Ironman Lanzarote 2015 - Heroïsche editie

Twee uur voor de start had het er in Puerto del Carmen nog alle schijn van dat de wind wat was gaan liggen. Berichten uit andere streken van het eiland bevestigden echter het tegendeel. Het ging een helse dag worden met constant 5 bft wind, wisselende bewolking in de voormiddag en volle zon in de namiddag.

Mijn voorbereiding begon wat aarzelend met een plots verdwenen chip en een losgedraaid ventieltje. Gelukkig allemaal op tijd opgelost dankzij de prima organisatie. Een gebrek aan voldoende dixi's blijft echter een steeds terugkerend fenomeen. 1800 Atleten die allemaal nog langs het toilet willen passeren, dat zorgt voor oplopende wachttijden. Gelukkig waren er enkele bekende collega's en Filip VC (organisatie) om een babbeltje te doen.

Ik stond netjes op tijd in de startvakken en had me voldoende vooraan gezet. Om 7u klonk dat het ultieme startschot en we waren vertrokken voor een dagje plezier. De eerste 150m tot aan de boei waren pure hel. De zenuwen waren hooggespannen bij vele deelnemers en 2 Engelsen gingen vlak voor mij zelfs letterlijk op de vuist. Ik wilde niet te veel energie verspelen en zocht wat rustiger water en goede voeten op. Door de opkomende wind stonden er meer golven dan gebruikelijk en met momenten was het toch zwoegen. Na 33 minuten had ik het eerste rondje van 1900m afgelegd, korte exit over het strand en op naar het tweede rondje. Dat ging ook niet echt super in de golven en drukte maar uiteindelijk kwam ik veilig aan land na 1u13, gemeten aan de timing-mat wat verder op het strand. Ik kwam zo als 747e uit het water.

Na een korte verkleedpartij en het laten toebrengen van zonnecrème, kroop ik de dijk op richting fiets. De wissel verliep vlotjes en we trokken op weg voor 180km, 2600 hoogtemeters en vooral heel veel (tegen)wind.  Na 15km had ik een gemiddelde van 24km/u ... verschrikkelijke tegenwind maar ik sloeg er toch in om continu mensen in te halen. Richting El Golfo de gas open met wind in de rug en het gemiddelde ging al richting 28,5km/u. De eerste test was de beklimming van Timanfaya wind tegen, en dat ging super. De benen zaten echt goed en ik ging in lage hartslagen al tientallen atleten voorbij. Boven vielen er enkele druppels regen en in de afdaling was het bijtrappen geblazen door de tegenwind. Na 60km in La Vegueta stond de familie een eerste keer te supporteren. Daarna kwam er een heerlijk stuk richting La Santa en Calleta de Famara en ik bleef de tegenstanders oprollen, zo goed waren de benen. 

Na 90km kwam het lastigste stuk. Eerst klimmen naar Teguise, waar Marc en Viv enthousiast stonden te supporteren en dan naar Las Nieves en Mirador de Haria. Ik bleef nog goed in cadans ondanks de stevige hellingen en wind. In de afdaling van de Mirador was het even schrikken toen er een ambulance stond met enkel een fiets op de grond ernaast. In het dorp van Haria begon dan het lastigste deel van het parcours met de klim naar Mirador del Rio. Vooral het eerste deel aan de cactustuin is voor mijn lichaamsbouw eigenlijk wat te steil waardoor het tempo even stokte. Toch even de tijd genomen om te genieten van het uitzicht op La Graciosa en na 120km hadden we het hoogtepunt van de rit bereikt. Nu volgde een afdaling van bijna 15km tot Arrieta die ik nog heel goed kende van vorige passages en ik sloeg erin goed te recupereren en toch een 10tal atleten voorbij te steken. Net voorbij Arrieta stond de familie opnieuw te supporteren.

Na Arrieta was het 20km vals plat omhoog wind in de rug en ik panikeerde toch een beetje toen 10-20 atleten me inhaalden, ookal was ik zelf wat op reserve aan het rijden. In Tahiche sloegen we echter rechtsaf en kregen we een verschrikkelijk stuk van 3km voor de boeg richting Nazareth, klimmen en wind vol op het gezicht, en ik reed nog 12km/u. Ik haalde echter één voor één de (overmoedige?) tegenstanders in en het gevoel beterde terug. Vanaf Nazareth was het grotendeels bergaf en konden we beginnen voorbereiden op het lopen ... althans dat was de bedoeling. Tot ik 10km voor het einde een rond punt compleet verkeerd inschatte en tegen 50km/u de berm in vloog. Ik denk dat het even een black-out of zo was want ik had de ganse dag perfect afgedaald. Gelukkig zag ik tijdig dat ik me best op mijn zijde tegen de schuine zijberm liet ploffen aangezien die vooral uit zand bestond. Het gevolg was een enorme klap maar bijna geen schade. Enkel kleine schrammen door steentjes, schouders en ribben wat geraakt maar geen schade aan de fiets of andere ledematen. Een vriendelijke politieman vroeg me of alles OK was en met 5 minuten vertraging was ik terug weg. Die mens keek nogal ... Uiteindelijk kwam ik veilig en wel aan in de wisselzone na 6u28 en een 387e fietstijd wat supergoed was (27,8 km/u gemiddeld, dat zegt genoeg over hoe zwaar het was).

In de wisselzone heb ik toch maar eerst de schrammen laten ontsmetten. Ik wou immers geen risico nemen met het zand dat eraan kleefde en de zon die volop scheen. Tijdens de verzorging, verscheen er plots een lokale cameraploeg voor mijn neus met een enthousiaste reporter die me vroeg 'muy bien?' .... 'muy bien ... but manana will be another cook!' ...  Na een trage wissel dus toch maar op weg voor de marathon. Na de zorgen omtrent de hamstrings, was het dus ook nog even afwachten hoe het lichaam de totterpartij zou verteren. Zon en wind waren alom tegenwoordig en het zou nog een groter slachtveld worden dan het op dat moment al was... Het loopparcours bevat ook nog enkele honderden hoogtemeters door de constante stukken vals plat.

De eerste ronde was 22km lang met een bijzonder gezellige passage langs het vliegveld. Kortom wind langs alle kanten en stompen maar ... De benen beslisten al vrij vroeg de blok erop te leggen en continu lopen zat er niet meer in. Spijtig want als ik die eerste ronde had kunnen blijven lopen, zou ik niet veel plaatsen meer hebben verloren. Mijn verbazing was wel groot om vast te stellen dat enkele age group toppers ook al vroeg moesten beginnen wandelen en het begon opgaves te regenen, net zoals braaksel links en rechts ... Met mijn maag en darmen was alles OK. Ik had wel wat hoofdpijn maar die verdween nadat ik mijn iets te spannende vizor had omgeruild voor een zonnebril, soms zit het in kleine details. Na de eerste ronde stopte Vanessa me extra gelletjes en cola toe en ik besloot de strijd aan te gaan om die marathon onder de 5 uur uit te lopen. Dat is ver onder de mogelijkheden maar de omstandigheden hadden reeds te veel van lichaam en geest gevergd. Gelukkig kon ik rekenen op een dolenthousiaste bende supporters die op verschillende plaatsen van het parcours stond opgesteld.

Na de eerste lange ronde moest ik nog 2 rondjes van 10km overleven. Ik was echter niet de enige want 60% van het deelnemersveld was al regelmatig aan het stappen. Ik probeerde nog wat af te wisselen met lopen al werd dat steeds moeilijker. Vlak voor de laatste ronde zag ik dat een tijd onder de 5u er nog wel in zat als ik nog de helft van de tijd zou kunnen lopen. Tijdens de eerste 5km haalde ik dat gemiddelde niet maar een laatste gelletje en de aanmoedigingen van Viv en Marc 3km voor de finish gaven me plots toch de vleugels die ik nodig had. Ik verbeet alle pijn en zette een relatieve eindsprint in waarbij ik nog een 20tal atleten kon inhalen tot aan de finale rechte lijn. Even kijken dat er niemand vlak voor of achter mij liep, en dan dolenthousiast de laatste meters in om in een ultieme explosie het finishlint in de hoogte te smijten na 4u55 lopen in een totaaltijd van 12u55 en een 637e eindplaats. 

Vlak na de finish hoorde ik achter me roepen 'Kris, Kris!'. Het was Luc Van Lierde die me persoonlijk mijn finishers medaille gaf. Hij feliciteerde me en zei dat het één van de allerzwaarste edities was geweest van de zwaarste Ironman ter wereld, en wie ben ik om dat niet te geloven! Ook race organisator Kenneth Gasque vertelde me dat ik één van zijn helden was vandaag samen met al die andere finishers. Uiteindelijk zou om 23u57 de 1462e en laatste finisher aankomen na bijna 17 uur race. Dat zou het aantal opgaves op een record brengen dit jaar.

Ik denk dat het voor alle atleten een heroïsche editie was gisteren. Dat merk je ook aan de tijden van de toppers. Mijn conditie was zeker minstens even goed als in Klagenfurt vorig jaar. Dat was ook te merken tijdens het fietsen. Het lopen werd echter voor iedereen een calvarietocht door de omstandigheden en mijn benen (vooral rechterhamstring) waren niet meer in optimale conditie. Dat heeft me misschien 100 plaatsen gekost maar daar ga ik geen seconde over klagen. Dit was er eentje om nooit te vergeten. In 'normale' omstandigheden wilde ik onder de 12 uur gaan. Als je dan ziet dat ik toch bij de eerste 650 atleten ben, terwijl ik in 2013 nog ver buiten de top-1000 zat, moet ik toch tevreden zijn. In Klagenfurt vorig jaar (10u39) voelde ik wel dat ik er alles had uitgehaald, nu ben ik toch wat tijd en kracht kwijtgespeeld door die domme val (ribben toch goed geraakt achteraf bekeken). Tijd om te recupereren nu en zien hoeveel trainingstijd en zin we vinden om nog eens te knallen in Maastricht.

Dikke merci aan alle supporters ter plaatse, reporter Kilian en de volgers online. Bedankt ook voor de vele berichtjes nadien en de Facebook-verslagen van Steve tijdens de wedstrijd. Merci ook aan Hans en Koen om mijn lichaam steeds terug in de haak te krijgen in de aanloop naar zo'n uitdaging. En uiteraard aan mijn pruts voor de steun in de voorbereiding en tijdens de wedstrijd!

Foto's (dankzij Mike, Bjorn, Kilian & Vanessa):
https://www.flickr.com/photos/123663785@N03/sets/72157653348539112

Foto - Kilian Hendrickx