Ironman Maastricht - #FAIL

Ook bij een anti-climax, hoort een verhaal, en dus een verslag. Mijn ervaring met Maastricht en haar Ironman ga ik echter niet in geuren en kleuren vertellen, maar in 10 puntjes:

• Fysiek en mentaal net voldoende hersteld na stevige valpartij en maagontsteking laatste 2 weken
• Vrijdagnacht TT fiets gestolen in zogenaamde bewaakte parking in Maastricht.
• Zaterdag ganse dag vol adrenaline alles geregeld om toch maar te kunnen starten:
• Trainingsfiets nog 120km van huis gebracht door Kevin
• Aangifte gaan doen bij politie
• Tijdelijk vervangruit laten installeren door Autotaalglas Maastricht
• Voedingszakje laten kopen door ouders voor op fiets
• Fiets klaargemaakt met hulp van Mike Mareels (nieuwe bandjes, klein vervangstuurtje, beetje afgesteld ...)
• Zondagochtend nog relaxed opgestaan klaar voor de strijd.
• In de drukte voor de wedstrijd nog paar stommiteiten die gelukkig net op tijd opgelost waren: zwembril even kwijt, en BrTC-collega's die niet zagen dat mijn wetsuit van boven naar onder sluit ... (achteraf bekeken hilarisch)
• Na 100m zwemmen al beginnen braken ondanks zeer kalme zwemproef. Maag bleef wat onwennig maar toch nog na 1u12 zwemproef afgelegd (slechts paar minuutjes trager dan verwacht)
• Eerste 40km goed van jetje gegeven op koersfiets tussen alle TT's, goed gegeten en gedronken, alles onder controle en goed gevoel, zeker niet te snel vertrokken.
• Dan ineens terug maagproblemen en vooral mentale klap. Ik kon het plots niet meer opbrengen en alle adrenaline was uit mijn lijf.
• De Cauberg nog eens stevig opgevlogen om daarna terug te voelen dat het motivatie-gewijs geen zin had vandaag. Na 1 rondje van 90km gezond en wel afgestapt.
• Het zijn precies maar 9 puntjes

Dat je eens een dipje hebt tijdens een wedstrijd is normaal, en ik heb me er in het verleden steeds overgezet. Zondag was het echter anders. Ik heb 40-50km de tijd gehad om er rustig over te denken en om te zien of de goesting niet zou terugkomen. Uiteindelijk ben ik gestopt 100% in de wetenschap dat ik er geen spijt van zou krijgen. Dat brengt me naadloos bij een verhaal over motivatie en doorzettingsvermogen.

Ondanks alle dikke miserie van de laatste weken en een gebrek aan gestructureerde rust de laatste maanden, zou ik nooit gestopt zijn als we in Lanzarote of op de Norseman zouden zijn geweest. Ik was immers niet total loss of doodziek. Ik wil daarmee helemaal geen afbreuk doen aan de Ironman van Maastricht want het is een prachtige wedstrijd met een mooi maar zwaar parcours. Sinds mijn superprestatie in Klagenfurt ben ik echter ergens op een bepaald punt gekomen, waar de weegschaal uitdaging-motivatie niet steeds meer in evenwicht is voor eender welke wedstrijd. In Almere heb ik me er vorig jaar nog door gesleurd na ziekte, zondag werd de opgelopen pech me te veel. In mei in Lanzarote was de vermoeidheid ook enorm maar geen haar op mijn hoofd dat daar ooit zou opgeven. 

Ik moet het nu dus allemaal eens laten bezinken. De aankoop van een nieuwe TT fiets laat ik ook nog even in het midden.  Binnen 4 weken is er nog de Ironman 70.3 van Zell waar ik me zeker niet belachelijk ga maken als ik mijn lichaam niet verwaarloos de komende tijd. En mits een beter opzetstuur, is de trainingsfiets daar perfect voor geschikt. Ik mag zelfs Mirco zijn 'oude' TT fiets lenen dus dat komt wel goed. Daar moeten we dus gewoon starten, los van de trainingsarbeid die ik nog wil verrichten de komende weken.

Daarna heb ik tot oktober de tijd om na te denken over 2016. Als er nog een volledige triatlon uit de bus komt (plan A), zijn enkel Norseman, Lanzarote en Embrun op dit moment nog een optie. Ik zie me geen andere wedstrijd waar ik me de komende winter voor kan motiveren. Dat was ook voor mijn pech van de laatste weken al weloverwogen. Norseman is een loterij en Lanzarote zal een beetje mee afhangen van Vanessa haar keuze eind september.  Plan B is een jaar de actieve triatlon op een laag pitje zetten en eens voor een fietsuitdaging gaan genre Race Across Europe of Trans-continental. Ik blijf toch in de eerste plaats een wielerliefhebber. Plan C is een jaar niks op voorhand plannen en gewoon bezig blijven door dag per dag te doen waar ik zin in heb, zonder specifiek groot doel.  

Ik voel me momenteel goed bij de 3 plannen. In oktober komt het moment dat plan A mogelijk wordt. Dan is er de trekking van de Norseman en de keuze van Vanessa om al dan niet Lanzarote mee te doen in Mei 2016. Zijn die 2 niet aan de orde, dan moet ik Embrun afwegen tegen plannen B en C, waarbij Embrun natuurlijk ook een beetje met plan B overlapt wegens de zware Alpen-rit. Alleen moet de marathon dan ook weer getraind worden.

Tijd zal raad brengen. Eén voordeel heb ik, ik moet amper recupereren van die 3,8km zwemmen en 90 fietsen van zondag. Fysiek vormt dat al een probleem minder de 4 weken voor Zell. In en na Zell gaan we dan al een beetje meer voelen of de balans tussen plannen A, B en C al zou veranderd zijn. Over een TT fiets moet ik ook niet wakker liggen voor oktober en daarna is er nog tijd genoeg.

Enkel de moraal dien ik nog op te kunnen opkrikken voor Zell. De rollercoaster van pech de laatste 2 weken is sowieso iets eenmalig, en dan beter allemaal samen voor 1 grote wedstrijd dan alles verspreid en elke wedstrijd wel iets van tegenslag ... Ik heb sinds mei echter ook problemen om voldoende te kunnen rusten, waarmee ik niet tussen trainingen bedoel maar ook door alle andere taken qua werk en privé. Voordien slaagde ik er steeds in om elke week af en toe een uurtje te rusten met bvb wat muziek. Sinds mei plan ik dat nog steeds hetzelfde maar komt er steevast iets tussen wat mijn ritme verstoort. In 80% van de tijd zijn het die ellendige files die alleen maar erger worden en opduiken op de gekste momenten. Daarnaast zijn er dan allerlei andere onverwachte zaken, al dan niet professioneel die even wat extra aandacht vragen... Het wordt tijd dat alles terug een beetje in de plooi valt. Vandaag kunnen we in elk geval al van een beetje rust genieten. De verzekering is op de hoogte gesteld van de auto-inbraak, Carglass is verwittigd en ik dien enkel nog een beetje administratie af te werken.

Pittig detail. Ik heb vandaag (maandag) vastgesteld dat ik 3 kilo minder weeg dan toen ik naar Maastricht vertrok, ondanks een rijkelijk diner gisteren en ontbijt. De kans is dus groot dat ik door de affaire met de fiets ook gewoon aan de start ben gekomen met een plots gewichtsverlies ondanks alle carboload. Dat kan de maagproblemen en het slechte gevoel onderweg ook nog mee verklaren. Misschien was ik fysiek ook gewoon leeg.