woensdag 23 juli 2014

Kwarttriatlon Kapelle op den Bos - leuk tussendoortje

Na drie weken van relatieve rust en kortere, minder intensieve trainingen, had ik er dit verlengde weekend terug zin in om wat meer te doen. Zaterdag op mijn 34e verjaardag begonnen met een fietstochtje van 80km waarbij vooral de warmte (35gr!) en stevige wind me toch parten speelden. Ik heb het tempo dan ook maar een pak lager gelegd maar wist wel dat het eerder de omstandigheden dan mijn conditie waren die voor de moeilijkheden zorgden. Zondag had ik met PeterVM afgesproken om met de fiets te gaan supporteren in Aarschot voor Vanessa en de andere BrTC-deelnemers (familie Neel, Ivan, PeterVB, PeterPh en Anna). Uiteindelijk hadden we na de terugrit 115km gefietst tegen een aardig gemiddelde vond ik zelf, toch rond de 28km/u. Het gaf in elk geval een fijn gevoel.

Maandagochtend was ik nog aan het twijfelen wat te doen. Steve ging in Loenhout nog last minute een sprintduatlon meedoen. Ik dacht eerst een lange looptraining te doen maar uiteindelijk koos ik met een daginschrijving nog te gaan meedoen aan de kwarttriatlon van Kapelle op den Bos. Vanessa schreef zich samen met Harald en Shara tevens nog in als trio. De start was pas om 17u dus we hadden tijd genoeg.

Het zou een goede test zijn om te zien hoe goed ik gerecupereerd ben, na de Ironman 3 weken geleden. Dan kon ik daarna bekijken of ik reeds verder kon beginnen opbouwen naar Almere, of toch nog langer moest rusten. Het was nog een ouderwetse kwarttriatlon met 1500m zwemmen en tijdens het fietsen stond er een stevige wind, die precies zowat overal in het nadeel stond (alsook bevestigd door de plaatselijke speaker die de deelnemende Hans moest vervangen). Als de conditie het toeliet zou ik nog ergens tussen 2u15 en 2u25 moeten kunnen halen. En anders zouden we het ons op gemakje doen.

Om 17u startten de dames voor hun 1500m zwemmen, met BrTC-ster Leen Coen aan de start. Trio's en heren waren 10 minuten later aan de beurt. Het zwemmen bestond uit een lengte van 750m in een breed kanaal, een 180gr keerpunt, en 750m terug, gevolgd door 2 smalle ijzeren laddertjes met 6 treden om vertikaal uit het water te geraken en verder de berm op te kruipen via een steile trap. Ik startte goed aan de buitenkant en vond een redelijk ritme. Na het keerpunt begon mijn (nochtans nieuwe) zwembril aan te dampen en ben ik toch een paar keer gaan slalommen. Ik kwam toch met een goed gevoel aan de ladder, maar verloor daar een kleine minuut omdat mijn voorganger niet naar boven durfde kruipen ... Met mentale en fysieke hulp van een wedstrijdmedewerker (en enkele scheldpartijen van wachtende atleten) sukkelde de mens toch boven, en ik er achter. Uiteindelijk 25'36" onderweg, niet fantastisch maar ook absoluut niet slecht.

In de wisselzone bleek Harald al 2 min weg na een strakke zwembeurt van Vanessa. Het zou dus moeilijk worden die jonge gast te gaan pakken tijdens het fietsen. Ik reed de wisselzone uit en onmiddellijk een stevige wind op kop. De benen ontploften en het eerste rondje van 3 werd geen al te groot succes. Ik denk dat ik door 10-15 man ben ingehaald alvorens ik dan plots een heel goed ritme vond om en bij km 10. En toen ging het ineens goed, één voor één haalde ik de atleten terug in, en er passeerden me nog max 1 of 2 tegenstanders per ronde. Waarschijnlijk had ik weer de fout gemaakt initieel op een te groot verzet te beginnen beuken. Harald haalde ik echter niet in. Na 1u39'34" fietsen (aanvaardbare 34.5km/u op dit parcours met de wind) wisselde ik. Ik had wel wat tijd goed gemaakt op ons trio, maar omdat ik natuurlijk alleen moet wisselen, was Shara 2 minuten vroeger beginnen lopen. Dat werd dus nog een taaie klant aangezien ze een 44' in de benen heeft op 10km.

Het lopen begon heel goed met een tempo richting 15km/u. Veel draaien en keren door de straatjes (en geen bochten afsnijden!) en op het einde van de eerste van opnieuw 3 rondes, zag ik Shara voor me uit lopen. Bij het passeren van de finish riep Harald dat ze nog 30" voor me liep en Leen ongeveer 5(!) minuten. Ik moest weinig snelheid prijsgeven tijdens de 2e ronde en kon Shara zo halverwege de toer inhalen. Tegen het einde, na 6.5 km zag ik ook Leen in de verte. Dat was een goede motivatie gezien mijn benen toch wat moe begonnen te worden.

Aan km 8 haalde ik Leen in (10min vroeger gestart), die vooral een zeer sterke zwem- en fietsproef had afgelegd (top 10 bij de dames). Aan haar snelheid te zien, was ik er wel van overtuigd dat ook Shara haar nog zou inhalen. Ik finishte uiteindelijk in 2u19'45" (77e plaats op 170) met dus nog een prima loopproef in 42'04", zonder groot verval. Het was wel de eerste keer dit jaar dat ik in het deelnemersveld vooral het verschil had gemaakt tijdens het fietsen, ondanks de bedroevende start.

Ik ben uiteindelijk zeer tevreden over het resultaat. Ik was in staat dezelfde snelheden te halen als in de wedstrijden voor de Ironman, terwijl ik zelfs de dagen voordien niet had stilgezeten. Ook de recuperatie verloopt perfect, al zit ik opnieuw met sinusproblemen sinds het openwaterzwemmen vorige week. Te veel temperatuurverschillen en pollen vrees ik de laatste week. Ik ben alleszins blij dat ik meegedaan heb in een goed georganiseerde wedstrijd.

donderdag 17 juli 2014

Richting Almere


Gisteren is mijn wedstrijdpakje aangekomen voor de wedstrijd in Almere. Het gaat hier immers om het EK lange afstand en dan dien je een officieel nationale outfit aan te trekken om in de uitslag voor te komen. Aangezien het aantal Belgen per leeftijdscategorie beperkt was, was er geen probleem voor Mirco en mij om 'geselecteerd' te worden.
 
Ondertussen is ook de planning richting Almere opgesteld. Gisteren heb ik ondanks nieuwe hooikoortsproblemen, een 1600m gezwommen in openwater. Vanaf vandaag drijven we ook de afstand van de looptrainingen terug op boven de 10km.  Zondag ga ik mijn eerste langere fietstocht doen sinds Klagenfurt, richting Aarschot (supporteren voor de wedstrijd daar). Komende maandag ga ik bij goed weer mogelijk ter plaatse nog inschrijven voor de kwarttriatlon van Kapelle-op-den-Bos. Vervolgens heb ik al ingeschreven voor de sprinttriatlon van Eupen, de halve triatlon van Eupen (trio - zwemmen en lopen) en de kwarttriatlon van Lommel. Eind augustus ga ik ook nog 4 dagen met Elia naar de Pyreneeën voor Climbing for Life.
 
Iets minder pure eenzame trainingen dus en wat meer afwisseling in de activiteiten. En dan zien we wel of we de conditie van Klagenfurt nog terug vinden in Almere. De druk is van de ketel maar de motivatie is nog groot.

maandag 7 juli 2014

Recupereren en slapen ...

De eerste dagen na zo'n IronMan voel je jezelf een soort van ADHD-er met een te grote voorraad aan adrenaline. De benen doen nog een tijdje pijn, maar rusten blijkt toch moeilijk door de schijnbaar blijvende euforie.
 
Woensdag was ik al even naar de openwatertraining gefietst om enkele clubgenoten te groeten, maar voor de rest heb ik de eerste 5 dagen na de wedstrijd niks sportiefs gedaan. Maar zoals ik dus ookal zei wil dit niet zeggen dat ik al uren en uren kon slapen. Integendeel, ik geraakte 's nachts nog steeds niet in slaap en stond 's ochtend doodmoe op.
 
Zaterdag begon dan toch eindelijk de euforie plaats te maken voor vermoeidheid. Ik heb zowat de ganse namiddag geslapen tjdens de eerste 150km van de Tour de France, en een rustig fietstochtje tot bij Steve (samen naar de Rode Duivels kijken) deed nadien werkelijk deugd.
 
Zondag heb ik de eerste clubtraining terug mee gedaan, een fietstocht van 80km met vooral fietsers uit groep 2. Dat gaf me de mogelijkheid rustig te recupereren in de lage hartslagzone, behalve tijdens de extensieve stukken waar mijn hartslag ook perfect in de iets hogere zone kwam. Het lichaam lijkt dus stilaan goed te herstellen van de inspanningen. Zoals een beetje verwacht moest ik de fietstocht van 3 uur wel opnieuw 'bekopen' met een middagdutje van dezelfde duurtijd. Gelukkig werd ik nog op tijd wakker voor de spannende finale van de Tourrit en de ontknoping van Wimbledon.
 
Vanavond gaan we terug een loopje doen met de club. Benieuwd hoelang ik dat vlotjes ga kunnen volgen. Morgenavond een uurtje zwemmen, en dan woensdag weer een dagje rust. Zo zullen we eind juli wel klaar zijn om nog 6 weken terug deftig op te bouwen richting EK lange afstand in Almere.

Ironman Austria - Statistieken


dinsdag 1 juli 2014

Klagenfurt D-Day - Komaan en doe het!

Dankzij de Foute 128 van Q-Music moest ik vrijdagochtend geen slogan meer zoeken voor het race-weekend. Phil Kevin live in de studio (en op mijn livestream) en ook voor mij restte na een jaar voorbereiding nog maar 1 ding: Komaan en doe het! Op naar die 2e Ironman (3800m - 180,2km - 42,2km)!

Voorbeschouwing
Aangezien ik vorig jaar voor velen de zwaarste Ironman in Lanzarote succesvol had afgerond, wilde ik nu in Klagenfurt mijn tijd en ranking deftig verbeteren. Het (fiets)parcours zou sowieso al een uur sneller zijn, doe er dan nog een half uur persoonlijke verbetering bij en we zouden rond de 12 uur moeten aankomen. Mijn trainingen, en vooral vorderingen bij het lopen, gingen deze winter echter zo goed, dat ik zelf stiekem was beginnen dromen van meer. Ik had een zwemproef van 1u10 in mijn armen zitten en fietsen zou toch rond de 5u30 moeten gaan, niet? Dan zou ik rekening houdend met de wissels nog ruim 4 uur hebben voor de marathon om zelfs binnen 11 uur aan te komen. Iets in mij zei me dat dit allemaal wat voortvarend was. Ik had immers nog nooit een deftige marathon gelopen, en vooral mijn maag en darmen zijn niet altijd goede medewerkers. Maar vooral Vanessa en Mirco boezemden me toch vertrouwen in om voor die 11 uur te gaan. Laten we verder lezen...

Het plan
Het was de laatste dagen best warm aan de Wörthersee (+25gr) dus zouden drank en voeding des te belangrijker worden. Ik had dit dus ook deftig gepland. Voor de start voldoende water. Na het zwemmen een bus met ORS-oplossing tegen overtallig vochtverlies. Tijdens het fietsen een bus sportdrank per uur (voldoende aannemen onderweg) en een halve energiereep per half uur. Na het fietsen nog een bus ORS en tijdens het lopen zorgvuldig een gelleke per 6km, en aan elke bevoorrading een halve beker water en een halve beker cola.

De wedstrijd
Om 6u45 ging het startschot onder een stralende hemel. Ik had voordien ruim de tijd gehad om met Mike, Luk, Benny en anderen een plaatsje uit te kiezen in de eerste wave op het strand. Het water was zalig om in te zwemmen. Ik zat onmiddellijk goed in het ritme en goed in de groep. Een beetje wringen aan de eerste boei na 1400m maar al bij al ging het ontzettend vlot. Na een kleine 3km moesten we wel door een trechter in een smal kanaaltje waar nog even mijn bril half werd los getrapt, maar ik maakte me niet druk. De dag was nog lang. Toen ik uit het water kwam, keek ik op mijn klok en die vertelde me dat ik 1u06 had gezwommen voor de 3800m met een gemiddelde hartslag van 135, dit was geweldig nieuws. 

Lang wisselen ging ik ook niet doen. Zakje met fietsgerief aangenomen, helm op, nummer aan, ORS binnen, snel plasje maken en dan 150m lopen naar die fiets. Schoenen aan en gaan voor 180km. Toen ik enkele minuutjes vertrokken was, keek ik even op mijn teller die me zei dat ik vlot 37km/u aan het rijden was op het eerste stuk en dat stemde me zeer gelukkig. Het zonnetje straalde, er was (nog) geen wind of wolkje aan de lucht, en mijn benen en hartslag zaten goed. Even snel rekenen en om goed te zijn zou ik net onder de 4 uur totaaltijd de eerste ronde van 90km moeten kunnen afronden. De eerste 30km vond ik een goed, niet overdreven ritme en ik keek ook enkel naar mezelf. Je haalt wat mensen in, en je laat er wat passeren. De eerste test was de Riebnig, een stevige helling van 1100m. Klein verzet, losjes trappen en vlot omhoog, hoera! Daarna een stukje vervelend vals plat en een kilometerslange afdaling waar het best nog gevaarlijk was door de vele atleten op de baan. Aan km 62 lag de verschrikking van het parcours, de Rupertiberg, een helling van 2200m bestaande uit 3 opeenvolgende steile stukken. Opnieuw ging ik vlot omhoog in de lage hartslagen. Bovenaan stond er een ware DJ voor de sfeer te zorgen, en op de tonen van Don't you know, pump it up, stoof ik de helling op. De laatste 25km van het parcours zijn grotendeels dalend. Enkel in de laatste 7km richting Klagenfurt merkte ik dat er toch wind begon op te steken die daar serieus in het nadeel stond.

Aan het keerpunt hoorde ik eerst Geert luidkeels roepen, en zag ik ook Vanessa en Kim in een flits. En de tijd? Nog ruim onder de 4 uur. Als ik de tweede ronde zelfs maar 30km/u zou rijden, zou ik nog dik binnen de 7 uur terug zijn. Maar de motor sloeg de tweede ronde nog beter aan dan de eerste. Vlak voor Velden stonden Anneke en Lydia luidkeels te supporteren en toen ook nog mediaman Kilian vanop de moto naast me verscheen, was ik helemaal gelanceerd. Volgens Kilian zat Luk een heel eind voor en Mike een heel eind achter. Dat noemen ze pas preciese wedstrijdinformatie! Vlak voor de beklimming van de Riebnig begon het plots stevig te regenen. Ik had vooral schrik voor de witte lijnen op de weg en nam geen onnodige risico's. Tijdens het klimmen raapte ik één voor één andere atleten op en in de afdalingen kon ik rustig recupereren. Een tweede regenvlaag volgde nog voor de Rupertiberg maar toen ik die laatste zware klim begon, klaarde de hemel terug uit. De beklimming ging naar mijn gevoel nog beter dan de eerste ronde en ook de DJ ging nog compleet uit zijn dak. De laatste 25km heb ik geen onnodige inspanningen meer gedaan en vooral de benen goed losgewerkt voor de alles beslissende marathon. De laatste 7km stond er stevige tegenwind maar ik heb me niet laten verleiden er tegen te beginnen inbeuken. Schoenen tijdig uit op de fiets en ik reed de wisselzone in na een perfecte fietstijd van 5u22, en ik zat nog verrassend fris.

Opnieuw even een plasje, snel wisselen van schoeisel, ORS binnen, gellekesgordel mee en we waren aan het lopen begonnen met nog 4u20 tijd om onder de 11 uur te duiken. De eerste 5 km ben ik blijkbaar als een bezetene te keer gegaan. Ik bleef kilometers draaien onder de 5 minuten en besefte zelf dat ik me moest beginnen inhouden om geen lichamelijke brokken te maken. De eerste 7km richting Krumpendorf vlogen voorbij op 33 minuten. Ik had me voorgenomen de eerste 21km aan de bevoorrading wel drank aan te nemen maar niet te wandelen. Hierdoor neem je niet alle vloeistof volledig op (plastic bekers) maar hou je wel de kadans er goed in. Ik kruiste Luk en Benny en besefte dat ik nog geen half uur achter die kleppers liep. Op de weg terug naar het Europapark zag ik Mike aan de overkant en we spraken mekaar nog wat motiverende woorden toe. Na ongeveer 14km kwam ik terug in de menigte supporters en iedereen zag dat het goed ging (Vanessa, Geert, Kim, Milan, Els, Kilian, Tom, ...). Ik zag ook nog net Jethro aan zijn marathon starten. Natuurlijk wist ik dat de pijn in de benen spoedig zou opkomen maar ik zat werkelijk nog in een roes toen ik de 2e lus aanvatte, deze keer richting Klagenfurt centrum. Een fantastische sfeer hing er daar maar waarom ze er allemaal tunneltjes en hellingen hadden gelegd, is me een raadsel. Op de terugweg naar het Europapark na 21km begonnen mijn benen toch wat pijn te doen. Voorlopig alles ok met de spijsvertering, of toch niet? Een plotse kramp en gelukkig onmiddellijk een dixi gevonden langs het parcours. Groot was de opluchting, letterlijk en figuurlijk, want het was niet meer dan een gezonde dagelijkse portie in een gezonde verpakking ;-) Misschien even paniek bij de volgers thuis dat mijn tempo gezakt was maar voor niks nodig mannen, ik had 5 minuten rustig op de pot gezeten en mijn achterwerk proper afgekuist...

Met dank aan een lokale supporter om de rits van mijn pakje te sluiten, was ik terug vertrokken. Nu kwamen de dodelijke kilometers. Van km 25 tot ongeveer 35 behaalt de pijn in de beenspieren immers de bovenhand op de euforie van de goede wedstrijd. Eigenlijk is het niet ver meer maar toch moet je nog minstens anderhalf uur door blijven lopen. Geen paniek, mijn vermogen tot hoofdrekenen was nog niet aangetast en ik zag dat ik na 25km al voldoende overschot had en zelfs verder tegen 9,5km/u gemiddeld nog onder de 11u zou gaan. Buiten ziekte of volledige kramp kwam het dus wel goed. Ik paste even mijn tactiek aan om dat laatste dus te vermijden. In plaats van nog kilometers aan 11km/u voorop te stellen, ging ik aan de bevoorrading telkens rustiger mijn tijd nemen. Desondanks bleef ik toch nog geruime tijd steeds net binnen de 6 minuten de kilometers afmalen.

Tijdens de 2e lus richting Krumpendorf kreeg ik het echt fysiek even lastig, zeker zolang het keerpunt nog niet in zicht was. Gelukkig bleef ik massa's andere atleten inhalen omdat ik nog steeds liep en zij wandelden, struikelden, kropen en taffelden. Het keerpunt voorbij kreeg ik weer een boost, want 200m voor mij uit zag ik de genaamde Nijs Bert stappen in zijn eerste ronde! Ik stak een tandje bij en besloot hem een hart onder de riem te gaan steken. Bert kon het gezelschap appreciëren en begon terug rustig met me mee te lopen. De kilometers hadden reeds veel van zijn lichaam gevergd en hij had het moeilijk. Toen ik zei dat ik nog 12km te gaan had, gaf hij het commando om te maken dat ik weg was. Mike passeerde nog aan de overkant, en ik was weer goed vertrokken richting supporters in het Europapark. Ook daar nog steeds verbaasde blikken over wat ik aan het doen was. Ik zat nog op amper 8km van iets wat ik nooit zou kunnen dromen hebben, en ik kon het ook nog niet geloven dat er niks meer zou misgaan. Als ik 10km/u zou blijven lopen, ging ik zelfs naar de 10u45 ... Mijn benen die wilden bij elke stap in kramp schieten maar mentaal was ik veel sterker en dat zou dus niet gebeuren. Weer die rothellingen in Klagenfurt op richting laatste keerpunt rond km 37. Ik ging nog een keer aan de bel voor het goede doel hangen en begon meer en meer op een wolk te lopen. Het afstandsbordje van 37 en 38 km had ik echter niet gezien en terug op weg naar het Europapark wist ik even niet meer hoever het exact nog was. Mijn horloge week immers af van de aanduidingen. Maar reden om te beginnen twijfelen had ik niet, want daar was Bert aan de overkant en hij was terug aan het lopen met een glimlach! En toen dook er een bordje op, wat zou er op staan ... 39km !!!! Nog 3,2km verwijderd van eeuwige roem en ik begon zowaar terug te versnellen. Mike kruiste me aan de overkant in zijn laatste lus richting Klagenfurt-centrum en er volgde een oprechte high five van wederzijds respect. Nog een tandje bij en ik liep terug sneller dan 11km/u. De laatste kilometer duurde eeuwig door alle kronkelingen in het park door de massa supporters maar het kon me geen bal schelen. Op naar de 13-14km per uur en voor het eerst de hartslag boven de 170. Aan de splitsing linksaf naar de finish verdekke! Net voor het binnenkomen van het stadion juichten Anneke en Lydia me nog toe: "ge gaat onder de 11 uur!!!", en ik stak mijn arm al bevestigend in de lucht.

En dan tussen die tribunes over de blauwe loper volgde een ongelofelijk gevoel. Honderden mensen die iedereen luidkeels naar de finish krijsen, gedirigeerd door een ervaren speaker. Ik was door het dolle heen en dat zullen ze daar geweten hebben. 'Crazy Kris from Belgium' werd voor een tweede keer een Ironman, met een onverhoopte tijd van 10 uur, 39 minuten, en 32 seconden, en een 675e plaats op 3000 deelnemers. Zelfs de marathon had ik, ondanks de sanitaire stop, nog binnen de 4 uur gelopen. Kilian was de eerste die ik na de finish zag. Ik denk dat hij even ongelovig toekeek als ikzelf. Vanessa kwam me snel tegemoet en ook buitenaardse Luk (9u42!!!) stond nog na te genieten na de finish. Ik kon gelukkig snel wat drank nemen en U-Place begeleider Tom 'papa Nicholas' De Laet bood me zijn zitplaatsje aan. Even bekomen en snel op de foto met de sympathieke Sofie Goos, en dan wilde ik zo snel mogelijk de tribune op om de andere BrTC-ers te zien finishen. Mike ging een kleine 45 minuten na mijn finish volledig uit zijn dak over de aankomstlijn en ook Jethro was zielsgelukkig na zijn eerste Ironman. Bert was nog steeds onderweg maar ik kon het fysiek niet meer aan nog op die tribune te blijven wachten. Kilian hield ons gelukkig op de hoogte van Bert's aankomst terwijl ik even 'thuis' een douche ging nemen, en eten. Daarna zijn we wel terug gegaan om Bert en zijn vrouw Geert nog uitgebreid te feliciteren en bevoorraden, al eindigde de dag een klein beetje in mineur met een verschrikkelijke regenbui en het begin van een nacht lang onweer. Maar ons kon het allemaal niet storen, ... Brasschaat Triatlonclub had vandaag immers Klagenfurt en omstreken veroverd. 


Nabeschouwing
Ik weet niet of er veel mensen in geloofden dat ik onder de 11 uur zou kunnen duiken in een Ironman, en dan nog in een niet te onderschatten warmte tijdens de eerste fietsronde en de marathon. Ikzelf eigenlijk niet. Ik heb de laatste maanden echt goed gelopen, maar mijn zelfvertrouwen in een marathon onder 4 uur was zo goed als nihil. Jef Hermans was de eerste die me enkele maanden geleden de 11 uur durfde influisteren, en wie heeft er nu meer ervaring dan hij? Mirco was de volgende, en ook Vanessa bleef herhalen dat ik er meer vertrouwen in moest hebben. Een motiverend SMS-je van Luc 2 weken geleden was misschien wel de ultieme trigger om er in te gaan geloven. Maar eenvoudig is dat niet. 10 Jaar geleden kon ik immers nog geen kilometer aan een stuk lopen of crawl zwemmen, en ook nu heb ik geen trainer en doe ik alles dankzij boeken, Google, ervaring en wijze raad van specialisten zoals Luc en Marc die ik met plezier opneem. Zo zit ik nu eenmaal in mekaar, me amuseren en geen opgelegde structuur of verantwoording tov niemand. Lanzarote was al een onwaarschijnlijk verhaal maar ik zou toch altijd een pseudo-amateur blijven die ergens in de tweede helft van het pak zou aankomen, niet? Wel sinds zondag niet meer. Meer dan behoorlijk gezwommen, meer dan 33km/u gemiddeld op de fiets en een marathon onder de 4 uur. Bij deze is het gedaan met de underdog. Meer dan 2300 heb ik er zondag achter mij gelaten, mensen die er allemaal heel veel voor gedaan hebben om hun droom waar te maken, ook terecht echte Ironmen en Ironwomen. Maar ze waren potverdekke ACHTER MIJ!

Met onze Kom op tegen Kanker actie hebben we niet alleen veel centen opgehaald (meer dan 12600 euro via www.ironmantegenkanker.be) maar vooral heel veel respect afgedwongen, en nu zeker met de prestaties van alle BrTC-atleten. Brasschaat Triatlonclub doet zichzelf weer alle eer als familieclub met de beste sfeer van heel de wereld. Maar ook sportief zullen ze met grote ogen naar Luk, Jethro, Bert, Mike en mezelf gekeken hebben zondag. Samen met de knappe prestaties van de clubgenoten in Brasschaat, kunnen we spreken van een memorabel weekend in de clubgeschiedenis, en dat er nog veel mogen volgen!

Ik ga nu nog een weekje rusten en nagenieten. Dan rustig terug me beginnen amuseren en vanaf eind juli de voorbereiding starten voor Almere. Fysiek zal ik er zeker staan op 13 september, maar of ik 2 keer op korte tijd me mentaal kan wapenen zoals vorig weekend, zullen we dan moeten zien. Mirco zal er in elk geval kunnen rekenen op een eerste klas helper voor zijn uitdaging naar de 10u40.

Groetjes
Een 2-voudig Ironman