Sprinttriatlon Zwvegem - 30 mei 2010

Als je 2 weken voordien een marathon hebt gelopen, dan durf je nog al eens lichtzinnig denken dat een 1/8e triatlon een makkie wordt, een zogenaamde piece of cake. Ging dat even fout. Blunder 1 was om in alle nervositeit te vergeten deftig te eten. We hadden om 12u al afgesproken om samen met Peter VB naar Zwevegem te rijden om te supporteren voor onze clubgenoten (jeugd). Mijn laatste eten dateerde dus van een uur of 9, terwijl de wedstrijd pas om 17u begon. Een uur voor de start had ik al een appelflauwte. Het moet ongeveer op het moment geweest zijn dat collega en co-debutante Ann niet uit haar fietsschoen geraakte in de wisselzone (we hebben allemaal leergeld betaald hoor). Patricia stond overal met haar videocamera te zwaaien, zo ook aan het zwemparcours. Ik was samen met Peter in het water gegaan. Mijn zwemonderdeel ging prima met een tijd van ongeveer 15 minuten. Peter hing een minuutje of 3-4 achter nadat zijn maag hem in de steek gelaten had en hij zijn befaamde rugslag had moeten bovenhalen.

Mijn miserie begon echter na het zwemmen. Ik klom uit het water en toen ik recht stond, werd ik zo misselijk als een krab. Patricia riep nog “goed gezwommen jongen!”. Maar daarmee was het ook over en uit voor mijn vooropgestelde glansprestatie. Ik wankelde naar mijn fiets en moest daar gaan neerzitten. Na 3-4 minuten kwam Peter uit het water om zijn fiets te nemen en me voorbij te gaan. Ik ben op karakter dan maar vertrokken. Na 100m op de fiets hoorde ik Raf langs de kant roepen: “Goe man de Peter is maar 10 seconden voor!!!”. Of dat ik dat nog niet wist vriend!! Ik heb mijn groot verzet geen seconde rond gekregen, mijn maag deed zo vies dat ik die ellendige Zwevegemse brug maar amper ook geraakt. Maar je wil je eerste wedstrijd toch niet opgeven. Op een moment hing de moto met de groene vlag achter mij, ik hing officieel laatste.

De wissel ging nog en aanvankelijk kon ik nog redelijk lopen. Op wat steken na, heb ik toch nog 10km/u gehaald om uiteindelijk 10m achter de voorlaatste aan te komen. En hopla daar stond Patricia met de camera: “en voelt ge u nu al een beetje triatleet??”. “Nee Patricia ik voel me vooral mottig!”. “Maar wacht maar tot in Brasschaat eind juni ge gaat wat zien!” Ik gaf de moed niet op omdat ik wist dat het vooral mijn gebrek aan voeding was in combinatie met de stress die me de das had omgedaan. In Brasschaat ga ik ze allemaal een poepje laten ruiken.

Onderweg naar de auto nog een goed onweer op ons dak en terug huiswaarts. Blij dat ik nog leefde. Maar wacht maar...

Aflossingstriatlon Geel - 9 mei 2010

Ik wou al eens in open water zwemmen voordat ik echt een volledige wedstrijd zou meedoen. Geen probleem, we doen mee in Geel, een triatlon voor trio’s, elke persoon doet 1 onderdeel. We maakten 2 teams “Tik tak vollen bak’, met mijn vrouwke, Shara en mijn collega en sterfietser Jeroen. En dan team 2 “Tik tak op’t Gemak’ met mezelf, Kevin en marathonloper Peter VM. Het water was amper 13 graden waardoor het zwemmen eerst figuurlijk in het water dreigde te vallen en pas op de ochtend zelf werd beslist om toch te zwemmen. Ik en Vanessa gingen in het ijskoude water, voorzien van een goede laag vaseline (wij, niet het water).

Wonder bij wonder ging het zwemmen me redelijk af, al heb ik nog vrij veel schoolslag gezwommen. Vanessa kwam echter vlak na mij pas uit het water na een serieuze aanval van de koude te hebben gehad.

Kevin reed de longen uit zijn lijf maar op Jeroen stond geen maat natuurlijk. En de ‘vollebakkers’ kwamen enkele minuten voor de ‘optgemakkers’ over de eindstreep. Mijn test was echter geslaagd. Ik had in extreme koude toch het water overleefd, al was het dan nog met de nodige schoolslag. Alweer een klip minder om te trotseren in mijn triatlonqueeste.

Antwerp Marathon - 25 april 2010

Het doel was uitlopen, en als het even kon in de buurt van de 10km/u. Peter P had verstek moeten laten door een knieblessure maar toch kwam hij persoonlijk geluk wensen aan de start wat ik zeer apprecieerde. Ik stond aan de start met medeclubgenoot Peter VB (een echt looptalent), collega Peter VM die als verrassingact aan de marathon meedeed, en dan was er nog Shara, die ook al in Oostende erbij was en op haar 21e de marathon wou uitlopen, goed zot.

Ik had de boodschap goed mee om veel te drinken en eten. Aan de afstand van de 10 miles kwam ik door na 1u25 en ook de halve marathon was nog mooi op schema (2u02). Ik kreeg echter meer en meer last van mijn maag, waarschijnlijk door te veel te drinken in de eerste kilometers. Ik moest noodgedwongen mijn tempo laten zakken en Peter VM en Shara laten gaan. Kilometer 23-25 was zwaar maar ik kwam er terug door en mijn meefietsend vrouwtje hielp me erdoor. Aan km 28 stond mijn werkcollega Tom klaar met de spuitbus verfrissend water. Tom heeft tot aan 30km meegelopen en ik was terug goed vertrokken. De doortocht door het Rivierenhof viel nog goed mee dankzij de massa supporters maar daarna kwam ik toch de figuurlijke man met de hamer tegen.

Een ellendig lang stuk langs de Antwerpse Singel met enkele stervende zwanen rondom mij. Alles begon pijn te doen en ik moest zelfs even stretchen en stappen. Vooral de drukkende warmte speelde bij vele lopers op. Wat ik niet wist toen, was dat ook Peter VM en Shara hun klop hadden tegen gekomen. Peter liep wel een kwartiertje voor mij maar Shara slechts een paar 100m.

Toen de Singel en de Slachthuislaan erop zaten, was ik nog 5km van eeuwige roem. Ik nam mijn laatste energiegel en plots kreeg ik een boost (waarschijnlijk van de cafeïne). Ik begon terug 10-11km/u te lopen en één voor één mensen in te lopen. Ik draaide de Antwerpse kaaien op versnelde nog wat en mijn geluk kon niet meer op. De laatste bocht op de Suikerrui was fenomenaal . Onverwacht hoorde ik nog 2 collega’s gillen langs de kant (waarvoor dank Els en Lindsay) en ik zette nog een finale sprint in. Na 4u36 was ik er geraakt, 2 minuten na Shara en 20 achter Peter VM. Ooit kom ik nog terug om onder de 4u te gaan. Dat moet zeker lukken, maar gezien vanwaar ik kwam op een half jaar tijd, was dit resultaat echt onverhoopt en onvergetelijk.

Oh ja, en ik was nog gelukkiger toen ik zag dat ik ruim een uur voor die kwiet van een ‘Van Deun ‘ uit Witse was.