In de voorbereiding op onze eerste volledige IronMan in 2013 ging ik begin dit jaar samen met PeterVB op zoek naar een halve afstand einde seizoen in omstandigheden die zo dicht mogelijk aansloten bij die van respectievelijk Lanzarote en Nice. We vonden een IronMan 70.3 eind september in Aix-en-Provence met een zwaar fietsparcours en relatief nog warme temperaturen. Ook Vanessa schreef zich er in voor haar eerste halve triatlon en samen met nog enkele andere kennissen (en BrTCers) huurden we voor 2 weken een mooie villa aan de Middellandse Zee. Zo konden we nog vakantie combineren met sport.
Voor mij was het ondertussen de 5e halve triatlon maar eigenlijk de eerste waarbij zowat alle omstandigheden buiten mijn comfortzone lagen. Als flandrien-type ben ik eigenlijk te zwaar om een dikke 1200 hoogtemeters met 4 cols echt vlot te overwinnen en ook de hoge temperaturen bewezen in het verleden niet mijn beste vrienden te zijn tijdens het lopen. Maar in Lanzarote zal het niet anders zijn ...
Om 4u opgestaan en tegen 6u afgezakt naar Aix-en-Provence met Peter, Vanessa, Kilian, Shara en Nathalie. Kilian had een perskaart inclusief moto versierd en Shara deed nog mee aan de Iron Ladies Run waar ze knap 9e werd op 128 deelnemers! Met de bus reden we om 6u naar de start aan het meer van Peyrolles waar een 1500tal fietsen reeds van de dag voordien klaarstonden voor de strijd. De bandjes nog even oppompen, drinkbussen vullen, even naar het toilet en klaar voor de strijd!
Ik had nog nooit zo'n massastart (op de pro's na iedereen tezamen) meegemaakt maar we zagen al snel dat er langs de buitenkant veel minder volk stond dan centraal bij de start op het strand. We kozen er dus voor een paar metertjes meer te maken maar in rustiger water te zwemmen. En effectief, ondanks het vele volk heb ik amper last van andere zwemmers gehad. Het water was ook lekker warm (wetsuit was wel toegelaten) en de zwemproef ging voorbij zonder hindernissen of vermoeidheid. Na 35:41 liep ik de wisselzone binnen na het zwemmen en een loop van bijna 500 meters over een smal paadje. Toen ik mijn zak met fietskledij van de haak nam, liep Vanessa net aangekleed naar haar fiets. Ik had dus goed gezwommen (367e tijd overall).
Door de grote hoeveelheid fietsers zat je constant in groepen verwikkeld en van 'non-drafting' was vaak weinig sprake. De wegen waren ook te smal en de beklimmingen zwaar om zoveel fietsers constant op de verplichte afstand te houden. Na een aanloopstrook van 10km draaide ik de eerste echte col op waar ik Vanessa inhaalde. Toch was het ook mentaal zwaar aangezien er veel meer atleten me voorbijstaken in de klim dan ik gewend ben tijdens vlakke wedstrijden, maar ik trok mijn plan. Kilian (met fototoestel) en zijn copain motard (met de kleine blaas) stonden op regelmatige tijdstippen aan de kant wat zeer fijn was. Ik was blij dat we het fietsparcours reeds verkend hadden want doseren was echt nodig met mijn 39 vooraan en ook mijn carbonnen velgranden gaven me niet altijd een veilig gevoel tijdens de afdalingen. Onderweg kwam ik nog enkele Belgen tegen waaronder Stefaan De Maeyer waarmee ik regelmatig toch een tof klapke kon doen. Je moet ook kunnen genieten tijdens zo'n wedstrijd ;--) Vlak voor de laatste klim op 15km van de finish kwam berggeit Peter voorbij na zijn achtervolging (5 min later uit het water) en ik zette hem dan maar proper af aan de voet van de helling naar de 'antennetoren'. Al bleef ik hem in het zicht houden en zorgde mijn goede conditie ervoor dat ik veel lijken opraapte, zelfs op een zware klim.
Uiteindelijk miste ik in de straten van Aix nog een rotonde door slechte seingeving maar ik reed de wisselzone binnen na een fietsproef van 2u55 of dus toch nog een ruime 30km/u gemiddeld (284e tijd overall) . Ik moest wel dringend plassen en grappig was wel dat Peter net uit het toilet kwam waar ik mijn behoefte zou gaan doen. Toen ik begon te lopen, zag ik Vanessa nog net richting wisselzone fietsen.
Het loopparcours bestond uit 4 rondjes van een dikke 5km door de straten en het park van Aix-en-Provence, echt wel knap maar best ook lastig door de warmte en de vele hellingen. Ik moest voor mezelf nu de mentale keuze maken. Ofwel zou ik er de maximum snelheid proberen uithalen met het risico misselijk te worden zoals vroeger in de hitte, ofwel zou ik me in mijn comfortzone gooien en rond 10km/u gaan lopen met genoeg reserve. In een normale wedstrijd einde seizoen moet je voor optie 1 gaan maar ik had nood aan vertrouwen voor Lanzarote en koos dus om er meer een repetitie van te maken via optie 2.
De sfeer was prima in de straten van Aix door de talrijke supporters waaronder ook nog Jan, Lou en Guy, Gerbel en Lexie die allen enkele dagen extra vakantie hadden ingeboekt om te komen supporteren, waanzin!
Ondertussen bleef ik aan mijn dikke 10km/u tjsoeken. Vanessa passeerde tijdens de 2e ronde maar ik deed geen poging om aan te pikken. Het blijft mentaal toch heel moeilijk om me over de warmte over te zetten en meer risico te nemen door harder te gaan lopen, ookal was ik de laatste weken op training echt sterk bezig. Uiteindelijk heb ik de laatste halve ronde veel sneller gelopen richting finish omdat ik wist dat er niks meer fout kon gaan, en dan moet ik toch eerlijk zijn en zeggen dat er wat meer inzat als ik al langer zou versneld hebben. Maar in Lanzarote zal dat ook niet meer gaan en eigenlijk moet ik dus tevreden zijn met een goeie repetitie. Ik liep over de finish na 5u37:57, wat toch ruim onder de vooropgestelde 6 uur was en was uiteindelijk 55e in mijn categorie (op 120) en 322e overall. Ik mag dus eigenlijk niet klagen gezien het zware parcours en de warmte. Peter finishte een 15tal minuten voor mij en Vanessa 10 minuten na een bangelijke prestatie (8e vrouw in haar leeftijdscategorie). Het zat dus allemaal dicht op elkaar.
Ik was persoonlijk wel even teleurgesteld omdat ik in Knokke Vanessa nog geklopt had op een korte afstand terwijl ik toch meer voor de lange afstand gemaakt ben. Maar ik zal altijd meer een windkliever zijn in regen en koude terwijl Vanessa en Peter veel meer berggeiten zijn die goed tegen de warmte kunnen. Je moet je neerleggen bij ieders specialiteit en tegen Lanzarote zal het ook aankomen op de kilo'tjes. Ik was wel heel blij dat mijn bescheiden 'begeleiding' van Vanessa waarmee ik eind juli begon toch goed gaat. Op de korte tijd hebben de aangepaste training richting halve afstand toch al vruchten afgeworpen, al zal het vooral ook door haar talent zijn.
Het seizoen zit er op. Een terugblik op 2012 en vooruitblik op 2013 volgen binnenkort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten