We schrijven zaterdag 17 november. Na een deftige sportieve verderzetting sinds IM 70.3 Slovenië, begeef ik me naar Kasterlee voor een repetitie-tweeluik. Op zaterdag 3 rondjes van het fietsparcours van Hel proefdraaien, om te zien dat ik genoeg marge zou hebben op de cut-off. Op zondag dan de zware halve marathon proberen zorgeloos te voltrekken. Na dit weekend zou ik weten hoe goed ik er, 5 weken voor de Hel van Kasterlee, voorsta.
Het fietsparcours ligt het droogste dat ik al heb meegemaakt. Ik rijd met de nodige reserve de rondjes tussen de vele wandelaars aan 1u12, 1u08 en 1u05. Geen enkele reden om me zorgen te maken om gemiddeld de 1u25 op de Hel niet te halen, zelfs als het nog veel zou regenen. Ook de meer technische passages verlopen ondertussen vlekkeloos. Zondag dan aan de start van een ijskoude halve marathon. Ik voel mijn benen wel van de dag voordien (grotendeels ook door de koude). Ik vertrek met clubgenoten Glenn en Koen, en kom moe maar voldaan aan in 1u42. Gezien het zware off-road parcours zeker OK, niks meer of minder. Met een gelukkig gevoel rij ik zondag huiswaarts met vertrouwen voor de Hel. Nu juist nog een drietal weken extra volume opbouwen...
En daar loopt het mis. De volgende weken zijn een opeenvolging van privéproblemen met als 'bijzaken' nog een gebroken tand en ziekte. Ik haal amper nog 2-3 trainingsuren per week, en heb vooral mentaal een stevige klop, met als gevolg 4 kilo gewichtverlies. Ik slaag erin mijn professionele taken deftig te vervullen maar val 's avonds als een blok in slaap. Wat dan met de Hel? De rondjes zijn relatief kort dus laat ons starten en zien waar we uitkomen zeker ... Thuiszitten helpt ook niks. De week voor de hel nog snel het fietsrondje opnieuw verkend, om te ontdekken dat het al in een serieuze modderpartij was getransformeerd.
Zondag 22 december, D-Day. Begeleider Sven en Max pikken me op en we zakken af naar Kasterlee. Het heeft al weken gegoten en ook vandaag wordt een verzopen dag. Ik heb alles goed voorbereid, heb er veel zin in, en hoop vooral dat de buitenlucht mijn problemen met sinussen en luchtwegen doen verdwijnen. Om 8u klinkt het magische startschot onder de tonen van AC/DC en weg zijn we. Al heel snel vind ik een ideale haas om me rustig aan 5'10/km te laten meedrijven. Gelletjes tijdig innemen, plassen zoveel mogelijk ontwijken, en voor ik het besef, zitten de 15km er al op. Ik passeer nog even langs de kleine WC en merk dat ik al enkele minuten voorsprong heb op mijn schema.
De eerste fietsronde is puur genieten. Ik merk al heel snel dat ik technisch en qua snelheid zeker niet moet onderdoen voor de mensen in mijn buurt. De sfeer zit goed, en enkel 1 helling blijkt te steil om op te rijden in het eerste gedeelte. Na een km of 10 zie ik Marc 100m voor me uitrijden, handig als je dezelfde fluo helm draagt. Ik besluit niks te forceren en tegen het einde van de ronde aan te pikken bij Marc. Bij hem zou ik safe zitten om ruim binnen tijd aan te komen, en we kunnen mekaar mentaal wat helpen en uit de wind zetten waar nodig.
Mijn toenadering tot Marc loopt even vertraging op door een onnozele val aan relatief hoge snelheid langs de Nete. Geen idee waar ik achter blijf hangen, ik ken het daar immers heel goed, maar buiten even schrikken ook geen averij opgelopen. Ik voltooi mijn eerste fietsronde met een goed gevoel en extra 5 minuten tijdswinst op het schema. Sven, Max en Kevin zorgen op ware Red Bull F1 stijl voor eten, drank en het schoonmaken van de derailleur. Het parcours begint wel meer en meer modderig te worden. Benieuwd waar dat zal eindigen.
Met een kleine vertraging sluit ik alsnog aan bij Marc. Super sympathieke kerel, even bijpraten en samen verder op pad. Om de beurt even de kop pakken afhankelijk van de passages, en vrij snel richting einde ronde 2. Echter ... een kleine onoplettendheid achter de camping en ik kapseis volledig in een plas. Ik begrijp het nog niet maar ik weet wel dat ik vooral los met mijn knie op mijn stuur ben gegaan. Marc vraagt me of ik OK was. Ik bevestig dat ik niks ernstig heb, maar moet wel even de kniepijn verbijten. Gelukkig krijg ik geen kou. Ik zeg tegen Marc door te rijden, ik kom dadelijk wel. De volgende 10 minuten focus ik even op de weg, gelukkig volgde er een stuk asfalt. De pijn in de knie trekt weg, al merk ik wel dat er wat bloed door mijn broek komt. Erger is het feit dat ik plots snelheid lijk te missen. De pitstop verloopt nog prima, en ik blijf nog steeds ruim reserve te hebben. Op naar ronde 3. Ondertussen regent het al opgaves met valpartijen, materiaalpech en ziektes...
Bij de eerste klim in ronde 3 voel ik dat ik nog amper boven geraak. Ik krijg de fiets niet meer vooruit en een aantal atleten passeren me, die ik voordien met ruim snelheidsverschil heb voorbij gestoken. Ik blijf duwen en trekken, zie Marc nog in de verte maar de benen lijken volledig leeg te lopen. In de helft van de ronde geef ik er de brui aan, geen energie, hoesten, en ook mentaal geen verhaal meer na de afgelopen 5 weken.
Ik rij terug naar sporthal, waar Kevin en Max voor mijn fiets zorgen en Sven me even richting douches begeleid. Daar zijn tientallen mannen me duidelijk al voor geweest. Even langs de EHBO de al bij al kleine kniewonde te laten verzorgen. Die zou me zeker niet gestopt hebben. Nadien blijkt de grote boosdoener dus toch materiaalpech te zijn. Mijn achterwiel sleept gigantisch en verklaart waarom ik niet meer vooruit geraakte. Op de koersfiets voel ik zoiets onmiddellijk maar op de MTB mis ik die ervaring toch een beetje in de modderige omstandigheden.
24 december, de knie en fiets zijn volgens mij hersteld en het is tijd om het verslag af te werken.
Zou ik zonder de pech de finish gehaald hebben? Het lopen ging lekker, ik zat comfortabel bij Marc in het wiel, en kon goed eten en drinken ondanks toch wat ademhalingsproblemen. Ik zou de 5 fietsronden binnen tijd hebben volgemaakt, dat weet ik wel zeker. Maar de voorbije maanden hebben hun sporen achtergelaten. Ik kwam in geen geval mentaal en fysiek nog in de buurt van de vorm die eigenlijk echt nodig was. En die 30 loopkilometers zouden er te veel aan zijn geweest. Op heel veel karakter zou ik er misschien geraakt zijn, ver achter Marc en co, met waarschijnlijk nood aan maanden recuperatie. Nu kan ik terugkijken op een avontuur waar ik toch veel plezier aan heb beleefd. Ik heb 4 uur stevig getraind in iets waar ik een jaar geleden een hopeloze sukkelaar in was. Volgende week pikken we draad terug op richting zomerseizoen. Ik kom ooit nog terug naar Kasterlee, zeker en vast. Ik hou een heel positieve ervaring over aan die 4 uur strijd tegen de natuurelementen.
Dikke MERCI aan Sven, Max en Kevin voor de support, world class team!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten