Uiteindelijk heb ik toch geen virus opgedaan. Na 5 dagen keelpijn en weinig verbetering, ben ik toch maar langs de dokter geweest en dat bleek net op tijd. Mijn amandelen waren helemaal ontstoken, blijkbaar door een typische bacteriële infectie in deze tijd van het jaar.
Antibiotica en ontstekingsremmers zouden me er tegen dit weekend helemaal bovenop moeten helpen, net op tijd voor de paasstage!
dinsdag 12 april 2011
maandag 11 april 2011
Passief sportweekend
Het voorbije weekend is sportief in het water gevallen door een vervelend virusje dat ik heb opgedaan. Vrijdag reeds keel- en hoofdpijn en grieperig gevoel en zaterdag en zondag is het niet verbeterd. Vanmorgen was het eindelijk wat beter maar de keel blijft nog schraperig aanvoelen en de neus is ook nog niet volledig ontstopt. Waarschijnlijk heb ik de fout gemaakt om iets te snel terug in de trainingen te vliegen na de Ronde van Vlaanderen van vorige zaterdag. Vorig jaar na de marathon heb ik ook iets langer gerust om heel het lichaam te laten herstellen van de vermoeidheid.
We gaan ons deze week beperken tot enkele rustige en korte trainingen zodat we optimaal in orde zijn voor de Paasstage in Bastogne volgende week. Ik heb mijn tijd dit weekend dan maar nuttig besteed aan het afwerken van enkele avondactiviteiten voor de stage.
Dat ik zondag in mijn zetel verzeild geraakt ben, is enerzijds wel spijtig omdat het heerlijk weer was en omdat we nu eindelijk de nieuwe BrTC clubkledij hebben gekregen. Anderzijds heb ik genoten van de Formule 1 en vooral van de fantastische overwinning van Johan Vansummeren in Parijs-Roubaix.
 |
| Foto - sporza.be |
donderdag 7 april 2011
Scheldeprijs - horror
Ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat ze de profwielrenners laten finishen op de Churchillaan in Schoten, zeker als je weet dat de Scheldeprijs steevast op een massasprint eindigt. Sinds de verkeerswijzigingen die zijn doorgevoerd, is die finish levensgevaarlijk geworden, wat nogmaals bewezen is gisteren met zware valpartijen. De aanleg van een rond punt enkele jaren geleden, op een 100m van waar nu de eindstreep is, zorgt ervoor dat de parcoursbouwers de laatste rechte lijn moeten 'rechttrekken' langs de rotonde, over de randstenen ervan. Net zoals 2 jaar geleden resulteerde dit gisteren in een vreselijke schouwspel met zware gevolgen voor sommige renners. De spurters die de lijnen van de weg volgden, staken als het ware schuin het parcours over terwijl de spurters die mooi hun denkbeeldige lijn hielden, over die randstenen gejaagd werden, met de val van bvb Weylandt als gevolg. Ik vind het geweldig dat de gemeente Schoten de thuishaven van een mooie klassieker is, maar die finishlijn moet gewoon anders om het moderne wielrennen en de grote lijst topsprinters aan te kunnen.
 |
| foto - Gazet van Antwerpen - www.gva.be |
maandag 4 april 2011
zondag 3 april 2011
Mijn Ronde van Vlaanderen - 260km waanzin
Zaterdag 2 april 3u in de ochtend en de wekker liep reeds af. Ik moest om 5u30 de bus halen in Ninove die mij en enkele lotgenoten naar Brugge zou brengen tot bij de start van de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen. Met 20.000 waren we, waarvan maar liefst 4.000 de volledige afstand als doel hadden. Ik geloof nooit dat ze allemaal zijn aangekomen...
Om 8u zijn we in Brugge vertrokken, een uurtje later dan ik gehoopt had. Er was immers een deadline: de laatste bevoorrading in Parike halen voor 19u en de eindstreep in Meerbeke voor 20u. Wat me eerst en vooral opviel was dat een zeer groot deel van de deelnemers buitenlanders waren met op kop Nederlanders en Engelsen. De eerste 55 km waren aartsgevaarlijk. Eén lange sliert over het fietspad richting Kortrijk, gelukkig langs de weg begeleid door tal van politiemensen en signaalgevers. Toch was ik getuige van tal van valpartijen door onoplettendheid en onervarenheid. Meermaals zag ik reeds de ziekenwagen uitrukken, nog gezwegen over de lekke banden. Elke 500 meter minstens 1 renner reeds geveld door materiaalpech.
Mooi op schema kwamen we aan bij de eerste bevoorrading, tijd om de beenstukken en vest uit te trekken. Het was al prachtig weer met stralende zon, enkel jammer van de matige tegenwind. Beetje eten en stevig drinken, want daar was tijdens die hectische 55km weinig tijd voor in het gewoel. Op naar deel 2 met in het verschiet 2 opwarmertjes: de Tiegemberg en Nokereberg. Geen echte problemen, al zag ik reeds heel wat collega's zwaar de soep in draaien. De passage door het mondaine Zwevegem deed me weer even terugdenken aan vorig seizoen maar gelukkig waren we er snel voorbij. Bevoorrading 2 werd tijdig gehaald en de grote troep mensen was stilaan reeds goed verspreid.
Stevig eten en drinken en op naar deel 3. Ik kwam even alleen te zitten maar haalde snel een groepje voor mij in terwijl er ook uit de achtergrond volk voorbij kwam en we gingen terug op pad. Tot mijn groot spijt begonnen de kilometers reeds te wegen en kreeg ik mijn eerste klopje. De Rekelberg en de Kaperij vielen nog mee maar tegen we aankwamen aan bevoorrading 3 (km 150) ging het licht toch eventjes uit. Een kwartiertje gerust, veel vocht tot mij gekomen, energybar binnen en alle overbodige balast in de vuilnisbak, en op naar de bergzone. Nu kwamen de 80 dodelijke kilometers met maar liefst 11 hellingen en vreselijk lange kasseistroken. Eerlijk gezegd heb ik daar even mijn mentale weerbaarheid op de proef moeten stellen. De Kruisberg was de eerste kuitenbijter met steile kasseipassages. Gelukkig had ik mijn energie beetje bij beetje teruggevonden en reed ik menig coureur terug vlot voorbij, de moraal was terug beter. De Knokteberg (of Trieux) is nooit mijne favoriet geweest maar wonderwel werd deze kaap ook vlotjes genomen. Op naar de heilige drievuldigheid nu!
De Oude Kwaremont is de langste van de hoop (2,2km) en blijft een venijnig ding al blijven de zeer hoge hellingspercentages nog achterwege; Toch heeft deze reus me een beetje gesloopt. Een km of 3 verder lag de grootste smeerlap van allemaal, de Paterberg. Met goede moed aan begonnen maar door een kleine misschakeling toch voet aan de grond moeten zetten, en dan kan je niet meer vertrekken op een strook van 20% uiteraard. Nu ja, geen erg, we waren ook nog 95km van de finish. Paterberg boven, duik naar beneden richting de Bult van Melden, Rotelenberg voor de locals, Koppenberg voor de rest van de wereld. Ik ben dat ding nu al enkele keren opgereden en toch blijft het schrikken als je hem beneden ziet liggen. Op de Koppenberg was terug een massa renners samengetroept en er werd opnieuw gehaperd, geslalomd en gewandeld en ook ik was opnieuw bij de slachtoffers. Boven terug op de fiets gesprongen en weg verderzetten. Wel spijtig want ik was zowel de Pater- als Koppenberg reeds opgereden de vorige jaren.
Met de intentie om geen enkele keer meer voet aan grond te moeten zetten, ben ik mijn pad vervolgd. De Steenbeekdries was een vreselijk ding met slechte kasseien, gevolgd door de Taaienberg die een pak vlotter ging dan verwacht. Ik had mijn 3e adem precies gevonden en begon terug lijken op te rapen. Eikenberg en Molenberg gingen als vanzelf tot mijn grootste verbazing. Bovenaan de Molenberg even de drinkbussen bjgetankt en verder. Nog 3 uur (het was 17u) om de laatste 50km af te werken, gene stress ...
Op de Leberg een zeer merkwaardig tafereel. Het korte steile stuk had een collega gewoon doen omvallen. De arme man lag gewoon midden of de weg. Blijven oefenen! Op weg naar Tenbosse, haalde ik een groepje stervende zwanen in en plots begon iedereen langs de kant te roepen 'Komaan Rick, hop Ricky!'. Ik wou ze nog duidelijk maken dat ik Kris heet maar blijkbaar ging het om de man naast mij: rocklegende Rick De Leeuw. Die ging hier toch niet voor mij aankomen hé, en ik ben met een groepje versneld. Tenbosse is in de reeks hellingen relatief te verwaarlozen en om 18u stond ik in Parike aan de laatste bevoorrading. Nog 27km te gaan en iedereen was al met familie en vrienden aan het bellen dat ze het gingen halen. Er heerste een sfeer alsof iedereen de Ronde voor profs had gewonnen.
Met een stevige snelheid en een wolk van adrenaline raasde de uitgedunde groepjes richting Geraardsbergen. Ik voelde dat ik nog wat kracht in de benen had, en ging alles eraan doen om de Muur en Kapelmuur nog per fiets te beklimmen. De vesten aan de voet van de Muur zijn niet te onderschatten maar zorgen er ook voor dat er een uitdunning van de groep gebeurt en er minder hinder is op de Muur. Bijschakelen, rechts opdraaien en de legendarische Muur aanvatten. Ik weet niet hoe het kwam, waarschijnlijk de adrenaline, maar ik was op een wip boven. De laatste bocht van de Kapelmuur heb ik nog wel een Vlaamse slalommer omver moeten roepen om niet gehinderd te worden maar so what, ik was vlot boven! Supergevoel!
Dan tegen 60km/u bergaf richting Bosberg. Kalmpjes naar boven gereden, een demarrage als die van Edwig zat er niet meer in. Eens boven op de Bosberg, is het zo goed als volledig licht dalend naar de finish. Een bordje gaf aan '12km to Finish'. En gaan! Er kwamen een paar Engelsen voorbij bij wie ik mijn wagonnetje heb aangepikt en we zijn nog tegen 36km/u naar Meerbeke gescheurd. En toen gebeurde het onvoorspelbare. De allerlaatste bocht, rij ik toch wel lek zeker! 200m voor de finish bandje geplet op borduurtje. Ik ben om 19u als een volleerde Abraham Olano op een lekke band de finish overgereden wat me net iets minder van het moment kon doen genieten. Maar toch een fantastisch gevoel. Na de eindstreep bandje toch maar vervangen want ik moest nog 2km richting auto.
Na zo'n 260km ben je uiteraard serieus moe en je lichaam lijdt onder de inspanning maar toch was ik enorm geschrokken hoe fris ik me relatief nog voelde. Na kilometer 200 begon ik beter en beter te recupereren en de snelheid van de laatste 30km was zeker niet om zich over te schamen. Al ga ik hier niet vertellen dat ik nog wat wou gaan bijtrainen, het fysieke vat was echt wel af, maar er was een zwaar verschil met hoe ik me dikwijls vroeger misselijk en ziek voelde na een zware lange rit.
Uiteindelijk had ik exact 10 uur op de fiets gezeten en maar liefst 8600 kcal verbruikt. Maandag ga ik op zoek naar foto's en filmpjes. Ook de tijden van de beklimmingen van 5 hellingen zouden gechronometreerd zijn.
Ondertussen is het zondag en staan de profs klaar voor hun Ronde. Mijn beentjes voelen relatief terug goed en het meeste last heb ik nog van trillende armen en vingers van die kilometers kasseien. Ik ga er een rustig dagje van maken, met veel ontzag naar de echte Ronde kijken, met in het achterhoofd dat ik gisteren elke cm van de weg ook heb afgelegd!
Maandagavond 19u30 moet ik me online tussen de 1000 deelnemers van de Zwintriatlon zien wringen maar vanaf dinsdag hernemen we het trainingsritme voor het triatlonseizoen opnieuw. Ook de tijdritfiets mag dan eindelijk van de haak.
donderdag 31 maart 2011
SP&O Triatlon Weekend Mechelen
Het derde weekend van september is het in Mechelen weer tijd voor een goeie portie triatlon. Na zovele jaren aan het zwembad aan de Geerdegemvaart was het tijd voor een serieuze restyling. Jullie worden allemaal op 17 en 18 september 2011 in Hombeek verwacht aan de Eglegemvijver.
Op de nieuwe wedstrijdsite hopen we jullie met evenveel charme, maar met meer kwaliteit een toffe wedstrijd aan te bieden. Op zaterdagmiddag is er de 21ste editie van de DiMarco Business Trio Triatlon (de eerste atleet zwemt, de tweede fietst en de derde loopt). Op zondagvoormiddag gaat de 4de editie van de ING Short Distance Triatlon door.En ten slotte op zondagnamiddag de kers op de taart, met de 24ste editie van de Renault Hanswijk Triatlon Trophy. Naar jaarlijkse gewoonte is deze wedstrijd de niet te missen afsluiter van het seizoen.
De twee individuele wedstrijden van zondag zijn 2-sterrenwedstrijden die meetellen voor de nationale ranking ‘ triatlon drafting’ .
We kunnen nu al melden dat we volgend jaar de eer hebben om het Belgisch Kampioenschap Kwarttriatlon te organiseren. Een ideaal moment dus om de wedstrijd dit jaar al eens te proeven.
Meer informatie vind je via www.triatlonmechelen.be
De inschrijvingen starten op 31 maart 2011. Wees er op tijd bij om de nieuwe wedstrijdlocatie te ontdekken!
Met sportieve groeten,
Het SP&O-organisatieteam
Het SP&O-organisatieteam
dinsdag 29 maart 2011
Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen - nog 4 dagen
In een vlaag van frustratie en overmoed heb ik me enkele weken geleden ingeschreven voor de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen. Niet voor de gebruikelijke 75 of 140km maar voor de hele rimram ofte 260km van Brugge tot Meerbeke. Mijn nummer en documentatie zijn aangekomen en het weer belooft veel goeds voor zaterdag. De schrik zit er alleen goed in voor de afstand. Ik heb al wel een aantal ritjes van 120-130 in de benen de laatste weken maar dit wordt toch net iets anders. We zien wel waar we uitkomen ...
Abonneren op:
Posts (Atom)