Klagenfurt D-Day - Komaan en doe het!

Dankzij de Foute 128 van Q-Music moest ik vrijdagochtend geen slogan meer zoeken voor het race-weekend. Phil Kevin live in de studio (en op mijn livestream) en ook voor mij restte na een jaar voorbereiding nog maar 1 ding: Komaan en doe het! Op naar die 2e Ironman (3800m - 180,2km - 42,2km)!

Voorbeschouwing

Aangezien ik vorig jaar voor velen de zwaarste Ironman in Lanzarote succesvol had afgerond, wilde ik nu in Klagenfurt mijn tijd en ranking deftig verbeteren. Het (fiets)parcours zou sowieso al een uur sneller zijn, doe er dan nog een half uur persoonlijke verbetering bij en we zouden rond de 12 uur moeten aankomen. Mijn trainingen, en vooral vorderingen bij het lopen, gingen deze winter echter zo goed, dat ik zelf stiekem was beginnen dromen van meer. Ik had een zwemproef van 1u10 in mijn armen zitten en fietsen zou toch rond de 5u30 moeten gaan, niet? Dan zou ik rekening houdend met de wissels nog ruim 4 uur hebben voor de marathon om zelfs binnen 11 uur aan te komen. Iets in mij zei me dat dit allemaal wat voortvarend was. Ik had immers nog nooit een deftige marathon gelopen, en vooral mijn maag en darmen zijn niet altijd goede medewerkers. Maar vooral Vanessa en Mirco boezemden me toch vertrouwen in om voor die 11 uur te gaan. Laten we verder lezen...

Het plan

Het was de laatste dagen best warm aan de Wörthersee (+25gr) dus zouden drank en voeding des te belangrijker worden. Ik had dit dus ook deftig gepland. Voor de start voldoende water. Na het zwemmen een bus met ORS-oplossing tegen overtallig vochtverlies. Tijdens het fietsen een bus sportdrank per uur (voldoende aannemen onderweg) en een halve energiereep per half uur. Na het fietsen nog een bus ORS en tijdens het lopen zorgvuldig een gelleke per 6km, en aan elke bevoorrading een halve beker water en een halve beker cola.

De wedstrijd

Om 6u45 ging het startschot onder een stralende hemel. Ik had voordien ruim de tijd gehad om met Mike, Luk, Benny en anderen een plaatsje uit te kiezen in de eerste wave op het strand. Het water was zalig om in te zwemmen. Ik zat onmiddellijk goed in het ritme en goed in de groep. Een beetje wringen aan de eerste boei na 1400m maar al bij al ging het ontzettend vlot. Na een kleine 3km moesten we wel door een trechter in een smal kanaaltje waar nog even mijn bril half werd los getrapt, maar ik maakte me niet druk. De dag was nog lang. Toen ik uit het water kwam, keek ik op mijn klok en die vertelde me dat ik 1u06 had gezwommen voor de 3800m met een gemiddelde hartslag van 135, dit was geweldig nieuws. 

Lang wisselen ging ik ook niet doen. Zakje met fietsgerief aangenomen, helm op, nummer aan, ORS binnen, snel plasje maken en dan 150m lopen naar die fiets. Schoenen aan en gaan voor 180km. Toen ik enkele minuutjes vertrokken was, keek ik even op mijn teller die me zei dat ik vlot 37km/u aan het rijden was op het eerste stuk en dat stemde me zeer gelukkig. Het zonnetje straalde, er was (nog) geen wind of wolkje aan de lucht, en mijn benen en hartslag zaten goed. Even snel rekenen en om goed te zijn zou ik net onder de 4 uur totaaltijd de eerste ronde van 90km moeten kunnen afronden. De eerste 30km vond ik een goed, niet overdreven ritme en ik keek ook enkel naar mezelf. Je haalt wat mensen in, en je laat er wat passeren. De eerste test was de Riebnig, een stevige helling van 1100m. Klein verzet, losjes trappen en vlot omhoog, hoera! Daarna een stukje vervelend vals plat en een kilometerslange afdaling waar het best nog gevaarlijk was door de vele atleten op de baan. Aan km 62 lag de verschrikking van het parcours, de Rupertiberg, een helling van 2200m bestaande uit 3 opeenvolgende steile stukken. Opnieuw ging ik vlot omhoog in de lage hartslagen. Bovenaan stond er een ware DJ voor de sfeer te zorgen, en op de tonen van Don't you know, pump it up, stoof ik de helling op. De laatste 25km van het parcours zijn grotendeels dalend. Enkel in de laatste 7km richting Klagenfurt merkte ik dat er toch wind begon op te steken die daar serieus in het nadeel stond.

Aan het keerpunt hoorde ik eerst Geert luidkeels roepen, en zag ik ook Vanessa en Kim in een flits. En de tijd? Nog ruim onder de 4 uur. Als ik de tweede ronde zelfs maar 30km/u zou rijden, zou ik nog dik binnen de 7 uur terug zijn. Maar de motor sloeg de tweede ronde nog beter aan dan de eerste. Vlak voor Velden stonden Anneke en Lydia luidkeels te supporteren en toen ook nog mediaman Kilian vanop de moto naast me verscheen, was ik helemaal gelanceerd. Volgens Kilian zat Luk een heel eind voor en Mike een heel eind achter. Dat noemen ze pas preciese wedstrijdinformatie! Vlak voor de beklimming van de Riebnig begon het plots stevig te regenen. Ik had vooral schrik voor de witte lijnen op de weg en nam geen onnodige risico's. Tijdens het klimmen raapte ik één voor één andere atleten op en in de afdalingen kon ik rustig recupereren. Een tweede regenvlaag volgde nog voor de Rupertiberg maar toen ik die laatste zware klim begon, klaarde de hemel terug uit. De beklimming ging naar mijn gevoel nog beter dan de eerste ronde en ook de DJ ging nog compleet uit zijn dak. De laatste 25km heb ik geen onnodige inspanningen meer gedaan en vooral de benen goed losgewerkt voor de alles beslissende marathon. De laatste 7km stond er stevige tegenwind maar ik heb me niet laten verleiden er tegen te beginnen inbeuken. Schoenen tijdig uit op de fiets en ik reed de wisselzone in na een perfecte fietstijd van 5u22, en ik zat nog verrassend fris.

Opnieuw even een plasje, snel wisselen van schoeisel, ORS binnen, gellekesgordel mee en we waren aan het lopen begonnen met nog 4u20 tijd om onder de 11 uur te duiken. De eerste 5 km ben ik blijkbaar als een bezetene te keer gegaan. Ik bleef kilometers draaien onder de 5 minuten en besefte zelf dat ik me moest beginnen inhouden om geen lichamelijke brokken te maken. De eerste 7km richting Krumpendorf vlogen voorbij op 33 minuten. Ik had me voorgenomen de eerste 21km aan de bevoorrading wel drank aan te nemen maar niet te wandelen. Hierdoor neem je niet alle vloeistof volledig op (plastic bekers) maar hou je wel de kadans er goed in. Ik kruiste Luk en Benny en besefte dat ik nog geen half uur achter die kleppers liep. Op de weg terug naar het Europapark zag ik Mike aan de overkant en we spraken mekaar nog wat motiverende woorden toe. Na ongeveer 14km kwam ik terug in de menigte supporters en iedereen zag dat het goed ging (Vanessa, Geert, Kim, Milan, Els, Kilian, Tom, ...). Ik zag ook nog net Jethro aan zijn marathon starten. Natuurlijk wist ik dat de pijn in de benen spoedig zou opkomen maar ik zat werkelijk nog in een roes toen ik de 2e lus aanvatte, deze keer richting Klagenfurt centrum. Een fantastische sfeer hing er daar maar waarom ze er allemaal tunneltjes en hellingen hadden gelegd, is me een raadsel. Op de terugweg naar het Europapark na 21km begonnen mijn benen toch wat pijn te doen. Voorlopig alles ok met de spijsvertering, of toch niet? Een plotse kramp en gelukkig onmiddellijk een dixi gevonden langs het parcours. Groot was de opluchting, letterlijk en figuurlijk, want het was niet meer dan een gezonde dagelijkse portie in een gezonde verpakking ;-) Misschien even paniek bij de volgers thuis dat mijn tempo gezakt was maar voor niks nodig mannen, ik had 5 minuten rustig op de pot gezeten en mijn achterwerk proper afgekuist...

Met dank aan een lokale supporter om de rits van mijn pakje te sluiten, was ik terug vertrokken. Nu kwamen de dodelijke kilometers. Van km 25 tot ongeveer 35 behaalt de pijn in de beenspieren immers de bovenhand op de euforie van de goede wedstrijd. Eigenlijk is het niet ver meer maar toch moet je nog minstens anderhalf uur door blijven lopen. Geen paniek, mijn vermogen tot hoofdrekenen was nog niet aangetast en ik zag dat ik na 25km al voldoende overschot had en zelfs verder tegen 9,5km/u gemiddeld nog onder de 11u zou gaan. Buiten ziekte of volledige kramp kwam het dus wel goed. Ik paste even mijn tactiek aan om dat laatste dus te vermijden. In plaats van nog kilometers aan 11km/u voorop te stellen, ging ik aan de bevoorrading telkens rustiger mijn tijd nemen. Desondanks bleef ik toch nog geruime tijd steeds net binnen de 6 minuten de kilometers afmalen.

Tijdens de 2e lus richting Krumpendorf kreeg ik het echt fysiek even lastig, zeker zolang het keerpunt nog niet in zicht was. Gelukkig bleef ik massa's andere atleten inhalen omdat ik nog steeds liep en zij wandelden, struikelden, kropen en taffelden. Het keerpunt voorbij kreeg ik weer een boost, want 200m voor mij uit zag ik de genaamde Nijs Bert stappen in zijn eerste ronde! Ik stak een tandje bij en besloot hem een hart onder de riem te gaan steken. Bert kon het gezelschap appreciëren en begon terug rustig met me mee te lopen. De kilometers hadden reeds veel van zijn lichaam gevergd en hij had het moeilijk. Toen ik zei dat ik nog 12km te gaan had, gaf hij het commando om te maken dat ik weg was. Mike passeerde nog aan de overkant, en ik was weer goed vertrokken richting supporters in het Europapark. Ook daar nog steeds verbaasde blikken over wat ik aan het doen was. Ik zat nog op amper 8km van iets wat ik nooit zou kunnen dromen hebben, en ik kon het ook nog niet geloven dat er niks meer zou misgaan. Als ik 10km/u zou blijven lopen, ging ik zelfs naar de 10u45 ... Mijn benen die wilden bij elke stap in kramp schieten maar mentaal was ik veel sterker en dat zou dus niet gebeuren. Weer die rothellingen in Klagenfurt op richting laatste keerpunt rond km 37. Ik ging nog een keer aan de bel voor het goede doel hangen en begon meer en meer op een wolk te lopen. Het afstandsbordje van 37 en 38 km had ik echter niet gezien en terug op weg naar het Europapark wist ik even niet meer hoever het exact nog was. Mijn horloge week immers af van de aanduidingen. Maar reden om te beginnen twijfelen had ik niet, want daar was Bert aan de overkant en hij was terug aan het lopen met een glimlach! En toen dook er een bordje op, wat zou er op staan ... 39km !!!! Nog 3,2km verwijderd van eeuwige roem en ik begon zowaar terug te versnellen. Mike kruiste me aan de overkant in zijn laatste lus richting Klagenfurt-centrum en er volgde een oprechte high five van wederzijds respect. Nog een tandje bij en ik liep terug sneller dan 11km/u. De laatste kilometer duurde eeuwig door alle kronkelingen in het park door de massa supporters maar het kon me geen bal schelen. Op naar de 13-14km per uur en voor het eerst de hartslag boven de 170. Aan de splitsing linksaf naar de finish verdekke! Net voor het binnenkomen van het stadion juichten Anneke en Lydia me nog toe: "ge gaat onder de 11 uur!!!", en ik stak mijn arm al bevestigend in de lucht.

En dan tussen die tribunes over de blauwe loper volgde een ongelofelijk gevoel. Honderden mensen die iedereen luidkeels naar de finish krijsen, gedirigeerd door een ervaren speaker. Ik was door het dolle heen en dat zullen ze daar geweten hebben. 'Crazy Kris from Belgium' werd voor een tweede keer een Ironman, met een onverhoopte tijd van 10 uur, 39 minuten, en 32 seconden, en een 675e plaats op 3000 deelnemers. Zelfs de marathon had ik, ondanks de sanitaire stop, nog binnen de 4 uur gelopen. Kilian was de eerste die ik na de finish zag. Ik denk dat hij even ongelovig toekeek als ikzelf. Vanessa kwam me snel tegemoet en ook buitenaardse Luk (9u42!!!) stond nog na te genieten na de finish. Ik kon gelukkig snel wat drank nemen en U-Place begeleider Tom 'papa Nicholas' De Laet bood me zijn zitplaatsje aan. Even bekomen en snel op de foto met de sympathieke Sofie Goos, en dan wilde ik zo snel mogelijk de tribune op om de andere BrTC-ers te zien finishen. Mike ging een kleine 45 minuten na mijn finish volledig uit zijn dak over de aankomstlijn en ook Jethro was zielsgelukkig na zijn eerste Ironman. Bert was nog steeds onderweg maar ik kon het fysiek niet meer aan nog op die tribune te blijven wachten. Kilian hield ons gelukkig op de hoogte van Bert's aankomst terwijl ik even 'thuis' een douche ging nemen, en eten. Daarna zijn we wel terug gegaan om Bert en zijn vrouw Geert nog uitgebreid te feliciteren en bevoorraden, al eindigde de dag een klein beetje in mineur met een verschrikkelijke regenbui en het begin van een nacht lang onweer. Maar ons kon het allemaal niet storen, ... Brasschaat Triatlonclub had vandaag immers Klagenfurt en omstreken veroverd. 

Nabeschouwing

Ik weet niet of er veel mensen in geloofden dat ik onder de 11 uur zou kunnen duiken in een Ironman, en dan nog in een niet te onderschatten warmte tijdens de eerste fietsronde en de marathon. Ikzelf eigenlijk niet. Ik heb de laatste maanden echt goed gelopen, maar mijn zelfvertrouwen in een marathon onder 4 uur was zo goed als nihil. Jef Hermans was de eerste die me enkele maanden geleden de 11 uur durfde influisteren, en wie heeft er nu meer ervaring dan hij? Mirco was de volgende, en ook Vanessa bleef herhalen dat ik er meer vertrouwen in moest hebben. Een motiverend SMS-je van Luc 2 weken geleden was misschien wel de ultieme trigger om er in te gaan geloven. Maar eenvoudig is dat niet. 10 Jaar geleden kon ik immers nog geen kilometer aan een stuk lopen of crawl zwemmen, en ook nu heb ik geen trainer en doe ik alles dankzij boeken, Google, ervaring en wijze raad van specialisten zoals Luc en Marc die ik met plezier opneem. Zo zit ik nu eenmaal in mekaar, me amuseren en geen opgelegde structuur of verantwoording tov niemand. Lanzarote was al een onwaarschijnlijk verhaal maar ik zou toch altijd een pseudo-amateur blijven die ergens in de tweede helft van het pak zou aankomen, niet? Wel sinds zondag niet meer. Meer dan behoorlijk gezwommen, meer dan 33km/u gemiddeld op de fiets en een marathon onder de 4 uur. Bij deze is het gedaan met de underdog. Meer dan 2300 heb ik er zondag achter mij gelaten, mensen die er allemaal heel veel voor gedaan hebben om hun droom waar te maken, ook terecht echte Ironmen en Ironwomen. Maar ze waren potverdekke ACHTER MIJ!

Met onze Kom op tegen Kanker actie hebben we niet alleen veel centen opgehaald (meer dan 12600 euro via www.ironmantegenkanker.be) maar vooral heel veel respect afgedwongen, en nu zeker met de prestaties van alle BrTC-atleten. Brasschaat Triatlonclub doet zichzelf weer alle eer als familieclub met de beste sfeer van heel de wereld. Maar ook sportief zullen ze met grote ogen naar Luk, Jethro, Bert, Mike en mezelf gekeken hebben zondag. Samen met de knappe prestaties van de clubgenoten in Brasschaat, kunnen we spreken van een memorabel weekend in de clubgeschiedenis, en dat er nog veel mogen volgen!

Ik ga nu nog een weekje rusten en nagenieten. Dan rustig terug me beginnen amuseren en vanaf eind juli de voorbereiding starten voor Almere. Fysiek zal ik er zeker staan op 13 september, maar of ik 2 keer op korte tijd me mentaal kan wapenen zoals vorig weekend, zullen we dan moeten zien. Mirco zal er in elk geval kunnen rekenen op een eerste klas helper voor zijn uitdaging naar de 10u40.

Groetjes

Een 2-voudig Ironman