De eerste dagen na zo'n IronMan voel je jezelf een soort van ADHD-er met een te grote voorraad aan adrenaline. De benen doen nog een tijdje pijn, maar rusten blijkt toch moeilijk door de schijnbaar blijvende euforie.
Woensdag was ik al even naar de openwatertraining gefietst om enkele clubgenoten te groeten, maar voor de rest heb ik de eerste 5 dagen na de wedstrijd niks sportiefs gedaan. Maar zoals ik dus ookal zei wil dit niet zeggen dat ik al uren en uren kon slapen. Integendeel, ik geraakte 's nachts nog steeds niet in slaap en stond 's ochtend doodmoe op.
Zaterdag begon dan toch eindelijk de euforie plaats te maken voor vermoeidheid. Ik heb zowat de ganse namiddag geslapen tjdens de eerste 150km van de Tour de France, en een rustig fietstochtje tot bij Steve (samen naar de Rode Duivels kijken) deed nadien werkelijk deugd.
Zondag heb ik de eerste clubtraining terug mee gedaan, een fietstocht van 80km met vooral fietsers uit groep 2. Dat gaf me de mogelijkheid rustig te recupereren in de lage hartslagzone, behalve tijdens de extensieve stukken waar mijn hartslag ook perfect in de iets hogere zone kwam. Het lichaam lijkt dus stilaan goed te herstellen van de inspanningen. Zoals een beetje verwacht moest ik de fietstocht van 3 uur wel opnieuw 'bekopen' met een middagdutje van dezelfde duurtijd. Gelukkig werd ik nog op tijd wakker voor de spannende finale van de Tourrit en de ontknoping van Wimbledon.
Vanavond gaan we terug een loopje doen met de club. Benieuwd hoelang ik dat vlotjes ga kunnen volgen. Morgenavond een uurtje zwemmen, en dan woensdag weer een dagje rust. Zo zullen we eind juli wel klaar zijn om nog 6 weken terug deftig op te bouwen richting EK lange afstand in Almere.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten