Parcoursverkenning Eupen (incl filmpjes)

Zondag zijn we met enkele BrTC-ers het fietsparcours van de triatlon Eupen gaan verkennen. Ondanks dat ik het parcours reeds goed kende van de vorige jaren, is het toch onderhevig aan de weersomstandigheden en natuurelementen, en op een jaar kan er veel veranderen. En de organisatoren zullen nog werk hebben deze week om takken, boomstammen en andere hindernissen op te ruimen.

Voor de thuisblijvers heb ik het rondje opgenomen met de GoPro en beschikbaar gesteld op YouTube (in 3 delen):
http://www.youtube.com/watch?v=8sZrr4TRMzI
http://www.youtube.com/watch?v=N_Cpn5hYTvA
http://www.youtube.com/watch?v=2gmvlVKID-0

Hageland Powertriatlon - Zo moet een gebakken cervela zich voelen

In de voorbereiding op mijn triatlonsluitstuk van dit seizoen in Eupen, had ik me nog ingeschreven voor de ongebruikelijke 1/3 afstand in Aarschot. In een overigens prachtige organisatie en omgeving, dienden we 2050m te zwemmen, 60km te fietsen en 15km te lopen. BrTC was vertegenwoordigd door het onnavolgbare quintet met mezelf, Steve, Ivan, Paul en Wouter. Plezier maken, gingen we zeker doen, al was de sfeer iets meer bedrukt toen ze weer een dikke 35 graden voorspelden in de namiddag. Als ik ergens niet tegen kan, is het wel zulke ondraaglijke hitte...

Om 12u stond iedereen (zonder wetsuit) klaar aan de plas van Rotselaar voor de start, tot die met 10 minuten werd uitgesteld omdat enkele atleten te laat arriveerden (we noemen geen namen Steve) en de sympathieke referees toch iedereen wilden laten starten. Dus met enige vertraging het water in voor 3 rondjes met telkens een strand-exit. Ik moet zeggen dat het ongelofelijk deugd deed zonder wetsuit in dat warme water (25,5gr) te zwemmen. Ik voelde me super en zwom echt lekker. In de laatste ronde zat ik aan kop van een grote groep en kon ik nog een gat dichten op de staart van een groepje voor ons. Tijdens de wissel heb ik, aangemoedigd door de familie Neel, de tijd genomen om me nog goed in te smeren tegen de zonnebrand, waardoor ik toch wel een paar minuutjes heb prijs gegeven. Uiteindelijk zat ik 42 minuten na de start op mijn fiets. Ik schat dat ik 36 minuten effectief heb gezwommen en de rest heb gebruikt tijdens de strand-exit en de wissel.

Het fietsen begon weer zoals de laatste maanden. Ik had een goede snelheid maar wederom niet dat tikkeltje kracht van de vorige zomers. Mensen die ik vroeger voorbij schoot, haalde ik nu met moeite in en op de hellingen wou de grote molen niet meer rond. De aanloopstrook van 12km richting Aarschot ging prima, de 3 lokale rondes van 16km nadien iets minder. Het parcours was overigens wel zeer mooi met als hoogtepunten 2 stevige klimmen en, in deze omstandigheden, een bevoorrading met natte sponsjes. Mijn tempo was al bij al wel OK zonder meer en in de laatste ronde kon ik collega BrTC-er Paul nog een ronde aansmeren, vooral dankzij het grote verschil in het zwemmen natuurlijk. Uiteindelijk heb ik 1u51 gefietst in de hitte op dit geaccidenteerd parcours. Voor mijn mogelijkheden gene vette maar gezien de omstandigheden en mijn stilaan uitgaande kaars dit jaar, ga ik niet klagen. Ik lag nog steeds op kop van de BrTC-bende.

Eens in de wisselzone voelde ik dat het zwaar ging worden. We dienden nog 3 ronden van 5km te lopen in een verschrikkelijke hitte op een sterk hellend parcours met als hoogtepunt een asfaltklim van meer dan 15%. Ik wilde vooral finishen zonder ziek te worden en besloot het heel rustig aan te doen, en telkens tijd te nemen aan elke (overigens prima georganiseerde) bevoorrading. In de 2e ronde sloot Ivan bij me aan en moesten we mekaar motiveren om niet te stoppen door de hitte. We voelden ons nog wel OK maar ons tempo was al zo dramatisch gezakt dat we er soms het nut niet meer van inzagen. Uiteindelijk motiveerden we mekaar toch om door te gaan en liet ik Ivan rustig van me weg lopen. We noteerden toen een temperatuur van 37 graden Celsius. Ook Paul kwam me gezwind voorbij maar lag nog een ronde achter en moest daarna ook noodgedwongen het tempo laten zakken. 

Na een ietwat beschamende loop van meer dan 1u30 kwam ik aan de finish met een totaaltijd van 4u10, een half uur trager dan mijn normale fysieke mogelijkheden, maar ik had de warmte toch min of meer overwonnen en mijn gezondheid bewaard. Ivan was al een kleine 10 minuten aangekomen en we hebben totaal uitgeput onze collega's opgewacht. Wouter had Paul nog knap afgehouden en het was vooral Steve die zijn spreekwoordelijke peren had gezien en zelfs 45minuten op mij moest prijs geven. Maar uiteindelijk was iedereen tevreden over de geleverde prestaties in deze extreme condities.

Een half uurtje na de finish enigszins bekomen, ben ik naar de wisselzone getrokken om mijn fiets en andere materiaal op te pikken, en rustig op mijn sokken richting auto getrokken, nog getuige zijnde van een atleet die met de ziekenwagen werd opgepikt ... Samen met Ivan nog even gaan douchen en dan nog naar Kapelle-op-den-Bos gaan supporteren voor de andere BrTC-ers met als hoofdvogel een 2e plaats voor Vanessa ... wat een dag.

Toch nog even vermelden dat de wedstrijd in Aarschot qua parcours en organisatie een absolute aanrader is. De weersomstandigheden maakten er enkel een uiterst zware editie van dit jaar.

Allergische Rinitis

Het lijkt een jaarlijks terugkomend fenomeen. Vorig jaar ben ik na een aanhoudend verstopte neus en andere fysieke klachten naar een neus, keel en oorarts moeten stappen. Toen was er een kuur van meer dan maand nodig met stevige medicijnen om me van mijn problemen af te helpen. Het wedstrijdseizoen ging dan ook compleet de mist in tot aan het BK in Bütgenbach.

Dit jaar begonnen de problemen later aangezien ook het pollenseizoen later aanving door de lange winter. Opnieuw een volledig verstopte neus na een openwatertraining en dagenlang niks aan te doen. Ik heb dan even het zwembad en de zwemplas vermeden en elke dag stevig de neus gespoeld met zoutoplossing. Het lijkt alsof ik een nieuwe afspraak met de specialist en medicijnkuur ga kunnen vermijden. Het linkerneusgat is nu al enkele dagen terug open en het rechter begint zich langzaamaan te herstellen. Woensdag zal ik alvast eens proberen zwemmen met neusknijper en zo snel mogelijk uit de buurt van de planten naast de plas vertrekken.

Sinds zondag gaan de trainingen ook terug vlot zonder hoofdpijn en kortademigheid en de wedstrijd in Aarschot zondag zal wel lukken. Maandag ga ik van een dagje verlof genieten aan zee. Hoe tevreden ik ook ben dat het mooi weer is, voor mijn astma en aanverwante ongemakken is het momenteel niet ideaal.

Rinitis (rhinitis) is de aanduiding voor aandoeningen van de neus, zoals een geïrriteerde of ontstoken neus. De symptomen zijn een loopneus, niezen, een verstopte neus en verder geïrriteerde oren, ogen en keel. Allergische rinitis is verwant aan astma en komt vaak samen met astma voor. Het is een chronische of acute ontsteking van het neusslijmvlies, die veroorzaakt wordt door een virus, bacterie, door een parasiet of door een oorzaak van buiten af. Deze ontsteking zorgt voor de genoemde symptomen.

BrTC goes Klagenfurt

Dankzij Luc Verwaest moest ik me geen zorgen maken voor een plaatsje in de Ironman van Klagenfurt volgend jaar. Ook Anneke en Luk hadden een correspondent in Karinthië en stonden reeds zonder zorgen op de deelnemerslijst alvorens de massa-inschrijving via het internet startte, vorige maandag om middernacht.

Achteraf bleken ook de andere BrTC-ers geen problemen te hebben en zakken we volgend jaar uiteindelijk met 7 af naar Klagenfurt. Wel dient gezegd te worden dat de wedstrijd was uitverkocht binnen de 12 uur, ongelofelijk... Ikzelf, Luk en Mike gaan voor onze tweede IronMan (Mike zelfs voor 3e volledige triatlon); Anneke, Jethro, Olivier en Bert zullen hun eerste avontuur tegemoet gaan.

Vooral voor Bert wordt het ook een specialleke omdat hij zich al jaren inzet voor nierkankeronderzoek en ik van onze uitstap naar Klagenfurt zou willen gebruik maken om met onze delegatie extra centen in te zamelen voor het kankerfonds. Hopelijk snel meer informatie hierover maar alvast fijn dat we Bert overtuigd hebben!

Op naar de volgende!

Nieuwe Plannen

De toekomstplannen beginnen stilaan vorm te krijgen.

Dit weekend zijn we in Nice gaan supporteren voor collega BrTC-er Peter die er zijn eerste IronMan op schitterende wijze overwon (11u00min). De sfeer was er super maar voor mezelf ben ik blij dat ik voor Lanzarote gekozen heb. Dat eiland heeft me gebeten en de kans is dan ook groot dat we er in 2014 terug 1 of 2 maal naartoe gaan, bijvoorbeeld voor de 70.3 met Vanessa.

Alvorens ikzelf wil terugkeren voor de volledige IronMan van Lanzarote, wil ik er toch minstens één andere doen. Nice is een mooi parcours maar ik voel persoonlijk meer voor Klagenfurt, wat qua timing ook mooi uitkomt eind juni. Bovendien zijn er nog een handvol BrTC-ers die in 2014 mee richting Oostenrijk zouden afzakken als deelnemer of supporter. Dat moet voor een onvergetelijke sfeer zorgen.

De inschrijving van Klagenfurt is een uitdaging, aangezien je volgende maandag om middernacht samen met nog duizenden anderen moet proberen online te registreren. Gelukkig is er een gemakkelijkere weg door je eerder op die dag te laten inschrijven ter plaatse, bijvoorbeeld door iemand die dit jaar meedoet. Ik heb het geluk dat Luc, de broer van Vanessa haar baas, dit jaar deelneemt en me met plezier wil inschrijven. Nog even afwachten dus maar het ziet er alvast goed uit voor ons IronMan doel in 2014.

Het vervolg van het huidige seizoen ligt ondertussen ook vast. Hetgeen ik het meeste naar uitkijk als prestatie is de marathon van Nice naar Cannes op 10 november, waar ik en Leen individueel zullen deelnemen. Vanessa en Anna zullen er de BrTC-kleuren verdedigen in de duo-wedstrijd. Deze zomer is er nog het BK halve triatlon in Eupen waar we met wel 20 BrTC-ers een weekend naartoe trekken. Als voorbereiding op die wedstrijd doe ik zelf op 21 juli nog de 1/3 triatlon van Aarschot mee, op een niet te onderschatten parcours.

Hoewel we niks gehoord hebben van de organisatie, is de kans 99% dat de TriStar van Monaco op 1 september niet zal plaatsvinden. Dat wil dus zeggen dat we na Eupen vol voor de marathon gaan.

Sprinttriatlon Retie

De 4 weken die nu gepasseerd zijn na de IronMan van Lanzarote, zijn wat wisselvallig te noemen qua prestaties op training maar vooral qua goesting om er in te vliegen. Vooral de laatste week had ik niet veel zin in trainen, en dus kwam het goed uit dat ik me nog had ingeschreven voor de sprinttriatlon van Retie. Zonder stress een dik uur volle bak proberen gaan, zonder te veel te moeten nadenken over doseren, eten en drinken. Natuurlijk waren de ambities niet te hoog gesteld omdat ik absoluut geen deftige snelheid heb na al die lange trainingen in die barslechte winter. Mijn doel was vooral de 3 andere BrTC-ers voor te blijven. Ivan, Peter en Kenneth deden er immers hun allereerste individuele triatlon mee.

Ik denk dat er een kleine 200 deelnemers waren voor de 500m zwemmen, 42km fietsen en 5km lopen. Ik vertrok vrij ver naar voor in het smalle kanaal en begon mijn draai te vinden toen .... ik al aan het trapje was om er uit te komen. Resultaat, een dikke 8 minuten en bij de eerste 45 zwemmers uit het water. Toen ik in de wisselzone met de fiets in de hand vertrok, kwam Ivan al aangelopen in zijn wetsuit. Hij was duidelijk de gevaarlijkste van de 3 ...

Het fietsen ging zoals verwacht, een degelijke snelheid, maar niks extra kracht of snelheid om vele tegenstanders in te halen. Ik zal dan ook 'amper' 36km/u gereden hebben. Elke keer ik een tandje bij wou steken, wou het lichaam niet mee. Een combinatie vermoeidheid en gebrek aan intensieve trainingen vermoed ik (vooral dat laatste).

Dankzij de uitstekende basisconditie verliep de wissel vlot en vertrok ik terug fris voor de loopkilometers, rond de 50e plaats. Bij het buiten lopen van de wisselzone stak ik Monique voorbij, die na een prima zwem- en fietsproef (10min voor ons gestart) last kreeg van steken. Ik haalde snel enkele typische fietsers in maar het fenomeen herhaalde zich daarna: een prima snelheid en geen conditionele zorgen, maar een tandje bijsteken, no way. Op een lang recht waar we mekaar kruisten, zag ik de hele BrTC-delegatie aan de overkant. Ivan op een 500m achterstand en Peter en Kenneth daar nog een kleine kilometer achter. Ongelukkige Monique had te veel last van de maag en moest stappen...

Ik heb een deftige snelheid kunnen aanhouden waardoor ik als 50e aankwam na 1u16. Als ik wat meer op snelheid train, krijg ik daar makkelijk 4-5 minuten af maar dat zat er niet in. Ivan kwam als 4e veteraan aan op slechts 1 minuut en maakte dus danig indruk. Ook Peter en Kenneth deden het prima met tijden ruim binnen de 1u30, wat voor een eerste sprint prima is.

Vrijdag vcrtrek ik naar Nice om te gaan supporteren op de IronMan. Daarna begint de opbouw naar Eupen (begin Augustus), snelheidstrainingen combineren met iets langere duurtrainingen.

Foto Kris Hofkens