Vanessa haar Ironman Klagenfurt

In onze reeks 'we kapen eens een blog' ... hieronder het verhaal van Vanessa haar 2e Ironman, in Klagenfurt:

IM Klagenfurt …. Het is allemaal Pit zijn schuld….!

Laat me even jullie gedachten opfrissen….

Na mijn IM Mallorca in 2015 had ik gezworen dat ik het nooit meer zou doen….een volledige triatlon. Ik had toen niet de beste voorbereiding met een paar blessures, ik vond het saai, had nog net het besef aan de finish om mijn handen op te steken, en heb de dagen nadien verschrikkelijk veel pijn gehad in mijn benen en voeten. Ik kon nauwelijks mijn eigen lichaamsgewicht nog dragen. Dit was geen normale stijfheid meer… Ondanks best een goede eindtijd (11u22’) voor mijn debuut op de volledige afstand, hield ik er geen slecht, maar vooral een raar gevoel aan over. Ervan genieten is er niet echt aan te pas gekomen…

Het was dan ook snel beslist dat 2016 voor mij een “speeljaar” zou worden, met de T3- series, een kwartje en twee halve. Dat speelseizoen is ontzettend goed uitgedraaid met winst op de 1/4^de van Meer, een 5^de plaats op de halve van Brasschaat en als kers op de taart, winst in mij AG op de IM 70.3 van Vichy… Op een heel ongedwongen manier getraind en vooral een heel seizoen blessurevrij!!!

Maar aan de start van dat seizoen trokken we, intussen naar goede gewoonte…, in mei weer naar Lanzarote. Kris zou er dan voor de derde keer deelnemen aan de IM en voor onze Pit zou het daar zijn allereerste IM worden…. Uiteraard zijn Kris zijn finishmomenten daar inspirerend en aanstekelijk, maar het was vooral de manier waarop onze Pit zijn wedstrijd daar heeft afgewerkt, die mij aan het denken heeft gezet. Ik zeg altijd : “Die heeft daar op zijn kousenvoeten die marathon nog afgewerkt.” En uiteraard voelde hij zijn (korte) beentjes ook pijn doen op het einde, maar hij heeft ten allen tijde genoten van die wedstrijd… En de twee heren hebben daar een fantastische wedstrijd en tijd neergezet! En… wandelden de volgende dag ook allebei vrolijk rond…  

“Waarom kan/kon ik zoiets niet? Waarom blijf ik met dat ontevreden gevoel van Mallorca zitten?”

Na enige reflectie ben ik tot de constatatie gekomen dat ik eigenlijk over mijn zwemmen heel tevreden was en het fietsen ook wel best goed was geweest. (Ja de laatste 40 km begint iedereen wel af te tellen naar het moment dat zijn kont eindelijk van dat zadel mag!) Maar het was de marathon waar ik op mijn honger bleef zitten… Van zo lang ik mij kan herinneren, heb ik al heel mijn leven goed kunnen lopen. In alle voorgaande wedstrijden was dat ook telkens goed…. Maar nu was dit het zwakste onderdeel gebleken. Het gevolg van een blessure die na 8 km opnieuw de kop op stak. Daardoor vond ik het ook niet leuk (uitgedrukt als “saai”)… Ik kon niet echt doen waar ik normaal gezien goed in was. Maar ik moest en zou blijven lopen, anders duurde het nog langer. Het was een marathon van 4u10’…

Maar wat als ik geen blessure zou gehad hebben? Zou het beter geweest zijn? Of misschien niet sneller, maar wel een beter gevoel….? Eigenlijk zou ik het nog wel eens willen proberen… Ik voel ook dat ik mijn langere trainingen beter verteer…..We hebben ons hart wel een beetje verloren op Lanzarote, maar dat is zo’n zware wedstrijd…?  Ik wil hem wel eens doen, maar zou ik niet kiezen voor een tussenstapje…? Klagenfurt in 2014  was wel een prachtige wedstrijd voor de BrTC-bende en supporters….”

Dus, tijdens het opstijgen vanuit Lanzarote : “Vent, ik wil het nog eens proberen. Ik wil zeker samen Lanzarote eens doen, maar ik wil eerst proberen met een goed gevoel over de finish te komen in Klagenfurt!! Dat was een mooie wedstrijd in 2014! Pit, ga je mee!!!???”… Kris zei dat hij dan ook wel mee deed en na 4u vliegen was Pit eigenlijk ook al overtuigd (alleen wou hij dat toen nog niet toegeven… ;-)

En nog eens een paar weken later: Registration check!  Luk, Yves, Raf, Ivan, Pit, Kris en Vanessa. (Jaaaaaa…. al menig BrTC-atleet heeft mijn enthousiasme en overtuigingskracht met de glimlach vervloekt de afgelopen jaren …) En ook collegatriatleten Nancy en Tjarda (Atriac) en Marc (Sterke Peer) zouden naar Klagenfurt komen. Dolle pret dus!!!

En dus nu zit ik hier, voor een tweede maal als “gastschrijver”, gebruik te maken van Kris zijn blog om mijn wedstrijdverslag neer te schrijven over de IM Klagenfurt!!!

In tegenstelling tot Mallorca, heb ik nu een blessurevrije voorbereiding gehad! En als er dan al kleine mankementjes waren, was ik er op tijd bij en werden die vakkundig weggewerkt door Hans en Koen! Jongens, jullie zijn intussen een vaste waarde in mijn trainingsschema!!! Jullie zijn van goud! Niet alleen professioneel, maar ook als mens en vriend! Dankjewel!

Door omstandigheden heb ik geen voorbereidende wedstrijden afgewerkt, maar dat deerde me eigenlijk niet. Ik had alle stages en trainingen die ik wilde doen met een goed gevoel kunnen afwerken! Ik had er eigenlijk wel vertrouwen in hoewel ik wist dat ik de marathon zou starten met een bang hartje….

Nog een weekje vakantie in Italië, zorgde voor ontspanning en de paar dagen samen met de BrTC-bende in Haus Berkhout, zorgde voor genoeg verstrooiing om de zenuwen “op een gezond niveau” te houden.

Raceday!!! Die ochtend kreeg ik te weinig ontbijt binnen (jah, daar waren de zenuwen dan toch!!!) Ik nam nog een extra powerbar mee met de intentie die nog binnen te spelen het laatste uur voor de start, maar ook dat ik al het gedoe gewoon vergeten. Een kwartier voor de start zei ik nog tegen “buddy en (ontstress)partner in crime” Nancy, dat ik honger had. Ze zei vrolijk : “Ma nee joh, da’s van de stress!” … Ok niet dan, dan heb ik geen honger, nemen we allemaal afscheid van elkaar met de nodige succeswensen en nestel ik mij vooraan in mijn startvak!

Zwemmen

De Pro’s waren weg en een paar minuten later was het aan de snelle wave met groene badmutsen. Wij zouden nog 1’ later via de rolling wave starten (8 atleten per 5” door de poortjes) Je had je vooraf moeten registreren voor die snelle wave en in eer en geweten bevestigen dat je onder het uur zou zwemmen. Luk startte terecht in die wave, maar onder het uur zou mij niet lukken. Mijn zwemmen is het laatste jaar wel verbeterd. Ik  zwem nu een beetje sneller, maar vooral economischer. 4’ beter dan in Mallorca zou wel heel ambitieus zijn… Dus nee, heel bewust niet ingeschreven voor die snelle wave. Maar ben wel met het nodige lef op de eerste rij van mij startvak (1u-1u10)’ en het begin van de rolling wave  gaan staan… En ook dat was terecht want na 400m zwemmen stak ik een schoolslagzwemmende groene badmuts voorbij. Na het keren aan de tweede grote boei lag ik zowat, schat ik, in het midden van de groene badmutsen. Daardoor was het ook wat drukker daar en kreeg ik een borreltje binnen. Maar och, het zou wat… Het zonnetje kwam er even door en die Wörthersee… zo schoon, blauw en proper. Doe er nog een rietje en een parasolprikkertje bij en je begint gelijk aan uw zomerse cocktail. En… ik was vooral goed aan het zwemmen!!!  Dan het kanaaltje in! So far so good en het zwemonderdeel zat er bijna vlekkeloos op… Totdat een kramp in mijn rechter kuit een eerste binnensmonds gevloek in combinatie met nog een minder smakelijk borreltje opleverde. Onmiddellijk gedurende een minuut alleen op mijn armen gezwommen en gelukkig trok die kramp weg en kon ik nadien ook terug een lichte beenbeweging inzetten. 1u3’ en ik stond op de kant! Yes! A good one! Tevreden en instinctief al het gevoel toch redelijk vooraan in de wedstrijd te zitten… Daarop volgde ook nog een vlotte en relatief snelle wissel, waar ik wel onmiddellijk al een halve bus sportdrank naar binnen werkte… Ik had dus wel degelijk honger!

  

Fietsen

Ik sprong op mijn fiets en begon te fietsen aan een hs van 170…. OMG… Hard gezwommen, snel gewisseld … en had ik gisterenavond Yves niet gezegd dat die hartslag tegen de eerste helling moest gedaald zijn…. Het heeft toch zo’n 60 km geduurd, tot na de eerste klim en de eerste lange afdaling vooraleer daar wat controle op zat. Ik had toen ook wel al een hele tijd haasje over gespeeld met een paar dames, al dan niet van mijn AG. Een aantal van hen zijn ook echt wel weggereden. Man wat kunnen sommige meisjes/dames hard fietsen!!! Op dat moment heb ik tegen mezelf gezegd : “Vanes, stopt met koersen!”

Ik had vooraf aan Kris gevraagd : “Stel dat ik 5u40” wil fietsen, hoe hard moet ik dan rijden?” Hij antwoordde daarop : “ Ja, 32km/u he!!!”

“Miljaar dat is hard, 180km lang”

Maar jawel , na 90 km lag ik perfect op schema voor die 5u40’. Ik was verstandig aan het eten en  drinken en had, door mijn voedingsritme aan te passen, ook het hongergevoel volledig weggewerkt.  Niet veel later passeerden Kris en Ivan mij. Die waren duidelijk mekaar wat aan het opjagen, en heb hen welgeteld 2’ in het vizier gehad, maar er was geen beginnen aan om die proberen te volgen. Op ongeveer 140 km liep er even een hersenkronkeltje mis. Ik begon onbewust tijden en kilometers uit rekenen tot 190 km… Met een aantal verwensingen ivm een “trage slak” naar mezelf toe… Totdat ineens de Rupertiberg daar was! Toen viel hem! “Onnozel kieke, als ge nu al ni meer tot 180 kunt tellen”. Daarboven kwam Raf mij voorbij! Mijn reactie (uiteraard positief bedoeld!) : “Gij se zot, hoe hard zijde gij ni aan het fietsen in uw eerste IM?!” Met een paar seconden verschil op Raf de wisselzone binnen met een fietstijd van 5u41’. Hopla part two : Check! Bovendien zag ik in de wisseltent Kris en Ivan nog, die net klaar waren om aan het looponderdeel te beginnen! Zoveel minuten had ik dus niet verloren op de jongens! Ik heb Raf nog getrakteerd op een paar colagums waarvoor hij mij bedankte en op zijn beurt zei: “ Alle, na willek oe ni meer zien he!!” J

Lopen

Mijn benen voelden onmiddellijk goed aan en mijn hs zat ook direct goed. Maar ik was de eerste kms aan het lopen aan een gemiddelde van 5’04”. Oei… zou ik nu toch proberen om dit aan te houden of al te zakken naar het tempo waaraan ik de laatste weken al mijn basistrainingen had gedaan, nl. 5’20”? Tegen beter weten in ook weer aan de eerste twee bevoorradingen al lopend geprobeerd sportdrank en water binnen te kappen. Daarna voelde ik dan in de linker hamstring een eerste kleine irritatie opkomen. Ok, niet panikeren en denk aan Koen zijn raad: Ontspannen blijven lopen! Aan de volgende bevoorrading 5 stappen gewandeld en 3 bekers vocht binnen! Probleem opgelost en ineens weer geleerd! Ik zag dat door die paar wandelpassen mijn polar het gemiddelde van 5’05” aangaf. Maar ik was intussen wel al meer dan 10 km aan het lopen en voelde mij super. Intussen haalde ik Kris in. Hij had op de kruising in Krumpendorf al het teken gedaan dat hij kapot zat. Ik zei hem dat het voldoende was te finishen. Hij had niks meer te bewijzen na zijn loodzware IM op Lanzarote 6 weken ervoor. (Jaaa, dat had hij op oudjaar beslist dat hij die er nog wel even voor deed???!! Zot zijn…. Levert dus zere benen op!) Hij zag dat ik echt nog goed zat en we zouden elkaar later nog wel zien. Intussen flitste ook Luk voorbij aan de overkant!

Ik bleef me goed voelen en alle drank en gels gingen vlot binnen. Het gemiddelde tempo op mijn polar zakte trager dan verwacht en de kilometers vlogen voorbij. Niet alleen de benen bleven goed, maar ook mentaal bleef ik sterk en alert! Nog een extra boost toen Tim daar ineens als onverwachte supporter aan de kant stond. Verder ook een fijn gevoelt te weten dat alle buddies en clubgenootjes aan hun marathon bezig waren! En ook zij zagen er goed uit en het zou al ferm moeten mislopen als ze niet de finish zouden halen!

Intussen had ik ook al wel wat dames van mijn AG, die me tijdens het fietsen voorbij waren gestoken, terug ingehaald. Maar hoeveel waren er nog voor? Dames die ik tijdens het fietsen misschien niet eens gezien had? Tijdens de laatste 5 km heb ik er nog twee ingehaald en dan kom je terug in het park! Je hoort de beats, je hoort de speakers, je hoort het publiek, nog twee bochten, dan de nevel door en ja dan mag ik naar links want ik al heb twee bandjes!!! Nog een kleine 100m door de “crowd” naast het water! Al gas gevend handje-klap en dan de haakse bocht naar links onder de grote videowall, the magic red carpet!!! Nog steeds mooi rechtop, nog steeds gas gevend,  High-Five met de speaker, grote glimlach en YES I DID IT!!! 10u39’ en 4^de plaats in mijn AG, 26^ste dame over all!!! Een super gevoel en geen blessures!!!

Meer dan alle doelen behaald en verbaasd over eigen lichaam en kunnen! (Vooral de marathon in 3u44’ lag boven de verwachtingen)

Deze prestatie heeft me ook de kwalificatie voor Hawaii opgeleverd. Maar zoals Kris in zijn verslag al vertelde, gaan we dat nu, omwille van andere prioriteiten laten passeren. De kwalificatie op zich zorgt voor een grote voldoening. Ik ben ook niet naar Klagenfurt getrokken met het idee mijn slot te gaan halen. Ik wou een goede wedstrijd afwerken met een topfinish! En dat is meer dan gelukt!

En …. I did it my way!!! Kon het beter? Waarschijnlijk wel! Laat ons hopen van wel dat er nog marge is! Volgens het boekje? Nee! Maar wel volgens dat van mij, volgens mijn handleiding! En dat zorgt voor een heel goed gevoel!

Ook de andere BrTC’ers en buddies hebben stuk voor stuk een knappe wedstrijd afgewerkt! En speciaal “onzen Yves”, mijn eerste Supsports-pupil,… Echtgenoot, vader en schilder… Heeft niet de makkelijkste voorbereiding achter de rug, maar is ervoor gegaan en finisht in zijn eerste IM netjes onder de 12u! Super trots op hem!!!

Kris wil ik bedanken, uiteraard voor alles, maar dan heb ik nog wat bladzijden nodig… Maar vooral omdat hij er onmiddellijk in geloofde, toen ik zei dat ik naar Klagenfurt wilde, het nog eens wilde proberen.

En verder….Sommige koppels doen zo’n wedstrijd helemaal samen, zij aan zij. Daar is niks mis mee en is zelfs mooi… maar daarvoor zijn wij te grote competitiebeestjes. Kris onderling met de BrTC-boys en de rest van de ranking en ik, met de andere dames… En het zal misschien nog wel wat matigen als we wat ouder zijn (want ja nu zijn wij nog jonge veulens!!! Euhum J) maar in mijn geval twijfel ik of het ooit helemaal over gaat….  Wij hebben dus elk onze eigen race gedaan, maar het was heel fijn om elkaar regelmatig tegen te komen. En uiteraard nadien samen op de foto!!! Fier als een gieter op elkaar!!!

Behalve Hans en Koen, verdienen ook mijn bazen Dirk en Gert een welgemeende dankjewel! Zij zijn helemaal mee “into” onze triatlonavonturen.  (Triatlon)verlof, trainingsstages, … het wordt allemaal mee ingepland. En ja, zij doorstaan de laatste weken voor een grote wedstrijd al mijn zenuwachtig gekwebbel J

Verder nog dank u aan alle supporters, thuis en ter plaatste, aan alle familie, vrienden, BrTC en alle clubgenootjes.