2 Weken na de ontgoochelende opgave in de marathon van Nice-Cannes, heb ik gisteren toch al onverwacht de loopschoenen terug kunnen aantrekken. Aanvankelijk zag het er 14 dagen terug niet zo goed uit. Ik vreesde voor een stressfractuur aan een middenvoetbeenje, aangezien de dagelijkse verbetering eerder klein was te noemen. Maar wat er vorige donderdag gebeurde, kan ik nog steeds moeilijk verklaren. Ik zat rustig achter mijn bureau en plots was er een helse steek ter hoogte van de blessure. De pijn heeft zo'n halve minuut geduurd en de uren erna voelde mijn voet terug even pijnlijk als tijdens de marathon. Ik had er even geen goed oog meer in en dacht dat een scan stilaan zou aangewezen zijn. Niets was echter minder waar. Vrijdagochtend was alle pijn volledig weg en kon ik mijn voet terug bewegen als vanouds. Ik besloot niet te overenthousiast te zijn en rustig af te wachten. Lopen zou ik pas doen als ik minstens 4 dagen niks zou voelen. En het zij zo ... Ik vermoed dat het uiteindelijk een ontwrichting of zo is geweest in mijn middenvoet, dat dan plots op natuurlijke wijze terug is goed geschoten. Vreemd maar hoe kan ik het anders verklaren? Gisteren heb ik terug 10km gelopen tegen een rustige 11km/u. De hartslag was maar een beetje hoger dan 2 weken terug en het gevoel was vooral terug goed. Door zo'n tijdje niet gelopen te hebben, voelde ik wel onmiddellijk wat er veranderd was tov vroeger en misschien dus ook de reden van de blessure. Ik landde gisteren constant op mijn middenvoet waar ik vroeger afrolde via mijn hiel. Dat is natuurlijk een gevolg van de doorgedreven trainingen en hogere basissnelheid. Door die landing voelde ik dat ik eigenlijk te veel speling heb in mijn loopschoen ter hoogte van mijn tenen. Ik moest dus mijn veters heel hard aantrekken bovenaan, waar ik beneden eigenlijk zit te zwemmen in ruimte. Hoogstwaarschijnlijk gaat een extra zooltje vooraan de voet mijn probleem definitief oplossen.
Ondanks de voetproblemen en de anti-climax van de marathon heb ik echter niet stilgezeten die voorbije 2 weken. De eerste week probeerde ik vooral de goesting wat terug te zoeken door eens iets compleets anders te doen. Ik ben terug begonnen aan een dagelijkse sessie van 15-20 minuten stabilisatie-oefeningen. Vooral met het oog op het zwemmen heb ik daar nog veel marge. Muziekje op de achtergrond, matje onder de rug en ik begon me zowaar te amuseren, vooral dankzij de snelle progressie. De alombekende 'plank' ging op een week tijd van 15 seconden naar 1 minuut en de frequentie van buikspieroefeningen zonder rustpauze wordt elke dag beter. Toen ik dan ook terug ging zwemmen, voelde ik onmiddellijk reeds het effect. Dat was al een eerste goede motivator.
Naast de stabilisatie-oefeningen heb ik het ook nog eens aangedurfd in het bos te gaan rijden met de mountainbike (al is het bij mij eerder een semi-crossfiets). Dat was absoluut niet mijn ding maar ik gooide even alle vooroordelen en slechte ervaringen overboord, en waagde me op mijn eigen tempo aan de paadjes, hellingetjes en plassen van de Brechtse Heide en Drieboomkensberg. Na anderhalf uur kwam ik dolgelukkig en vol modder thuis. Dat was voor herhaling vatbaar. Ik was ook maar 1 maal op mijn gezicht gegaan, niet door onhandigheid, maar door een boomwortel die je echt niet goed kon zien onder de bladeren. De tweede week ben ik terug iets traditioneler gaan trainen, nog steeds in afwachting van de miraculeuze genezing van de voet. Met de tijdritfiets op de rollen en de racefiets op de weg vond ik het fietsplezier helemaal terug, wat al snel resulteerde in een 10tal uurtjes trapplezier, solo en met de BrTC-ers. Met de uitstekende basis-loopconditie liep het fietsen al snel als een trein. Ook in het zwembad voelde ik me terug goed. Ik voelde me meteen terug meer glijden dankzij de betere stabiliteit.
Het zijn 2 weken van twijfel en zoeken naar de motivatie en goesting geweest, maar uiteindelijk lijkt alles weer in de plooi te vallen. Als ik even terugblik was de opgave in de marathon jammer, maar had ik anderzijds wel de ganse voorbereiding prima afgewerkt. Mijn loopconditie (en -techniek voor zover je dat bij mij zo mag verwoorden) is beter dan ooit en onmiddellijk zie je dan ook mijn fietsen terug herleven. Als ik deze basis nog kan onderhouden zonder blessures tot in januari, ga ik enkele treden hoger beginnen aan de voorbereiding dan alle seizoenen voorheen.
Mijn plan richting de IronMan van Klagenfurt op 29 juni begint dan ook stilaan vorm te krijgen. Het zwemmen zal ik aanpakken als vorig jaar met een gemiddelde van 3 à 5 uur per week. Als ik deze dan nog extra ondersteun door 1,5 uur stabilisatie-oefeningen per week, gaat dat me zeker naar een goede zwemprestatie brengen, zoals dit jaar in Lanzarote. Voor het fietsen wil ik terug naar mijn vorm van enkele jaren terug toen ik op de 70.3 van Antwerpen vlot een gemiddelde van 37km/u trapte, en de Ronde van Vlaanderen vingers in de neus uitreed voor de volle 260km. Vorig jaar heb ik het hier echt laten afweten, mede door de barslechte winter. Momenteel is de fietsconditie al stukken beter dan exact een jaar geleden, en met nog 2 volledige weken stage extra in het voorjaar (waarvan eentje op Lanzarote) zullen we aardig op weg zijn. Qua lopen is het ook vrij eenvoudig uitgemaakt. Mijn schema voor de marathon dit jaar was qua resultaat heel goed. Enkel is het zeer belastend, en kan ik het fysiek nooit combineren met de andere trainingen. Bovendien reken ik ook niet op een marathon van 3u30 in Klagenfurt. Wat ik dus ga doen is hetzelfde marathonschema een beetje spreiden over 18 ipv 13 weken met meer herstel voor het lichaam. Ik ga ook de (progressieve) snelheid van de duurlopen ietsje terugschroeven zodat ik telkens comfortabeler de afstand kan volmaken en dus iets meer focus op duurtijd dan snelheid. De kortere intervallopen kan ik dan wel ongewijzigd houden.
Allemaal mooi in theorie maar het belangrijkste is dat ik er momenteel terug zin in heb. Vanaf 1 januari gaat ook onze sponsoractie online via http://www.ironmantegenkanker.be. Laat ons hopen dat de centjes die we zullen verzamelen voor Kom op tegen Kanker ook onze spirit en motivatie enkel maar zullen verhogen!