Ik heb vandaag op aanraden van Vanessa de schermen van mijn Polar heringesteld. Op het eerste scherm tijdens het sporten staat nu geen informatie meer over hartslag of snelheid. Ik was me de laatste tijd blind aan het staren op hoe snel, hoe ver en met welke hartslag ik aan het lopen of fietsen was. Van plezier was er al lang weinig sprake, al is dat deze week pas tot me doorgedrongen. Telkens de hartslag wat te hoog naar mijn zin was of de snelheid wat te laag, vergat ik nog te genieten van mijn bezigheden. Met momenten begonnen mijn benen zelfs te blokkeren puur omdat ik zat uit te rekenen hoe ver ik nog moest fietsen of lopen. Echter naarmate ik dan dichterbij de aankomst kwam, voelde ik dat ik nog totaal niet moe was en alles in het kopje zat.
Ik heb voor de trainingen nu alle metingen naar een 2e scherm verwezen, gezien ik mijn lichaam toch goed genoeg ken en aanvoel om verder voor te bereiden op Maastricht en Zell. De pols in rust bljft nog een goede indicator voor de vermoeidheid en voor de rest gaan we verder op het gevoel. En de hartslagmeter blijft aanwezig om me te waarschuwen bij extreme waarden omdat de gezondheid toch nog altijd prioriteit is.
Op de één of andere manier heeft die 4 volledige triatlon enkele weken later ergens iets getriggerd waardoor ik even problemen ondervindt om alles goed te kunnen plaatsen en me algemeen te motiveren. Langs de ene kant is het precies maar normaal en logisch geworden dat ik zulke uitdagingen aankan, langs de andere kant begin ik dan tijdens korte trainingen te twijfelen aan de conditie en de capaciteiten. En dit is allemaal niet nodig als ik dan achteraf naar mijn logbook kijk. Het is een beetje worstelen op het moment en vooral vermijden om ergens in een passieve modus te sukkelen met gebrek aan goesting voor eender wat ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten