maandag 19 juni 2017

Experiment: 2 volledige triatlons op 6 weken tijd

Een jaar zonder IRONMAN Lanzarote zou een bepaalde leegte hebben achtergelaten, en dus besloot ik met oudjaar alsnog in te schrijven voor mijn 4e editie. Dit had natuurlijk als consequentie dat de IRONMAN van Klagenfurt al spoedig zou volgen, exact 6 weken en 1 dag na Lanzarote. Op zich dus een goed experiment om eens te zien hoe ik kan omgaan met 2 volledige triatlons op 6 weken ipv op pakweg 4 maand tijd.

Fysiek betekent enkele maanden tussen twee wedstrijden veel tijd om te recupereren en opnieuw op te bouwen. Mentaal bleek het voor mij echter steeds veel lastiger gezien de 'dode periode' na de eerste wedstrijd, en de noodzaak om echt van bijna nul te gaan heropbouwen, voor de 2e keer op een jaar. De korte tijdspanne tussen de 2 wedstrijden is mentaal voor mij momenteel een groot voordeel. De motivatie is nog steeds aanwezig na de geslaagde Lanzarote, en ik kan nog teren op mijn fysieke paraatheid.  De vraag gaat zijn hoe het lichaam zich gaat gedragen na 6-7-8 uur wedstrijd.

Na Lanzarote heb ik 2 weken rust gepakt. Dan ben ik een week rustig beginnen opbouwen met de kwarttriatlon van Weert als afsluitende 'accelerator'. Vervolgens ben ik een 10-tal dagen nog stevig gaan doortrainen met onder andere een fietstocht van 150km en 3 +20km lopen, waarvan 1 in de extreme hitte. Nu beginnen we aan de afbouw naar Klagenfurt, waar ik reken op de perfecte supercompensatie.

Tot het voorbije weekend ondervind ik toch wat snelheidsverlies tov de hartslag bij het fietsen en lopen. Mijn traditioneel lange-afstands-weekend 2 weken voor die wedstrijd bleek echter zeer gunstig qua resultaat en gevoel. Zou de vermoeidheid dan toch voldoende verdwenen zijn? Ik heb geen schrik van het zwemmen want dat gaat plots weer een pak beter dan 2 maand geleden. Het fietsen zit ook wel snor gezien de laatste trainingen. De grote vraag gaat zijn hoelang ik een goed loopniveau ga kunnen aanhouden. En de allergrootste factor daarvoor gaat de eventuele warmte in Oostenrijk zijn.

Ik maak me geen illusie dat ik vlotjes mijn best-tijd van 2014 ga verbreken, maar stiekem ben ik toch benieuwd hoe dicht ik kan geraken. Nog 12 dagen.

to be continued ...

zondag 11 juni 2017

Kwarttriatlon Weert

Met Lanzarote drie weken achter de rug, en nog even veel weken te gaan tot Klagenfurt, werd het tijd om de fysieke en geestestoestand even te bekijken. Ik zou in principe genoeg moeten gerust hebben om nog een 12-tal dagen serieus door te trainen en dan nog een weekje te mikken op supercompensatie en vervolgens het seizoen af te sluiten. Maar de vraag was vooral, ben ik voldoende uitgerust of wordt de laatste knaller eerder een sisser...

Om te vermijden dat ik zes weken wat zou aanmodderen, had ik me ingeschreven voor de kwarttriatlon van Weert (NL), de originele thuisbasis van clubcollega Marc. Ook Steve was van de partij, gezien de toffe ouder-kind triatlon die nadien werd georganiseerd (Steve en Charlotte wonnen die trouwens). Aan de registratie stootte ik toevallig ook weer op Thijs Gipmans, de sympathieke Venlo-naar die me reeds in 2013 op Lanzarote aansprak als trouwe blog-volger. Jammer genoeg was hij licht geblesseerd maar ik wens hem alvast veel succes in Maastricht voor zijn jacht op een ticketje Hawaii. Ik startte zonder enige ambitie maar wou me gewoon amuseren en op een degelijke manier aan de finish komen, klaar voor de komende 3 weken.

Het weer was werkelijk zomers, heel warm maar met een stevige bries. Gelukkig dat ik een Skinfit onderlijfje had aangeschaft om me de rest van de zomer in wedstrijden te beschermen tegen nieuwe brandwonden. Het zwemwater was een kleine 20 graden en wetsuit was dus toegelaten.

Marc, Steve en ikzelf voor de start.
De start was op zijn minst gezegd een beetje chaotisch. Eerst mochten we met een deel van de atleten pas een half uur voor de start in de wisselzone, vervolgens was niet echt duidelijk waar we in het water zouden gaan. We volgden de massa dan maar en stonden klaar om de vaart te betreden, ruim in het eerste deel van de groep van een 250tal deelnemers. Helaas pindakaas, door de speaker werd gemeld dat we aan de andere kant moesten instappen, waardoor Steve en ik plots helemaal achteraan zouden sukkelen. En tijd om dit even recht te zetten had ik niet aangezien het startschot wel heel snel volgde na de te-water-lating... Het gevolg was een enorm gevecht met slechte zwemmers vooraan en een te smal kanaal. Na 500m kwam ik aan het keerpunt, vooral een blauw oog en heel wat frustraties rijker. In een competitieve bui had ik de goesting om verder te gaan al opgegeven, maar gelukkig was ik in een recreatieve geestestoestand zoals ook de titel van de wedstrijd aangaf. De weg terug ging ondanks de tegenstroming wat gemoedelijker. Ik kroop uit het water een minuutje achter Marc en ik schat 2 minuten voor Steve. Plezant was wel anders. Snelle wisselaar die ik ben, begon ik nog wat met mijn vizier te gooien en  over mijn wetsuit te struikelen terwijl ik met Nathalie nog een babbeltje deed.  Ja gaat lekker hoor jongens.

Net Steve nog gedubbeld
in de chicane van Weert.
Dan de fiets op voor 6 rondjes langs het kanaal, met de obligatoire 2 bruggen. De heenweg was het werkelijk stoempen van jewelste, 33-34 km/u. Gelukkig kwam ik na 3km telkens al aan het keerpunt om dan in een rotvaart terug te keren, met enkel de 'chicane' van Weert als obstakel aan het einde van elke ronde. Daar stonden de trouwe Van Gysel sisters luidkeels te supporteren. Een kleine stuurfout zou er sowieso op hoongelach worden onthaald, wat we dus gingen vermijden. In het eerste deel van de 3e ronde, haalde ik Marc in. Aan het einde van de fietsproef wist ik nog net Steve op een ronde te zetten, maar onze held was dus ook zeker goed bezig. Het verbaasde me ook dat er nog niet zo veel fietsen in de wisselzone stonden. Ik had namelijk wel goed gefietst maar me zeker niet kapot gereden. Door de warmte had ik voor de wedstrijd misschien ietwat te veel gedronken en ik heb wel 2 minuten in de lokale dixi overtallig vocht staan afgeven... weer een snelle wissel dus. Ja netjes hoor ...

Dan moest er nog gelopen worden, opnieuw 6 rondjes van een dikke anderhalve kilometer. Ik werd echter snel geconfronteerd met het feit dat ik uit 3 weken rust kwam. De benen ontploften vrij vlug tegen de hoge hartslag en de warmte hielp me daarbij zeker niet. De eerste kilometer nog aan 4'40, maar daarna enkel nog 12km/u. Ik moest verder niks forceren want de stukken in de zon wogen echt te zwaar. Ik was gestart met een specifieke bedoeling en zou heel braafjes in mijn duurzones blijven. Ik wist dat Marc me in de laatste 3 ronden wel zou inhalen, maar dat was hem zeker gegund gezien hij heel sterk liep. Ja keurig hoor jongens ...

Ik finishte na, ik denk, 2u17, op een kleine 2 minuten van Marc en dik een kwartier voor straffe Steve. Ik was hiermee best tevreden, ook al zat ik 12' boven mijn PB. Snel was het niet maar ik was na die 3 weken toch terug in gang geschoten en het voelde allemaal wel OK. Alleen tijdens het lopen sloeg de motor niet meer aan. De hitte en allergenen in de lucht zullen daar zeker een doorslaggevende grote rol gespeeld hebben. Het niezen en snotteren houdt niet op de laatste dagen, maar we zijn het ondertussen gewoon in dit seizoen. En schoenmaker blijf bij je leest, ik heb niks te zoeken in korte afstanden ;-)

Wat met de recuperatie? Zondag ging Vanessa met enkele BrTC-ers nog een rit van 150km doen, opnieuw in een stevige hitte. Ik had me voorgenomen om een stukje mee te rijden en dan wel verder te zien. Uiteindelijk draaide het positief anders uit. Mijn benen waren echt goed en de volledige afstand ging me vlotjes af, op wat tekort aan drank na. Gelukkig konden we nog even bijtanken bij Mirco thuis. Zeer geslaagde training nog, en misschien heb ik er ook goed aan gedaan mijn zadelpositie na Weert nog iets aan te passen. Weekend goed aangepakt en resultaat 100% naar wens...

We hebben de laatste 12 trainingsdagen dus heel goed ingezet. Deze week nog wat doortrainen, in het weekend nog een lange fietstocht en dito loopje en dan richting Klagenfurt met tussenstop aan het Gardameer. Als ik daar dan nog een week goed kan ontspannen, zit er zeker nog een deftige IRONMAN Oostenrijk in, al zullen de warmte en de luchtkwaliteit daar ook zeker een belangrijke invloed op mijn prestaties hebben. Houdoe!