5e IRONMAN Lanzarote, met dank aan de kippensoep ...

Ik was midden mei richting Lanzarote getrokken met 2 objectieven: een vijfde keer finishen waardoor ik een speciale medaille zou ontvangen, én in de buurt komen van mijn beste tijd tot hiertoe, 12u13 in 2016. Tijden vergelijken is echter altijd moeilijk, en zeker nu dit jaar het fietsparcours toch wel ingrijpend veranderd was met een zware klim in het begin. 

Naast het fietsparcours was ook de locatie van de wisselzone volledig veranderd, waardoor we met onze 7 clubleden reeds een uur voor de start klaar waren met de voorbereidingen. Dankzij onze AWA punten van vorig jaar, konden Vanessa en ik vooraan de massa van 2000 deelnemers starten. Mijn eerste doel hield in om me zo rustig mogelijk te laten meedrijven tijdens de zwemproef in de zee, zonder al te veel akkefietjes in het atletengewoel. Door mijn ervaring verliep dit beter dan gehoopt. Ik kwam dan ook na de gebruikelijke 1u12 uit het water, zonder energie te verspelen, met een prima gevoel. De wissel verliep even traag als anders, zonder stommiteiten. Dat zag er allemaal goed uit voor de rest van de dag...

Op de fiets was het even wennen aan het vernieuwde parcours. Zeker niks forceren op de zware klim in het begin, en vervolgens rustig verder bollen naar het vertrouwde El Golfo. In de afdaling van Timanfaya haalde ik Vanessa in, die me vertelde dat Ivan vlak voor mij uit het water was gekomen, en Mirco nog achter ons kwam. Omdat ik door de warmte al heel wat van mijn Hiddit sportdrank had verbruikt, nam ik in Mancha Blanca een drinkbus van de organisatie aan. Dat goedje zag er niet echt smakelijk uit en proefde navenant. Of het de oorzaak was van mijn komende problemen, zullen we nooit 100% zeker weten, maar het stond wel vast dat ik kort nadien ferme maagpijn kreeg. Ik moest vaart minderen vanaf km 75 en kon geen vast voedsel meer binnen krijgen. Mirco en Vanessa kwam bij mij aan de persoonlijke bevoorrading van Mirador de Haria na 105km. Ik ben daar even gestopt om mijn persoonlijke drinkbussen op te halen en even te bekomen. Nadien kwam ik terug beter in mijn ritme, al voelde ik wel dat ik nog onvoldoende en energie had voor de rest van de race. Samen met Mirco kwam ik nog voorbij km 150. Nadien bleef ik nog in Mirco's en Vanessa's buurt maar ik bolde leeg de wisselzone binnen na 6u40 fietsen. Gezien de omstandigheden was dit nog geen dramatische fietstijd maar ik had toch een 10/15-tal minuten sneller moeten kunnen rijden.

In de wisselzone had ik gelukkig een busje ORS gezet dat me er weer tijdelijk bovenop hielp. De eerste 6-7km liepen dan ook nog redelijk vlot. Daarna voelde ik mijn energie echter volledig uit mijn lichaam verdwijnen. Gelletjes opnemen ging niet, en de rest van de eerste ronde van 21km heb ik gefrustreerd moeten stappen. Na de eerste ronde kreeg ik een vers flesje cola van Kathleen en een bekertje warme kippensoep van een vaste bevoorradingspost aan één van de hotels. Het gaf me extra energie en de 2e ronde (van 10km) ging plots heel vlot aan 11-12km/u. Ik had al veel tijd verloren maar de benen waren nog in perfecte toestand. Vanaf km 32 ging het licht echter opnieuw uit. Opnieuw kippensoep en enkele bananen verhoogden steeds mijn energieniveau maar ik durfde niet harder te lopen, om een klop van de hamer te vermijden. De laatste 2-3km wist ik dat er nog genoeg in de tank zat, en heb ik dan het looptempo opnieuw verhoogd. Met frisse benen maar compleet leeg qua voedsel finishte ik na 13u44, meer dan anderhalf uur achter de clubcollega's. 

Het gevoel na de wedstrijd (en de dagen nadien) valt moeilijk te beschrijven. Ik was allereerst gekomen voor nummer 5 en die zuur verdiende speciale medaille. Dat gaf me dus een grote vorm van voldoening na een parcours van meer dan 5 jaar. Maar de wedstrijd zelf was uiteindelijk een complete teleurstelling geworden, zeker als ik mijn benen achteraf nog voelde. Ik had alles in me om dit jaar de 12u aan te vallen. Mijn ervaring en helder hoofd hebben me recht gehouden terwijl mijn benen harder wilden gaan maar mijn maag compleet blokkeerde. Meer kan ik er echt niet over zeggen ...

Het was wel superfijn om met zoveel BrTC atleten en supporters naar Lanzarote te gaan dit jaar. We hebben er samen een supervakantie van gemaakt waar iedereen nog jaren aan gaat terug denken. En iedereen zal ook nog minstens even lang over die fantastische Ironman spreken, alleen bij mij zal er toch steeds een wrang gevoel bij blijven. Gelukkig heb ik niet opgegeven en het grotere doel blijven bewaken.

Nog één leuke anekdote: omstreeks het 160km punt in Masdache, staat een verkeerslicht dat op rood springt, wanneer een auto er te snel rijdt. Tijdens de wedstrijd is het fietsparcours echter verkeersvrij. Een Engelse atleet en ikzelf kwamen er blijkbaar vrij snel aangefietst en het verkeerslicht sprong op rood. De brave man voor mij panikeerde volledig, remde en besloot rustig te wachten tot het groen werd ;-)