Vanochtend stond ik aan de start van de marathon Nice-Cannes en veel wil daar eigenlijk niet over zeggen. Mooi parcours, veel wind, en een organisatie die toch serieus problemen heeft om de groei aan deelnemers en de verschillende concepten (solo, duo, relay) bol te werken. Slechts 15 toiletten aan de start?? Ikzelf ben na 25km nog 1 minuut voor op schema (aankomst 3u30) doorgekomen maar heb noodgedwongen de strijd gestaakt met een peesontsteking/stressfractuur aan de rechtervoet.
Veel frappanter is het feit dat ik geen seconde van de wedstrijd heb genoten en ook helemaal niet opgewonden aan de start stond. Misschien is het Lanzarote-effect toch groter dan ik had gedacht. Ik heb in mei van dit jaar mijn grote droom verwezenlijkt en momenteel is er precies niks wat me nog echt motiveert om door te zetten. In Eupen ben ik na het fietsen nog op karakter naar de finish gekropen, en vandaag had ik gerust na 1km al de ingang van het hotel kunnen nemen, desondanks dat ik conditioneel nooit zo goed heb gezeten.
Ik moet me toch eens even gaan bezinnen. Volgend jaar met de bende naar de Ironman van Klagenfurt, daar kijken we toch naar uit? Of kijken we meer uit naar die week vakantie in Italië voordien ... Ik zal het even moeten laten rusten. De laatste weken heb ik me vooral geamuseerd met programmeren, en de looptrainingen, tja die duwden we er ergens tussen. Zwemmen heb ik al 3 weken niet meer gedaan en fietsen nog 1 keer, wat wel gezellig was met de club. Ik heb de indruk dat ik al maanden aan het sporten ben om enkel mijn lichaam wat strak te houden, en niet voor de sportieve uitdaging.
Ik ga de komende 3-4 weken werken, thuiskomen, en doen wat ik graag wil doen, als de voet gunstig evolueert. En het zal zichzelf allemaal wel een beetje uitwijzen dan zeker waarin ik zin begin te krijgen. We zullen wel weer spoedig aan de clubtrainingen staan zeker, en anders, tja we zien wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten