Gastschrijver: Zell am See 2017: soms loopt het niet zoals je wil

Aangezien Hans Vander Mast geen eigen blog onderhoudt, kaapt hij af en toe dit medium voor een gesmaakt verslag van zijn grote wedstrijden. We lezen mee:

Of anders gezegd: soms loop jé niet zoals je wil… Na bijna 2 weken actieve vakantie met het gezin, doorspekt met de nodige verkenningen van fiets- en loopparcours, stond ik afgelopen zondag aan de start van de Ironman 70.3 van Zell Am See-Kaprun.
Aangezien ik in 4 opeenvolgende halve triatlons mijn tijden scherper had kunnen stellen (6u02 in Almere, 5u37 in Terheijden, 5u48 in Eupen (maar op een veel zwaarder parcours) en 5u27 in Vichy) was ook dit jaar het doel om de tijd van Vichy te verbeteren, of alleszins te benaderen gezien het zwaardere fietsparcours.

De voorbereidingen liepen dit jaar eigenlijk perfect. Doordat de verbouwingen achter ons lagen kon ik voldoende tijd vrijmaken om meer zwem-, fiets- en loopkilometers af te malen dan in de jaren daarvoor. Ik had zondagmorgen dan ook het gevoel er helemaal klaar voor te zijn en had een duidelijke raceplanning met realistische maar ambitieuze tussentijden in m’n hoofd.

Na een heerlijk zwemonderdeel in het kristalheldere meer klauterde ik na 32’33 terug op de kant. 30 seconden onder mijn beoogde zwemtijd en eindelijk een zwemtijd waar ik écht tevreden mee was. Vol goede moed en met een extra dosis energie sprong ik op mijn Fuji om de 90km aan te vatten. De eerste 20km gingen in dalende lijn maar het plan was duidelijk: hier geen energie verspillen, de moeilijke kilometers komen er nog aan… Na 22km kregen we namelijk de klim naar Dienten en Filzensattel voor de wielen 3km stevig trappen, dan 8km licht stijgend om te eindigen met 2km aan 14-15%. Het plan om daar rond de overslag te blijven werd al na 200m opgeborgen: het was stoempen om niet om te vallen. Boven even een klein beetje recupereren en dan in de technische afdaling vlotjes een paar atleten voorbij vliegen. Ik ben niet de beste daler, maar er zijn er dus die nog minder snel dalen…

Terug op weg naar Zell voelde ik dat het toch wat minder ging dan ik had gehoopt. Op dat moment nog niets om over te panikeren, maar achteraf gezien was het toch al een eerste klein signaaltje dat er iets niet helemaal in de haak zat. De laatste 10km kwam ik er terug wat door, kon ik terug wat extra gas bijgeven en uiteindelijk kwam ik na 2u52 terug in de wisselzone. 5’ boven mijn beoogde fietstijd, maar geen nood: ik keek uit naar het looponderdeel, daar ging ik effe knallen.

Mijn ‘knallen’ heeft uiteindelijk welgeteld 50m geduurd. Nog geen 10m uit de wisselzone kreeg ik geweldige krampen in mijn bovenbuik. Maag, darmen, middenrif, het leek wel of alles uit alle macht wilde protesteren tegen de 21km die nog ging komen. 6 weken daarvoor had ik tijdens de 1/4de van Kinrooi hetzelfde voor gehad en toen trokken de krampen weg na 2,5km. Ik besloot dus door te lopen tot in Zell-Centrum en daar even te kijken. Helaas bleken deze krampen niet van plan om na een paar kilometer weg te trekken. Na een zeer emotionele stop bij mijn ouders vatte ik terug de zware reis naar de finish aan. De eerste 10km van de halve marathon vocht ik tegen de krampen, maar vooral tegen de teleurstelling. Niet de teleurstelling van het niet halen van de beoogde eindtijd. Maar wel de teleurstelling van niet kunnen presteren naar je mogelijkheden. Elke keer ik iemand bekend tegenkwam (mijn ouders en zus, mijn vrouw Els, broers op het parcours, schoonzus, supergelegenheidssupporter Sara) kreeg ik het emotioneel heel zwaar. 10 keer per km dacht ik eraan om te stoppen. Maar een klein stemmetje in mijn hoofd bleef moed in fluisteren: loop nog even door, misschien trekt het nog weg…

De krampen zijn nooit echt weggetrokken. Maar tegen de tijd dat ze beter werden, voelde ik dat m’n benen helemaal leeg waren. Ik kreeg last van opspelende krampen in kuiten, hamstrings en adductoren en het begon me te dagen dat dit kwam door een gebrek aan voedingsstoffen in mijn lijf. Desondanks was ik tijdens de halve marathon doelbewust blijven drinken, gels blijven nemen en saltsticks blijven nemen. Toen was ik echter al zover gevorderd dat stoppen geen optie meer was. Ik zou niet als enige van de Vander Mast-broers zonder finisher T-shirt of medaille in het vakantiehuisje staan ’s avonds. Voetje voor voetje, supporter voor support, bevoorrading voor bevoorrading ben ik uiteindelijk terug in Zell-centrum geraakt. In de laatste 400m werd duidelijk waarom mijn benen leeg aanvoelden en ik krampen kreeg. Alle sportvoeding en -drank die ik in de 3u ervoor tot mij genomen had, was vrolijk op mijn maag blijven liggen en zocht zich een weg naar buiten. Een vriendelijke supporter die voor mij een dokter wou gaan halen, kreeg het niet zo vriendelijke verzoek om dat niet te doen. Ik ging finishen…
Ik ben er uiteindelijk geraakt, aan die finish. Tot opluchting van mijn twee broers, die ondertussen al 3 kwartier op mij zaten te wachten zonder GSM en er dus het raden naar hadden of ik nog in de wedstrijd zat, of toch opgegeven had. Kristian ving mij direct na de finish mee op. Volgens mij was ik toen al 3 minuten gefinisht. Hij blijft erbij dat hij 20 seconden na mijn finish bij mij was. Misschien was ik toch wat ver weg… Uiteindelijk belandde ik in de Rode Kruistent waar men mij na wat aandringen aan een infuus legde. Misschien was ik dus toch dieper gegaan dan ik zelf kon inschatten.

Nu 3 dagen na de wedstrijd is de teleurstelling van het niet kunnen presteren naar mijn eigen verwachtingen eindelijk wat weggeëbd. Ze heeft plaats gemaakt voor een gevoel van trots dat ik toch maar doorgebeten heb en op karakter de finish gehaald heb. Want zoals Wouter zei (en hij kan het weten): een DNF, dat wil je niet. Daar baal je jaren later nog van. Ik héb mijn witte finisher T-shirt. En de medaille ook. En ik heb dan wel het ‘post-Race-buffet’ niet gezien, door dat infuus ben ik van ons drieën het snelst gerecupereerd 😊.

Waarschijnlijk is deze keer mijn havermout-ontbijt te lang op mijn maag blijven liggen, waardoor al mijn andere voeding slecht opgenomen werd. Het lijkt momenteel de meest waarschijnlijke oorzaak, al heb ik in wedstrijden daarvoor met hetzelfde ontbijt geen problemen gehad. Enfin, weer een les geleerd, weer iets nieuws om in de komende wedstrijden mee te experimenteren… Elke triatlon die je doet, leert je een nieuwe les. Een les die je kan meenemen naar je volgende wedstrijden. En hoe belangrijk je trainingen ook mogen zijn, het zijn voor een groot deel die lessen die je al geleerd hebt, die bepalen hoe je zo’n long-distance triatlon finisht. Ik kan er dus maar sterker van worden, van deze ervaring…

Een verslag is nooit compleet zonder bedankingen… Op de eerste plaats moeten die gaan naar mijn vrouwtje Els en mijn twee kids. Zonder hun steun had ik zelfs niet aan de start gestaan zondag. Ik weet dat ik me tegenover hen niet schuldig moet voelen dat het niet liep zoals ik wou, maar toch heb ik dat in de wedstrijd zelf gedaan.
Coach Kris verdient ook zijn deel van de lof. Hij maakt me met de beperkte tijd die ik heb nu al 4 jaar op rij telkens beter en beter, zonder dat de trainingen ooit saai worden.
En last but not least, een dikke dankjewel aan mama, papa, Lise, Christine, Sara, maar vooral aan Wouter en Kristian. Want als jullie samen met Els, Jorunn & Malin niet langs (of op) het parcours hadden gestaan), dan had ik zondag niet over de finish geraakt…

Vanessa haar Ironman Klagenfurt

In onze reeks 'we kapen eens een blog' ... hieronder het verhaal van Vanessa haar 2e Ironman, in Klagenfurt:

IM Klagenfurt …. Het is allemaal Pit zijn schuld….!

Laat me even jullie gedachten opfrissen….

Na mijn IM Mallorca in 2015 had ik gezworen dat ik het nooit meer zou doen….een volledige triatlon. Ik had toen niet de beste voorbereiding met een paar blessures, ik vond het saai, had nog net het besef aan de finish om mijn handen op te steken, en heb de dagen nadien verschrikkelijk veel pijn gehad in mijn benen en voeten. Ik kon nauwelijks mijn eigen lichaamsgewicht nog dragen. Dit was geen normale stijfheid meer… Ondanks best een goede eindtijd (11u22’) voor mijn debuut op de volledige afstand, hield ik er geen slecht, maar vooral een raar gevoel aan over. Ervan genieten is er niet echt aan te pas gekomen…

Het was dan ook snel beslist dat 2016 voor mij een “speeljaar” zou worden, met de T3- series, een kwartje en twee halve. Dat speelseizoen is ontzettend goed uitgedraaid met winst op de 1/4^de van Meer, een 5^de plaats op de halve van Brasschaat en als kers op de taart, winst in mij AG op de IM 70.3 van Vichy… Op een heel ongedwongen manier getraind en vooral een heel seizoen blessurevrij!!!

Maar aan de start van dat seizoen trokken we, intussen naar goede gewoonte…, in mei weer naar Lanzarote. Kris zou er dan voor de derde keer deelnemen aan de IM en voor onze Pit zou het daar zijn allereerste IM worden…. Uiteraard zijn Kris zijn finishmomenten daar inspirerend en aanstekelijk, maar het was vooral de manier waarop onze Pit zijn wedstrijd daar heeft afgewerkt, die mij aan het denken heeft gezet. Ik zeg altijd : “Die heeft daar op zijn kousenvoeten die marathon nog afgewerkt.” En uiteraard voelde hij zijn (korte) beentjes ook pijn doen op het einde, maar hij heeft ten allen tijde genoten van die wedstrijd… En de twee heren hebben daar een fantastische wedstrijd en tijd neergezet! En… wandelden de volgende dag ook allebei vrolijk rond…  

“Waarom kan/kon ik zoiets niet? Waarom blijf ik met dat ontevreden gevoel van Mallorca zitten?”

Na enige reflectie ben ik tot de constatatie gekomen dat ik eigenlijk over mijn zwemmen heel tevreden was en het fietsen ook wel best goed was geweest. (Ja de laatste 40 km begint iedereen wel af te tellen naar het moment dat zijn kont eindelijk van dat zadel mag!) Maar het was de marathon waar ik op mijn honger bleef zitten… Van zo lang ik mij kan herinneren, heb ik al heel mijn leven goed kunnen lopen. In alle voorgaande wedstrijden was dat ook telkens goed…. Maar nu was dit het zwakste onderdeel gebleken. Het gevolg van een blessure die na 8 km opnieuw de kop op stak. Daardoor vond ik het ook niet leuk (uitgedrukt als “saai”)… Ik kon niet echt doen waar ik normaal gezien goed in was. Maar ik moest en zou blijven lopen, anders duurde het nog langer. Het was een marathon van 4u10’…

Maar wat als ik geen blessure zou gehad hebben? Zou het beter geweest zijn? Of misschien niet sneller, maar wel een beter gevoel….? Eigenlijk zou ik het nog wel eens willen proberen… Ik voel ook dat ik mijn langere trainingen beter verteer…..We hebben ons hart wel een beetje verloren op Lanzarote, maar dat is zo’n zware wedstrijd…?  Ik wil hem wel eens doen, maar zou ik niet kiezen voor een tussenstapje…? Klagenfurt in 2014  was wel een prachtige wedstrijd voor de BrTC-bende en supporters….”

Dus, tijdens het opstijgen vanuit Lanzarote : “Vent, ik wil het nog eens proberen. Ik wil zeker samen Lanzarote eens doen, maar ik wil eerst proberen met een goed gevoel over de finish te komen in Klagenfurt!! Dat was een mooie wedstrijd in 2014! Pit, ga je mee!!!???”… Kris zei dat hij dan ook wel mee deed en na 4u vliegen was Pit eigenlijk ook al overtuigd (alleen wou hij dat toen nog niet toegeven… ;-)

En nog eens een paar weken later: Registration check!  Luk, Yves, Raf, Ivan, Pit, Kris en Vanessa. (Jaaaaaa…. al menig BrTC-atleet heeft mijn enthousiasme en overtuigingskracht met de glimlach vervloekt de afgelopen jaren …) En ook collegatriatleten Nancy en Tjarda (Atriac) en Marc (Sterke Peer) zouden naar Klagenfurt komen. Dolle pret dus!!!

En dus nu zit ik hier, voor een tweede maal als “gastschrijver”, gebruik te maken van Kris zijn blog om mijn wedstrijdverslag neer te schrijven over de IM Klagenfurt!!!

In tegenstelling tot Mallorca, heb ik nu een blessurevrije voorbereiding gehad! En als er dan al kleine mankementjes waren, was ik er op tijd bij en werden die vakkundig weggewerkt door Hans en Koen! Jongens, jullie zijn intussen een vaste waarde in mijn trainingsschema!!! Jullie zijn van goud! Niet alleen professioneel, maar ook als mens en vriend! Dankjewel!

Door omstandigheden heb ik geen voorbereidende wedstrijden afgewerkt, maar dat deerde me eigenlijk niet. Ik had alle stages en trainingen die ik wilde doen met een goed gevoel kunnen afwerken! Ik had er eigenlijk wel vertrouwen in hoewel ik wist dat ik de marathon zou starten met een bang hartje….

Nog een weekje vakantie in Italië, zorgde voor ontspanning en de paar dagen samen met de BrTC-bende in Haus Berkhout, zorgde voor genoeg verstrooiing om de zenuwen “op een gezond niveau” te houden.

Raceday!!! Die ochtend kreeg ik te weinig ontbijt binnen (jah, daar waren de zenuwen dan toch!!!) Ik nam nog een extra powerbar mee met de intentie die nog binnen te spelen het laatste uur voor de start, maar ook dat ik al het gedoe gewoon vergeten. Een kwartier voor de start zei ik nog tegen “buddy en (ontstress)partner in crime” Nancy, dat ik honger had. Ze zei vrolijk : “Ma nee joh, da’s van de stress!” … Ok niet dan, dan heb ik geen honger, nemen we allemaal afscheid van elkaar met de nodige succeswensen en nestel ik mij vooraan in mijn startvak!

Zwemmen

De Pro’s waren weg en een paar minuten later was het aan de snelle wave met groene badmutsen. Wij zouden nog 1’ later via de rolling wave starten (8 atleten per 5” door de poortjes) Je had je vooraf moeten registreren voor die snelle wave en in eer en geweten bevestigen dat je onder het uur zou zwemmen. Luk startte terecht in die wave, maar onder het uur zou mij niet lukken. Mijn zwemmen is het laatste jaar wel verbeterd. Ik  zwem nu een beetje sneller, maar vooral economischer. 4’ beter dan in Mallorca zou wel heel ambitieus zijn… Dus nee, heel bewust niet ingeschreven voor die snelle wave. Maar ben wel met het nodige lef op de eerste rij van mij startvak (1u-1u10)’ en het begin van de rolling wave  gaan staan… En ook dat was terecht want na 400m zwemmen stak ik een schoolslagzwemmende groene badmuts voorbij. Na het keren aan de tweede grote boei lag ik zowat, schat ik, in het midden van de groene badmutsen. Daardoor was het ook wat drukker daar en kreeg ik een borreltje binnen. Maar och, het zou wat… Het zonnetje kwam er even door en die Wörthersee… zo schoon, blauw en proper. Doe er nog een rietje en een parasolprikkertje bij en je begint gelijk aan uw zomerse cocktail. En… ik was vooral goed aan het zwemmen!!!  Dan het kanaaltje in! So far so good en het zwemonderdeel zat er bijna vlekkeloos op… Totdat een kramp in mijn rechter kuit een eerste binnensmonds gevloek in combinatie met nog een minder smakelijk borreltje opleverde. Onmiddellijk gedurende een minuut alleen op mijn armen gezwommen en gelukkig trok die kramp weg en kon ik nadien ook terug een lichte beenbeweging inzetten. 1u3’ en ik stond op de kant! Yes! A good one! Tevreden en instinctief al het gevoel toch redelijk vooraan in de wedstrijd te zitten… Daarop volgde ook nog een vlotte en relatief snelle wissel, waar ik wel onmiddellijk al een halve bus sportdrank naar binnen werkte… Ik had dus wel degelijk honger!

  

Fietsen

Ik sprong op mijn fiets en begon te fietsen aan een hs van 170…. OMG… Hard gezwommen, snel gewisseld … en had ik gisterenavond Yves niet gezegd dat die hartslag tegen de eerste helling moest gedaald zijn…. Het heeft toch zo’n 60 km geduurd, tot na de eerste klim en de eerste lange afdaling vooraleer daar wat controle op zat. Ik had toen ook wel al een hele tijd haasje over gespeeld met een paar dames, al dan niet van mijn AG. Een aantal van hen zijn ook echt wel weggereden. Man wat kunnen sommige meisjes/dames hard fietsen!!! Op dat moment heb ik tegen mezelf gezegd : “Vanes, stopt met koersen!”

Ik had vooraf aan Kris gevraagd : “Stel dat ik 5u40” wil fietsen, hoe hard moet ik dan rijden?” Hij antwoordde daarop : “ Ja, 32km/u he!!!”

“Miljaar dat is hard, 180km lang”

Maar jawel , na 90 km lag ik perfect op schema voor die 5u40’. Ik was verstandig aan het eten en  drinken en had, door mijn voedingsritme aan te passen, ook het hongergevoel volledig weggewerkt.  Niet veel later passeerden Kris en Ivan mij. Die waren duidelijk mekaar wat aan het opjagen, en heb hen welgeteld 2’ in het vizier gehad, maar er was geen beginnen aan om die proberen te volgen. Op ongeveer 140 km liep er even een hersenkronkeltje mis. Ik begon onbewust tijden en kilometers uit rekenen tot 190 km… Met een aantal verwensingen ivm een “trage slak” naar mezelf toe… Totdat ineens de Rupertiberg daar was! Toen viel hem! “Onnozel kieke, als ge nu al ni meer tot 180 kunt tellen”. Daarboven kwam Raf mij voorbij! Mijn reactie (uiteraard positief bedoeld!) : “Gij se zot, hoe hard zijde gij ni aan het fietsen in uw eerste IM?!” Met een paar seconden verschil op Raf de wisselzone binnen met een fietstijd van 5u41’. Hopla part two : Check! Bovendien zag ik in de wisseltent Kris en Ivan nog, die net klaar waren om aan het looponderdeel te beginnen! Zoveel minuten had ik dus niet verloren op de jongens! Ik heb Raf nog getrakteerd op een paar colagums waarvoor hij mij bedankte en op zijn beurt zei: “ Alle, na willek oe ni meer zien he!!” J

Lopen

Mijn benen voelden onmiddellijk goed aan en mijn hs zat ook direct goed. Maar ik was de eerste kms aan het lopen aan een gemiddelde van 5’04”. Oei… zou ik nu toch proberen om dit aan te houden of al te zakken naar het tempo waaraan ik de laatste weken al mijn basistrainingen had gedaan, nl. 5’20”? Tegen beter weten in ook weer aan de eerste twee bevoorradingen al lopend geprobeerd sportdrank en water binnen te kappen. Daarna voelde ik dan in de linker hamstring een eerste kleine irritatie opkomen. Ok, niet panikeren en denk aan Koen zijn raad: Ontspannen blijven lopen! Aan de volgende bevoorrading 5 stappen gewandeld en 3 bekers vocht binnen! Probleem opgelost en ineens weer geleerd! Ik zag dat door die paar wandelpassen mijn polar het gemiddelde van 5’05” aangaf. Maar ik was intussen wel al meer dan 10 km aan het lopen en voelde mij super. Intussen haalde ik Kris in. Hij had op de kruising in Krumpendorf al het teken gedaan dat hij kapot zat. Ik zei hem dat het voldoende was te finishen. Hij had niks meer te bewijzen na zijn loodzware IM op Lanzarote 6 weken ervoor. (Jaaa, dat had hij op oudjaar beslist dat hij die er nog wel even voor deed???!! Zot zijn…. Levert dus zere benen op!) Hij zag dat ik echt nog goed zat en we zouden elkaar later nog wel zien. Intussen flitste ook Luk voorbij aan de overkant!

Ik bleef me goed voelen en alle drank en gels gingen vlot binnen. Het gemiddelde tempo op mijn polar zakte trager dan verwacht en de kilometers vlogen voorbij. Niet alleen de benen bleven goed, maar ook mentaal bleef ik sterk en alert! Nog een extra boost toen Tim daar ineens als onverwachte supporter aan de kant stond. Verder ook een fijn gevoelt te weten dat alle buddies en clubgenootjes aan hun marathon bezig waren! En ook zij zagen er goed uit en het zou al ferm moeten mislopen als ze niet de finish zouden halen!

Intussen had ik ook al wel wat dames van mijn AG, die me tijdens het fietsen voorbij waren gestoken, terug ingehaald. Maar hoeveel waren er nog voor? Dames die ik tijdens het fietsen misschien niet eens gezien had? Tijdens de laatste 5 km heb ik er nog twee ingehaald en dan kom je terug in het park! Je hoort de beats, je hoort de speakers, je hoort het publiek, nog twee bochten, dan de nevel door en ja dan mag ik naar links want ik al heb twee bandjes!!! Nog een kleine 100m door de “crowd” naast het water! Al gas gevend handje-klap en dan de haakse bocht naar links onder de grote videowall, the magic red carpet!!! Nog steeds mooi rechtop, nog steeds gas gevend,  High-Five met de speaker, grote glimlach en YES I DID IT!!! 10u39’ en 4^de plaats in mijn AG, 26^ste dame over all!!! Een super gevoel en geen blessures!!!

Meer dan alle doelen behaald en verbaasd over eigen lichaam en kunnen! (Vooral de marathon in 3u44’ lag boven de verwachtingen)

Deze prestatie heeft me ook de kwalificatie voor Hawaii opgeleverd. Maar zoals Kris in zijn verslag al vertelde, gaan we dat nu, omwille van andere prioriteiten laten passeren. De kwalificatie op zich zorgt voor een grote voldoening. Ik ben ook niet naar Klagenfurt getrokken met het idee mijn slot te gaan halen. Ik wou een goede wedstrijd afwerken met een topfinish! En dat is meer dan gelukt!

En …. I did it my way!!! Kon het beter? Waarschijnlijk wel! Laat ons hopen van wel dat er nog marge is! Volgens het boekje? Nee! Maar wel volgens dat van mij, volgens mijn handleiding! En dat zorgt voor een heel goed gevoel!

Ook de andere BrTC’ers en buddies hebben stuk voor stuk een knappe wedstrijd afgewerkt! En speciaal “onzen Yves”, mijn eerste Supsports-pupil,… Echtgenoot, vader en schilder… Heeft niet de makkelijkste voorbereiding achter de rug, maar is ervoor gegaan en finisht in zijn eerste IM netjes onder de 12u! Super trots op hem!!!

Kris wil ik bedanken, uiteraard voor alles, maar dan heb ik nog wat bladzijden nodig… Maar vooral omdat hij er onmiddellijk in geloofde, toen ik zei dat ik naar Klagenfurt wilde, het nog eens wilde proberen.

En verder….Sommige koppels doen zo’n wedstrijd helemaal samen, zij aan zij. Daar is niks mis mee en is zelfs mooi… maar daarvoor zijn wij te grote competitiebeestjes. Kris onderling met de BrTC-boys en de rest van de ranking en ik, met de andere dames… En het zal misschien nog wel wat matigen als we wat ouder zijn (want ja nu zijn wij nog jonge veulens!!! Euhum J) maar in mijn geval twijfel ik of het ooit helemaal over gaat….  Wij hebben dus elk onze eigen race gedaan, maar het was heel fijn om elkaar regelmatig tegen te komen. En uiteraard nadien samen op de foto!!! Fier als een gieter op elkaar!!!

Behalve Hans en Koen, verdienen ook mijn bazen Dirk en Gert een welgemeende dankjewel! Zij zijn helemaal mee “into” onze triatlonavonturen.  (Triatlon)verlof, trainingsstages, … het wordt allemaal mee ingepland. En ja, zij doorstaan de laatste weken voor een grote wedstrijd al mijn zenuwachtig gekwebbel J

Verder nog dank u aan alle supporters, thuis en ter plaatste, aan alle familie, vrienden, BrTC en alle clubgenootjes.

IRONMAN Oostenrijk - nummer 7 met de glimlach

De laatste dagen voor IRONMAN Austria verliepen voor mij persoonlijk heel ‘zen’. Een weekje Gardameer met Vanessa en daarna in een rustige, leuke sfeer met de mede-BrTC-ers verbroederen in en rondom Klagenfurt. Ondanks een schuilpartij tijdens de parcoursverkenning, was mijn mentale toestand perfect: ik had geen grote prestatiedrang meer 6 weken na Lanzarote, maar was wel 100% overtuigd dat ik de finish zonder problemen zou halen. Fysiek liepen de laatste weken beter dan verwacht. Ik wist wel dat een nieuwe inspanning van vele uren op een bepaald moment harder zou beginnen wegen dan anders. Daarom had ik ook realistische verwachtingen over mijn eindtijd. Mijn resultaat van 2014 (10u39) zou moeilijk haalbaar zijn, maar ik zou toch in staat moeten zijn om opnieuw binnen de 7 uur aan de marathon te beginnen. En dan zou ik eindigen ergens tussen 11 en 12 uur, afhankelijk van hoelang de benen een 2e Ironman op 6 weken verdragen en hoe diep ik mentaal nog kan gaan om er het uiterste uit te halen. Het zou allemaal best meevallen ...

De wedstrijdomstandigheden waren alvast prima. ’s Ochtends een 14-tal graden, en een watertemperatuur van 23 graden waarbij wetsuits dus werden toegestaan. In de namiddag eerder bewolkt om en bij de 23 graden met kans op een buitje. Daar ging dus niemand over 'klagen' of 'furt' over zeggen, niet echt een originele grap ik weet het... Luk had zich in de allereerste startgroep gezet met een 200tal snelle zwemmers (onder 1u zwemtijd). Een minuut daarna vertrok de rolling wave start met telkens 8 zwemmers per 5 seconden. Vanessa had zich daar vooraan gezet met een verwachte zwemtijd net boven de 1u. Raf en ikzelf stonden iets verder aangezien we wel vlot een tijd tussen 1u05 en 1u10 zouden zwemmen.  Ivan stond niet ver achter ons, Pit en Yves speelden op save en plaatsten zich een 2-tal startvakken verder.

foto Dafne De Winter

De eerste 3km zwemmen in de Wörthersee vielen al bij al goed mee, ondanks toch wat onverwachte deining op het water. Ik zag Raf onderweg nog naast me en had weinig problemen om rustig de juiste route aan te snijden. De laatste kilometer moesten we dan door het beruchte en ondiepe kanaaltje, zonder al te veel problemen behalve die ene stevige schoolslagdreun recht op mijn neus … Ik klom opgelucht uit het water na 1u08 en voelde vooral eerst dat mijn neus nog recht stond en zeker niet bloedde. In de wisseltent ontmoette ik Raf opnieuw, die ook niet ongeschonden uit de zwemproef was gekomen met een stevige snede in zijn wijsvinger. Omkleden, plasje maken en na 6 minuten samen met Raf het fietsparcours op. We waren nog niet aan het jodelen maar de sfeer zat er toch goed in.

De eerste 40-50 fietskilometers verliepen zonder veel zorgen tegen een gelijkaardig tempo als in 2014, toen ik de 180km afhaspelde in 5u22. Wat me wederom opviel was dat vele atleten me voorbij vlogen zoals in Lanzarote, maar ook hier de prijs uiteindelijk zouden betalen in de tweede ronde. Groot was wel mijn verbazing toen ik achter mij plots luidkeels enkele profetische woorden hoorde: “ziet em duun jom!”. Plots was Raf daar weer: “gaat hier vlotjes, nog ni veel moeten trappen”. Ik antwoordde dat onze laatste 10km toch weer netjes aan een gemiddelde van 38km/u gingen en we dus toch stevig gas aan het geven waren. We speelden nog wat haasje over tot km 60 toen ook Ivan eraan kwam gescheurd. Ik pikte in en samen voerden we de snelheid op tot aan het einde van de eerste ronde (90km). Aan het keerpunt zag ik dat Vanessa een paar 100m voor ons uitreed en ook Raf lag nog maar enkele 100m achter Ivan en mezelf. Met zijn vieren op een paar minuten, heel straf.

foto Dafne De Winter

Ivan en ik bleven de snelheid opvoeren en ongeveer aan km 110  haalden we Vanessa in. Alles was ook bij haar nog duidelijk onder controle, terwijl ik zelf wel een hongerklopje kreeg. Ik moest uiteindelijk Ivan laten gaan en even wat temporiseren. Ondanks de ervaring had ik in de eerste ronde waarschijnlijk toch wat te weinig gegeten en ik besloot dus eerst voldoende bij te eten. Tegen de Rupertiberg lag alles terug in de plooi maar het verbaasde me toch toen ik ook plots Ivan opnieuw vlak voor me zag uitrijden. Het verschil was blijkbaar toch niet zo groot en door onder andere een sanitaire stop van Ivan, waren we terug bij elkaar gekomen. In de laatste afdaling moesten we even vertragen door wat achteraf een zeer tragisch ongeval van een mede-atleet betrof. Gelukkig waren we ons op dat moment niet bewust van de afloop ...

Ik reed de wisselzone tevreden binnen na 5u26 fietsen (6u40 totale race). en plaatste tradionelerwijs even een sanitaire stop. In de wisseltent vervoegde Ivan me. Ook Vanessa kwam al binnen toen wij aan onze looptocht begonnen. Raf zat er blijkbaar vlak achter maar met hem kon ik geen oogcontact meer mee maken. Ivan en ik begonnen aan de laatste 42km, waarbij we allebei toch al voelden dat het geen pretje zou worden. De beentjes hadden al afgezien vandaag, en in mijn geval, dit jaar …

foto Dafne De Winter

Hoewel ik Ivan vrijwel onmiddellijk moest laten gaan, kon ik de eerste 7-8km nog een tempo van om en bij de 12km/u aanhouden. Ik voelde echter dat het beste er fysiek wel af was en dat de nasleep van Lanzarote begon op te spelen. Ik nam me voor om de eerste 21 km te blijven lopen, welke snelheid het ook was. Uiteindelijk legde ik de eerste halve marathon zo nog verdienstelijk af onder de 2 uur. Vanessa was me gepasseerd aan km 12 schat ik, Raf liep nog altijd op circa 5 minuten. Tijdens het eerste deel van de 2e ronde om en bij kilometer 25 kreeg ik even een klopje in het saaiste stuk in Krumpfendorf. De verschillende straten bleven maar eindeloos komen en ik zat er even door. Ik heb een 2-3 tal kilometer grotendeels gewandeld tot ik terug aan de spoorweg richting Europapark terecht kwam en het spreekwoordelijke einde van de tunnel zag. Daar draaide ik de knop om en besloot te proberen van bevoorrading naar bevoorrading te blijven lopen, al was het tegen een ‘belachelijk’ slakkentempo. Het moreel ging nog extra omhoog toen in het Europapark plots Tim aan de kant opdook, hevig supporterend. De laatste 9 km richting Klagenfurt en terug waren enerzijds zwaar maar anderzijds ook zeer voldoenend. Ik voelde dat het goed ging komen ondanks het feit dat mijn snelheid onder de normale mogelijkheden zat. Toen Vanessa en Ivan op weg naar de finish me kruisten, keek ik op mijn klok om mijn mogelijke eindtijd in te schatten. Ik schrok me eigenlijk nog een hoedje toen ik zag dat ik nog op koers lag voor 11u10 en een marathon rond de 4u20. Ik had na de eerste 21km verwacht veel meer tijd te gaan verliezen maar zat dus blijkbaar vooral mentaal nog heel sterk. De laatste 4km zag ik Raf nog aan de overkant. Hij had ondertussen geen afstand meer verloren of gewonnen. Ook Yves kwam ik nog net voor de finish tegen, bezig aan zijn laatste 10km.

foto Dafne De Winter

Dolgelukkig maar leeg kwam ik over de magische finish na 11u06 wedstrijd, waarmee ik slechts 27 minuten prijsgaf op mijn prestatie van 2014, en op Vanessa en Ivan. Zo was ik nog netjes binnen de top 1000 van de bijna 3000 deelnemers. Raf finishte uiteindelijk 7 minuten na mij. Yves kwam aan, net binnen de 12u, en Peter 20 minuten later na een dagje afzien met darmen en maag. Een meer dan geslaagde dag dus voor de BrTC delegatie en de supporters.

Ondanks 7 finishes op de volledige afstand en daarnaast 2 mindere ervaringen, blijf je toch nog altijd bijleren over jezelf. Ik had niet verwacht dit nog uit mijn sloffen te kunnen schudden 6 weken na Lanzarote. Vooral de manier waarop ik met de marathon ben omgegaan was verrassend. In het verleden zou ik me nooit zo herpakt hebben na 28km, en achteraf bezien had ik die 2-3 ‘slechte’ kilometers waarschijnlijk ook nog kunnen/moeten vermijden. Maar ik heb er eindelijk eens opnieuw helemaal van genoten. In Lanzarote heb ik me moeten aanpassen aan ochtendziekte en extreme weersomstandigheden, en desondanks me toch nog geamuseerd. Nu zat alles fysiek en mentaal goed mee, en heb ik van de eerste minuut kunnen genieten van de sfeer, de prestaties, en de interactie met clubgenoten en supporters. Ik wist dat het lichaam op een bepaald moment niet meer 100% zou mee willen, maar ik heb dit perfect kunnen opvangen zonder de glimlach te verliezen. Het was enorm fijn om alles er nog uit te kunnen halen wat er uiteindelijk in zat.

Vanessa pakte tenslotte met een waanzinnige 4e plaats een slot voor het WK Ironman in Hawaii, en dat in haar 2e volledige triatlon. Deze uitstap laten we echter dit jaar passeren door andere persoonlijke prioriteiten. Haar tijd komt sowieso nog wel op een beter moment... Luk besloot na een waanzinnige prestatie wel om voor het 2e jaar op rij naar Hawaii af te zakken. We wensen hem heel veel succes en nodigen hierbij iedereen al uit op zijn pasta-party op 22 september te Brasschaat.

foto Tim Brosius

Experiment: 2 volledige triatlons op 6 weken tijd

Een jaar zonder IRONMAN Lanzarote zou een bepaalde leegte hebben achtergelaten, en dus besloot ik met oudjaar alsnog in te schrijven voor mijn 4e editie. Dit had natuurlijk als consequentie dat de IRONMAN van Klagenfurt al spoedig zou volgen, exact 6 weken en 1 dag na Lanzarote. Op zich dus een goed experiment om eens te zien hoe ik kan omgaan met 2 volledige triatlons op 6 weken ipv op pakweg 4 maand tijd.

Fysiek betekent enkele maanden tussen twee wedstrijden veel tijd om te recupereren en opnieuw op te bouwen. Mentaal bleek het voor mij echter steeds veel lastiger gezien de 'dode periode' na de eerste wedstrijd, en de noodzaak om echt van bijna nul te gaan heropbouwen, voor de 2e keer op een jaar. De korte tijdspanne tussen de 2 wedstrijden is mentaal voor mij momenteel een groot voordeel. De motivatie is nog steeds aanwezig na de geslaagde Lanzarote, en ik kan nog teren op mijn fysieke paraatheid.  De vraag gaat zijn hoe het lichaam zich gaat gedragen na 6-7-8 uur wedstrijd.

Na Lanzarote heb ik 2 weken rust gepakt. Dan ben ik een week rustig beginnen opbouwen met de kwarttriatlon van Weert als afsluitende 'accelerator'. Vervolgens ben ik een 10-tal dagen nog stevig gaan doortrainen met onder andere een fietstocht van 150km en 3 +20km lopen, waarvan 1 in de extreme hitte. Nu beginnen we aan de afbouw naar Klagenfurt, waar ik reken op de perfecte supercompensatie.

Tot het voorbije weekend ondervind ik toch wat snelheidsverlies tov de hartslag bij het fietsen en lopen. Mijn traditioneel lange-afstands-weekend 2 weken voor die wedstrijd bleek echter zeer gunstig qua resultaat en gevoel. Zou de vermoeidheid dan toch voldoende verdwenen zijn? Ik heb geen schrik van het zwemmen want dat gaat plots weer een pak beter dan 2 maand geleden. Het fietsen zit ook wel snor gezien de laatste trainingen. De grote vraag gaat zijn hoelang ik een goed loopniveau ga kunnen aanhouden. En de allergrootste factor daarvoor gaat de eventuele warmte in Oostenrijk zijn.

Ik maak me geen illusie dat ik vlotjes mijn best-tijd van 2014 ga verbreken, maar stiekem ben ik toch benieuwd hoe dicht ik kan geraken. Nog 12 dagen.

to be continued ...

Kwarttriatlon Weert

Met Lanzarote drie weken achter de rug, en nog even veel weken te gaan tot Klagenfurt, werd het tijd om de fysieke en geestestoestand even te bekijken. Ik zou in principe genoeg moeten gerust hebben om nog een 12-tal dagen serieus door te trainen en dan nog een weekje te mikken op supercompensatie en vervolgens het seizoen af te sluiten. Maar de vraag was vooral, ben ik voldoende uitgerust of wordt de laatste knaller eerder een sisser...

Om te vermijden dat ik zes weken wat zou aanmodderen, had ik me ingeschreven voor de kwarttriatlon van Weert (NL), de originele thuisbasis van clubcollega Marc. Ook Steve was van de partij, gezien de toffe ouder-kind triatlon die nadien werd georganiseerd (Steve en Charlotte wonnen die trouwens). Aan de registratie stootte ik toevallig ook weer op Thijs Gipmans, de sympathieke Venlo-naar die me reeds in 2013 op Lanzarote aansprak als trouwe blog-volger. Jammer genoeg was hij licht geblesseerd maar ik wens hem alvast veel succes in Maastricht voor zijn jacht op een ticketje Hawaii. Ik startte zonder enige ambitie maar wou me gewoon amuseren en op een degelijke manier aan de finish komen, klaar voor de komende 3 weken.

Het weer was werkelijk zomers, heel warm maar met een stevige bries. Gelukkig dat ik een Skinfit onderlijfje had aangeschaft om me de rest van de zomer in wedstrijden te beschermen tegen nieuwe brandwonden. Het zwemwater was een kleine 20 graden en wetsuit was dus toegelaten.

Marc, Steve en ikzelf voor de start.

De start was op zijn minst gezegd een beetje chaotisch. Eerst mochten we met een deel van de atleten pas een half uur voor de start in de wisselzone, vervolgens was niet echt duidelijk waar we in het water zouden gaan. We volgden de massa dan maar en stonden klaar om de vaart te betreden, ruim in het eerste deel van de groep van een 250tal deelnemers. Helaas pindakaas, door de speaker werd gemeld dat we aan de andere kant moesten instappen, waardoor Steve en ik plots helemaal achteraan zouden sukkelen. En tijd om dit even recht te zetten had ik niet aangezien het startschot wel heel snel volgde na de te-water-lating... Het gevolg was een enorm gevecht met slechte zwemmers vooraan en een te smal kanaal. Na 500m kwam ik aan het keerpunt, vooral een blauw oog en heel wat frustraties rijker. In een competitieve bui had ik de goesting om verder te gaan al opgegeven, maar gelukkig was ik in een recreatieve geestestoestand zoals ook de titel van de wedstrijd aangaf. De weg terug ging ondanks de tegenstroming wat gemoedelijker. Ik kroop uit het water een minuutje achter Marc en ik schat 2 minuten voor Steve. Plezant was wel anders. Snelle wisselaar die ik ben, begon ik nog wat met mijn vizier te gooien en  over mijn wetsuit te struikelen terwijl ik met Nathalie nog een babbeltje deed.  Ja gaat lekker hoor jongens.

Net Steve nog gedubbeld
in de chicane van Weert.

Dan de fiets op voor 6 rondjes langs het kanaal, met de obligatoire 2 bruggen. De heenweg was het werkelijk stoempen van jewelste, 33-34 km/u. Gelukkig kwam ik na 3km telkens al aan het keerpunt om dan in een rotvaart terug te keren, met enkel de 'chicane' van Weert als obstakel aan het einde van elke ronde. Daar stonden de trouwe Van Gysel sisters luidkeels te supporteren. Een kleine stuurfout zou er sowieso op hoongelach worden onthaald, wat we dus gingen vermijden. In het eerste deel van de 3e ronde, haalde ik Marc in. Aan het einde van de fietsproef wist ik nog net Steve op een ronde te zetten, maar onze held was dus ook zeker goed bezig. Het verbaasde me ook dat er nog niet zo veel fietsen in de wisselzone stonden. Ik had namelijk wel goed gefietst maar me zeker niet kapot gereden. Door de warmte had ik voor de wedstrijd misschien ietwat te veel gedronken en ik heb wel 2 minuten in de lokale dixi overtallig vocht staan afgeven... weer een snelle wissel dus. Ja netjes hoor ...

Dan moest er nog gelopen worden, opnieuw 6 rondjes van een dikke anderhalve kilometer. Ik werd echter snel geconfronteerd met het feit dat ik uit 3 weken rust kwam. De benen ontploften vrij vlug tegen de hoge hartslag en de warmte hielp me daarbij zeker niet. De eerste kilometer nog aan 4'40, maar daarna enkel nog 12km/u. Ik moest verder niks forceren want de stukken in de zon wogen echt te zwaar. Ik was gestart met een specifieke bedoeling en zou heel braafjes in mijn duurzones blijven. Ik wist dat Marc me in de laatste 3 ronden wel zou inhalen, maar dat was hem zeker gegund gezien hij heel sterk liep. Ja keurig hoor jongens ...

Ik finishte na, ik denk, 2u17, op een kleine 2 minuten van Marc en dik een kwartier voor straffe Steve. Ik was hiermee best tevreden, ook al zat ik 12' boven mijn PB. Snel was het niet maar ik was na die 3 weken toch terug in gang geschoten en het voelde allemaal wel OK. Alleen tijdens het lopen sloeg de motor niet meer aan. De hitte en allergenen in de lucht zullen daar zeker een doorslaggevende grote rol gespeeld hebben. Het niezen en snotteren houdt niet op de laatste dagen, maar we zijn het ondertussen gewoon in dit seizoen. En schoenmaker blijf bij je leest, ik heb niks te zoeken in korte afstanden ;-)

Wat met de recuperatie? Zondag ging Vanessa met enkele BrTC-ers nog een rit van 150km doen, opnieuw in een stevige hitte. Ik had me voorgenomen om een stukje mee te rijden en dan wel verder te zien. Uiteindelijk draaide het positief anders uit. Mijn benen waren echt goed en de volledige afstand ging me vlotjes af, op wat tekort aan drank na. Gelukkig konden we nog even bijtanken bij Mirco thuis. Zeer geslaagde training nog, en misschien heb ik er ook goed aan gedaan mijn zadelpositie na Weert nog iets aan te passen. Weekend goed aangepakt en resultaat 100% naar wens...

We hebben de laatste 12 trainingsdagen dus heel goed ingezet. Deze week nog wat doortrainen, in het weekend nog een lange fietstocht en dito loopje en dan richting Klagenfurt met tussenstop aan het Gardameer. Als ik daar dan nog een week goed kan ontspannen, zit er zeker nog een deftige IRONMAN Oostenrijk in, al zullen de warmte en de luchtkwaliteit daar ook zeker een belangrijke invloed op mijn prestaties hebben. Houdoe!

IRONMAN Lanzarote nummer 4 - geduld, veel geduld

Zaterdag 20 mei 2017 5u30, ik hakte de knoop door en zei tegen Vanessa om ons gerief te verzamelen en alsnog naar de startzone van de IRONMAN Lanzarote te vertrekken. Ik gaf mezelf geen cent om de finish te halen in de fysieke toestand van het moment. Uiteindelijk zou ik met een zeer heldere geest, ervaring en discipline misschien de grootste overwinning ooit op mezelf boeken.

Alvorens het verslag van de dag te brengen, eerst even terug naar de weersvoorspelling van de dag voordien. De wind die donderdag nog atleten van de weg lanceerde, zou zaterdag afzwakken van 6 naar 4 beaufort. De gebruikelijke noordenwind zou op de middag echter keren naar het westen, waardoor er weinig sprake van rugwind zou zijn deze editie.  Daarnaast was er nog de temperatuur die in de schaduw vlot naar de 30 graden zou stijgen, met de bedenking dat er geen schaduw is op Lanzarote ... Dit werd de zwaarste editie in jaren. Maar ik was in superconditie naar Lanzarote vertrokken in verhouding met de tijd die ik er aan besteed. Het vertrouwen was dan ook heel groot en ik twijfelde niet aan een geslaagde finish.

De nacht voor de wedstrijd begon echter heel slecht. Geen slaap kunnen vatten, wat niet zo erg is, maar het zweet brak me uit en mijn maaginhoud was ik al kwijt voor ik goed en wel was opgestaan. Kwam het door de andere carboload of door iets in het eten in combinatie met de stress, wie zal het zeggen? (en ik ken immers geen Joost die het altijd weet ...) Even grote twijfel om naar de start te vertrekken maar toch alle moed bijeen geraapt en een uur voor de start de wisselzone betreden. En daar begon alles dan toch al een klein beetje in de plooi te vallen. Drank, eten en extra materiaal netjes in de juiste zakken opgeborgen, banden opgepompt, naar het toilet kunnen gaan, EN vooral een banaan en croissant kunnen eten aan het buffet in de wisselzone. Genoeg energie om alvast te kunnen starten dus, en verder zagen we wel. Vanessa trok mijn wetsuit mee aan onder de fotolens van Joris Sels en ik wurmde me in de massa rond de bordjes van de 1u10 zwemtijd. Geen AWA status dit jaar en dus geen plaats in het apart startvak voor de massa. De maag was gevoelig maar voorlopig onder controle en ik wist dat ik elke minuut mijn verstand er zou moeten bijhouden om er iets van te maken.

Mijn schrik voor de zwemproef, de maagproblemen en de voorbije jaren indachtig (1700 atleten tegelijk in het water), was ongegrond. Ik voelde dat ik efficiënter zwom, en gebruikte mijn parcourskennis om me uit de gevechten te houden en toch in goede voeten te liggen. Na het eerste rondje stond ik op het strand onder de 35 minuten, en ik voelde me redelijk goed. Het tweede rondje was nog rustiger, al voelde ik de laatste 10 minuten toch dat ik veel van mijn opgestapelde koolhydraten 's nachts in de toiletpot had achtergelaten. Uit het water in 1u10 en een paar seconden en vooral een goed gevoel. Zowaar mijn beste tijd op de 4 deelnames. Ik dook de wisselzone in met het doel om veel zonnecrème te pakken te krijgen en zo veel mogelijk energie op te nemen. Gelukkig had ik wat Aquarius voorzien in de transitiezak. Door het zand de dijk op, nog een eind lopen met de fiets en off we go. Uiteindelijk was ik voor 1u20 vertrokken zoals origineel gepland.

De eerste 15 fietskilometers zijn altijd moordend op Lanzarote. Veel klimmen en vol tegen de wind. Ik voelde niet de kracht die ik eerder in de week nog had en wist dat het vooral kwestie ging zijn van geduld hebben tot ik er hopelijk zou doorkomen. Ik kon fietsend echter geen vast voedsel binnenspelen en schakelde al heel snel over op extra bussen sportdrank en cola aan de bevoorradingen, naast mijn eigen Herbalife Prolong. De eerste 40km richting El Golfo vloog iedereen me precies voorbij terwijl ik zeker niet trager reed dan vorig jaar. Strava bevestigde achteraf zelfs dat mijn eerste 120km met vergelijkbare wind een pak sneller waren dan vorig jaar. Timanfaya ging al bij al goed maar ik haalde veel minder mensen in dan verwacht. Na een 60tal km bij La Vegueta ben ik even gestopt bij Vanessa om toch wat te klagen over mijn gebrek aan power, maar vooral om een energiereep te eten. Blijkbaar ging dit stilstaand wel zonder protest van mijn spijsvertering. Vanessa bevestigde dat ik veel vroeger dan verwacht passeerde en het dus best goed zat.  Dat gaf de burger moed.

Ik vervolgde mijn weg richting La Santa, Soo, Famara en ik voelde dat het begon te komen. Ik begon iedereen terug op te rapen en aan het rond punt van Teguise had ik zeker al terug 50-60 man te pakken, die blijkbaar toch wat overhaast waren gestart. De zon begon er echter door te komen en het was te merken dat het een waanzinnig hete dag ging worden. Anticiperen dus met zout, sportdrank en water. Na 100km bovenop Mirador de Haria, ben ik even gestopt om mijn zak met extra drank en eten aan te nemen, en een plasje te doen. Ik kreeg nog een tweede energiereep binnen en vervolgde mijn weg na enkele minuten. Vloeken op het steile stuk aan de exotische tuin, en dan genieten van het uitzicht op Mirador del Rio na 115km. En dan begon de terugweg. Eerst de afdaling van de Mirador met serieuze zijwind en de nodige stress om de fiets in balans te houden. 

Gelukkig is het tweede deel van de afdaling vrijwel allemaal rechtdoor en stond de wind daar in de rug. Maar de weersvoorspelling kwam nadien wel uit: de wind draaide en de laatste 40-50km werden een serieuze strijd op de golvende wegen, waar je normaal toch wat extra steun in de rug krijgt. Ondanks dat ik nog een goed tempo trapte, verloor ik meer dan 20 minuten op vorig jaar puur door de windrichting. En dan de hitte ... naast de weg lagen er af en toe fietsen met uitgetelde atleten tegen een muurtje, nog nooit gezien. Na 6u40 fietsen bereikte ik de wisselzone in Puerto Del Carmen, nog altijd ruim in de eerste helft van het deelnemersveld. Drinken, eten, zout innemen en zo veel mogelijk zonnecrème op het lichaam smeren. Naast mij zat een oude krijger die bijna door de tent vloog toen de vrijwilligster hem iets te enthousiast aan zijn schouders begin in te smeren. De sfeer zat er wel nog in...

Ik begon te lopen en voelde dat mijn benen goed waren en mijn maag niet super maar stabiel. De hitte was echter extreem en ik moest dus geen domme dingen doen. Finishen was de boodschap en dus rustig aan 10-11km/u proberen kilometers te malen, met telkens voldoende tijd aan de bevoorradingen om te eten en drinken. Deze tactiek is uiteindelijk beloond, gezien de 100en atleten die tijdens de marathon hebben moeten opgeven. De eerste helft van de eerste lus richting Arrecife (15km) ging nog redelijk goed, maar er was zo goed als geen meter beschutting tegen de zon. Ik heb nog nooit zo veel mensen zien stappen in de eerste kilometers. Op de terugweg heb ik ook even de knop nog iets verder omgedraaid en nog meer tijd genomen aan de bevoorrading. Als ik zowel cola, water als energiedrank nam, bleef ik helder, en kon ik mijn energiegelletjes netjes blijven innemen in combinatie met mijn zouttabletten. Een toptijd zou het niet worden maar ik bleef wel fysiek relatief in orde, wat een wonder leek na de desastreuze nacht. Na 20km kwam ik langs Joris en Vanessa, en zij zagen dat het nog wel goed ging, al zei ik wel dat het allemaal wat rustiger ging en aankomen de prioriteit was. Joris bevestigde en zei dat het een ware veldslag was. Bijna 1 op 4 atleten zou niet aankomen vandaag. 

Na 30km kwam ik terug in Puerto Del Carmen, waar Digipolis-collega Rika me toejuichte. Onderweg was ik ook nog andere bekende (Marc, Viv) en onbekende supporters tegengekomen, waarvoor dank. Ik wist dat het de laatste 12km enkel nog kwestie was van helder te blijven, en vast te houden aan het plan. De snelheid geraakte niet meer boven de 10km/u maar ik wist vooral dat het stilaan zou beginnen afkoelen. Aan het keerpunt, vloog er nog een Thomas Cook Airlines Airbus 320 enkele meters boven mijn hoofd de landingsbaan van het vliegveld op, en ik kon aan mijn laatste 6km richting finish beginnen. Alles onder controle, armstukken uit, petje rechtzetten, bril af, en vooral zien dat er geen pipo voor mijn neus zou springen op de aankomstfoto.

Ik nam mijn tijd om te poseren met het finishlint en schudde de hand van organisator Kenneth Gasque. Missie volbracht op de zwaarste editie van de 4 die ik al heb meegemaakt. De eerste 60km was het geloof in een finish ver zoek geweest. Dan kwam ik er meer en meer door op de fiets maar de laatste 40 fietskilometers hadden onverwacht veel krachten gevergd tov de vorige keer. Toen ik aan de marathon begon, besefte ik dat gaan voor een tijd onder de 4 uur zelfmoord zou betekenen. Ik ben al geen hittemens en mijn lichaam was te gehavend gestart 's ochtends. Maar ik voelde wel tijdens de eerste 5 loopkilometers dat ik kon finishen, als ik het verstandig zou aanpakken. En zo geschiedde het. 13u05 en 637e plaats op iets meer dan 1700 starters. Het bewijst nog maar eens hoe zwaar het was en dat je geen tijden van wedstrijden met elkaar kan vergelijken, zelfs niet op hetzelfde parcours. 

Ik was naar Lanzarote vertrokken met een conditie om er eens een goede lap op te gaan geven. Ik heb de finish echter moeten halen door vooral een superdag op geestelijk gebied. En de tevredenheid is dan ook groot.

Dikke merci aan Vanessa om 6 dagen op blitzbezoek mee te komen. Bedankt aan de supporters Joris, Marc, Viv, Rika, ... en Johan voor de paar keer handjeklap op het loopparcours. Ik was ook enorm verbaasd hoeveel mensen er thuis de strijd van mezelf en 55 andere Belgen op Lanzarote hebben gevolgd ondanks de slechte tracker en stream. Dat deed enorm deugd om te horen tijdens de wedstrijd, en te lezen achteraf.

Volgens jaar komen we terug, voor die speciale medaille van 5-voudig finisher, en om onder andere Mirco te laten kennismaken met deze geweldige race.

Ondanks de brandwonden op de bovenrug, stellen we het goed, en kunnen we weer gemotiveerd het dagelijkse leven verder zetten. Over naar de studio!

Videoverslag van Club La Santa (al na 2 minuten in beeld!):
https://www.youtube.com/watch?v=LO55Jn8eHYw

Wings for Life Run 2017 - de laatste test

Het wordt ondertussen een traditie: twee weken voor de IRONMAN van Lanzarote deelnemen aan de Redbull Wings for Life Run in Breda. Ook dit jaar was het doel maximum 30km lopen om te testen dat alles goed zit, maar toch ook om de benen nog voldoende te sparen. Om exact 30km te kunnen lopen, was een snelheid van 4'51" per km vereist om de catcher car voor te blijven. Geen Max Verstappen in de BMW dit jaar, maar blijkbaar een Hollandse 1500m atleet in een Toyota...

De organisatie had geen startvak op mijn nummer gedrukt en ik heb wat moeten foefelen om toch in het eerste startvak te geraken, maar om exact 13u was ik goed en wel mee vooraan vertrokken met BrTC collega Geoffrey. We hadden afgesproken dat ik de eerste 20km het tempo wat zou bepalen, zodat Geoffrey daarna nog vol kon doorgaan tot het gaatje. Ik wou zelf tijdig mijn tempo minderen om aan de 30km te kunnen stoppen. Meer dan 30km zou te belastend zijn voor mijn beentjes 2 weken voor Lanzarote. De vorige jaren was het halen van de 30km zelfs best nog lastig geweest door de weersomstandigheden.

Dit jaar was het ideaal weer met een bewolkte lucht en 17-18 graden. De eerste kilometers werd er door veel lopers weer als gekken gestart maar ik kon mezelf en Geoffrey voldoende intomen om een stevig tempo te houden waarmee we voldoende reserve namen op het 30km tempo. We begonnen aan 4'10" maar gingen stelselmatig naar een kruissnelheid van 4'30". We passeerden de 10Mijl vlot na 1u13 en de halve marathon in 1u37. Daar besloot Geoffrey te versnellen met ruime voorsprong op het schema van 30km. Ik begon zelf ook te rekenen en merkte dat ik veel meer tijd over had dan de vorige 2 jaren. Daarop ben ik dan maar wijselijk vertraagd naar een comfortabele 5'10 per km. Op km 25 zat de eerste ronde erop en ik begreep al dat ik dit jaar vlot naar de 30km zou gaan met de nodige reserve. Ik voelde wel dat de 4 uur op de fiets in de wind van de dag voordien een beetje vat begonnen krijgen op mijn beentjes. Na 28km had ik nog steeds een dikke 12' tijd over om naar de 30km te gaan. Ik besloot dan maar lichtjes te gaan loslopen aan 10-11km/u totdat de catcher me zou inhalen. Uiteindelijk gebeurde dit pas na 31,75km. Geoffrey was ondertussen door aan het gaan tot aan de 37km!

Conclusie van de dag: Ookal was het lichaam nog licht vermoeid van de dagen voordien, de loopconditie en -snelheid zitten het beste in jaren. Ik had geen enkele dip gehad en conditioneel was ik ook na 31km nog betrekkelijk fris. Dit was de voorbije 2 edities toch wel anders, al was het weer nu ook wel veel gunstiger. Enkel de beentjes en onderrug zeurden wat maar dat was ook te verwachten na de laatste trainingsweken. Met een bezoekje aan osteopaat Hans komt dit allemaal prima in orde.

Hopelijk dat de conditie nu nog 2 weken op peil blijft, en ik gespaard blijf van vieze beestjes. Rustig afbouwden en volgende week rustig Lanza nummer 4.

4 weken voor nummer 4

Sinds de geslaagde stage in Benicassim (25 uur in het zonnetje kunnen trainen) is het een aantal weken wat op en af gegaan met de trainingsresultaten. Vooral de pollenallergie steekt jaarlijks de kop op rond begin april, met deze keer een oorontsteking als voornaamste gevolg.

Met nog 4 weken te gaan, wou ik toch even zien waar we stonden via een paar representatieve testjes. Zaterdag ben ik begonnen met een progressieve duurloop van 26km, startend aan 5'30"/km en eindigend aan 4'20". Ondanks de sterke tegenwind vanuit Kontich tot in Sint-Job bleek dit toch makkelijker te gaan dan verwacht. Vooral de eerste kilometers was het vooral moeilijk om traag te lopen. Ondertussen blijkt mijn comfortabel LSD looptempo eerder rond de 5'15" te liggen dan 5'30". En wat misschien nog belangrijker was, ik had geen last van pijnlijke spieren of stijfheid achteraf. Ook het voedingsschema werd onderweg succesvol uitgetest. We zijn qua lopen dus zeker klaar voor de Wings For Life ultieme test op 7 mei met de gebruikelijke 30km als doel. Ook de Polar-statistieken tonen aan dat de loopconditie minstens even goed zit als een jaar geleden.

Twee uurtjes recupereren en dan een rustige zwemtraining afwerken van een uur. Ook dat verliep vlot en ik scheen geen impact te ondervinden van de eerdere looptraining. Ik heb terug rust in mijn zwemslag gevonden en ga nu ook niet meer verder sleutelen aan de techniek tot in juli.

Zaterdag beloofde alvast heel veel goeds en dat heb ik prima kunnen doortrekken op zondag. In totaal 132km op de TT-fiets aan 30km/u gemiddeld en een lage gemiddelde hartslag (130). Op de Oesterdam wel even zwaar doorgegaan maar evenzeer onmiddellijk gerecupereerd.

Zo kon ik toch nog eens een trainingsweek van meer dan 14 uur voorleggen waarbij alles in stijgende lijn gaat. Volgende week nog een verlengd weekendje en dus hopelijk ruimte voor een extra lange fietstocht, gevolgd door nog een stevige week met o.a. de Wings for Life. Als alles nog enkele weken blijft lopen zoals nu, moet een 4e finish op Lanzarote (zonder materiaalpech) geen groot probleem zijn, en een verbetering van de tijd van vorig jaar best haalbaar.

Brasschaat Natuur Classic - 25km

Na een duurloop met Koen 2 weken geleden en mijn solo-tocht van vorige week, stond ook deze zaterdagvoormiddag weer in het teken van de nodige loopkilometers. 

Met de Brasschaat Natuur Classic had organisator Bert Nijs weer voor de perfecte setting gezorgd, 25km op eigen tempo cruisen door de parken en domeinen van Brasschaat. 240 Deelnemers tekenden present met daarbij vele BrTC clubgenoten. Ik zou dus vast wel iemand vinden die mijn tempo zou delen. Door een ongewoon lange pauze voor nieuwjaar, en mijn griep begin januari, bouw ik immers anders dan vroeger op naar het seizoen. Mijn objectief was dan ook ergens tussen de 10,5km en 11km/u te lopen in een lage intensiteit en er geen race van te maken.

Al tijdens de eerste kilometers in voltallige groep hoorde ik dat Ivan hetzelfde plannetje had. Na een korte sanitaire stop vlak voor het einde van de gezamenlijke opwarmkilometers, begonnen we ons tempo te lopen en rustig andere bekende en minder bekende deelnemers in te halen. Luc pikte vrij snel in en we liepen met ons drietjes uiteindelijk de 25km uit tegen een gemiddelde van 11km/u (inclusief de trage startkilometers) en ook de gemiddelde hartslag zat prima.

Mission accomplished!