Dit seizoen vallen de halve van Eupen en de Ironman van Maastricht op dezelfde dag. Aangezien Bram en Hans voor de eerste keer Eupen gaan meedoen, hadden we aangeboden om eens een dagje op parcoursverkenning te gaan. Ideaal voor mij en Leen om nog wat klimkilometers te doen voor Maastricht. Het liep echter anders af...
We begonnen met een rondje van het fietsparcours waar het de ganse tijd uitkijken was. Veel stenen, putten, slijk op de weg ... kortom onmogelijk om eens goed door te rijden en voorzichtigheid was de boodschap. Na een rondje besloten we om de dam eens af te dalen en te beklimmen zoals in het 'oude' parcours. Toen ging het echter mis. Na de afdaling begonnen we aan het vlakke stuk tot aan de voet van de dam en ik legde me even in de beugels om snelheid te maken. De staat van de weg was blijkbaar echter nog slechter dan vroeger en door de schaduw onder de bomen had ik een klein gat in het wegdek niet gezien. Gevolg: voorwiel onderuit en ik de kant in. Gelukkig kon ik me nog grotendeels in het gras smijten maar mijn elleboog kwam vol op het asfalt neer.
Ik kon gelukkig snel opstaan en voelde wel dat er niks ernstig gebroken of zo was. Enkel vleeswonden aan knie en elleboog en schaafwonden op bil en heup. De wonde aan de elleboog was echter te verontrustend diep en Hans stelde voor onmiddellijk naar de spoed te gaan. Om toch eventjes te bekomen, heb ik mijn fietsschoenen uitgetrokken en nog te voet richting auto gewandeld.
Gelukkig is er vlakbij in Eupen centrum een ziekenhuis en op de spoedafdeling was het zeer kalm. De radioloog stelde vast dat er geen schade aan mijn elleboog was en uiteindelijk kwam ik er na 2 uur van af met een goed ontsmette knie en een elleboog voorzien van 7 hechtingen.
Ondertussen geneest alles vrij aardig. Ik mag wel niet meer zwemmen alvorens de draadjes eruit zijn (vrijdag 24/jul). De eerste dagen na de val heb ik me wel rot gevoeld (wsl ook door tetanusspuit) en ik ben nog steeds niet in normale doel. Ik heb wel zondag het fiets- en loopparcours van Maastricht kunnen verkennen, wat me wel geruststelde over de kwetsuren. Hopelijk kan osteopaat Hans me donderdag nog van de kleine ongemakjes af helpen.
Mijn TT fiets moet nog nagekeken worden, maar lijkt ok behalve een barst in mijn wiel. Het wordt dus nog wel even afwachten met welke fiets ik in Maastricht gaat starten. Ik weet ook niet of ik goed in de beugel ga kunnen liggen met die elleboog.
Al bij al had de val veel ergere gevolgen kunnen hebben, maar ideaal is het ook niet. Ik hoop dat de draadjes er vrijdag uit kunnen en ik nog wat ga kunnen zwemmen nadien. Voor de rest zit de vermoeidheid me dwars die bij de val is gekomen. Hopelijk kan Hans de oorzaken daarvan behandelen zodat ik me volgend weekend terug kiplekker voel en dan nog een week echt kan uitrusten richting Maastricht. Het parcours is daar immers echt mijn ding. Ik voelde me een week geleden echt super en klaar voor de volgende Ironman maar deze week ben ik echt heel moe. De kwetsuren hebben me ook heel wat nachtrust gekost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten