Lanzarote - D-Day

Het beloofde verslag ...

Zaterdag reeds tegen 5u 's ochtends afgezakt naar Puerto Del Carmen om mijn fiets op te tuigen. Drinkbussen vullen, bandjes oppompen, zak met extra drank afgeven (werd aan bevoorradingspost geplaatst) en dan mezelf rustig in gereedheid brengen in de tent op het strand. Rond 6u30 wetsuit al half aangetrokken, gewone kledij weg gehangen en stilaan naar de start op het strand gewandeld. En toen gebeurde het meest onverwachte: een verschrikkelijke regenbui. Het strand veranderde al snel in een modderpartij en alle 1916 deelnemers trokken snel wetsuit en badmuts volledig aan om zich te beschermen tegen de regen. De supporters hadden minder geluk op het strand ...

Het geluid van de motorboten en de helikopter betekende dat we korter en korter bij de start waren gekomen. Ik had me halverwege het pak gezet langs de buitenkant om het gedrum tot aan de eerste boei te omzeilen. Om exact 7u ging het startschot af en begon de massa zich door de startboog op het strand richting zee te begeven. De boog zorgde voor een trechter-effect waardoor de start van het zwemmen zelfs met zo veel mensen heel goed meeviel. Ik vertrok mooi langs de buitenkant, nam de eerste boei en nestelde me daarna in de groep telkens op zoek naar een gaatje en goeie voeten om in te zwemmen. Tijdens de eerste ronde van 1,9km was er geen golfslag in het warme, heldere water, en de tijd vloog voorbij. Na 36 minuten stond ik al terug op het strand om de 2e ronde aan te vatten. De tweede ronde ging naar mijn gevoel iets moeilijker wegens de opkomende golfslag en een paar navigatieproblemen maar uiteindelijk was dit maar schijn. Ik verliet de zwempartij na 1u12:44 als 830e deelnemer, zonder onnodige energie verbruikt te hebben. De eerste 3,8km zaten erop.

Bij het verlaten van het strand stonden er douches om het zand en zout wat af te spoelen alvorens de zak met fietsgerief te zoeken en richting tent te gaan om me voor te bereiden op het fietsen. Mijn helm en schoenen hingen op de fiets dus in feite moest ik enkel mijn wetsuit uittrekken, even iets drinken en eten, en me laten insmeren tegen de nog niet opgedaagde zon. De volgende stap was van het strand naar de dijk lopen richting fiets, schoenen aantrekken, helm opzetten, en beginnen aan het fietsavontuur van 180km. Uiteindelijk heb ik in een dikke 10 min gewisseld wat zeker niet traag was gezien de grote afstand die diende overbrugd te worden.

De start van de fietsproef vond nog steeds in de regen plaats op wegen die voordien lang droog hadden gelegen, wat dus het nodige slipgevaar inhield. De massa deelnemers zat ook nog dicht bij elkaar waardoor de eerste 20km meer weg hadden van een pelotonritje. Vanaf de beklimming naar Jaiza en de lange weg wind af naar El Golfo begon het allemaal een beetje uit elkaar te trekken. Aan de bevoorrading van El Golfo moest ik de darmen even ontlasten waardoor ik terug achter een groep fietsers kwam die ik net voordien had ingehaald. Wat wel leuk was om mee te maken was dat ik net voor El Golfo werd aangesproken door een Nederlander (Thijs) die me vertelde dat hij al een hele tijd mijn blog volgde en me had herkend op de fiets. Toch wel tof!

Na de pitsstop begon ik aan het echte werk, de 'trappenklim' van Timanfaya, bekend van alle foto's. Dit was de eerste echte lange klim, met daarenboven de wind vol in het snuitje, maar ondertussen waren ook de eerste zonnestralen verschenen. Ik had deze weg al verkend vorige week en had het gevoel dat ik nu beter omhoog ging dan de eerste keer. Daarna ving ik de lange afdaling aan om ook een eerste keer de supporters te groeten in Mancha Blanca, na zo'n 65km. Uiteindelijk ging de afdaling verder tot aan La Santa waar mijn blaas nog eens diende ontlast te worden langs de kant van de weg. Hierna volgde een soort tussenstuk richting Famara zonder al te veel bijzonders, behalve dat ik werd opgeschrikt door een ambulance die midden op een onschuldig stukje weg stond met een atleet ernaast, roerloos op de grond. Even slikken en doorrijden. Na zo'n 80km begon in Famara het hart van het fietsparcours met zo'n 40km zware kost. In Famara aan de kust zag je reeds de dreigende bergen en vooral het weerstation/observatorium boven op Mirador del Haria waar we zouden voorbij rijden. 

De eerste 10km bestond uit een klim naar het befaamde rond punt van Teguise, maar wel met de wind vol in de rug. Uiteindelijk was dit vrij vlot te doen. Aan het rond punt van Teguise zag ik de supporters voor de laatste keer tijdens het fietsen. Na het rond punt kwam er de klim naar Teguise-stad met deze keer de wind vol in het gezicht, wat dus voor geen meter vooruit ging. Iedereen was blij toen de huizen van Teguise voor wat beschutting zorgden. Bij het uitrijden van het stadje begon de langste en zwaarste klim naar Mirador del Haria. Met momenten reed ik op mijn 39/25 nog 8,7km/u, en ik reed meer mensen voorbij dan er mij inhaalden. Eindeloos bleef de klim duren en het beruchte observatorium leek maar niet dichterbij te komen. Ik had al lang door dat ik niet moest rekenen op een gemiddelde van 30km/u, los van de pitsstops. Uiteindelijk bereikte ik na 4u schat ik de bevoorrading van Mirador del Haria (104km) waar mijn persoonlijke drank klaarstond om de drinkbussen bij te vullen, uiteraard na de zoveelste plaspauze. 

Na de korte stop (ik schat minuutje of 7) begon ik de adembenemende afdaling richting Haria met een vijftal haarspeldbochten. Ik dacht dat ik een slechte daler was maar wat ik daar allemaal heb gezien tart het onwaarschijnlijke. Ik reed de ene na de andere knoefter voorbij. Ik was dan ook zo slim geweest die gevaarlijke en winderige afdaling al eens te verkennen vorige week. Eens aangekomen in Haria was er een onwaarschijnlijk steil stukje in het dorp waarna de prachtige klim naar Mirador del Rio begon. Je kan zitten sterven op je fiets maar hier was het echt genieten van het uitzicht en de omgeving, ongelofelijk mooi. Met 120km op de teller kwam ik aan de top van de Mirador en kon ik de lange afdaling, wind in de rug, aanvangen richting Arrieta. Onderweg is er daar wel een volle drinkbus en een stuk pomp van mijn fiets gevlogen maar zonder verdere problemen. Ik ben ook niet teruggedraaid aangezien ik tegen 70km/u naar beneden aan het scheuren was. Arrieta voorbij volgde er een goed stukje richting Arrecife met enkel wat veel verkeer naar mijn goesting (auto's) tot we aan de afslag naar Nazaret kwamen (150km). De laatste 30km hebben nog eindeloos geduurd. Ik wist dat er richting Nazaret nog een stuk vals plat lag, gevolgd door een stuk zeer slechte weg. Ik had echter gehoopt dat het nadien bergaf naar de wisselzone zou zijn maar dat viel nog ferm tegen. We zijn nog enkele keren op en af gemoeten en eigenlijk pas vol beginnen afdalen naar Puerto Del Carmen de laatste 10km (met nog steeds een bende knoefters). De laatste 40km had ik de indruk dat iedereen in mijn buurt al aan het einde van zijn Latijn was (inclusief mezelf), vooral door de extreme wind. Wat moest dat nog worden!? Uiteindelijk bereikte ik de wisselzone na 6u50 (positie 906), wat trager was dan origineel gehoopt maar belangrijk was vooral dat ik enkele keren goed had kunnen plassen en mijn spijsvertering blijkbaar nog goed zat. De benen dat was iets anders ...

In de wisselzone heb ik mijn fiets netjes afgegeven en me met mijn zak met loopgerief naar de omkleedtent begeven, uiteraard weer na de obligatoire plaspauze. Ik trok de loopschoenen aan, verving mijn gescheurde rugnummer en werd opnieuw ietwat overenthousiast ingesmeerd met zonnecrème. Dit laatste was echter nodig want de zon was aardig beginnen schijnen en achter de gebouwen, uit de wind, was het best warm geworden. Uiteindelijk wisselde ik rustig in een propere 9 minuten.

Ik begon vlotjes aan de marathon met een beter gevoel dan verwacht, mijn tempo zat goed (10-11km/u) en na 1km nam ik van Vanessa 3 gellekes aan als bevoorrading voor mijn eerste ronde van 20km richting luchthaven en terug. Ik had me wel voorgenomen bij elke vaste bevoorrading even te stappen om genoeg water te drinken. Na het keerpunt (km 10 - 58min) ging het dan serieus mis. Ik begon plots de gellekes niet meer te verteren en moest noodgedwongen aan de kant even zitten en mijn maaginhoud ter voeding van de lokale vegetatie doneren. Ik ben daarna letterlijk richting Puerto Del Carmen gestrompeld om aan de bevoorrading te stoppen bij de supporters en even te gaan zitten. Ik kon mijns inziens echt niet meer verder maar gelukkig had Vanessa genoeg overredingskracht en het idee om me een halve liter cola aan te reiken in de persoonlijk bevoorradingszone. Ik heb dan een 15tal minuten geslenterd om de cola binnen te krijgen tot het moment dat mijn maag terug groen licht gaf en ik terug aan lopen kon denken. Ik heb verder dan ook geen gellekes meer genomen en aan de standaard bevoorradingsposten enkel nog water aangenomen. Na 3 uur had ik 25,5km afgelegd door alle maagproblemen maar ik was terug op weg voor mijn laatste 2 rondjes van 11km. Uiteraard begonnen de benen toen wel te wegen en moest ik stukken lopen afwisselen met stappen, net als 75% van de andere deelnemers nog onderweg schat ik. Na ongeveer 3u40 begon ik mijn laatste rondje, met een verse fles cola, en het gevoel dat het binnen was. De eerste 5km richting luchthaven kon ik nog heel moeilijk lopen door de pijne benen maar kreeg ik plots gezelschap van de sympathieke vader van de buurman van Anneke en Frank waardoor ik toch terug ietwat snelheid maakte. Aan de bevoorrading 6km voor het einde nam ik nog water en moest ik noodgedwongen terug beginnen stappen. Na het keerpunt begon ik zo stappend aan de laatste rechte lijn richting finish met wind in de rug. Ik heb nog enkele stukken terug gelopen maar vooral de stukken bergop waren dodelijk. Uiteindelijk was het pas in de straten van Puerto Del Carmen 1,5km voor de eindstreep dat ik nog definitief in gang geraakte, ook dankzij het fantastische publiek. Ik had ook al een tijdje door dat mijn fysieke problemen, helemaal niet uniek waren. Ik heb letterlijk honderden mensen zien stappen en aan de polsbandjes zag ik dat er nog heel veel atleten 1 of zelfs 2 looprondes achter me lagen. Uiteindelijk zou de laatste binnen tijd 3,5u na mij eindigen.

De laatste 500m zijn puur kippenvel wanneer je tussen de massa de finish nadert en je de speaker jouw naam hoort roepen. Het is dan ook onwaarschijnlijk speciaal als je het symbolische finishlint omhoog kan reiken en jezelf voorgoed een Ironman mag noemen. Het avontuur heeft me uiteindelijk 13u37:01 gekost met een totale 1105e plaats op 1916 deelnemers. Na de finish kwam ik Benny Lyssens tegen die me uitgebreid feliciteerde voor deze prestatie op mijn allereerste Ironman in wat hij de zwaarste van de laatste 4 jaar vond. Ik geloofde hem met veel plezier en wenste hem proficiat met zijn 8e plaats in de M50-54. Het deed deugd ook van andere ervaren rotten te horen dat ik echt een knappe prestatie had neergezet. Welke onnozele zot (voor de Engelsen crazy Belgian) doet er nu ook zijn eerste Ironman op Lanzarote? Ik heb ze met plezier doorverwezen naar Tycho die me op dit idee bracht. (Waarvoor uiteindelijk welgemeend zeer veel dank Tycho)

Uiteindelijk zijn we na de wedstrijd met de familie, Peter en Benny op een terras gecrasht dichtbij de finish met een verdiende ice tea en verse pizza. Na een uurtje passeerde mijn ex-klasgenoot Bert Jammaer langs ons terras en konden we kort even bijpraten na 20 jaar. Bert was eerder knap 5e geëindigd en liep al terug fris rond alsof hij opnieuw zou kunnen vertrekken. Sommige mensen zijn echt buitenaards ...

"Wat hebben we geleerd?" zou Piet zeggen op het einde van zo'n dag. Wel, ik weet dat er 3,5 jaar geleden een fantastisch groepje voor elkaar onbekende mensen samen aan een even fantastisch avontuur is begonnen, waarbij we mekaar steeds verder hebben doen groeien in deze supertoffe sport. Met de deskundige begeleiding van de vroegere en huidige BrTC-trainers hebben we zo'n ongelofelijke vorderingen gemaakt dat we nu tot deze prestaties in staat zijn. En we zijn indertijd opgevangen in een club waar iedereen met iedereen overweg kan en de ervaren rotten hun tips graag met ons delen. Het is zelfs zo ver gekomen dat de jonge gasten met zoveel meer talent en techniek dan ons, naar ons opkijken voor ons doorzettingsvermogen en onze prestaties. Ik zou ze niet meer kunnen missen. En als je dan ziet zoals vandaag hoeveel mensen de live stream en atlete tracker hebben zitten volgen, krijg je er kippenvel van.

Mijn droom is uitgekomen en ik kan voldaan verdere plannen beginnen maken. In augustus doe ik het BK halve triatlon nog rustig mee en ik vermoed dat we in 2014 met een BrTC delegatie naar de Ironman in Klagenfurt willen afzakken. In juni zet Anneke haar jacht op een ticket voor het WK Ironman 70.3 verder terwijl PeterVB en Mirco voor hun eerste volledige staan. Ik zal in elk geval in Nice en Almere langs de kant staan als supporter. En de rest van de bende zal ons nog wel volgen de komende jaren, net zoals de nieuw lichting zotten. En wij doen gewoon verder, als beginnende ervaren rotten ;-)

Groetjes, een voldane Ironman