zondag 14 juli 2019

Gastverslag: Hans in Jönköping (bis)


Al bijna ‘traditiegetrouw’ staat er voor mij sinds 2014 elk jaar minstens 1 halve triatlon gepland. Al even traditiegetrouw ondertussen, kaap ik de week daarna even Kris zijn blog (bij nog steeds een gebrek aan een eigen blog :-))

Vorig jaar koos ik bewust voor 2 halve triatlons, maar aangezien tijdens de 2de toch een beetje de verveling toesloeg, werd er dit seizoen slechts 1 gepland. En ook wel omdat ik voor 2020 met de traditie wil breken en me wil gaan voorbereiden om een volledige Ironman tot een goed einde te brengen. 

Aangezien de wedstrijd in Zweden ons vorig jaar goed beviel, maar vooral aangezien er heel wat BrTC’ers hadden aangegeven daar ook wel te willen meedoen, besloten Kristian en ik ons ook terug in te schrijven voor de Ironman 70.3 van Jönköping. Kristian had daar trouwens nog een klein rekeningetje openstaan…

In tegenstelling tot de voorbije jaren, kende ik deze keer geen vlekkeloze voorbereiding. In februari gingen Kristian en ik na wat onnodige spielerei beiden onderuit met de mountainbike. Door de gekneusde ribben kon ik 3 weken niet echt veel lopen. Net toen die ribben mij niet meer tegenhielden, ging ik op zeer onnozele wijze onderuit met de motor, wat mijn loopschoenen nog eens 4 weken in de kast deed belanden en mijn loopconditie een uppercut bezorgde. Met een klein hartje begon ik 10 weken voor D-Day terug aan de conditie te timmeren. Het kostte me een week of 5 om terug op het niveau van begin februari te geraken, maar de laatste 5 weken kreeg ik het gevoel er klaar voor te zijn. Een gevoel dat bevestigd werd met een goede prestatie op de 1/4 Antwerp Triatlon, 3 weken voor mijn grote doel. 

Ook dit jaar vertrokken we ruim op tijd naar Zweden om nog te nodige verkenningen te kunnen doen en relaxt naar de start te kunnen toeleven. Waar het vorig jaar soms te warm was om buiten te kunnen zitten, was het nu vaak te koud om gezellig buiten te zitten, dus de voorbereidingen liepen wel iets anders. Gesprekken gingen vaak over het voorspelde weer op wedstrijddag en hoe iedereen zich daar op zou kleden. Ik had redelijk snel mijn eigen plan van aanpak klaar en probeerde begripvol te luisteren naar de rest en bij te staan met raad of advies waar nodig. Eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat het naarmate wedstrijddag vorderde soms toch lastiger werd om daar rustig onder te blijven. Mijn oprechte excuses aan eenieder die mij een asshole vond op dat moment 😊. 

Mijn optimisme van de dagen voor de race kreeg echter ook even een knauw toen we tijdens het aantrekken van onze wetsuit en in de line-up voor de start van het zwemmen nog een koude regenbui over onze hoofden kregen. Maar: het plan lag klaar, het moest enkel uitgevoerd worden. Ik koos ervoor om samen met Jan te starten. Ik wist dat, wanneer Jan met een wetsuit mag zwemmen, hij normaal gezien mijn tempo zou kunnen volgen en aangezien Els (mijn vrouw) persoonlijk zijn wetsuit mee naar Zweden had genomen, was ik ook zeker dat hij er een ging aan hebben. We vertrokken uiteindelijk met 4 seconden verschil, maar na 200m zag ik Jan naast mij liggen. Na de boei verloor ik hem uit het oog, maar de sloeber lag enkele meters verder weg en bleef me mooi gezelschap houden. We liepen uiteindelijk samen het lange stuk naar de wisselzone. De tijd was niet geweldig, maar aangezien ik al heel het seizoen een beetje sukkel met mijn open-water zwemmen, ook zeker een tijd om niet ontevreden mee te zijn. 

Ik koos ervoor om uiteindelijk toch geen armstukken aan te trekken, aangezien tijdens het zwemmen de eerste keer de zon tevoorschijn kwam. Het zorgde ervoor dat Jan bijna van zijn fiets viel toen hij me in de klim voorbij reed en tot de constatatie kwam dat ik effectief gewoon in mijn trisuit aan het fietsen was. Op een paar regendruppels na, bleef het echter droog tijdens het fietsen en naarmate de 90k vorderden, kreeg ik het aangenaam warm. Er stond een stevige noordenwind op het parcours, wat het voor mij wel zwaarder maakte dan vorig jaar. Na een heel stuk zijwind, kregen we uiteindelijk de wind vanachter en kon ik tijd beginnen goedmaken op m’n schema. Tegen dan had ik al lang gevoeld dat sneller fietsen dan vorig jaar er niet inzat, maar met 2u46 in toch zwaardere omstandigheden mag ik ook over het fietsen niet ontevreden zijn. 

Na in Almere vorig jaar 1u45 gelopen te hebben op de halve marathon, vertrok ik uit de wisselzone met het plan om dat ook in Zweden even te herhalen. Met de woorden van broer Wouter in gedachten (Dat lopen is een mentaal iets bij jullie… Vertrek gewoon aan 5’/km en je zie maar waar je uitkomt), begon ik dus aan 5’/km. De eerste ronde ging dat al bij al vlot en na 10km kwam ik net boven de 50’ door. Maar toen begonnen de benen te protesteren. Na de laatste passage aan ‘de fontein’, voelde ik dat het nog een zware ronde zou worden. Ik probeerde wat ik kon, maar moest het tempo laten zakken. En dan verandert je loophorloge van je beste vriend en je motivator in een duiveltje dat je in een mentaal moeras trekt… De laatste 5km waren aftellen van kilometer naar kilometer. Op 2k van het einde kwam ik Els tegen en informeerde ik even waar Kristian zat. Hij was toen al gefinisht in 5u16. Ik wist toen al dat ik een jaar van trashtalk tegemoet ging, want ik zou dik meer dan 40” aan mijn broek krijgen. 

Ik kwam uiteindelijk behoorlijk teleurgesteld over de finish. Teleurstelling die iedereen wel zal gemerkt hebben. Maar vooral, teleurstelling die achteraf behoorlijk onterecht blijkt te zijn. Ik finishte als 546ste van meer dan 2200 atleten, dus bij het eerste kwart. Ik liep een halve marathon (in een halve triatlon) aan meer dan 11 km/u. Ik had met een goed gevoel gezwommen, met een goed gevoel gefietst en eigenlijk van mijn wedstrijd genoten. En toch liet ik dat in eerste instantie vergallen door mijn teleurstelling. Vooral omdat ik niet tevreden was met mijn lopen. Maar als iemand mij eind april had verteld dat ik in Zweden 5’22/km zou lopen, dan had ik direct getekend. De waarheid is dat de conditie er nog niet was om 1u45 te lopen op de halve marathon. 

Er gaat een wijsheid in het triatlonmilieu dat je uit elke wedstrijd iets leert. Ik leerde vooral dat je prestatie op de dag zelf het niet waard is om je plezier van je finish te laten vergallen. Als je over de finish van een triatlon loopt, dan moet je daar ten volle van genieten. Want zoals een wijze coach vaak zegt: een triatlon doen is niet alleen zo hard mogelijk zwemmen, fietsen en lopen. Het is alles wat je tijdens je trainingen geleerd hebt toepassen, zodat je aan de finish geraakt. En op voorhand eerlijk zijn met jezelf, dat helpt ook wel…

Om het niet in het verslag verloren te laten gaan en ‘onze kleine’ zijn moment de gloire te gunnen: hij heeft me dus wel degelijk geklopt en wel met 8 minuten (en 2 seconden). 482 seconden. 442 meer dan dat ik hem geklopt had. Maar ik kan jullie nu al vertellen: het is volgens mij oneindig veel leuker om met 40 seconden te winnen, dan met 8 minuten… 

Volgend jaar zal er alleszins geen rematch komen. Na wat getwijfel vlak na mijn finish (ik voelde me op dat moment echt niet in staat tot iets anders), heb ik toch besloten om ‘Project Klagenfurt 2020’ niet alleen te bespreken, maar het ook werkelijk te doen. Volgend jaar dus geen halve voor mij, maar de eerste keer een Ironman 140.6… En geloof mij: daar gaat ‘Mister 842 Seconds’ keihard aan de zijlijn staan supporteren hoor! 

Traditioneel sluiten we ook af en met een dankwoordje... Bedankt coach Vanes voor de fijne trainingsschema's en op mij ook nu weer op tijd race-klaar te krijgen ondanks al mijn andere niet-triatlonplannen. Dank aan de BrTC-mannen en -vrouwen voor de sfeer ter plaatse. Dank aan mijn broers voor de fijne pre-race week. Ik denk dat wij ondertussen perfect weten wat we nodig hebben in zo'n week... En uiteraard dank aan mijn vrouw en kindjes om mij de mogelijkheid te geven te doen wat ik graag doen en mij daar 100% in te steunen...

maandag 8 juli 2019

Breek de stilte - Ironman 5i50 Hoorn

Dit weekend besloot Groen-boegbeeld Kristof Calvo de stilte na de verkiezingen te doorbreken. Ik had persoonlijk deze man anders best nog wat rust gegund. Enfin, naar het illustere voorbeeld van Kristof, wordt het maar eens tijd dat ik de 9 maanden stilte op de blog ook doorbreek.

Waar waren we gebleven, juist de Ironman 70.3 van Lanzarote in oktober 2018. Door de waanzinnig drukke professionele periode sinds augustus 2018, heb ik niet meer de tijd genomen om nog een deftig verslag van die wedstrijd te compileren. Op zich een beetje jammer want uiteindelijk was ik best tevreden van al de aspecten van mijn race, met een aardige eindtijd als resultaat. Vanessa liep nog een eind van me weg tijdens de loopproef (met een ticket WK als gevolg) maar ik hield toch stand tegen de genaamde Van Meel P. en kon ook Kevin onderweg nog aanmoedigen naar een knappe finish.

Na Lanzarote is 99% van mijn tijd inclusief weekends in het werk gekropen. Absoluut voldoenend dus ik heb er geen spijt van. Toen de omstandigheden in het bedrijf echter wat begonnen veranderen voorjaar 2019, ben ik ook terug meer gaan sporten. Met een voorbereiding van 4 weken heb ik nog deelgenomen aan de marathon van Antwerpen. De eerste 32km gingen nog supervlot, maar je moet ook met je voeding bezig zijn ipv tegen iedereen te sjauwelen natuurlijk, dus werd het nog een lange strijd. Maar ik was vooral content dat ik terug aan het sporten was.

In juni dan toch eindelijk een dikke week vakantie en gaan fietsen en lopen in Spanje. Ik besloot me nog in te schrijven voor de Ironman 70.3 van Slovenië in september en trok dan ook maar terug naar het zwembad. Dankzij sponsor Hiddit en wat overtuigingskracht van Steve, stond ik gisteren als eerste testje aan de start van Ironman 5i50 (kwarttriatlon) in Hoorn, West-Friesland.

Al heel snel na aankomst bleek het hier om een zeer idyllisch havenstadje aan het Markermeer te gaan met een zeer professionele organisatie. Steve en ik stonden naast elkaar in de wisselzone te midden van een 800-tal hoofdzakelijk Nederlandse sportievelingen. Ook ons supporterslegioen was zeer talrijk aanwezig... Nathalie, bedankt!

Hoog waren onze verwachtingen dat een kanonschot van het Middeleeuws schip voor de kust de rolling wave start om 13u zou inluiden. Het werd echter een flauw fluitje van de referee... Elke 5 seconden vertrok een groepje zwemmers voor de 1500m in het brakke water. Het meest merkwaardige hieraan was vooral het feit dat we de eerste 150m konden blijven stappen tot onze knieën in het water. Natuurlijk moest ik toch over die ene steen struikelen en al plat op mijn gezicht gaan na 50m. Een verwonderde blik van aquajogger Steve naast mij, maar al bij al heb ik de rug letterlijk snel gerecht. Er blijken echter wel beelden van te zijn ...

De eerste honderden meters nadien heb ik vooral wat gezwalpt, maar nadien toch in de goede stroom terecht gekomen en na 28 minuten het water verlaten. Ik was content na 8 zwemloze maanden en slechts een 4-tal zwemtrainingen. In de wisselzone even terug mijn wisselzak moeten zoeken maar al bij al snel weg voor 40 km langs de dijken en polders van West-Friesland. Hans had me vorige week nog geadviseerd mijn zadel een cm of 2 vooruit te zetten en dit heeft me geen windeieren gelegd. 40 kilometers heb ik vrolijk in de beugels door de wind gekliefd, steeds met een beetje reserve. Ik jaagde de concullega's zo hard op dat eentje zelfs spontaan de kant in reed om me door te laten. Toch sympathieke gasten die Hollanders! Ik reed uiteindelijk binnen met een gemiddelde van 34,5km/u. Er waren wel best wat mensen me gepasseerd maar ik wou vooral de nieuwe fietsconfiguratie goed testen en ook eens kijken hoe hard ik nog zou lopen in mijn eerste deftige race sinds lang. Ik zou al die gasten wel terug pakken...

De wissel ging wel hool vlot voor mijn doen en ik al na de eerste stappen voelde ik dat het goed zat. Een schitterend loopparcours door de dorpskern, de natuur en langs de haven met overal veel lokale supporters. Mijn tempo stokte niet en ik bleef de mensen maar oprapen tijdens de 2 rondjes van 5km. Uiteindelijk zou ik 40 plaatsen inhalen tijdens het lopen en als 145e man arriveren, 26e op 80 in mijn age group, na 2u29. Ook Steve liep nog geweldig goed en kwam 20 minuutjes later binnen.

Het lijkt alsof we terug vertrokken zijn. Volgende week vakantie en dan vooral wat extra kilometers met de TT doen. Foto's volgen nog.