Er zijn momenten dat een mens eens even met de neus op de feiten wordt gedrukt en denkt ... waar ben ik in godsnaam mee bezig? Je probeert 20-25 mensen te motiveren om toch maar dat miljoenenproject op tijd buiten te hebben, daarnaast wring je je in bochten om toch maar al die trainingen elke dag te doen. En uiteindelijk zit je op een donkere dinsdagavond in de wachtkamer van een radioloog met een bang hartje de uitslag van een onverwacht onderzoek af te wachten.
Op zulke momenten staat de wereld even stil en denk je plots dat je je eigen broer, die al 4 weken met een reuma-aanval sukkelt, gewoon nog niet bent gaan bezoeken wegens training en werk. En dat je elke week met ontstoken neus en oren rondloopt en anti-histamine pilletjes neemt om toch maar die 3e keer per week in dat chloorvergifbad te kunnen gaan zwemmen, om uiteindelijk die ene extra minuut sneller te gaan over 1900m ...
Nee ik ga het over een andere boeg gooien. Terug trainen wanneer en hoe ik er zin in heb en anderen dingen doen wanneer ik er geen zin in heb. Ik heb vorig seizoen een goeie eerste halve Ironman gedaan, ik ga die in 2012 zeker nog beter doen maar het zal volledig als hobby en plezier zijn. De aanhoudende jacht achter de klok en bijhorende stress van de schema's is onthoudbaar. En uiteindelijk moet je iets doen omdat je het graag doet, en wees maar zeker dat ik mijn sport en club nog altijd de max vind!
Sinds dinsdag even herbrond, vanavond avondje uit in Antwerpen, en morgen met veel plezier naar het zwembad hoor om de techniek bij te schaven en de baantjes af te malen, maar terug voor de fun, niet tegen de klok of om per se iemand te proberen volgen. En zaterdagnamiddag zien we weer wel, misschien op de rollen wat kracht, misschien met de MTB in het bos, of wie weet wel een km of 20 gaan lopen. Bezig blijven we, maar niet meer op commando. Ik ben bewust van mijn hartslagzones, ik luister heel goed naar mijn lichaam en voor de rest heeft Mike Mareels bewezen dat je je dromen kan bereiken. En tot hiertoe heb ik dat zelf ook altijd gedaan, op mijn manier, en blijkbaar is dat de enige waar ik me goed bij voel ...
Ik vind het wel een beetje jammer voor Luc die me mijn schema's heeft bezorgd de laatste 4 maanden en wie vooral mijn lopen al waanzinnig verbeterd heeft, maar het werkt niet in deze complexe, overijverige hersenmassa. En de moeite is zeker niet voor niks gedaan want ik blijf naar de clubtrainingen komen en mezelf verbeteren, en verslaafd om te presteren, ben ik genoeg. Maar het zal op mijn eigen eigenwijze en onvoorspelbare manier zijn, klinkend en botsend, maar vooral met de glimlach en voldoening.
En tijden kunnen altijd veranderen natuurlijk ...
