Ik had dit jaar niet de fout gemaakt zoals vorig jaar toen ik kortelings na een Ironman inschreef voor de zware halve triatlon van Eupen. Ik had toen immers te weinig zin om de trainingen op te bouwen en het resultaat was navenant (meer dan 5u). Dit jaar ligt het wel wat anders met Almere nog in het verschiet, maar toch zou de volledige wedstrijd weer van het goede te veel zijn geweest. Ik zou dit jaar enkel de sprinttriatlon meedoen op zaterdag en dan op zondag zwemmen en lopen in de trio-formule, voor 2 verschillende BrTC-teams.
Samen met een 20tal BrTC-ers hadden we een overnachting geboekt in de jeugdherberg van Malmedy en het beloofde dus weer een super clubweekend te worden. Ik pikte Nicholas zaterdag op in stralend weer en we hadden er zin in om net zoals Leen en Kevin gas te geven op de sprint. Echter in Eupen aankomend, begon er een ware wolkbreuk los te barsten. Meer dan een uur hebben we staan schuilen en tot 20 minuten voor de wedstrijd stonden alle wegen nog blank. Niemand had er nog echt zin in en ik besloot geen risico te nemen om ergens onnozel onderuit te gaan, en ben niet gestart. Leen, Kevin en Nicholas namen het risico wel. De wedstrijd werd uiteindelijk later gestart in stralend weer en ze hebben er alle 3 van genoten. Ik had er wel een beetje spijt van op dat moment maar tegen zondagavond zou ik blij zijn dat ik mijn krachten gespaard had.
Zondagochtend verzamelden we met de ganse BrTC-bende aan de wisselzones. Onder hen enkele ervaren rotten zoals Jef en Anna, mensen met ambities zoals Vanessa en Mirco, en enkele atleten die hun allereerste halve zouden afwerken (Kilian, Manuel, Erik en Shara). Ik maakte me klaar om te zwemmen voor de 'Peter Van Meel Fanclub' met Kevin als fietser en Leen als loopster. Nadien zou ik nog de 21km lopen voor 'De Knoefters' met zwemmer Nicholas en fietser Stefan.
Het zwemmen in Eupen is voor mij nog nooit een groot succes geweest. Ik had nu echter wel de ganse tijd een goed gevoel, maar heb me waarschijnlijk wat in slaap laten wiegen door de mensen in wiens voeten ik grotendeels heb gezwommen. Toen ik uit het water de steile helling boven kwam, stond er weer een relatief bescheiden 34min op mijn klok voor 1900m zwemmen. Ik zag Jef 10m voor me uitlopen. Kilian, Stefan en Erik waren al weg met de fiets en Vanessa liep met de fiets aan de hand richting uitgang wisselzone. Blijkbaar kan ik toch moeilijk op kortere afstanden sneller zwemmen dan mijn 'Ironman' tempo. Achteraf bleek ik echter weer heel veel last van neus te krijgen, dus mogelijk zat de vervuiling/allergie er ook voor iets tussen.
Na het zwemmen kon ik wat rusten, eten en drinken, en me tijdig klaar zetten voor het loopnummer. Alle BrTC-ers waren goed op pad met Stefan als trio-fietser op kop dus ik kon al vrij snel starten met de 21km over geaccidenteerde wegen. De eerste ronde van drie in totaal ging vlotjes. Eerst een km of 2 dalen in het bos, dan een 3tal kilometer vals plat omhoog over verharde wegen, terug 2km dalen op asfalt en een korte steile klim naar de finishlijn. Ik kwam de eerste ronde door na 29min maar voelde al dat ik niet super was. De tweede ronde heb ik verschrikkelijk afgezien op de hellende stukken. Ik ging echt niet vooruit en begon me zorgen te maken dat het andere trio met loper Paul dichter zou komen. Na 14km had ik echter nog steeds geen andere BrTC-ers gezien, maar na een ronde van 35min moest het terug sneller. Gelukkig stonden er veel supporters langs de finishlijn (BrTC-ers, Jan en Lou, Ivo, Anita, Julien, Lucia, ...) en ik vond plots toch terug de spreekwoordelijke turbo.
De eerste kilometers van de laatste ronde gingen vlot en in de verte zag ik 2 BrTC-pakjes voor me opdagen. Dat geeft uiteraard nog wat extra moraal en zo haalde ik Shara in ongeveer in de helft van de ronde. Ik zag echter snel dat er iets mis, aangezien ze helemaal overstuur was en liep op all stars(???). Blijkbaar waren haar schoenen verdwenen in de wisselzone en was ze op haar sokken vertrokken voor 21km. Gelukkig had er na 2km een meid haar vrijetijdsschoenen spontaan aangeboden zodat ze toch verder kon. Ik sprak af dat ik zo snel mogelijk naar de finish zou lopen en daar bij de supporters andere schoenen zou zoeken voor haar laatste 2 ronden. Ik versnelde en liep eerst nog voorbij Stefaan De Maeyer alvorens ik bij Erik aankwam, die op een rustig maar degelijk tempo aan zijn laatste 10km begon. Uiteindelijk zat er bij mij toch best nog wel wat in de tank en liep ik mijn derde ronde even snel als mijn eerste, waardoor we toch nog met ruime voorsprong als eerste BrTC-team aankwamen (1u35 gelopen). Aan de finish kwam Kevin snel aangelopen om het schoenenprobleem mee aan te pakken. Gelukkig kwam Vanessa slechts enkele minuten na mij aan (als 6e vrouw!!). Voor ze het wist stond ze op haar sokken achter de finishlijn en was Kevin met haar schoenen in tegengestelde richting het parcours afgelopen op zoek naar Shara. Uiteindelijk kwamen de juiste schoenen toch plots boven water in de wisselzone en geraakten alle problemen alsnog opgelost.
Samen met de supporters en finishende collega's juichten we alle BrTC-atleten verder op weg naar hun laatste ronde(s) of naar de finish. Uiteindelijk heeft iedereen het heel goed gedaan, en was Eupen weer getuige van de ongeziene Brasschaatse clubsfeer. Ook nog een geweldige pluim voor Peter Philips die de wedstrijd solo aflegde. Tien seconden achter hem arriveerde Shara als laatste BrTC-er totaal in tranen maar onder luid applaus van alle Eupense supporters die van haar calvarietocht getuge waren geweest. Kilian moest nog naar de Rode Kruispost wegens een gebrek aan vocht/zout maar zal vooral ook een knappe tijd onder de 5u onthouden.
Traditioneel eindigde het weekend nog in select BrTC-gezelschap in een restaurant ergens langs de autosnelweg...
Ik had de 21km toch een beetje onderschat, nog steeds wat in de euforie van de Ironman. Achteraf bekeken mag ik echter best tevreden zijn en is de motivatie nog steeds aanwezig om die laatste 6 weken verder op te bouwen. Het begon alvast met een folieke. Shara had mij en Vanessa zondagavond immers getrakteerd in het restaurant voor onze steun en hulp. Als blijk van respect en solidariteit voor haar prestatie had ik haar beloofd enkele kilometers met haar in het bos te gaan lopen, maar dan op mijn sokken. Enfin, ik wist niet dat het zo'n zalig gevoel geeft om schoenloos door de modder te kleffen bij warm weer maar hoe de heldin zondag over die dikke stenen bergaf is gegaan, is mij een raadsel. De 2 wandelaars die we tegenkwamen moeten er ook iets van gedacht hebben toen ze ons op het einde beide op sokken door het slijk zagen ploeteren. Dinsdag had ik een dagje verlof en ben ik met Nicholas naar zee gefietst. Komend weekend ga ik zwemmen in de Sterke Peer trio-triatlon en individueel meedoen aan de kwart van Lommel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten