Voor vertrek naar Slovenië voelde ik dat, op een doorsnee parcours, een eindtijd omtrent de 5 uur zeker mogelijk was. De conditie en snelheid zaten zeker beter dan zoveel jaren terug in Antwerpen en Bütgenbach. De verkenning van het fietsparcours met Vanessa en Raf op donderdag bracht me echter al snel op andere gedachten. Onze tocht op een rustig maar degelijk tempo duurde meer dan 3,5 uur, waarbij er op sommige hellingen geen sprake was van de benen sparen. Duwen of omvallen bleek het … Ook de tijden van vorig jaar bewezen dat slechts 10% van de atleten in mijn age group onder de 3 uur gefietst had... Ik kende natuurlijk de weersomstandigheden van toen niet, en ben ook niet zeker dat het parcours exact hetzelfde was. Maar het was zeker een indicatie. Eén doel had ik sowieso wel los van de tijd: finishen in de eerste helft van mijn leeftijdscategorie, wat me sowieso ook ruim in het eerste deel van het deelnemersveld bij de mannen zou brengen. Het zou trouwens mijn laatste optreden in M35-39 worden. Vanaf volgend jaar schuiven we weer reeksje op.
Ik startte zo goed als samen met Raf in een rolling wave principe. De Adriatische Zee lag er kalm bij, en het eerste rechte stuk ging niet super, maar ook niet slecht. Raf en ik zwommen nog geruime tijd naast elkaar. Aan het keerpunt begon ik dan te sukkelen. Er doken gekleurde boeien op die we voor de start niet hadden zien liggen, en ook de route leek niet overeen te komen met wat ik in mijn hoofd had. Neem er nog een laagstaande zon bij en een overvloed aan schuim op het water (we zwijgen even over de honderden kleine kwallen), en ik verloor een beetje het ritme. Uiteindelijk kwam ik pas na 39 minuten uit het water, 2 minuten na Raf. Nadien bleek wel dat iedereen zowat 2 minuten langer had gezwommen dan voordien, vermoedelijk door een iets langer parcours. Maar dan nog was mijn zwembeurt niet echt geweldig te noemen. Het positieve punt was dat ik heel goed uit het water kwam, niet misselijk, niet draaierig, en dus klaar om onmiddellijk vol te gaan op de fiets.
Het objectief van de fietsproef was om de 3 uur aan te vallen en tegelijk mijn benen te sparen voor een scherpe halve marathon. De eerste 30 km waren licht glooiend met amper hoogtemeters en ik had vooropgesteld hier een 36 km/u gemiddeld te rijden. Ik liet me niet verleiden door een tiental hardrijders dat me voorbij vloog, en sloeg prima in mijn objectief. Dan volgde een eerste verschrikkelijk muurtje dat een langere klim van om en bij de 10 km inleidde. Op de klim begon ik al terug heel wat zieltjes in te halen die zich vergaloppeerd hadden in het eerste deel, parcourskennis en ervaring zeker … Olivier Godfroid kruiste me in zijn afdaling maar nam nog de tijd om zijn hand op te steken, hij zou als 5e overall de wisselzone binnenfietsen en later een ticket voor het WK pakken. Vlak voor de top kwam ik ook bij Raf, die duidelijk alles onder controle had. Op de top van de klim was mijn gemiddelde gedaald van 36 naar 28 km/u. In de afdaling heb ik me dan, tegen mijn natuurlijke aard in, eens volledig laten gaan. Volle bak naar beneden, rakelings langs een nest andere atleten, om dan voorbij gestoken te worden door … een frêle Duitse dame op een roze fiets. Die had er duidelijk verstand van, en dé perfecte parcourskennis. Een meter of 20 achter haar ben ik mee naar beneden gestoven. Beneden (km 50 ongeveer) zat ik terug boven de 30 km/u gemiddeld. Ik bedankte de dame voor haar uitstekende pilotage en begon aan de tweede lange klim. Mijn benen leken altijd beter te worden, ondanks het missen van een drinkbus. Ondertussen begonnen meer en meer andere atleten duidelijk op hun adem te trappen. Na de tweede klim volgde nog een verschrikkelijk steile uitloper maar ik was duidelijk gelanceerd. Het gemiddelde was terug danig gezakt, maar nu kwam de grote kamikaze afdaling. Slalommen tussen putdeksels en ander deelnemers, die ene scherpe bocht niet missen, en dan weer zo’n 2 steile muurtjes op. Mijn Garmin gaf een maximum snelheid van 70,1 km/u aan. Het leek enkel nog vlotter te gaan, ik had het fietsen duidelijk goed ingedeeld (dankzij de verkenning). Ik fietste de laatste 15 km nog aan 37km/u en dook met een relatief scherpe en geslaagde 2u54 de wisselzone in. De tegenvallende positie na het zwemmen (77e op 180 in age group) was hierbij goedgemaakt.
Het lopen bestond uit 1 relatief saaie lus van 9 km rond Koper en dan een prachtig stuk van 12 km langs de kust, naar en rond Isola, en terug. Net zoals in Hoorn en Viersel had ik onmiddellijk goeie benen. De eerste 5 km gingen vlot onder de 4min45 per km. Dan begon mijn maag na een bevoorrading plots wat te protesteren. Het bekertje sportdrank van de organisatie was misschien geen super idee. Ik had tot op dit punt immers geen enkel probleem gehad met mijn eigen Hiddit gelletjes en drank. Km 6-7 was hierdoor even zwaar en ik besloot ook mijn voedingsplan wat aan te passen. Geen sportdrank maar cola vanaf nu. Aan km 9 passeerde ik supporters Vanessa en Veerle, en startte ik de lus naar Isola langs de kust. Alles begon terug wat beter te lopen en mijn doel werd gezond blijven en de 12 km/u gemiddeld proberen halen. Het stuk naar Isola was zwaar, maar werd ruimschoots goed gemaakt door de prachtige lus rond het stadje. Op de weg terug kruiste ik Raf nog en merkte ik dat veel meer mensen achter dan voor mij liepen. Ik raapte ook stap voor stap terug andere atleten op. Jammer van dat dipje tussen km 6 en 7 dat mijn gemiddelde snelheid voorgoed naar beneden had gehaald. 2 Kilometer voor de finish hoorde ik de enthousiaste speaker al. Ik kruiste Didier Godfroid nog die zichtbaar soepel aan de laatste 12 km van zijn allereerste halve triatlon begon (vermoedelijk al op de hoogte van de knalprestatie van zijn zoon). De laatste kilometer haalde ik nog alles uit de kast, wat me nog net onder de 5u30 totaaltijd deed finishen: 5u29:58, een 56e plaats op 180 M35-39 en 312e op bijna 1100 heren.
Conclusie: qua positie was ik beter geëindigd dan verhoopt (top 30% in mijn age group). De eindtijd werd vooral bepaald door de zware fietsproef die ik perfect had afgewerkt, op mijn eigen tempo en niveau. Dat kan je nooit echt vergelijken met andere wedstrijden. Het zwemmen ging echt niet goed, maar heeft me ook maximum 2-3 minuten gekost, zonder verdere schade. Qua lopen heb ik vast en zeker mijn beste loopproef ooit afgelegd (5 min/km). Enkel spijtig van het opspelen van de maag in pakweg 1/3e van de loopproef. Ik had die 4’45”/km conditioneel nog een pak langer kunnen volhouden. Anderzijds ben ik er voldoende van hersteld, dankzij ervaring, om toch nog een goede looptijd te realiseren zonder veel plaatsverlies. Als ik dit niveau opnieuw verder kan extrapoleren naar de volledige afstand, komt er een mooi jaar aan.
Met dank aan Vanessa voor de steun, clubgenoot Raf om me te vergezellen naar het verre Slovenië, en diens vrouw Veerle voor het supporteren! Ook merci aan Didier en Olivier voor het voorstel om deze prachtige wedstrijd mee te doen. Hans en Koen om het lichaam steeds terug in de haak te zetten, en Tony en co voor de uitstekende Hiddit sportvoeding. En uiteraard de BrTC vrienden.
Ik startte zo goed als samen met Raf in een rolling wave principe. De Adriatische Zee lag er kalm bij, en het eerste rechte stuk ging niet super, maar ook niet slecht. Raf en ik zwommen nog geruime tijd naast elkaar. Aan het keerpunt begon ik dan te sukkelen. Er doken gekleurde boeien op die we voor de start niet hadden zien liggen, en ook de route leek niet overeen te komen met wat ik in mijn hoofd had. Neem er nog een laagstaande zon bij en een overvloed aan schuim op het water (we zwijgen even over de honderden kleine kwallen), en ik verloor een beetje het ritme. Uiteindelijk kwam ik pas na 39 minuten uit het water, 2 minuten na Raf. Nadien bleek wel dat iedereen zowat 2 minuten langer had gezwommen dan voordien, vermoedelijk door een iets langer parcours. Maar dan nog was mijn zwembeurt niet echt geweldig te noemen. Het positieve punt was dat ik heel goed uit het water kwam, niet misselijk, niet draaierig, en dus klaar om onmiddellijk vol te gaan op de fiets.
Het objectief van de fietsproef was om de 3 uur aan te vallen en tegelijk mijn benen te sparen voor een scherpe halve marathon. De eerste 30 km waren licht glooiend met amper hoogtemeters en ik had vooropgesteld hier een 36 km/u gemiddeld te rijden. Ik liet me niet verleiden door een tiental hardrijders dat me voorbij vloog, en sloeg prima in mijn objectief. Dan volgde een eerste verschrikkelijk muurtje dat een langere klim van om en bij de 10 km inleidde. Op de klim begon ik al terug heel wat zieltjes in te halen die zich vergaloppeerd hadden in het eerste deel, parcourskennis en ervaring zeker … Olivier Godfroid kruiste me in zijn afdaling maar nam nog de tijd om zijn hand op te steken, hij zou als 5e overall de wisselzone binnenfietsen en later een ticket voor het WK pakken. Vlak voor de top kwam ik ook bij Raf, die duidelijk alles onder controle had. Op de top van de klim was mijn gemiddelde gedaald van 36 naar 28 km/u. In de afdaling heb ik me dan, tegen mijn natuurlijke aard in, eens volledig laten gaan. Volle bak naar beneden, rakelings langs een nest andere atleten, om dan voorbij gestoken te worden door … een frêle Duitse dame op een roze fiets. Die had er duidelijk verstand van, en dé perfecte parcourskennis. Een meter of 20 achter haar ben ik mee naar beneden gestoven. Beneden (km 50 ongeveer) zat ik terug boven de 30 km/u gemiddeld. Ik bedankte de dame voor haar uitstekende pilotage en begon aan de tweede lange klim. Mijn benen leken altijd beter te worden, ondanks het missen van een drinkbus. Ondertussen begonnen meer en meer andere atleten duidelijk op hun adem te trappen. Na de tweede klim volgde nog een verschrikkelijk steile uitloper maar ik was duidelijk gelanceerd. Het gemiddelde was terug danig gezakt, maar nu kwam de grote kamikaze afdaling. Slalommen tussen putdeksels en ander deelnemers, die ene scherpe bocht niet missen, en dan weer zo’n 2 steile muurtjes op. Mijn Garmin gaf een maximum snelheid van 70,1 km/u aan. Het leek enkel nog vlotter te gaan, ik had het fietsen duidelijk goed ingedeeld (dankzij de verkenning). Ik fietste de laatste 15 km nog aan 37km/u en dook met een relatief scherpe en geslaagde 2u54 de wisselzone in. De tegenvallende positie na het zwemmen (77e op 180 in age group) was hierbij goedgemaakt.
Het lopen bestond uit 1 relatief saaie lus van 9 km rond Koper en dan een prachtig stuk van 12 km langs de kust, naar en rond Isola, en terug. Net zoals in Hoorn en Viersel had ik onmiddellijk goeie benen. De eerste 5 km gingen vlot onder de 4min45 per km. Dan begon mijn maag na een bevoorrading plots wat te protesteren. Het bekertje sportdrank van de organisatie was misschien geen super idee. Ik had tot op dit punt immers geen enkel probleem gehad met mijn eigen Hiddit gelletjes en drank. Km 6-7 was hierdoor even zwaar en ik besloot ook mijn voedingsplan wat aan te passen. Geen sportdrank maar cola vanaf nu. Aan km 9 passeerde ik supporters Vanessa en Veerle, en startte ik de lus naar Isola langs de kust. Alles begon terug wat beter te lopen en mijn doel werd gezond blijven en de 12 km/u gemiddeld proberen halen. Het stuk naar Isola was zwaar, maar werd ruimschoots goed gemaakt door de prachtige lus rond het stadje. Op de weg terug kruiste ik Raf nog en merkte ik dat veel meer mensen achter dan voor mij liepen. Ik raapte ook stap voor stap terug andere atleten op. Jammer van dat dipje tussen km 6 en 7 dat mijn gemiddelde snelheid voorgoed naar beneden had gehaald. 2 Kilometer voor de finish hoorde ik de enthousiaste speaker al. Ik kruiste Didier Godfroid nog die zichtbaar soepel aan de laatste 12 km van zijn allereerste halve triatlon begon (vermoedelijk al op de hoogte van de knalprestatie van zijn zoon). De laatste kilometer haalde ik nog alles uit de kast, wat me nog net onder de 5u30 totaaltijd deed finishen: 5u29:58, een 56e plaats op 180 M35-39 en 312e op bijna 1100 heren.
Conclusie: qua positie was ik beter geëindigd dan verhoopt (top 30% in mijn age group). De eindtijd werd vooral bepaald door de zware fietsproef die ik perfect had afgewerkt, op mijn eigen tempo en niveau. Dat kan je nooit echt vergelijken met andere wedstrijden. Het zwemmen ging echt niet goed, maar heeft me ook maximum 2-3 minuten gekost, zonder verdere schade. Qua lopen heb ik vast en zeker mijn beste loopproef ooit afgelegd (5 min/km). Enkel spijtig van het opspelen van de maag in pakweg 1/3e van de loopproef. Ik had die 4’45”/km conditioneel nog een pak langer kunnen volhouden. Anderzijds ben ik er voldoende van hersteld, dankzij ervaring, om toch nog een goede looptijd te realiseren zonder veel plaatsverlies. Als ik dit niveau opnieuw verder kan extrapoleren naar de volledige afstand, komt er een mooi jaar aan.
Met dank aan Vanessa voor de steun, clubgenoot Raf om me te vergezellen naar het verre Slovenië, en diens vrouw Veerle voor het supporteren! Ook merci aan Didier en Olivier voor het voorstel om deze prachtige wedstrijd mee te doen. Hans en Koen om het lichaam steeds terug in de haak te zetten, en Tony en co voor de uitstekende Hiddit sportvoeding. En uiteraard de BrTC vrienden.