De zon van Zell-am-See

Het voorbije Ironman 70.3 weekend in Zell-am-see kleurde helemaal BrTC-geel met 4 kids, 8 deelnames aan de 70.3, 2 kwalificanten aan het WK 70.3, een vliegende reporter zonder moto, en veel supporters.

 

Tijdens de parcoursverkenningen voelde ik al voor het weekend dat ik nog in behoorlijke conditie zat en er tevens echt nog eens zin in had. Mijn ouwe getrouwe Koga had nooit gedacht een Ironman-ervaring mee te maken, maar door de inmiddels bekende TT-diefstal een maand geleden was er geen andere optie. Hij bracht het er echter prima van af.

 

Door de warmte en drukke voorbereiding waren we er jammer genoeg niet in geslaagd om voor onze kids te gaan supporteren, maar op de 'pasta'-party was er eindelijk verbroedering in de BrTC gelederen. De bike check-in en andere voorbereidingen verliepen prima ondanks de hitte en er heerste een gezellige stress in de vooravond van de wedstrijd. Deze uitte zich in het BrTC-huis vooral in flauwe moppen, kilo's geschoren beenhaar en één wiebelende voet.

 

Ik startte zaterdag in de laatste wave om 7u15 samen met Steve. In het mooie weer en rustige water voelde ik me onmiddellijk goed en voor één keer kwam ik eens niet misselijk maar vol energie uit het water, wel pas na 35 minuten. Straks meer analyse omtrent die toch eerder trage tijd ...

 

De wissel verliep prima en ik kon in de achtervolging gaan op de andere BrTC-ers uit voorgaande waves. De eerste 25km tot aan de klim kon ik de gas stevig opendraaien, en massa's andere atleten inhalen (38km/u avg), doch geen BrTC-er te zien ... Op de flanken van de Hochkönig voelde mijn Koga met triple-verzet zit als een vis in het water en ik kon honderden deelnemers voorbij steken, en plots toch een geel vestje! Het was Peter Philips op weg naar een bijzonder knappe prestatie na ziekte begin dit jaar. De laatste 2 km van de klim volgden aan 14% gemiddeld stijgingspercentage. Niet echt in mijn voordeel maar ik bleef toch vooral mensen inhalen.

Op de top was het ergste van de rit voorbij (18km/u avg geklommen) en ik kon me in de afdaling smijten. Mijn valpartij onlangs bezorgde me echter nog te veel schrik om hard door de eerste technische passage te gaan met een vijftal stevige bochten. In de lange brede afdaling nadien, zette ik alle zeilen bij maar met mijn relatief klein verzet vooraan kon ik de TT-machines daar niet bijhouden. Na 70km passeerde ik terug in Zell-am-See door de enthousiaste menigte, me afvragend waar al die andere BrTC hardrijders ergens zaten. Enkele minuten later kwam ik op een parallel stuk Yves en Pit tegen. Zij waren 10 minuten voor mij vertrokken en hingen momenteel nog een 4-5tal minuten voor. De laatste 15km langs Kaprun waren nog best pittig en ik besloot me dan ook koest te houden in een groep atleten met wie ik al een uur haasje over zat te spelen.

Bij het ingaan van de wissel sprak ik nog kort met Pit die zo goed als klaar was om aan zijn loopnummer te beginnen. Ik vertrok uiteindelijk 1 minuut later na het ledigen van mijn 2e drinkbus met ORS. Ik had trouwens voor de eerste keer mijn fietsproef op gelletjes gedaan ipv powerbars. Dat ging vlekkeloos zonder maag/darmklachten maar ik vrees wel dat ik iets te weinig sportdrank bij had gedronken aangezien ik wat honger kreeg.

 

Ik maakte me geen zorgen over de opgekomen hitte (+30gr) bij de start van het lopen omdat het parcours 'zo goed als volledig in de schaduw zou liggen'. De aandachtige lezer heeft hier reeds het gebruik van aanhalingstekens kunnen onderscheiden. Ik begon stevig aan 4'40" per kilometer, passeerde de enthousiaste supporters, en had Pit te pakken na 4 kilometer. Yves, Raf en Anna liepen allemaal enkele minuten voor mij, maar ruim minder dan de tijd die ze voor me gestart waren. Enkel met Mirco was het op dat moment heel spannend. Ik rekende eventjes uit dat ik normaal tussen de 5u15 en 5u20 zou moeten finishen, met wat licht verval ingecalculeerd ...

 

Ook de drie puntjes in bovenstaande zin beloven niet veel goeds. Na 6km kwamen we op een stuk vals plat waar de zon ineens vrij spel had en geen zuchtje wind voor handen was. Ik maakte kennis met het medisch begrip 'zonneslag' en viel plots van boven de 12km/u terug op slenteren. Het was alsof een losgeslagen vliegenmepper op mijn hoofd was terecht gekomen en ik begon volledig te oververhitten. Ik zag aan de overkant Raf, Anna en Yves nog lopen terwijl Pit me opnieuw inhaalde. Na de helling had ik gelukkig even tijd om me te verfrissen aan de bevoorrading en ik kon me wat herpakken op de afdaling nadien. Ik had echter al wel enkele minuten verloren en het goede gevoel was weg. Na de eerste ronde herstelde ik een beetje in Zell-centrum waar er wat schaduw was en vooral een briesje door de straten blies.

 

De aanvang van de tweede ronde luidde echter een nieuw moment van oververhitting in en ik heb tot na het stuk vals plat (km 16-17) enkele malen rustig moeten stappen om te bekomen. Op de terugweg naar Zell verbeterde mijn toestand opnieuw en ik stak nog het gras over voor een high five met de The Great Van Gysel die gelukkig de bike-cutoff had gehaald en nog kon beginnen lopen. De laatste 3km heb ik dan toch nog maar alles uit het oververhitte lichaam gehaald om uiteindelijk te finishen in 5u32. Waar ik na 7km lopen nog in een clash zat met Mirco voor de 5u15, moest ik op het einde alles uit de kast halen om me tussen de andere BrTC-kleppers te nestelen in de eindstand.

 

Uiteindelijk heb ik de rest van de dag doorgebracht onder koude douches en rustend op bed. Gelukkig was ik er zondag zo goed als volledig door om te kunnen supporteren voor Vanessa en Kilian, en met het nodige relativeringsvermogen de laatste 10km van mijn wedstrijd te verwerken. Dit laatste vooral door de aanwezigheid van de andere BrTC helden en supporters.

 

Wat hebben we uiteindelijk geleerd:

• De conditie was nog zeer goed. Tijdens het zwemmen was mijn gemiddelde hartslag slechts 118 wat dus wil zeggen dat ik (weer) in sleep modus ben gesukkeld. Het zwemmen voelde zo wel goed aan maar ik had me veel te veel ingehouden om wat deftige snelheid te maken. Een 32-33 minuten mag normaal geen probleem zijn. Het fietsen was goed, met voldoende reserve, al had ik waarschijnlijk iets te weinig gedronken. Ook tijdens het lopen was de conditie en snelheid eigenlijk goed tot de zon de controle overnam.
• Ik kan gewoon niet tegen de hitte (+30gr) indien er geen zeelucht of briesje aanwezig is. Dat is al veel gebleken en zal altijd zo blijven, hoe goed de conditie ook is. Dit is een vaststelling die me ook de knoop doet doorhakken om niet voor de Embrunman te gaan in 2016 wegens grote kans op gelijkaardige hitte.
• BrTC-ers kunnen verdorie hard fietsen.
• Mits af en toe wat persoonlijke quality time time, is het supergezellig om met een aantal gelijkgestemde zielen de dagen voor een wedstrijd door te brengen.
• R. Antwerp FC - Patro Maasmechelen 2-0

Mijn prestatie van zaterdag was zo goed als perfect geweest indien ik die laatste 10km gewoon had kunnen doorlopen. De terugval lag echter niet aan mijn conditie of een slechte strategie maar puur aan omstandigheden die mijn lichaam niet aankunnen en waarschijnlijk toch onvoldoende vochtopname tijdens het fietsen. Ik heb ook de indruk dat de Nutricia ORS die ik in 2014 gebruikte beter werkt dan de huidige.

 

Het weekendje Zell-am-See heeft wel duidelijkheid gebracht omtrent mijn motivatie en planning voor 2016. Het was eigenlijk de eerste keer sinds de knalprestatie in Klagenfurt 2014 dat ik er eens terug volle goesting in had, alsof de decompressie meer dan een jaar geduurd heeft. Ik ben er stilaan ook klaar voor om er nog eens vol voor te gaan als toen, en 2015 achter me te laten als een overgangsjaar met toch een geslaagde Lanzarote als hoogtepunt.

Het staat zo goed als vast dat ik een jubileum ga vieren op 21 mei 2016, en een loterij ga meedoen eind oktober dit jaar. Komt er geen winnend lootje uit de trekking, dan zal Embrun niet het eerst gedachte alternatief worden. We zien dan wel na mei hoe het staat met de motivatie en zin.

Binnen 14 dagen vertrekken we naar Mallorca voor Vanessa haar eerste volledige Ironman. Ik heb er nog 4 dagen een fiets gehuurd om nog wat mee het parcours te gaan verkennen. Ook de loopschoenen gaan mee omdat ik toch best wel wat zin heb om het winterseizoen alvast goed in te zetten. Daarna zullen de 10M en halve marathons weer snel op elkaar volgen.