Een kwarttriatlon 2 weken voor Lanzarote moest nog lukken als voorbereiding, zolang ik mezelf in toom hield en binnen de lage hartslagzones bleef. Ik besloot dus nog te starten in Lille, vooral om de overgangen tussen de disciplines nog eens te verteren.
Het zwemmen was wegens het koude water ingekort naar 750m, het fietsparcours was 42km lang en de loopafstand was onderwerp van vele discussies. Het pure loopparcours zou maar 7.5km geweest zijn al kwam je met de ellenlange wisselzones al snel aan 9km. Wie zal het zeggen, mij interesseerde het persoonlijk niet veel.
De dames vertrokken 10 minuten voor ons zodat wij net vertrokken waren toen zij uit het water kwamen met Vanessa zowaar als 2e. Uiteindelijk zou ze chique 3e worden achter een Ierse dame en Eva Kennis.
Kilian had wel zin in een raceje om de eerste plaats op zijn eerste echte non-drafting maar ik wist dat dat er niet in zat. Ik had me verplicht in de lage hartslagzone te blijven en met de griep die ik nog had gehad 2 weken geleden, was de echte vorm er toch ook nog niet terug. Ook de pollen speelden me de hele wedstrijd serieus parten (snotteren, hoesten, tranen, het was me wat). We sparen dat duel nog wel op tot in de zomer...
De zwemstart gebeurde van op het strand en al snel ontdekte ik dat de meeste tegenstanders niet waren gekomen voor een rustige training. Het koude water deed me toch even verschieten en het voelde alsof ik geen meter vooruit ging en aan mijn meest dramatisch zwembeurt ooit bezig was. Uiteindelijk bleek het mee te vallen. Zelfs op 'Lanzarote-tempo' was ik maar een half minuutje trager dan Vanessa en moest ik enkel Kilian van de BrTC-ers voorlaten.
Op de fiets kreeg ik de grote versnelling niet zo vlot rond als anders en eigenlijk was dat maar goed ook. Zonder echt gas te geven, kwam ik nog binnen met een gemiddelde van 36km/u in zowat dezelfde tijd als Kilian en Vanessa. Als ik me had laten gaan, had ik hier zeker over de grens gegaan en dat wilde ik net vermijden. Het was mentaal wel lastig om een aantal mensen te laten passeren waarvan je weet dat je stukken sneller kan fietsen, maar ja alles voor het goede doel he.
Bij het lopen had ik mijn klok op 12km/u gezet. Op zich weer triestig dat je veel mensen moet laten passeren maar ik kon wat van de omgeving en de supporters genieten (waarvoor dank). De benen voelden goed aan en ik had hoegenaamd geen moeite om het tempo aan te houden. Ook van de eerste echte warmte had ik geen last, wat een mooie opsteker is voor Lanzarote. Dit waarschijnlijk dankzij de nodige kilo's kwijt te geraken deze winter.
Na 2u08 kwam ik over de finish, 8 minuten achter Kilian en 6 achter Vanessa. Eigenlijk mag ik daar tevreden mee zijn. Ik heb de hele wedstrijd de rem opgehouden en had best nog wel last van het ziek zijn en de pollen. De conditie zit dus echt wel goed. Als we na Lanzarote op tijd kunnen beginnen trainen op snelheid, gaan we op het BK halve in Eupen nog wel gas kunnen geven deze zomer.
Enfin opdracht volbracht, nu beginnen inpakken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten