dinsdag 15 december 2015

Het effect van een jetlag

De ervaring van de laatste 3 weken, heeft me overtuigd een artikeltje te schrijven over het effect van een jetlag op specifieke parameters in de resultaten van looptrainingen.

De week voordat we naar de VS gingen had ik 3 looptrainingen afgewerkt (lange duur en extensief) met telkens een startpols van 48 bpm en een Polar running index van 70. Steevast kon ik ook mijn klok gelijk zetten op de hartslagen per snelheid: 10km/u aan 130bpm, 11 km/u aan 140bpm en 12km/u aan 150bpm.

Vorige week woensdag zijn we dan thuis gekomen na een 17 uur durende reis, een uurverschil van 6 uur overbruggend. De 2 dagen nadien moest er al gewerkt worden en ik heb de trainingen uiteindelijk hernomen op zaterdag. Ook zaterdag had ik eerst echter nog wel 3 uur langer uitgeslapen. Zaterdag ben ik een uurtje gaan zwemmen en nadien 45 minuten gaan loslopen. Ik begon echter al met een pols van 85bpm en kwam strompelend aan met een running index van 58. Mentale dreun nummer 1.

Maandag had ik na 5 jaar nog eens een lactaattest gepland, voor de eerste keer lopend op de piste. Ik heb persoonlijk een hekel aan de kunstmatige omstandigheden in zo'n trainingscentrum en een veldtest leek me een beter plan. 's Ochtends opnieuw een hoge pols van 75 bpm en ook de test was een constant gevecht tegen mezelf. Uiteindelijk viel het resultaat nog wel mee maar mijn hartslag per snelheid en gevoel waren absoluut niet goed. Over het effect van jetlag op lactaatwaarden heb ik geen idee. Mentale dreun nummer 2.

Dinsdag de moed terug bij elkaar genomen en trage duurloop aangevat omstreeks 20u30. Startpols 58, dat gaat al de goeie kant op. Het eerste half uur liep ik bewust aan lage hartslag 125-130 iets onder de 10km/u. Nadien een beetje versneld en het laatste half uur richting 11km/u gegaan. De hartslag begon na een uurtje echter terug te klimmen en ik zag toch weer maxima rond 145, wat dus nog steeds hoger is dan normaal tegen die snelheid. Het gevoel zat echter al terug beter en de running index klom al terug naar 61. Uiteindelijk had ik me ook terug geamuseerd, vooral door een beetje trager te lopen en niet te vloeken op de bijhorende hartslagen. Mentale opsteker nummer 1.
 
Na een zwemmetje woensdag, Donderdag terug vertrokken voor loopje van 10km. De eerste 5-6km zat ik terug op mijn normale ritme (11km/u onder de 140bpm). Nadien steeg de hartslag opnieuw iets sneller dan normaal maar de running index kwam uit op 62, dus weer wat progressie. Vrijdag opnieuw gezwommen. Zaterdag sloot ik dan de week terug ietwat vermoeid af met een hogere startpols maar goede statistieken tijdens het lopen. Ook de typisch jetlag vermoeidheid leek verdwenen en vervangen door een normale vermoeidheid na een week werken en trainen. Nu weer enkele dagen later is de running index al terug gestegen naar 63 maar die 70 van voor de vakantie is nog ver weg. Uiteindelijk gaat het effect op de conditie dus nog langer duren dan 1 week, ookal is de typische vermoeidheid wel verdwenen.
 
Ook ervaringsdeskundige Bert bevestigde mijn observaties omtrent de jetlag. Een reis van 7 dagen en de bijhorende jetlag hebben wel degelijk meer dan een week effect op je lichaam als je geen frequent reiziger bent.

zondag 25 oktober 2015

Planning 2016

Het is hier weer even rustig geweest, maar dat wil niet zeggen dat we 'achter de schermen' minder actief zijn geweest. Na onze uitstap naar Mallorca heb er ik de voorkeur aan gegeven om mijn certificaat van IRONMAN coach te behalen, terwijl ik reeds rustig en vrijblijvend de trainingen hervatte. Ook rond de wedstrijdplanning 2016 hadden Vanessa en ik afgesproken te wachten tot na Mallorca om te zien waar we allebei zin in hadden.
 
Ondertussen ligt mijn hoofdplanning voor 2016 zowat vast. Ik ga in december dit jaar beginnen voorbereiden op de Ironman van Lanzarote. Met de opgedane kennis in het achterhoofd, en het feit dat ik niet supertevreden ben van 2015, is het de bedoeling iets gestructureerder te werk te gaan en gerichter te pieken dan vorig seizoen. Toen ging het allemaal iets te veel met ups en downs. De maand oktober wijd ik nu grotendeels aan het verbeteren van het zwemmen met 3 tot 4 trainingen per week. In november ga ik er ook terug 3 à 4 looptrainingen tegen aan gooien, maar allemaal rustig in intensiteit. Ik ga ook de natuurlopen van Lier dit winterseizoen gebruiken als voorbereiding en niet steeds proberen 'presteren'. Het eerste effectieve doel wordt zo opnieuw de halve marathon van Spa-Francorchamps in februari. Normaal gaan we in die periode ook nog een weekje naar het Zuiden om een vliegende start te nemen met het fietsen.
 
Na Lanzarote voorzie ik opnieuw een periode van afbouw en heropbouw tot aan de Ironman van Vichy. Deze is voor mezelf iets minder belangrijk dan Lanzarote maar zal me toch extra motiveren gezien het grote aantal BrTC-ers dat mee gaat, en ook omdat enkele van mijn nieuwbakken pupillen er zullen meedoen aan de halve of volledige afstand. Dat maakt het sowieso extra spannend.
 
Tussendoor zijn er misschien nog de halve van Brasschaat of de kwart van Lommel maar daar schrijf ik past laatste moment voor in, als ik zin heb, en er ruimte voor is. Waarschijnlijk zal er voor Lanzarote zo ook nog wel plaats zijn voor de ploegentriatlon als opwarmertje voor het grote werk enkele weken later. Voor de rest ben ik echt niet meer wild van het lokale circuit dus het zal eerder opnieuw een minimum aan wedstrijden in Vlaanderen worden, tenzij de goesting toch toeslaat zoals in 2014.

dinsdag 29 september 2015

Vanessa's eerste volledige Ironman

Enkele weken geleden maakte Hans al gebruik van deze blog om het verhaal te doen van zijn halve triatlon in Eupen. Nu is het aan mijn eigen vrouwke Vanessa over de avonturen van haar eerste volledige Ironman in Mallorca:

Voila, als er al een populaire blog bestaat.... En... " als vrouw van " eigen ik mij ook het recht toe om hier iets te mogen schrijven. Over mijn vorige prestaties heeft Kris regelmatig iets vermeld, maar over mijn eerste volledige Ironman in Mallorca wou ik graag zelf mijn verhaal doen op ZIJN blog. Des te meer omdat deze wedstrijd voor een deel ook van hem was... Ik geef het niet graag toe, en af en toe vloek ik erop, maar "soms" kent hij mij beter dan ikzelf... (Venteke... ik schrijf hier wel "soms" he ;-) )

Mijn voorbereiding liep niet helemaal zoals gewenst. Na mijn kwarttriatlon in Retie kreeg ik een voetblessure rechts en sindsdien ben ik wat beginnen sukkelen. Toen al 2 weken niet gelopen, maar wel heel veel kilometers op de TT gedaan. Uiteindelijk de voet op tijd in orde gekregen voor het WK 70.3 in Zell am See  op 30 augustus. Daar een goede en verstandige wedstrijd gedaan. Redelijk gas gegeven, maar niet helemaal "in mijnen tunnel" zoals Kris het omschreef, want Mallorca is wel vier weken later... Een mooie generale dus!

Het was erg warm geweest in Zell en dat heb ik wel gevoeld in de recuperatieweek achteraf. Ik voelde toen al dat mijn lichaam en kopke echt geen zin/kracht meer hadden om nog echt lange kilometers te doen en  mijn TT fiets was ik intussen eigenlijk al beu. Ik begon dan toch nog maar aan een training met als doel om ergens tussen de 18 en de 22 km te lopen, want ja,...ik moet wel een marathon lopen en in verhouding tot andere atleten loop ik sowieso al minder kilometers omwille van het kraakbeenletstel in de knieën. En ik was dan in juli ook al twee weken kwijt geweest... (Dus heel veel twijfels en vragen in dat kopje...) Maandag 7 september... Ik ben niet verder dan 17,5 km geraakt... Frictiesyndroom links... De volgende morgen veel pijn, tranen en ..."Ik wil niet meer trainen" en "ik wil niet meer naar Mallorca!". Waarop mijn Kris droog antwoordt : "Dat is geen optie..."

Alle hens aan dek en niet meer lopen tot D-Day!!!

Ik moet hier Hans Vander Mast (osteopaat) en Koen Van de Mieroop (sportmasseur) ongelofelijk bedanken!!! Zij hebben mij meermaals, in mijn ganse voorbereiding, tussen hun agenda's geplakt! Jullie zijn helden met gouden handen! Daarbij hebben ze ook steeds de nodige energie gestoken in de bijhorende sportpsychologie en peptalk, die ik ook echt wel kon gebruiken.

Hetzelfde geldt voor mijn superbazen Dirk en Gert, van Studio Sport. Het was allemaal geen moeite om mij tussen de uren naar de kine te laten gaan (Ook bedankt Anne Stevens om mij last minute nog bij in te plannen!), nog maar eens mijn zolen bij te sturen, een uur vroeger vertrekken om nog een training wat rustiger af te werken, enz... En ook hier de nodige aanmoedigingen en peptalk bij de vleet!!! En daarbovenop nog een mooi Scott sportpakket!!!

Dan eindelijk het vliegtuig op naar het goed weer...

Dat ontstekingsremmers hun werk kunnen doen is zeker, maar dat ze ook negatieve effecten hebben, heb ik aan den lijve ondervonden...en zeker in combinatie met de nodige stress en zenuwen... Rugpijn, plotse blokkages en me gewoon slecht voelen en slecht slapen... Dus nog geen fijn gevoel gehad bij de twee fietstrainingen op locatie...Nog meer stress en tranen. Toen begon het mij te dagen... Ik heb de laatste Brufen ingenomen op zondagavond en heb op dinsdag de beklimming opnieuw gereden met Bram en Wim, de clubgenootjes die intussen gearriveerd waren. Ben met een super gevoel van de fiets gestapt. Woensdag waren alle kwaaltjes over en ook de knie voelde goed aan. Ik voelde zelfs niets meer van die ontsteking. Donderdag nog een lekker zwemmeke gedaan...

Yes, ik was er klaar voor! Dat het nu maar snel zaterdagmorgen is. Het klaarmaken van gerief, gekleurde zakken, briefing, Bike check-in,... het is allemaal routine ondertussen (Tja, wij zijn fans van het ironmancircus...

Iedereen zegt wel dat je op tijd in uw bed moet kruipen, maar je slaapt toch niet goed de nacht voor uw wedstrijd. Dus vond ik het veel leuker om nog gezellig bij de familie te zijn, ons Tante Vi haar "slonsbroek" overaan getrokken om mijn spieren warm te houden, en met de jongens een ontspannen spelletje Carcassonne te spelen waar dan te pas en te onpas de woorden: "Godverdoemme, ier se daar se, punten veur maan" uit nonkel Eddy zijn mond ontsnappen... Zalig!!!

D-Day! Rustig opgestaan en iets gegeten. Dat ging eigenlijk nog beter binnen dan verwacht. Naar de wisselzone, bandjes oppompen, zakken bijvullen en naar het strand. Wetsuit aan en afscheid genomen van Kris. In mijn startvak (1u-1u15') gaan staan voor de rolling start. Wat was ik toen blij dat ineens maatje Peter Van Bel naast mij kwam staan, want het huilen stond mij daar toen wel nader dan het lachen. Toen was ik echt bang. Maar Peter stelde mij gerust, samen met de sympathieke Gentenaar Jean Marc. Toen kwam ook Wim daar nog even vrolijk rondspringen (Heeft die mens ooit stress???)

Startschot, 100m het water in en dan voelen : "Dees gaat hier goed", is wel een heel tof gevoel. Na 40' terug op het strand, maar de tweede lus was korter, dus dat zou goed komen. Toen ik aan de waterlijn kwam zag ik op mijn polar 1u03'55". De timingmat lag nog wel een beetje verder! Bangelijk, dit was echt goed! Met alles onder 1u10' was ik content geweest, maar zelfs onder 1u05'... Dat was dus goed begonnen.

Het eerste stuk van het fietsparcours waren vooral lange, rechte stukken. Ik voelde mij goed en was geconcentreerd aan het "eten en drinken op de klok". Ik ging goed vooruit en was een vlotte cadans aan het trappen. Na 50 km dacht ik zelfs nog: "He eigenlijk moet ge u hier ni moe maken" Het deed mij ook niks als mensen mij voorbij staken. Althans toch de mannen niet. Als het vrouwen waren dan kon het competietieduiveltje in mij het toch niet laten om hun nummers te checken om te zien in welke age-group ze zaten... Maar mijn "mij-kenner" Kris had mij ingepeperd : "laten rijden!!!" Dus heb ik dat ook gedaan.

Na 2u45' terug in Port d'Alcudia! Goed gereden dus! Tevreden over dat eerste deel en de benen voelden nog goed. Maar wat was ik blij toen ik aan de klim kwam! Dan kon ik eindelijk een andere houding aannemen!! Ik had nek- en hoofdpijn. Mijn TT is echt mijn vriend niet meer!!! Ik begon te klimmen en voelde dat dat super ging, op cadans en een vlot verzetje naar boven en intussen een paar stoempers met volle wielen voorbij rijden. Ik had de klim intussen al 2x gedaan op training, dus wist perfect waar ik moest schakelen, eten, drinken.... Op het tussenstukje boven heb ik een dafalgan genomen, want de hoofdpijn was nog niet weg (ondanks de andere houding). Die zou wel snel werken en dan kon, na dat kleine extra stukje klimmen, wel met een frisser hoofd aan die haarspeldbochten beginnen. Die afdaling was nog leuk en het was niet zo ver meer, maar die laatste 40 km begon ik mij wel te vervelen... Ik had het nu wel gehad, dat fietsen. Ook al was ik blij met de tijd, want ik zag dat ik net onder de 6u zou binnenkomen.

Bij de wissel voelde ik al dat mijn hamstrings wat stijf aanvoelden en ook onderaan mijn rechter voet voelde ik een drukgevoel. Aan de zoutafzetting op mijn trisuit te zien, was het verstandig dat ik die extra bus ORS naar binnen zou kappen. Ik ben beginnen lopen aan het beste gevoel dat mijn benen toelieten...Dat was rond hartslag 160. Tolereerbaar, maar misschien beter toch een beetje lager. Dus klein beetje vertraagd, maar nog wel een soepel gevoel in de benen en ik haalde mensen in. Na 8 km lopen voelde ik echter het frictiesyndroom links al terug opkomen... Dit zou een pijnlijke marathon worden... Vanaf km 15 voelde ik ook een kramp in mijn hamstring opkomen, dus af en toe op een borduurke even gestretcht. Ik bleef wel lopen.

Aan de splittijd op 21 km had ik wel al door dat het sowieso niet zou lukken om hem nog binnen de 4u uit te lopen. En al zeker niet toen ik ineens na 24 km op de grond zat met een geweldige kramp. Daar stond wel ineens toevallig de sympathieke Jean Marc bezorgd naast mij en een Spaanse atleet heeft mij een ijsblokje in mijn hand geduwd en hij riep dat ik dat tegen die kramp moest houden. Dat hielp en ik voelde de kramp een beetje zakken naar mij kuit. Daar kon ik wel mee lopen.... heb dan stukje naast JM gelopen en die verzekerde mij dat ik hem wel zou uitlopen. Het ging dan terug iets beter en ben verder weggelopen. Toen ik bij de superverzorgers/familie in de persoonlijke bevoorradingszone liep, heb ik tegen Kris gezegd: "Dit is het saaiste wat ik ooit gedaan heb..."

Van mijn voedingsplan is het laatste uur ook niet veel meer in huis gekomen (ik was de tel kwijt, uren, kms,...?) en de dafalgan die ik nog genomen had, in de hoop dat mijn knie iets minder pijn zou doen (Brufen durfde ik dan toch niet goed meer), heeft niet echt geholpen. Maar wandelen??? Dat nooit!!!! Ik heb alleen gewandeld aan de drankposten, zodat ik wel genoeg vocht binnen had en het niet over mijn trisuit zou hangen... IK MOEST EN ZOU BLIJVEN LOPEN! Ik moest toen ook nog denken aan onze Leen Coen haar uitspraak bij haar deelname aan IM Maastricht : "Geduld, het einde komt wel...". Als er nu één ding is dat ik niet heb...

Uiteindelijk was er dan de laatste 2 km langs het blauwe padje naast het strand. Ook ingepeperd door mijn ervaren IM : "zorg dat ge alleen zijt op dat tapijt en niet te snel onder de finish onderdoor." Dus gezicht afgeveegd met het laatste sponske, brilleke op het petje en naar de finish... Ik was er na 11u22', maar alles deed zo'n pijn, het was allemaal één grote waas. Had nog juist het besef dat ik mijn handen omhoog moest steken. Dat was dan de finish waar ik zo van gedroomd had... Kris stond aan de kant. Ik ben naar hem toe gegaan, ben beginnen huilen en gezegd : "Dit wil ik nooit meer doen."

En nu, een dag of twee later, en al iets minder pijn maar toch nog steeds een beetje pinguïn-walk, denk ik daar nog steeds hetzelfde over. Hawaii, de droom van elke triatleet? Niet (meer) die van mij... Maar ik snap wel dat het een ultieme ervaring is voor atleten die zich helemaal kunnen vinden in de full distance.

Nee, zo'n volledige IM is niet voor mij weggelegd. Ik wil niet nog eens al die trainingsuren, die focus (Luk Tijsmans, wat heb ik hier een groot respect en bewondering voor u!!) moeten doormaken om dan eigenlijk iets te gaan doen wat ik niet leuk vind. 
De sportarts had het ook al gezegd : "Je heb alles in u om het te kunnen, behalve uw karakter..., want jij kan eigenlijk uzelf in de vernieling trappen en lopen. Ideaal om gas te geven, maar niet voor de lange afstand. Maar het is een uitdaging." 
Verder weten we dat mijn "carosserie" (jammer genoeg) ook niet altijd even goed ineen zit, maar dat ook vooral mijn kopke niet gemaakt is voor zo'n lange afstand en de trainingen die daarbij horen. Ik ben "ne veel te grote wiezeweus" en heb veel variatie nodig. Ik train wel graag, de ene keer mag dat wat meer zijn, de andere keer wat minder, maar dat mag allemaal niet te lang duren... En in plaats van mij te moeten inhouden omdat ik een lange training moet afwerken, zou ik veel liever mee spelen op de bergjes, bruggen en sprintjes met onze jonge gasten (Kilian, denk de komende maanden maar na voor dat je aan uw koekske begint :-)  

Begrijp me echter niet verkeerd. Ik heb geen seconde spijt van deze ervaring en qua doorzettingsvermogen ben ik hier echt wel weer gegroeid. Ik heb naar mijn gevoel er ook alles uitgehaald wat ik kon en heb nergens het gevoel van: "als ik hier zus en daar zo... dan ..." Deze basis blijf ik ook meedragen. En als ik ooit stop met triatlon, dan heb ik het ganse gamma gehad van een 1/8ste tot een volledige IM, met zelfs een WK 70.3. Dank u wel trainer Luc voor de begeleiding in dat ganse programma. Ik heb veel van u geleerd en deze finish is een mooie bekroning van onze samenwerking.

Mallorca was dus een unieke ervaring, samen met BrTC clubgenootjes Luk (Die topper mag naar Hawaii!!), Wim, Michel en Bram. Deze laatste was ook aan zijn proefstuk toe, en heb hem met veel plezier gecoacht voor eveneens zijn eerste Ironman. Ik ben dan ook heel trots dat hij na 10u14' over de finish gelopen is!! 
 
Oei, ik doe de full distance niet graag... ? Geen probleem, want ik weet intussen ook wat ik wel graag doe, nl. de halve afstand. Je hebt nog een beetje tijd om op gang te komen (jaja, zo jong ben ik nu ook niet meer) maar je mag nog wel wat "spelen" en hier en daar een iets hogere hartslag wordt je ook nog wel vergeven. 
Er ligt dus nog een wereldwijde 70.3-speeltuin voor mij open!!! En ondanks de pijntjes die er nu zijn, zijn er (traditioneel) toch al weer wedstrijdplannen voor 2016.... en... het WK 70.3 verhuist in 2017 nog eens naar de States... :-)

donderdag 17 september 2015

Ironman Mallorca 2015 - Startlijst BrTC en bevriende atleten

Start om 7u37

Vanessa Cuyvers - 569
Luk Tijsmans - 396
Bram De Bakker - 905
Wim Lemmens - 964
Michel Cassiers - 2251
Francois Hemgenberghs - 2265
Mike Ley - 1244
Peter Van Bel - 421
Luc Daems - 406



Toch maar traditioneel langs Balen

Hoewel het niet de bedoeling was na Zell nog een wedstrijd te doen, was de goesting plots nog aanwezig voor een kort uitstapje langs Balen. De sprintafstand is echt mijn ding niet maar ik had nog zin in een dik uur alles geven en ik overtuigde Steve om nog mee te gaan ...

Het weer was licht wisselvallig maar droog en vooral niet te warm. Met een 120 deelnemers (inclusief trio's) was de 500m zwemmen pure horror. Overal armen en benen en ik kon amper ademen of oriënteren. Na een bedroevende 66e plaats tijdens het zwemmen, moest ik alle zeilen bijzetten op de fiets. Mijn nieuwe tijdritfiets was nog niet aangekomen dus ik weer de Koga op en dan kom je toch weer net dat tikkeltje te kort om de aerodynamische TT's te volgen. Serieus afgezien maar toch al opgeschoven met een 43e fietstijd na 25km fietsen.

