Terugblik - Competitiviteit vs Amusement

Ondertussen zijn we weer een kleine 2 weken verder na het avontuur op Lanzarote, met 4 volledige triatlons op de teller sinds mei 2013, en vooral 4 geslaagde aankomsten. De problemen bij Belgocontrol en bijhorende nachtvlucht met stevig slaaptekort hebben mijn recuperatievermogen danig in de war gestuurd. Tot begin deze week heb ik met een soort jetlag rondgelopen alsof ik 2 weken in de States had gezeten. Ik heb al wel enkele avonden telkens meer dan een uur gewandeld en zondag ben ik 2 uur gaan fietsen. Stilaan voel ik nu toch de kracht en zin terugkomen om wat meer te gaan sporten.

 

Mijn moment van concentratieverlies tijdens de wedstrijd zindert tevens nog wat na in mijn ribbenkast. Dinsdag ga ik nog langs osteopaat Hans die vast en zeker nog wat dient los te maken, maar ik vrees toch dat er een rib gebroken of gekneusd is. Daar ga ik dan toch nog wat meer weken last van hebben, vooral als ik ga willen lopen. Ik blijf er wel bij dat, buiten het tijdverlies op het moment zelf, ik door de gecontroleerde val niks heb verloren in de wedstrijd. Zo'n dingen doen gewoonlijk pas 2 dagen later pijn ...

 

Na mijn 4e volledige triatlon is er wel 1 ding dat mij bij mezelf is opgevallen. Ik ben veel rustiger bij het evalueren van de prestatie. Ik ben tevreden met wat er die dag uit mijn lichaam en geest is gekomen en kan dit perfect plaatsen in zijn context. De tijd van afvragen wat er nog beter of slechter had kunnen gaan, en hoe we kunnen verbeteren etc is voorbij. 10 Jaar geleden kon ik amper een meter lopen en niet deftig crawl zwemmen, nu doe ik een Ironman wanneer ik er zin in heb, met steevast een eindplaats in de eerste helft. En hoelang ik er over doe, zal steeds afhangen van een heleboel zaken, maar die gaan niet meer bepalen of ik er met een goed of slecht gevoel op vooruitblik of terugkijk. Tijdens de incidentrijke zwemproef in Lanzarote heb ik op een bepaald moment echt de switch gemaakt om me even uit de oorlog te begeven en terug op zoek naar amusement te gaan. Ik begon me zo te irriteren aan het agressieve gedrag van mensen rondom mij (zeker als je ziet dat we pas rond plaats 600-700 zwommen!) dat ik het even kotsbeu werd. Ik ben wat rustiger beginnen zwemmen uit de drukte en vond nadien de juiste spirit terug (vooral na de wissel). De rest van de dag heb ik genoten, hoe goed of kwaad het ook verder ging, met een gerust gemoed dat we de finish wel 'comfortabel' zouden halen.

Professioneel is het enorm druk en gaat het momenteel voor de wind, en de genoegdoening die ik daar dagelijks van krijg is heel belangrijk. Dat is ook nodig gezien de stress die er bij komt kijken in de drukke perioden (gelukkig positievere stress sinds mijn juiste beslissing om zelfstandige te worden in 2012). En de vrije tijd die me rest, vul ik in met waar ik zin in heb. Ik heb ook nog meer dan vroeger ontdekt dat er een limiet op de goesting in sporten staat. Ik kan doorgaans 10-12 uurtjes in de week gaan trainen, maar dan stopt het ook. Uitzonderingen komen af en toe voor wanneer er een zonnig dagje verlof verschijnt, of eens een weekje sportstage zoals begin dit jaar in Benicasim. Daar moet je dan eens werkelijk niks anders doen buiten slapen, eten en trainen. En mentaal is dat toch ook een beetje vakantie dan.

Ik zal mijn sportieve uurtjes ook steeds blijven invullen met activiteiten waar ik op dat moment zin in heb. Het blijft immers dagelijks om ontspanning gaan die in balans moet zijn met het professionele. Ik heb geleerd dat het voor mij vooral belangrijk is bezig te blijven en niet te lang stil te zitten. De ene week zal ik wat meer lopen, de andere week zwemmen, soms kort, soms lang, ... zolang ik me maar amuseer. De basis is er ondertussen toch voldoende om gewoon te doen wat ik graag doe, wat niet wil zeggen dat er niet meer stevig moet getraind worden. Ik heb echter zelf geen behoefte aan continue structuur (meer) en hoef me zeker niet aan anderen te spiegelen. Nochtans ben ik de eerste om andere mensen te helpen om structuur te bieden om ook hun drukke leven succesvol met sport te combineren, zolang het maar ontspanning blijft. Maar op mijn persoonlijke motivatie heeft niemand invloed. Als ik het beu ben, zal ik ermee stoppen. Langs de andere kant: zolang ik me amuseer, heb ik geen enkele externe motivatie nodig om stevig door te gaan.

 

Er zullen in wedstrijden altijd mensen voor mij zijn, en altijd (nog meer) mensen achter mij. Als ik voor mezelf zie wat ik er voor doe, dan kan ik alleen maar tevreden zijn. Regionale korte afstandswedstrijden zeggen me niet veel meer. Ik kan me er vaak niet meer amuseren als ik zie hoe (over)competitief pure recreanten er zich vaak gedragen. Ik ben daar waarschijnlijk iets te zelfrelativerend voor. Ik zal wel verder rustig de wereld afreizen, en mijn hobby uitvoeren zolang lichaam en geest nog meewillen. Gelukkig kan ik steeds rekenen op een aantal specialisten om vooral dat lichaam intact te houden. Er staan alvast nog mooie locaties en grote persoonlijke uitdagingen op het lijstje ... eerst richting Maastricht en Zell-Am-See nu. Volle gas, maar vooral zoveel mogelijk genieten van het feit dat we dit allemaal nog mogen en kunnen!

Ironman Lanzarote 2015 - Heroïsche editie

Twee uur voor de start had het er in Puerto del Carmen nog alle schijn van dat de wind wat was gaan liggen. Berichten uit andere streken van het eiland bevestigden echter het tegendeel. Het ging een helse dag worden met constant 5 bft wind, wisselende bewolking in de voormiddag en volle zon in de namiddag.

Mijn voorbereiding begon wat aarzelend met een plots verdwenen chip en een losgedraaid ventieltje. Gelukkig allemaal op tijd opgelost dankzij de prima organisatie. Een gebrek aan voldoende dixi's blijft echter een steeds terugkerend fenomeen. 1800 Atleten die allemaal nog langs het toilet willen passeren, dat zorgt voor oplopende wachttijden. Gelukkig waren er enkele bekende collega's en Filip VC (organisatie) om een babbeltje te doen.

Ik stond netjes op tijd in de startvakken en had me voldoende vooraan gezet. Om 7u klonk dat het ultieme startschot en we waren vertrokken voor een dagje plezier. De eerste 150m tot aan de boei waren pure hel. De zenuwen waren hooggespannen bij vele deelnemers en 2 Engelsen gingen vlak voor mij zelfs letterlijk op de vuist. Ik wilde niet te veel energie verspelen en zocht wat rustiger water en goede voeten op. Door de opkomende wind stonden er meer golven dan gebruikelijk en met momenten was het toch zwoegen. Na 33 minuten had ik het eerste rondje van 1900m afgelegd, korte exit over het strand en op naar het tweede rondje. Dat ging ook niet echt super in de golven en drukte maar uiteindelijk kwam ik veilig aan land na 1u13, gemeten aan de timing-mat wat verder op het strand. Ik kwam zo als 747e uit het water.

Na een korte verkleedpartij en het laten toebrengen van zonnecrème, kroop ik de dijk op richting fiets. De wissel verliep vlotjes en we trokken op weg voor 180km, 2600 hoogtemeters en vooral heel veel (tegen)wind.  Na 15km had ik een gemiddelde van 24km/u ... verschrikkelijke tegenwind maar ik sloeg er toch in om continu mensen in te halen. Richting El Golfo de gas open met wind in de rug en het gemiddelde ging al richting 28,5km/u. De eerste test was de beklimming van Timanfaya wind tegen, en dat ging super. De benen zaten echt goed en ik ging in lage hartslagen al tientallen atleten voorbij. Boven vielen er enkele druppels regen en in de afdaling was het bijtrappen geblazen door de tegenwind. Na 60km in La Vegueta stond de familie een eerste keer te supporteren. Daarna kwam er een heerlijk stuk richting La Santa en Calleta de Famara en ik bleef de tegenstanders oprollen, zo goed waren de benen. 

Na 90km kwam het lastigste stuk. Eerst klimmen naar Teguise, waar Marc en Viv enthousiast stonden te supporteren en dan naar Las Nieves en Mirador de Haria. Ik bleef nog goed in cadans ondanks de stevige hellingen en wind. In de afdaling van de Mirador was het even schrikken toen er een ambulance stond met enkel een fiets op de grond ernaast. In het dorp van Haria begon dan het lastigste deel van het parcours met de klim naar Mirador del Rio. Vooral het eerste deel aan de cactustuin is voor mijn lichaamsbouw eigenlijk wat te steil waardoor het tempo even stokte. Toch even de tijd genomen om te genieten van het uitzicht op La Graciosa en na 120km hadden we het hoogtepunt van de rit bereikt. Nu volgde een afdaling van bijna 15km tot Arrieta die ik nog heel goed kende van vorige passages en ik sloeg erin goed te recupereren en toch een 10tal atleten voorbij te steken. Net voorbij Arrieta stond de familie opnieuw te supporteren.

Na Arrieta was het 20km vals plat omhoog wind in de rug en ik panikeerde toch een beetje toen 10-20 atleten me inhaalden, ookal was ik zelf wat op reserve aan het rijden. In Tahiche sloegen we echter rechtsaf en kregen we een verschrikkelijk stuk van 3km voor de boeg richting Nazareth, klimmen en wind vol op het gezicht, en ik reed nog 12km/u. Ik haalde echter één voor één de (overmoedige?) tegenstanders in en het gevoel beterde terug. Vanaf Nazareth was het grotendeels bergaf en konden we beginnen voorbereiden op het lopen ... althans dat was de bedoeling. Tot ik 10km voor het einde een rond punt compleet verkeerd inschatte en tegen 50km/u de berm in vloog. Ik denk dat het even een black-out of zo was want ik had de ganse dag perfect afgedaald. Gelukkig zag ik tijdig dat ik me best op mijn zijde tegen de schuine zijberm liet ploffen aangezien die vooral uit zand bestond. Het gevolg was een enorme klap maar bijna geen schade. Enkel kleine schrammen door steentjes, schouders en ribben wat geraakt maar geen schade aan de fiets of andere ledematen. Een vriendelijke politieman vroeg me of alles OK was en met 5 minuten vertraging was ik terug weg. Die mens keek nogal ... Uiteindelijk kwam ik veilig en wel aan in de wisselzone na 6u28 en een 387e fietstijd wat supergoed was (27,8 km/u gemiddeld, dat zegt genoeg over hoe zwaar het was).

In de wisselzone heb ik toch maar eerst de schrammen laten ontsmetten. Ik wou immers geen risico nemen met het zand dat eraan kleefde en de zon die volop scheen. Tijdens de verzorging, verscheen er plots een lokale cameraploeg voor mijn neus met een enthousiaste reporter die me vroeg 'muy bien?' .... 'muy bien ... but manana will be another cook!' ...  Na een trage wissel dus toch maar op weg voor de marathon. Na de zorgen omtrent de hamstrings, was het dus ook nog even afwachten hoe het lichaam de totterpartij zou verteren. Zon en wind waren alom tegenwoordig en het zou nog een groter slachtveld worden dan het op dat moment al was... Het loopparcours bevat ook nog enkele honderden hoogtemeters door de constante stukken vals plat.

De eerste ronde was 22km lang met een bijzonder gezellige passage langs het vliegveld. Kortom wind langs alle kanten en stompen maar ... De benen beslisten al vrij vroeg de blok erop te leggen en continu lopen zat er niet meer in. Spijtig want als ik die eerste ronde had kunnen blijven lopen, zou ik niet veel plaatsen meer hebben verloren. Mijn verbazing was wel groot om vast te stellen dat enkele age group toppers ook al vroeg moesten beginnen wandelen en het begon opgaves te regenen, net zoals braaksel links en rechts ... Met mijn maag en darmen was alles OK. Ik had wel wat hoofdpijn maar die verdween nadat ik mijn iets te spannende vizor had omgeruild voor een zonnebril, soms zit het in kleine details. Na de eerste ronde stopte Vanessa me extra gelletjes en cola toe en ik besloot de strijd aan te gaan om die marathon onder de 5 uur uit te lopen. Dat is ver onder de mogelijkheden maar de omstandigheden hadden reeds te veel van lichaam en geest gevergd. Gelukkig kon ik rekenen op een dolenthousiaste bende supporters die op verschillende plaatsen van het parcours stond opgesteld.

Na de eerste lange ronde moest ik nog 2 rondjes van 10km overleven. Ik was echter niet de enige want 60% van het deelnemersveld was al regelmatig aan het stappen. Ik probeerde nog wat af te wisselen met lopen al werd dat steeds moeilijker. Vlak voor de laatste ronde zag ik dat een tijd onder de 5u er nog wel in zat als ik nog de helft van de tijd zou kunnen lopen. Tijdens de eerste 5km haalde ik dat gemiddelde niet maar een laatste gelletje en de aanmoedigingen van Viv en Marc 3km voor de finish gaven me plots toch de vleugels die ik nodig had. Ik verbeet alle pijn en zette een relatieve eindsprint in waarbij ik nog een 20tal atleten kon inhalen tot aan de finale rechte lijn. Even kijken dat er niemand vlak voor of achter mij liep, en dan dolenthousiast de laatste meters in om in een ultieme explosie het finishlint in de hoogte te smijten na 4u55 lopen in een totaaltijd van 12u55 en een 637e eindplaats. 

Vlak na de finish hoorde ik achter me roepen 'Kris, Kris!'. Het was Luc Van Lierde die me persoonlijk mijn finishers medaille gaf. Hij feliciteerde me en zei dat het één van de allerzwaarste edities was geweest van de zwaarste Ironman ter wereld, en wie ben ik om dat niet te geloven! Ook race organisator Kenneth Gasque vertelde me dat ik één van zijn helden was vandaag samen met al die andere finishers. Uiteindelijk zou om 23u57 de 1462e en laatste finisher aankomen na bijna 17 uur race. Dat zou het aantal opgaves op een record brengen dit jaar.

Ik denk dat het voor alle atleten een heroïsche editie was gisteren. Dat merk je ook aan de tijden van de toppers. Mijn conditie was zeker minstens even goed als in Klagenfurt vorig jaar. Dat was ook te merken tijdens het fietsen. Het lopen werd echter voor iedereen een calvarietocht door de omstandigheden en mijn benen (vooral rechterhamstring) waren niet meer in optimale conditie. Dat heeft me misschien 100 plaatsen gekost maar daar ga ik geen seconde over klagen. Dit was er eentje om nooit te vergeten. In 'normale' omstandigheden wilde ik onder de 12 uur gaan. Als je dan ziet dat ik toch bij de eerste 650 atleten ben, terwijl ik in 2013 nog ver buiten de top-1000 zat, moet ik toch tevreden zijn. In Klagenfurt vorig jaar (10u39) voelde ik wel dat ik er alles had uitgehaald, nu ben ik toch wat tijd en kracht kwijtgespeeld door die domme val (ribben toch goed geraakt achteraf bekeken). Tijd om te recupereren nu en zien hoeveel trainingstijd en zin we vinden om nog eens te knallen in Maastricht.

Dikke merci aan alle supporters ter plaatse, reporter Kilian en de volgers online. Bedankt ook voor de vele berichtjes nadien en de Facebook-verslagen van Steve tijdens de wedstrijd. Merci ook aan Hans en Koen om mijn lichaam steeds terug in de haak te krijgen in de aanloop naar zo'n uitdaging. En uiteraard aan mijn pruts voor de steun in de voorbereiding en tijdens de wedstrijd!

Foto's (dankzij Mike, Bjorn, Kilian & Vanessa):
https://www.flickr.com/photos/123663785@N03/sets/72157653348539112

Foto - Kilian Hendrickx

Ironman Lanzarote 2015 - The Day Before

Op minder dan 24 uur voor de start zullen we een korte wrap-up maken voor de volgers. Vanmiddag moet ik enkel nog mijn fiets en materiaal inchecken tussen 15 en 18u en voor de rest is het rusten geblazen.

Omstandigheden

Sinds onze aankomst 9 dagen geleden is de noordenwind nog niet tot onder de 50km/u gezakt, zo erg zelfs dat we enkele moeilijke nachten hebben doorgemaakt van het lawaai dat de deuren maakten onder het continu gebeuk van de wind. De eerste 2-3 dagen overheerste een sahara-wind het eiland met temperaturen tot 40 graden. Nadien is de temperatuur dan genormaliseerd tot 26-27 graden met geregelde bewolking. Voor morgen verwachten ze iets 'minder' wind tot 42km/u uit de gebruikelijke richting, wat dus wil zeggen dat de meeste beklimmingen vol in de wind zullen liggen. De eerste 30km zal de wind nog in het voordeel blazen net zoals tijdens de meeste afdalingen in de laatste 60km van het fietsparcours. Tijdens het lopen kan de wind eerder een bondgenoot zijn om de hitte op de dijk wat te compenseren.

Ik heb het in elk geval nog nooit zo hard weten waaien hier in mijn voorbije vakanties. Tijdens beklimmingen tegen de wind haalden we vorige week amper 13km/u, terwijl we in afdalingen wind in de rug tot 90km/u reden zonder moeite. Het grootste gevaar is echter de zijwind. Rukwinden hebben de neiging u met fiets en al opzij te blazen. Gelukkig is er in de zones waar je de meeste snelheid haalt geen zijwind.

Parcours

Het zwemmen bestaat uit 2 rondjes van 1,9km in de baai van Puerto Del Carmen, met in de helft een korte passage over het strand alvorens terug te water te gaan. Normaal is de zee ontzettend kalm, behalve dus de voorbije dagen ... de wind zorgt voor stevige golven die niemand hier gewoon is. Even afwachten dus of ik de gebruikelijke 1u06 ga kunnen halen.

Het fietsparcours van 180km is lichtjes veranderd op een paar plaatsen tov de vorige jaren. Zo is er op het einde nog een vervelend klimmetje vervangen door een snelle passage. We spreken nog wel van een kleine 2600 hoogtemeters waarvan 70% wind op kop. Het fietstochtje vertrekt in Puerto Del Carmen, via Puerto Calero naar Yaiza (eerste klim, wind in de rug/zij) en vervolgens langs het mooie El Golfo. Daarna wacht de stevige klim wind op kop van Timanfaya, met een lange relatieve afdaling tot in club La Santa. Daarna via Soo en surfers dorp Famara naar Teguise waar de zwaarste klim (wind op kop) wacht naar Las Nieves en Mirador de Haria. Een stevige afdaling met haarspeldbochten zorgt voor een relatief moment van rust alvorens de mooiste klim naar Mirador del Rio start. Eens daar boven (+/- km 110) volgt een zalige brede lange afdaling tot in Arrieta, waarna we nog 50-60km op en af door het binnenland mogen knoeften alvorens terug in Puerto del Carmen aan te komen. Ik hoop er ongeveer 6 uur over te doen wat niet simpel gaat zijn, en afhankelijk van de windkracht.

Het loopparcours bestaat nog steeds uit 3 rondjes over de dijk in Puerto del Carmen. De eerste ronde is 21km lang en loopt voorbij de luchthaven tot Playa Honda. Aan de luchthaven kan je meestal genieten van een gratis zandscrub ... Eens terug in Puerto del Carmen, volgen nog 2 kortere rondjes van 10,5km. Het loopparcours wordt omschreven als 'vlak' maar dat is enkel omdat het verharde ondergrond is, want in feite is het steeds vals plat. Het is altijd afwachten wat het lichaam nog kan na die zware fietstocht. We zien dus wel.

Conditie

De conditie is op dit moment minstens even goed als in Klagenfurt vorig jaar (10u39), en ik haal betere trainingsresultaten voor de 3 sporten. Maar een garantie op succes is dat zeker niet op Lanzarote, aangezien zelfs de grootste atleten hier durven sneuvelen en wandelen voor zowat iedereen een nationale sport blijkt te worden op de marathon. Realistisch gezien moet een tijd binnen de 12 uur zonder tegenslagen lukken, maar ik zet er geen geld op in. Ik heb nog altijd wat irritatie in mijn rechterhamstring. Die heeft geen effect op fietsen en lopen momenteel maar ik hoop dat ze me geen parten gaat spelen naarmate de wedstrijd vordert.

Wedstrijd volgen

Mijn nummer is 624. Via online tracking kan je tussentijden zien na het zwemmen, na het fietsen en regelmatig tijdens het lopen. Dit kan via de IronMobile app of via de website http://www.ironman.com/triathlon/coverage/athlete-tracker.aspx .

Tijdens het fietsen zullen er geen officiële tussentijden zijn. De supporters zullen echter wel proberen op enkele plaatsen live via SMS wat info door te spelen aan het thuisfront (in dit geval Steve Van Gysel) die dan iets op Facebook kan plaatsen.

De start vindt morgen (zaterdag) plaats om 7u lokale tijd (= 8u Belgische tijd).

1 mei weekend - 20 dagen voor Lanzarote

Dat 1 mei op een vrijdag viel dit jaar, was een prachtig geschenk. Zo kon ik 3 weken voor Lanzarote nog een zwaar trainingsweekend inplannen alvorens te beginnen afbouwen.

 

Vrijdag was ik de ganse dag van de partij in Izegem voor het BK ploegentriatlon. De deelname van onze eigen ploeg was leuk maar ik heb mijn krachten heel goed kunnen sparen gezien het niveauverschil in ons team. Erg vond ik dat allemaal niet, ik wilde vooral nog eens buiten zwemmen en voelen of de spieren de transities vlot doorstonden. Tijdens het fietsen hebben we met momenten wel behoorlijk gas gegeven dus dat was mooi meegenomen. 's Avonds begon het echter wel door te wegen dat ik de ganse dag in de weer was geweest naar, in en terug van Izegem.

 

Zaterdag ben ik dan nog 140km gaan fietsen met de TT langs Zeeland. Ik ben echt blij dat ik dat Cobb zadel nu heb waardoor ik moeiteloos zulke lange ritten kan blijven in de beugel zitten. Vroeger moest ik constant mijn positie aanpassen of regelmatig rechtop gaan zitten door de zadelpijn. Ik ben uiteindelijk thuis gekomen met een 30km/u gemiddeld en hartslag onder de 130. Dat was dus ook geslaagd. Ook de energierepen gingen vlot binnen.

 

Mijn laatste 30er wou ik zondag dan nog lopen op het Wings for Life evenement in Breda (was dichterbij dan Ieper). Ik wou vlot voorbij de 25km lopen tot de chaser car me zou inhalen, zodat ik nog kon uitlopen tot 30km om aldaar met de bus terug naar de start te keren. Shara en Kilian boden aan om te komen supporteren met de fiets en me van droge kleren te voorzien op het einde. Dit was achteraf bekeken geen overbodige luxe. De eerste 5km waren nog goed te doen, los van wat slalomwerk, maar nadien werd het hondenweer. Op km 6 besloot er nog een duif op mijn hand te schijten en daarna alleen nog regen en wind. Tussen km 10 en pakweg 18 had ik er echt geen zin meer in. Bovendien was ik moe van de voorbije dagen terwijl al die andere lopers vrolijk hadden gerust voordien. Ik nam me echter voor dat ik bezig was aan mijn laatste echte lange training voor Lanzarote en dat een dagje rust als beloning zou wachten. Bovendien was ik wel bezig met een goede repetitie qua voeding (gelletjes). Eens de 20km voorbij haalde ik ook heel veel lopers terug in die duidelijk over hun toeren gegaan waren. Aan het 25km punt riep een voorbijrijdende speaker dat ik in de top 75 liep. Toen Shara ook riep dat de chaser cars in aantocht waren, ben ik nog beginnen versnellen. Uiteindelijk ben ik, zoals gepland, net voor de 30km ingehaald, na 2u25. Als ik uitgerust zou geweest zijn, had ik nog eindje (2-3km?) verder geraakt maar uiteindelijk moet ik heel tevreden zijn. Na een zeer vermoeiende week had ik die 30km vol gemaakt tegen een marathontempo voor 3u20-3u30! En de laatste 5km had ik nog duidelijk meer in mijn mars dan de meeste andere lopers die werkelijk zaten te sterven. Uiteindelijk was ik 71e op 2200 lopers in Breda en top 4000 van de 69.000 atleten wereldwijd.

 

Zoals Jef het al zei op Facebook, nu is het een kwestie van de afstanden rustig af te bouwen en volgende week gezond naar Lanzarote te kunnen vertrekken. We beginnen vanavond met een sportmassage bij Koen/sportbalans.be en morgen hernemen we rustig met een uurtje zwemmen. Hopelijk kan ik komend weekend nog wat fietsen onder een stralende zon. Woensdag nadien vertrekken we richting Lanzarote, 10 dagen voor de start, waardoor ik ook daar nog een kleine week rustig wat kan fietsen (kortere afstanden tot 90km), zwemmen en lopen. Het voorbije weekend gaf de burger in elk geval moed. De conditie is vast en zeker nog beter dan in Klagenfurt vorig jaar, de kracht in de benen is sterker dan ooit tevoren, maar de uitdaging in Lanzarote is ook des te zwaarder qua parcours en omstandigheden. Klaar zullen we er in elk geval wel voor zijn!