Zaterdag 21 mei 4u 's ochtends. In het restaurant van Club La Santa troffen we enkel wat verdwaasde triatleten aan die proberen nog de nodige koolhydraten binnen te spelen. Zowel bij mezelf als bij clubmakker Pit ging het ontbijt nog vrij vloeiend binnen en samen met onze supporters vertrokken we rond 4u30 naar Puerto del Carmen voor de start van de 25e IRONMAN Lanzarote..
De voorbereidingen in de wisselzone liepen prima. Drinkbussen in de wisselzakken gestoken, de fiets klaargemaakt en nog even de gebruikelijke sanitaire stop gemaakt. Dit jaar heb ik dus geen ventielen afgeschoten of chip kwijt gespeeld, hopelijk een goed teken voor de rest van de dag. Het was nog betrekkelijk fris en ook de wind stak al lichtjes op, doch niet zo erg als vorig jaar. Om 6u45 nam ik plaats in de All World Athlete zone vooraan het strand. Ik sloeg nog een praatje met Johan en zette me dan wijselijk langs de uiterste buitenkant, om bij de start niet overlopen te worden door de massa achter mij.
Vorig jaar kwam ik misselijk uit het water na een ware boksmatch en ik verwachte me vandaag aan hetzelfde wasmachine-effect. Ik besloot dan ook liever wat extra meters te maken dan geradbraakt uit het water te moeten komen. De eerste halve ronde lukte dat prima, tot ik aan de verste boei toch iets te veel in de massa terecht kwam. Overal vlogen armen en benen in het rond en ik maakte me zo snel mogelijk uit de voeten. Na het eerste rondje van 1900m had ik 36min gezwommen. Niet super maar het gevoel was nog OK. De tweede ronde was iets minder hectisch en ik kon toch al enkele honderden meters vrij zwemmen. Uiteindelijk verliet ik het water na 1u13 op een al bij al povere 943e plaats. Maar ik had nog niet al te veel energie verspeeld, in tegenstelling tot vele anderen. En iedereen had wel wat mindere zwemtijden in de massa.
De wissel verliep vlot. Het zonnetje was al flink beginnen schijnen ondertussen en dankzij de vele vrijwilligers werden alle atleten voorzien van voldoende zonnecrème. Na 1u23 wedstrijd zat ik op de fiets. Pit zou een dikke 20 minuten later volgen.
De eerste kilometers verliepen goed. Ik haalde vele atleten in, zoals vorig jaar, maar had nog niet echt een supergevoel. Nochtans gingen de klimmen naar Yaiza en Timanfaya prima en ook richting El Golfo flirtte ik met de 60km/u wind in de rug. Na 60km zag ik de supporters een eerste keer in La Vegueta. Daarna begon het naar mijn gevoel beter te draaien. Ik bevond me ook in goed Noord-Kempisch gezelschap. Toen ik de supporters na 90km terug passeerde vlak voor Teguise, fietste ik samen met Marc. Raf riep me langs de kant ook toe dat 'snorreke' slechts 2 minuten voor ons reed. Hij bedoelde Frank van het BeFast-team. Samen met Marc kwam ik enkele kilometers later bij Frank, en op de klim naar Mirador de Haria haalde ik ook René in, die sterk had gezwommen maar gehavend was door een voet- en beenblessure. Ongelofelijk na 4 uur wedstrijd op slechts honderden meter uit elkaar te zitten met 4 bekende en geroutineerde streekgenoten. Ik was dus best competitief tot dus ver.
Ik wisselde voor de afdaling naar Haria mijn drinkbussen aan de persoonlijke bevoorrading (Frank kwam me daar terug voorbij) en reed een goede afdaling en aansluitende klim richting Mirador del Rio. Na 120km zaten de allerzwaarste stukken erop. Ik was ook al meer dan 200 plaatsen opgeschoven in de rangschikking ondertussen, en dit vooral tijdens de beklimmingen. De afdaling naar Arrieta ging goed en ik bereidde me voor op de laatste zware hindernis rond km 140, de befaamde combinatie Tahiche - Nazareth. Eerst 2km bergop vol wind in het gezicht, en dan een stuk van 5km op een verschrikkelijk stuk 'asfalt'. Langs de kant van de weg zag ik mensen met lekke banden, drinkbussen en zelfs ganse afgebroken zadelrekjes. Tijdens het inhalen van andere atleten was ik ook wat bang om van de 'best bereidbare' weg af te wijken maar de Quintana Roo hield stand in zijn IRONMAN-doop. Groot was dan ook de opluchting toen ik terug op het goede asfalt kwam.
De laatste 30km voelde ik hoe de zon ondertussen aan het branden was. Vooral in de stukken wind mee was de hitte reeds zeer intens. Ik had totaal geen idee in welke toestand ik de marathon zou gaan aanvatten. Ik had al veel energie verbruikt en de warmte was veel nadrukkelijker aanwezig dan de voorbije week. Het goede nieuws was wel dat ik ruim voldoende vocht had opgenomen gezien de 2-3 plaspauzes sinds de start. Ik schakelde wel met opzet een tempo lager, Marc was ondertussen nog terug gepasseerd en zou met een kleine 10 minuten voorsprong aan de marathon beginnen. Ik nam deze keer de laatste afdaling met iets minder risico dan vorig jaar en kwam deze keer veilig en wel terug in de wisselzone na 6u22 fietsen. Voor mij zag ik Frank ook nog net de wisselzone binnenrijden. We zaten dus nog allemaal dicht bij elkaar. Ik was tijdens het fietsen wel goed opgerukt van de 943e naar de 562e plaats.
In de wisselzone nam ik terug de tijd om even het toilet te bezoeken en me nadien goed te laten insmeren met zonnecrème. Mijn pakje zag door het vele zoutverlies in de hitte al serieus wit. Ik hoopte dat dit me niet te veel problemen zou bezorgen.
Ik begon de marathon met een wonderbaarlijk goed gevoel. Kevin, Raf en Sanne juichten me toe en Vanessa bezorgde me aan de persoonlijke bevoorrading na 1km nog de nodige gellekes. Ik liep de eerste 15km constant een tempo boven de 12km/u waarbij ik enkel aan de bevoorradingen voldoende tijd nam om te drinken. Ik haalde Marc en Frank terug in voor het keerpunt achter de luchthaven en zat nog heel goed. Op de terugweg passeerde ik Pit in zijn zeer soepele tred. Hij was met een 8tal km achterstand aan de marathon begonnen. Na 21km kwam ik terug in Puerto del Carmen bij de supporters. Ik kreeg op dat moment echter een serieuze dip. Zowel benen als conditie voelden nog goed maar ik kon me even nog moeilijk voortbewegen en voedsel opnemen.
Het tweede rondje (11km) werd zo een zware dobber. Ik wisselde stukken (traag) lopen af met wandelen en kon niet thuis brengen wat er echt aan de hand was. Toen ik terug bij de persoonlijke bevoorrading had Vanessa echter mijn redmiddel gevonden, zoute chips! Door de onvoorziene hitte was immers zoutverlies het grootste (en enige) probleem gebleken. Ik nam enkele stukjes chips mee en kwam er helemaal door. De spieren lieten me na het dipje niet meer toe om nog veel gas te geven maar ik kon opnieuw blijven lopen aan 10km/u en vooral genieten van mijn laatste rondje. Ik kwam René nog tegen die ondanks zijn blessures toch weer knap zou finishen. Na enkele malen haasje-over zou Frank uiteindelijk 2 minuten voor me finishen. Op de tonen van 'Yesterday' van The Beatles op een lokaal terras begon ik aan mijn laatste 4km. Een kilometer verder hoorde ik plots nog een bekende stem achter me. Marc was er ook helemaal terug doorgekomen en we waren samen op weg naar de finish. Marc liet uiteindelijk een gaatje vallen zodat we allebei een mooie finishfoto konden versieren. Na een marathon van 4u18 kwam ik in prima toestand aan in een nieuw persoonlijk record in Lanzarote (12u13:39). Ik had nog 15 plaatsjes extra goedgemaakt en kwam aan als 547e overall. Een half uur later kwam ook debutant Pit supertevreden over de finish.
Het was uiteindelijk mijn 5e 'volledige afstand' finish en de tweede waarbij ik voelde dat ik echt competitief was en niet uitsluitend tegen mezelf heb zitten vechten. Ik schat mijn prestatie hier zeker hoger in dan zelfs mijn 10u38 in Klagenfurt in 2014, ook al was de race daar perfect en verloor ik nu toch een dikke 20 minuten door het zoutprobleempje. Lanzarote blijft een verschrikkelijk zware maar waanzinnig mooie wedstrijd. We hadden te maken met veel wind, hoogtemeters en een enorme hitte die pas zaterdag zelf was komen opsteken. Ik heb enkel een zoutdipje moeten trotseren op weg naar de finish en beschikte voor de rest over een superconditie en sterke benen. Ik was ook veel frisser na de finish dan vorige wedstrijden en recupereerde een pak sneller. En ik was ook binnen uitstekend gezelschap aangekomen.
Ik ben ook heel content van het feit dat ik begin dit jaar ben overgeschakeld naar Herbalife voor een aantal aspecten van mijn (sport)voeding. Met de voedingsshakes als aanvullende maaltijden, ben ik een dikke 5kg lichter kunnen starten in Lanzarote. In trainingen en wedstrijden gebruik ik nu ook de Prolong en Hydrate producten die mijn electrolyten en energieniveau goed op peil houden, zonder dat ik massa's repen moet eten. De enige 'fout' die ik deze keer heb gemaakt, was dus het niet voorzien van extra zouten bovenop de sportdrank tegen de hitte. De dagen voordien was het nooit echt heet geweest en vaak bewolkt dus het was niet in me opgekomen om me extra te wapenen tegen de warmte. Als het in Vichy warm wordt, ga ik toch terug overschakelen op het gelijknamige water met extra zouten om mijn sportdrank in op te lossen.
Mission accomplished met misschien wel het beste gevoel ooit achteraf. de wedstrijd liep uiteindelijk prima en ik heb de laatste maanden ook veel ontspannender getraind, zonder me te veel druk op te leggen. Alle test-wedstrijdjes bevestigden ook de goede conditie en mentale toestand. Dit alles samen geeft me de zin om er nog eens tegen aan te gaan richting Vichy. Als we daar allemaal in orde zijn, wordt het een spannend onderonsje met Mirco en Erik. En ik weet ook dat ik niet enkel tijdens het fietsen, maar ook bij het lopen nog het verschil kan maken, zolang ik geen foutjes maak en de omstandigheden goed inschat. I'm back!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten