Zaterdag 20 mei 2017 5u30, ik hakte de knoop door en zei tegen Vanessa om ons gerief te verzamelen en alsnog naar de startzone van de IRONMAN Lanzarote te vertrekken. Ik gaf mezelf geen cent om de finish te halen in de fysieke toestand van het moment. Uiteindelijk zou ik met een zeer heldere geest, ervaring en discipline misschien de grootste overwinning ooit op mezelf boeken.
Alvorens het verslag van de dag te brengen, eerst even terug naar de weersvoorspelling van de dag voordien. De wind die donderdag nog atleten van de weg lanceerde, zou zaterdag afzwakken van 6 naar 4 beaufort. De gebruikelijke noordenwind zou op de middag echter keren naar het westen, waardoor er weinig sprake van rugwind zou zijn deze editie. Daarnaast was er nog de temperatuur die in de schaduw vlot naar de 30 graden zou stijgen, met de bedenking dat er geen schaduw is op Lanzarote ... Dit werd de zwaarste editie in jaren. Maar ik was in superconditie naar Lanzarote vertrokken in verhouding met de tijd die ik er aan besteed. Het vertrouwen was dan ook heel groot en ik twijfelde niet aan een geslaagde finish.
De nacht voor de wedstrijd begon echter heel slecht. Geen slaap kunnen vatten, wat niet zo erg is, maar het zweet brak me uit en mijn maaginhoud was ik al kwijt voor ik goed en wel was opgestaan. Kwam het door de andere carboload of door iets in het eten in combinatie met de stress, wie zal het zeggen? (en ik ken immers geen Joost die het altijd weet ...) Even grote twijfel om naar de start te vertrekken maar toch alle moed bijeen geraapt en een uur voor de start de wisselzone betreden. En daar begon alles dan toch al een klein beetje in de plooi te vallen. Drank, eten en extra materiaal netjes in de juiste zakken opgeborgen, banden opgepompt, naar het toilet kunnen gaan, EN vooral een banaan en croissant kunnen eten aan het buffet in de wisselzone. Genoeg energie om alvast te kunnen starten dus, en verder zagen we wel. Vanessa trok mijn wetsuit mee aan onder de fotolens van Joris Sels en ik wurmde me in de massa rond de bordjes van de 1u10 zwemtijd. Geen AWA status dit jaar en dus geen plaats in het apart startvak voor de massa. De maag was gevoelig maar voorlopig onder controle en ik wist dat ik elke minuut mijn verstand er zou moeten bijhouden om er iets van te maken.
Mijn schrik voor de zwemproef, de maagproblemen en de voorbije jaren indachtig (1700 atleten tegelijk in het water), was ongegrond. Ik voelde dat ik efficiënter zwom, en gebruikte mijn parcourskennis om me uit de gevechten te houden en toch in goede voeten te liggen. Na het eerste rondje stond ik op het strand onder de 35 minuten, en ik voelde me redelijk goed. Het tweede rondje was nog rustiger, al voelde ik de laatste 10 minuten toch dat ik veel van mijn opgestapelde koolhydraten 's nachts in de toiletpot had achtergelaten. Uit het water in 1u10 en een paar seconden en vooral een goed gevoel. Zowaar mijn beste tijd op de 4 deelnames. Ik dook de wisselzone in met het doel om veel zonnecrème te pakken te krijgen en zo veel mogelijk energie op te nemen. Gelukkig had ik wat Aquarius voorzien in de transitiezak. Door het zand de dijk op, nog een eind lopen met de fiets en off we go. Uiteindelijk was ik voor 1u20 vertrokken zoals origineel gepland.
De eerste 15 fietskilometers zijn altijd moordend op Lanzarote. Veel klimmen en vol tegen de wind. Ik voelde niet de kracht die ik eerder in de week nog had en wist dat het vooral kwestie ging zijn van geduld hebben tot ik er hopelijk zou doorkomen. Ik kon fietsend echter geen vast voedsel binnenspelen en schakelde al heel snel over op extra bussen sportdrank en cola aan de bevoorradingen, naast mijn eigen Herbalife Prolong. De eerste 40km richting El Golfo vloog iedereen me precies voorbij terwijl ik zeker niet trager reed dan vorig jaar. Strava bevestigde achteraf zelfs dat mijn eerste 120km met vergelijkbare wind een pak sneller waren dan vorig jaar. Timanfaya ging al bij al goed maar ik haalde veel minder mensen in dan verwacht. Na een 60tal km bij La Vegueta ben ik even gestopt bij Vanessa om toch wat te klagen over mijn gebrek aan power, maar vooral om een energiereep te eten. Blijkbaar ging dit stilstaand wel zonder protest van mijn spijsvertering. Vanessa bevestigde dat ik veel vroeger dan verwacht passeerde en het dus best goed zat. Dat gaf de burger moed.
Ik vervolgde mijn weg richting La Santa, Soo, Famara en ik voelde dat het begon te komen. Ik begon iedereen terug op te rapen en aan het rond punt van Teguise had ik zeker al terug 50-60 man te pakken, die blijkbaar toch wat overhaast waren gestart. De zon begon er echter door te komen en het was te merken dat het een waanzinnig hete dag ging worden. Anticiperen dus met zout, sportdrank en water. Na 100km bovenop Mirador de Haria, ben ik even gestopt om mijn zak met extra drank en eten aan te nemen, en een plasje te doen. Ik kreeg nog een tweede energiereep binnen en vervolgde mijn weg na enkele minuten. Vloeken op het steile stuk aan de exotische tuin, en dan genieten van het uitzicht op Mirador del Rio na 115km. En dan begon de terugweg. Eerst de afdaling van de Mirador met serieuze zijwind en de nodige stress om de fiets in balans te houden.
Ik begon te lopen en voelde dat mijn benen goed waren en mijn maag niet super maar stabiel. De hitte was echter extreem en ik moest dus geen domme dingen doen. Finishen was de boodschap en dus rustig aan 10-11km/u proberen kilometers te malen, met telkens voldoende tijd aan de bevoorradingen om te eten en drinken. Deze tactiek is uiteindelijk beloond, gezien de 100en atleten die tijdens de marathon hebben moeten opgeven. De eerste helft van de eerste lus richting Arrecife (15km) ging nog redelijk goed, maar er was zo goed als geen meter beschutting tegen de zon. Ik heb nog nooit zo veel mensen zien stappen in de eerste kilometers. Op de terugweg heb ik ook even de knop nog iets verder omgedraaid en nog meer tijd genomen aan de bevoorrading. Als ik zowel cola, water als energiedrank nam, bleef ik helder, en kon ik mijn energiegelletjes netjes blijven innemen in combinatie met mijn zouttabletten. Een toptijd zou het niet worden maar ik bleef wel fysiek relatief in orde, wat een wonder leek na de desastreuze nacht. Na 20km kwam ik langs Joris en Vanessa, en zij zagen dat het nog wel goed ging, al zei ik wel dat het allemaal wat rustiger ging en aankomen de prioriteit was. Joris bevestigde en zei dat het een ware veldslag was. Bijna 1 op 4 atleten zou niet aankomen vandaag.
Na 30km kwam ik terug in Puerto Del Carmen, waar Digipolis-collega Rika me toejuichte. Onderweg was ik ook nog andere bekende (Marc, Viv) en onbekende supporters tegengekomen, waarvoor dank. Ik wist dat het de laatste 12km enkel nog kwestie was van helder te blijven, en vast te houden aan het plan. De snelheid geraakte niet meer boven de 10km/u maar ik wist vooral dat het stilaan zou beginnen afkoelen. Aan het keerpunt, vloog er nog een Thomas Cook Airlines Airbus 320 enkele meters boven mijn hoofd de landingsbaan van het vliegveld op, en ik kon aan mijn laatste 6km richting finish beginnen. Alles onder controle, armstukken uit, petje rechtzetten, bril af, en vooral zien dat er geen pipo voor mijn neus zou springen op de aankomstfoto.
Ik nam mijn tijd om te poseren met het finishlint en schudde de hand van organisator Kenneth Gasque. Missie volbracht op de zwaarste editie van de 4 die ik al heb meegemaakt. De eerste 60km was het geloof in een finish ver zoek geweest. Dan kwam ik er meer en meer door op de fiets maar de laatste 40 fietskilometers hadden onverwacht veel krachten gevergd tov de vorige keer. Toen ik aan de marathon begon, besefte ik dat gaan voor een tijd onder de 4 uur zelfmoord zou betekenen. Ik ben al geen hittemens en mijn lichaam was te gehavend gestart 's ochtends. Maar ik voelde wel tijdens de eerste 5 loopkilometers dat ik kon finishen, als ik het verstandig zou aanpakken. En zo geschiedde het. 13u05 en 637e plaats op iets meer dan 1700 starters. Het bewijst nog maar eens hoe zwaar het was en dat je geen tijden van wedstrijden met elkaar kan vergelijken, zelfs niet op hetzelfde parcours.
Ik was naar Lanzarote vertrokken met een conditie om er eens een goede lap op te gaan geven. Ik heb de finish echter moeten halen door vooral een superdag op geestelijk gebied. En de tevredenheid is dan ook groot.
Dikke merci aan Vanessa om 6 dagen op blitzbezoek mee te komen. Bedankt aan de supporters Joris, Marc, Viv, Rika, ... en Johan voor de paar keer handjeklap op het loopparcours. Ik was ook enorm verbaasd hoeveel mensen er thuis de strijd van mezelf en 55 andere Belgen op Lanzarote hebben gevolgd ondanks de slechte tracker en stream. Dat deed enorm deugd om te horen tijdens de wedstrijd, en te lezen achteraf.
Volgens jaar komen we terug, voor die speciale medaille van 5-voudig finisher, en om onder andere Mirco te laten kennismaken met deze geweldige race.
Ondanks de brandwonden op de bovenrug, stellen we het goed, en kunnen we weer gemotiveerd het dagelijkse leven verder zetten. Over naar de studio!
Volgens jaar komen we terug, voor die speciale medaille van 5-voudig finisher, en om onder andere Mirco te laten kennismaken met deze geweldige race.
Ondanks de brandwonden op de bovenrug, stellen we het goed, en kunnen we weer gemotiveerd het dagelijkse leven verder zetten. Over naar de studio!
Videoverslag van Club La Santa (al na 2 minuten in beeld!):
https://www.youtube.com/watch?v=LO55Jn8eHYw
https://www.youtube.com/watch?v=LO55Jn8eHYw
Geen opmerkingen:
Een reactie posten