vrijdag 26 september 2014

2015 en de Bucket List

Met de kwalificatie van Vanessa en Kilian voor het WK Ironman 70.3 volgend jaar, moest er eens goed nagedacht worden over de planning. Ik zou graag 2 volledige triatlons doen. Vanessa droomt bovendien ook van een eerste Ironman.

Plan A was samen Lanzarote te doen. Daarna zou ik gaan voor de Norseman of Embrunman in augustus en Vanessa voor het WK 70.3 eind augustus. Het grootste probleem hier was echter Vanessa klaar krijgen voor reeds een volledige in mei op Lanzarote. Na Klagenfurt en Almere dit jaar kan ik echt wel zeggen dat Lanzarote van een totaal andere categorie is en ontzettend veel zwaarder. Plan afgevoerd.

Plan B was om volgend jaar allebei enkel halve triatlons te doen waarbij ikzelf me ook nog voor het WK zou proberen kwalificeren op een meer exotische locatie, zoals Canada. Even laten bezinken en afvoeren die handel, ik doe veel te graag de volledige afstand. Bovendien heb ik deze winter zeker tijd om voor volledige te trainen.

Plan C hield in dat ik mijn 2 volledige toch zou doen in mei en augustus, en Vanessa eerst naar het WK 70.3 zou gaan en daarna eind september haar eerste Ironman. Naar mijn 2 wedstrijden zou ze dan ook zelf haar fiets mee kunnen nemen om te trainen. Plan door iedereen aanvaard, nu nog de locaties.

Na mijn deelnames aan Lanzarote, Klagenfurt en Almere was mijn lijstje met droomwedstrijden al een beetje kleiner geworden. De drie momenteel nog ontbrekende namen zijn Ironman Whistler Canada, Norseman en Embrunman. Budgettair is Whistler de ideale kandidaat om ooit samen aan mee te doen, te combineren met een heruitgave van onze huwelijksreis. Niet voor 2015 dus. Na onze uitstap naar Lanzarote voor de 70.3 vorige week, werd mij al snel terug duidelijk dat Ironman Lanzarote eeuwig op nummer 1 zal blijven van de lijst, ook al heb ik hem reeds gedaan. Ik denk niet dat ik ergens anders ooit het echte Ironman-gevoel zal hebben, tenzij ik ooit Hawaii haal uiteraard ;-) Het parcours, de omstandigheden, de sfeer, de heroïek, nee daar kan voor mij niks aan tippen. Eerste beslissing genomen en reeds ingeschreven, 23 mei, Puerto del Carmen! Tien dagen verblijf voor, en vier na de wedstrijd zodat ik samen met Vanessa er eerst nog een week kan fietsen.

Nummer twee werd dan een afweging tussen Norseman en Embrunman, met de kanttekening dat je Norseman via loterij moet meedoen en er dus een relatief kleine kans is dat je erbij bent. Vanessa zag het Norseman-avontuur minder zitten, omdat ze er ook minder mogelijkheden zag om zelf te trainen.  In de Alpen heb je natuurlijk de ideale omgeving. Norseman dus even in de frigo en Embrunman op de kalender, 15 augustus, inschrijvingen nog niet open.

De laatste beslissing ging dan nog over Vanessa haar eerste Ironman. We hadden Barcelona op het oog maar kwamen vrij snel terug op de beslissing toen ik het parcours had bekeken. Heen en weer rijden over 1 baan langs de kust lijkt betrekkelijk saai voor 180km. Bovendien is er nog geen zekerheid dat Barcelona (lees Callella 100km meer noordelijk) volgend jaar een Ironman zou organiseren. En zo werd het dus Mallorca, waar ik dan rustig 2 weken kan uitrusten van mijn seizoen, en Vanessa naar de finish kan roepen en bevoorraden.

Spannend!

maandag 15 september 2014

EK Almere - De laatste zware loodjes

Zaterdag 13 september 2014, 5u00, even naar buiten gekeken, en het werd al snel duidelijk dat de laatste wedstrijddag van het seizoen een zware zou worden. De bomen gingen heen en weer door de Noordoostenwind die was komen opsteken gedurende de nacht. Windspecialist Steve maakte ons hier zeer snel attent op. Die wind zou ons heel veel parten gaan spelen op het fietsparcours van de Challenge Almere. Nog een laatste keer die 3,8km zwemmen, 180km fietsen en 42,2km lopen dit jaar, en deze keer met een Europees kampioenschap als inzet. De voorbereiding was niet meer ideaal maar de basisconditie zou een deftige finish toch zeker onder de 12u niet in de weg mogen staan. Supporters Peter, Kris, Jan en Ellen stonden om 7u al aan de zwemstart om Mirco en mezelf aan te moedigen. Met een 500tal atleten trokken we ten strijde in het Weerwater nadat het startschot weerklonk omstreeks 7u10.
 
Het zwemmen bestond uit 2 rondjes van 1900m aangegeven door 3 rode boeien. De eerste 600m had ik nog last van enkele kamikazepiloten maar daarna vlotte het al bij al goed. Ik was vooral benieuwd of mijn nieuwe wetsuit (Zerod Vanguard) me veel tijdswinst/verlies zou opleveren tov mijn oude G-Range. Na 1u06:43 kwam ik uit het water, wat ongeveer dezelfde tijd was als in Klagenfurt. Mirco zat me op de hielen, zeker omdat ik in de wissel per ongeluk één van mijn compressietubes mee uittrok bij het verwijderen van mijn wetsuit. Ook Mike en Kim waren ondertussen present en ik hoorde hen nog luidkeels roepen bij het vertrek van de fietsproef.
 
 
Er dienden 2 fietsrondes van 90km te worden afgelegd met in het begin telkens een rotstuk van 30km over een dam richting Lelystad met een verschrikkelijke tegenwind. Ik denk niet dat ik dit op de Oesterdam al veel heb meegemaakt. Bovendien voelde ik geen kracht in de benen waardoor Mirco me al na 10-15km passeerde. Het zou afzien worden. Aan km 40 mochten we gelukkig rechts afslaan en het merendeel van de volgende 50km stond de wind mee of neutraal. Daar kreeg ik toch ietwat snelheid en het deed bijzonder veel deugd enkele supporters te zien (Tante Vi, Nonkel Eddy, Mike, Bjorn, Peter) en/of horen (Ilde) na een 50tal kms. Aan het keerpunt van de eerste ronde riepen Mike en Kim dat ik een 7tal minuten achter Mirco lag, die ik ook nog in een flits had gezien toen we mekaar kruisten. De tweede maal de dijk was zowaar nog erger dan de eerste. Niks in de fietsbenen en op een klein verzet dan maar toeren maken tegen lage hartslag, hopende dat het wel zou vlotten bij het lopen. Toen ik de wisselzone binnenkwam, was ik van plaats 191 bij het zwemmen gezakt naar 238, met een slechte fietstijd van 5u56. In normale doen en met iets betere omstandigheden, moet ik onder de 5u30 kunnen op dat parcours.
 
Het lopen begon aanvankelijk goed. De eerste 2 van 6 ronden rond het Weerwater verliepen zelfs voorspoedig aan 12km/u. Steve, Hans en Menno waren ondertussen succesvol aangekomen op de halve triatlon en stonden mee te supporteren. In de 3e ronde ging het echter plots volledig fout. Plotse maagklachten en het leek even over en uit. Ik kon niet meer lopen en worstelde me tot aan de rode kruispost na 3km. Daar kreeg ik een Motilium-tablet en ik besloot voldoende te drinken en even te bekijken wat de rest van de ronde nog zou zeggen. Onderweg passeerde ik Joris nog die al ziek geworden was op de fiets. Het idee van die pastaparty de avond voor de wedstrijd was waarschijnlijk zeer slecht geweest. Ook Mirco voelde zich de nacht voor de wedstrijd immers niet lekker.
Mirco kwam me voorbij 2km voor het einde van de 3e ronde en ik gaf daar nog aan dat ik niet verder kon van de maagpijn. Maar een extra cola verder, begon het te beteren. De enthousiaste menigte in Almere-centrum gaf me de mentale boost die ik nog nodig had en ik zette door. Een verse cola gekregen van Nikita, en terug zo veel mogelijk lopen. Door de maagproblemen kreeg ik immers geen voedsel meer binnen, en ik moest het dus stellen met water en cola. Aan elke bevoorrading nam ik voldoende tijd om te drinken en tussendoor probeerde ik zo veel mogelijk te lopen. Jammer genoeg had ik te weinig energie om de 11km/u nog te halen.
 
Ronde 4 ging al bij al nog redelijk vlot voorbij, en ik was dus op 14km van de finish gekomen. Als ik het huidige tempo zou volhouden dacht ik ergens rond 11u50 aan te komen wat uiteindelijk nog niet zo slecht zou zijn. De honderden mensen langs het parcours bleven iedereen aanmoedigen en zelfs het herhaaldelijk horen van 'keurig, gaat lekker' motiveerde me om te blijven alles uit de kast te halen. Toen ik aan de laatste ronde begon, was Mirco al aangekomen en stonden alle aanwezige BrTC-atleten en supporters me nog vooruit te stuwen voor die ultieme 7km. Nog een flesje cola gekregen van Bjorn en dan zo veel mogelijk blijven lopen die laatste ronde. Gelukkig waren de effectieve maagproblemen toen al lang achter de rug en heb ik toch nog van de laatste kilometers kunnen genieten. De mensen in Almere waren echt geweldig en ik was supercontent toen ik na uiteindelijk 11u41 als 230e over de finish kwam (25e op het EK in mijn leeftijd). Ondanks de vele perikelen had ik nog een marathon van 4u28 gelopen, wat eigenlijk onvoorstelbaar is. Bovendien was ik nog in de eerste helft van het deelnemersveld aangekomen. Het zal dus voor iedereen een zware dobber zijn geweest.
 
Ten opzichte van Klagenfurt was ik dus een uur kwijt gespeeld. Sowieso was het fietsparcours in Oostenrijk pakken sneller dan Almere. De hoogteverschillen waren toen immers veel minder zwaar dan de tegenwind op de dam zaterdag. Dat maakt zeker 15-20 minuten in fietstijd, met daarboven echt slechte benen. De laatste weken had ik minder gefietst en vooral dan nog bergop. Ik was zaterdag niet tegen de wind opgewassen, waar dat normaal eerder mijn vriend is. Het andere half uur heb ik verloren in de marathon door de maagproblemen. Ik voelde me na de eerste 2 looprondes echt goed, en zat op een tempo waarbij 3u50-4u00 er zeker in zat.
 
Uiteindelijk was de conditie dus zeker niet slecht. Het onregelmatige trainen de laatste maand en de voortdurende sinusproblemen hadden precies enkel mijn fietsbenen wat afgesneden. Tijdens het zwemmen en lopen was ik conditioneel echt in orde, de benen gingen goed, en enkel de maag heeft me eigenlijk belet kort op de 11u te kunnen finishen. Dat stemt me uiteindelijk best gelukkig. Twee volledig triatlons op 2,5 maand was sowieso een gok. De basisconditie en het gestel kunnen het best aan. Mentaal was het de laatste maand wel lastiger, ook door het slechte weer. Voor de start zat er iets minder positieve zenuwachtigheid in mijn lichaam dan nodig, maar tijdens de wedstrijd kwam de finishersmentaliteit toch net op tijd terug boven.
 
Na een geweldig weekend met de families Van Gysel, Van Driessche, Verlinden, en de heer Poppe P,  zit het bijzonder geslaagde triatlonseizoen er nu op. Volgende week rust en supporteren in Lanzarote, en daarna tijd voor enkele ludieke intermezzo's zoals de 12u van Zolder en de Ekiden van Brussel. Vervolgens tot nieuwjaar alles weer inzetten op het lopen om een minstens even stevige basis voor het volgende seizoen te leggen.

vrijdag 12 september 2014

Morgen de laatste van het seizoen - EK Almere

Het is een lang seizoen geweest, en ik kijk dan ook uit naar de laatste triatlonwedstrijd in Almere. Aangezien het tevens het Europees kampioenschap lange afstand is, zullen ik en Mirco de BrTC-kleuren niet in onze wedstrijdpakjes verdedigen, maar in de nationale outfit.

Tot 2 weken geleden in de Pyreneeën liep alles nog van een leien dakje maar sindsdien heb ik toch wat last ondervonden van een pijnlijke nek en een stevige verkoudheid. Waarschijnlijk heeft de overgang naar het koudere weer de astma weer geprikkeld zoals elk jaar. Hans heeft mijn nek nog losgemaakt woensdag, en ook de verkoudheid is vandaag wat beter. Ik hoop er morgen minimale hinder van te ondervinden.

Voor Mirco is het morgen het hoofddoel van het jaar. Hij wil onder de 10u45 gaan, en graag richting 10u20 - 10u30 als alles perfect loopt. In topvorm moeten ik en Mirco mekaar waard zijn, maar ik vrees dat ik tijdens het fietsen en zeker tijdens het lopen toch ga moeten afhaken morgen. Ik denk niet dat een herhaling van Klagenfurt er nog inzit na het slopende seizoen. Ik hoop nog uit het water te komen voor Mirco en te kunnen aanpikken als hij fietsgewijs passeert (hopelijk niet te vroeg). Samen in T2 wisselen zou nog geweldig zijn maar daarna zal het voor mij nog krasselen worden de marathon onder de 4u te lopen, waar Mirco richting 3u30 kan. 

Ik zal tevreden zijn als ik nog vlotjes aankom ergens na 10u45 en onder de 11u45, zolang alles maar goed gaat zonder kwaaltjes. Gelukkig kan ik rekenen op Nikita voor de bevoorrading tijdens het lopen en op de vele supporters die zullen afgezakt zijn naar Almere.

De thuisblijvers kunnen de tussentijden en de live finish camera normaal volgen via de website:

Ik hoop aan te komen tussen 17u50 en 19u onze tijd.  Nog 1 keer knallen en het seizoen in schoonheid afsluiten.