zaterdag 30 augustus 2014

Climbing for Life - Tourmalet


Dit weekend, samen met de ELIA-collega's, meegedaan aan Climbing for Life. Uiteindelijk 5 zware Pyreneeën-cols overwonnen (Spandelles, Soulor, Aubisque, Tourmalet & Luz Ardiden). Dat viel veel beter mee dan verwacht. Alles rustig in extensieve duurtempo gedaan en slechts paar minuten achter de spirngkonijnen boven die alles uit hun lijf hadden gehaald.

Jammer dat de toppen steeds in de mist lagen, maar qua belevenis was het zeker de moeite. Een aanrader trouwens om die cols eens te beklimmen, gezien hun centrale ligging en mooie omgeving.

maandag 25 augustus 2014

Agressie ...

Gisteren het verontrustende nieuws vernomen van agressie tegenover de racedirecteur van de triathlon des Gorges de l'Ardêche. Clubgenoten Charlotte en Steve waren voor het tweede jaar op rij van de partij in die goed georganiseerde Franse wedstrijd. Na de jeugdwedstrijd had Steve de koersdirecteur nog geholpen met de kayakbegeleiding van een andere reeks. Steve was dan ook zeer verontwaardigd enkele dagen later te vernemen dat de man op intensieve zorgen ligt in het ziekenhuis.
 
Blijkbaar was er een triatleet na de laatste wedstrijd opgewonden geraakt toen het recupereren van zijn fiets en materiaal wat lang zou geduurd hebben. Vervolgens heeft hij de koersdirecteur een kopstoot gegeven. Die arme man is nadien zelfs per helicopter naar het ziekenhuis gevoerd. De agressor werd opgepakt en er is zowel een sportieve als burgerlijke procedure tegen hem gestart. De man zou zelfs beschikt hebben over een diploma van scheidsrechter ... onbegrijpelijk.
 
Waar gaat het naartoe ... ik wens de man in ieder geval veel beterschap.

http://www.ledauphine.com/ardeche/2014/08/24/regrettable-incident-a-l-arrivee-du-triathlon-des-gorges-de-l-ardeche

zondag 10 augustus 2014

Zwaar weekend

Dit weekend stond op zaterdag de traditionale Sterke Peer trio-triatlon op het programma waar we met de club steeds wat ludieke trio's samenstellen. Op zondag ging ik zelf nog meedoen aan de kwarttriatlon van Lommel.
 
De bedoeling in Sterke Peer was om enkel de 375m te zwemmen, totdat bleek dat onze loopster, Leen, ziekjes was. Ik heb dan ook het lopen maar voor mijn rekening genomen. Het zwemmen is elk jaar een bokswedstrijd en ik had enkel de ambitie om zonder fysieke schade tot bij fietser Bert te komen, wat lukte na een dikke 5 minuten zwemmen (88e plaats). Bert had 's ochtends al een loopwedstrijd meegedaan en op het fietsen zat niet veel meer op. Uitendelijk begon ik te lopen met 4 minuten achterstand op het laatste andere BrTC-trio. Met een stevige 18'57" op de 5km kon ik enkel Nikita nog inhalen. Uiteindelijk waren we 81e van de 226 trio's, met vooral een goede 41e looptijd. De sfeer en het weer waren opperbest dus we hadden ans allemaal best geamuseerd.
 
Van amuseren was in Lommel weinig sprake. Veel regen, natte wegen en veel wind. De bedoeling was om mijn tijd van 2 jaar geleden scherper te stellen (2u23) maar in deze omstandigheden zag het er niet goed uit. Dan vooral maar zien dat we de broers Vander Mast en Pit konden kloppen. Het begon heel slecht met een stamp in mijn maag na 100m zwemmen. Ik ben 1500m op de dool geweest met een zwaar gevoel van misselijk en gebrek aan vermogen om me wat los te rukken uit de massa atleten. Ik kwam niet bij de eerste 100 atleten uit het water, en zag dat Hans nog net met de fiets vertrok toen ik na ruim 28(!!) minuten uit het water sukkelde. Ik had er even geen zin meer in maar hoopte op de fiets terug een goed gevoel te vinden na dit barslechte zwemnummer.
 
Op de fiets vond ik plots veel sneller als anders een goed ritme. Ik haalde Hans na een km of 5 in vond een drietal mede-atleten aan wier snelheid ik me kon optrekken. Na de eerste ronde bleef er daar nog één van over. Hoewel er heel veel wind stond, en het met momenten gevaarlijk glad was, heb ik me er geen seconde aan geërgerd. Dat wil dus meestal zeggen dat het goed ging, wat ook bleek met een 60e fietstijd (1u10 in de zware omstandigheden). De wissel was een probleem omdat ik echt koude vingers en dito voeten had, maar eens vertrokken moest ik enkel nog afrekenen met de jongste Vander Mast die nog 1 minuut voor mij binnengereden was.
 
Opnieuw vond ik een 2tal metgezellen met een aardig tempo waarmee ik een 7tal km heb samengelopen. Kristian haalde ik na 2km in hoewel hij toen best nog goed vooruit ging. Op de weg terug na het keerpunt kwam ik in volgorde Kristian, Hans en Pit nog tegen, met merkelijke verschillen tussen iedereen in. De 2e ronde begonnen de achterkanten van mijn hielen open te liggen door het schuren van het vuil tegen de nieuwe schoenen. Verstand op nul en haasten om aan de finish te geraken. Ik kon mijn medegezellen achterlaten en was blij dat ik aan het keerpunt aan de laatste 2km kon beginnen. Pit had zich ondertussen al tussen de broertjes genesteld die allebei hun man met de hamer waren tegengekomen. Met een looptijd net onder 44' voor iets meer dan 10km kwam ik na 2u23  over de finish als 75e van de 213 moedigen die de aankomst haalden. Eerst moesten die schoenen uit om de ravage aan mijn voeten te kunnen bekijken. Uiteindelijk was er maar 'wat vel' af maar elke schuring doet nog steeds wreed pijn. Pit had ondertussen Kristian nog net voor de finish te stekken om de 2 BrTC-plaats op te eisen.
 
Ik was echt blij dat het weekend erop zat. Het zijn twee intensieve dagen geweest die ook mentaal onverwacht veel kracht hadden gevergd. Enkel Almere rest me nu nog als triatlon. Het fietsen en het lopen nog onderhouden zal wel lukken, het zwemmen ben ik kotsbeu. Zowel indoor (chloor) als in openwater (pollen, temperatuurverschillen) sukkel ik steeds met mijn luchtwegen. Enkel in Italië in het openluchtbad heb ik het zwemplezier even teruggevonden. En alle investeringen die ik in het zwemmen doe, leveren toch amper tijdswinst op. De 1u06 in Klagenfurt was in elk geval veruit de beste zwembeurt. Niet verwonderlijk dat ik dat dan net kan in zeer zuiver water, zonder last van ademhalingsproblemen of slijmen. Na Almere ga in elk geval terug 3-4 maanden focussen op lopen zoals vorig jaar. Hoe en of ik nog ga investeren in zwemmen richting Lanzarote 2015 zullen we wel zien. Het zal in elk geval een beetje anders moeten.

donderdag 7 augustus 2014

BK Halve triatlon Eupen - voor mij een 2/3 trio'tje dit jaar.

Ik had dit jaar niet de fout gemaakt zoals vorig jaar toen ik kortelings na een Ironman inschreef voor de zware halve triatlon van Eupen. Ik had toen immers te weinig zin om de trainingen op te bouwen en het resultaat was navenant (meer dan 5u). Dit jaar ligt het wel wat anders met Almere nog in het verschiet, maar toch zou de volledige wedstrijd weer van het goede te veel zijn geweest. Ik zou dit jaar enkel de sprinttriatlon meedoen op zaterdag en dan op zondag zwemmen en lopen in de trio-formule, voor 2 verschillende BrTC-teams.
Samen met een 20tal BrTC-ers hadden we een overnachting geboekt in de jeugdherberg van Malmedy en het beloofde dus weer een super clubweekend te worden. Ik pikte Nicholas zaterdag op in stralend weer en we hadden er zin in om net zoals Leen en Kevin gas te geven op de sprint. Echter in Eupen aankomend, begon er een ware wolkbreuk los te barsten. Meer dan een uur hebben we staan schuilen en tot 20 minuten voor de wedstrijd stonden alle wegen nog blank. Niemand had er nog echt zin in en ik besloot geen risico te nemen om ergens onnozel onderuit te gaan, en ben niet gestart. Leen, Kevin en Nicholas namen het risico wel. De wedstrijd werd uiteindelijk later gestart in stralend weer en ze hebben er alle 3 van genoten. Ik had er wel een beetje spijt van op dat moment maar tegen zondagavond zou ik blij zijn dat ik mijn krachten gespaard had.
Zondagochtend verzamelden we met de ganse BrTC-bende aan de wisselzones. Onder hen enkele ervaren rotten zoals Jef en Anna, mensen met ambities zoals Vanessa en Mirco, en enkele atleten die hun allereerste halve zouden afwerken (Kilian, Manuel, Erik en Shara). Ik maakte me klaar om te zwemmen voor de 'Peter Van Meel Fanclub' met Kevin als fietser en Leen als loopster. Nadien zou ik nog de 21km lopen voor  'De Knoefters' met zwemmer Nicholas en fietser Stefan.
Het zwemmen in Eupen is voor mij nog nooit een groot succes geweest. Ik had nu echter wel de ganse tijd een goed gevoel, maar heb me waarschijnlijk wat in slaap laten wiegen door de mensen in wiens voeten ik grotendeels heb gezwommen. Toen ik uit het water de steile helling boven kwam, stond er weer een relatief bescheiden 34min op mijn klok voor 1900m zwemmen. Ik zag Jef 10m voor me uitlopen. Kilian, Stefan en Erik waren al weg met de fiets en Vanessa liep met de fiets aan de hand richting uitgang wisselzone. Blijkbaar kan ik toch moeilijk op kortere afstanden sneller zwemmen dan mijn 'Ironman' tempo. Achteraf bleek ik echter weer heel veel last van neus te krijgen, dus mogelijk zat de vervuiling/allergie er ook voor iets tussen.
Na het zwemmen kon ik wat rusten, eten en drinken, en me tijdig klaar zetten voor het loopnummer. Alle BrTC-ers waren goed op pad met Stefan als trio-fietser op kop dus ik kon al vrij snel starten met de 21km over geaccidenteerde wegen. De eerste ronde van drie in totaal ging vlotjes. Eerst een km of 2 dalen in het bos, dan een 3tal kilometer vals plat omhoog over verharde wegen, terug 2km dalen op asfalt en een korte steile klim naar de finishlijn. Ik kwam de eerste ronde door na 29min maar voelde al dat ik niet super was. De tweede ronde heb ik verschrikkelijk afgezien op de hellende stukken. Ik ging echt niet vooruit en begon me zorgen te maken dat het andere trio met loper Paul dichter zou komen. Na 14km had ik echter nog steeds geen andere BrTC-ers gezien, maar na een ronde van 35min moest het terug sneller. Gelukkig stonden er veel supporters langs de finishlijn (BrTC-ers, Jan en Lou, Ivo, Anita, Julien, Lucia, ...) en ik vond plots toch terug de spreekwoordelijke turbo.
De eerste kilometers van de laatste ronde gingen vlot en in de verte zag ik 2 BrTC-pakjes voor me opdagen. Dat geeft uiteraard nog wat extra moraal en zo haalde ik Shara in ongeveer in de helft van de ronde. Ik zag echter snel dat er iets mis, aangezien ze helemaal overstuur was en liep op all stars(???). Blijkbaar waren haar schoenen verdwenen in de wisselzone en was ze op haar sokken vertrokken voor 21km. Gelukkig had er na 2km een meid haar vrijetijdsschoenen spontaan aangeboden zodat ze toch verder kon. Ik sprak af dat ik zo snel mogelijk naar de finish zou lopen en daar bij de supporters andere schoenen zou zoeken voor haar laatste 2 ronden. Ik versnelde en liep eerst nog voorbij Stefaan De Maeyer alvorens ik bij Erik aankwam, die op een rustig maar degelijk tempo aan zijn laatste 10km begon. Uiteindelijk zat er bij mij toch best nog wel wat in de tank en liep ik mijn derde ronde even snel als mijn eerste, waardoor we toch nog met ruime voorsprong als eerste BrTC-team aankwamen (1u35 gelopen).  Aan de finish kwam Kevin snel aangelopen om het schoenenprobleem mee aan te pakken. Gelukkig kwam Vanessa slechts enkele minuten na mij aan (als 6e vrouw!!). Voor ze het wist stond ze op haar sokken achter de finishlijn en was Kevin met haar schoenen in tegengestelde richting het parcours afgelopen op zoek naar Shara. Uiteindelijk kwamen de juiste schoenen toch plots boven water in de wisselzone en geraakten alle problemen alsnog opgelost.
Samen met de supporters en finishende collega's juichten we alle BrTC-atleten verder op weg naar hun laatste ronde(s) of naar de finish. Uiteindelijk heeft iedereen het heel goed gedaan, en was Eupen weer getuige van de ongeziene Brasschaatse clubsfeer. Ook nog een geweldige pluim voor Peter Philips die de wedstrijd solo aflegde. Tien seconden achter hem arriveerde Shara als laatste BrTC-er totaal in tranen maar onder luid applaus van alle Eupense supporters die van haar calvarietocht getuge waren geweest. Kilian moest nog naar de Rode Kruispost wegens een gebrek aan vocht/zout maar zal vooral ook een knappe tijd onder de 5u onthouden.
Traditioneel eindigde het weekend nog in select BrTC-gezelschap in een restaurant ergens langs de autosnelweg...
Ik had de 21km toch een beetje onderschat, nog steeds wat in de euforie van de Ironman. Achteraf bekeken mag ik echter best tevreden zijn en is de motivatie nog steeds aanwezig om die laatste 6 weken verder op te bouwen. Het begon alvast met een folieke. Shara had mij en Vanessa zondagavond immers getrakteerd in het restaurant voor onze steun en hulp. Als blijk van respect en solidariteit voor haar prestatie had ik haar beloofd enkele kilometers met haar in het bos te gaan lopen, maar dan op mijn sokken. Enfin, ik wist niet dat het zo'n zalig gevoel geeft om schoenloos door de modder te kleffen bij warm weer maar hoe de heldin zondag over die dikke stenen bergaf is gegaan, is mij een raadsel. De 2 wandelaars die we tegenkwamen moeten er ook iets van gedacht hebben toen ze ons op het einde beide op sokken door het slijk zagen ploeteren. Dinsdag had ik een dagje verlof en ben ik met Nicholas naar zee gefietst. Komend weekend ga ik zwemmen in de Sterke Peer trio-triatlon en individueel meedoen aan de kwart van Lommel.