Tijdens de 5,5km  lopen begon ik eindelijk in mijn ritme te komen zonder een constant gevoel van gejaagdheid. Ook bij het lopen een 43e tijd en uiteindelijk als 44e aangekomen na 1u17:41. Tien minuten later kwam ook Steve aan hevig vloekend waarom hij weer op mijn idee was ingegaan ...

Uiteindelijk hebben we ons beiden geamuseerd. De resultaten waren niet super maar gaven genoeg voldoening om het triatlonseizoen echt te beëindigen. Steve gaat er in Mechelen echter nog een lap op geven terwijl ik als supporter/mechanicien naar Mallorca vertrek.


maandag 31 augustus 2015

De zon van Zell-am-See

Het voorbije Ironman 70.3 weekend in Zell-am-see kleurde helemaal BrTC-geel met 4 kids, 8 deelnames aan de 70.3, 2 kwalificanten aan het WK 70.3, een vliegende reporter zonder moto, en veel supporters.
 
Tijdens de parcoursverkenningen voelde ik al voor het weekend dat ik nog in behoorlijke conditie zat en er tevens echt nog eens zin in had. Mijn ouwe getrouwe Koga had nooit gedacht een Ironman-ervaring mee te maken, maar door de inmiddels bekende TT-diefstal een maand geleden was er geen andere optie. Hij bracht het er echter prima van af.
 
Door de warmte en drukke voorbereiding waren we er jammer genoeg niet in geslaagd om voor onze kids te gaan supporteren, maar op de 'pasta'-party was er eindelijk verbroedering in de BrTC gelederen. De bike check-in en andere voorbereidingen verliepen prima ondanks de hitte en er heerste een gezellige stress in de vooravond van de wedstrijd. Deze uitte zich in het BrTC-huis vooral in flauwe moppen, kilo's geschoren beenhaar en één wiebelende voet.
 
Ik startte zaterdag in de laatste wave om 7u15 samen met Steve. In het mooie weer en rustige water voelde ik me onmiddellijk goed en voor één keer kwam ik eens niet misselijk maar vol energie uit het water, wel pas na 35 minuten. Straks meer analyse omtrent die toch eerder trage tijd ...

 

De wissel verliep prima en ik kon in de achtervolging gaan op de andere BrTC-ers uit voorgaande waves. De eerste 25km tot aan de klim kon ik de gas stevig opendraaien, en massa's andere atleten inhalen (38km/u avg), doch geen BrTC-er te zien ... Op de flanken van de Hochkönig voelde mijn Koga met triple-verzet zit als een vis in het water en ik kon honderden deelnemers voorbij steken, en plots toch een geel vestje! Het was Peter Philips op weg naar een bijzonder knappe prestatie na ziekte begin dit jaar. De laatste 2 km van de klim volgden aan 14% gemiddeld stijgingspercentage. Niet echt in mijn voordeel maar ik bleef toch vooral mensen inhalen.
Op de top was het ergste van de rit voorbij (18km/u avg geklommen) en ik kon me in de afdaling smijten. Mijn valpartij onlangs bezorgde me echter nog te veel schrik om hard door de eerste technische passage te gaan met een vijftal stevige bochten. In de lange brede afdaling nadien, zette ik alle zeilen bij maar met mijn relatief klein verzet vooraan kon ik de TT-machines daar niet bijhouden. Na 70km passeerde ik terug in Zell-am-See door de enthousiaste menigte, me afvragend waar al die andere BrTC hardrijders ergens zaten. Enkele minuten later kwam ik op een parallel stuk Yves en Pit tegen. Zij waren 10 minuten voor mij vertrokken en hingen momenteel nog een 4-5tal minuten voor. De laatste 15km langs Kaprun waren nog best pittig en ik besloot me dan ook koest te houden in een groep atleten met wie ik al een uur haasje over zat te spelen.

Bij het ingaan van de wissel sprak ik nog kort met Pit die zo goed als klaar was om aan zijn loopnummer te beginnen. Ik vertrok uiteindelijk 1 minuut later na het ledigen van mijn 2e drinkbus met ORS. Ik had trouwens voor de eerste keer mijn fietsproef op gelletjes gedaan ipv powerbars. Dat ging vlekkeloos zonder maag/darmklachten maar ik vrees wel dat ik iets te weinig sportdrank bij had gedronken aangezien ik wat honger kreeg.
 
Ik maakte me geen zorgen over de opgekomen hitte (+30gr) bij de start van het lopen omdat het parcours 'zo goed als volledig in de schaduw zou liggen'. De aandachtige lezer heeft hier reeds het gebruik van aanhalingstekens kunnen onderscheiden. Ik begon stevig aan 4'40" per kilometer, passeerde de enthousiaste supporters, en had Pit te pakken na 4 kilometer. Yves, Raf en Anna liepen allemaal enkele minuten voor mij, maar ruim minder dan de tijd die ze voor me gestart waren. Enkel met Mirco was het op dat moment heel spannend. Ik rekende eventjes uit dat ik normaal tussen de 5u15 en 5u20 zou moeten finishen, met wat licht verval ingecalculeerd ...
 
Ook de drie puntjes in bovenstaande zin beloven niet veel goeds. Na 6km kwamen we op een stuk vals plat waar de zon ineens vrij spel had en geen zuchtje wind voor handen was. Ik maakte kennis met het medisch begrip 'zonneslag' en viel plots van boven de 12km/u terug op slenteren. Het was alsof een losgeslagen vliegenmepper op mijn hoofd was terecht gekomen en ik begon volledig te oververhitten. Ik zag aan de overkant Raf, Anna en Yves nog lopen terwijl Pit me opnieuw inhaalde. Na de helling had ik gelukkig even tijd om me te verfrissen aan de bevoorrading en ik kon me wat herpakken op de afdaling nadien. Ik had echter al wel enkele minuten verloren en het goede gevoel was weg. Na de eerste ronde herstelde ik een beetje in Zell-centrum waar er wat schaduw was en vooral een briesje door de straten blies.
 
De aanvang van de tweede ronde luidde echter een nieuw moment van oververhitting in en ik heb tot na het stuk vals plat (km 16-17) enkele malen rustig moeten stappen om te bekomen. Op de terugweg naar Zell verbeterde mijn toestand opnieuw en ik stak nog het gras over voor een high five met de The Great Van Gysel die gelukkig de bike-cutoff had gehaald en nog kon beginnen lopen. De laatste 3km heb ik dan toch nog maar alles uit het oververhitte lichaam gehaald om uiteindelijk te finishen in 5u32. Waar ik na 7km lopen nog in een clash zat met Mirco voor de 5u15, moest ik op het einde alles uit de kast halen om me tussen de andere BrTC-kleppers te nestelen in de eindstand.
 
Uiteindelijk heb ik de rest van de dag doorgebracht onder koude douches en rustend op bed. Gelukkig was ik er zondag zo goed als volledig door om te kunnen supporteren voor Vanessa en Kilian, en met het nodige relativeringsvermogen de laatste 10km van mijn wedstrijd te verwerken. Dit laatste vooral door de aanwezigheid van de andere BrTC helden en supporters.
 
Wat hebben we uiteindelijk geleerd:
  • De conditie was nog zeer goed. Tijdens het zwemmen was mijn gemiddelde hartslag slechts 118 wat dus wil zeggen dat ik (weer) in sleep modus ben gesukkeld. Het zwemmen voelde zo wel goed aan maar ik had me veel te veel ingehouden om wat deftige snelheid te maken. Een 32-33 minuten mag normaal geen probleem zijn. Het fietsen was goed, met voldoende reserve, al had ik waarschijnlijk iets te weinig gedronken. Ook tijdens het lopen was de conditie en snelheid eigenlijk goed tot de zon de controle overnam.
  • Ik kan gewoon niet tegen de hitte (+30gr) indien er geen zeelucht of briesje aanwezig is. Dat is al veel gebleken en zal altijd zo blijven, hoe goed de conditie ook is. Dit is een vaststelling die me ook de knoop doet doorhakken om niet voor de Embrunman te gaan in 2016 wegens grote kans op gelijkaardige hitte.
  • BrTC-ers kunnen verdorie hard fietsen.
  • Mits af en toe wat persoonlijke quality time time, is het supergezellig om met een aantal gelijkgestemde zielen de dagen voor een wedstrijd door te brengen.
  • R. Antwerp FC - Patro Maasmechelen 2-0
Mijn prestatie van zaterdag was zo goed als perfect geweest indien ik die laatste 10km gewoon had kunnen doorlopen. De terugval lag echter niet aan mijn conditie of een slechte strategie maar puur aan omstandigheden die mijn lichaam niet aankunnen en waarschijnlijk toch onvoldoende vochtopname tijdens het fietsen. Ik heb ook de indruk dat de Nutricia ORS die ik in 2014 gebruikte beter werkt dan de huidige.
 
Het weekendje Zell-am-See heeft wel duidelijkheid gebracht omtrent mijn motivatie en planning voor 2016. Het was eigenlijk de eerste keer sinds de knalprestatie in Klagenfurt 2014 dat ik er eens terug volle goesting in had, alsof de decompressie meer dan een jaar geduurd heeft. Ik ben er stilaan ook klaar voor om er nog eens vol voor te gaan als toen, en 2015 achter me te laten als een overgangsjaar met toch een geslaagde Lanzarote als hoogtepunt.

Het staat zo goed als vast dat ik een jubileum ga vieren op 21 mei 2016, en een loterij ga meedoen eind oktober dit jaar. Komt er geen winnend lootje uit de trekking, dan zal Embrun niet het eerst gedachte alternatief worden. We zien dan wel na mei hoe het staat met de motivatie en zin.

Binnen 14 dagen vertrekken we naar Mallorca voor Vanessa haar eerste volledige Ironman. Ik heb er nog 4 dagen een fiets gehuurd om nog wat mee het parcours te gaan verkennen. Ook de loopschoenen gaan mee omdat ik toch best wel wat zin heb om het winterseizoen alvast goed in te zetten. Daarna zullen de 10M en halve marathons weer snel op elkaar volgen.

zondag 23 augustus 2015

Bijna op weg naar Zell-am-See

Komende woensdag zakken we af naar Zell-am-See voor de Ironman 70.3 zaterdag (ikzelf) en het WK Ironman 70.3 zondag (Vanessa). Ik had vorige week de Canyon tijdritfiets van Mirco volledig in orde gemaakt voor een trainingsweekendje in de Eifel. Na 60km heb ik het fietsen echter moeten laten voor wat het was. Op de rechte stukken en klimmen kon ik al redelijk uit de voeten met de fiets maar in de bochten en afdaling miste ik voldoende controle. We merkten ook al snel dat er een serieuze slag in mijn nieuw Zipp achterwiel zat die de veiligheid niet echt bevorderde. Die slag moet er zijn ingekomen in Maastricht en was waarschijnlijk de hoofdreden waarom ik toen na 50-60km zoveel problemen had om mijn tempo te houden. Het was ook een risico om te vertrekken met spiksplinternieuwe wielen, maar veel keuze had k niet na de diefstal van mijn TT-fiets. Ondertussen heb ik de spaken allemaal goed nagekeken en opgespannen. In de Eifel heb ik dan maar wat meer gelopen en gezwommen uiteindelijk (en gerust).
 
De conclusie was vorige week dat ik dus Zell nog zal meedoen met de Koga trainingsfiets, uitgerust met een opzetstuur. In september/oktober zal ik dan de Canyon opnieuw onder handen nemen en beter op mijn maat afstellen met een nieuw Cobb zadel en vooral een kortere stuurpen. Dan kan ik de ganse winter op de rollen rijden en komt het waarschijnlijk wel in orde om volgend jaar comfortabel met die TT-fiets te rijden. Daarna zien we weer al of we nog investeren in nieuw materiaal.
 
Met het oog op Zell heb ik deze week nog eens stevig doorgetraind. 2 zwemtrainingen, meer dan 60km gelopen aan verschillende snelheden/hartslagen en nog een fietstocht van 110km met de Koga door de polders. Die laatste tocht is me wel wat minder bekomen achteraf. Het constant wisselen van fiets de laatste maand had zijn effect op de benen en ik had ook onvoldoende gedronken/gegeten denk ik. Bovendien hadden we ook echt serieus gas gegeven. Nu is het vooral hopen op de supercompensatie om er een mooie wedstrijd van te kunnen maken in Zell.
 
Ik heb me er mentaal wel op ingesteld dat Zell niet dient om mijn seizoen 'goed te maken'. Uiteindelijk was ik zeer tevreden na die verschrikkelijk zware editie van de Ironman Lanzarote, en Maastricht is vooral door de inmiddels gekende heirkracht in het water gevallen. Ik ga Zell dus aanvatten met het plan alles te geven om te zien waar we momenteel staan, en te ontdekken waar we deze winter op moeten focussen. Alleen hopen dat maag en darmen overeind blijven.
 
Nog even een overzicht van de deelnemende BrTC-ers in Zell. Alles zal weer te volgen zijn via de Iron Mobile app en de online tracker: http://www.ironman.com/triathlon/coverage/athlete-tracker.aspx#axzz3jilVKO5R
 
Zaterdag:
227 - Mirco Van Driessche - start 6u40
883 - Anna Bertona - start 6u45
1268 - Raf  'The Missile' Van Look - start 7u00
1384 - Peter Philips - start 7u00
1562 - Yves Segers - start 7u05
1579 - Peter 'Pit' Van Meel - start 7u05
1875 - Steve Van Gysel - start 7u15
2210 - Kris Van Echelpoel - start 7u15
 
Zondag:
1947 - Vanessa Cuyvers - start om 11u54
2713 - Kilian Hendrickx - start om 11u15
 

maandag 10 augustus 2015

Het seizoen gemotiveerd afsluiten ...

Tem 15 juli was het allemaal zo goed dit jaar: een geweldige halve marathon in Francorchamps, een stevige stage in Benicasim, een geslaagde fietstocht naar Bastogne, een tof BK ploegentriatlon, een heroïsche Ironman Lanzarote, en een degelijke voorbereiding op de Ironman van Maastricht.

Maar de 2 laatste weken van juli ging het fysiek en mentaal mis: stomme valpartij met meerdere hechtingen, een maagontsteking, last van de warmte, en een bende nozems die mijn TT-fiets stelen en auto beschadigen een dag voor de Ironman van Maastricht. 

En toen was het even op. Met de Ironman 70.3 van Zell-am-See nog in het verschiet, blijft het een dagelijks worstelen tussen niks doen en toch maar gaan trainen. Mijn gewicht zit anders historisch laag maar toch moet ik me elke keer opnieuw blijven motiveren. De laatste week is het dagelijks al gelukt om mezelf buiten te krijgen: de 2 zwemtrainingen gingen zeker aardig, en zowel de lange duurloop als de intervalletjes waren niet slecht. Ondertussen staat de TT-fiets (in bruikleen van Mirco) al redelijk afgesteld en ben ik bezig met de proefritjes. In se is er dus momenteel niks om over te piekeren richting Zell.

Het blijft echter wrang nasmaken dat ik mijn uitdagend seizoen niet heb kunnen uitvoeren zoals ik had gehoopt, en dat vooral door externe factoren die mijn lichaam en geest hebben vermoeid. Ik heb het er moeilijk mee dat Zell-am-See een geslaagde afsluiter zal moeten worden. Als ik de komende weken kan blijven doortrainen, wordt die wedstrijd zeker niet onaardig, maar de voldoening zal waarschijnlijk minder zijn met het Maastricht-fiasco in mijn achterhoofd. Dat speelt ook mee in de 'instabiele' motivatie in de aanloop er naartoe. 

Ik ga na Zell-am-See heel snel moeten beslissen om eventueel nog iets extra aan het seizoen toe te voegen, of alles te zetten op een grote uitdaging in 2016. In september en oktober zijn er nog genoeg sportieve evenementen. Ik wil gewoon zeker zijn dat ik eind september in Mallorca goed gemutst kan supporteren voor Vanessa en de clubgenoten op de Ironman, en dat ik er niet zelf sta met in het achterhoofd dat ik eind juli niet hebben kunnen doen wat ik wilde doen. In principe zou ik na de Ironman wedstrijden van Lanzarote en Maastricht, rustig voor de fun hebben uitgebold naar Zell om daarna in winterslaap te gaan. Nu moet ik in Zell proberen er nog iets uit te halen, wetende dat dat nooit het geplande plezier van die 5e Ironman zal kunnen vervangen.

dinsdag 4 augustus 2015

Gastbijdrage - De avonturen van Hans op de halve triatlon van Eupen

Elk zichzelf respecterend blog doet tegenwoordig wel eens beroep op gastbloggers. Dat van Kris is uiteraard geen uitzondering, vandaar deze gastbijdrage van mezelve.
Voor zij die mij niet kennen, ik ben Hans. 29, getrouwd, papa van twee dochters (3 jaar en 15 maanden), osteopaat, docent en triatleet. In die volgorde (niet onbelangrijk).

Na een pijnlijke confrontatie met mijn fysieke paraatheid door mijn broers in de Sterke Peer triowedstrijd van 2013, besloot ik dat daar dringend iets aan moest gedaan worden. Sindsdien train ik onder de begeleiding van Kris en heb ik vooral plezier gevonden in het iets langere werk van de halve triatlon. Na een hele zware ervaring in Terheijden, waar de onverwachte warmte me serieus parten speelde, beslisten we samen om de halve van Eupen nog aan het programma toe te voegen.

Het ondertussen beruchte verkenningsritje waarin Kris wat Eupens asfalt verzamelde, was mijn eerste kennismaking met het fietsparcours. Volgens de ervaren rotten peanuts vergeleken met de jaren ervoor, voor mij toch echt wel zwaar genoeg. Achteraf gezien was het misschien een geluk dat onze geplande verkenning van het loopparcours door de elleboog van Kris gedwarsboomd werd. Gelukkig kon ik op zaterdag voor de wedstrijd het parcours nog een keertje fietsen en dat stemde me toch iets geruster. Zwaar zou het zeker worden, maar mits voldoende doseren zou ik het wel overleven.

Na een behoorlijke nacht in de jeugdherberg van Malmedy, een vlotte voorbereiding ter plaatse dankzij m’n twee broers/soigneurs en de nodige fijne babbeltjes met de clubgenoten mochten we het water in. Geen straf zo bleek, want rond 10u was het zonnetje al danig van de partij en dan loopt de temperatuur in zo’n wetsuit snel op. Even genieten van het knappe uitzicht op de barrage, op de tonen van The Conquest of Paradise nog een paar keer diep ademen en dan was ik vertrokken voor een kleine 6u amusement.

Ondanks een klein akkefietje met mijn zwembril halverwege ging het zwemmen me goed af. Direct een goed ritme te pakken en ruimte om te zwemmen. Na de 2de bocht van 90° kwam er een hele hoop atleten 15m links van mij te liggen, waardoor ik even in de war was over te volgen richting, maar na een keer of 3 controleren was ik toch overtuigd van mijn eigen gelijk. En terecht :-). Na 34’49 stapte ik als 132ste uit het water en mocht ik aan de korte steile klim naar de wisselzone beginnen. Na een rustige wissel met het nodige zwalpen door wat duizeligheid kon ik de fiets op om aan het stevige fietsparcours met iets meer dan 1000 hoogtemeters te beginnen. Doseren zou daarin het codewoord worden.

Ik ben er ondertussen al aan gewend dat ik door mijn redelijk zwemniveau in verhouding tot m’n fietsniveau door behoorlijk wat volk voorbij geknald wordt. Ik trek me er ondertussen niet teveel meer van aan, maar rijd m’n eigen wedstrijd. Halverwege de eerste ronde kan ik aanpikken bij een dame die (naar mijn aanvoelen op dat moment) een tempo rijdt dat ik kan volgen. Bij de tweede beklimming van het lange vals plat in het parcours werd echter duidelijk dat dat geen optie zou zijn voor de resterende 55km. Dus maar terug een eigen tempo zoeken. Ik speelde een tijd haasje-over met een rasta-atleet die net voor mij uit het water kwam en ongeveer mijn fietsniveau had, dacht eraan om voldoende te eten en begon me mentaal voor te bereiden op de laatste fietsronde, die nog stevig zou worden. Het lang stuk vals plat leek te blijven duren, recupereren op datzelfde stuk terug bergaf was ook niet echt nog een optie en de benen begonnen pijn te doen in de beklimmingen.

Na 2u57 fietsen kwam ik terug de wisselzone binnen. Er hingen al behoorlijk veel fietsen op de haak, ik had met een 213de fietstijd zo’n 50 plaatsen verloren. Voor wat het waard is… Nog snel wat ORS naar binnen spelen, en beginnen aan het laatste gedeelte. 21km lopen, 3 rondes, 310 hoogtemeters per ronde. Aangezien ik in vorige wedstrijden de fout maakte om mijn loopcapaciteiten te hoog in te schatten en een te scherpe tijd als doel te stellen, zette ik nu bewust een haalbaar doel van 2u20’ voor mezelf. 9 kilometer per uur. Traag, maar realistisch. Na 42 minuten had ik mijn eerste ronde afgelegd en ik voelde me nog OK. Zou er dan toch 2u05-2u10 inzitten? Het antwoord kwam op de eerstvolgende helling: Nee Hans, blijf bij je oorspronkelijke doel. Tussen km 1,5 en km 4,5 van de loopronde liep het constant bergop en dat was dodelijk. Het tempo moest wat omlaag, ik had wat meer tijd nodig aan de bevoorradingen om drinken aan te nemen en me af te koelen. Maar: ik bleef goed op schema om 2u20 en zelfs 2u15 halen. Na 1u27 beëindigde ik mijn 2de ronde, maar de hellingen kropen echt wel in de benen. De laatste steile helling nog oplopen bleek onmogelijk, even stappen om de benen terug zuurstof te geven was absoluut noodzakelijk. Ik had nog 48 minuten om binnen de 2u15 te blijven. En ik begon met een duidelijk plan. De eerste afdaling rustig doen, het beetje energie dat ik nog had even opsparen. Dan in de bergop zo hard ik kon zonder me dood te doen. De afdaling tussen km 4,5 en 6 zou ik al iets meer gaan doorlopen, om in de laatste km alles eruit te lopen. Dit lukte wonderwel heel goed en ik raapte zowaar nog 2 atleten op. Wat een heerlijk gevoel :-). Ik moest en ik zou de laatste steile klim helemaal tot boven lopen en volle bak finishen. Helaas besloten de verzuurde bovenbenen er op 10m van de top anders over. Toch heel even blijven staan, 10sec terug op adem komen en dan de heerlijke finish. Ik haalde uiteindelijk een looptijd van 2u14’46. Een strakke timing die uiteindelijk voor een 218de plaats overall zorgde. Even ter aarde neerstorten, even totaal crashen, maar een minuutje later kon ik weer rechtstaan en wat eten en drinken. Ik voelde me alleszins beter als na die desastreuze finish in Terheijden, waar ik echt wel een kwartier van de wereld ben geweest. Nu zat mijn jongste dochter 7 minuten na mijn finish al ijverig paard te rijden op mijn buik. En ik vond het allemaal OK.

Samenvattend is 5u52 in het halve-triatlon-milieu niet echt een tijd om dolenthousiast over te worden. Maar, zoals in mijn eerste alinea beschreven ben ik in eerst echtgenoot, papa, osteopaat en docent. En als er dan nog tijd over is, probeer ik nog wat triatleet te zijn en te trainen. Zo haal ik gemiddeld een uur of 7 per week, met uitschieters tot 10u als ik een langere fietstocht kan plannen. En met dat in het achterhoofd, ben ik best trots dat ik dit jaar al mijn tweede halve triatlon succesvol heb kunnen beëindigen. En dat was gisteren dan nog met het gevoel dat ik er helemaal het maximum van mijn kunnen heb uitgehaald. En dan is die tijd maar bijzaak.

maandag 3 augustus 2015

Ironman Maastricht - #FAIL

Ook bij een anti-climax, hoort een verhaal, en dus een verslag. Mijn ervaring met Maastricht en haar Ironman ga ik echter niet in geuren en kleuren vertellen, maar in 10 puntjes:
  • Fysiek en mentaal net voldoende hersteld na stevige valpartij en maagontsteking laatste 2 weken
  • Vrijdagnacht TT fiets gestolen in zogenaamde bewaakte parking in Maastricht.
  • Zaterdag ganse dag vol adrenaline alles geregeld om toch maar te kunnen starten:
    • Trainingsfiets nog 120km van huis gebracht door Kevin
    • Aangifte gaan doen bij politie
    • Tijdelijk vervangruit laten installeren door Autotaalglas Maastricht
    • Voedingszakje laten kopen door ouders voor op fiets
    • Fiets klaargemaakt met hulp van Mike Mareels (nieuwe bandjes, klein vervangstuurtje, beetje afgesteld ...)
  • Zondagochtend nog relaxed opgestaan klaar voor de strijd.
  • In de drukte voor de wedstrijd nog paar stommiteiten die gelukkig net op tijd opgelost waren: zwembril even kwijt, en BrTC-collega's die niet zagen dat mijn wetsuit van boven naar onder sluit ... (achteraf bekeken hilarisch)
  • Na 100m zwemmen al beginnen braken ondanks zeer kalme zwemproef. Maag bleef wat onwennig maar toch nog na 1u12 zwemproef afgelegd (slechts paar minuutjes trager dan verwacht)
  • Eerste 40km goed van jetje gegeven op koersfiets tussen alle TT's, goed gegeten en gedronken, alles onder controle en goed gevoel, zeker niet te snel vertrokken.
  • Dan ineens terug maagproblemen en vooral mentale klap. Ik kon het plots niet meer opbrengen en alle adrenaline was uit mijn lijf.
  • De Cauberg nog eens stevig opgevlogen om daarna terug te voelen dat het motivatie-gewijs geen zin had vandaag. Na 1 rondje van 90km gezond en wel afgestapt.
  • Het zijn precies maar 9 puntjes
Dat je eens een dipje hebt tijdens een wedstrijd is normaal, en ik heb me er in het verleden steeds overgezet. Zondag was het echter anders. Ik heb 40-50km de tijd gehad om er rustig over te denken en om te zien of de goesting niet zou terugkomen. Uiteindelijk ben ik gestopt 100% in de wetenschap dat ik er geen spijt van zou krijgen. Dat brengt me naadloos bij een verhaal over motivatie en doorzettingsvermogen.

Ondanks alle dikke miserie van de laatste weken en een gebrek aan gestructureerde rust de laatste maanden, zou ik nooit gestopt zijn als we in Lanzarote of op de Norseman zouden zijn geweest. Ik was immers niet total loss of doodziek. Ik wil daarmee helemaal geen afbreuk doen aan de Ironman van Maastricht want het is een prachtige wedstrijd met een mooi maar zwaar parcours. Sinds mijn superprestatie in Klagenfurt ben ik echter ergens op een bepaald punt gekomen, waar de weegschaal uitdaging-motivatie niet steeds meer in evenwicht is voor eender welke wedstrijd. In Almere heb ik me er vorig jaar nog door gesleurd na ziekte, zondag werd de opgelopen pech me te veel. In mei in Lanzarote was de vermoeidheid ook enorm maar geen haar op mijn hoofd dat daar ooit zou opgeven. 

Ik moet het nu dus allemaal eens laten bezinken. De aankoop van een nieuwe TT fiets laat ik ook nog even in het midden.  Binnen 4 weken is er nog de Ironman 70.3 van Zell waar ik me zeker niet belachelijk ga maken als ik mijn lichaam niet verwaarloos de komende tijd. En mits een beter opzetstuur, is de trainingsfiets daar perfect voor geschikt. Ik mag zelfs Mirco zijn 'oude' TT fiets lenen dus dat komt wel goed. Daar moeten we dus gewoon starten, los van de trainingsarbeid die ik nog wil verrichten de komende weken.

Daarna heb ik tot oktober de tijd om na te denken over 2016. Als er nog een volledige triatlon uit de bus komt (plan A), zijn enkel Norseman, Lanzarote en Embrun op dit moment nog een optie. Ik zie me geen andere wedstrijd waar ik me de komende winter voor kan motiveren. Dat was ook voor mijn pech van de laatste weken al weloverwogen. Norseman is een loterij en Lanzarote zal een beetje mee afhangen van Vanessa haar keuze eind september.  Plan B is een jaar de actieve triatlon op een laag pitje zetten en eens voor een fietsuitdaging gaan genre Race Across Europe of Trans-continental. Ik blijf toch in de eerste plaats een wielerliefhebber. Plan C is een jaar niks op voorhand plannen en gewoon bezig blijven door dag per dag te doen waar ik zin in heb, zonder specifiek groot doel.  

Ik voel me momenteel goed bij de 3 plannen. In oktober komt het moment dat plan A mogelijk wordt. Dan is er de trekking van de Norseman en de keuze van Vanessa om al dan niet Lanzarote mee te doen in Mei 2016. Zijn die 2 niet aan de orde, dan moet ik Embrun afwegen tegen plannen B en C, waarbij Embrun natuurlijk ook een beetje met plan B overlapt wegens de zware Alpen-rit. Alleen moet de marathon dan ook weer getraind worden.

Tijd zal raad brengen. Eén voordeel heb ik, ik moet amper recupereren van die 3,8km zwemmen en 90 fietsen van zondag. Fysiek vormt dat al een probleem minder de 4 weken voor Zell. In en na Zell gaan we dan al een beetje meer voelen of de balans tussen plannen A, B en C al zou veranderd zijn. Over een TT fiets moet ik ook niet wakker liggen voor oktober en daarna is er nog tijd genoeg.

Enkel de moraal dien ik nog op te kunnen opkrikken voor Zell. De rollercoaster van pech de laatste 2 weken is sowieso iets eenmalig, en dan beter allemaal samen voor 1 grote wedstrijd dan alles verspreid en elke wedstrijd wel iets van tegenslag ... Ik heb sinds mei echter ook problemen om voldoende te kunnen rusten, waarmee ik niet tussen trainingen bedoel maar ook door alle andere taken qua werk en privé. Voordien slaagde ik er steeds in om elke week af en toe een uurtje te rusten met bvb wat muziek. Sinds mei plan ik dat nog steeds hetzelfde maar komt er steevast iets tussen wat mijn ritme verstoort. In 80% van de tijd zijn het die ellendige files die alleen maar erger worden en opduiken op de gekste momenten. Daarnaast zijn er dan allerlei andere onverwachte zaken, al dan niet professioneel die even wat extra aandacht vragen... Het wordt tijd dat alles terug een beetje in de plooi valt. Vandaag kunnen we in elk geval al van een beetje rust genieten. De verzekering is op de hoogte gesteld van de auto-inbraak, Carglass is verwittigd en ik dien enkel nog een beetje administratie af te werken.

Pittig detail. Ik heb vandaag (maandag) vastgesteld dat ik 3 kilo minder weeg dan toen ik naar Maastricht vertrok, ondanks een rijkelijk diner gisteren en ontbijt. De kans is dus groot dat ik door de affaire met de fiets ook gewoon aan de start ben gekomen met een plots gewichtsverlies ondanks alle carboload. Dat kan de maagproblemen en het slechte gevoel onderweg ook nog mee verklaren. Misschien was ik fysiek ook gewoon leeg.

zondag 26 juli 2015

Ironman Maastricht - Supporters Praktisch

Tijdstip
Zondag 2 augustus. Start profs om 7u, start age groupers vanaf 7u10 via een rolling start. Dat wil zeggen dat we vanaf 7u10 50 minuten tijd hebben om te starten en je individuele wedstrijdtijd pas begint te lopen als je over de startmat beweegt. Ik vermoed dat wij echter vrij snel in het water zullen gaan, gezien er toch geen duizenden deelnemers zijn en je toch niks meer kan doen behalve wachten anders.
Finish profs vanaf 14u45. Finish gewone (BrTC) stervelingen ergens tussen 17u00 en 20u00 ;-)

Locatie (110km van Antwerpen)
De start  en wisselzone bevinden zich aan de Griend langs de Maas aan de overkant van het historische stadscentrum. De finish ligt op de Markt in het centrum.
Wisselzone: http://www.ironman.com/~/media/a2d233fcd997466c90ec19a8881be0d8/ironman%20maastricht%20limburg%20start%20transition.pdf?d=true
Finish: http://www.ironman.com/~/media/c613d38034664ccc9a1561fcb8a838e5/ironman%20maastricht%20limburg%20finish.pdf?d=true

Zwemmen
http://www.ironman.com/~/media/37dd19af9c3848988549cae89f21a4e8/ironman%20maastricht%20limburg%20swim%201.pdf?d=true
Het zwemmen (3.8km) start aan De Griend op de rechteroever van de Maas waarna er stroomopwaarts gezwommen wordt langs de stad. Ongeveer in de helft moet iedereen even uit het water over het domein van het Provinciaal gebouw, om daarna dezelfde weg terug te zwemmen stroomafwaarts.
Supporters kunnen op de verschillende bruggen of langs de kade plaatsnemen.

Fietsen
http://www.ironman.com/~/media/0093b398f74e446d98da4d7f874d6acc/ironman%20maastricht%20limburg%20bike%201.pdf?d=true
Het fietsparcours bestaat uit 2 ronden van 90km. De eerste 30km zijn vlak en normaal wind in de rug via Elsloo en Stein tot aan Sittard (passage aan voetbalstadion vlakbij autosnelweg en door centrum). Daarna keren we terug richting Maastricht met eerst nog een vlakke 15km, gevolgd door 45km door het heuvellandschap met enkele stevige beklimmingen uit de Amstel Gold Race zoals de Bemelerberg en de Cauberg. Het parcours zelf bestaat uit een 8-vorm. Dat wil zeggen dat er 1 punt is waar de renners elke ronde 2x passeren. Dat punt bevindt zich na ongeveer 65km tussen de Bemelerberg (Bemelen) en de Cauberg (Valkenburg). Na 1 ronde passeert iedereen door Maastricht (rechteroever), langs de wisselzone.
Supporters die de atleten graag meermaals zien, kunnen met de auto proberen op enkele punten te gaan kijken. Vermoedelijk is dit nog redelijk te doen gezien de grote voorraad aan snelwegen in en rond Maastricht. Interessante plaatsen zijn centrum Sittard (lusje door de stad -25km van Maastricht)), de Bemelerberg en de Cauberg, en het knooppunt van de 8-vorm tussen die 2 hellingen in (minder dan 10km van Maastricht).

Lopen
http://www.ironman.com/~/media/95b06e7c844a49a096723ff49e2df1b4/ironman%20maastricht%20limburg%20run.pdf?d=true
Na de wissel wordt er richting linkeroever (historisch stadscentrum) gelopen waar 3 rondes van 14km worden afgelegd door de stad (Vrijthof, Markt) en richting Sint-Pietersberg. De eerste 3km vanuit het centrum en de laatste 3km richting centrum zijn 'enkelrichting'. De 8km daartussen lopen we over dezelfde weg heen als terug.
In de binnenstad zien supporters dus alle lopers 3x voorbij komen. Als je echter vanuit het centrum een dikke km naar het zuiden trekt richting Prins Bisschopsingel of Sint-Pietersberg, kan je iedereen het dubbel aantal keer zien!

Bevriende Deelnemers
Kris - H35-39 - nr 482
Ivan Van Coninckxloey (BrTC) - H45-49 - nr 671
(Anne)Leen Coen (BrTC) - D25-29 - nr 226
Marc De Ren - H45-49 - nr 819
Johan Pauwels - H45-49 - nr 800
François Hemgenberghs - H55-59 - nr 750
Peter Croes - H30-34 - nr 128

Parkeren in Maastricht
http://www.parkeren-maastricht.nl/parkeergarages
De start en wisselzone bevinden zich aan De Griend (parking 5) maar vermoedelijk gaat deze onbereikbaar zijn op de dag van de wedstrijd. Het beste alternatief om de ganse wedstrijd bij te wonen zal parking Vrijthof (2), Mosae Forum (3) of Bassin (4) zijn. Deze 3 parkings liggen vlakbij de finish en op wandelafstand van expo en zwemstart.

Online volgen? 

Het Weer
(Verwachting 27/jul)












Officiële Website
http://www.ironman.com/triathlon/events/emea/ironman/maastricht.aspx

Twijfels

Nog 7 dagen tot de Ironman van Maastricht en het wordt er niet gemakkelijker op ...
 
Het goede nieuws is wel dat ik vandaag een geslaagd ritje van 133km heb kunnen fietsen met de TT-fiets. Lang in de beugels liggen ging echter nog niet door de wonde aan elleboog. Gevolg was dus een stijve nek en schouders van onnatuurlijke houding. De draadjes zijn uit mijn elleboog verwijderd en de wonde geneest heel goed. Woensdag beslis ik of ik met TT op koersfiets naar Maastricht trek maar ik heb er wel goed oog in dat de wonde tegen dan nog veel beter zal genezen zijn.
 
Na het fietsen ben ik wel als een blok in slaap gevallen van gezonde vermoeidheid. Het was de eerste keer in enkele weken dat ik me eens gewoon moe voelde zonder invloed allerlei kwaaltjes. Toen ik wakker werd, voelde ik me echter terug een wrak. De stekende pijn van de maagontsteking was ook snel weg vorige week, maar maag en darmen blijven toch wat onwennig de laatste dagen.
 
Het is zonde dat ik me 2 weken geleden echt super voelde, maar de val en de maagontsteking hebben hun negatieve impact gehad op lichaam en geest. Ik hoop me tegen woensdag/donderdag toch gewoon terug goed te voelen om met een goede moraal naar Nederland te trekken. Ik ben er alleen niet gerust in, en dat helpt natuurlijk ook niet.
 
 

dinsdag 21 juli 2015

Bad timing ...

Dit seizoen vallen de halve van Eupen en de Ironman van Maastricht op dezelfde dag. Aangezien Bram en Hans voor de eerste keer Eupen gaan meedoen, hadden we aangeboden om eens een dagje op parcoursverkenning te gaan. Ideaal voor mij en Leen om nog wat klimkilometers te doen voor Maastricht. Het liep echter anders af...

We begonnen met een rondje van het fietsparcours waar het de ganse tijd uitkijken was. Veel stenen, putten, slijk op de weg ... kortom onmogelijk om eens goed door te rijden en voorzichtigheid was de boodschap. Na een rondje besloten we om de dam eens af te dalen en te beklimmen zoals in het 'oude' parcours. Toen ging het echter mis. Na de afdaling begonnen we aan het vlakke stuk tot aan de voet van de dam en ik legde me even in de beugels om snelheid te maken. De staat van de weg was blijkbaar echter nog slechter dan vroeger en door de schaduw onder de bomen had ik een klein gat in het wegdek niet gezien. Gevolg: voorwiel onderuit en ik de kant in. Gelukkig kon ik me nog grotendeels in het gras smijten maar mijn elleboog kwam vol op het asfalt neer.

Ik kon gelukkig snel opstaan en voelde wel dat er niks ernstig gebroken of zo was. Enkel vleeswonden aan knie en elleboog en schaafwonden op bil en heup. De wonde aan de elleboog was echter te verontrustend diep en Hans stelde voor onmiddellijk naar de spoed te gaan. Om toch eventjes te bekomen, heb ik mijn fietsschoenen uitgetrokken en nog te voet richting auto gewandeld. 

Gelukkig is er vlakbij in Eupen centrum een ziekenhuis en op de spoedafdeling was het zeer kalm. De radioloog stelde vast dat er geen schade aan mijn elleboog was en uiteindelijk kwam ik er na 2 uur van af met een goed ontsmette knie en een elleboog voorzien van 7 hechtingen.

Ondertussen geneest alles vrij aardig. Ik mag wel niet meer zwemmen alvorens de draadjes eruit zijn (vrijdag 24/jul). De eerste dagen na de val heb ik me wel rot gevoeld (wsl ook door tetanusspuit) en ik ben nog steeds niet in normale doel. Ik heb wel zondag het fiets- en loopparcours van Maastricht kunnen verkennen, wat me wel geruststelde over de kwetsuren. Hopelijk kan osteopaat Hans me donderdag nog van de kleine ongemakjes af helpen.

Mijn TT fiets moet nog nagekeken worden, maar lijkt ok behalve een barst in mijn wiel. Het wordt dus nog wel even afwachten met welke fiets ik in Maastricht gaat starten. Ik weet ook niet of ik goed in de beugel ga kunnen liggen met die elleboog.

Al bij al had de val veel ergere gevolgen kunnen hebben, maar ideaal is het ook niet. Ik hoop dat de draadjes er vrijdag uit kunnen en ik nog wat ga kunnen zwemmen nadien. Voor de rest zit de vermoeidheid me dwars die bij de val is gekomen. Hopelijk kan Hans de oorzaken daarvan behandelen zodat ik me volgend weekend terug kiplekker voel en dan nog een week echt kan uitrusten richting Maastricht. Het parcours is daar immers echt mijn ding. Ik voelde me een week geleden echt super en klaar voor de volgende Ironman maar deze week ben ik echt heel moe. De kwetsuren hebben me ook heel wat nachtrust gekost.


zondag 12 juli 2015

Trio-tlon van Vlaanderen

In de planning was oorspronkelijk niks voorzien tussen de Ironmen van Lanzarote en Maastricht maar vandaag hebben we alsnog een competitiemomentje voorzien. Clubgenoot Steve zou normaal solo de Triatlon van Vlaanderen meedoen maar werd afgeraden te lopen door een knieblessure. Hij boekte zijn inschrijving om naar een trio-deelname. Nikita werd gerecruteerd om te zwemmen en ik bood me aan om de 10km loop voor mijn rekening te nemen.
 
Sinds Lanzarote heb ik enkel nog maar trage duurlopen gedaan en ik wist dus helemaal niet welke snelheid ik zou halen. In principe moet ik op 10km ergens tussen 40 en 43 minuten uitkomen, maar ik kende het parcours ook niet, dus we zouden wel zien. Ik had ook een lange, stevige trainingsweek achter de kiezen met zaterdag nog een fietstocht van 120km.
 
33 Trio's stonden er aan de start en Nikita begon aan de zwemproef in de laatste wave, 2 minuten achter de heren zonder licentie, 7 minuten achter de dames en 12 minuten achter de heren met licentie. Nikita zwom heel sterk en kwam als 10e trio uit het water, waarbij ze o.a de 2 minuten op clubgenoten Tim en Raf reeds wist goed te maken.
 
Het fietsparcours verloopt volledig in de sfeer van de Ronde van Vlaanderen met een opeenvolging van stevige klimmetjes en scherpe afdalingen, met hier en daar wat kasseien. Fietsen is voor Steve sowieso de moeilijkste discipline en bovendien mocht hij niet voluit op de trappers duwen vanwege de knieproblemen. Tijdens zijn capriolen was er genoeg vermaak in het stadscentrum met de vele BrTC-ers in koers en supporters langs de kant.
 
Ivan moest gepland opgeven na het fietsen en, op Tim na, waren alle BrTC-ers reeds aan hun 2e loopronde van 5km bezig toen ik van start kon gaan. Steve had de 31e trio-fietstijd gereden, om en bij de 2 uur en we lagen nu tevens op plaats 31 in de trio-rangschikking. Mijn doel was de 10 minuten eerder gestarte Tim nog inhalen, en ons tenminste 'ontdubbelen' op Manuel, die 5 min voor mijn start aan zijn laatste ronde was gestart. Elk trio dat ik nog te grazen kon nemen, was meegenomen.
 
Het loopparcours was qua ligging best mooi maar voor de rest zeer merkwaardig te noemen. Tijdens de 5km per ronde was het grootste deel verhard met steentjes, met een lange passage over stalen platen, een scherpe bocht bedekt met vlot glijdend wit zand en een bruggetje over een gracht dat werkte als een soort trampoline ... Dan moesten we ook nog 25 meter gebukt door een donkere tunnel, 1m85 hoog. Niet echt mijn favoriete omloop dus, en ik moest constant uitkijken dat ik me niet zou verstappen met Maastricht in het achterhoofd.
 
Ik heb meerdere tientallen atleten kunnen inhalen en ben zelf door niemand voorbij gestoken (kon ook nog moeilijk). Manuel had ik in mijn eerste ronde de laatste km te stekken en hij kon nog eventjes aanklampen in mijn kielzog door dat bizarre tunneltje. Tim had ik na 6-7km te pakken, al zat ook hij nog in een mooi ritme. Uiteindelijk heb ik 45 minuten gelopen over 10,5km volgens GPS. Ik liep de 11e tijd waardoor we nog oprukten naar plaats 25 in de trio-klassering.
 
Desalniettemin was het weer een fijne dag met de BrTC-bende, op een mals regenbuitje na tijdens de wedstrijd. Onze trio-deelname was ook best leuk, en ik ben tevreden over mijn resultaat. Zonder ook maar 1 snelheidstraining te doen de laatste maanden, liep ik wel terug een deftige tijd op een vervelend parcours. Ik was ook onmiddellijk gercupereerd wat mijn vaststellingen de laatste 2 weken bevestigt. Lanzarote is volledig uit het lijf en de vorm zit momenteel misschien wel beter dan begin mei. Nog anderhalve week kilometertjes malen en misschien zit er dan wel nog iets heel moois in dan in Limburg. Ik zit in elk geval veel beter dan vorig jaar voor mijn 2e volledige afstand dat jaar.



donderdag 9 juli 2015

3 weken tot Ironman Maastricht

Ik heb op zich opnieuw een berekende gok genomen om dit jaar een tweede Ironman te plannen, slechts 11 weken na Lanzarote. Vorig jaar had ik hetzelfde gedaan na Klagenfurt en er toch ietwat een dubbel gevoel aan overgehouden. Eigenlijk ging Almere niet zo slecht, maar 2 weken voordien, toen ik was gaan fietsen in de Pyreneeën, zat de vorm beter dan in Almere zelf. Ik heb de taktiek dit jaar dan ook iets anders toegepast door de eerste 2 weken na Lanzarote niet te trainen, behalve lange wandelingen, en nadien trager terug op te bouwen. Het blijft wel een beetje koffiedik kijken aangezien Lanzarote ook wel meer van lichaam en geest hebben gevergd dan Klagenfurt vorig jaar.
 
Op zich is de goesting in Maastricht momenteel zeer hoog en ook fysiek gaan we absoluut niet klagen. Ik begin stilaan terug een comfortabel gevoel in het water te krijgen. Het zijn echter vooral de fiets- en looptrainingen die me vertrouwen schenken. Mijn hartslagen zitten terug even laag als voor Lanzarote, terwijl de fietssnelheid nog is gestegen. Zaterdag ga ik nog een lange rit doen en verder hebben we nog enkele trainingen gepland in Eupen, Maastricht en naar zee. Dat zal dus zeker wel goed zitten. Een comfortabele fietsproef in Maastricht is immers de basis van een goede marathon. Het was ook op de fiets dat ik het vorig jaar reeds liet afweten in Almere. Toen verloor ik zowel bij het fietsen als lopen een half uur tov de mogelijkheden in goede vorm.
 
Qua lopen ben ik heel tevreden over de conditie, al heb ik geen snelheidstrainingen meer gedaan. Ik heb enkel nog getraind tussen 10 en 11 km/u maar voelde me de laatste dagen wel terug super, zeker tijdens lange lopen boven de 20km. Zondag ga ik in Oudenaarde de Triatlon van Vlaanderen meedoen in trio en eens kijken welke snelheid ik haal op een 10km. Ik heb daar absoluut geen idee van momenteel. Gisteren liep ik iets sneller dan 11km/u aan hartslag 138. Normaal wil dat zeggen 12km/u net onder de 150, maar ik heb geen idee welke snelheid ik haal boven de 170 en hoelang ik dit ga kunnen volhouden. Ergens hoop ik wel niet al te ver boven de 40 minuten uit te komen, maar ik ga mezelf er niet op afrekenen. De duurlopen op ironman-tempo gaan immers terug prima.
 
Nog 2 weekjes doorbijten (paar dagen verlof om nog extra kilometers te doen) en dan afbouwen naar het 2e hoogtepunt van het seizoen! En wat er dan nog over is, gaat nog mee richting Zell-am-See maar daar denken we nog even niet aan.


woensdag 1 juli 2015

Alles (tijdelijk?) terug op het gevoel.

Ik heb vandaag op aanraden van Vanessa de schermen van mijn Polar heringesteld. Op het eerste scherm tijdens het sporten staat nu geen informatie meer over hartslag of snelheid. Ik was me de laatste tijd blind aan het staren op hoe snel, hoe ver en met welke hartslag ik aan het lopen of fietsen was. Van plezier was er al lang weinig sprake, al is dat deze week pas tot me doorgedrongen. Telkens de hartslag wat te hoog naar mijn zin was of de snelheid wat te laag, vergat ik nog te genieten van mijn bezigheden. Met momenten begonnen mijn benen zelfs te blokkeren puur omdat ik zat uit te rekenen hoe ver ik nog moest fietsen of lopen. Echter naarmate ik dan dichterbij de aankomst kwam, voelde ik dat ik nog totaal niet moe was en alles in het kopje zat.

Ik heb voor de trainingen nu alle metingen naar een 2e scherm verwezen, gezien ik mijn lichaam toch goed genoeg ken en aanvoel om verder voor te bereiden op Maastricht en Zell. De pols in rust bljft nog een goede indicator voor de vermoeidheid en voor de rest gaan we verder op het gevoel. En de hartslagmeter blijft aanwezig om me te waarschuwen bij extreme waarden omdat de gezondheid toch nog altijd prioriteit is.

Op de één of andere manier heeft die 4 volledige triatlon enkele weken later ergens iets getriggerd waardoor ik even problemen ondervindt om alles goed te kunnen plaatsen en me algemeen te motiveren. Langs de ene kant is het precies maar normaal en logisch geworden dat ik zulke uitdagingen aankan, langs de andere kant begin ik dan tijdens korte trainingen te twijfelen aan de conditie en de capaciteiten. En dit is allemaal niet nodig als ik dan achteraf naar mijn logbook kijk. Het is een beetje worstelen op het moment en vooral vermijden om ergens in een passieve modus te sukkelen met gebrek aan goesting voor eender wat ...

woensdag 27 mei 2015

Terugblik - Competitiviteit vs Amusement

Ondertussen zijn we weer een kleine 2 weken verder na het avontuur op Lanzarote, met 4 volledige triatlons op de teller sinds mei 2013, en vooral 4 geslaagde aankomsten. De problemen bij Belgocontrol en bijhorende nachtvlucht met stevig slaaptekort hebben mijn recuperatievermogen danig in de war gestuurd. Tot begin deze week heb ik met een soort jetlag rondgelopen alsof ik 2 weken in de States had gezeten. Ik heb al wel enkele avonden telkens meer dan een uur gewandeld en zondag ben ik 2 uur gaan fietsen. Stilaan voel ik nu toch de kracht en zin terugkomen om wat meer te gaan sporten.
 
Mijn moment van concentratieverlies tijdens de wedstrijd zindert tevens nog wat na in mijn ribbenkast. Dinsdag ga ik nog langs osteopaat Hans die vast en zeker nog wat dient los te maken, maar ik vrees toch dat er een rib gebroken of gekneusd is. Daar ga ik dan toch nog wat meer weken last van hebben, vooral als ik ga willen lopen. Ik blijf er wel bij dat, buiten het tijdverlies op het moment zelf, ik door de gecontroleerde val niks heb verloren in de wedstrijd. Zo'n dingen doen gewoonlijk pas 2 dagen later pijn ...
 
Na mijn 4e volledige triatlon is er wel 1 ding dat mij bij mezelf is opgevallen. Ik ben veel rustiger bij het evalueren van de prestatie. Ik ben tevreden met wat er die dag uit mijn lichaam en geest is gekomen en kan dit perfect plaatsen in zijn context. De tijd van afvragen wat er nog beter of slechter had kunnen gaan, en hoe we kunnen verbeteren etc is voorbij. 10 Jaar geleden kon ik amper een meter lopen en niet deftig crawl zwemmen, nu doe ik een Ironman wanneer ik er zin in heb, met steevast een eindplaats in de eerste helft. En hoelang ik er over doe, zal steeds afhangen van een heleboel zaken, maar die gaan niet meer bepalen of ik er met een goed of slecht gevoel op vooruitblik of terugkijk. Tijdens de incidentrijke zwemproef in Lanzarote heb ik op een bepaald moment echt de switch gemaakt om me even uit de oorlog te begeven en terug op zoek naar amusement te gaan. Ik begon me zo te irriteren aan het agressieve gedrag van mensen rondom mij (zeker als je ziet dat we pas rond plaats 600-700 zwommen!) dat ik het even kotsbeu werd. Ik ben wat rustiger beginnen zwemmen uit de drukte en vond nadien de juiste spirit terug (vooral na de wissel). De rest van de dag heb ik genoten, hoe goed of kwaad het ook verder ging, met een gerust gemoed dat we de finish wel 'comfortabel' zouden halen.

Professioneel is het enorm druk en gaat het momenteel voor de wind, en de genoegdoening die ik daar dagelijks van krijg is heel belangrijk. Dat is ook nodig gezien de stress die er bij komt kijken in de drukke perioden (gelukkig positievere stress sinds mijn juiste beslissing om zelfstandige te worden in 2012). En de vrije tijd die me rest, vul ik in met waar ik zin in heb. Ik heb ook nog meer dan vroeger ontdekt dat er een limiet op de goesting in sporten staat. Ik kan doorgaans 10-12 uurtjes in de week gaan trainen, maar dan stopt het ook. Uitzonderingen komen af en toe voor wanneer er een zonnig dagje verlof verschijnt, of eens een weekje sportstage zoals begin dit jaar in Benicasim. Daar moet je dan eens werkelijk niks anders doen buiten slapen, eten en trainen. En mentaal is dat toch ook een beetje vakantie dan.

Ik zal mijn sportieve uurtjes ook steeds blijven invullen met activiteiten waar ik op dat moment zin in heb. Het blijft immers dagelijks om ontspanning gaan die in balans moet zijn met het professionele. Ik heb geleerd dat het voor mij vooral belangrijk is bezig te blijven en niet te lang stil te zitten. De ene week zal ik wat meer lopen, de andere week zwemmen, soms kort, soms lang, ... zolang ik me maar amuseer. De basis is er ondertussen toch voldoende om gewoon te doen wat ik graag doe, wat niet wil zeggen dat er niet meer stevig moet getraind worden. Ik heb echter zelf geen behoefte aan continue structuur (meer) en hoef me zeker niet aan anderen te spiegelen. Nochtans ben ik de eerste om andere mensen te helpen om structuur te bieden om ook hun drukke leven succesvol met sport te combineren, zolang het maar ontspanning blijft. Maar op mijn persoonlijke motivatie heeft niemand invloed. Als ik het beu ben, zal ik ermee stoppen. Langs de andere kant: zolang ik me amuseer, heb ik geen enkele externe motivatie nodig om stevig door te gaan.
 
Er zullen in wedstrijden altijd mensen voor mij zijn, en altijd (nog meer) mensen achter mij. Als ik voor mezelf zie wat ik er voor doe, dan kan ik alleen maar tevreden zijn. Regionale korte afstandswedstrijden zeggen me niet veel meer. Ik kan me er vaak niet meer amuseren als ik zie hoe (over)competitief pure recreanten er zich vaak gedragen. Ik ben daar waarschijnlijk iets te zelfrelativerend voor. Ik zal wel verder rustig de wereld afreizen, en mijn hobby uitvoeren zolang lichaam en geest nog meewillen. Gelukkig kan ik steeds rekenen op een aantal specialisten om vooral dat lichaam intact te houden. Er staan alvast nog mooie locaties en grote persoonlijke uitdagingen op het lijstje ... eerst richting Maastricht en Zell-Am-See nu. Volle gas, maar vooral zoveel mogelijk genieten van het feit dat we dit allemaal nog mogen en kunnen!

zondag 24 mei 2015

Ironman Lanzarote 2015 - Heroïsche editie

Twee uur voor de start had het er in Puerto del Carmen nog alle schijn van dat de wind wat was gaan liggen. Berichten uit andere streken van het eiland bevestigden echter het tegendeel. Het ging een helse dag worden met constant 5 bft wind, wisselende bewolking in de voormiddag en volle zon in de namiddag.

Mijn voorbereiding begon wat aarzelend met een plots verdwenen chip en een losgedraaid ventieltje. Gelukkig allemaal op tijd opgelost dankzij de prima organisatie. Een gebrek aan voldoende dixi's blijft echter een steeds terugkerend fenomeen. 1800 Atleten die allemaal nog langs het toilet willen passeren, dat zorgt voor oplopende wachttijden. Gelukkig waren er enkele bekende collega's en Filip VC (organisatie) om een babbeltje te doen.

Ik stond netjes op tijd in de startvakken en had me voldoende vooraan gezet. Om 7u klonk dat het ultieme startschot en we waren vertrokken voor een dagje plezier. De eerste 150m tot aan de boei waren pure hel. De zenuwen waren hooggespannen bij vele deelnemers en 2 Engelsen gingen vlak voor mij zelfs letterlijk op de vuist. Ik wilde niet te veel energie verspelen en zocht wat rustiger water en goede voeten op. Door de opkomende wind stonden er meer golven dan gebruikelijk en met momenten was het toch zwoegen. Na 33 minuten had ik het eerste rondje van 1900m afgelegd, korte exit over het strand en op naar het tweede rondje. Dat ging ook niet echt super in de golven en drukte maar uiteindelijk kwam ik veilig aan land na 1u13, gemeten aan de timing-mat wat verder op het strand. Ik kwam zo als 747e uit het water.

Na een korte verkleedpartij en het laten toebrengen van zonnecrème, kroop ik de dijk op richting fiets. De wissel verliep vlotjes en we trokken op weg voor 180km, 2600 hoogtemeters en vooral heel veel (tegen)wind.  Na 15km had ik een gemiddelde van 24km/u ... verschrikkelijke tegenwind maar ik sloeg er toch in om continu mensen in te halen. Richting El Golfo de gas open met wind in de rug en het gemiddelde ging al richting 28,5km/u. De eerste test was de beklimming van Timanfaya wind tegen, en dat ging super. De benen zaten echt goed en ik ging in lage hartslagen al tientallen atleten voorbij. Boven vielen er enkele druppels regen en in de afdaling was het bijtrappen geblazen door de tegenwind. Na 60km in La Vegueta stond de familie een eerste keer te supporteren. Daarna kwam er een heerlijk stuk richting La Santa en Calleta de Famara en ik bleef de tegenstanders oprollen, zo goed waren de benen. 

Na 90km kwam het lastigste stuk. Eerst klimmen naar Teguise, waar Marc en Viv enthousiast stonden te supporteren en dan naar Las Nieves en Mirador de Haria. Ik bleef nog goed in cadans ondanks de stevige hellingen en wind. In de afdaling van de Mirador was het even schrikken toen er een ambulance stond met enkel een fiets op de grond ernaast. In het dorp van Haria begon dan het lastigste deel van het parcours met de klim naar Mirador del Rio. Vooral het eerste deel aan de cactustuin is voor mijn lichaamsbouw eigenlijk wat te steil waardoor het tempo even stokte. Toch even de tijd genomen om te genieten van het uitzicht op La Graciosa en na 120km hadden we het hoogtepunt van de rit bereikt. Nu volgde een afdaling van bijna 15km tot Arrieta die ik nog heel goed kende van vorige passages en ik sloeg erin goed te recupereren en toch een 10tal atleten voorbij te steken. Net voorbij Arrieta stond de familie opnieuw te supporteren.

Na Arrieta was het 20km vals plat omhoog wind in de rug en ik panikeerde toch een beetje toen 10-20 atleten me inhaalden, ookal was ik zelf wat op reserve aan het rijden. In Tahiche sloegen we echter rechtsaf en kregen we een verschrikkelijk stuk van 3km voor de boeg richting Nazareth, klimmen en wind vol op het gezicht, en ik reed nog 12km/u. Ik haalde echter één voor één de (overmoedige?) tegenstanders in en het gevoel beterde terug. Vanaf Nazareth was het grotendeels bergaf en konden we beginnen voorbereiden op het lopen ... althans dat was de bedoeling. Tot ik 10km voor het einde een rond punt compleet verkeerd inschatte en tegen 50km/u de berm in vloog. Ik denk dat het even een black-out of zo was want ik had de ganse dag perfect afgedaald. Gelukkig zag ik tijdig dat ik me best op mijn zijde tegen de schuine zijberm liet ploffen aangezien die vooral uit zand bestond. Het gevolg was een enorme klap maar bijna geen schade. Enkel kleine schrammen door steentjes, schouders en ribben wat geraakt maar geen schade aan de fiets of andere ledematen. Een vriendelijke politieman vroeg me of alles OK was en met 5 minuten vertraging was ik terug weg. Die mens keek nogal ... Uiteindelijk kwam ik veilig en wel aan in de wisselzone na 6u28 en een 387e fietstijd wat supergoed was (27,8 km/u gemiddeld, dat zegt genoeg over hoe zwaar het was).

In de wisselzone heb ik toch maar eerst de schrammen laten ontsmetten. Ik wou immers geen risico nemen met het zand dat eraan kleefde en de zon die volop scheen. Tijdens de verzorging, verscheen er plots een lokale cameraploeg voor mijn neus met een enthousiaste reporter die me vroeg 'muy bien?' .... 'muy bien ... but manana will be another cook!' ...  Na een trage wissel dus toch maar op weg voor de marathon. Na de zorgen omtrent de hamstrings, was het dus ook nog even afwachten hoe het lichaam de totterpartij zou verteren. Zon en wind waren alom tegenwoordig en het zou nog een groter slachtveld worden dan het op dat moment al was... Het loopparcours bevat ook nog enkele honderden hoogtemeters door de constante stukken vals plat.

De eerste ronde was 22km lang met een bijzonder gezellige passage langs het vliegveld. Kortom wind langs alle kanten en stompen maar ... De benen beslisten al vrij vroeg de blok erop te leggen en continu lopen zat er niet meer in. Spijtig want als ik die eerste ronde had kunnen blijven lopen, zou ik niet veel plaatsen meer hebben verloren. Mijn verbazing was wel groot om vast te stellen dat enkele age group toppers ook al vroeg moesten beginnen wandelen en het begon opgaves te regenen, net zoals braaksel links en rechts ... Met mijn maag en darmen was alles OK. Ik had wel wat hoofdpijn maar die verdween nadat ik mijn iets te spannende vizor had omgeruild voor een zonnebril, soms zit het in kleine details. Na de eerste ronde stopte Vanessa me extra gelletjes en cola toe en ik besloot de strijd aan te gaan om die marathon onder de 5 uur uit te lopen. Dat is ver onder de mogelijkheden maar de omstandigheden hadden reeds te veel van lichaam en geest gevergd. Gelukkig kon ik rekenen op een dolenthousiaste bende supporters die op verschillende plaatsen van het parcours stond opgesteld.

Na de eerste lange ronde moest ik nog 2 rondjes van 10km overleven. Ik was echter niet de enige want 60% van het deelnemersveld was al regelmatig aan het stappen. Ik probeerde nog wat af te wisselen met lopen al werd dat steeds moeilijker. Vlak voor de laatste ronde zag ik dat een tijd onder de 5u er nog wel in zat als ik nog de helft van de tijd zou kunnen lopen. Tijdens de eerste 5km haalde ik dat gemiddelde niet maar een laatste gelletje en de aanmoedigingen van Viv en Marc 3km voor de finish gaven me plots toch de vleugels die ik nodig had. Ik verbeet alle pijn en zette een relatieve eindsprint in waarbij ik nog een 20tal atleten kon inhalen tot aan de finale rechte lijn. Even kijken dat er niemand vlak voor of achter mij liep, en dan dolenthousiast de laatste meters in om in een ultieme explosie het finishlint in de hoogte te smijten na 4u55 lopen in een totaaltijd van 12u55 en een 637e eindplaats. 

Vlak na de finish hoorde ik achter me roepen 'Kris, Kris!'. Het was Luc Van Lierde die me persoonlijk mijn finishers medaille gaf. Hij feliciteerde me en zei dat het één van de allerzwaarste edities was geweest van de zwaarste Ironman ter wereld, en wie ben ik om dat niet te geloven! Ook race organisator Kenneth Gasque vertelde me dat ik één van zijn helden was vandaag samen met al die andere finishers. Uiteindelijk zou om 23u57 de 1462e en laatste finisher aankomen na bijna 17 uur race. Dat zou het aantal opgaves op een record brengen dit jaar.

Ik denk dat het voor alle atleten een heroïsche editie was gisteren. Dat merk je ook aan de tijden van de toppers. Mijn conditie was zeker minstens even goed als in Klagenfurt vorig jaar. Dat was ook te merken tijdens het fietsen. Het lopen werd echter voor iedereen een calvarietocht door de omstandigheden en mijn benen (vooral rechterhamstring) waren niet meer in optimale conditie. Dat heeft me misschien 100 plaatsen gekost maar daar ga ik geen seconde over klagen. Dit was er eentje om nooit te vergeten. In 'normale' omstandigheden wilde ik onder de 12 uur gaan. Als je dan ziet dat ik toch bij de eerste 650 atleten ben, terwijl ik in 2013 nog ver buiten de top-1000 zat, moet ik toch tevreden zijn. In Klagenfurt vorig jaar (10u39) voelde ik wel dat ik er alles had uitgehaald, nu ben ik toch wat tijd en kracht kwijtgespeeld door die domme val (ribben toch goed geraakt achteraf bekeken). Tijd om te recupereren nu en zien hoeveel trainingstijd en zin we vinden om nog eens te knallen in Maastricht.

Dikke merci aan alle supporters ter plaatse, reporter Kilian en de volgers online. Bedankt ook voor de vele berichtjes nadien en de Facebook-verslagen van Steve tijdens de wedstrijd. Merci ook aan Hans en Koen om mijn lichaam steeds terug in de haak te krijgen in de aanloop naar zo'n uitdaging. En uiteraard aan mijn pruts voor de steun in de voorbereiding en tijdens de wedstrijd!

Foto's (dankzij Mike, Bjorn, Kilian & Vanessa):
https://www.flickr.com/photos/123663785@N03/sets/72157653348539112

Foto - Kilian Hendrickx