In Zeeland wordt er elke zomer een criterium georganiseerd van een vijftal zeezwemtochten tussen 3 en 7km. Vorig jaar had ik er zo al eens eentje meegedaan wat me toen zeer leuk bevallen was. De organisatie is steeds eenvoudig maar prima en de sfeer best gezellig. Er komen telkens een 100tal zwemmers op af waaronder veel lokale zwemhelden die er al jaren aan deelnemen, maar ook steeds meer triatleten.
Vorige zaterdag werd er een extralange tocht van 7km georganiseerd tussen Zoutelande en Vlissingen. Kilian had me hiervoor warm gemaakt en het leek me wel leuk als eindeseizoens-activiteit.
Ik had geen enkele ambitie voor een tijd maar wou me gewoon rustig amuseren en tussen de mensen aankomen.
Tussen de 150 deelnemers zat ook Tycho, wat prima uitkwam voor ons, want papa Jan wilde gerust met onze auto van de start naar de finish rijden tijdens de zwemtocht, zodat wij geen 7km moesten terug wandelen na de finish. Iets minder was wel dat we nogal ver geparkeerd stonden van de start en ons na de inschrijving nog moesten haasten om terug naar de wagen te gaan, wetsuit aan te trekken en tijdig aan de start te staan. Uiteindelijk hadden we nog 10 minuutjes over dus geen zorg. Een bezorgdheid die we tijdens onze wandeling naar de start echter wel hadden gekregen, was de grote aanwezigheid van kwallen op het strand. Er lag er wel eentje om de 5 meter tegen de waterlijn.
Na een korte briefing liepen we vanop het strand in het water om aan onze marathontocht te beginnen. De vaargeul lag angstwekkend dichtbij de kustlijn dus het was aanbevolen niet te ver van het strand te zwemmen. Gelukkig waren er veel begeleidende boten en kayaks voor de veiligheid.
Al vrij vlug merkte ik dat er serieuze stroming stond, en door de vrij matige wind erbovenop, was het op zijn minst woelig te noemen. Het ene moment zag ik iemand rechts van mij zwemmen, en 10 seconden later lag die 15m links van mij. Ik had dan ook enkele momenten van serieuze oriëntatieproblemen.
Kilian had me gesproken van een herkenbaar torentje op het strand ongeveer in de helft, maar toen ik dat al meende te zien na minder dan 40 minuten, was ik toch, op zijn minst gezegd, verrast. Wat me minder aangenaam verraste echter was de schijnbaar alsmaar woeliger wordende zee en, veel erger, de grote scholen kwallen onder mijn neus. Op een gegeven moment zat ik in een groepje van een 10tal zwemmers waar iedereen om de beurt de pijn zat uit te roepen van een verse kwallensteek. En dan mag je wel een wetsuit aanhebben, die beesten steken wel in handen, voeten, nek en zelfs gezicht dan.
Ik was naar zee afgezakt om me te amuseren en moet eerlijk bekennen dat ik de fun er minder en minder van begon in te zien. Toen ik dan op een gegeven moment 3 steken kreeg binnen de minuut op mijn 2 handen en 1 voet, had ik er echt genoeg van. Ik was het kotsbeu. Met een branderig gevoel in al mijn ledematen, heb ik me richting strand gewend, en de rest van de tocht gewandeld ver uit de buurt van die ellendige wezens.
Uiteindelijk was ik blijkbaar al 5,5km ver gezwommen voor ik besloot te stoppen. Ik was geen voorbeeld van volharding en doorzettingsvermogen op dat moment maar mijn filosofie na Eupen was enkel nog doen wat leuk is dit seizoen. En kwallen jagen hoort daar niet bij. Die ander mannen stonden er na de finish schoon te staan met een medaille en vooral hele klodders anti-jeuk zalf op handen, voeten en gezicht. Voor mij hoefde het niet meer. Ik begon me vooral af te vragen hoe het zat met die mannen zonder wetsuit in hun speedo-ke, mag er niet aan denken.
Na mijn leuke ervaring vorig jaar vond ik het raar dat sommige kennissen vertelden dat ze nooit nog van die zeezwemtochten meedoen. Er is ook absoluut niks mis met de organisatie en sfeer. Maar de omstandigheden die ik zaterdag meemaakte, hoeven voor mij toch ook niet meer. De meerwaarde van zo'n tocht voor mijn persoonlijke ambities is beide deze gereduceerd tot nul.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten