Zeezwemmen in (K)Walcheren

In Zeeland wordt er elke zomer een criterium georganiseerd van een vijftal zeezwemtochten tussen 3 en 7km. Vorig jaar had ik er zo al eens eentje meegedaan wat me toen zeer leuk bevallen was. De organisatie is steeds eenvoudig maar prima en de sfeer best gezellig. Er komen telkens een 100tal zwemmers op af waaronder veel lokale zwemhelden die er al jaren aan deelnemen, maar ook steeds meer triatleten. Vorige zaterdag werd er een extralange tocht van 7km georganiseerd tussen Zoutelande en Vlissingen. Kilian had me hiervoor warm gemaakt en het leek me wel leuk als eindeseizoens-activiteit. 

Ik had geen enkele ambitie voor een tijd maar wou me gewoon rustig amuseren en tussen de mensen aankomen. Tussen de 150 deelnemers zat ook Tycho, wat prima uitkwam voor ons, want papa Jan wilde gerust met onze auto van de start naar de finish rijden tijdens de zwemtocht, zodat wij geen 7km moesten terug wandelen na de finish. Iets minder was wel dat we nogal ver geparkeerd stonden van de start en ons na de inschrijving nog moesten haasten om terug naar de wagen te gaan, wetsuit aan te trekken en tijdig aan de start te staan. Uiteindelijk hadden we nog 10 minuutjes over dus geen zorg. Een bezorgdheid die we tijdens onze wandeling naar de start echter wel hadden gekregen, was de grote aanwezigheid van kwallen op het strand. Er lag er wel eentje om de 5 meter tegen de waterlijn. 

Na een korte briefing liepen we vanop het strand in het water om aan onze marathontocht te beginnen. De vaargeul lag angstwekkend dichtbij de kustlijn dus het was aanbevolen niet te ver van het strand te zwemmen. Gelukkig waren er veel begeleidende boten en kayaks voor de veiligheid. Al vrij vlug merkte ik dat er serieuze stroming stond, en door de vrij matige wind erbovenop, was het op zijn minst woelig te noemen. Het ene moment zag ik iemand rechts van mij zwemmen, en 10 seconden later lag die 15m links van mij. Ik had dan ook enkele momenten van serieuze oriëntatieproblemen. Kilian had me gesproken van een herkenbaar torentje op het strand ongeveer in de helft, maar toen ik dat al meende te zien na minder dan 40 minuten, was ik toch, op zijn minst gezegd, verrast. Wat me minder aangenaam verraste echter was de schijnbaar alsmaar woeliger wordende zee en, veel erger, de grote scholen kwallen onder mijn neus. Op een gegeven moment zat ik in een groepje van een 10tal zwemmers waar iedereen om de beurt de pijn zat uit te roepen van een verse kwallensteek. En dan mag je wel een wetsuit aanhebben, die beesten steken wel in handen, voeten, nek en zelfs gezicht dan. Ik was naar zee afgezakt om me te amuseren en moet eerlijk bekennen dat ik de fun er minder en minder van begon in te zien. Toen ik dan op een gegeven moment 3 steken kreeg binnen de minuut op mijn 2 handen en 1 voet, had ik er echt genoeg van. Ik was het kotsbeu. Met een branderig gevoel in al mijn ledematen, heb ik me richting strand gewend, en de rest van de tocht gewandeld ver uit de buurt van die ellendige wezens. 

Uiteindelijk was ik blijkbaar al 5,5km ver gezwommen voor ik besloot te stoppen. Ik was geen voorbeeld van volharding en doorzettingsvermogen op dat moment maar mijn filosofie na Eupen was enkel nog doen wat leuk is dit seizoen. En kwallen jagen hoort daar niet bij. Die ander mannen stonden er na de finish schoon te staan met een medaille en vooral hele klodders anti-jeuk zalf op handen, voeten en gezicht. Voor mij hoefde het niet meer. Ik begon me vooral af te vragen hoe het zat met die mannen zonder wetsuit in hun speedo-ke, mag er niet aan denken. 

Na mijn leuke ervaring vorig jaar vond ik het raar dat sommige kennissen vertelden dat ze nooit nog van die zeezwemtochten meedoen. Er is ook absoluut niks mis met de organisatie en sfeer. Maar de omstandigheden die ik zaterdag meemaakte, hoeven voor mij toch ook niet meer. De meerwaarde van zo'n tocht voor mijn persoonlijke ambities is beide deze gereduceerd tot nul.

BK Halve Triatlon - Eupen

Eén geleerde les in mijn eerste 'IronMan-seizoen' is dat je best niet meer op voorhand inschrijft voor wedstrijden na je IronMan. Fysiek kan het allemaal nog wel meevallen, maar vooral mentaal verloopt de rest van de zomer immers met veel ups en downs. Ik keer ernaar uit om met de BrTC-bende naar Eupen af te zakken voor het triatlonweekend maar had hoegenaamd geen zin meer om zelf nog deel te nemen aan de halve. De laatste maanden was ik wel blijven trainen maar zonder enige structuur en, buiten het zwemmen, had ik ook geen deftige afstanden meer afgelegd. De verkenning van vorige week stemde me echter wel gerust dat ik zeker tot en met het fietsen nog onder de mensen zou kunnen blijven. Bij de start verbaasde het Anna dat ik er bij was. Ik heb wel onmiddellijk toegegeven dat mijn motivatie onder het vriespunt lag, maar door de geweldige sfeer in de bende, zou ik nog eens alles geven wat er nog in de tank zat. 

Het beloofde opnieuw een hete dag te worden in de Hoge Venen en ik was blij dat we voor de start al in het water konden om wat af te koelen (wetsuit was verplicht ondanks warme temperatuur water - 22 graden). Om me toch ietwat te motiveren, had ik mezelf voorgenomen om zo ver mogelijk vooraan te zitten in het grote aantal BrTC deelnemers (9 solo, 4 trio) na het zwemmen, en dan zagen we wel of we de finish zouden halen. Dus samen met Olivier, Ivan, Mirco en Vanessa een goed plekje gezocht bij de start en om klokslag 10u waren we weg ... Ondanks mijn zeer positieve zwemervaringen dit seizoen, liep het precies voor geen meter de eerste lengte van 900m. Ik kon me moeilijk oriënteren en zat constant te harken. Na het keerpunt vond ik nog ietwat mijn ritme maar de maag begon toen reeds te protesteren en ik wist dat het een moeilijke dag ging worden. Ik kwam uit het water en na de steile helling in het bos, arriveerde ik in de wisselzone na 34,5min, vlak achter Olivier. Zo waanzinnig slecht was het uiteindelijk dus nog niet. 

Ik besloot op de fiets alles te geven om Oli zo snel mogelijk te pakken, maar blijkbaar was ik hem in de wisselzone al gepasseerd, ... en ik maar rijden. Enfin buiten Oli kon eigenlijk enkel Vanessa nog voor mij liggen gezien de onderlinge verhoudingen bij het zwemmen en het feit dat ik niet super had gezwommen. Van de trio's was Nicholas uiteraard al een eind weg maar de anderen had ik netjes achter me gehouden. De eerste passage op de dam gaf me reeds kippenvel door de bende supporters. Het leek alsof die hele helling vol stond met BrTC- en aanverwante supporters, werkelijk fantastisch. Na mijn eerste ronde riep Kilian dat Vanessa nog een minuutje voorlag, en ik trok nog eens vol door. Gelukkig was er een bevoorrading met wat cola waardoor ook de maag erdoor kwam. Na anderhalve ronde had ik Vanessa te pakken en zat ik aan kop van het BrTC-geweld (buiten Nicholas). Ik trok nog enkele kilometers door in de derde van de 4 rondes en toen was het plots afgelopen. Mentaal was de goesting helemaal weg. Vanessa sloot terug aan en ik liet ze zonder enig verweer terug van me wegrijden. Bij aanvang van de laatste ronde trachtte ik me nog even wat op te laden en tempo te houden zodat ik toch die dekselse Mirco, Ivan en Mike nog zou afhouden voor de wisselzone. Onderweg dubbelde ik Steve nog die na een lekke band achteruit geslagen was. Ik kwam binnen na 2u38, wat eigenlijk maar 8 minuten trager was dan vorig jaar in mijn waanzinnige trio-race. Dat stemde me achteraf toch gelukkig. Zelfs zonder veel training, kan ik nog goed uit de voeten op de fiets. 

In de wissel had Gert zin in een babbeltje en feitelijk zat ik daar niks mee in. Kilian kwam er ook nog aangestapt en ik heb rustig mijn tijd genomen, nog altijd twijfelend of ik niet gewoon zou stoppen... Maar ik had het parcours nog nooit gelopen in Eupen (3 rondes van 7km) en dacht van we moeten het toch tenminste één keer gezien hebben. En feitelijk lag ik nog altijd goed in de BrTC-rangschikking, dus waarom niet. Onmiddellijk bevoorrading en dan een gevaarlijke afdaling op steentjes. Ik ging de eerste kilometers voor geen meter vooruit en op een helling na 3km moest ik beginnen stappen wegens een pijnlijke heup. Ik dacht even dat het over was en liet een hulpvaardige Mirco passeren. Gelukkig kwam er nadien een mooie afdaling op asfalt en heb ik daar op souplesse blijkbaar de spierpijn kunnen onderdrukken. Na een dramatische eerste ronde, liep ik de helling aan de dam op waar ondertussen een zee van BrTC-supporters stond te joelen, aangevuld met andere vrienden en kennissen, waarvoor dank. Ik rakelde even de mentale weerbaarheid van Lanzarote terug op en besloot voor de finish te gaan. Ondertussen hadden Mike en Anna de strijd al ziek gestaakt en was het nog een mirakel dat ik de hitte doorstond. Ronde 2, kilometer 3 en dan weet ik wat er gebeurt, daar is Ivan! Even een babbeltje hoe zwaar we allebei afzagen en dan liet ik ook Ivan rustig passeren. Ik hield hem uiteindelijk nog lang in het vizier en hij zou uiteindelijk slechts 6 minuten van me weglopen. Al bij al verliep mijn tweede ronde veel beter dan de eerste en kon ik met het einde in  zicht in de gele mensenmassa mijn laatste ronde starten, na een beloofd klein stukje Phil Kevin aan Jan en Lou. De eerste 3 kilometer kon ik me enkel maar het zalige gevoel in het hoofd halen dat ik binnen een half uurtje mijn schoenen letterlijk en figuurlijk kon uittrekken om het seizoen af te sluiten. Aan de bevoorrading vlak voor de laatste klim, keek ik even achterom en daar zag ik mijn finale haas verschijnen! Leen kwam er in haar laatste ronde aan als trioloopster en ik zag dat ze net dat tikkeltje harder liep dan ik alleen nog opbrengen. Ik pikte aan en de laatste 3-4 kilometer hebben we samen tegen een relatief vlot tempo gelopen, terwijl we nog een 10tal andere lopers inhaalden. We liepen samen over de finish na 5u19. Ik had op voorhand gerekend op een tijd tussen 4u50 en 5u20. Wanneer ik goed zou voorbereid zijn, en een goede dag zou hebben zoals vorig jaar in Bütgenbach, moet ik in Eupen onder de 5 uur kunnen duiken. In deze hitte en met deze motivatie en conditie echter was ik blij met een tijd onder de 5u19. En ik was 'als coach' nog meer content met Vanessa haar waanzinnige tijd (4u48) en bijhorende 8e plaats in het BK. Na het ophalen van het materiaal in de wisselzone, hebben we alle andere BrTC-ers nog naar de finish geschreeuwd, alvorens moe en voldaan terug naar het BrTC-weekendhuis te trekken. Kevin, Leen en Peter waren al aan de hamburgers begonnen en we hebben er met zijn allen nog een leuke afsluiter van het weekend gemaakt. Voor herhaling vatbaar, maar volgend jaar zal ik na Klagenfurt me toch niet meer inschrijven voor de volledige afstand. het zal een sprint worden of een deelname in een trio. 

Parcoursverkenning Eupen (incl filmpjes)

Zondag zijn we met enkele BrTC-ers het fietsparcours van de triatlon Eupen gaan verkennen. Ondanks dat ik het parcours reeds goed kende van de vorige jaren, is het toch onderhevig aan de weersomstandigheden en natuurelementen, en op een jaar kan er veel veranderen. En de organisatoren zullen nog werk hebben deze week om takken, boomstammen en andere hindernissen op te ruimen.

Voor de thuisblijvers heb ik het rondje opgenomen met de GoPro en beschikbaar gesteld op YouTube (in 3 delen):
http://www.youtube.com/watch?v=8sZrr4TRMzI
http://www.youtube.com/watch?v=N_Cpn5hYTvA
http://www.youtube.com/watch?v=2gmvlVKID-0

Hageland Powertriatlon - Zo moet een gebakken cervela zich voelen

In de voorbereiding op mijn triatlonsluitstuk van dit seizoen in Eupen, had ik me nog ingeschreven voor de ongebruikelijke 1/3 afstand in Aarschot. In een overigens prachtige organisatie en omgeving, dienden we 2050m te zwemmen, 60km te fietsen en 15km te lopen. BrTC was vertegenwoordigd door het onnavolgbare quintet met mezelf, Steve, Ivan, Paul en Wouter. Plezier maken, gingen we zeker doen, al was de sfeer iets meer bedrukt toen ze weer een dikke 35 graden voorspelden in de namiddag. Als ik ergens niet tegen kan, is het wel zulke ondraaglijke hitte...

Om 12u stond iedereen (zonder wetsuit) klaar aan de plas van Rotselaar voor de start, tot die met 10 minuten werd uitgesteld omdat enkele atleten te laat arriveerden (we noemen geen namen Steve) en de sympathieke referees toch iedereen wilden laten starten. Dus met enige vertraging het water in voor 3 rondjes met telkens een strand-exit. Ik moet zeggen dat het ongelofelijk deugd deed zonder wetsuit in dat warme water (25,5gr) te zwemmen. Ik voelde me super en zwom echt lekker. In de laatste ronde zat ik aan kop van een grote groep en kon ik nog een gat dichten op de staart van een groepje voor ons. Tijdens de wissel heb ik, aangemoedigd door de familie Neel, de tijd genomen om me nog goed in te smeren tegen de zonnebrand, waardoor ik toch wel een paar minuutjes heb prijs gegeven. Uiteindelijk zat ik 42 minuten na de start op mijn fiets. Ik schat dat ik 36 minuten effectief heb gezwommen en de rest heb gebruikt tijdens de strand-exit en de wissel.

Het fietsen begon weer zoals de laatste maanden. Ik had een goede snelheid maar wederom niet dat tikkeltje kracht van de vorige zomers. Mensen die ik vroeger voorbij schoot, haalde ik nu met moeite in en op de hellingen wou de grote molen niet meer rond. De aanloopstrook van 12km richting Aarschot ging prima, de 3 lokale rondes van 16km nadien iets minder. Het parcours was overigens wel zeer mooi met als hoogtepunten 2 stevige klimmen en, in deze omstandigheden, een bevoorrading met natte sponsjes. Mijn tempo was al bij al wel OK zonder meer en in de laatste ronde kon ik collega BrTC-er Paul nog een ronde aansmeren, vooral dankzij het grote verschil in het zwemmen natuurlijk. Uiteindelijk heb ik 1u51 gefietst in de hitte op dit geaccidenteerd parcours. Voor mijn mogelijkheden gene vette maar gezien de omstandigheden en mijn stilaan uitgaande kaars dit jaar, ga ik niet klagen. Ik lag nog steeds op kop van de BrTC-bende.

Eens in de wisselzone voelde ik dat het zwaar ging worden. We dienden nog 3 ronden van 5km te lopen in een verschrikkelijke hitte op een sterk hellend parcours met als hoogtepunt een asfaltklim van meer dan 15%. Ik wilde vooral finishen zonder ziek te worden en besloot het heel rustig aan te doen, en telkens tijd te nemen aan elke (overigens prima georganiseerde) bevoorrading. In de 2e ronde sloot Ivan bij me aan en moesten we mekaar motiveren om niet te stoppen door de hitte. We voelden ons nog wel OK maar ons tempo was al zo dramatisch gezakt dat we er soms het nut niet meer van inzagen. Uiteindelijk motiveerden we mekaar toch om door te gaan en liet ik Ivan rustig van me weg lopen. We noteerden toen een temperatuur van 37 graden Celsius. Ook Paul kwam me gezwind voorbij maar lag nog een ronde achter en moest daarna ook noodgedwongen het tempo laten zakken. 

Na een ietwat beschamende loop van meer dan 1u30 kwam ik aan de finish met een totaaltijd van 4u10, een half uur trager dan mijn normale fysieke mogelijkheden, maar ik had de warmte toch min of meer overwonnen en mijn gezondheid bewaard. Ivan was al een kleine 10 minuten aangekomen en we hebben totaal uitgeput onze collega's opgewacht. Wouter had Paul nog knap afgehouden en het was vooral Steve die zijn spreekwoordelijke peren had gezien en zelfs 45minuten op mij moest prijs geven. Maar uiteindelijk was iedereen tevreden over de geleverde prestaties in deze extreme condities.

Een half uurtje na de finish enigszins bekomen, ben ik naar de wisselzone getrokken om mijn fiets en andere materiaal op te pikken, en rustig op mijn sokken richting auto getrokken, nog getuige zijnde van een atleet die met de ziekenwagen werd opgepikt ... Samen met Ivan nog even gaan douchen en dan nog naar Kapelle-op-den-Bos gaan supporteren voor de andere BrTC-ers met als hoofdvogel een 2e plaats voor Vanessa ... wat een dag.

Toch nog even vermelden dat de wedstrijd in Aarschot qua parcours en organisatie een absolute aanrader is. De weersomstandigheden maakten er enkel een uiterst zware editie van dit jaar.

Allergische Rinitis

Het lijkt een jaarlijks terugkomend fenomeen. Vorig jaar ben ik na een aanhoudend verstopte neus en andere fysieke klachten naar een neus, keel en oorarts moeten stappen. Toen was er een kuur van meer dan maand nodig met stevige medicijnen om me van mijn problemen af te helpen. Het wedstrijdseizoen ging dan ook compleet de mist in tot aan het BK in Bütgenbach.

Dit jaar begonnen de problemen later aangezien ook het pollenseizoen later aanving door de lange winter. Opnieuw een volledig verstopte neus na een openwatertraining en dagenlang niks aan te doen. Ik heb dan even het zwembad en de zwemplas vermeden en elke dag stevig de neus gespoeld met zoutoplossing. Het lijkt alsof ik een nieuwe afspraak met de specialist en medicijnkuur ga kunnen vermijden. Het linkerneusgat is nu al enkele dagen terug open en het rechter begint zich langzaamaan te herstellen. Woensdag zal ik alvast eens proberen zwemmen met neusknijper en zo snel mogelijk uit de buurt van de planten naast de plas vertrekken.

Sinds zondag gaan de trainingen ook terug vlot zonder hoofdpijn en kortademigheid en de wedstrijd in Aarschot zondag zal wel lukken. Maandag ga ik van een dagje verlof genieten aan zee. Hoe tevreden ik ook ben dat het mooi weer is, voor mijn astma en aanverwante ongemakken is het momenteel niet ideaal.

Rinitis (rhinitis) is de aanduiding voor aandoeningen van de neus, zoals een geïrriteerde of ontstoken neus. De symptomen zijn een loopneus, niezen, een verstopte neus en verder geïrriteerde oren, ogen en keel. Allergische rinitis is verwant aan astma en komt vaak samen met astma voor. Het is een chronische of acute ontsteking van het neusslijmvlies, die veroorzaakt wordt door een virus, bacterie, door een parasiet of door een oorzaak van buiten af. Deze ontsteking zorgt voor de genoemde symptomen.

BrTC goes Klagenfurt

Dankzij Luc Verwaest moest ik me geen zorgen maken voor een plaatsje in de Ironman van Klagenfurt volgend jaar. Ook Anneke en Luk hadden een correspondent in Karinthië en stonden reeds zonder zorgen op de deelnemerslijst alvorens de massa-inschrijving via het internet startte, vorige maandag om middernacht.

Achteraf bleken ook de andere BrTC-ers geen problemen te hebben en zakken we volgend jaar uiteindelijk met 7 af naar Klagenfurt. Wel dient gezegd te worden dat de wedstrijd was uitverkocht binnen de 12 uur, ongelofelijk... Ikzelf, Luk en Mike gaan voor onze tweede IronMan (Mike zelfs voor 3e volledige triatlon); Anneke, Jethro, Olivier en Bert zullen hun eerste avontuur tegemoet gaan.

Vooral voor Bert wordt het ook een specialleke omdat hij zich al jaren inzet voor nierkankeronderzoek en ik van onze uitstap naar Klagenfurt zou willen gebruik maken om met onze delegatie extra centen in te zamelen voor het kankerfonds. Hopelijk snel meer informatie hierover maar alvast fijn dat we Bert overtuigd hebben!

Op naar de volgende!