Zaterdag 13 september 2014, 5u00, even naar buiten gekeken, en het werd al snel duidelijk dat de laatste wedstrijddag van het seizoen een zware zou worden. De bomen gingen heen en weer door de Noordoostenwind die was komen opsteken gedurende de nacht. Windspecialist Steve maakte ons hier zeer snel attent op. Die wind zou ons heel veel parten gaan spelen op het fietsparcours van de Challenge Almere. Nog een laatste keer die 3,8km zwemmen, 180km fietsen en 42,2km lopen dit jaar, en deze keer met een Europees kampioenschap als inzet. De voorbereiding was niet meer ideaal maar de basisconditie zou een deftige finish toch zeker onder de 12u niet in de weg mogen staan. Supporters Peter, Kris, Jan en Ellen stonden om 7u al aan de zwemstart om Mirco en mezelf aan te moedigen. Met een 500tal atleten trokken we ten strijde in het Weerwater nadat het startschot weerklonk omstreeks 7u10.
Het zwemmen bestond uit 2 rondjes van 1900m aangegeven door 3 rode boeien. De eerste 600m had ik nog last van enkele kamikazepiloten maar daarna vlotte het al bij al goed. Ik was vooral benieuwd of mijn nieuwe wetsuit (Zerod Vanguard) me veel tijdswinst/verlies zou opleveren tov mijn oude G-Range. Na 1u06:43 kwam ik uit het water, wat ongeveer dezelfde tijd was als in Klagenfurt. Mirco zat me op de hielen, zeker omdat ik in de wissel per ongeluk één van mijn compressietubes mee uittrok bij het verwijderen van mijn wetsuit. Ook Mike en Kim waren ondertussen present en ik hoorde hen nog luidkeels roepen bij het vertrek van de fietsproef.
Er dienden 2 fietsrondes van 90km te worden afgelegd met in het begin telkens een rotstuk van 30km over een dam richting Lelystad met een verschrikkelijke tegenwind. Ik denk niet dat ik dit op de Oesterdam al veel heb meegemaakt. Bovendien voelde ik geen kracht in de benen waardoor Mirco me al na 10-15km passeerde. Het zou afzien worden. Aan km 40 mochten we gelukkig rechts afslaan en het merendeel van de volgende 50km stond de wind mee of neutraal. Daar kreeg ik toch ietwat snelheid en het deed bijzonder veel deugd enkele supporters te zien (Tante Vi, Nonkel Eddy, Mike, Bjorn, Peter) en/of horen (Ilde) na een 50tal kms. Aan het keerpunt van de eerste ronde riepen Mike en Kim dat ik een 7tal minuten achter Mirco lag, die ik ook nog in een flits had gezien toen we mekaar kruisten. De tweede maal de dijk was zowaar nog erger dan de eerste. Niks in de fietsbenen en op een klein verzet dan maar toeren maken tegen lage hartslag, hopende dat het wel zou vlotten bij het lopen. Toen ik de wisselzone binnenkwam, was ik van plaats 191 bij het zwemmen gezakt naar 238, met een slechte fietstijd van 5u56. In normale doen en met iets betere omstandigheden, moet ik onder de 5u30 kunnen op dat parcours.
Het lopen begon aanvankelijk goed. De eerste 2 van 6 ronden rond het Weerwater verliepen zelfs voorspoedig aan 12km/u. Steve, Hans en Menno waren ondertussen succesvol aangekomen op de halve triatlon en stonden mee te supporteren. In de 3e ronde ging het echter plots volledig fout. Plotse maagklachten en het leek even over en uit. Ik kon niet meer lopen en worstelde me tot aan de rode kruispost na 3km. Daar kreeg ik een Motilium-tablet en ik besloot voldoende te drinken en even te bekijken wat de rest van de ronde nog zou zeggen. Onderweg passeerde ik Joris nog die al ziek geworden was op de fiets. Het idee van die pastaparty de avond voor de wedstrijd was waarschijnlijk zeer slecht geweest. Ook Mirco voelde zich de nacht voor de wedstrijd immers niet lekker.
Mirco kwam me voorbij 2km voor het einde van de 3e ronde en ik gaf daar nog aan dat ik niet verder kon van de maagpijn. Maar een extra cola verder, begon het te beteren. De enthousiaste menigte in Almere-centrum gaf me de mentale boost die ik nog nodig had en ik zette door. Een verse cola gekregen van Nikita, en terug zo veel mogelijk lopen. Door de maagproblemen kreeg ik immers geen voedsel meer binnen, en ik moest het dus stellen met water en cola. Aan elke bevoorrading nam ik voldoende tijd om te drinken en tussendoor probeerde ik zo veel mogelijk te lopen. Jammer genoeg had ik te weinig energie om de 11km/u nog te halen.
Ronde 4 ging al bij al nog redelijk vlot voorbij, en ik was dus op 14km van de finish gekomen. Als ik het huidige tempo zou volhouden dacht ik ergens rond 11u50 aan te komen wat uiteindelijk nog niet zo slecht zou zijn. De honderden mensen langs het parcours bleven iedereen aanmoedigen en zelfs het herhaaldelijk horen van 'keurig, gaat lekker' motiveerde me om te blijven alles uit de kast te halen. Toen ik aan de laatste ronde begon, was Mirco al aangekomen en stonden alle aanwezige BrTC-atleten en supporters me nog vooruit te stuwen voor die ultieme 7km. Nog een flesje cola gekregen van Bjorn en dan zo veel mogelijk blijven lopen die laatste ronde. Gelukkig waren de effectieve maagproblemen toen al lang achter de rug en heb ik toch nog van de laatste kilometers kunnen genieten. De mensen in Almere waren echt geweldig en ik was supercontent toen ik na uiteindelijk 11u41 als 230e over de finish kwam (25e op het EK in mijn leeftijd). Ondanks de vele perikelen had ik nog een marathon van 4u28 gelopen, wat eigenlijk onvoorstelbaar is. Bovendien was ik nog in de eerste helft van het deelnemersveld aangekomen. Het zal dus voor iedereen een zware dobber zijn geweest.
Ten opzichte van Klagenfurt was ik dus een uur kwijt gespeeld. Sowieso was het fietsparcours in Oostenrijk pakken sneller dan Almere. De hoogteverschillen waren toen immers veel minder zwaar dan de tegenwind op de dam zaterdag. Dat maakt zeker 15-20 minuten in fietstijd, met daarboven echt slechte benen. De laatste weken had ik minder gefietst en vooral dan nog bergop. Ik was zaterdag niet tegen de wind opgewassen, waar dat normaal eerder mijn vriend is. Het andere half uur heb ik verloren in de marathon door de maagproblemen. Ik voelde me na de eerste 2 looprondes echt goed, en zat op een tempo waarbij 3u50-4u00 er zeker in zat.
Uiteindelijk was de conditie dus zeker niet slecht. Het onregelmatige trainen de laatste maand en de voortdurende sinusproblemen hadden precies enkel mijn fietsbenen wat afgesneden. Tijdens het zwemmen en lopen was ik conditioneel echt in orde, de benen gingen goed, en enkel de maag heeft me eigenlijk belet kort op de 11u te kunnen finishen. Dat stemt me uiteindelijk best gelukkig. Twee volledig triatlons op 2,5 maand was sowieso een gok. De basisconditie en het gestel kunnen het best aan. Mentaal was het de laatste maand wel lastiger, ook door het slechte weer. Voor de start zat er iets minder positieve zenuwachtigheid in mijn lichaam dan nodig, maar tijdens de wedstrijd kwam de finishersmentaliteit toch net op tijd terug boven.
Na een geweldig weekend met de families Van Gysel, Van Driessche, Verlinden, en de heer Poppe P, zit het bijzonder geslaagde triatlonseizoen er nu op. Volgende week rust en supporteren in Lanzarote, en daarna tijd voor enkele ludieke intermezzo's zoals de 12u van Zolder en de Ekiden van Brussel. Vervolgens tot nieuwjaar alles weer inzetten op het lopen om een minstens even stevige basis voor het volgende seizoen te leggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten