik had immers niet meer op die fiets gezeten sinds begin april. Maar kom, we zijn er niet dood van gegaan en wat extra weerstand kon geen kwaad.
 
Vanavond nog een clubtraining en morgenavond na de match van de Rode Duivels inpakken en wegwezen! De fietsen kunnen in de auto terwijl we een dakkoffer hebben geleend voor de bagage. Dan moet ik niet constant waken over mijn fietsrek. Tegenwoordig worden die immers à volonté gestolen en voor zo'n afstand heb ik liever de fietsen veilig binnen liggen, beschermd tegen steenslag en neerslag.
 
Vanaf donderdag nog een weekje rustig onderhouden en acclimatiseren in Noord-Italië en op woensdag 25/6 rijden we dan door naar Klagenfurt. Woensdagnamiddag het fietsparcours verkennen en donderdag waarschijnlijk even naar de voorziene zwemtraining om kennis te maken met de Wörthersee. En dan rust en koolhydraten stapelen voor de strijd! Uiteraard houden we ook de komende weken iedereen op de hoogte.
 

woensdag 4 juni 2014

Ironman tegen Kanker

Een dikke 3 weken voor de Ironman, zou ik nog eens graag de aandacht willen vestigen op ons initiatief voor het goede doel. Via de website http://www.ironmantegenkanker.be zamelen ik en mijn collega atleten centen in voor Kom op tegen Kanker.
 
Ondertussen zitten we aan ruim 9000 euro maar we zouden graag elke kilometer op het parcours verkopen. Momenteel is enkel ons boegbeeld Bert Nijs hier reeds in geslaagd.
 
Onze actie sponsoren heeft alleen maar voordelen:
  • Je steunt Kom op tegen Kanker voor onderzoek naar een ziekte waarmee iedereen wel rechtstreeks of onrechtstreeks geconfronteerd wordt.
  • Je motiveert ons als atleten tijdens de moeilijke momenten in onze wedstrijd
  • In ruil komt uw naam op onze website te staan bij de gesponsorde kilometer(s)
  • Vanaf 40 euro is uw bijdrage volledig fiscaal aftrekbaar
  • Er is een leuke prijsvraag waarmee een toffe verrassing te winnen valt ...

Aarzel dus niet en steun ons door enkele kilometers te sponsoren!  http://www.ironmantegenkanker.be/

maandag 2 juni 2014

Weer beter en beter weer in Meer


Zondag 1 juni, exact 4 weken voor de Ironman van Klagenfurt stond ik aan de start van mijn laatste test, de kwarttriatlon van Meer. In tegenstelling tot de apocalyps van Geel, werd er nu prachtig weer aangekondigd met weinig wind en temperaturen lichtjes boven de 20 graden. De afstand was ongeveer dezelfde als in Geel (1000m - 39km - 10km), en ik had dus de ambitie voor het eerst onder de 2u10 te duiken. Niet evident voor mij want een kwarttriatlon blijft een explosief gebeuren en ook hogere temperaturen spelen me vaak parten.
 
De sfeer zat er 's ochtends al goed in. Frank en Fanny waren met de mobilhome gekomen en de ganse BrTC delegatie kon handig gebruik maken van hun voorzieningen om zich op het gemakje op te maken voor de wedstrijd. Harald, Linda en Wim presteerden dan ook prima op de opener van de dag, de sprinttriatlon. Toen ik mijn nummer ging afhalen, had ik toch even een vreemd moment. Op de laatste dag van de Giro d'Italia nummer 108 krijgen, is toch een beetje raar. Maar we zouden er niet langer dan nodig bij stilstaan.
 
Aan de start van de kwarttriatlon 5,5 BrTC-ers, mezelf incluis. Kopmannen Tim en Nicholas wilden knallen, Peter en Manuel zijn in volle voorbereiding voor respectievelijk de Ironman van Kalmar en het BK 1/2e in Eupen. En dan hadden we uiteraard Hans nog in zijn comeback-jaar op weg naar de halve van Almere. Benieuwd waar er voor mij ergens plaats was in de eindafrekening.
 
 Om 14u01 ging het startschot en begonnen we aan 2 rondjes van 500m in de vijver van de Mosten. De veteranen en trio's startten enkele minuten na ons waardoor het al bij al meeviel qua drukte in het water. Nochtans kreeg ik de eerste 100m een hiel op mijn kin en werd mijn bril bijna afgetrapt. Maar vanaf dan had ik een heel goed gevoel. Na de eerste ronde aan het keerpunt, keek ik recht in de ogen van Hans die duidelijk goed mee op weg was. Toen ik tussen de talrijke supporters uit het water kwam, zag ik op mijn horloge dat ik een kleine 17 minuten gezwommen had, zeker niet slecht, maar dus al een minuut of 4 achter Nicholas (11e uit het water). Bij de ingang van de wisselzone was ik 17'32" onderweg.
 
De wissel ging deze keer prima en ik zat onmiddellijk goed op de fiets. Tijdens de fietsproef moest ik vooral enkel op mijn eigen tempo letten. Ik heb de laatste weken grote afstanden afgelegd met zeer aardige gemiddelde snelheden maar op zo'n korte wedstrijd kom je daarmee dus snelheid te kort. Ik sloeg erin wat concurrenten op te rapen maar vooral de kop van de veteranen raasde voorbij als een sneltrein. Toen ik echter regelmatig op mijn horloge keek, zag ik dat het tempo goed zat voor een persoonlijke toptijd. Ik bleef mijn snelheid aardig houden en maakte me sterk dat ik nog een loopnummer in de benen zou hebben zoals in Geel waar ik amper werd ingehaald en zelf tientallen atleten wist te remonteren. Dat ik nog ooit zou zeggen dat ik achterstand zou goed maken tijdens het lopen ... Op weg naar de wisselzone schatte ik dat ik een kleine 50 minuten tijd zou hebben om te wisselen en te lopen om de verhoopte 2u10 te halen. Enkel pech zou nog roet in het eten kunnen gooien. Ik zag Nicholas aan zijn loopnummer beginnen toen ik binnenreed, ik was dus min of meer op gelijke afstand blijven hangen. Ik had 37,7km/u gemiddeld gereden of exact 1u02' over de 39km. In dit deelnemersveld niet super maar voor iemand die alleen maar uren lange duur traint voor een ironman, valt dat dus heel goed mee. Ik was zeker ook niet te diep gegaan.
 
Mijn wissel was niet supersnel omdat ik amper plaats had om mijn fiets op te hangen. Snel mijn eerste gelleke binnen en gaan. Tijdens mijn eerste kilometer zag ik aan de overkant Manuel en Hans vlakbij elkaar hun fietsnummer stilaan beëindigden. Het lopen zat weer van meter 1 goed. De eerste 2 kilometer had ik al een tiental lopers te stekken. Ik had een partner in crime gevonden in de genaamde JP die hetzelfde tempo liep en toen we aan km 4-5 Silke zagen lopen, ging het tempo nog wat hoger. Even had ik schrik toen mijn maag wat vreemd begon te doen maar gelukkig was er net een bevoorrading met voldoende water. Vermoedelijk had ik tijdens het fietsen te grote porties gedronken ipv regelmatig kleine beetjes. Bij de eerste doorkomst na 5km was het talrijk opgekomen BrTC-publiek zeer enthousiast. Er kon dus nog een tandje bij. JP, Silke en ik vormden uiteindelijk na een km of 6 een groepje en we gingen achter de 4e dame aan. Ik heb zeker en vast kunnen profiteren van de stevige snelheid van het groepje en de kilometers ging zeer snel vooruit. Silke liep naar de 4e plaats en we hielden in de gaten dat de ingehaalde dame niet meer terugkwam, maar ze had geen schijn van kans, dus hoefde ik me niet meer breed te maken... De laatste 500m keerde mijn maag weer even om en ik heb even een beetje vaart geminderd maar uiteindelijk besefte ik dat er mij niemand had ingehaald tijdens de 10km lopen. Mijn verbazing was dan ook groot bij de finish op mijn horloge een eindtijd van 2u05 te zien (de exacte tijd op de klok had ik gemist). Achteraf in de uitslag had ik blijkbaar 43'34" gelopen (zelfs iets sneller dan Nicholas?!) en een eindtijd van 2u05'32".

 
Uiteindelijk had Tim de BrTC-clash gewonnen en was Nicholas me 5 minuten voorgebleven, wat dus de achterstand al was na het zwemmen. Manuel en Hans finishten knap na ongeveer 2u20 en Peter sprintte 3 minuten later binnen. Iedereen tevreden en dat mocht gevierd worden met verse, overheerlijke aardbeien!
 
Hoeveel vertrouwen kan je tanken op zo'n wedstrijd. Vanaf de eerste minuut voelde ik dat het goed zat. Mentaal was het even lastig op de fiets heel wat mensen te zien passeren (vooral later gestarte veteranen) maar de horloge gaf aan dat het goed zat. En dan voor de 2e keer op rij een loopproef waar ik één voor één concurrenten kon inhalen en zelf amper of zelfs niet werd gepasseerd. Vooral dat laatste geeft enorm veel vertrouwen. De komende 5 dagen gaan we kalmpjes recupereren met relatief korte trainingen. Komend verlengd weekend zie ik nog als perfecte opportuniteit om de laatste lange duurtrainingen af te werken (25-28km lopen en 150-160km fietsen), maar ik weet dat ik perfect op schema zit en geen zotte dingen moet gaan doen. Gewoon verstandig bezig blijven en, als het kan, misschien nog een extra keertje gaan zwemmen per week want daar zit nog progressie in op korte termijn. Ik voelde me vrijdag al beter in het zwembad en op de wedstrijd ging het ook weer goed. Als ik nog een paar keer kan gaan zwemmen en in Italië nog wat rustig kan plonsen, gaan die 3,8km nog een beetje sneller en comfortabeler voorbij gaan. Voor het eerst in 4 jaar voel ik dat ik er eens echt 100% klaar voor ben, zonder twijfels of het gevoel dat ik meer had kunnen doen. Geen mentale dipjes, geen ziekte, verstandig getraind, geen fysieke ongemakken op wat allergie na, een laag gewicht, en een schare supporters die erin gelooft. Op naar Oostenrijk!