Eneco 24h cycling van Zolder - Een belevenis!

Dit weekend zijn we met een BrTC delegatie afgezakt naar het circuit van Zolder voor de 24 uurs-race ... op de fiets! Ons team bestond uit mezelf, Vanessa, neef Kevin, Kevin Claessens, Bart Stessels en Luc De Ro. Zaterdagochtend waren we ter plaatse om er samen met Patrick het tentenkamp op te stellen om de 3 BrTC en aanverwante teams te huisvesten.

Na de briefing had iedereen de kans om een kwalificatieronde af te leggen. De eerste 60 teams mochten dan in ware Le Mans stijl starten, terwijl de andere ruim 150 teams achter de pace car moesten starten, 30 sec achter de kopgroep. Bart legde voor ons de kwalificatieronde af in een mooie tijd maar haalde de top 60 niet, net zoals Quentin in het andere team. Nicholas echter reed een tijd in de top 10 voor zijn 'Knoefters' team!

We hadden stercoureur KevinC opgesteld om de start om 15u voor zijn rekening te nemen maar wat we niet hadden gedroomd was dat Kevin na 10 minuten het gat met de kopgroep van 60 gewoon dicht reed. Na een half uur race nam het team van Nicholas de 1500 euro reischeque mee door de bonus-sprint te ontlopen en vlak voor het jagend peloton de finish te overschrijden.

Zonder al te veel problemen, maar in de miezerende regen en koude, reden KevinC, Bart en ikzelf onze eerste shift van anderhalf uur (gemiddeldes om en bij de 40km/u) en toen hadden we ons eerste probleem. Te midden in zijn eerste shift, was KevinVE van de baan gegaan over een gladde boordsteen. Quentin belde om me dit te vertellen en inderdaad, Kevin kwam ineens alleen door, verbleekt, tegen een laag tempo. Onmiddellijk besloot Bart om in te springen en Kevin's laatste half uurtje vol te maken zodat we daarna terug op schema zaten. Luc en Vanessa kwamen immers pas na hun werk naar Zolder. Na dit onverwachte manoeuvre gingen we eens naar de tussenstand zien en we stonden om en bij de 80e plaats van de ruim 200 teams. De barbecue en chef Freddy waren reeds in actie geschoten met de bevoorrading en ook de blessure van KevinVE leek mee te vallen. Hij was wat door de schrik gepakt.

Bart had ons probleem prima opgelost en zo konden we Luc en Vanessa voor de eerste keer de baan opsturen. Met schitterende tijden van beide rukten we op richting 60e plaats. Toen was het normaal terug aan KevinVE, en hij had er terug zin in na de schrik die hij gepakt had door zijn val. Lichamelijk leek alles in orde en Kevin reed een prima uurtje rond met een mooi gemiddelde. Ondertussen was de regen ook opgehouden en het parcours begon op te drogen.

Ik besloot een paar uurtjes te gaan slapen tot mijn volgend shift later in de ochtend maar na een uurtje slaap kwam Luc me wekken met slecht nieuws. KevinVE lag met koorts in zijn bed. Het was tijd om ons schema overhoop te gooien en we besloten met zijn vijven om ritten van 1 uur te gaan doen en telkens goed in de gaten te houden wanneer we moesten aflossen (als iemand erdoor zat of het toch langer zou volhouden). De tactiek bleef om relatief rustig op zoek te gaan naar een grote groep om krachten sparen en snelheid te winnen. We bleven ook oprukken en na mijn laatste iets langere shift stonden we op de 49e plaats, maar de concurrentie was nog dichtbij. Iedereen werd moe en we besloten de laatste 2 uur nog onder 3 mensen te verdelen, dan hadden we ook allemaal evenveel shiften gedaan. Vanessa trok nog 50 minuten goed door, Luc nam over in een zeer goede groep en Kevin mocht dan onder de zwartwit-geblokte vlag aankomen, in het spoor van de winnaar. Door het aantal wissels dat we nog gedaan hadden, eindigden we op de 51e plaats, met in totaal een kleine 900km op de teller. Een schitterende prestatie!

Iedereen heeft zich fantastisch geamuseerd, ook mede dankzij de kookkunsten en ambianceverzorging van mijn broer Freddy en de schitterende organisatie van Patrick. Het enige minpunt was KevinVE zijn ziek worden. Achteraf bleek hij al weken met een longontsteking te zitten.

(foto's met dank aan Michel en Quentin!)

Brechtse Stratenloop - mission accomplished

Vanavond stond de Brechtse Stratenloop (10km) op het programma. Na de trainingen van deze week was ik er fysiek en mentaal terug bovenop om eens te zien hoe ver ik kon komen op een loopwedstrijd. Dat was immers al geleden van die 10 miles veldloop deze winter in Beveren (1u23).

Uit gewoonte van vroeger was ik te ver naar achteren vertrokken, en de eerste 2km heb ik liggen slalommen tussen een paar 100 tragere lopers. Ondertussen was ookal de borstband van mijn hartslagmeter afgezakt, een 'droomstart' ... Vanessa en Jethro waren op de eerste lijn gestart en ik zag hen na de eerste bocht al 200m voor liggen (lesson learned). De eerste ronde kwam ik goed door en ik liep gestaag andere atleten voorbij. Het eerste deel van de 2e ronde was even een beetje minder omdat ik waarschijnlijk iets te veel energie had moeten steken in mijn inhaalrace. Ik zag echter Jethro nog altijd op een 200m en mijn snelheid kwam terug goed. De derde ronde stak ik nog een tandje bij en ik ben zeker niet door meer mensen gepasseerd dan dat ik er zelf heb voorbij gelopen, wat vroeger wel eens anders was. Het zal het effect van die goede VO2Max zijn.

Ik ben uiteindelijk gestrand op 10 meter van Jethro in ongeveer 43min34sec, wat voor mij een nieuw record is. Vanessa was 3e dame in iets ongeveer 39min30 achter 2 doorwinterde atletiekdames. Van haar prijzengeld zijn we naar het frituur geweest ;-) Kevin en buurman Patrick kwamen aan in de lage 50ers. Ook de familie Raeymaekers en Isabelle hadden prima gepresteerd, wel spijtig van Bart's kuitblessure die terug opspeelde.

En wat hebben we vandaag weer geleerd? Awel, dat mijn snelheid op een 10km is geëvolueerd van 12 naar 14km/u deze winter, en dat de conditie me toelaat deze snelheid langer aan te houden. De recuperatie na de wedstrijd verliep ook wederom prima. We hadden deze week reeds genoteerd om nog meer aan uithouding en fietsvermogen te werken volgende winter, wel we gaan aan het lijstje loopsnelheid toevoegen. Ik moet nog verder richting 40min op 10km kunnen progressie maken. Maar alles op zijn tijd.

Morgen is weer een nieuwe dag, tijd om nog wat aan de 2takt te gaan werken in het zwembad met PeterVB. Het begint goed te vlotten, de technische verbetering moet me op termijn ook nog wat tijd en inspanning besparen. Ik ben de laatste weken puur technische sessies voor mezelf aan het ingelasten met specifieke focus op telkens 1 verbetering. De benen zijn op dit moment de zwakste schakel maar we maken vorderingen. Wederom alles op zijn tijd maar focus blijven behouden!

foto's op http://gallery.me.com/krisve . Hopelijk komen er nog enkele van de organisatie online.

Fietsen Mintjens

Ik ben daarnet een ritje van 30km gaan doen met mijn gerepareerde Koga. Na mijn val gaf ik in eerste instantie niet veel meer voor mijn fiets. Mijn wielen waren sowieso verloren maar wat die gasten van Fietsen Mintjens in Sint-Job voor amper 50 euro hebben gedaan, is fenomenaal. Mijn fietske bolt gewoon beter dan ooit tevoren. Mensen, voor nieuwe fietsen of herstellingen, 1 adres! http://www.fietsenmintjens.be

Test resultaten inspannings/lactaat fietstest UZA

• VO2Max: 62,0 ml/kg/min
• WattMax: 387 (4,52 Watt/Kg)
• Intervaltraining: HF > 165
• Intensieve duur: HF: 160-165
• Extensieve duur: HF: 145-160
• Lange duur: HF: 130-145
• Recuperatie: HF < 130

Doel naar volgend jaar: basisuithouding nog verbreden, vermogen opdrijven.

Van Moer triatlon Zwijndrecht - te verwachten opgave ...

Ik heb na mijn val van zondag de hele week getwijfeld om al dan niet te starten in Zwijndrecht. Het was de laatste geplande wedstrijd voor Antwerpen en ik kon het wedstrijdritme enerzijds nog wel gebruiken. Anderzijds had ik nog enorm veel last van mijn lichaam dat nog overal zat tegen te wringen na mijn kennismaking met het asfalt vorige week... Uiteindelijk ben ik toch naar Zwijndrecht vertrokken, vooral omdat onze nieuwe Kevin van de club zijn allereerste wedstrijd ging meedoen en wat raad en ervaring kon gebruiken, vooral organisatorisch. Ik wist dat hij een supertijd kon realiseren.

De organisatie van Van Moer was schitterend, zeker een van de betere in het circuit. Het enige nadeel lag hem in de afstand van de finish tot het zwemmen. Er diende een weg van 13km overbrugd te worden vol met spoorwegovergangen. Gelukkig hadden ze deze goed aangegeven en via paaltjes de rijrichting aangeduid.

Met een dikke 250 atleten moesten we vertrekken voor 1000m zwemmen in het Doeldok. de dames vertrokken eerst, na 5 minuten gevolgd door de heren en nog eens 5 minuten later door de veteranen en trio's. Er werd 500m langs de kade van het dok gezwommen, en dan rond de boei dezelfde afstand terug in omgekeerde richting. De zwemervaring in het Doeldok was voor mij tot hiertoe de moeilijkste die ik ooit in een wedstrijd had gehad. Er stond een stevige wind die iedereen constant richting kade duwde, je was constant de oriëntatie kwijt. De registratiematten lagen een heel eindje na de trap, ik schat een kleine 18 minuten gezwommen te hebben, wat zeker niet super is. Achteraf bekeken echter bleken ook de tijden van de anderen trager dan in vorige wedstrijden dus niks om me zorgen over te maken. Het lichaam was ook nog in orde. Kevin was een minuutje of 3 voor mij uit het water, Peter Philips een dikke minuut na mij.

De fietsproef bestond uit 2 toeren door de polders en dan die lange strook terug naar het zenuwcentrum aan de finish (opnieuw over de treinsporen), in totaal 45km. Er stond een enorme wind wat een zeer slecht gevoel gaf bij mij over mijn snelheid. Ik had ook geen horloge of snelheidsmeter meer (gesneuveld bij mijn val vorige week) en dus geen besef van tijd. Ik reed wel menig fietser voorbij maar werd ook constant zelf gepasseerd, meer dan ik bvb in Geel de indruk had. Mijn schouders en benen begonnen echter al meer en meer tegen te wringen naarmate de kilometers in de TT-beugels vorderden. Na een 25km ben ik Anna voorbijgereden (was 5min voor mij gestart) en uiteindelijk heb ik 1u16min gereden wat al bij al toch niet zo slecht was gezien de omstandigheden. Ik begon als 110e van de 250 aan het lopen, wat nog binnen de gebruikelijke zone ligt, en de eerste 2km gingen eigenlijk vlotjes. En toen met het zicht op de grote rotonde besloot mijn lichaam om volledig in staking te gaan. Conditioneel zat ik nog echt goed maar ik moest serieus vaart minderen door plotse steken in beide benen en schouder. Ik heb nog 500m door gezet, maar toen stond daar gelukkig referee en clubgenoot Patrick die me wijselijk aanraadde om te stoppen, de grimas op mijn gezicht aflezend. Ik ben uit de wedstrijd gestapt en terug naar de finish gewandeld, met een conditioneel fris gevoel maar gehavend lichaam en gedeukte moraal.

Kevin werd uiteindelijk 3e bij de HU23 en 48e overall in een supertijd, Anna haalde wederom het podium en Hugo en Peter maakten er ook een mooie wedstrijd van. Achteraf heb ik mijn moraal toch terug wat kunnen opkrikken door de superleuke sfeer in en rondom de tent en de supercollega's van BrTC, waaronder ook nog Peter Van Bel die kwam supporteren! 

Achteraf maak je dan de analyse. Met het zicht op de 70.3 van Antwerpen heb ik de juiste beslissing genomen om tijdig te stoppen, en gezien hoe ik door de lucht ben gegaan zondag, mag ik beide pollekes al kussen dat ik aan de start kon staan. De conditie zit nog altijd goed, en mijn zwemmen en fietsen waren OK gezien de omstandigheden. Ik ben wel blij dat ik nog eens met de TT fiets in een wedstrijd heb kunnen testen in volle 'configuratie' (drinkbus, carbonnen wielen, ...).  Nu zit er niks anders op dan genoeg te rusten. Mijn rechterschouder was helemaal op gisteravond; de wonde aan mijn linkerknie en de blauwe plek aan mijn rechterheup speelden ook terug op. Dinsdag moet ik bij SportsUZA mijn lactaattest op de fiets gaan doen. Dit moet wel lukken in principe maar als ik voel dat de test niet representatief zal zijn, geef ik er ook wel tijdig de brui aan. De rest van de week wordt rusten en misschien een klein beetje losfietsen of zwemmen om dan vrijdagavond in Brecht de 10km jogging mee te doen, en dat zal tegen een rustig trainingstempo zijn...

Foto's op http://gallery.me.com/krisve

De volgende afspraak is de 24u van Zolder op 25-26 juni.

Het gevaar schuilt in een klein hoekje ...

Zondagochtend, gietende regen en collectief besloten om de geplande BrTC Ronde van Vlaanderen training te verplaatsen. Achteraf bekeken geheel onterecht omdat het prachtig weer werd, al hoorden we van kennissen dat het in West en Oost Vlaanderen niet overal droog is gebleven.

In de plaats gingen we een gewone trainingsrit doen als het weer wat verbeterde. Ik twijfelde nog om mee te gaan omdat ik echt heel slecht geslapen had, was het een voorteken, ik weet het niet. Groep 1 en 2 (of althans wie er nog opgedaagd is) reden samen een ritje van een 70-80km met enkele versnellingen.

Tijdens een van dergelijke versnellingen ging het even serieus mis. Een kilometerslange rechte baan met nieuwe asfalt en geen verkeer in Grobbendonk. Tycho ging even versnellen, Nicholas erachter en mijn benen zaten goed, dus ook snel reageren en in het wiel kruipen. De anderen reageerden niet en bleven hun trainingstempo rijden. De kilometerteller begon te gaan en brommerke Tycho was vertrokken: 42-44-... tot 48 heb ik nog gezien op mijn Garmin. Toen wou Tycho zich nog even recht op de trappers zetten om nog eens door te trekken, maar door recht te staan, ving hij meer wind waardoor hij plots eventjes vertraagde. Nicholas kon als eerste in zijn wiel nog reageren en remmen maar voor mij was er geen uitweg meer, los tegen Nicholas zijn wiel tegen een kleine 50km/u, en gekatapulteerd van de rechterkant van de weg tot in de linkerberm. Ik weet nog dat ik tijdens de vlucht vooral ongerust was over het gekraak dat ik mijn fiets een 3tal meter verder hoorde maken. De smak was enorm met vooral impact op mijn rechterbil.

Een seconde of 3-4 heb ik me even moeten oriënteren maar ik denk dat ik al recht stond voor de rest van de groep eraan kwam. Snel proberen rondstappen dacht ik, en inderdaad dat was de beste oplossing. De schade beperkte zich op het eerste gezicht tot een paar stukjes vlees op knie, pols en elleboog en een gescheurde vest. De adrenaline en de warme spieren verborgen natuurlijk nog de spierpijnen die ik 's avonds zou voelen, maar er was duidelijk niks gebroken of zwaar gehavend aan mijn lichaam, als bij wonder. Ik kon nog lachen met Bert's grapje dat hij zijn camera niet bij had, dus ik wist wel dat ik geluk had gehad, maar dat het goed zou komen. Luc, Mirco, Tycho en Nicholas hebben nog geprobeerd mijn fiets berijdbaar te maken maar dat was onmogelijk. Mijn voorband helemaal gescheurd en mijn achterwiel compleet kaduul en klaar voor de schroothoop. Dinsdag gaat de fiets naar Mintjens maar ik denk dat buiten de shifters, 1 trapper en het stuurlint alles nog redelijk intact is wat ook een wonder zou zijn en een dikke pluim voor die mannen van Koga voor het maken van zo'n sterk materiaal.

Ik had zelf nog rustig kunnen fietsen maar aangezien de fiets dit niet zag zitten was het SOS Freddy om mij en Vanessa op te pikken in Grobbendonk. De rest van de mensen heb ik gevraagd om gewoon door te rijden, al hebben ze dat extra lusje toch ook niet meer gedaan, gepakt door de schrik en schok vermoed ik.

Thuis heb ik dan de schade opgemaakt. Een paar stukjes van de linkerknie en de rechterpols. Mijn rechterdij serieus geraakt door de klap maar niet zwaar geschaafd, en op mijn rug bovenaan 2 brede maar zeer oppervlakkige schaafwonden. Dat Etixx-materiaal is echt sterk! Aan mijn helm was niks geraakt, dus geen slag tegen het hoofd gehad. Tegen de avond kon ik nog amper gaan met mijn rechterbeen of op mijn rechterbil zitten, door alle spieren die in een soort van post-traumatische kramp geschoten waren. Ook de spieren van mijn linkerschouder weigerden alle dienst. Uiteindelijk toch de trap op gesukkeld en op mijn rug en/of linkerzij kunnen slapen.

Deze morgen was het veel beter. Het zijn nu echt de schrammen en blauwe plekken die pijn doen, de samengetrokken spieren zijn terug ontspannen, mede door de massagebeurt van mijn vrouwtje gisteravond (leve Flexium).

Moraal van het verhaal, het ongeluk maar ook geluk zit in een klein hoekje, we waren niet tegen elkaar aan het racen maar gewoon stevig aan het doortrekken, en 1 aarzelingetje is dan genoeg, zonder dat er iemand echt in fout is. Achteraf zag ik nog steeds wielertoeristen zonder helm op de koersfiets rondrijden. Sorry mensen, maar als jullie in mijn wiel proberen te komen hangen, stop ik gewoon aan de kant en zeg ik eerlijk mijn gedacht.

Vanavond gaan lopen zal wat te veel gevraagd zijn maar ik verwacht wel in orde te zijn voor de wedstrijd in Zwijndrecht volgende zondag. Gelukkig is dat een niet-stayer want de schrik zit erin en het vertrouwen om in iemands wiel te gaan hangen, heeft een deuk gekregen. Het is tevens een pure oefenwedstrijd voor mij met het zicht op de IronMan 70.3 in Antwerpen.

Foto's triatlon Brasschaat

Het zijn ze nog niet allemaal maar van de meeste fotografen heb ik alle foto's van mezelf en de collega BrTC-ers reeds gekregen. 

http://gallery.me.com/krisve#gallery