Zaterdag van 8u 's morgens tot na middernacht op kantoor gezeten om samen met (dient gezegd) een schitterend team een nieuwe release succesvol buiten te krijgen, laat in bed, en dan zondag opgestaan met een maag en darmen die aanvoelde alsof er iemand een grote vod in mijn buik aan het uitwringen was ... Vanessa kwam af met de Dafalgan, ik voegde er een snuifje Motillium aan toe, ging een kwartierke op de pot zitten, en besloot toch maar de dag aan te vangen. En het was totaal niet van de zenuwen voor de wedstrijd maar gewoon een reactie op alle werkstress van de voorbije dagen en weken denk ik.
Ik had echt zin in Lommel en met een nog steeds lichtelijk geïrriteerd spijsverteringsstelsel vertrokken we met goeie moed naar "de Limburg". Om 14 uur doken we het water in met collega's Vanessa, PeterVB, PeterP, Anna en JefVL (en TCM collega Jeroen). Man, ik ben sinds Zwevegem niet meer zo mottig geweest in het water. De verhoogde hartslag deed alle pijn van de ochtend terug komen. Ik besloot voor de overleving te gaan en was stomverbaasd dat ik nog na 26 minuten terug aan wal was. Enkel Vanessa en Jefke waren nog maar vertrokken. Met gestoorde maag de fiets op dan. De eerste 5km ging ik niet vooruit, en heb ik dan maar gebruikt om goed te drinken. Raf meldde me achteraf dat hij een lijk had zien voorbij fietsen. Maaaaar! De liefde tot de TT fiets moet iets met mijn lichaam gedaan hebben en nadat ik de eerste keer die lange strook langs het kanaal was opgedraaid, kwam de kracht en de snelheid van de beentjes terug! We waren klaar voor achtervolging! Gas vol open en een voor een de andere windklievers voorbijscheuren. Jefke riep na 15km nog wel 'tot straks bij het lopen' maar ik had hem duidelijk een mentale genadeslag gegeven toen ik passeerde ;-) Na km 17 ging ik Vanessa voorbij die toen rond plaats 8 bij de dames hing. Een onvoorzien opstakel was de moto van het Rode Kruis die ik lichtjes uitgescholden heb (sorry jongens), maar in die korte bochtjes in het bos ben ik veel sneller en wendbaarder, dus uit de weg! Na de eerste ronde had ik even orde op zaken gesteld in de fietshiërarchie. Snel nog een tandje bijsteken voor ronde 2 zodat die andere BrTC-ers deze keer niet zouden terugkomen bij het lopen. In ronde 2 is er geen enkele tegenstander me nog voorbij gefietst, ja nog één maar 10 seconden later heb ik me daar even op gerevancheerd. Na 1u09 was ik reeds gewisseld en aan het lopen begonnen, ik moet dus over de 37km/u gegaan zijn deze keer. Vanessa reed op dat moment de wisselzone binnen.Toch even opletten voor de gevoelige maag na het wisselen en dus even een basistempo zoeken rond de 12km/u. Vanessa kwam na km of 2 voorbij maar ik besloot niet aan te klampen, uit vrees voor protestacties van de spijsverteringscomponent. Ik zag dat Jef het heel moeilijk had en niet dichterbij kwam. Peter zat ook op ruime afstand en arme PeterP was lek gereden bij het fietsen. Anna zag er nog fris uit maar haar grote versnelling zat er ook niet meer vertelde ze me achteraf na haar avontuur in Nice.
Ik moet dus eerlijk toegeven dat ik me veel beter voelde na de wedstrijd dan ervoor en tijdens het zwemmen. Op het mentale vlak dus weer vorderingen gemaakt en ook de recuperatie zat wel goed, al begon de maag nog wel even terug op te spelen hoor. Ondanks een heel slecht gevoel viel de zwemtijd dus nog goed mee. Het fietsen was naar mijn waarde maar de eerste 5km konden nog sneller. Bij het lopen zou ik nog een paar minuten sneller zijn geweest, als ik van in begin de remmen had losgelaten, maar ik durfde echt niet uit schrik voor opkomende misselijkheid. De laatste 5km kon ik het risico wel nemen. Uiteindelijk ben ik dus tevreden met mijn prestatie.
Nu nadert de broodnodige vakantie. Sinds Antwerpen snakt het lichaam en vooral de geest naar wat rust. Tien dagen ontspannen, wat zwemmen en lopen dat wel, maar vooral genieten van rust. In Knokke op 7 September wil ik alle registers van begin tot einde open gooien en naar een supertijd gaan. Lommel was op dat vlak veelbelovend gezien de omstandigheden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten