BK Ploegentriatlon 2021

 

spoedig meer.

Hel van Kasterlee - bad timing ...

We schrijven zaterdag 17 november. Na een deftige sportieve verderzetting sinds IM 70.3 Slovenië, begeef ik me naar Kasterlee voor een repetitie-tweeluik. Op zaterdag 3 rondjes van het fietsparcours van Hel proefdraaien, om te zien dat ik genoeg marge zou hebben op de cut-off. Op zondag dan de zware halve marathon proberen zorgeloos te voltrekken. Na dit weekend zou ik weten hoe goed ik er, 5 weken voor de Hel van Kasterlee, voorsta.

Het fietsparcours ligt het droogste dat ik al heb meegemaakt. Ik rijd met de nodige reserve de rondjes tussen de vele wandelaars aan 1u12, 1u08 en 1u05. Geen enkele reden om me zorgen te maken om gemiddeld de 1u25 op de Hel niet te halen, zelfs als het nog veel zou regenen. Ook de meer technische passages verlopen ondertussen vlekkeloos. Zondag dan aan de start van een ijskoude halve marathon. Ik voel mijn benen wel van de dag voordien (grotendeels ook door de koude). Ik vertrek met clubgenoten Glenn en Koen, en kom moe maar voldaan aan in 1u42. Gezien het zware off-road parcours zeker OK, niks meer of minder. Met een gelukkig gevoel rij ik zondag huiswaarts met vertrouwen voor de Hel. Nu juist nog een drietal weken extra volume opbouwen...

En daar loopt het mis. De volgende weken zijn een opeenvolging van privéproblemen met als 'bijzaken' nog een gebroken tand en ziekte. Ik haal amper nog 2-3 trainingsuren per week, en heb vooral mentaal een stevige klop, met als gevolg 4 kilo gewichtverlies. Ik slaag erin mijn professionele taken deftig te vervullen maar val 's avonds als een blok in slaap. Wat dan met de Hel? De rondjes zijn relatief kort dus laat ons starten en zien waar we uitkomen zeker ... Thuiszitten helpt ook niks. De week voor de hel nog snel het fietsrondje opnieuw verkend, om te ontdekken dat het al in een serieuze modderpartij was getransformeerd.

Zondag 22 december, D-Day. Begeleider Sven en Max pikken me op en we zakken af naar Kasterlee. Het heeft al weken gegoten en ook vandaag wordt een verzopen dag. Ik heb alles goed voorbereid, heb er veel zin in, en hoop vooral dat de buitenlucht mijn problemen met sinussen en luchtwegen doen verdwijnen. Om 8u klinkt het magische startschot onder de tonen van AC/DC en weg zijn we. Al heel snel vind ik een ideale haas om me rustig aan 5'10/km te laten meedrijven. Gelletjes tijdig innemen, plassen zoveel mogelijk ontwijken, en voor ik het besef, zitten de 15km er al op. Ik passeer nog even langs de kleine WC en merk dat ik al enkele minuten voorsprong heb op mijn schema. 

De eerste fietsronde is puur genieten. Ik merk al heel snel dat ik technisch en qua snelheid zeker niet moet onderdoen voor de mensen in mijn buurt. De sfeer zit goed, en enkel 1 helling blijkt te steil om op te rijden in het eerste gedeelte. Na een km of 10 zie ik Marc 100m voor me uitrijden, handig als je dezelfde fluo helm draagt. Ik besluit niks te forceren en tegen het einde van de ronde aan te pikken bij Marc. Bij hem zou ik safe zitten om ruim binnen tijd aan te komen, en we kunnen mekaar mentaal wat helpen en uit de wind zetten waar nodig. 

Mijn toenadering tot Marc loopt even vertraging op door een onnozele val aan relatief hoge snelheid langs de Nete. Geen idee waar ik achter blijf hangen, ik ken het daar immers heel goed, maar buiten even schrikken ook geen averij opgelopen. Ik voltooi mijn eerste fietsronde met een goed gevoel en extra 5 minuten tijdswinst op het schema. Sven, Max en Kevin zorgen op ware Red Bull F1 stijl voor eten, drank en het schoonmaken van de derailleur. Het parcours begint wel meer en meer modderig te worden. Benieuwd waar dat zal eindigen.

Met een kleine vertraging sluit ik alsnog aan bij Marc. Super sympathieke kerel, even bijpraten en samen verder op pad. Om de beurt even de kop pakken afhankelijk van de passages, en vrij snel richting einde ronde 2. Echter ... een kleine onoplettendheid achter de camping en ik kapseis volledig in een plas. Ik begrijp het nog niet maar ik weet wel dat ik vooral los met mijn knie op mijn stuur ben gegaan. Marc vraagt me of ik OK was. Ik bevestig dat ik niks ernstig heb, maar moet wel even de kniepijn verbijten. Gelukkig krijg ik geen kou. Ik zeg tegen Marc door te rijden, ik kom dadelijk wel. De volgende 10 minuten focus ik even op de weg, gelukkig volgde er een stuk asfalt. De pijn in de knie trekt weg, al merk ik wel dat er wat bloed door mijn broek komt. Erger is het feit dat ik plots snelheid lijk te missen. De pitstop verloopt nog prima, en ik blijf nog steeds ruim reserve te hebben. Op naar ronde 3. Ondertussen regent het al opgaves met valpartijen, materiaalpech en ziektes...

Bij de eerste klim in ronde 3 voel ik dat ik nog amper boven geraak. Ik krijg de fiets niet meer vooruit en een aantal atleten passeren me, die ik voordien met ruim snelheidsverschil heb voorbij gestoken. Ik blijf duwen en trekken, zie Marc nog in de verte maar de benen lijken volledig leeg te lopen. In de helft van de ronde geef ik er de brui aan, geen energie, hoesten, en ook mentaal geen verhaal meer na de afgelopen 5 weken. 

Ik rij terug naar sporthal, waar Kevin en Max voor mijn fiets zorgen en Sven me even richting douches begeleid. Daar zijn tientallen mannen me duidelijk al voor geweest. Even langs de EHBO de al bij al kleine kniewonde te laten verzorgen. Die zou me zeker niet gestopt hebben. Nadien blijkt de grote boosdoener dus toch materiaalpech te zijn. Mijn achterwiel sleept gigantisch en verklaart waarom ik niet meer vooruit geraakte. Op de koersfiets voel ik zoiets onmiddellijk maar op de MTB mis ik die ervaring toch een beetje in de modderige omstandigheden.

24 december, de knie en fiets zijn volgens mij hersteld en het is tijd om het verslag af te werken.

Zou ik zonder de pech de finish gehaald hebben? Het lopen ging lekker, ik zat comfortabel bij Marc in het wiel, en kon goed eten en drinken ondanks toch wat ademhalingsproblemen. Ik zou de 5 fietsronden binnen tijd hebben volgemaakt, dat weet ik wel zeker. Maar de voorbije maanden hebben hun sporen achtergelaten. Ik kwam in geen geval mentaal en fysiek nog in de buurt van de vorm die eigenlijk echt nodig was. En die 30 loopkilometers zouden er te veel aan zijn geweest. Op heel veel karakter zou ik er misschien geraakt zijn, ver achter Marc en co, met waarschijnlijk nood aan maanden recuperatie. Nu kan ik terugkijken op een avontuur waar ik toch veel plezier aan heb beleefd. Ik heb 4 uur stevig getraind in iets waar ik een jaar geleden een hopeloze sukkelaar in was. Volgende week pikken we draad terug op richting zomerseizoen. Ik kom ooit nog terug naar Kasterlee, zeker en vast. Ik hou een heel positieve ervaring over aan die 4 uur strijd tegen de natuurelementen.

Dikke MERCI aan Sven, Max en Kevin voor de support, world class team!

IRONMAN 70.3 Slovenië - Istrië

Voor vertrek naar Slovenië voelde ik dat, op een doorsnee parcours, een eindtijd omtrent de 5 uur zeker mogelijk was.  De conditie en snelheid zaten zeker beter dan zoveel jaren terug in Antwerpen en Bütgenbach. De verkenning van het fietsparcours met Vanessa en Raf op donderdag bracht me echter al snel op andere gedachten. Onze tocht op een rustig maar degelijk tempo duurde meer dan 3,5 uur, waarbij er op sommige hellingen geen sprake was van de benen sparen. Duwen of omvallen bleek het … Ook de tijden van vorig jaar bewezen dat slechts 10% van de atleten in mijn age group onder de 3 uur gefietst had... Ik kende natuurlijk de weersomstandigheden van toen niet, en ben ook niet zeker dat het parcours exact hetzelfde was. Maar het was zeker een indicatie. Eén doel had ik sowieso wel los van de tijd: finishen in de eerste helft van mijn leeftijdscategorie, wat me sowieso ook ruim in het eerste deel van het deelnemersveld bij de mannen zou brengen. Het zou trouwens mijn laatste optreden in M35-39 worden. Vanaf volgend jaar schuiven we weer reeksje op.

Ik startte zo goed als samen met Raf in een rolling wave principe. De Adriatische Zee lag er kalm bij, en het eerste rechte stuk ging niet super, maar ook niet slecht. Raf en ik zwommen nog geruime tijd naast elkaar. Aan het keerpunt begon ik dan te sukkelen. Er doken gekleurde boeien op die we voor de start niet hadden zien liggen, en ook de route leek niet overeen te komen met wat ik in mijn hoofd had. Neem er nog een laagstaande zon bij en een overvloed aan schuim op het water (we zwijgen even over de honderden kleine kwallen), en ik verloor een beetje het ritme. Uiteindelijk kwam ik pas na 39 minuten uit het water, 2 minuten na Raf. Nadien bleek wel dat iedereen zowat 2 minuten langer had gezwommen dan voordien, vermoedelijk door een iets langer parcours. Maar dan nog was mijn zwembeurt niet echt geweldig te noemen. Het positieve punt was dat ik heel goed uit het water kwam, niet misselijk, niet draaierig, en dus klaar om onmiddellijk vol te gaan op de fiets.

Het objectief van de fietsproef was om de 3 uur aan te vallen en tegelijk mijn benen te sparen voor een scherpe halve marathon. De eerste 30 km waren licht glooiend met amper hoogtemeters en ik had vooropgesteld hier een 36 km/u gemiddeld te rijden. Ik liet me niet verleiden door een tiental hardrijders dat me voorbij vloog, en sloeg prima in mijn objectief. Dan volgde een eerste verschrikkelijk muurtje dat een langere klim van om en bij de 10 km inleidde. Op de klim begon ik al terug heel wat zieltjes in te halen die zich vergaloppeerd hadden in het eerste deel, parcourskennis en ervaring zeker … Olivier Godfroid kruiste me in zijn afdaling maar nam nog de tijd om zijn hand op te steken, hij zou als 5e overall de wisselzone binnenfietsen en later een ticket voor het WK pakken. Vlak voor de top kwam ik ook bij Raf, die duidelijk alles onder controle had. Op de top van de klim was mijn gemiddelde gedaald van 36 naar 28 km/u. In de afdaling heb ik me dan, tegen mijn natuurlijke aard in, eens volledig laten gaan. Volle bak naar beneden, rakelings langs een nest andere atleten, om dan voorbij gestoken te worden door … een frêle Duitse dame op een roze fiets. Die had er duidelijk verstand van, en dé perfecte parcourskennis. Een meter of 20 achter haar ben ik mee naar beneden gestoven. Beneden (km 50 ongeveer) zat ik terug boven de 30 km/u gemiddeld. Ik bedankte de dame voor haar uitstekende pilotage en begon aan de tweede lange klim. Mijn benen leken altijd beter te worden, ondanks het missen van een drinkbus. Ondertussen begonnen meer en meer andere atleten duidelijk op hun adem te trappen. Na de tweede klim volgde nog een verschrikkelijk steile uitloper maar ik was duidelijk gelanceerd. Het gemiddelde was terug danig gezakt, maar nu kwam de grote kamikaze afdaling. Slalommen tussen putdeksels en ander deelnemers, die ene scherpe bocht niet missen, en dan weer zo’n 2 steile muurtjes op. Mijn Garmin gaf een maximum snelheid van 70,1 km/u aan. Het leek enkel nog vlotter te gaan, ik had het fietsen duidelijk goed ingedeeld (dankzij de verkenning). Ik fietste de laatste 15 km nog aan 37km/u en dook met een relatief scherpe en geslaagde 2u54 de wisselzone in. De tegenvallende positie na het zwemmen (77e op 180 in age group) was hierbij goedgemaakt.

Het lopen bestond uit 1 relatief saaie lus van 9 km rond Koper en dan een prachtig stuk van 12 km langs de kust, naar en rond Isola, en terug. Net zoals in Hoorn en Viersel had ik onmiddellijk goeie benen. De eerste 5 km gingen vlot onder de 4min45 per km. Dan begon mijn maag na een bevoorrading plots wat te protesteren. Het bekertje sportdrank van de organisatie was misschien geen super idee. Ik had tot op dit punt immers geen enkel probleem gehad met mijn eigen Hiddit gelletjes en drank.  Km 6-7 was hierdoor even zwaar en ik besloot ook mijn voedingsplan wat aan te passen. Geen sportdrank maar cola vanaf nu. Aan km 9 passeerde ik supporters Vanessa en Veerle, en startte ik de lus naar Isola langs de kust. Alles begon terug wat beter te lopen en mijn doel werd gezond blijven en de 12 km/u gemiddeld proberen halen.  Het stuk naar Isola was zwaar, maar werd ruimschoots goed gemaakt door de prachtige lus rond het stadje. Op de weg terug kruiste ik Raf nog en merkte ik dat veel meer mensen achter dan voor mij liepen. Ik raapte ook stap voor stap terug andere atleten op. Jammer van dat dipje tussen km 6 en 7 dat mijn gemiddelde snelheid voorgoed naar beneden had gehaald. 2 Kilometer voor de finish hoorde ik de enthousiaste speaker al. Ik kruiste Didier Godfroid nog die zichtbaar soepel aan de laatste 12 km van zijn allereerste halve triatlon begon (vermoedelijk al op de hoogte van de knalprestatie van zijn zoon). De laatste kilometer haalde ik nog alles uit de kast, wat me nog net onder de 5u30 totaaltijd deed finishen: 5u29:58, een 56e plaats op 180 M35-39 en 312e op bijna 1100 heren.

Conclusie: qua positie was ik beter geëindigd dan verhoopt (top 30% in mijn age group). De eindtijd werd vooral bepaald door de zware fietsproef die ik perfect had afgewerkt, op mijn eigen tempo en niveau. Dat kan je nooit echt vergelijken met andere wedstrijden. Het zwemmen ging echt niet goed, maar heeft me ook maximum 2-3 minuten gekost, zonder verdere schade. Qua lopen heb ik vast en zeker mijn beste loopproef ooit afgelegd (5 min/km). Enkel spijtig van het opspelen van de maag in pakweg 1/3e van de loopproef. Ik had die 4’45”/km conditioneel nog een pak langer kunnen volhouden. Anderzijds ben ik er voldoende van hersteld, dankzij ervaring, om toch nog een goede looptijd te realiseren zonder veel plaatsverlies. Als ik dit niveau opnieuw verder kan extrapoleren naar de volledige afstand, komt er een mooi jaar aan.

Met dank aan Vanessa voor de steun, clubgenoot Raf om me te vergezellen naar het verre Slovenië, en diens vrouw Veerle voor het supporteren! Ook merci aan Didier en Olivier voor het voorstel om deze prachtige wedstrijd mee te doen. Hans en Koen om het lichaam steeds terug in de haak te zetten, en Tony en co voor de uitstekende Hiddit sportvoeding. En uiteraard de BrTC vrienden.

Op weg naar Slovenië

Na het behoorlijke optreden in Viersel, is de conditie enkel nog in stijgende lijn gegaan. In Brasschaat liep ik nog 1u12 op de 10Mijl in best wel warme omstandigheden, zonder echt diep te gaan. De fietstrainingen met de club gingen harder en harder, en ook het zwemmen bleef zeer comfortabel en consistent. Het laatste weekend voor Slovenië leken de benen zelfs beter dan ooit tijdens een fietsweekendje in de Hoge Venen.

Nu is het enkel een beetje koffiedik kijken naar de weersomstandigheden en vooral het fietsparcours van de 70.3. Er wordt een nazomer voorspeld en de vraag voor mij zal vooral zijn of dit een gevoelstemperatuur van 25 of 30 graden met zich meebrengt, al dan niet met wat verkoelende wind. Het fietsparcours blijkt ook een hele kluif. Met 1290 hoogtemeters sloeg maar 10% van de deelnemers in mijn leeftijdscategorie er vorig jaar in onder de 3u te blijven op de 90km. Men vergelijkt het hier en daar met het zware parcours van Nice, al zijn de klimmen hier iets langer maar vooral toch minder steil. Dat zou de gemiddelde snelheid toch ten goede moeten komen.

Ik voel momenteel een sub 5u conditioneel mogelijk op een gemiddeld parcours, maar het profiel van het Sloveens-Italiaanse fietsparcours zal dit vast en zeker onmogelijk maken. In plaats van richting 2u30 ga ik dan maar proberen zo dicht mogelijk bij de 3u (30km/u) te komen, om een totaaltijd van om en bij 5u30 te realiseren. Hopelijk kan ik me zo toch zonder ongelukken in de eerste helft van mijn ‘afscheidnemende’ leeftijdsgroep nestelen.

Repeteren in Viersel

Na bijna een jaar inactiviteit, leverde de kwarttriatlon van Hoorn een onverwacht geslaagde prestatie op. Met de IRONMAN 70.3 van Koper, Slovenië in het vizier, wilde ik nog 1 maal repeteren in een race dichtbij huis. De kwarttriatlon van Viersel bleek hiervoor ideaal. Enkel jammer dat ik nog net als ‘oudste’ deelnemer aan de slag moest in een aparte wedstrijd voor de heren 24-39.

De temperaturen waren de dagen voordien al deftig opgelopen, en een non-wetsuit 1500m zwemproef bleek hiervan het onvermijdelijke gevolg. Ik miste de figuurlijke boot volledig bij de start maar kwam daarna nog goed in mijn lange-afstandsritme, met een bedenkelijke 31’ als resultaat. Maar ik voelde me prima en begon zonder enige vorm van fysieke klachten aan het fietsen. Iets wat ik beter niet had gedaan, was de dag voordien mijn remmen nog wat bijstellen. De ganse 40km sleepte mijn achterwiel lichtjes elke omwenteling met een kort schurend geluid als gevolg en ook wat impact op de snelheid. Maar ik liet het ook weer niet aan mijn hart komen, met een eerder matige 1u10 op 40km. De benen zaten best wel goed en ik had ook de goede positie te pakken. Zien dat ik mijn remmen nadien terug deftig afstel en dan komt dat ook weer wel goed in Slovenië. Bij de aanvang van het loopnummer was de hitte zo hoog opgelopen dat ik een heel belangrijke test wou doen. Ik wou zien of ik ook in zeer warme omstandigheden in staat zou zijn om continue 12km/u te lopen op een comfortabele manier. In Slovenië moet dat immers nog het doel zijn op de halve marathon. Er kwamen nog wat lopers voorbij maar ik hield mijn snelheid probleemloos aan, kon me goed afkoelen, en raapte stelselmatig nog wat stervende zwanen op. Uiteindelijk met een eerder bescheiden 2u34 als 94^e deelnemer aan de finish.

Gezien de hitte en wat schoonheidsfoutjes hier en daar, wat zo hoort bij een repetitie, was ik best wel tevreden. Het zwemmen was net zoals in Hoorn zeer comfortabel, op het fietsen zat zeker nog marge en ook bij het lopen haalde ik het vooropgestelde ritme zonder diep te gaan. Ik was ook zeer snel gerecupereerd na de wedstrijd, wat voor mij nooit evident bleek in zulke temperaturen. Een geslaagde repetitie voor Slovenië met nog enkele ‘lessons learned’ en paar actiepuntjes voor de aanloop naar Koper.

Gastverslag: Hans in Jönköping (bis)

Al bijna ‘traditiegetrouw’ staat er voor mij sinds 2014 elk jaar minstens 1 halve triatlon gepland. Al even traditiegetrouw ondertussen, kaap ik de week daarna even Kris zijn blog (bij nog steeds een gebrek aan een eigen blog :-))

Vorig jaar koos ik bewust voor 2 halve triatlons, maar aangezien tijdens de 2de toch een beetje de verveling toesloeg, werd er dit seizoen slechts 1 gepland. En ook wel omdat ik voor 2020 met de traditie wil breken en me wil gaan voorbereiden om een volledige Ironman tot een goed einde te brengen. 

Aangezien de wedstrijd in Zweden ons vorig jaar goed beviel, maar vooral aangezien er heel wat BrTC’ers hadden aangegeven daar ook wel te willen meedoen, besloten Kristian en ik ons ook terug in te schrijven voor de Ironman 70.3 van Jönköping. Kristian had daar trouwens nog een klein rekeningetje openstaan…

In tegenstelling tot de voorbije jaren, kende ik deze keer geen vlekkeloze voorbereiding. In februari gingen Kristian en ik na wat onnodige spielerei beiden onderuit met de mountainbike. Door de gekneusde ribben kon ik 3 weken niet echt veel lopen. Net toen die ribben mij niet meer tegenhielden, ging ik op zeer onnozele wijze onderuit met de motor, wat mijn loopschoenen nog eens 4 weken in de kast deed belanden en mijn loopconditie een uppercut bezorgde. Met een klein hartje begon ik 10 weken voor D-Day terug aan de conditie te timmeren. Het kostte me een week of 5 om terug op het niveau van begin februari te geraken, maar de laatste 5 weken kreeg ik het gevoel er klaar voor te zijn. Een gevoel dat bevestigd werd met een goede prestatie op de 1/4 Antwerp Triatlon, 3 weken voor mijn grote doel. 

Ook dit jaar vertrokken we ruim op tijd naar Zweden om nog te nodige verkenningen te kunnen doen en relaxt naar de start te kunnen toeleven. Waar het vorig jaar soms te warm was om buiten te kunnen zitten, was het nu vaak te koud om gezellig buiten te zitten, dus de voorbereidingen liepen wel iets anders. Gesprekken gingen vaak over het voorspelde weer op wedstrijddag en hoe iedereen zich daar op zou kleden. Ik had redelijk snel mijn eigen plan van aanpak klaar en probeerde begripvol te luisteren naar de rest en bij te staan met raad of advies waar nodig. Eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat het naarmate wedstrijddag vorderde soms toch lastiger werd om daar rustig onder te blijven. Mijn oprechte excuses aan eenieder die mij een asshole vond op dat moment 😊. 

Mijn optimisme van de dagen voor de race kreeg echter ook even een knauw toen we tijdens het aantrekken van onze wetsuit en in de line-up voor de start van het zwemmen nog een koude regenbui over onze hoofden kregen. Maar: het plan lag klaar, het moest enkel uitgevoerd worden. Ik koos ervoor om samen met Jan te starten. Ik wist dat, wanneer Jan met een wetsuit mag zwemmen, hij normaal gezien mijn tempo zou kunnen volgen en aangezien Els (mijn vrouw) persoonlijk zijn wetsuit mee naar Zweden had genomen, was ik ook zeker dat hij er een ging aan hebben. We vertrokken uiteindelijk met 4 seconden verschil, maar na 200m zag ik Jan naast mij liggen. Na de boei verloor ik hem uit het oog, maar de sloeber lag enkele meters verder weg en bleef me mooi gezelschap houden. We liepen uiteindelijk samen het lange stuk naar de wisselzone. De tijd was niet geweldig, maar aangezien ik al heel het seizoen een beetje sukkel met mijn open-water zwemmen, ook zeker een tijd om niet ontevreden mee te zijn. 

Ik koos ervoor om uiteindelijk toch geen armstukken aan te trekken, aangezien tijdens het zwemmen de eerste keer de zon tevoorschijn kwam. Het zorgde ervoor dat Jan bijna van zijn fiets viel toen hij me in de klim voorbij reed en tot de constatatie kwam dat ik effectief gewoon in mijn trisuit aan het fietsen was. Op een paar regendruppels na, bleef het echter droog tijdens het fietsen en naarmate de 90k vorderden, kreeg ik het aangenaam warm. Er stond een stevige noordenwind op het parcours, wat het voor mij wel zwaarder maakte dan vorig jaar. Na een heel stuk zijwind, kregen we uiteindelijk de wind vanachter en kon ik tijd beginnen goedmaken op m’n schema. Tegen dan had ik al lang gevoeld dat sneller fietsen dan vorig jaar er niet inzat, maar met 2u46 in toch zwaardere omstandigheden mag ik ook over het fietsen niet ontevreden zijn. 

Na in Almere vorig jaar 1u45 gelopen te hebben op de halve marathon, vertrok ik uit de wisselzone met het plan om dat ook in Zweden even te herhalen. Met de woorden van broer Wouter in gedachten (Dat lopen is een mentaal iets bij jullie… Vertrek gewoon aan 5’/km en je zie maar waar je uitkomt), begon ik dus aan 5’/km. De eerste ronde ging dat al bij al vlot en na 10km kwam ik net boven de 50’ door. Maar toen begonnen de benen te protesteren. Na de laatste passage aan ‘de fontein’, voelde ik dat het nog een zware ronde zou worden. Ik probeerde wat ik kon, maar moest het tempo laten zakken. En dan verandert je loophorloge van je beste vriend en je motivator in een duiveltje dat je in een mentaal moeras trekt… De laatste 5km waren aftellen van kilometer naar kilometer. Op 2k van het einde kwam ik Els tegen en informeerde ik even waar Kristian zat. Hij was toen al gefinisht in 5u16. Ik wist toen al dat ik een jaar van trashtalk tegemoet ging, want ik zou dik meer dan 40” aan mijn broek krijgen. 

Ik kwam uiteindelijk behoorlijk teleurgesteld over de finish. Teleurstelling die iedereen wel zal gemerkt hebben. Maar vooral, teleurstelling die achteraf behoorlijk onterecht blijkt te zijn. Ik finishte als 546ste van meer dan 2200 atleten, dus bij het eerste kwart. Ik liep een halve marathon (in een halve triatlon) aan meer dan 11 km/u. Ik had met een goed gevoel gezwommen, met een goed gevoel gefietst en eigenlijk van mijn wedstrijd genoten. En toch liet ik dat in eerste instantie vergallen door mijn teleurstelling. Vooral omdat ik niet tevreden was met mijn lopen. Maar als iemand mij eind april had verteld dat ik in Zweden 5’22/km zou lopen, dan had ik direct getekend. De waarheid is dat de conditie er nog niet was om 1u45 te lopen op de halve marathon. 

Er gaat een wijsheid in het triatlonmilieu dat je uit elke wedstrijd iets leert. Ik leerde vooral dat je prestatie op de dag zelf het niet waard is om je plezier van je finish te laten vergallen. Als je over de finish van een triatlon loopt, dan moet je daar ten volle van genieten. Want zoals een wijze coach vaak zegt: een triatlon doen is niet alleen zo hard mogelijk zwemmen, fietsen en lopen. Het is alles wat je tijdens je trainingen geleerd hebt toepassen, zodat je aan de finish geraakt. En op voorhand eerlijk zijn met jezelf, dat helpt ook wel…

Om het niet in het verslag verloren te laten gaan en ‘onze kleine’ zijn moment de gloire te gunnen: hij heeft me dus wel degelijk geklopt en wel met 8 minuten (en 2 seconden). 482 seconden. 442 meer dan dat ik hem geklopt had. Maar ik kan jullie nu al vertellen: het is volgens mij oneindig veel leuker om met 40 seconden te winnen, dan met 8 minuten… 

Volgend jaar zal er alleszins geen rematch komen. Na wat getwijfel vlak na mijn finish (ik voelde me op dat moment echt niet in staat tot iets anders), heb ik toch besloten om ‘Project Klagenfurt 2020’ niet alleen te bespreken, maar het ook werkelijk te doen. Volgend jaar dus geen halve voor mij, maar de eerste keer een Ironman 140.6… En geloof mij: daar gaat ‘Mister 842 Seconds’ keihard aan de zijlijn staan supporteren hoor! 

Traditioneel sluiten we ook af en met een dankwoordje... Bedankt coach Vanes voor de fijne trainingsschema's en op mij ook nu weer op tijd race-klaar te krijgen ondanks al mijn andere niet-triatlonplannen. Dank aan de BrTC-mannen en -vrouwen voor de sfeer ter plaatse. Dank aan mijn broers voor de fijne pre-race week. Ik denk dat wij ondertussen perfect weten wat we nodig hebben in zo'n week... En uiteraard dank aan mijn vrouw en kindjes om mij de mogelijkheid te geven te doen wat ik graag doen en mij daar 100% in te steunen...

Breek de stilte - Ironman 5i50 Hoorn

Dit weekend besloot Groen-boegbeeld Kristof Calvo de stilte na de verkiezingen te doorbreken. Ik had persoonlijk deze man anders best nog wat rust gegund. Enfin, naar het illustere voorbeeld van Kristof, wordt het maar eens tijd dat ik de 9 maanden stilte op de blog ook doorbreek.

Waar waren we gebleven, juist de Ironman 70.3 van Lanzarote in oktober 2018. Door de waanzinnig drukke professionele periode sinds augustus 2018, heb ik niet meer de tijd genomen om nog een deftig verslag van die wedstrijd te compileren. Op zich een beetje jammer want uiteindelijk was ik best tevreden van al de aspecten van mijn race, met een aardige eindtijd als resultaat. Vanessa liep nog een eind van me weg tijdens de loopproef (met een ticket WK als gevolg) maar ik hield toch stand tegen de genaamde Van Meel P. en kon ook Kevin onderweg nog aanmoedigen naar een knappe finish.

Na Lanzarote is 99% van mijn tijd inclusief weekends in het werk gekropen. Absoluut voldoenend dus ik heb er geen spijt van. Toen de omstandigheden in het bedrijf echter wat begonnen veranderen voorjaar 2019, ben ik ook terug meer gaan sporten. Met een voorbereiding van 4 weken heb ik nog deelgenomen aan de marathon van Antwerpen. De eerste 32km gingen nog supervlot, maar je moet ook met je voeding bezig zijn ipv tegen iedereen te sjauwelen natuurlijk, dus werd het nog een lange strijd. Maar ik was vooral content dat ik terug aan het sporten was.

In juni dan toch eindelijk een dikke week vakantie en gaan fietsen en lopen in Spanje. Ik besloot me nog in te schrijven voor de Ironman 70.3 van Slovenië in september en trok dan ook maar terug naar het zwembad. Dankzij sponsor Hiddit en wat overtuigingskracht van Steve, stond ik gisteren als eerste testje aan de start van Ironman 5i50 (kwarttriatlon) in Hoorn, West-Friesland.

Al heel snel na aankomst bleek het hier om een zeer idyllisch havenstadje aan het Markermeer te gaan met een zeer professionele organisatie. Steve en ik stonden naast elkaar in de wisselzone te midden van een 800-tal hoofdzakelijk Nederlandse sportievelingen. Ook ons supporterslegioen was zeer talrijk aanwezig... Nathalie, bedankt!

Hoog waren onze verwachtingen dat een kanonschot van het Middeleeuws schip voor de kust de rolling wave start om 13u zou inluiden. Het werd echter een flauw fluitje van de referee... Elke 5 seconden vertrok een groepje zwemmers voor de 1500m in het brakke water. Het meest merkwaardige hieraan was vooral het feit dat we de eerste 150m konden blijven stappen tot onze knieën in het water. Natuurlijk moest ik toch over die ene steen struikelen en al plat op mijn gezicht gaan na 50m. Een verwonderde blik van aquajogger Steve naast mij, maar al bij al heb ik de rug letterlijk snel gerecht. Er blijken echter wel beelden van te zijn ...

De eerste honderden meters nadien heb ik vooral wat gezwalpt, maar nadien toch in de goede stroom terecht gekomen en na 28 minuten het water verlaten. Ik was content na 8 zwemloze maanden en slechts een 4-tal zwemtrainingen. In de wisselzone even terug mijn wisselzak moeten zoeken maar al bij al snel weg voor 40 km langs de dijken en polders van West-Friesland. Hans had me vorige week nog geadviseerd mijn zadel een cm of 2 vooruit te zetten en dit heeft me geen windeieren gelegd. 40 kilometers heb ik vrolijk in de beugels door de wind gekliefd, steeds met een beetje reserve. Ik jaagde de concullega's zo hard op dat eentje zelfs spontaan de kant in reed om me door te laten. Toch sympathieke gasten die Hollanders! Ik reed uiteindelijk binnen met een gemiddelde van 34,5km/u. Er waren wel best wat mensen me gepasseerd maar ik wou vooral de nieuwe fietsconfiguratie goed testen en ook eens kijken hoe hard ik nog zou lopen in mijn eerste deftige race sinds lang. Ik zou al die gasten wel terug pakken...

De wissel ging wel hool vlot voor mijn doen en ik al na de eerste stappen voelde ik dat het goed zat. Een schitterend loopparcours door de dorpskern, de natuur en langs de haven met overal veel lokale supporters. Mijn tempo stokte niet en ik bleef de mensen maar oprapen tijdens de 2 rondjes van 5km. Uiteindelijk zou ik 40 plaatsen inhalen tijdens het lopen en als 145e man arriveren, 26e op 80 in mijn age group, na 2u29. Ook Steve liep nog geweldig goed en kwam 20 minuutjes later binnen.

Het lijkt alsof we terug vertrokken zijn. Volgende week vakantie en dan vooral wat extra kilometers met de TT doen. Foto's volgen nog.