Ondertussen zijn we weer een kleine 2 weken verder na het avontuur op Lanzarote, met 4 volledige triatlons op de teller sinds mei 2013, en vooral 4 geslaagde aankomsten. De problemen bij Belgocontrol en bijhorende nachtvlucht met stevig slaaptekort hebben mijn recuperatievermogen danig in de war gestuurd. Tot begin deze week heb ik met een soort jetlag rondgelopen alsof ik 2 weken in de States had gezeten. Ik heb al wel enkele avonden telkens meer dan een uur gewandeld en zondag ben ik 2 uur gaan fietsen. Stilaan voel ik nu toch de kracht en zin terugkomen om wat meer te gaan sporten.
Mijn moment van concentratieverlies tijdens de wedstrijd zindert tevens nog wat na in mijn ribbenkast. Dinsdag ga ik nog langs osteopaat Hans die vast en zeker nog wat dient los te maken, maar ik vrees toch dat er een rib gebroken of gekneusd is. Daar ga ik dan toch nog wat meer weken last van hebben, vooral als ik ga willen lopen. Ik blijf er wel bij dat, buiten het tijdverlies op het moment zelf, ik door de gecontroleerde val niks heb verloren in de wedstrijd. Zo'n dingen doen gewoonlijk pas 2 dagen later pijn ...
Na mijn 4e volledige triatlon is er wel 1 ding dat mij bij mezelf is opgevallen. Ik ben veel rustiger bij het evalueren van de prestatie. Ik ben tevreden met wat er die dag uit mijn lichaam en geest is gekomen en kan dit perfect plaatsen in zijn context. De tijd van afvragen wat er nog beter of slechter had kunnen gaan, en hoe we kunnen verbeteren etc is voorbij. 10 Jaar geleden kon ik amper een meter lopen en niet deftig crawl zwemmen, nu doe ik een Ironman wanneer ik er zin in heb, met steevast een eindplaats in de eerste helft. En hoelang ik er over doe, zal steeds afhangen van een heleboel zaken, maar die gaan niet meer bepalen of ik er met een goed of slecht gevoel op vooruitblik of terugkijk. Tijdens de incidentrijke zwemproef in Lanzarote heb ik op een bepaald moment echt de switch gemaakt om me even uit de oorlog te begeven en terug op zoek naar amusement te gaan. Ik begon me zo te irriteren aan het agressieve gedrag van mensen rondom mij (zeker als je ziet dat we pas rond plaats 600-700 zwommen!) dat ik het even kotsbeu werd. Ik ben wat rustiger beginnen zwemmen uit de drukte en vond nadien de juiste spirit terug (vooral na de wissel). De rest van de dag heb ik genoten, hoe goed of kwaad het ook verder ging, met een gerust gemoed dat we de finish wel 'comfortabel' zouden halen.
Professioneel is het enorm druk en gaat het momenteel voor de wind, en de genoegdoening die ik daar dagelijks van krijg is heel belangrijk. Dat is ook nodig gezien de stress die er bij komt kijken in de drukke perioden (gelukkig positievere stress sinds mijn juiste beslissing om zelfstandige te worden in 2012). En de vrije tijd die me rest, vul ik in met waar ik zin in heb. Ik heb ook nog meer dan vroeger ontdekt dat er een limiet op de goesting in sporten staat. Ik kan doorgaans 10-12 uurtjes in de week gaan trainen, maar dan stopt het ook. Uitzonderingen komen af en toe voor wanneer er een zonnig dagje verlof verschijnt, of eens een weekje sportstage zoals begin dit jaar in Benicasim. Daar moet je dan eens werkelijk niks anders doen buiten slapen, eten en trainen. En mentaal is dat toch ook een beetje vakantie dan.
Ik zal mijn sportieve uurtjes ook steeds blijven invullen met activiteiten waar ik op dat moment zin in heb. Het blijft immers dagelijks om ontspanning gaan die in balans moet zijn met het professionele. Ik heb geleerd dat het voor mij vooral belangrijk is bezig te blijven en niet te lang stil te zitten. De ene week zal ik wat meer lopen, de andere week zwemmen, soms kort, soms lang, ... zolang ik me maar amuseer. De basis is er ondertussen toch voldoende om gewoon te doen wat ik graag doe, wat niet wil zeggen dat er niet meer stevig moet getraind worden. Ik heb echter zelf geen behoefte aan continue structuur (meer) en hoef me zeker niet aan anderen te spiegelen. Nochtans ben ik de eerste om andere mensen te helpen om structuur te bieden om ook hun drukke leven succesvol met sport te combineren, zolang het maar ontspanning blijft. Maar op mijn persoonlijke motivatie heeft niemand invloed. Als ik het beu ben, zal ik ermee stoppen. Langs de andere kant: zolang ik me amuseer, heb ik geen enkele externe motivatie nodig om stevig door te gaan.
Professioneel is het enorm druk en gaat het momenteel voor de wind, en de genoegdoening die ik daar dagelijks van krijg is heel belangrijk. Dat is ook nodig gezien de stress die er bij komt kijken in de drukke perioden (gelukkig positievere stress sinds mijn juiste beslissing om zelfstandige te worden in 2012). En de vrije tijd die me rest, vul ik in met waar ik zin in heb. Ik heb ook nog meer dan vroeger ontdekt dat er een limiet op de goesting in sporten staat. Ik kan doorgaans 10-12 uurtjes in de week gaan trainen, maar dan stopt het ook. Uitzonderingen komen af en toe voor wanneer er een zonnig dagje verlof verschijnt, of eens een weekje sportstage zoals begin dit jaar in Benicasim. Daar moet je dan eens werkelijk niks anders doen buiten slapen, eten en trainen. En mentaal is dat toch ook een beetje vakantie dan.
Ik zal mijn sportieve uurtjes ook steeds blijven invullen met activiteiten waar ik op dat moment zin in heb. Het blijft immers dagelijks om ontspanning gaan die in balans moet zijn met het professionele. Ik heb geleerd dat het voor mij vooral belangrijk is bezig te blijven en niet te lang stil te zitten. De ene week zal ik wat meer lopen, de andere week zwemmen, soms kort, soms lang, ... zolang ik me maar amuseer. De basis is er ondertussen toch voldoende om gewoon te doen wat ik graag doe, wat niet wil zeggen dat er niet meer stevig moet getraind worden. Ik heb echter zelf geen behoefte aan continue structuur (meer) en hoef me zeker niet aan anderen te spiegelen. Nochtans ben ik de eerste om andere mensen te helpen om structuur te bieden om ook hun drukke leven succesvol met sport te combineren, zolang het maar ontspanning blijft. Maar op mijn persoonlijke motivatie heeft niemand invloed. Als ik het beu ben, zal ik ermee stoppen. Langs de andere kant: zolang ik me amuseer, heb ik geen enkele externe motivatie nodig om stevig door te gaan.
Er zullen in wedstrijden altijd mensen voor mij zijn, en altijd (nog meer) mensen achter mij. Als ik voor mezelf zie wat ik er voor doe, dan kan ik alleen maar tevreden zijn. Regionale korte afstandswedstrijden zeggen me niet veel meer. Ik kan me er vaak niet meer amuseren als ik zie hoe (over)competitief pure recreanten er zich vaak gedragen. Ik ben daar waarschijnlijk iets te zelfrelativerend voor. Ik zal wel verder rustig de wereld afreizen, en mijn hobby uitvoeren zolang lichaam en geest nog meewillen. Gelukkig kan ik steeds rekenen op een aantal specialisten om vooral dat lichaam intact te houden. Er staan alvast nog mooie locaties en grote persoonlijke uitdagingen op het lijstje ... eerst richting Maastricht en Zell-Am-See nu. Volle gas, maar vooral zoveel mogelijk genieten van het feit dat we dit allemaal nog mogen en kunnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten