Zondagochtend, gietende regen en collectief besloten om de geplande BrTC Ronde van Vlaanderen training te verplaatsen. Achteraf bekeken geheel onterecht omdat het prachtig weer werd, al hoorden we van kennissen dat het in West en Oost Vlaanderen niet overal droog is gebleven.
In de plaats gingen we een gewone trainingsrit doen als het weer wat verbeterde. Ik twijfelde nog om mee te gaan omdat ik echt heel slecht geslapen had, was het een voorteken, ik weet het niet. Groep 1 en 2 (of althans wie er nog opgedaagd is) reden samen een ritje van een 70-80km met enkele versnellingen.
Tijdens een van dergelijke versnellingen ging het even serieus mis. Een kilometerslange rechte baan met nieuwe asfalt en geen verkeer in Grobbendonk. Tycho ging even versnellen, Nicholas erachter en mijn benen zaten goed, dus ook snel reageren en in het wiel kruipen. De anderen reageerden niet en bleven hun trainingstempo rijden. De kilometerteller begon te gaan en brommerke Tycho was vertrokken: 42-44-... tot 48 heb ik nog gezien op mijn Garmin. Toen wou Tycho zich nog even recht op de trappers zetten om nog eens door te trekken, maar door recht te staan, ving hij meer wind waardoor hij plots eventjes vertraagde. Nicholas kon als eerste in zijn wiel nog reageren en remmen maar voor mij was er geen uitweg meer, los tegen Nicholas zijn wiel tegen een kleine 50km/u, en gekatapulteerd van de rechterkant van de weg tot in de linkerberm. Ik weet nog dat ik tijdens de vlucht vooral ongerust was over het gekraak dat ik mijn fiets een 3tal meter verder hoorde maken. De smak was enorm met vooral impact op mijn rechterbil.
Een seconde of 3-4 heb ik me even moeten oriënteren maar ik denk dat ik al recht stond voor de rest van de groep eraan kwam. Snel proberen rondstappen dacht ik, en inderdaad dat was de beste oplossing. De schade beperkte zich op het eerste gezicht tot een paar stukjes vlees op knie, pols en elleboog en een gescheurde vest. De adrenaline en de warme spieren verborgen natuurlijk nog de spierpijnen die ik 's avonds zou voelen, maar er was duidelijk niks gebroken of zwaar gehavend aan mijn lichaam, als bij wonder. Ik kon nog lachen met Bert's grapje dat hij zijn camera niet bij had, dus ik wist wel dat ik geluk had gehad, maar dat het goed zou komen. Luc, Mirco, Tycho en Nicholas hebben nog geprobeerd mijn fiets berijdbaar te maken maar dat was onmogelijk. Mijn voorband helemaal gescheurd en mijn achterwiel compleet kaduul en klaar voor de schroothoop. Dinsdag gaat de fiets naar Mintjens maar ik denk dat buiten de shifters, 1 trapper en het stuurlint alles nog redelijk intact is wat ook een wonder zou zijn en een dikke pluim voor die mannen van Koga voor het maken van zo'n sterk materiaal.
Ik had zelf nog rustig kunnen fietsen maar aangezien de fiets dit niet zag zitten was het SOS Freddy om mij en Vanessa op te pikken in Grobbendonk. De rest van de mensen heb ik gevraagd om gewoon door te rijden, al hebben ze dat extra lusje toch ook niet meer gedaan, gepakt door de schrik en schok vermoed ik.
Thuis heb ik dan de schade opgemaakt. Een paar stukjes van de linkerknie en de rechterpols. Mijn rechterdij serieus geraakt door de klap maar niet zwaar geschaafd, en op mijn rug bovenaan 2 brede maar zeer oppervlakkige schaafwonden. Dat Etixx-materiaal is echt sterk! Aan mijn helm was niks geraakt, dus geen slag tegen het hoofd gehad. Tegen de avond kon ik nog amper gaan met mijn rechterbeen of op mijn rechterbil zitten, door alle spieren die in een soort van post-traumatische kramp geschoten waren. Ook de spieren van mijn linkerschouder weigerden alle dienst. Uiteindelijk toch de trap op gesukkeld en op mijn rug en/of linkerzij kunnen slapen.
Deze morgen was het veel beter. Het zijn nu echt de schrammen en blauwe plekken die pijn doen, de samengetrokken spieren zijn terug ontspannen, mede door de massagebeurt van mijn vrouwtje gisteravond (leve Flexium).
Moraal van het verhaal, het ongeluk maar ook geluk zit in een klein hoekje, we waren niet tegen elkaar aan het racen maar gewoon stevig aan het doortrekken, en 1 aarzelingetje is dan genoeg, zonder dat er iemand echt in fout is. Achteraf zag ik nog steeds wielertoeristen zonder helm op de koersfiets rondrijden. Sorry mensen, maar als jullie in mijn wiel proberen te komen hangen, stop ik gewoon aan de kant en zeg ik eerlijk mijn gedacht.
Vanavond gaan lopen zal wat te veel gevraagd zijn maar ik verwacht wel in orde te zijn voor de wedstrijd in Zwijndrecht volgende zondag. Gelukkig is dat een niet-stayer want de schrik zit erin en het vertrouwen om in iemands wiel te gaan hangen, heeft een deuk gekregen. Het is tevens een pure oefenwedstrijd voor mij met het zicht op de IronMan 70.3 in Antwerpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten