zondag 25 september 2016

Kwarttriatlon Lille - Trio

Het leek me leuk om het seizoen af te sluiten met een trio-deelname op de kwart van Lille. Vanessa moest er toch nog zijn voor haar T3-series en er zakken altijd wel wat BrTC-ers af naar de Lilse Bergen. Ik had me met Nikita (zwem) en Kevin Hofmans (fiets) ingeschreven en zou zelf het lopen voor mijn rekening nemen. Vroeger was dit steeds maar 9km maar het parcours was wat gewijzigd en ik kwam nu op exact 10km.

Nikita en Kevin hadden stevig hun best gedaan waardoor ik maar met een 2tal minuten achterstand op de familie De Laet begon te lopen. Maar na de eerste 100m voelde ik al dat het niet voor vandaag zou zijn en dat ik Michiel pas aan de finish zou terugzien.. Mijn benen wilden voor geen meter vooruit op het geaccidenteerde off-road parcours en ik heb van de eerste meter afgeteld tot de finish. Gelukkig deden er zo veel BrTC-ers solo mee aan de kwarttriatlon dat ik hen wel stap voor stap kon inhalen en toch een ietwat deftig kon houden.

Ik finishte na 45min en een handvol seconden, en voelde me volledig leeg. De achtkamp-trainingen van de dag voordien en de loop door Kontich vrijdag (waar ik me ook niet had ingehouden) hadden toch op het lichaam ingehakt. Tim heeft me thuis afgezet en ik ben 2 uur gaan slapen. Van de wedstrijd van Vanessa heb ik dus niks meer gezien, maar ook bij haar was het beste eraf voor dit seizoen.

Blij dat het triatlonseizoen gedaan is en tijd om te bezinnen en kijken waar er nog goesting voor is de komende jaren.

zondag 18 september 2016

Red Bull - Kop Over Kop

Vandaag hebben we ons eens aan een nieuw initiatief gewaagd, de Red Bull Kop over Kop ploegentijdrit in Breda. Het concept is simpel: een tijdrit van 100 km waarbij 1 renner vertrekt en er onderweg op een aantal vaste punten telkens 1 persoon aansluit. De laatste 27km worden met de volledige ploeg van 5 renners afgelegd.

Op zaterdag hadden initiatiefnemer Tim en ikzelf de meeste fietsen al gaan klaarzetten bij de verschillende tussenpunten. Dit was allemaal prima geregeld qua logistiek en veiligheid. Zondag kon iedereen dan onmiddellijk zonder te veel zorgen naar de verschillende startpunten vertrekken.

Ik was de gelukkige die de volledige 100km mocht afhaspelen, jassen en vlassen (zoals Michel Wuyts het zou zeggen).  Om 10u09:45 vertrok ik vanop het startpodium in het voetbalstadion van NAC Breda, waar in het groot nog borden te zien waren van de viering van hun kampioenentitel ... in 1924. Zeer klef stadion, niet te vergelijken met de majestueuze Bosuil. Ik was dan ook blij dat ik er buiten was ;-)

Mijn eerste 17km solo gingen super. Ik had de wind goed vanachter en enkel een kleine kasseistrook vertraagde mijn rit. Ik verloor er immers een drinkbus, die gelukkig door een seingever werd aangegeven waardoor ik enkel een 5-tal seconden stil stond. Anderhalve kilometer voor het eerste tussenpunt lag er een sensor die mijn positie doorgaf aan tweede rijder Tim, in Sprundel. Met een gemiddelde snelheid net onder de 37km/u, pikte ik Tim vlekkeloos op en schoten we door naar het volgende tussenpunt. Ik had in mijn eerste deel een 6-tal renners ingehaald, en werd door 1 man voorbij gereden. Deze sloeg 100m verder echter in de verkeerde straat af... Het was niet altijd even simpel de richtingaanwijzingen goed te volgen, zeker als solo rijder. Aan de moeilijke punten waren er gelukkig wel voldoende seingevers aanwezig. En eens het team meer en meer voltallig werd, het navigeren ook eenvoudiger.

Onze gemiddelde snelheid bleef zowat gelijk en derde rijder Hans zag ons al van ver komen aan tussenpunt 3 in Nispen. Prima 'aflossing' en verder wind-af richting Hoogerheide. Ik denk dat dit stuk van de route nagenoeg perfect liep. We reden gemiddeld bijna 38km/u en iedereen zat nog fris genoeg om voldoende over te nemen. Ik had alleen last in de bochten waar ik weer te voorzichtig doorging en vooral telkens te veel ruimte laat op mijn voorganger. In Hoogerheide, na een dikke 55km, moesten we Vanessa oppikken, maar liep het serieus mis. Door allerlei miscommunicaties en foute wissels bij andere ploegen, was Vanessa tijdig vertrokken om ons zeker niet te missen. Wij zagen haar echter niet voor ons uitrijden aan het tussenpunt, en ook 1 km verder hadden we nog steeds geen spoor van waar ze was. We stopten en keerden terug naar het tussenpunt om haar te zoeken .... Na een 5tal minuten riep BrTC-supporter Dimitry gelukkig langs de kant dat Vanessa ruim voor ons reed, waardoor we terug wisten in welke richting te zoeken. Spijtig genoeg waren we wel bijna 10 minuten kwijt gespeeld, en ons goed ritme. Belangrijke les voor volgende keer. In de achtervolging heb ik in het wiel van Hans wel een serieuze cartouche verschoten.

De wind begon ondertussen ook te keren en kwam serieus in het nadeel te staan. Terug voltallig wisten we een 3tal ploegen, die ons tijdens onze ongelukkige stop waren gepasseerd, terug in te halen maar we werden zelf ook voorbij gestoven door enkele van de sneltreinen. Aan km 73 hadden we toch allemaal al serieus wat krachten verloren en rekenden we op vijfde man Marc om ons naar de finish te loodsen. Marc zette enkele kilometers hard aan maar de wind was te zwaar om lange kopbeurten vol te houden. Ronddraaien was de boodschap maar aan mij was dit nog amper besteed. Ik probeerde hier en daar wat in te schuiven, en het werd overpakken wie nog kon. Vanessa en Marc hadden nog wel wat poeier in de benen maar worstelden met de harde wind. Tim zijn bobijn begon logischerwijs ook leeg te geraken, maar Hans wist telkens de snelheid nog wel de hoogte in te jagen.

De laatste 5km kon ik nog het onderste uit de kan halen om toch nog enkele minuten kop te doen op de lange rechte stukken, en uiteindelijk was iedereen content om de finish te zien na totaal 2u55 wedstrijd. Met dank aan Kevin en Sanne voor het supporteren en onderstaande foto's!

Laatste kilometers

Moe maar voldaan aan de finish






zondag 11 september 2016

Nieuwe Uitdagingen

Na onze vakantie beginnen we de draad stilaan weer op te nemen. Ik ben er ondertussen wel uit dat ik geen aversie heb gekregen van trainingen of wedstrijden maar vooral in Vichy geen tijd heb gehad om me rustig te focussen op mijn eigen wedstrijd. Ik moet gewoon terug zien dat ik de laatste week voor een volledige triatlon volgens mijn eigen schema werk en enkel met mijn wedstrijd bezig ben. Het klinkt egoïstisch maar andere atleten zullen dit wel kunnen beamen.

Ik ga deze herfst, tot aan onze volgende vakantie eind november, wel eens de focus op de triatlon wat opzij schuiven en andere dingen doen. Deze zullen vast en zeker ook bijdragen tot de conditie en vooruitgang maar zonder te veel druk, te vroeg.

Hoofddoel voor de winter blijft de marathon van Spa-Francorchamps in maart maar omdat het nog lang is zonder andere uitdaging tot dan, heb ik besloten eens mee te doen aan de Achtkamp van Brasschaat. We zien wel wat dat wordt ... Uitblinken ga ik er niet doen, maar de concurrentie onder de even onervaren andere BrTC-ers zal enorm plezant worden.


donderdag 1 september 2016

IRONMAN Vichy - Where did we go wrong?

Vast staat al dat het niet mis ging tijdens een trip naar Miami maar eerder ergens tussen Lanzarote en Vichy …

Even terug naar het begin. Zondag besloot ik er al na 7km fietsen de brui aan te geven op de IRONMAN van Vichy. Na een zwemproef van 4250(!!) meter zonder wetsuit in 1u20 was ik anders nog aardig begonnen, zeker als je zag hoe gigantisch veel fietsen er nog op hun baasjes stonden te wachten in de wisselzone. Het was dus zware kost geweest voor iedereen en voor mij zat eigenlijk het vervelendste erop. Waarom vervelend? Het laatste jaar gaat het zwemmen me minder en minder goed af. De clubtrainingen zijn elke week een sleur, en in openwater kan ik niet meer zwemmen zonder er 2 dagen ziek van te zijn van de allergische rinitis of sinusitis. Enkel op zaterdag amuseer ik me nog als ik rustig mijn baantjes kan afmalen. En dan is het gesnotter en genies en ook nooit meer ver weg. Ik heb de astma op de onderste luchtwegen aardig onder controle met mijn puff, maar de neus begint steeds meer en meer op te spelen in de lente en herfst. En dat begint te wegen op gemoed en sportieve prestaties.

Wat bezielt een mens dan om te stoppen na het zwemmen? Al tijdens het zwemmen voelde ik dat ik er die dag niet mentaal klaar voor was om nog 180km op de fiets te zitten en 42km te lopen. Het was op in het kopje, ondanks de geweldige fysieke conditie. De voorbije weken had ik enkele malen gevoeld dat ik echt in betere vorm zat dan ooit. Vooral de Sean Kelly Classic was een openbaring geweest. Ondanks een twijfelachtig begin (te wijten aan de 30km duurloop 2 avonden voordien), werd ik met de kilometer beter en zat ik zelfs na de volle 170km (en bijna 3000 hoogtemeters) nog super. Nog nooit had ik zo goed gefietst, en het lopen was gans het jaar al op goed niveau. Anders loopje geen top 60 op een Wings for Life of de eerste helft van de marathon op Lanzarote tegen 12-13km/u.

Maar de uitdaging voor de zoveelste IRONMAN op een weinig tot de verbeelding sprekend parcours (voor mij toch, ik wil niemand anders schofferen), was verdwenen. Ik was al weken met andere dingen bezig, zoals het coachen van de Supsports.be atleten waarvoor Vichy een absoluut hoogtepunt moest worden. Ik sleepte me zelf nog naar het zwembad en ook de zoveelste fietstocht langs kanalen en vaarten kon me niet meer boeien, tenzij het was om iemand anders zijn/haar training te steunen. Gelukkig was er nog het super fietsweekendje Vogezen met Ivan en Peter, en de Sean Kelly Classic met Koen en Anneke. Hierdoor was ik nog optimaal tot aan Vichy geraakt zonder trainingen over te slaan.

In Vichy zelf de week voordien had ik geen focus op mijn eigen wedstrijd. Ik was bezig met de organisatie van die tientallen BrTC-ers ter plaatse, en vooral, op de voorbereiding van de wedstrijd van onze Supsports atleten. Dat bewijst ook dat ik daar op dat moment het liefste mee wilde bezig zijn. Zoiets zou me in Lanzarote nooit overkomen (zijn), waar alles steeds moet wijken voor mijn eigen prestatie. Tijdens de 70.3 op zaterdag holde ik van hier naar daar om te zien hoe het verliep met Vanessa, Kevin, Hans, Steven en de anderen. Kort na de middag moest ik al een ontgoochelde Steven opbeuren die, na een zware paniekaanval tijdens het zwemmen, jammerlijk had opgegeven. Vanessa won in haar age group, Kevin haalde knap de finish (met een heel sterke zwem- en fietspartij), en Hans zette de kers op de taart van een jarenlange opbouw. En ik was veel trotser dan bij een eigen finish. Maar toch moest ik mezelf sparen voor zondag …

Zondag in het water was ik ook nog maar met één ding bezig, zelf zo snel mogelijk gaan douchen en Supsports.be atleten Steve en Cools naar de finish roepen. En dan moet je er gewoon korte metten mee maken. Liever een knappe Lanzarote als afsluiter dan me nog naar de finish slepen in Vichy. Ik was teleurgesteld toen Cools voor het eerst tijdens een IRONMAN moest opgeven met zware maagproblemen, maar ik was nadien wel in de zevende hemel toen Steve finishte in een heel behoorlijke 13u40. Wie had dat immers 2 maanden geleden nog verwacht. Spijt? Tja eventjes wel als ik zag hoe competitief ik had kunnen zijn tov Micro, Erik en Peter. Maar ik was gewoon stikkapot, en ik voelde dat ik er niet meer ging doorkomen. En doorgaan enkel om aan anderen te tonen wat ik ook kan, dat hoeft voor mij niet meer.

Enkele dagen later en na overleg met enkele mensen die me goed kennen, is de conclusie duidelijk. Bij mij moet het steeds om persoonlijke uitdagingen gaan. Als het routine wordt, kan ik er geen mentale energie meer insteken. Onze SupSports.be aanpak bvb, maakt van elke persoonlijke coaching opnieuw een uitdaging, waardoor ik vooral (en liever) met onze atleten bezig was in Vichy in plaats van met mezelf. De IRONMAN van Vichy was dit jaar gewoon te veel routine in mijn complexe hersentjes. Op Lanzarote daarentegen, voel ik me thuis en is de IRONMAN elke keer opnieuw een uitdaging voor mij.

We gaan de IRONMAN van Klagenfurt 2017 even parkeren en de komende maanden gewoon doen waar ik zin in heb. Dat gaat zeker nog zwemmen, fietsen en lopen zijn maar even zonder wedstrijddruk, en op zoek naar nieuwe persoonlijke uitdagingen. De marathon van Spa-Francorchamps is zeker iets voor mij, en ik wil deze winter ontdekken of het lopen van trails me kan boeien. De UTMB steekt immers mijn ogen al lang uit. Ik ben er zeker van dat Koen me wel kan helpen om het trailen te ontdekken, en dat ik snel zal merken of het iets voor mij is of niet. En triatlonwedstrijden? Tja, vast staat dat die Norseman er ooit aan moet geloven, net zoals ik die speciale medaille wil voor 5 IM Lanzarote finishes (ja Marc De Ren, ik wil er ook eentje). Maar een jaartal kleven we er niet meer op vast. Misschien komt de goesting volgend jaar terug, misschien binnen 5 jaar. En voor de rest zien we wel wat de toekomst brengt, zolang het maar nieuwe uitdagingen zijn…