Wings for Life 2016

Na de leuke ervaring van vorig jaar, had ik me reeds lang ingeschreven voor de Wings for Life run in Breda. Opnieuw zou het een ideale test worden 2 weken voor de IRONMAN van Lanzarote. Het concept was hetzelfde als vorig jaar. Met een 2500 lopers tesamen vertrekken en zo lang mogelijk voor de catcher car blijven, dit jaar bestuurd door Max Verstappen.

Met de familie Zoete, Kevin, Sanne, Coois en Dieter waren we met een gezellige bende afgezakt naar Breda waar al menig plezier werd gemaakt voor de start. Hiervoor stonden enkele mede-atleten in met merkwaardige opwarm-oefeningen en bizarre looks (genre Snelle Eddy).

De hitte zou zeer bepalend worden. Na weken van koude was het immers plots boven de 25 graden geworden, en barstte bovendie het pollen-seizoen volop los. Ik was er bijna zeker van dat ik de top 70 plaats van vorig jaar niet zou overdoen in deze omstandigheden. Ik hoopte vooral niet op een anti-climax door de warmte, want conditioneel stond ik nog nooit zo ver.

Ik startte samen met Dieter, Geoffrey en Coois vooraan in de massa. De eerste 10km kwamen ikzelf en Dieter misschien een beetje optimistisch snel door maar er liepen nog zeker 100 mensen voor ons. Ik begon toen al wel te vrezen voor een warmteklop. Onder de bomen was het immers zeer aangenaam, maar op bepaalde onbeschutte delen van het parcours was het ontzettend heet.

Mijn verbazing was dan ook groot dat het Dieter was die eerst moest afhaken door de warmte terwijl ikzelf nog in een goed tempo zat. Ik bleef ook goed in positie en ging al bij al vlot naar de 20km. Daar kreeg ik het gezelschap van een Nederlander, op de fiets begeleid door zijn overenthousiaste en luidruchtige coach. Het begon met momenten wat op mijn zenuwen te werken maar weglopen lukte me niet. Integendeel, rond km 23 moest ik ze even laten gaan. Op dat moment kreeg ik de melding dat ik rond de 80e plaats liep. Niet slecht in zulke omstandigheden. 

Aan kilometerpunt 25 gaven er nog enkele mensen de brui aan en ik voelde dat er nog ruim voldoende in de tank zat, ondanks de matige bevoorradingen met water elke 5km. Ik stak nog een tandje bij en begon één voor één stervende zwanen in te halen, inclusief de 2 olijke Nederlanders. Aan km 29,4 werd ik uiteindelijk gegrepen door de catcher car, met een 68e plaats als eindresultaat. 

Ik was supertevreden met deze uitslag. Niet alleen had ik enkele jongeren achter me gelaten die toch vlot rond de 1u05 waren gefinisht in de 10Mijl, ook was ik veel beter bestand tegen de warmte dan de meeste andere lopers. Dat bevestigde dus dat de conditie echt goed zit en dit me ook meer bestand maakt tegen de omstandigheden.

Op naar Lanzarote!

We zijn online - supsports.be

http://www.supsports.be

Halve Marathon Spa-Francorchamps

Net als vorig jaar had ik me al een tijdje ingeschreven voor de halve marathon van Spa-Francorchanps, drie rondjes over het iconische F1-circuit.

Het plan was om met een grote vriendengroep richting Ardennen te trekken maar onheilspellende berichten over de weersomstandigheden deden veel deelnemers terugkrabbelen. De dag voordien lag er immers een pak sneeuw op het circuit, welke niet zou geruimd worden...

Uiteindelijk waren het enkel nog Vanessa, Kevin, Coois, Bruno en ikzelf  (+ supporter Sanne) die vol goeie moed naar Spa vertrokken. We reden zonder enige problemen tot op de parking en ook het circuit leek helemaal geveegd, zorgen om niks dus.

Toch waren de omstandigheden niet zo ideaal als vorig jaar. Het was barkoud en ook de piste lag goed nat. Echt wegglijden deden we niet meer maar je voelde wel dat de grip niet 100% was. Dit resulteerde vooral de dagen nadien in extreme stijfheid van de beentjes bij iedereen ...

Ik had een goede start (150 opgedaagde lopers) en was van plan toch in de buurt van mijn tijd en positie van vorig jaar uit te komen (19e in 1u35), al was die tijd utopisch, gezien het verschil in omstandigheden. De eerste 2 ronden (van 3) hield ik perfect Vanessa in het vizier (liep als 2e vrouw) en vooral in de beklimmingen voelde ik me heel sterk. Bergaf ging zeker beter dan vorig jaar (meer midvoetlanding nu) maar een specialist ben ik nog niet tussen de betere lopers van het pak.

In ronde 3 voelde ik op de Raidillon echter dat het vat begon af te geraken. Achteraf bekeken zal dit vooral zijn gekomen door minder energieopname de dagen voordien. Ik ben alweer 3kg kwijt sinds begin dit jaar maar had ook voor deze wedstrijd niet extra gegeten. Bovendien had ik de laatste 2 weken minder getraind door vooral professionele verplichtingen. Ik had mijn eerste 2 rondes allebei ruim onder de 33 minuten gelopen maar in ronde 3 was dit te veel gevraagd en een 10tal atleten passeerde me nog.

Ik had nog wel de kracht in de benen om stevig te finishen, uiteindelijk nog ruim binnen de top 40 in 1u39. Qua resultaat was dit iets minder dan vorig jaar maar in hartslagen zat ik nu veel beter, en de omstandigheden waren een pak zwaarder. En toen had ik ook wel echt een superdag. Merk trouwens op dat de winnaar 'slechts' 1u25 liep wat toch ook iets zegt over het parcours.

Vanessa werd uiteindelijk 2e dame in 1u36, en ook Coois, Bruno en Kevin presteerden sterk, wat goeie moed geeft voor de grote doelen later dit jaar.

Voor Lanzarote ga ik nog eens testen op de Wings for Life begin mei (vorig jaar net geen 30km). Voor de rest zal het enkel bij trainen blijven. Ik weet niet of ik voldoende fietskilometers zal gemaakt hebben tegen die tijd, maar maak me er niet druk over. De conditie is niet slecht en het gewicht is vooral het beste in jaren.

BN Classic en weekje Calpe

Ik besef dat het de laatste maanden vrij rustig is geweest op de blog, maar dat heeft alles te maken met de professionele (en sportieve) drukte. Ik ben aan mijn laatste week als externe consultant bezig bij Elia na een project van bijna 4 jaar, en voor mij en Vanessa draait ook de begeleiding van ons tiental atleten op volle toeren.

Vorige week had ik een eerste testje ingelast met de Brasschaat Natuur Classic, steevast een superleuke 'jogging' georganiseerd door Bert Nijs doorheen de Brasschaatse parken. Na maandenlange training in (lage) LSD zone, wou ik het effect eens zien als ik die 25km zou lopen in extensieve duur. De tijd en kilometers vlogen uiteindelijk voorbij in het gezelschap van Luc en Henk. Na de eerste kilometers in groep te hebben gejogd, hebben we alles afgemaald aan 4'45 - 4'50 per kilometer, mooi binnen mijn hartslagzone. De korte hamstring-massage van Koen die ik had ingepland achteraf was wel welkom gezien het zeer koude (maar mooie) weer. Toch wat vertrouwen getankt naar de halve marathon van Spa-Francorchamps begin maart, waar ik mijn mooie prestatie van vorig jaar toch wil evenaren.

De dag na de BN Classic zijn we voor een week naar Calpe getrokken, voor een combinatie van vakantie en 'stage'. Het weer was er een stuk beter dan in België maar de fietsomstandigheden waren toch ook niet elke dag ideaal (veel wind overal, en ook regen in de bergen). Uiteindelijk heb ik met Vanessa een 3-tal fietstochten van 80-90km gedaan, met telkens tussen de 1000 en 1500 hoogtemeters. Daarnaast in totaal ook nog bijna 40km gelopen. Meer moest dat niet zijn. Hartslag was zeer naar wens en ook het vermogen in de benen zat goed, met dank aan de Kickr-trainingen van de voorbije maand. De conditie is zeker niet slechter dan vorig jaar (en in alle 3 de sporten), en qua kilo's hebben we voorsprong.

Voor de rest heb ik vooral mijn besluit genomen hoe de komende 2 seizoenen aan te pakken. Ik heb gemerkt dat de echte goesting om te gaan zwemmen en fietsen weer veel met ups en downs verloopt, terwijl het lopen me als enige een stabiel leuk gevoel bezorgt. De begeleiding van onze atleten geeft me vaak ook meer voldoening dan zelf te trainen, en op professioneel vlak is het gewoon erg (positief) druk. Begin maart ga ik wel aan de slag in Antwerpen, waar ik naar uit kijk, en wat me ook veel tijd gaat besparen qua woon-werk-verkeer.

2017 Wordt zo goed als zeker een jaar zonder volledige triatlons. Ik heb mijn zinnen gezet om meer te gaan lopen, misschien eens wat trails te gaan doen. Ik ga in elk geval niet meer op voorhand inschrijven voor een grote triatlonuitdaging. Komt er last minute nog iets uit de bus, dat valt niet uit te sluiten. Ik ga echter geen druk opleggen om weer de ganse winter de 3 sporten te moeten opbouwen.

Voor dit seizoen ga ik eerst nog alles op alles proberen zetten voor Lanzarote. Daar is het immers allemaal begonnen en ik weet dat er daar nog altijd meer inzit dan de voorbije 2 keer. Wat dat gaat inhouden qua uren training, zullen we nog afwachten. Daarna staat Vichy nog op het programma. Veel zal afhangen van Lanzarote. Ik heb er even mee gespeeld om de volledige van Vichy om te ruilen naar de halve maar daar zou ik me helemaal niet meer voor kunnen motiveren. Ik hoop na Lanzarote de motivatie te vinden om in de zomer nog eens goed door te gaan, en te proberen die geweldige dag van Klagenfurt nog eens over te doen als afsluiter, maar ik moet eerlijk bekennen dat het volledig tegenovergestelde ook een mogelijkheid blijft en ik enkel als supporter/coach naar Vichy trek. De toekomst zal het uitwijzen. Eerst focussen op mei...

Het effect van een jetlag

De ervaring van de laatste 3 weken, heeft me overtuigd een artikeltje te schrijven over het effect van een jetlag op specifieke parameters in de resultaten van looptrainingen.

De week voordat we naar de VS gingen had ik 3 looptrainingen afgewerkt (lange duur en extensief) met telkens een startpols van 48 bpm en een Polar running index van 70. Steevast kon ik ook mijn klok gelijk zetten op de hartslagen per snelheid: 10km/u aan 130bpm, 11 km/u aan 140bpm en 12km/u aan 150bpm.

Vorige week woensdag zijn we dan thuis gekomen na een 17 uur durende reis, een uurverschil van 6 uur overbruggend. De 2 dagen nadien moest er al gewerkt worden en ik heb de trainingen uiteindelijk hernomen op zaterdag. Ook zaterdag had ik eerst echter nog wel 3 uur langer uitgeslapen. Zaterdag ben ik een uurtje gaan zwemmen en nadien 45 minuten gaan loslopen. Ik begon echter al met een pols van 85bpm en kwam strompelend aan met een running index van 58. Mentale dreun nummer 1.

Maandag had ik na 5 jaar nog eens een lactaattest gepland, voor de eerste keer lopend op de piste. Ik heb persoonlijk een hekel aan de kunstmatige omstandigheden in zo'n trainingscentrum en een veldtest leek me een beter plan. 's Ochtends opnieuw een hoge pols van 75 bpm en ook de test was een constant gevecht tegen mezelf. Uiteindelijk viel het resultaat nog wel mee maar mijn hartslag per snelheid en gevoel waren absoluut niet goed. Over het effect van jetlag op lactaatwaarden heb ik geen idee. Mentale dreun nummer 2.

Dinsdag de moed terug bij elkaar genomen en trage duurloop aangevat omstreeks 20u30. Startpols 58, dat gaat al de goeie kant op. Het eerste half uur liep ik bewust aan lage hartslag 125-130 iets onder de 10km/u. Nadien een beetje versneld en het laatste half uur richting 11km/u gegaan. De hartslag begon na een uurtje echter terug te klimmen en ik zag toch weer maxima rond 145, wat dus nog steeds hoger is dan normaal tegen die snelheid. Het gevoel zat echter al terug beter en de running index klom al terug naar 61. Uiteindelijk had ik me ook terug geamuseerd, vooral door een beetje trager te lopen en niet te vloeken op de bijhorende hartslagen. Mentale opsteker nummer 1.

 

Na een zwemmetje woensdag, Donderdag terug vertrokken voor loopje van 10km. De eerste 5-6km zat ik terug op mijn normale ritme (11km/u onder de 140bpm). Nadien steeg de hartslag opnieuw iets sneller dan normaal maar de running index kwam uit op 62, dus weer wat progressie. Vrijdag opnieuw gezwommen. Zaterdag sloot ik dan de week terug ietwat vermoeid af met een hogere startpols maar goede statistieken tijdens het lopen. Ook de typisch jetlag vermoeidheid leek verdwenen en vervangen door een normale vermoeidheid na een week werken en trainen. Nu weer enkele dagen later is de running index al terug gestegen naar 63 maar die 70 van voor de vakantie is nog ver weg. Uiteindelijk gaat het effect op de conditie dus nog langer duren dan 1 week, ookal is de typische vermoeidheid wel verdwenen.

 

Ook ervaringsdeskundige Bert bevestigde mijn observaties omtrent de jetlag. Een reis van 7 dagen en de bijhorende jetlag hebben wel degelijk meer dan een week effect op je lichaam als je geen frequent reiziger bent.

Planning 2016

Het is hier weer even rustig geweest, maar dat wil niet zeggen dat we 'achter de schermen' minder actief zijn geweest. Na onze uitstap naar Mallorca heb er ik de voorkeur aan gegeven om mijn certificaat van IRONMAN coach te behalen, terwijl ik reeds rustig en vrijblijvend de trainingen hervatte. Ook rond de wedstrijdplanning 2016 hadden Vanessa en ik afgesproken te wachten tot na Mallorca om te zien waar we allebei zin in hadden.

 

Ondertussen ligt mijn hoofdplanning voor 2016 zowat vast. Ik ga in december dit jaar beginnen voorbereiden op de Ironman van Lanzarote. Met de opgedane kennis in het achterhoofd, en het feit dat ik niet supertevreden ben van 2015, is het de bedoeling iets gestructureerder te werk te gaan en gerichter te pieken dan vorig seizoen. Toen ging het allemaal iets te veel met ups en downs. De maand oktober wijd ik nu grotendeels aan het verbeteren van het zwemmen met 3 tot 4 trainingen per week. In november ga ik er ook terug 3 à 4 looptrainingen tegen aan gooien, maar allemaal rustig in intensiteit. Ik ga ook de natuurlopen van Lier dit winterseizoen gebruiken als voorbereiding en niet steeds proberen 'presteren'. Het eerste effectieve doel wordt zo opnieuw de halve marathon van Spa-Francorchamps in februari. Normaal gaan we in die periode ook nog een weekje naar het Zuiden om een vliegende start te nemen met het fietsen.

 

Na Lanzarote voorzie ik opnieuw een periode van afbouw en heropbouw tot aan de Ironman van Vichy. Deze is voor mezelf iets minder belangrijk dan Lanzarote maar zal me toch extra motiveren gezien het grote aantal BrTC-ers dat mee gaat, en ook omdat enkele van mijn nieuwbakken pupillen er zullen meedoen aan de halve of volledige afstand. Dat maakt het sowieso extra spannend.

 

Tussendoor zijn er misschien nog de halve van Brasschaat of de kwart van Lommel maar daar schrijf ik past laatste moment voor in, als ik zin heb, en er ruimte voor is. Waarschijnlijk zal er voor Lanzarote zo ook nog wel plaats zijn voor de ploegentriatlon als opwarmertje voor het grote werk enkele weken later. Voor de rest ben ik echt niet meer wild van het lokale circuit dus het zal eerder opnieuw een minimum aan wedstrijden in Vlaanderen worden, tenzij de goesting toch toeslaat zoals in 2014.

IRONMAN Certified Coach diploma is binnen!