Vast staat al dat het niet mis ging tijdens een trip naar Miami maar eerder ergens tussen Lanzarote en Vichy …
Even terug naar het begin. Zondag besloot ik er al na 7km fietsen de brui aan te geven op de IRONMAN van Vichy. Na een zwemproef van 4250(!!) meter zonder wetsuit in 1u20 was ik anders nog aardig begonnen, zeker als je zag hoe gigantisch veel fietsen er nog op hun baasjes stonden te wachten in de wisselzone. Het was dus zware kost geweest voor iedereen en voor mij zat eigenlijk het vervelendste erop. Waarom vervelend? Het laatste jaar gaat het zwemmen me minder en minder goed af. De clubtrainingen zijn elke week een sleur, en in openwater kan ik niet meer zwemmen zonder er 2 dagen ziek van te zijn van de allergische rinitis of sinusitis. Enkel op zaterdag amuseer ik me nog als ik rustig mijn baantjes kan afmalen. En dan is het gesnotter en genies en ook nooit meer ver weg. Ik heb de astma op de onderste luchtwegen aardig onder controle met mijn puff, maar de neus begint steeds meer en meer op te spelen in de lente en herfst. En dat begint te wegen op gemoed en sportieve prestaties.
Wat bezielt een mens dan om te stoppen na het zwemmen? Al tijdens het zwemmen voelde ik dat ik er die dag niet mentaal klaar voor was om nog 180km op de fiets te zitten en 42km te lopen. Het was op in het kopje, ondanks de geweldige fysieke conditie. De voorbije weken had ik enkele malen gevoeld dat ik echt in betere vorm zat dan ooit. Vooral de Sean Kelly Classic was een openbaring geweest. Ondanks een twijfelachtig begin (te wijten aan de 30km duurloop 2 avonden voordien), werd ik met de kilometer beter en zat ik zelfs na de volle 170km (en bijna 3000 hoogtemeters) nog super. Nog nooit had ik zo goed gefietst, en het lopen was gans het jaar al op goed niveau. Anders loopje geen top 60 op een Wings for Life of de eerste helft van de marathon op Lanzarote tegen 12-13km/u.
Maar de uitdaging voor de zoveelste IRONMAN op een weinig tot de verbeelding sprekend parcours (voor mij toch, ik wil niemand anders schofferen), was verdwenen. Ik was al weken met andere dingen bezig, zoals het coachen van de Supsports.be atleten waarvoor Vichy een absoluut hoogtepunt moest worden. Ik sleepte me zelf nog naar het zwembad en ook de zoveelste fietstocht langs kanalen en vaarten kon me niet meer boeien, tenzij het was om iemand anders zijn/haar training te steunen. Gelukkig was er nog het super fietsweekendje Vogezen met Ivan en Peter, en de Sean Kelly Classic met Koen en Anneke. Hierdoor was ik nog optimaal tot aan Vichy geraakt zonder trainingen over te slaan.
In Vichy zelf de week voordien had ik geen focus op mijn eigen wedstrijd. Ik was bezig met de organisatie van die tientallen BrTC-ers ter plaatse, en vooral, op de voorbereiding van de wedstrijd van onze Supsports atleten. Dat bewijst ook dat ik daar op dat moment het liefste mee wilde bezig zijn. Zoiets zou me in Lanzarote nooit overkomen (zijn), waar alles steeds moet wijken voor mijn eigen prestatie. Tijdens de 70.3 op zaterdag holde ik van hier naar daar om te zien hoe het verliep met Vanessa, Kevin, Hans, Steven en de anderen. Kort na de middag moest ik al een ontgoochelde Steven opbeuren die, na een zware paniekaanval tijdens het zwemmen, jammerlijk had opgegeven. Vanessa won in haar age group, Kevin haalde knap de finish (met een heel sterke zwem- en fietspartij), en Hans zette de kers op de taart van een jarenlange opbouw. En ik was veel trotser dan bij een eigen finish. Maar toch moest ik mezelf sparen voor zondag …
Zondag in het water was ik ook nog maar met één ding bezig, zelf zo snel mogelijk gaan douchen en Supsports.be atleten Steve en Cools naar de finish roepen. En dan moet je er gewoon korte metten mee maken. Liever een knappe Lanzarote als afsluiter dan me nog naar de finish slepen in Vichy. Ik was teleurgesteld toen Cools voor het eerst tijdens een IRONMAN moest opgeven met zware maagproblemen, maar ik was nadien wel in de zevende hemel toen Steve finishte in een heel behoorlijke 13u40. Wie had dat immers 2 maanden geleden nog verwacht. Spijt? Tja eventjes wel als ik zag hoe competitief ik had kunnen zijn tov Micro, Erik en Peter. Maar ik was gewoon stikkapot, en ik voelde dat ik er niet meer ging doorkomen. En doorgaan enkel om aan anderen te tonen wat ik ook kan, dat hoeft voor mij niet meer.
Enkele dagen later en na overleg met enkele mensen die me goed kennen, is de conclusie duidelijk. Bij mij moet het steeds om persoonlijke uitdagingen gaan. Als het routine wordt, kan ik er geen mentale energie meer insteken. Onze SupSports.be aanpak bvb, maakt van elke persoonlijke coaching opnieuw een uitdaging, waardoor ik vooral (en liever) met onze atleten bezig was in Vichy in plaats van met mezelf. De IRONMAN van Vichy was dit jaar gewoon te veel routine in mijn complexe hersentjes. Op Lanzarote daarentegen, voel ik me thuis en is de IRONMAN elke keer opnieuw een uitdaging voor mij.
We gaan de IRONMAN van Klagenfurt 2017 even parkeren en de komende maanden gewoon doen waar ik zin in heb. Dat gaat zeker nog zwemmen, fietsen en lopen zijn maar even zonder wedstrijddruk, en op zoek naar nieuwe persoonlijke uitdagingen. De marathon van Spa-Francorchamps is zeker iets voor mij, en ik wil deze winter ontdekken of het lopen van trails me kan boeien. De UTMB steekt immers mijn ogen al lang uit. Ik ben er zeker van dat Koen me wel kan helpen om het trailen te ontdekken, en dat ik snel zal merken of het iets voor mij is of niet. En triatlonwedstrijden? Tja, vast staat dat die Norseman er ooit aan moet geloven, net zoals ik die speciale medaille wil voor 5 IM Lanzarote finishes (ja Marc De Ren, ik wil er ook eentje). Maar een jaartal kleven we er niet meer op vast. Misschien komt de goesting volgend jaar terug, misschien binnen 5 jaar. En voor de rest zien we wel wat de toekomst brengt, zolang het maar nieuwe uitdagingen zijn…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten