IRONMAN Vichy - Where did we go wrong?

Vast staat al dat het niet mis ging tijdens een trip naar Miami maar eerder ergens tussen Lanzarote en Vichy …

Even terug naar het begin. Zondag besloot ik er al na 7km fietsen de brui aan te geven op de IRONMAN van Vichy. Na een zwemproef van 4250(!!) meter zonder wetsuit in 1u20 was ik anders nog aardig begonnen, zeker als je zag hoe gigantisch veel fietsen er nog op hun baasjes stonden te wachten in de wisselzone. Het was dus zware kost geweest voor iedereen en voor mij zat eigenlijk het vervelendste erop. Waarom vervelend? Het laatste jaar gaat het zwemmen me minder en minder goed af. De clubtrainingen zijn elke week een sleur, en in openwater kan ik niet meer zwemmen zonder er 2 dagen ziek van te zijn van de allergische rinitis of sinusitis. Enkel op zaterdag amuseer ik me nog als ik rustig mijn baantjes kan afmalen. En dan is het gesnotter en genies en ook nooit meer ver weg. Ik heb de astma op de onderste luchtwegen aardig onder controle met mijn puff, maar de neus begint steeds meer en meer op te spelen in de lente en herfst. En dat begint te wegen op gemoed en sportieve prestaties.

Wat bezielt een mens dan om te stoppen na het zwemmen? Al tijdens het zwemmen voelde ik dat ik er die dag niet mentaal klaar voor was om nog 180km op de fiets te zitten en 42km te lopen. Het was op in het kopje, ondanks de geweldige fysieke conditie. De voorbije weken had ik enkele malen gevoeld dat ik echt in betere vorm zat dan ooit. Vooral de Sean Kelly Classic was een openbaring geweest. Ondanks een twijfelachtig begin (te wijten aan de 30km duurloop 2 avonden voordien), werd ik met de kilometer beter en zat ik zelfs na de volle 170km (en bijna 3000 hoogtemeters) nog super. Nog nooit had ik zo goed gefietst, en het lopen was gans het jaar al op goed niveau. Anders loopje geen top 60 op een Wings for Life of de eerste helft van de marathon op Lanzarote tegen 12-13km/u.

Maar de uitdaging voor de zoveelste IRONMAN op een weinig tot de verbeelding sprekend parcours (voor mij toch, ik wil niemand anders schofferen), was verdwenen. Ik was al weken met andere dingen bezig, zoals het coachen van de Supsports.be atleten waarvoor Vichy een absoluut hoogtepunt moest worden. Ik sleepte me zelf nog naar het zwembad en ook de zoveelste fietstocht langs kanalen en vaarten kon me niet meer boeien, tenzij het was om iemand anders zijn/haar training te steunen. Gelukkig was er nog het super fietsweekendje Vogezen met Ivan en Peter, en de Sean Kelly Classic met Koen en Anneke. Hierdoor was ik nog optimaal tot aan Vichy geraakt zonder trainingen over te slaan.

In Vichy zelf de week voordien had ik geen focus op mijn eigen wedstrijd. Ik was bezig met de organisatie van die tientallen BrTC-ers ter plaatse, en vooral, op de voorbereiding van de wedstrijd van onze Supsports atleten. Dat bewijst ook dat ik daar op dat moment het liefste mee wilde bezig zijn. Zoiets zou me in Lanzarote nooit overkomen (zijn), waar alles steeds moet wijken voor mijn eigen prestatie. Tijdens de 70.3 op zaterdag holde ik van hier naar daar om te zien hoe het verliep met Vanessa, Kevin, Hans, Steven en de anderen. Kort na de middag moest ik al een ontgoochelde Steven opbeuren die, na een zware paniekaanval tijdens het zwemmen, jammerlijk had opgegeven. Vanessa won in haar age group, Kevin haalde knap de finish (met een heel sterke zwem- en fietspartij), en Hans zette de kers op de taart van een jarenlange opbouw. En ik was veel trotser dan bij een eigen finish. Maar toch moest ik mezelf sparen voor zondag …

Zondag in het water was ik ook nog maar met één ding bezig, zelf zo snel mogelijk gaan douchen en Supsports.be atleten Steve en Cools naar de finish roepen. En dan moet je er gewoon korte metten mee maken. Liever een knappe Lanzarote als afsluiter dan me nog naar de finish slepen in Vichy. Ik was teleurgesteld toen Cools voor het eerst tijdens een IRONMAN moest opgeven met zware maagproblemen, maar ik was nadien wel in de zevende hemel toen Steve finishte in een heel behoorlijke 13u40. Wie had dat immers 2 maanden geleden nog verwacht. Spijt? Tja eventjes wel als ik zag hoe competitief ik had kunnen zijn tov Micro, Erik en Peter. Maar ik was gewoon stikkapot, en ik voelde dat ik er niet meer ging doorkomen. En doorgaan enkel om aan anderen te tonen wat ik ook kan, dat hoeft voor mij niet meer.

Enkele dagen later en na overleg met enkele mensen die me goed kennen, is de conclusie duidelijk. Bij mij moet het steeds om persoonlijke uitdagingen gaan. Als het routine wordt, kan ik er geen mentale energie meer insteken. Onze SupSports.be aanpak bvb, maakt van elke persoonlijke coaching opnieuw een uitdaging, waardoor ik vooral (en liever) met onze atleten bezig was in Vichy in plaats van met mezelf. De IRONMAN van Vichy was dit jaar gewoon te veel routine in mijn complexe hersentjes. Op Lanzarote daarentegen, voel ik me thuis en is de IRONMAN elke keer opnieuw een uitdaging voor mij.

We gaan de IRONMAN van Klagenfurt 2017 even parkeren en de komende maanden gewoon doen waar ik zin in heb. Dat gaat zeker nog zwemmen, fietsen en lopen zijn maar even zonder wedstrijddruk, en op zoek naar nieuwe persoonlijke uitdagingen. De marathon van Spa-Francorchamps is zeker iets voor mij, en ik wil deze winter ontdekken of het lopen van trails me kan boeien. De UTMB steekt immers mijn ogen al lang uit. Ik ben er zeker van dat Koen me wel kan helpen om het trailen te ontdekken, en dat ik snel zal merken of het iets voor mij is of niet. En triatlonwedstrijden? Tja, vast staat dat die Norseman er ooit aan moet geloven, net zoals ik die speciale medaille wil voor 5 IM Lanzarote finishes (ja Marc De Ren, ik wil er ook eentje). Maar een jaartal kleven we er niet meer op vast. Misschien komt de goesting volgend jaar terug, misschien binnen 5 jaar. En voor de rest zien we wel wat de toekomst brengt, zolang het maar nieuwe uitdagingen zijn…

IRONMAN Lanzarote - Onvergetelijke 25e editie

Zaterdag 21 mei 4u 's ochtends. In het restaurant van Club La Santa troffen we enkel wat verdwaasde triatleten aan die proberen nog de nodige koolhydraten binnen te spelen. Zowel bij mezelf als bij clubmakker Pit ging het ontbijt nog vrij vloeiend binnen en samen met onze supporters vertrokken we rond 4u30 naar Puerto del Carmen voor de start van de 25e IRONMAN Lanzarote.. 

De voorbereidingen in de wisselzone liepen prima. Drinkbussen in de wisselzakken gestoken, de fiets klaargemaakt en nog even de gebruikelijke sanitaire stop gemaakt. Dit jaar heb ik dus geen ventielen afgeschoten of chip kwijt gespeeld, hopelijk een goed teken voor de rest van de dag. Het was nog betrekkelijk fris en ook de wind stak al lichtjes op, doch niet zo erg als vorig jaar. Om 6u45 nam ik plaats in de All World Athlete zone vooraan het strand. Ik sloeg nog een praatje met Johan en zette me dan wijselijk langs de uiterste buitenkant, om bij de start niet overlopen te worden door de massa achter mij.

Vorig jaar kwam ik misselijk uit het water na een ware boksmatch en ik verwachte me vandaag aan hetzelfde wasmachine-effect. Ik besloot dan ook liever wat extra meters te maken dan geradbraakt uit het water te moeten komen. De eerste halve ronde lukte dat prima, tot ik aan de verste boei toch iets te veel in de massa terecht kwam. Overal vlogen armen en benen in het rond en ik maakte me zo snel mogelijk uit de voeten. Na het eerste rondje van 1900m had ik 36min gezwommen. Niet super maar het gevoel was nog OK. De tweede ronde was iets minder hectisch en ik kon toch al enkele honderden meters vrij zwemmen. Uiteindelijk verliet ik het water na 1u13 op een al bij al povere 943e plaats. Maar ik had nog niet al te veel energie verspeeld, in tegenstelling tot vele anderen. En iedereen had wel wat mindere zwemtijden in de massa.

De wissel verliep vlot. Het zonnetje was al flink beginnen schijnen ondertussen en dankzij de vele vrijwilligers werden alle atleten voorzien van voldoende zonnecrème. Na 1u23 wedstrijd zat ik op de fiets. Pit zou een dikke 20 minuten later volgen.

De eerste kilometers verliepen goed. Ik haalde vele atleten in, zoals vorig jaar, maar had nog niet echt een supergevoel. Nochtans gingen de klimmen naar Yaiza en Timanfaya prima en ook richting El Golfo flirtte ik met de 60km/u wind in de rug. Na 60km zag ik de supporters een eerste keer in La Vegueta. Daarna begon het naar mijn gevoel beter te draaien. Ik bevond me ook in goed Noord-Kempisch gezelschap. Toen ik de supporters na 90km terug passeerde vlak voor Teguise, fietste ik samen met Marc. Raf riep me langs de kant ook toe dat 'snorreke' slechts 2 minuten voor ons reed. Hij bedoelde Frank van het BeFast-team. Samen met Marc kwam ik enkele kilometers later bij Frank, en op de klim naar Mirador de Haria haalde ik ook René in, die sterk had gezwommen maar gehavend was door een voet- en beenblessure. Ongelofelijk na 4 uur wedstrijd op slechts honderden meter uit elkaar te zitten met 4 bekende en geroutineerde streekgenoten. Ik was dus best competitief tot dus ver.

Ik wisselde voor de afdaling naar Haria mijn drinkbussen aan de persoonlijke bevoorrading (Frank kwam me daar terug voorbij) en reed een goede afdaling en aansluitende klim richting Mirador del Rio. Na 120km zaten de allerzwaarste stukken erop. Ik was ook al meer dan 200 plaatsen opgeschoven in de rangschikking ondertussen, en dit vooral tijdens de beklimmingen. De afdaling naar Arrieta ging goed en ik bereidde me voor op de laatste zware hindernis rond km 140, de befaamde combinatie Tahiche - Nazareth. Eerst 2km bergop vol wind in het gezicht, en dan een stuk van 5km op een verschrikkelijk stuk 'asfalt'. Langs de kant van de weg zag ik mensen met lekke banden, drinkbussen en zelfs ganse afgebroken zadelrekjes. Tijdens het inhalen van andere atleten was ik ook wat bang om van de 'best bereidbare' weg af te wijken maar de Quintana Roo hield stand in zijn IRONMAN-doop. Groot was dan ook de opluchting toen ik terug op het goede asfalt kwam.

De laatste 30km voelde ik hoe de zon ondertussen aan het branden was. Vooral in de stukken wind mee was de hitte reeds zeer intens. Ik had totaal geen idee in welke toestand ik de marathon zou gaan aanvatten. Ik had al veel energie verbruikt en de warmte was veel nadrukkelijker aanwezig dan de voorbije week. Het goede nieuws was wel dat ik ruim voldoende vocht had opgenomen gezien de 2-3 plaspauzes sinds de start. Ik schakelde wel met opzet een tempo lager, Marc was ondertussen nog terug gepasseerd en zou met een kleine 10 minuten voorsprong aan de marathon beginnen. Ik nam deze keer de laatste afdaling met iets minder risico dan vorig jaar en kwam deze keer veilig en wel terug in de wisselzone na 6u22 fietsen. Voor mij zag ik Frank ook nog net de wisselzone binnenrijden. We zaten dus nog allemaal dicht bij elkaar. Ik was tijdens het fietsen wel goed opgerukt van de 943e naar de 562e plaats.

In de wisselzone nam ik terug de tijd om even het toilet te bezoeken en me nadien goed te laten insmeren met zonnecrème. Mijn pakje zag door het vele zoutverlies in de hitte al serieus wit. Ik hoopte dat dit me niet te veel problemen zou bezorgen.

Ik begon de marathon met een wonderbaarlijk goed gevoel. Kevin, Raf en Sanne juichten me toe en Vanessa bezorgde me aan de persoonlijke bevoorrading na 1km nog de nodige gellekes. Ik liep de eerste 15km constant een tempo boven de 12km/u waarbij ik enkel aan de bevoorradingen voldoende tijd nam om te drinken. Ik haalde Marc en Frank terug in voor het keerpunt achter de luchthaven en zat nog heel goed. Op de terugweg passeerde ik Pit in zijn zeer soepele tred. Hij was met een 8tal km achterstand aan de marathon begonnen. Na 21km kwam ik terug in Puerto del Carmen bij de supporters. Ik kreeg op dat moment echter een serieuze dip. Zowel benen als conditie voelden nog goed maar ik kon me even nog moeilijk voortbewegen en voedsel opnemen.

Het tweede rondje (11km) werd zo een zware dobber. Ik wisselde stukken (traag) lopen af met wandelen en kon niet thuis brengen wat er echt aan de hand was. Toen ik terug bij de persoonlijke bevoorrading had Vanessa echter mijn redmiddel gevonden, zoute chips! Door de onvoorziene hitte was immers zoutverlies het grootste (en enige) probleem gebleken. Ik nam enkele stukjes chips mee en kwam er helemaal door. De spieren lieten me na het dipje niet meer toe om nog veel gas te geven maar ik kon opnieuw blijven lopen aan 10km/u en vooral genieten van mijn laatste rondje. Ik kwam René nog tegen die ondanks zijn blessures toch weer knap zou finishen. Na enkele malen haasje-over zou Frank uiteindelijk 2 minuten voor me finishen. Op de tonen van 'Yesterday' van The Beatles op een lokaal terras begon ik aan mijn laatste 4km. Een kilometer verder hoorde ik plots nog een bekende stem achter me. Marc was er ook helemaal terug doorgekomen en we waren samen op weg naar de finish. Marc liet uiteindelijk een gaatje vallen zodat we allebei een mooie finishfoto konden versieren. Na een marathon van 4u18 kwam ik in prima toestand aan in een nieuw persoonlijk record in Lanzarote (12u13:39). Ik had nog 15 plaatsjes extra goedgemaakt en kwam aan als 547e overall. Een half uur later kwam ook debutant Pit supertevreden over de finish.

Het was uiteindelijk mijn 5e 'volledige afstand' finish en de tweede waarbij ik voelde dat ik echt competitief was en niet uitsluitend tegen mezelf heb zitten vechten. Ik schat mijn prestatie hier zeker hoger in dan zelfs mijn 10u38 in Klagenfurt in 2014, ook al was de race daar perfect en verloor ik nu toch een dikke 20 minuten door het zoutprobleempje. Lanzarote blijft een verschrikkelijk zware maar waanzinnig mooie wedstrijd. We hadden te maken met veel wind, hoogtemeters en een enorme hitte die pas zaterdag zelf was komen opsteken. Ik heb enkel een zoutdipje moeten trotseren op weg naar de finish en beschikte voor de rest over een superconditie en sterke benen. Ik was ook veel frisser na de finish dan vorige wedstrijden en recupereerde een pak sneller. En ik was ook binnen uitstekend gezelschap aangekomen.

Ik ben ook heel content van het feit dat ik begin dit jaar ben overgeschakeld naar Herbalife voor een aantal aspecten van mijn (sport)voeding. Met de voedingsshakes als aanvullende maaltijden, ben ik een dikke 5kg lichter kunnen starten in Lanzarote. In trainingen en wedstrijden gebruik ik nu ook de Prolong en Hydrate producten die mijn electrolyten en energieniveau goed op peil houden, zonder dat ik massa's repen moet eten. De enige 'fout' die ik deze keer heb gemaakt, was dus het niet voorzien van extra zouten bovenop de sportdrank tegen de hitte. De dagen voordien was het nooit echt heet geweest en vaak bewolkt dus het was niet in me opgekomen om me extra te wapenen tegen de warmte. Als het in Vichy warm wordt, ga ik toch terug overschakelen op het gelijknamige water met extra zouten om mijn sportdrank in op te lossen.

Mission accomplished met misschien wel het beste gevoel ooit achteraf. de wedstrijd liep uiteindelijk prima en ik heb de laatste maanden ook veel ontspannender getraind, zonder me te veel druk op te leggen. Alle test-wedstrijdjes bevestigden ook de goede conditie en mentale toestand. Dit alles samen geeft me de zin om er nog eens tegen aan te gaan richting Vichy. Als we daar allemaal in orde zijn, wordt het een spannend onderonsje met Mirco en Erik. En ik weet ook dat ik niet enkel tijdens het fietsen, maar ook bij het lopen nog het verschil kan maken, zolang ik geen foutjes maak en de omstandigheden goed inschat. I'm back!

IRONMAN Lanzarote 21/mei - Voorbeschouwing

Na een 1105e en een 637e plaats zijn we voor de derde keer naar Lanzarote afgezakt met als ambitie een top500 plaats op de ruim 2000 ingeschreven deelnemers. En deze keer hebben we zelfs een clubgenoot gevonden die het aandurft om mee aan te beginnen, zelfs voor zijn allereerste volledige triatlon.

De IRONMAN van Lanzarote belooft immers zijn reputatie weer alle eer aan te doen. 3800m zwemmen, 180,2km fietsen en 42,2km lopen met meer dan 2500 hoogtemeters in het fietsparcours, een temperatuur rond de 26 graden en niet te vergeten 5 beaufort noordenwind. Tijdens onze verkenningstochten werd nogmaals duidelijk dat vooral dit laatste menig fietser tot de waanzin drijft. Je moet hier echt een keer geweest zijn in deze periode om te weten wat een windje op Lanzarote betekent ...

Alles is tot hiertoe goed verlopen. Gezellige fietstochtjes met ons reisgezelschap, een beetje gelopen en gezwommen. De fietsen zijn vandaag al in orde gemaakt en straks gaan we nog naar de race briefing en even de wetsuit inzwemmen.

Voor de mensen die zaterdag willen volgen, volgen hieronder de opties. Ik heb nummer 304, Peter 348, we starten zaterdag om 7u Canarische tijd = 8u in België.

• Live beelden op de website van IRONMAN: http://eu.ironman.com/triathlon/coverage/detail.aspx?race=lanzarote&y=2016 
• Finish live ergens tussen 19u30 en 22u Belgische tijd ...

• Athlete tracker op de website van IRONMAN: http://eu.ironman.com/triathlon/coverage/athlete-tracker.aspx?race=lanzarote&y=2016 - gewoon nummer intypen en dan kan je tussentijden zien
• IronMobile app op smartphone of tablet (ik geloof 1 euro in de store)
• Facebook-pagina van BrTC waar redacteur Mirco rechtstreeks in verbinding zal staan met onze supporters ter plaatse: https://www.facebook.com/BrasschaatTriatlonClub/
• Beste combinatie samen met de athlete tracker

Peter en ikzelf na de registratie woensdag

Wings for Life 2016

Na de leuke ervaring van vorig jaar, had ik me reeds lang ingeschreven voor de Wings for Life run in Breda. Opnieuw zou het een ideale test worden 2 weken voor de IRONMAN van Lanzarote. Het concept was hetzelfde als vorig jaar. Met een 2500 lopers tesamen vertrekken en zo lang mogelijk voor de catcher car blijven, dit jaar bestuurd door Max Verstappen.

Met de familie Zoete, Kevin, Sanne, Coois en Dieter waren we met een gezellige bende afgezakt naar Breda waar al menig plezier werd gemaakt voor de start. Hiervoor stonden enkele mede-atleten in met merkwaardige opwarm-oefeningen en bizarre looks (genre Snelle Eddy).

De hitte zou zeer bepalend worden. Na weken van koude was het immers plots boven de 25 graden geworden, en barstte bovendie het pollen-seizoen volop los. Ik was er bijna zeker van dat ik de top 70 plaats van vorig jaar niet zou overdoen in deze omstandigheden. Ik hoopte vooral niet op een anti-climax door de warmte, want conditioneel stond ik nog nooit zo ver.

Ik startte samen met Dieter, Geoffrey en Coois vooraan in de massa. De eerste 10km kwamen ikzelf en Dieter misschien een beetje optimistisch snel door maar er liepen nog zeker 100 mensen voor ons. Ik begon toen al wel te vrezen voor een warmteklop. Onder de bomen was het immers zeer aangenaam, maar op bepaalde onbeschutte delen van het parcours was het ontzettend heet.

Mijn verbazing was dan ook groot dat het Dieter was die eerst moest afhaken door de warmte terwijl ikzelf nog in een goed tempo zat. Ik bleef ook goed in positie en ging al bij al vlot naar de 20km. Daar kreeg ik het gezelschap van een Nederlander, op de fiets begeleid door zijn overenthousiaste en luidruchtige coach. Het begon met momenten wat op mijn zenuwen te werken maar weglopen lukte me niet. Integendeel, rond km 23 moest ik ze even laten gaan. Op dat moment kreeg ik de melding dat ik rond de 80e plaats liep. Niet slecht in zulke omstandigheden. 

Aan kilometerpunt 25 gaven er nog enkele mensen de brui aan en ik voelde dat er nog ruim voldoende in de tank zat, ondanks de matige bevoorradingen met water elke 5km. Ik stak nog een tandje bij en begon één voor één stervende zwanen in te halen, inclusief de 2 olijke Nederlanders. Aan km 29,4 werd ik uiteindelijk gegrepen door de catcher car, met een 68e plaats als eindresultaat. 

Ik was supertevreden met deze uitslag. Niet alleen had ik enkele jongeren achter me gelaten die toch vlot rond de 1u05 waren gefinisht in de 10Mijl, ook was ik veel beter bestand tegen de warmte dan de meeste andere lopers. Dat bevestigde dus dat de conditie echt goed zit en dit me ook meer bestand maakt tegen de omstandigheden.

Op naar Lanzarote!

We zijn online - supsports.be

http://www.supsports.be

Halve Marathon Spa-Francorchamps

Net als vorig jaar had ik me al een tijdje ingeschreven voor de halve marathon van Spa-Francorchanps, drie rondjes over het iconische F1-circuit.

Het plan was om met een grote vriendengroep richting Ardennen te trekken maar onheilspellende berichten over de weersomstandigheden deden veel deelnemers terugkrabbelen. De dag voordien lag er immers een pak sneeuw op het circuit, welke niet zou geruimd worden...

Uiteindelijk waren het enkel nog Vanessa, Kevin, Coois, Bruno en ikzelf  (+ supporter Sanne) die vol goeie moed naar Spa vertrokken. We reden zonder enige problemen tot op de parking en ook het circuit leek helemaal geveegd, zorgen om niks dus.

Toch waren de omstandigheden niet zo ideaal als vorig jaar. Het was barkoud en ook de piste lag goed nat. Echt wegglijden deden we niet meer maar je voelde wel dat de grip niet 100% was. Dit resulteerde vooral de dagen nadien in extreme stijfheid van de beentjes bij iedereen ...

Ik had een goede start (150 opgedaagde lopers) en was van plan toch in de buurt van mijn tijd en positie van vorig jaar uit te komen (19e in 1u35), al was die tijd utopisch, gezien het verschil in omstandigheden. De eerste 2 ronden (van 3) hield ik perfect Vanessa in het vizier (liep als 2e vrouw) en vooral in de beklimmingen voelde ik me heel sterk. Bergaf ging zeker beter dan vorig jaar (meer midvoetlanding nu) maar een specialist ben ik nog niet tussen de betere lopers van het pak.

In ronde 3 voelde ik op de Raidillon echter dat het vat begon af te geraken. Achteraf bekeken zal dit vooral zijn gekomen door minder energieopname de dagen voordien. Ik ben alweer 3kg kwijt sinds begin dit jaar maar had ook voor deze wedstrijd niet extra gegeten. Bovendien had ik de laatste 2 weken minder getraind door vooral professionele verplichtingen. Ik had mijn eerste 2 rondes allebei ruim onder de 33 minuten gelopen maar in ronde 3 was dit te veel gevraagd en een 10tal atleten passeerde me nog.

Ik had nog wel de kracht in de benen om stevig te finishen, uiteindelijk nog ruim binnen de top 40 in 1u39. Qua resultaat was dit iets minder dan vorig jaar maar in hartslagen zat ik nu veel beter, en de omstandigheden waren een pak zwaarder. En toen had ik ook wel echt een superdag. Merk trouwens op dat de winnaar 'slechts' 1u25 liep wat toch ook iets zegt over het parcours.

Vanessa werd uiteindelijk 2e dame in 1u36, en ook Coois, Bruno en Kevin presteerden sterk, wat goeie moed geeft voor de grote doelen later dit jaar.

Voor Lanzarote ga ik nog eens testen op de Wings for Life begin mei (vorig jaar net geen 30km). Voor de rest zal het enkel bij trainen blijven. Ik weet niet of ik voldoende fietskilometers zal gemaakt hebben tegen die tijd, maar maak me er niet druk over. De conditie is niet slecht en het gewicht is vooral het beste in jaren.

BN Classic en weekje Calpe

Ik besef dat het de laatste maanden vrij rustig is geweest op de blog, maar dat heeft alles te maken met de professionele (en sportieve) drukte. Ik ben aan mijn laatste week als externe consultant bezig bij Elia na een project van bijna 4 jaar, en voor mij en Vanessa draait ook de begeleiding van ons tiental atleten op volle toeren.

Vorige week had ik een eerste testje ingelast met de Brasschaat Natuur Classic, steevast een superleuke 'jogging' georganiseerd door Bert Nijs doorheen de Brasschaatse parken. Na maandenlange training in (lage) LSD zone, wou ik het effect eens zien als ik die 25km zou lopen in extensieve duur. De tijd en kilometers vlogen uiteindelijk voorbij in het gezelschap van Luc en Henk. Na de eerste kilometers in groep te hebben gejogd, hebben we alles afgemaald aan 4'45 - 4'50 per kilometer, mooi binnen mijn hartslagzone. De korte hamstring-massage van Koen die ik had ingepland achteraf was wel welkom gezien het zeer koude (maar mooie) weer. Toch wat vertrouwen getankt naar de halve marathon van Spa-Francorchamps begin maart, waar ik mijn mooie prestatie van vorig jaar toch wil evenaren.

De dag na de BN Classic zijn we voor een week naar Calpe getrokken, voor een combinatie van vakantie en 'stage'. Het weer was er een stuk beter dan in België maar de fietsomstandigheden waren toch ook niet elke dag ideaal (veel wind overal, en ook regen in de bergen). Uiteindelijk heb ik met Vanessa een 3-tal fietstochten van 80-90km gedaan, met telkens tussen de 1000 en 1500 hoogtemeters. Daarnaast in totaal ook nog bijna 40km gelopen. Meer moest dat niet zijn. Hartslag was zeer naar wens en ook het vermogen in de benen zat goed, met dank aan de Kickr-trainingen van de voorbije maand. De conditie is zeker niet slechter dan vorig jaar (en in alle 3 de sporten), en qua kilo's hebben we voorsprong.

Voor de rest heb ik vooral mijn besluit genomen hoe de komende 2 seizoenen aan te pakken. Ik heb gemerkt dat de echte goesting om te gaan zwemmen en fietsen weer veel met ups en downs verloopt, terwijl het lopen me als enige een stabiel leuk gevoel bezorgt. De begeleiding van onze atleten geeft me vaak ook meer voldoening dan zelf te trainen, en op professioneel vlak is het gewoon erg (positief) druk. Begin maart ga ik wel aan de slag in Antwerpen, waar ik naar uit kijk, en wat me ook veel tijd gaat besparen qua woon-werk-verkeer.

2017 Wordt zo goed als zeker een jaar zonder volledige triatlons. Ik heb mijn zinnen gezet om meer te gaan lopen, misschien eens wat trails te gaan doen. Ik ga in elk geval niet meer op voorhand inschrijven voor een grote triatlonuitdaging. Komt er last minute nog iets uit de bus, dat valt niet uit te sluiten. Ik ga echter geen druk opleggen om weer de ganse winter de 3 sporten te moeten opbouwen.

Voor dit seizoen ga ik eerst nog alles op alles proberen zetten voor Lanzarote. Daar is het immers allemaal begonnen en ik weet dat er daar nog altijd meer inzit dan de voorbije 2 keer. Wat dat gaat inhouden qua uren training, zullen we nog afwachten. Daarna staat Vichy nog op het programma. Veel zal afhangen van Lanzarote. Ik heb er even mee gespeeld om de volledige van Vichy om te ruilen naar de halve maar daar zou ik me helemaal niet meer voor kunnen motiveren. Ik hoop na Lanzarote de motivatie te vinden om in de zomer nog eens goed door te gaan, en te proberen die geweldige dag van Klagenfurt nog eens over te doen als afsluiter, maar ik moet eerlijk bekennen dat het volledig tegenovergestelde ook een mogelijkheid blijft en ik enkel als supporter/coach naar Vichy trek. De toekomst zal het uitwijzen. Eerst focussen op mei...