zondag 17 oktober 2010

Garmin Barcelona Triathlon - 17 oktober 2010

Je kan de organisatie van de Barcelona triatlon vergelijken met wat bij ons de Antwerp 10 Miles of Brussels Marathon inhoudt: een massa-evenement met een superprofessionele organisatie en uitstraling, een fantastische sfeer maar geen mogelijkheden om een persoonlijk record of waanzinnige tijd te realiseren.

Voor mij was het de eerste wedstrijd waarbij het zwemmen in de zee plaatsvond met een aanloop van op het strand. Aangezien er zo’n 2000 mensen ingeschreven waren, werd er gestart in ‘waves’ van een 400 mensen met telkens 10 minuten tussenin. Ik was gestart in de 4e wave met in principe de snelste gemiddelde zwemtijd (op de elite na). Gewoon meegaan met de groep was de boodschap en niet te veel meer tijd verliezen dan dat ik in gewoon open water zou doen.

Er waren voor mij in feite 4 cruciale fases tijdens het zwemmen. Ten eerste het lopen in groep in de zee en het gepaste moment uitkiezen om te beginnen zwemmen, niet te vroeg maar ook niet te laat. Dat lukte me aardig. Ten tweede het moment dat je begint te zwemmen en moet wennen aan het zout en de golven. De boodschap is daar om het een halve minuut te ondergaan, en dan zelf de bovenhand van het water te nemen en je niet te laten intimideren. Ook proef 2 was geslaagd. Het derde moeilijke punt was het keren aan de eerste boei. Ik zat lekker in het midden van de groep met als gevolg dat je een ware trechter krijgt aan de boei en je jezelf moet verdedigen door tijdig anderen de spreekwoordelijke ‘djoef’ te geven. Ook die missie volbracht. De 4e en laatste cruciale fase houdt in dat je bij het verlaten van de zee richting strand even moet wachten op de juiste golf die je omhoog duwt zodat je richting kust gestuwd wordt en netjes op je benen terecht komt. Tot mijn eigen verbazing is dit goed gelukt en op totaal 34 minuten stond ik in de wisselzone. Onder die tijd valt ook het aanschuiven en aanlopen van het strand naar het water en het verlaten van het strand en de kleine 50-100 meter tot aan de wisselzone. Dat was me dus aardig gelukt. Ik was (achteraf vergeleken) relatief minder tijd verloren op beter zwemmers in de zee dan dat ik in gewoon open water zou gedaan hebben.

De wisselzone strekte zich uit over een volledig atletiekstadion. Ik denk dat ik al 500m met de fiets moest lopen voor ik erop kon springen. En dan ondervond ik het nadeel van de wave waarmee ik gestart was. Alle theoretisch tragere waves waren voor ons gestart en er bevonden zich al 1500 fietsers op het parcours (rondje was maar 13km) en de meeste ervan waren echt toeristen. Met een aantal mensen hebben we pogingen gedaan om in groep snelheid te maken maar het was veel te druk en gevaarlijk. Je kon het vergelijken met het meedoen aan de 10 miles waarbij je zelf 1u15 zou lopen maar achteraan moet starten. Fantastische sfeer maar geen ruimte om stevig te fietsen. Ik had uiteindelijk maar 34km/u gemiddeld terwijl andere Vlamingen die zeker niet sneller fietsen maar in de 1e wave gestart waren, een pak sneller konden rijden. Maar ik wist op voorhand dat dit er zou bij horen.

Na het fietsen volgde 1 lange ronde van 10km door de binnenstad langs allerlei bezienswaardigheden. Het was al een aardig 22-23 graden en zeer aangenaam om te lopen. Zeker door mijn oorontsteking van de week voordien besloot ik niet voluit te gaan en rustig de kilometers af te leggen. Ik had wel uitzonderlijk veel last van stramme hamstring tijdens het lopen, wat zeer waarschijnlijk door de lange autorit van donderdag was gekomen. Toen ik aan km 6 rustig de tijd nam om te drinken, tikte er iemand op mijn schouder en riep ‘komaan Brasschaat’. Het was een collega Vlaamse deelnemer, Johan, van de Aarschotse triatlonclub. Ik ben met hem aangepikt en we hebben samen de wedstrijd uitgelopen met nog een eindsprintje de laatste 50m zoals dat hoort natuurlijk ;-)

Uiteindelijk had ik een tijd van 2u34:34. Gezien het zwemmen in de zee, is dat zeker niet slecht maar het massatoerisme heeft me toch zeker een 5-10 minuten gekost, vooral bij het fietsen. Als je bovendien met de auto op citytrip bent, en je wandelt de dagen voordien ookal stevig wat rond, weet je dat het lopen niet even vlot zal gaan als anders. Maar ik was ook niet gekomen voor een superprestatie, maar vooral om te genieten van de sfeer en het goede weer, de mooie stad en de zee!

De wedstrijd is zeker een aanrader voor iedereen maar houd er rekening mee dat het niet geschikt is om een supertijd te halen, tenzij je elite bent. Ik zou het beschrijven als ‘perfect georganiseerd, sfeervol massa-evenement, ideaal om te genieten en het seizoen onder een stralende zon af te sluiten.’ Trouwens, er is ook een sprint en supersprint voor de mensen waarvoor de kwartafstand te lang is. Voor iedereen wat wils dus, zo ook voor onze Vlaamse minister-president Kris Peeters die langs het parcours gespot werd al supporter voor zijn zoon.

zondag 19 september 2010

Renault Hanswijck Kwarttriatlon Mechelen - 19 september 2010

De kwarttriatlon van Mechelen was mijn ultieme doel voor 2010 toen ik deze winter begon te trainen. Door ondertussen Lommel en Balen al mee te doen, was de uitdaging al iets minder groot maar ik wou toch goed presteren in de laatste Vlaamse wedstrijd van mijn eerste triatlonseizoen.

Bijna 300 deelnemers vertrokken samen in de vaart om 14u. Een heuse knokpartij was het maar ik trok mijn streng en na de gebruikelijke 30 minuten bereikte ik de wisselzone zowat in 2/3e van de massa. Het fietsen ging goed met een 36km/u gemiddeld, al draaide ons groepje niet altijd even goed rond en vond er een serieuze valpartij plaats, die ik net kon ontwijken. Maar we staken toch zeker 30-40 mensen voorbij. Na 1u06 kwam ik terug in de wisselzone. Ik had na de eerste wissel net een snellere groep met collega Peter gemist en wisselde dan ook een paar minuutjes later dan mijn teamgenoot.

Tijdens het lopen begon ik rustig aan omdat het toch 11,5km was en ik tot hiertoe steeds wel de man met de hamer was tegengekomen. Maar hoe verder en verder ik liep, hoe beter mijn kadans en gevoel werden. Bij het keerpunt zag ik nog vele tientallen collega’s aan de overkant ver achter mij zwoegen en het gaf me vleugels. Ik raapte de laatste 2 km nog verschillende atleten op en kon genieten van de aankomst, zonder de maag- en darmstoornissen van vroeger. De balans was een mooie 2u41 en 183e plaats (op 282 aangekomen deelnemers) waarmee ik supercontent was.

Ook de recuperatie verliep voorspoedig. Nog 1 wedstrijd te gaan in Barcelona en dan deze winter goed doortrainen en aan de basis werken, met de halve Ironman van Antwerpen als doel voor 2011!

zondag 8 augustus 2010

1/4e triatlon (non-drafting) - Lommel - 8 augustus 2010

Met een massa mensen van de club waren we in Lommel. Ik had aanvankelijk ingeschreven voor de 1/8e maar na Isabelle haar gezondheidsproblemen in Brasschaat hadden we gewisseld.

Het weer was qua temperatuur prima maar de lucht was dreigend en vlak na de zwemstart begon het blijkbaar al te gieten, al heb ik daar niks van gemerkt. Mijn allereerste 1,5km in open water waren toch ietwat moeilijk in te schatten. Al bij al viel het goed mee en was ik na 30min uit het water, vlak na Peter VB en Wouter VDW, en vlak voor Ann, mijn collega beginners. Ik kreeg echter weer wat last van mijn maag en kon in de fietsproef pas na 20km echt mijn draai vinden. Bovendien was het wegdek spekglad door de intense regenbuien. Ik haalde maar een fietsgemiddelde van 30km/u, al had ik bewust ook wel wat reserve gehouden voor de loopproef.

De miserie tijdens het lopen was dat de beste atleten al aan hun 2e ronde bezig waren en mij constant voorbij scheurden. Ik liep nochtans de vooropgestelde 11km/u, maar ja, in dit deelnemersveld was dat geen echte referentie te noemen. Ik kruiste Peter en Wouter (voor) en Ann (achter) regelmatig en ook de aanmoedigingen van de andere clubgenoten waren echt fijn. Ik heb mijn looptraagheid mooi kunnen aanhouden en na 2u47 kwam ik over de finish, niet uitgeput, maar wel moe en voldaan. In Mechelen later dit jaar richting 2u30 gaan moet lukken maar voor een eerste keer mag ik eigenlijk niet klagen, al kunnen de 3 onderdelen sneller. En niet vergeten dat het een zogenaamde non-drafting was en je dus niet in groep mocht fietsen.

Na de wedstrijd hebben we nog uitgebreid voor onze collega’s van de 1/8e triatlon gesupporterd en samen met 25 andere clubleden genoten van een gezellig avondmaal in het leuke Lommel. Voor herhaling vatbaar!!

zondag 27 juni 2010

Sprinttriatlon Brasschaat - 27 juni

Ik was er volledig klaar voor om het drama van Zwevegem uit te wissen. Ook mijn vrouwtje, neef Kevin en z’n ondertussen vriendin Shara deden mee. Aangezien Vanessa beter zwemt en loopt als ik, wist ik dat het moeilijk ging zijn om haar op deze korte afstand voor te zijn maar daar was het me ook niet om te doen. Ik wou een deftige tijd en liefst als eerste van de BrTC beginners aankomen als het enigszins kon. Het weer was ongelofelijk warm, al 25 graden om 9u bij de start. Het zwemmen ging me supergoed af en vooral, ik was niet misselijk toen ik uit het water kwam. In de wisselzone hoorde ik supporter Peter VB roepen “Vanessa is een half minuutje weg, die pak je misschien nog”. Met de fiets vloog ik echt, mede dankzij die talloze BrTC supporters. Ik voelde mijn trappers echt niet. Vanessa was ik al voorbij na 4-5 km al kon ze nog even in mijn wiel mee.

Voorzitter Jan was de meest luidruchtige supporter nog: “laat u niet doen door die snotneuzen he!”. Na de wisselzone zocht ik even mijn looptempo en de warmte speelde zeker niet in mijn voordeel. In mijn tocht naar de triomf van eerste BrTC-beginner moest ik al geen rekening meer houden met Peter P die met zijn beste onderdeel, het lopen, zijn achterstand van het fietsen niet meer kon goedmaken. Die dekselse Raf zat me nog het dichtste op de hielen, al had hij eerst de verkeerde schoenen aangetrokken in de wisselzone! Pas in de laatste 2 km kwam Vanessa terug aansluiten. Ik kon haar looptempo niet bijhouden en eindigde 9 seconden achter haar maar wel in een tijd van 1u18, wat ik nooit ofte nooit verwacht had. Ik was 20 minuten sneller dan in het dekselse Zwevegem, en nog in prima conditie. Waar was die camera nu Patricia? Raf eindigde knap een minuutje na mij.

Het allerbelangrijkste in Brasschaat was niet zozeer mijn tijd maar wel de weet dat ik het kon. Zwevegem had me toch wat doen twijfelen, ook al gingen de trainingen vrij goed. Ik had bevestiging nodig dat ik het echt kon en dat ik ermee kon doorgaan.

Nog even voor de volledigheid vermelden dat ook Kevin veilig de finish haalde en dat Shara zowaar als eerste vrouw door het finishlint liep, weliswaar na een fout van de koerscommissaris. Ze had een ronde te weinig gefietst en zal dit nog lang mogen horen ...

donderdag 20 mei 2010

Sprinttriatlon Zwvegem - 30 mei 2010

Als je 2 weken voordien een marathon hebt gelopen, dan durf je nog al eens lichtzinnig denken dat een 1/8e triatlon een makkie wordt, een zogenaamde piece of cake. Ging dat even fout. Blunder 1 was om in alle nervositeit te vergeten deftig te eten. We hadden om 12u al afgesproken om samen met Peter VB naar Zwevegem te rijden om te supporteren voor onze clubgenoten (jeugd). Mijn laatste eten dateerde dus van een uur of 9, terwijl de wedstrijd pas om 17u begon. Een uur voor de start had ik al een appelflauwte. Het moet ongeveer op het moment geweest zijn dat collega en co-debutante Ann niet uit haar fietsschoen geraakte in de wisselzone (we hebben allemaal leergeld betaald hoor). Patricia stond overal met haar videocamera te zwaaien, zo ook aan het zwemparcours. Ik was samen met Peter in het water gegaan. Mijn zwemonderdeel ging prima met een tijd van ongeveer 15 minuten. Peter hing een minuutje of 3-4 achter nadat zijn maag hem in de steek gelaten had en hij zijn befaamde rugslag had moeten bovenhalen.

Mijn miserie begon echter na het zwemmen. Ik klom uit het water en toen ik recht stond, werd ik zo misselijk als een krab. Patricia riep nog “goed gezwommen jongen!”. Maar daarmee was het ook over en uit voor mijn vooropgestelde glansprestatie. Ik wankelde naar mijn fiets en moest daar gaan neerzitten. Na 3-4 minuten kwam Peter uit het water om zijn fiets te nemen en me voorbij te gaan. Ik ben op karakter dan maar vertrokken. Na 100m op de fiets hoorde ik Raf langs de kant roepen: “Goe man de Peter is maar 10 seconden voor!!!”. Of dat ik dat nog niet wist vriend!! Ik heb mijn groot verzet geen seconde rond gekregen, mijn maag deed zo vies dat ik die ellendige Zwevegemse brug maar amper ook geraakt. Maar je wil je eerste wedstrijd toch niet opgeven. Op een moment hing de moto met de groene vlag achter mij, ik hing officieel laatste.

De wissel ging nog en aanvankelijk kon ik nog redelijk lopen. Op wat steken na, heb ik toch nog 10km/u gehaald om uiteindelijk 10m achter de voorlaatste aan te komen. En hopla daar stond Patricia met de camera: “en voelt ge u nu al een beetje triatleet??”. “Nee Patricia ik voel me vooral mottig!”. “Maar wacht maar tot in Brasschaat eind juni ge gaat wat zien!” Ik gaf de moed niet op omdat ik wist dat het vooral mijn gebrek aan voeding was in combinatie met de stress die me de das had omgedaan. In Brasschaat ga ik ze allemaal een poepje laten ruiken.

Onderweg naar de auto nog een goed onweer op ons dak en terug huiswaarts. Blij dat ik nog leefde. Maar wacht maar...

zondag 9 mei 2010

Aflossingstriatlon Geel - 9 mei 2010

Ik wou al eens in open water zwemmen voordat ik echt een volledige wedstrijd zou meedoen. Geen probleem, we doen mee in Geel, een triatlon voor trio’s, elke persoon doet 1 onderdeel. We maakten 2 teams “Tik tak vollen bak’, met mijn vrouwke, Shara en mijn collega en sterfietser Jeroen. En dan team 2 “Tik tak op’t Gemak’ met mezelf, Kevin en marathonloper Peter VM. Het water was amper 13 graden waardoor het zwemmen eerst figuurlijk in het water dreigde te vallen en pas op de ochtend zelf werd beslist om toch te zwemmen. Ik en Vanessa gingen in het ijskoude water, voorzien van een goede laag vaseline (wij, niet het water).

Wonder bij wonder ging het zwemmen me redelijk af, al heb ik nog vrij veel schoolslag gezwommen. Vanessa kwam echter vlak na mij pas uit het water na een serieuze aanval van de koude te hebben gehad.

Kevin reed de longen uit zijn lijf maar op Jeroen stond geen maat natuurlijk. En de ‘vollebakkers’ kwamen enkele minuten voor de ‘optgemakkers’ over de eindstreep. Mijn test was echter geslaagd. Ik had in extreme koude toch het water overleefd, al was het dan nog met de nodige schoolslag. Alweer een klip minder om te trotseren in mijn triatlonqueeste.

maandag 26 april 2010

Antwerp Marathon - 25 april 2010

Het doel was uitlopen, en als het even kon in de buurt van de 10km/u. Peter P had verstek moeten laten door een knieblessure maar toch kwam hij persoonlijk geluk wensen aan de start wat ik zeer apprecieerde. Ik stond aan de start met medeclubgenoot Peter VB (een echt looptalent), collega Peter VM die als verrassingact aan de marathon meedeed, en dan was er nog Shara, die ook al in Oostende erbij was en op haar 21e de marathon wou uitlopen, goed zot.

Ik had de boodschap goed mee om veel te drinken en eten. Aan de afstand van de 10 miles kwam ik door na 1u25 en ook de halve marathon was nog mooi op schema (2u02). Ik kreeg echter meer en meer last van mijn maag, waarschijnlijk door te veel te drinken in de eerste kilometers. Ik moest noodgedwongen mijn tempo laten zakken en Peter VM en Shara laten gaan. Kilometer 23-25 was zwaar maar ik kwam er terug door en mijn meefietsend vrouwtje hielp me erdoor. Aan km 28 stond mijn werkcollega Tom klaar met de spuitbus verfrissend water. Tom heeft tot aan 30km meegelopen en ik was terug goed vertrokken. De doortocht door het Rivierenhof viel nog goed mee dankzij de massa supporters maar daarna kwam ik toch de figuurlijke man met de hamer tegen.

Een ellendig lang stuk langs de Antwerpse Singel met enkele stervende zwanen rondom mij. Alles begon pijn te doen en ik moest zelfs even stretchen en stappen. Vooral de drukkende warmte speelde bij vele lopers op. Wat ik niet wist toen, was dat ook Peter VM en Shara hun klop hadden tegen gekomen. Peter liep wel een kwartiertje voor mij maar Shara slechts een paar 100m.

Toen de Singel en de Slachthuislaan erop zaten, was ik nog 5km van eeuwige roem. Ik nam mijn laatste energiegel en plots kreeg ik een boost (waarschijnlijk van de cafeïne). Ik begon terug 10-11km/u te lopen en één voor één mensen in te lopen. Ik draaide de Antwerpse kaaien op versnelde nog wat en mijn geluk kon niet meer op. De laatste bocht op de Suikerrui was fenomenaal . Onverwacht hoorde ik nog 2 collega’s gillen langs de kant (waarvoor dank Els en Lindsay) en ik zette nog een finale sprint in. Na 4u36 was ik er geraakt, 2 minuten na Shara en 20 achter Peter VM. Ooit kom ik nog terug om onder de 4u te gaan. Dat moet zeker lukken, maar gezien vanwaar ik kwam op een half jaar tijd, was dit resultaat echt onverhoopt en onvergetelijk.

Oh ja, en ik was nog gelukkiger toen ik zag dat ik ruim een uur voor die kwiet van een ‘Van Deun ‘ uit Witse was.