Vanessa's eerste volledige Ironman

Enkele weken geleden maakte Hans al gebruik van deze blog om het verhaal te doen van zijn halve triatlon in Eupen. Nu is het aan mijn eigen vrouwke Vanessa over de avonturen van haar eerste volledige Ironman in Mallorca:

Voila, als er al een populaire blog bestaat.... En... " als vrouw van " eigen ik mij ook het recht toe om hier iets te mogen schrijven. Over mijn vorige prestaties heeft Kris regelmatig iets vermeld, maar over mijn eerste volledige Ironman in Mallorca wou ik graag zelf mijn verhaal doen op ZIJN blog. Des te meer omdat deze wedstrijd voor een deel ook van hem was... Ik geef het niet graag toe, en af en toe vloek ik erop, maar "soms" kent hij mij beter dan ikzelf... (Venteke... ik schrijf hier wel "soms" he ;-) )

Mijn voorbereiding liep niet helemaal zoals gewenst. Na mijn kwarttriatlon in Retie kreeg ik een voetblessure rechts en sindsdien ben ik wat beginnen sukkelen. Toen al 2 weken niet gelopen, maar wel heel veel kilometers op de TT gedaan. Uiteindelijk de voet op tijd in orde gekregen voor het WK 70.3 in Zell am See  op 30 augustus. Daar een goede en verstandige wedstrijd gedaan. Redelijk gas gegeven, maar niet helemaal "in mijnen tunnel" zoals Kris het omschreef, want Mallorca is wel vier weken later... Een mooie generale dus!

Het was erg warm geweest in Zell en dat heb ik wel gevoeld in de recuperatieweek achteraf. Ik voelde toen al dat mijn lichaam en kopke echt geen zin/kracht meer hadden om nog echt lange kilometers te doen en  mijn TT fiets was ik intussen eigenlijk al beu. Ik begon dan toch nog maar aan een training met als doel om ergens tussen de 18 en de 22 km te lopen, want ja,...ik moet wel een marathon lopen en in verhouding tot andere atleten loop ik sowieso al minder kilometers omwille van het kraakbeenletstel in de knieën. En ik was dan in juli ook al twee weken kwijt geweest... (Dus heel veel twijfels en vragen in dat kopje...) Maandag 7 september... Ik ben niet verder dan 17,5 km geraakt... Frictiesyndroom links... De volgende morgen veel pijn, tranen en ..."Ik wil niet meer trainen" en "ik wil niet meer naar Mallorca!". Waarop mijn Kris droog antwoordt : "Dat is geen optie..."

Alle hens aan dek en niet meer lopen tot D-Day!!!

Ik moet hier Hans Vander Mast (osteopaat) en Koen Van de Mieroop (sportmasseur) ongelofelijk bedanken!!! Zij hebben mij meermaals, in mijn ganse voorbereiding, tussen hun agenda's geplakt! Jullie zijn helden met gouden handen! Daarbij hebben ze ook steeds de nodige energie gestoken in de bijhorende sportpsychologie en peptalk, die ik ook echt wel kon gebruiken.

Hetzelfde geldt voor mijn superbazen Dirk en Gert, van Studio Sport. Het was allemaal geen moeite om mij tussen de uren naar de kine te laten gaan (Ook bedankt Anne Stevens om mij last minute nog bij in te plannen!), nog maar eens mijn zolen bij te sturen, een uur vroeger vertrekken om nog een training wat rustiger af te werken, enz... En ook hier de nodige aanmoedigingen en peptalk bij de vleet!!! En daarbovenop nog een mooi Scott sportpakket!!!

Dan eindelijk het vliegtuig op naar het goed weer...

Dat ontstekingsremmers hun werk kunnen doen is zeker, maar dat ze ook negatieve effecten hebben, heb ik aan den lijve ondervonden...en zeker in combinatie met de nodige stress en zenuwen... Rugpijn, plotse blokkages en me gewoon slecht voelen en slecht slapen... Dus nog geen fijn gevoel gehad bij de twee fietstrainingen op locatie...Nog meer stress en tranen. Toen begon het mij te dagen... Ik heb de laatste Brufen ingenomen op zondagavond en heb op dinsdag de beklimming opnieuw gereden met Bram en Wim, de clubgenootjes die intussen gearriveerd waren. Ben met een super gevoel van de fiets gestapt. Woensdag waren alle kwaaltjes over en ook de knie voelde goed aan. Ik voelde zelfs niets meer van die ontsteking. Donderdag nog een lekker zwemmeke gedaan...

Yes, ik was er klaar voor! Dat het nu maar snel zaterdagmorgen is. Het klaarmaken van gerief, gekleurde zakken, briefing, Bike check-in,... het is allemaal routine ondertussen (Tja, wij zijn fans van het ironmancircus...

Iedereen zegt wel dat je op tijd in uw bed moet kruipen, maar je slaapt toch niet goed de nacht voor uw wedstrijd. Dus vond ik het veel leuker om nog gezellig bij de familie te zijn, ons Tante Vi haar "slonsbroek" overaan getrokken om mijn spieren warm te houden, en met de jongens een ontspannen spelletje Carcassonne te spelen waar dan te pas en te onpas de woorden: "Godverdoemme, ier se daar se, punten veur maan" uit nonkel Eddy zijn mond ontsnappen... Zalig!!!

D-Day! Rustig opgestaan en iets gegeten. Dat ging eigenlijk nog beter binnen dan verwacht. Naar de wisselzone, bandjes oppompen, zakken bijvullen en naar het strand. Wetsuit aan en afscheid genomen van Kris. In mijn startvak (1u-1u15') gaan staan voor de rolling start. Wat was ik toen blij dat ineens maatje Peter Van Bel naast mij kwam staan, want het huilen stond mij daar toen wel nader dan het lachen. Toen was ik echt bang. Maar Peter stelde mij gerust, samen met de sympathieke Gentenaar Jean Marc. Toen kwam ook Wim daar nog even vrolijk rondspringen (Heeft die mens ooit stress???)

Startschot, 100m het water in en dan voelen : "Dees gaat hier goed", is wel een heel tof gevoel. Na 40' terug op het strand, maar de tweede lus was korter, dus dat zou goed komen. Toen ik aan de waterlijn kwam zag ik op mijn polar 1u03'55". De timingmat lag nog wel een beetje verder! Bangelijk, dit was echt goed! Met alles onder 1u10' was ik content geweest, maar zelfs onder 1u05'... Dat was dus goed begonnen.

Het eerste stuk van het fietsparcours waren vooral lange, rechte stukken. Ik voelde mij goed en was geconcentreerd aan het "eten en drinken op de klok". Ik ging goed vooruit en was een vlotte cadans aan het trappen. Na 50 km dacht ik zelfs nog: "He eigenlijk moet ge u hier ni moe maken" Het deed mij ook niks als mensen mij voorbij staken. Althans toch de mannen niet. Als het vrouwen waren dan kon het competietieduiveltje in mij het toch niet laten om hun nummers te checken om te zien in welke age-group ze zaten... Maar mijn "mij-kenner" Kris had mij ingepeperd : "laten rijden!!!" Dus heb ik dat ook gedaan.

Na 2u45' terug in Port d'Alcudia! Goed gereden dus! Tevreden over dat eerste deel en de benen voelden nog goed. Maar wat was ik blij toen ik aan de klim kwam! Dan kon ik eindelijk een andere houding aannemen!! Ik had nek- en hoofdpijn. Mijn TT is echt mijn vriend niet meer!!! Ik begon te klimmen en voelde dat dat super ging, op cadans en een vlot verzetje naar boven en intussen een paar stoempers met volle wielen voorbij rijden. Ik had de klim intussen al 2x gedaan op training, dus wist perfect waar ik moest schakelen, eten, drinken.... Op het tussenstukje boven heb ik een dafalgan genomen, want de hoofdpijn was nog niet weg (ondanks de andere houding). Die zou wel snel werken en dan kon, na dat kleine extra stukje klimmen, wel met een frisser hoofd aan die haarspeldbochten beginnen. Die afdaling was nog leuk en het was niet zo ver meer, maar die laatste 40 km begon ik mij wel te vervelen... Ik had het nu wel gehad, dat fietsen. Ook al was ik blij met de tijd, want ik zag dat ik net onder de 6u zou binnenkomen.

Bij de wissel voelde ik al dat mijn hamstrings wat stijf aanvoelden en ook onderaan mijn rechter voet voelde ik een drukgevoel. Aan de zoutafzetting op mijn trisuit te zien, was het verstandig dat ik die extra bus ORS naar binnen zou kappen. Ik ben beginnen lopen aan het beste gevoel dat mijn benen toelieten...Dat was rond hartslag 160. Tolereerbaar, maar misschien beter toch een beetje lager. Dus klein beetje vertraagd, maar nog wel een soepel gevoel in de benen en ik haalde mensen in. Na 8 km lopen voelde ik echter het frictiesyndroom links al terug opkomen... Dit zou een pijnlijke marathon worden... Vanaf km 15 voelde ik ook een kramp in mijn hamstring opkomen, dus af en toe op een borduurke even gestretcht. Ik bleef wel lopen.

Aan de splittijd op 21 km had ik wel al door dat het sowieso niet zou lukken om hem nog binnen de 4u uit te lopen. En al zeker niet toen ik ineens na 24 km op de grond zat met een geweldige kramp. Daar stond wel ineens toevallig de sympathieke Jean Marc bezorgd naast mij en een Spaanse atleet heeft mij een ijsblokje in mijn hand geduwd en hij riep dat ik dat tegen die kramp moest houden. Dat hielp en ik voelde de kramp een beetje zakken naar mij kuit. Daar kon ik wel mee lopen.... heb dan stukje naast JM gelopen en die verzekerde mij dat ik hem wel zou uitlopen. Het ging dan terug iets beter en ben verder weggelopen. Toen ik bij de superverzorgers/familie in de persoonlijke bevoorradingszone liep, heb ik tegen Kris gezegd: "Dit is het saaiste wat ik ooit gedaan heb..."

Van mijn voedingsplan is het laatste uur ook niet veel meer in huis gekomen (ik was de tel kwijt, uren, kms,...?) en de dafalgan die ik nog genomen had, in de hoop dat mijn knie iets minder pijn zou doen (Brufen durfde ik dan toch niet goed meer), heeft niet echt geholpen. Maar wandelen??? Dat nooit!!!! Ik heb alleen gewandeld aan de drankposten, zodat ik wel genoeg vocht binnen had en het niet over mijn trisuit zou hangen... IK MOEST EN ZOU BLIJVEN LOPEN! Ik moest toen ook nog denken aan onze Leen Coen haar uitspraak bij haar deelname aan IM Maastricht : "Geduld, het einde komt wel...". Als er nu één ding is dat ik niet heb...

Uiteindelijk was er dan de laatste 2 km langs het blauwe padje naast het strand. Ook ingepeperd door mijn ervaren IM : "zorg dat ge alleen zijt op dat tapijt en niet te snel onder de finish onderdoor." Dus gezicht afgeveegd met het laatste sponske, brilleke op het petje en naar de finish... Ik was er na 11u22', maar alles deed zo'n pijn, het was allemaal één grote waas. Had nog juist het besef dat ik mijn handen omhoog moest steken. Dat was dan de finish waar ik zo van gedroomd had... Kris stond aan de kant. Ik ben naar hem toe gegaan, ben beginnen huilen en gezegd : "Dit wil ik nooit meer doen."

En nu, een dag of twee later, en al iets minder pijn maar toch nog steeds een beetje pinguïn-walk, denk ik daar nog steeds hetzelfde over. Hawaii, de droom van elke triatleet? Niet (meer) die van mij... Maar ik snap wel dat het een ultieme ervaring is voor atleten die zich helemaal kunnen vinden in de full distance.

Nee, zo'n volledige IM is niet voor mij weggelegd. Ik wil niet nog eens al die trainingsuren, die focus (Luk Tijsmans, wat heb ik hier een groot respect en bewondering voor u!!) moeten doormaken om dan eigenlijk iets te gaan doen wat ik niet leuk vind. 

De sportarts had het ook al gezegd : "Je heb alles in u om het te kunnen, behalve uw karakter..., want jij kan eigenlijk uzelf in de vernieling trappen en lopen. Ideaal om gas te geven, maar niet voor de lange afstand. Maar het is een uitdaging." 

Verder weten we dat mijn "carosserie" (jammer genoeg) ook niet altijd even goed ineen zit, maar dat ook vooral mijn kopke niet gemaakt is voor zo'n lange afstand en de trainingen die daarbij horen. Ik ben "ne veel te grote wiezeweus" en heb veel variatie nodig. Ik train wel graag, de ene keer mag dat wat meer zijn, de andere keer wat minder, maar dat mag allemaal niet te lang duren... En in plaats van mij te moeten inhouden omdat ik een lange training moet afwerken, zou ik veel liever mee spelen op de bergjes, bruggen en sprintjes met onze jonge gasten (Kilian, denk de komende maanden maar na voor dat je aan uw koekske begint :-)  

Begrijp me echter niet verkeerd. Ik heb geen seconde spijt van deze ervaring en qua doorzettingsvermogen ben ik hier echt wel weer gegroeid. Ik heb naar mijn gevoel er ook alles uitgehaald wat ik kon en heb nergens het gevoel van: "als ik hier zus en daar zo... dan ..." Deze basis blijf ik ook meedragen. En als ik ooit stop met triatlon, dan heb ik het ganse gamma gehad van een 1/8ste tot een volledige IM, met zelfs een WK 70.3. Dank u wel trainer Luc voor de begeleiding in dat ganse programma. Ik heb veel van u geleerd en deze finish is een mooie bekroning van onze samenwerking.

Mallorca was dus een unieke ervaring, samen met BrTC clubgenootjes Luk (Die topper mag naar Hawaii!!), Wim, Michel en Bram. Deze laatste was ook aan zijn proefstuk toe, en heb hem met veel plezier gecoacht voor eveneens zijn eerste Ironman. Ik ben dan ook heel trots dat hij na 10u14' over de finish gelopen is!! 

 

Oei, ik doe de full distance niet graag... ? Geen probleem, want ik weet intussen ook wat ik wel graag doe, nl. de halve afstand. Je hebt nog een beetje tijd om op gang te komen (jaja, zo jong ben ik nu ook niet meer) maar je mag nog wel wat "spelen" en hier en daar een iets hogere hartslag wordt je ook nog wel vergeven. 

Er ligt dus nog een wereldwijde 70.3-speeltuin voor mij open!!! En ondanks de pijntjes die er nu zijn, zijn er (traditioneel) toch al weer wedstrijdplannen voor 2016.... en... het WK 70.3 verhuist in 2017 nog eens naar de States... :-)